Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

soloecismus

  • 1 soloecismus

    sŏloecismus ( sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = soloikismos.
    I.
    Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo):

    vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,

    Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—
    II.
    Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2:

    apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,

    Hier. in Helv. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > soloecismus

  • 2 soloecismus

        soloecismus ī, m, σολοικισμόσ, a grammatical error, solecism, Iu.
    * * *
    mistake in grammar, solecism

    Latin-English dictionary > soloecismus

  • 3 solicismus

    sŏloecismus ( sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = soloikismos.
    I.
    Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo):

    vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,

    Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—
    II.
    Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2:

    apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,

    Hier. in Helv. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > solicismus

  • 4 immania

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > immania

  • 5 immanis

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > immanis

  • 6 imparilitas

    impărĭlĭtas ( inp-), ātis, f. [imparilis], inequality, difference (very rare): imparilitas haec turbat observationem omnisque ratio disciplinae confunditur, lack of [p. 897] correspondence between the situations of the stars and the varied fates of men, Nigid. ap. Gell. 14, 1, 22.—
    II.
    Gram. t. t.:

    soloecismus Latino vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus,

    Gell. 5, 20, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > imparilitas

  • 7 inmanis

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > inmanis

  • 8 inparilitas

    impărĭlĭtas ( inp-), ātis, f. [imparilis], inequality, difference (very rare): imparilitas haec turbat observationem omnisque ratio disciplinae confunditur, lack of [p. 897] correspondence between the situations of the stars and the varied fates of men, Nigid. ap. Gell. 14, 1, 22.—
    II.
    Gram. t. t.:

    soloecismus Latino vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus,

    Gell. 5, 20, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inparilitas

  • 9 latinitas

    lătīnĭtas, ātis, f. [Latinus].
    I.
    Pure Latin style, Latinity:

    latinitas est, quae sermonem purum conservat, ab omni vitio remotum. Vitia in sermone, quominus is latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus, etc.,

    Auct. Her. 4, 12, 17:

    secutus sum non dico Caecilium (malus enim auctor latinitatis est), sed Terentium,

    Cic. Att. 7, 3, 10.—
    II.
    The Latin law, also called jus Latii (v. Latium), Cic. Att. 14, 12:

    urbium quasdam foederatas, latinitate vel civitate donavit,

    Suet. Aug. 47.

    Lewis & Short latin dictionary > latinitas

  • 10 manifestarius

    mănĭfestārĭus, a, um, adj. [manifestus], palpable, plain, clear, evident, manifest (ante- and post-class. for manifestus):

    fur,

    Plaut. Aul. 3, 4, 10:

    moechus,

    id. Bacch. 4, 8, 77:

    teneo hunc manifestarium,

    id. Trin. 4, 2, 50.—Of things:

    res,

    id. Mil. 2, 5, 34:

    soloecismus,

    Gell. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > manifestarius

  • 11 soloecum

    sŏloecum, i, n., = soloikon, = soloecismus, Auct. ap. Gell. 5, 20, 6; Gell. 17, 2, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > soloecum

  • 12 stribiligo

    striblīgo and stribĭlīgo, ĭnis, f. [perh. kindr. with streblos, twisted, awry], an impropriety in language, a solecism (ante- and post-class.): soloecismus Latino [p. 1766] vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus, vetustioribus Latinis stribligo dicebatur, a versurā videlicet et pravitate tortuosae orationis, tamquam strobiligo quaedam, Gell. 5, 20, 1; Arn. 1, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > stribiligo

  • 13 stribligo

    striblīgo and stribĭlīgo, ĭnis, f. [perh. kindr. with streblos, twisted, awry], an impropriety in language, a solecism (ante- and post-class.): soloecismus Latino [p. 1766] vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus, vetustioribus Latinis stribligo dicebatur, a versurā videlicet et pravitate tortuosae orationis, tamquam strobiligo quaedam, Gell. 5, 20, 1; Arn. 1, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > stribligo

  • 14 superlatio

    sŭperlātĭo, ōnis, f. [superfero].
    I.
    In rhet., an exaggerating, hyperbole:

    veritatis superlatio atque trajectio,

    Cic. de Or. 3, 53, 203; cf. Auct. Her. 4, 33, 44; Quint. 9, 2, 3; