Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

unchastity

  • 1 incesta

    1.
    incestus, a, um, adj. [2. in-castus], unclean (in a moral and religious sense), impure, polluted, defiled, sinful, criminal (as an adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    cum verborum contumeliis optimum virum incesto ore lacerasset,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    saepe Diespiter Neglectus incesto addidit integrum,

    punished the good with the bad, Hor. C. 3, 2, 30:

    catervae Incestarum avium,

    that feed on corpses, Stat. Th. 9, 27:

    profana illic omnia, quae apud nos sacra: rursum concessa apud illos, quae apud nos incesta,

    Tac. H. 5, 4:

    an triste bidental Moverit incestus,

    impious, Hor. A. P. 472. —
    II.
    In partic., unchaste, lewd, incestuous.
    A.
    Adj.:

    Ilion Fatalis incestusque judex... vertit In pulverem,

    i. e. Paris, Hor. C. 3, 3, 19;

    called also: praedo,

    Stat. Ach. 1, 45:

    princeps,

    Plin. Pan. 52, 3:

    amores,

    Hor. C. 3, 6, 23; Tac. A. 12, 4:

    nuptiae,

    id. ib. 11, 25 fin.; cf.

    conjugia,

    Suet. Claud. 26:

    noctes,

    Plin. Pan. 63, 7:

    voces,

    Ov. Tr. 2, 503:

    pellicere aliquem incesto sermone,

    Liv. 8, 28, 3:

    incestus manus intra terminos sacratos inferre,

    id. 45, 5, 7:

    corruptor et idem incestus,

    Juv. 4, 9. — Hence,
    B.
    Substt.
    1.
    incestum, i, n., unchastity, lewdness; esp. as a violation of religious laws, incest (class.):

    incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    concubuit cum viro... fecit igitur incestum,

    id. Inv. 1, 40, 73. committere, Quint. 4, 2, 88; Dig. 23, 2, 39:

    ex incesto, quod Augustus cum Julia filia admisisset,

    Suet. Calig. 23; cf.:

    incesti cum sorore reus,

    id. Ner. 5:

    cum filia commissum,

    Quint. 5, 10, 19:

    incesto liberatus,

    Cic. Pis. 39, 95:

    incesti damnata,

    Quint. 7, 8, 3:

    ab incesto id ei loco nomen factum,

    Liv. 8, 15, 8:

    incesti poena... in viro in insulam deportatio est,

    Paul. Sent. 2, 26, 15. — In plur.:

    stupra... et adulteria, incesta denique,

    Cic. Tusc. 4, 35, 75:

    super sororum incesta,

    Suet. Calig. 36:

    Vestalium virginum,

    id. Dom. 8.—
    2.
    incesta, ae, f., an incestuous woman, paramour:

    hunc (adamanta) dedit olim barbarus incestae,

    Juv. 6, 158.— Adv.: incestē ( incastē, Sen. Contr. 2, 13).
    A.
    In gen., impurely, sinfully, Lucr. 1, 98:

    facere sacrificium Dianae,

    Liv. 1, 45, 6.—
    B.
    In partic., unchastely:

    ideo aquam adduxi, ut ea tu inceste uterere?

    Cic. Cael. 14, 34:

    libidinatum,

    Suet. Ner. 28:

    agit incestius res suas,

    Arn. 5, 170.
    2.
    incestus, ūs, m. [1. incestus, II.], unchastity, incest (mostly Ciceron.):

    quaestio de incestu,

    Cic. Mil. 22, 59; id. Brut. 32, 122; 124; id. N. D. 3, 30, 74 Klotz; Liv. 4, 44 Weissenb.; Val. Max. 6, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > incesta

  • 2 incestus

    1.
    incestus, a, um, adj. [2. in-castus], unclean (in a moral and religious sense), impure, polluted, defiled, sinful, criminal (as an adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    cum verborum contumeliis optimum virum incesto ore lacerasset,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    saepe Diespiter Neglectus incesto addidit integrum,

    punished the good with the bad, Hor. C. 3, 2, 30:

    catervae Incestarum avium,

    that feed on corpses, Stat. Th. 9, 27:

    profana illic omnia, quae apud nos sacra: rursum concessa apud illos, quae apud nos incesta,

    Tac. H. 5, 4:

    an triste bidental Moverit incestus,

    impious, Hor. A. P. 472. —
    II.
    In partic., unchaste, lewd, incestuous.
    A.
    Adj.:

    Ilion Fatalis incestusque judex... vertit In pulverem,

    i. e. Paris, Hor. C. 3, 3, 19;

    called also: praedo,

    Stat. Ach. 1, 45:

    princeps,

    Plin. Pan. 52, 3:

    amores,

    Hor. C. 3, 6, 23; Tac. A. 12, 4:

    nuptiae,

    id. ib. 11, 25 fin.; cf.

    conjugia,

    Suet. Claud. 26:

    noctes,

    Plin. Pan. 63, 7:

    voces,

    Ov. Tr. 2, 503:

    pellicere aliquem incesto sermone,

    Liv. 8, 28, 3:

    incestus manus intra terminos sacratos inferre,

    id. 45, 5, 7:

    corruptor et idem incestus,

    Juv. 4, 9. — Hence,
    B.
    Substt.
    1.
    incestum, i, n., unchastity, lewdness; esp. as a violation of religious laws, incest (class.):

    incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    concubuit cum viro... fecit igitur incestum,

    id. Inv. 1, 40, 73. committere, Quint. 4, 2, 88; Dig. 23, 2, 39:

    ex incesto, quod Augustus cum Julia filia admisisset,

    Suet. Calig. 23; cf.:

    incesti cum sorore reus,

    id. Ner. 5:

    cum filia commissum,

    Quint. 5, 10, 19:

    incesto liberatus,

    Cic. Pis. 39, 95:

    incesti damnata,

    Quint. 7, 8, 3:

    ab incesto id ei loco nomen factum,

    Liv. 8, 15, 8:

    incesti poena... in viro in insulam deportatio est,

    Paul. Sent. 2, 26, 15. — In plur.:

    stupra... et adulteria, incesta denique,

    Cic. Tusc. 4, 35, 75:

    super sororum incesta,

    Suet. Calig. 36:

    Vestalium virginum,

    id. Dom. 8.—
    2.
    incesta, ae, f., an incestuous woman, paramour:

    hunc (adamanta) dedit olim barbarus incestae,

    Juv. 6, 158.— Adv.: incestē ( incastē, Sen. Contr. 2, 13).
    A.
    In gen., impurely, sinfully, Lucr. 1, 98:

    facere sacrificium Dianae,

    Liv. 1, 45, 6.—
    B.
    In partic., unchastely:

    ideo aquam adduxi, ut ea tu inceste uterere?

    Cic. Cael. 14, 34:

    libidinatum,

    Suet. Ner. 28:

    agit incestius res suas,

    Arn. 5, 170.
    2.
    incestus, ūs, m. [1. incestus, II.], unchastity, incest (mostly Ciceron.):

    quaestio de incestu,

    Cic. Mil. 22, 59; id. Brut. 32, 122; 124; id. N. D. 3, 30, 74 Klotz; Liv. 4, 44 Weissenb.; Val. Max. 6, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > incestus

  • 3 obscaenitas

    obscēnĭtas ( obscaen-, obscoen-), ātis, f. [obscenus].
    * I.
    Unfavorableness, inauspiciousness, of a bad omen:

    mali ominis obscenitas,

    Arn. 1, 10.—
    II.
    Moral impurity, foulness, unchastity, lewdness, obscenity.
    A.
    In abstr. (the class. signif. of the word):

    si rerum turpitudo adhibetur et verborum obscenitas,

    Cic. Off. 1, 29, 104; cf. id. ib. 1, 35, 127; cf. also id. de Or. 2, 59, 242:

    si quod sit in obscenitate flagitium, id aut in re esse aut in verbo,

    id. Fam. 9, 22, 1:

    obscenitas non a verbis tantum abesse debet, sed etiam a significatione,

    Quint. 6, 3, 29:

    eques Romanus obscenitatis in feminas reus,

    Suet. Claud. 15:

    professis apud se obscenitatem cetera quoque concessisse delicta,

    unchastity, id. Ner. 29:

    obscenitate oris hirsuto atque olido seni clare exprobrata,

    the disfigurement produced by lewdness, id. Tib. 45:

    in obscenitatem, aliquem compellere,

    Dig. 1, 12, 1, § 8.—
    B.
    Concr., an obscene thing (post-Aug. and very rare): corporum obscenitas, = ta aidoia, Arn. 5, 176:

    amputata,

    id. 5, 173.— Plur.:

    in poculis libidines caelare juvit ac per obscenitates bibere,

    obscene figures, Plin. H. N 30 prooem. § 5.

    Lewis & Short latin dictionary > obscaenitas

  • 4 obscenitas

    obscēnĭtas ( obscaen-, obscoen-), ātis, f. [obscenus].
    * I.
    Unfavorableness, inauspiciousness, of a bad omen:

    mali ominis obscenitas,

    Arn. 1, 10.—
    II.
    Moral impurity, foulness, unchastity, lewdness, obscenity.
    A.
    In abstr. (the class. signif. of the word):

    si rerum turpitudo adhibetur et verborum obscenitas,

    Cic. Off. 1, 29, 104; cf. id. ib. 1, 35, 127; cf. also id. de Or. 2, 59, 242:

    si quod sit in obscenitate flagitium, id aut in re esse aut in verbo,

    id. Fam. 9, 22, 1:

    obscenitas non a verbis tantum abesse debet, sed etiam a significatione,

    Quint. 6, 3, 29:

    eques Romanus obscenitatis in feminas reus,

    Suet. Claud. 15:

    professis apud se obscenitatem cetera quoque concessisse delicta,

    unchastity, id. Ner. 29:

    obscenitate oris hirsuto atque olido seni clare exprobrata,

    the disfigurement produced by lewdness, id. Tib. 45:

    in obscenitatem, aliquem compellere,

    Dig. 1, 12, 1, § 8.—
    B.
    Concr., an obscene thing (post-Aug. and very rare): corporum obscenitas, = ta aidoia, Arn. 5, 176:

    amputata,

    id. 5, 173.— Plur.:

    in poculis libidines caelare juvit ac per obscenitates bibere,

    obscene figures, Plin. H. N 30 prooem. § 5.

    Lewis & Short latin dictionary > obscenitas

  • 5 obscoenitas

    obscēnĭtas ( obscaen-, obscoen-), ātis, f. [obscenus].
    * I.
    Unfavorableness, inauspiciousness, of a bad omen:

    mali ominis obscenitas,

    Arn. 1, 10.—
    II.
    Moral impurity, foulness, unchastity, lewdness, obscenity.
    A.
    In abstr. (the class. signif. of the word):

    si rerum turpitudo adhibetur et verborum obscenitas,

    Cic. Off. 1, 29, 104; cf. id. ib. 1, 35, 127; cf. also id. de Or. 2, 59, 242:

    si quod sit in obscenitate flagitium, id aut in re esse aut in verbo,

    id. Fam. 9, 22, 1:

    obscenitas non a verbis tantum abesse debet, sed etiam a significatione,

    Quint. 6, 3, 29:

    eques Romanus obscenitatis in feminas reus,

    Suet. Claud. 15:

    professis apud se obscenitatem cetera quoque concessisse delicta,

    unchastity, id. Ner. 29:

    obscenitate oris hirsuto atque olido seni clare exprobrata,

    the disfigurement produced by lewdness, id. Tib. 45:

    in obscenitatem, aliquem compellere,

    Dig. 1, 12, 1, § 8.—
    B.
    Concr., an obscene thing (post-Aug. and very rare): corporum obscenitas, = ta aidoia, Arn. 5, 176:

    amputata,

    id. 5, 173.— Plur.:

    in poculis libidines caelare juvit ac per obscenitates bibere,

    obscene figures, Plin. H. N 30 prooem. § 5.

    Lewis & Short latin dictionary > obscoenitas

  • 6 culpa

        culpa ae, f    [SCARP-], a fault, error, blame, guilt, failure, defect: delicti: omnes culpae istius avaritiae, maiestatis, crudelitatis: quicquid huius factumst culpā, T.: In culpā est, to blame, T.: non est ista mea culpa, sed temporum: qui in eādem culpā sint, share: in quo est tua culpa nonnulla, you are not without fault: a culpā vacuus, S.: conscia culpae, O.: ne penes ipsos culpa esset cladis, L.: culpa, quae te est penes, T.: extra culpam esse: eius rei culpam in multitudinem coniecerunt, Cs.: suam culpam ad negotia transferre, S.: in culpā ponere aliquem: Si mora pro culpā est, O.: tua aetas emovit culpas, H.: fata, quae manent culpas, H.—Person.: ludus erat culpā potare magistrā (i. e. a game in which the loser must drink), H.: Culpam Poena premit comes, H.—Poet.: Huic uni succumbere culpae, temptation, V.— Unchastity: Virginum, H.: hoc praetexit nomine culpam, V.—Remissness, neglect: rem facere culpā minorem, H.—The mischievous thing, mischief: continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce, V.
    * * *
    fault/blame/responsibility (w/GEN); crime (esp. against chastity); negligence; offense; error; (sense of) guilt; fault/defect (moral/other); sickness/injury

    Latin-English dictionary > culpa

  • 7 incestum

        incestum ī, n    [1 incestus], impious unchastity, incest: incestum supremo supplicio sancire: facere: ab incesto id ei loco nomen factum, L.— Plur., C.

    Latin-English dictionary > incestum

  • 8 (incestus, ūs)

       (incestus, ūs) m    [2 in+2 CAD-], unchastity, incest.—Only abl: quaestio de incestu.

    Latin-English dictionary > (incestus, ūs)

  • 9 mollitia or mollitiēs

        mollitia or mollitiēs ae, acc. am or em, f    [mollis], pliability, flexibility, softness: teneritas ac mollitia quaedam.—Fig., softness, tenderness, weakness, irresolution, effeminacy, voluptuousness, wantonness: animi, T.: viri, S.: naturae, sensitive disposition: animi est ista mollitia, non virtus, weakness, Cs.: civitatum mores lapsi ad mollitias: per mollitiam agere, i. e. indulge oneself, S.: corporis, unchastity, Ta.

    Latin-English dictionary > mollitia or mollitiēs

  • 10 obscēnitās (obscaen-)

        obscēnitās (obscaen-) ātis, f    [obscenus], moral impurity, foulness, unchastity, lewdness, obscenity: turpissima: si quod sit in obscenitate flagitium.

    Latin-English dictionary > obscēnitās (obscaen-)

  • 11 probrum

        probrum ī, n    a shameful act, base deed: ignaviae luxuriaeque probra, S.: emergere ex paternis probris.—Immodesty, lewdness, unchastity: probri insimulare feminam.—Shame, disgrace, dishonor, infamy, degradation: Quin in probro sim, T.: alquem senatu probri gratiā movere, S.: vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere, disgraceful: probrum castis inferre: terras implere probris, O.: Antoni, Romani nominis probra.—Abuse, insult, reproach, libel: epistulae plenae omnium in me probrorum: ingerere probra, L.: multa obicere: probris alqm onerare, L.
    * * *
    disgrace; abuse, insult; disgrace, shame

    Latin-English dictionary > probrum

  • 12 bimaris

    bĭmăris, e, adj. [bis - mare], lying between two seas.
    I.
    Lit., an epithet of Corinth ( poet.; a favorite word of Ovid): bimarisve Corinthi Moenia, * Hor. C. 1, 7, 2; Ov. M. 5, 407:

    Ephyre,

    id. H. 12, 27:

    Isthmos,

    id. M. 7, 405; 6, 419 sq.—
    II.
    Trop.:

    morbus,

    of one who practises unnatural unchastity, Aus. Epigr. 131.

    Lewis & Short latin dictionary > bimaris

  • 13 compello

    1.
    com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;

    to dispellere,

    Plaut. As. 3, 3, 149;

    and to aspellere,

    id. Trin. 3, 2, 46; class.).
    I.
    Lit. of herds, flocks:

    tum compellendum (agnos) in gregem ovium,

    Varr. R. R. 2, 2, 18:

    armentum in speluncam,

    Liv. 1, 7, 5; cf.:

    pecoris vim ingentem in saltum avium,

    id. 9, 31, 7:

    greges in unum,

    Verg. E. 7, 2:

    pecus totius provinciae,

    Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:

    primordia,

    Lucr. 2, 564:

    homines unum in locum,

    Cic. Inv. 1, 2, 2:

    naves (hostium) in portum,

    Caes. B. C. 1, 58 fin.:

    hostes intra oppida murosque,

    id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:

    adversarios intra moenia,

    Nep. Ages. 5, 3:

    hostem fugatum in naves,

    Liv. 10, 2, 2:

    Dardanos in urbem,

    id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:

    oppidanos intra munimenta,

    Curt. 8, 11, 1:

    hostes in fugam,

    Just. 4, 4.—Hence fig.:

    bellum Medulliam,

    to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:

    is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,

    drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:

    Pompeium domum suam,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ad monumentorum deversoria plebe compulsā,

    Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:

    ossa in suas sedes,

    Cels. 6, 7 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    To bring or press together:

    amores nostros dispulsos,

    Plaut. As. 3, 3, 149:

    cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?

    Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,
    B.
    To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.
    (α).
    With ad (freq. in Suet.):

    aliquem ad virtutem,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 10:

    ad arma,

    Cic. Marcell. 5, 13:

    ad bellum,

    Ov. M. 5, 219:

    ad deditionem fame,

    Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:

    ad necem,

    Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:

    ad confessionem,

    Suet. Claud. 15:

    ad pugnam,

    id. ib. 21:

    ad rapinas,

    Luc. 7, 99:

    ad defectionem,

    Curt. 10, 1, 45:

    ad laqueum,

    Plin. 36, 5, 4, § 12:

    ad impudicitiam,

    Dig. 1, 6, 2.—
    (β).
    With in:

    in hunc sensum compellor injuriis,

    Cic. Fam. 1, 9, 21:

    in eundem metum,

    Liv. 25, 29, 8:

    in socordiam,

    Col. 11, 1, 11:

    in mortem,

    Quint. 7, 3, 7:

    in metum,

    Tac. H. 2, 27. —
    (γ).
    With ut:

    callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —
    (δ).
    With inf.:

    aliquem jussa nefanda pati,

    Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—
    (ε).
    Absol.:

    ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,

    Cic. Prov. Cons. 13, 33:

    aliquā indignatione compellendus,

    Quint. 9, 4, 138:

    ille qui aspellit, is conpellit,

    Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:

    periculis compulsus,

    Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.
    2.
    compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.
    I.
    Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):

    aliquem voce,

    Verg. A. 5, 161; and:

    notis vocibus,

    id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:

    blande hominem,

    Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:

    familiariter,

    id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:

    talibus agrestem com pellat Oreada dictis,

    Ov. M. 8, 787; 12, 585:

    Tauream nomine,

    Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:

    aliquem multo honore,

    Verg. A. 3, 474:

    verbis amicis,

    id. ib. 2, 372:

    aliquam de stupro,

    to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:

    compellare,

    Hyg. Fab. 57.—
    II. A.
    In gen.:

    mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,

    Auct. Her. 1, 14, 24:

    neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,

    Nep. Timol. 1, 5:

    pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,

    Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:

    ne compellarer inultus,

    Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):

    Q. Ciceronem compellat edicto,

    Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:

    Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,

    id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > compello

  • 14 conpello

    1.
    com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;

    to dispellere,

    Plaut. As. 3, 3, 149;

    and to aspellere,

    id. Trin. 3, 2, 46; class.).
    I.
    Lit. of herds, flocks:

    tum compellendum (agnos) in gregem ovium,

    Varr. R. R. 2, 2, 18:

    armentum in speluncam,

    Liv. 1, 7, 5; cf.:

    pecoris vim ingentem in saltum avium,

    id. 9, 31, 7:

    greges in unum,

    Verg. E. 7, 2:

    pecus totius provinciae,

    Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:

    primordia,

    Lucr. 2, 564:

    homines unum in locum,

    Cic. Inv. 1, 2, 2:

    naves (hostium) in portum,

    Caes. B. C. 1, 58 fin.:

    hostes intra oppida murosque,

    id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:

    adversarios intra moenia,

    Nep. Ages. 5, 3:

    hostem fugatum in naves,

    Liv. 10, 2, 2:

    Dardanos in urbem,

    id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:

    oppidanos intra munimenta,

    Curt. 8, 11, 1:

    hostes in fugam,

    Just. 4, 4.—Hence fig.:

    bellum Medulliam,

    to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:

    is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,

    drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:

    Pompeium domum suam,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ad monumentorum deversoria plebe compulsā,

    Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:

    ossa in suas sedes,

    Cels. 6, 7 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    To bring or press together:

    amores nostros dispulsos,

    Plaut. As. 3, 3, 149:

    cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?

    Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,
    B.
    To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.
    (α).
    With ad (freq. in Suet.):

    aliquem ad virtutem,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 10:

    ad arma,

    Cic. Marcell. 5, 13:

    ad bellum,

    Ov. M. 5, 219:

    ad deditionem fame,

    Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:

    ad necem,

    Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:

    ad confessionem,

    Suet. Claud. 15:

    ad pugnam,

    id. ib. 21:

    ad rapinas,

    Luc. 7, 99:

    ad defectionem,

    Curt. 10, 1, 45:

    ad laqueum,

    Plin. 36, 5, 4, § 12:

    ad impudicitiam,

    Dig. 1, 6, 2.—
    (β).
    With in:

    in hunc sensum compellor injuriis,

    Cic. Fam. 1, 9, 21:

    in eundem metum,

    Liv. 25, 29, 8:

    in socordiam,

    Col. 11, 1, 11:

    in mortem,

    Quint. 7, 3, 7:

    in metum,

    Tac. H. 2, 27. —
    (γ).
    With ut:

    callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —
    (δ).
    With inf.:

    aliquem jussa nefanda pati,

    Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—
    (ε).
    Absol.:

    ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,

    Cic. Prov. Cons. 13, 33:

    aliquā indignatione compellendus,

    Quint. 9, 4, 138:

    ille qui aspellit, is conpellit,

    Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:

    periculis compulsus,

    Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.
    2.
    compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.
    I.
    Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):

    aliquem voce,

    Verg. A. 5, 161; and:

    notis vocibus,

    id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:

    blande hominem,

    Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:

    familiariter,

    id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:

    talibus agrestem com pellat Oreada dictis,

    Ov. M. 8, 787; 12, 585:

    Tauream nomine,

    Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:

    aliquem multo honore,

    Verg. A. 3, 474:

    verbis amicis,

    id. ib. 2, 372:

    aliquam de stupro,

    to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:

    compellare,

    Hyg. Fab. 57.—
    II. A.
    In gen.:

    mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,

    Auct. Her. 1, 14, 24:

    neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,

    Nep. Timol. 1, 5:

    pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,

    Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:

    ne compellarer inultus,

    Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):

    Q. Ciceronem compellat edicto,

    Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:

    Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,

    id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > conpello

  • 15 culpa

    culpa, ae, f. [kindr. in root with scelus; cf. Sanscr. skhal-, errare], crime, fault, blame, failure, defect (as a state worthy of punishment; on the contr. delictum, peccatum, etc., as punishable acts; diff. from scelus, which implies an intentional injury of others; but culpa includes in it an error in judgment).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (very freq. in every period and species of composition):

    delictum suum Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat,

    Plaut. Am. 1, 2, 33; cf.:

    non C. Rabirium culpa delicti, non invidia vitae... in discrimen capitis vocaverunt,

    Cic. Rab. Perd. 1, 2:

    in hoc uno genere omnis inesse culpas istius maximas avaritiae, majestatis, dementiae, libidinis, crudelitatis,

    id. Verr. 2, 5, 17, § 42:

    et culpam in facto, non scelus esse meo,

    Ov. Tr. 4, 1, 24 et saep.:

    quicquid hujus factum'st culpa, non factum'st mea,

    Ter. Eun. 5, 6, 10:

    is quidem In culpā non est,

    to blame, in fault, id. Hec. 4, 4, 78; cf. id. ib. 3, 1, 19:

    praesidio ad eorum, qui in culpā essent, timorem uti,

    Cic. Fam. 15, 2, 7:

    malo Tironis verecundiam in culpā esse, quam inliberalitatem Curii,

    id. Att. 8, 6, 3; id. Planc. 4, 10; cf.:

    ut jam sit in iis culpa, qui, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 13:

    tua culpa nonnulla est,

    you are somewhat to blame, not without fault, id. ib. 3, 8, 6:

    sed haec mea culpa est,

    id. Brut. 35, 133:

    ne penes ipsos culpa esset cladis,

    Liv. 5, 36, 10:

    penes Aetolos culpam belli esse,

    id. 35, 33, 3; Sen. Ben. 7, 18, 2; Plin. Ep. 10, 30 (39), 2:

    culpa, quae te est penes, Ter. hec. 4, 1, 20: culpa abest ab aliquo,

    Quint. 11, 1, 64:

    aliquem extra culpam belli esse judicare,

    Liv. 8, 19, 10:

    in mutum confers culpam,

    Plaut. Truc. 4, 3, 55:

    conferre in aliquem,

    Ter. Eun. 2, 3, 96; Caes. B. G. 4, 27; Cic. Sen. 5, 14 al.; cf.:

    culpam transferre in aliquem,

    Ter. And. 2, 3, 5; Cic. Att. 15, 28; id. Font. 8, 18:

    suam quisque culpam auctores ad negotia transferunt,

    Sall. J. 1, 4:

    contrahere culpam,

    Cic. Att. 11, 24, 1:

    culpam non modo derivare in aliquem, sed communicare cum altero,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 49:

    in culpā ponere aliquem,

    id. Clu. 45, 127:

    indecorant bene nata (pectora) culpae,

    Hor. C. 4, 4, 36; 4, 15, 11:

    seraque fata, Quae manent culpas etiam sub Orco,

    id. ib. 3, 11, 29; App. Dogm. Plat. 2, p. 28, 5; Arn. 1, p. 27.—
    B.
    In partic.
    1.
    The crime of unchastity, a faux pas (cf. crimen, II. A. 2.), Ov. M. 2, 37 et saep.; Verg. A. 4, 19; 4, 172; Hor. C. 3, 27, 38; 3, 6, 17; Tac. A. 3, 24 et saep.—
    2.
    Mostly in jurid. Lat., the fault of remissness, neglect, Dig. 17, 2, 72; 18, 1, 68; 42, 5, 8, § 3:

    nec sum facturus (rem) vitio culpāve minorem,

    Hor. S. 2, 6, 6.—
    II.
    Meton., any thing mischievous or injurious, mischief:

    continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce,

    Verg. G. 3, 468:

    sedula (i. e. meretrix),

    Prop. 4 (5), 5, 20.—
    B.
    Of things, a fault, defect:

    operum et laudes et culpae,

    Vitr. 3, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > culpa

  • 16 dedecus

    dē-dĕcus, ŏris, n., disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.).
    I.
    In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17;

    so with ignominia,

    Cic. Div. 2, 9;

    with infamia,

    id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6;

    with flagitium,

    id. Mur. 5, 12;

    with probrum,

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    vitam per dedecus amittere,

    Sall. C. 20, 9:

    in dedecora incurrunt,

    Cic. Fin. 1, 14, 47; cf.

    with damnum,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 39:

    magnum fuit generi vestro,

    Cic. Brut. 34, 130:

    dedecori est,

    Ter. Heaut. 2, 3, 93:

    dedecori esse (alicui),

    Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf.

    also: aliter ampla domus dedecori domino fit,

    id. Off. 1, 39, 139.—
    B.
    Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass's ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13. —
    II.
    (Acc. to decus, no. II.) Like to kakon, moral dishonor, vice, turpitude; a vicious action, shameful deed, etc. (very freq.):

    decus, quod antiqui summum bonum esse dixerant... itemque dedecus illi summum malum,

    Cic. Leg. 1, 21, 55; cf. id. Tusc. 2, 5, 14; id. Fin. 3, 11, 38:

    dedecus admittere,

    Caes. B. G. 4, 25, 5; id. B. C. 3, 64 fin.; Cic. Verr. 1, 17, 51; id. Fam. 3, 10, 2 al.:

    ad avertendos tantorum dedecorum rumores,

    Suet. Calig. 48 et saep.; of unchastity, Ov. M. 2, 473; 9, 26; Suet. Aug. 68:

    dedecorum pretiosus emptor,

    Hor. Od. 3, 6, 32:

    abdicamus occulta dedecoris,

    Vulg. 2 Cor. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dedecus

  • 17 Hippomeneis

    Hippŏmĕnēis, ĭdis, f., = Hippomenêïs, Limone, a daughter of Hippomenes of Athens, who, as a punishment for unchastity, [p. 857] was thrown by her father to a horse to be devoured, Ov. Ib. 337; cf. id. ib. 461 (al. Hippomeneia).

    Lewis & Short latin dictionary > Hippomeneis

  • 18 mollitia

    mollĭtĭa ( mollĭcĭa), ae, f., and mol-lĭtĭes ( mollĭcĭes), ēi, f. [mollis], movableness, pliability, flexibility, suppleness; softness (class.).
    I.
    Lit.:

    mollitia cervicum,

    Cic. Or. 18, 59:

    lapidis,

    Plin. 36, 22, 45, § 162:

    lanae,

    id. 19, 3, 18, § 48:

    carnis,

    id. 9, 17, 28, § 61:

    teneritas et mollitia quaedam,

    Cic. Fin. 5, 21, 58.—
    II.
    Trop., softness, tenderness, susceptibility; weakness, irresolution; effeminacy, voluptuousness, wantonness (cf.:

    inertia, desidia): quā mollitiā sum animi ac lenitate, numquam mehercule illius lacrimis ac precibus restitissem,

    Cic. Sull. 6, 18:

    agilitas mollitiesque naturae,

    sensitive disposition, id. Att. 1, 17, 4:

    frontis,

    bashfulness, Plin. Ep. 6, 29, 6:

    animi est ista mollities, non virtus, inopiam paulisper ferre non posse,

    weakness, irresolution, Caes. B. G. 7, 77:

    Niciae,

    Cic. Att. 12, 26, 2:

    inertiā et mollitiā animi,

    Sall. C. 52, 28:

    mollitia socordiaque,

    id. J. 70, 5:

    in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 40:

    civitatum mores lapsi ad mollitiam,

    Cic. Leg. 2, 15, 38:

    mollities luxuriaque,

    Just. 1, 7, 13: vocis, Claud. ap. Eutr. 1, 441:

    Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens,

    Vell. 2, 88, 2; id. 1, 6, 2.—Esp., unchastity, Plin. 28, 8, 27, § 106:

    corporis,

    Tac. A. 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mollitia

  • 19 mollities

    mollĭtĭa ( mollĭcĭa), ae, f., and mol-lĭtĭes ( mollĭcĭes), ēi, f. [mollis], movableness, pliability, flexibility, suppleness; softness (class.).
    I.
    Lit.:

    mollitia cervicum,

    Cic. Or. 18, 59:

    lapidis,

    Plin. 36, 22, 45, § 162:

    lanae,

    id. 19, 3, 18, § 48:

    carnis,

    id. 9, 17, 28, § 61:

    teneritas et mollitia quaedam,

    Cic. Fin. 5, 21, 58.—
    II.
    Trop., softness, tenderness, susceptibility; weakness, irresolution; effeminacy, voluptuousness, wantonness (cf.:

    inertia, desidia): quā mollitiā sum animi ac lenitate, numquam mehercule illius lacrimis ac precibus restitissem,

    Cic. Sull. 6, 18:

    agilitas mollitiesque naturae,

    sensitive disposition, id. Att. 1, 17, 4:

    frontis,

    bashfulness, Plin. Ep. 6, 29, 6:

    animi est ista mollities, non virtus, inopiam paulisper ferre non posse,

    weakness, irresolution, Caes. B. G. 7, 77:

    Niciae,

    Cic. Att. 12, 26, 2:

    inertiā et mollitiā animi,

    Sall. C. 52, 28:

    mollitia socordiaque,

    id. J. 70, 5:

    in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 40:

    civitatum mores lapsi ad mollitiam,

    Cic. Leg. 2, 15, 38:

    mollities luxuriaque,

    Just. 1, 7, 13: vocis, Claud. ap. Eutr. 1, 441:

    Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens,

    Vell. 2, 88, 2; id. 1, 6, 2.—Esp., unchastity, Plin. 28, 8, 27, § 106:

    corporis,

    Tac. A. 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mollities

  • 20 probrum

    prŏbrum, i, n. [cf. Gr. propherein, to reproach; and opprobrium], a shameful or disgraceful act (class.; syn.: dedecus, flagitium).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: qui, nisi probrum, omnia alia indelicta aestimant, Att. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    flagitium probrumque magnum expergefacis,

    Plaut. Curc. 1, 3, 42:

    ignaviae luxuriaeque probra,

    Sall. J. 44, 5:

    emergere ex paternis probris ac vitiis,

    Cic. Verr. 2, 3, 69, § 162.—
    B.
    In partic., unchaste or immodest conduct, lewdness, unchastity, adultery:

    Alcumenam insontem probri Amphitruo accusat,

    Plaut. Am. 3, 1, 9:

    exsequi,

    id. Truc. 2, 5, 8:

    vitii probrique plena,

    id. Mil. 2, 5, 13:

    probri insimulasti pudicissimam feminam,

    Cic. Phil. 2, 38, 99; Ov. M. 10, 695:

    probri suspicio,

    Suet. Caes. 43; cf.:

    aliquam habere cum summo probro,

    Ter. And. 5, 3, 10; Liv. 25, 3; Tac. A. 3, 56:

    probrum virginis Vestalis ut capite puniretur,

    Fest. p. 241 Müll.—
    II.
    Transf., the disgrace arising from an infamous act, shame, reproach, disgrace, dishonor, infamy: ea tum compressa parit huic puerum, sibi probrum, Caecil. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    nemo id probro ducet Alcumenae,

    Plaut. Am. 2, 1, 30:

    ego jam tua probra aperibo omnia,

    id. Truc. 4, 2, 50:

    in probro esse,

    Ter. Phorm. 5, 4, 6:

    quem (Curium) censores senatu probri gratiā moverant,

    Sall. C. 23, 1:

    vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere,

    to be reproachful, shameful, Cic. Rosc. Am. 17, 48:

    postquam divitiae honori esse coeperunt, paupertas probro haberi,

    Sall. C. 12, 1:

    probrum castis, labem integris, infamiam bonis inferre,

    Cic. Cael. 18, 42:

    ut probrum objectare,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    probrum atque dedecus,

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    terras implere probris,

    Ov. H. 17, 208:

    luere sanguine probra,

    id. Ib. 567.—
    B.
    In partic., abuse, insult, reproachful language, a reproach, libel:

    epistulae plenae omnium in me probrorum,

    Cic. Att. 11, 9, 2:

    aliquem probris maledictisque vexare,

    id. Fl. 20, 48:

    in isto tuo maledicto probrum mihi nullum objectas,

    id. Dom. 29, 76:

    probra dicere alicui,

    Ov. A. A. 3, 49:

    jactare in aliquem,

    Liv. 29, 9:

    ingerere probra,

    id. 2, 45:

    increpare multis ac servilibus probris,

    Tac. A. 11, 37:

    probra jacere,

    id. H. 4, 45:

    cumulare,

    id. A. 1, 21:

    aggerare,

    id. ib. 13, 14:

    componere,

    id. ib. 16, 21:

    probris lacessere,

    Sen. Agam. 980:

    probris omnibus contaminatus,

    Suet. Vit. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > probrum

См. также в других словарях:

  • Unchastity — Un*chas ti*ty, n. The quality or state of being unchaste; lewdness; incontinence. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • unchastity — index obscenity, vice Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • unchastity — noun Date: 14th century the quality or state of being unchaste …   New Collegiate Dictionary

  • unchastity — See unchastely. * * * …   Universalium

  • unchastity — noun The quality or state of being unchaste; lewdness; incontinence …   Wiktionary

  • unchastity — Synonyms and related words: Cyrenaic hedonism, Cyrenaicism, amorality, appetite, appetitiveness, backsliding, carnality, criminality, delinquency, epicureanism, epicurism, ethical hedonism, evil, evil nature, hedonic calculus, hedonics, hedonism …   Moby Thesaurus

  • unchastity — n. lack of chastity, impurity, immodesty …   English contemporary dictionary

  • unchastity — n. Dissoluteness, libidinousness, incontinence, lewdness, wantonness, lechery …   New dictionary of synonyms

  • unchastity — un·chastity …   English syllables

  • unchastity — Impurity in mind and conduct, which may exist without actually engaging in unlawful sexual intercourse …   Black's law dictionary

  • unchastity — See unchaste; unchaste woman …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»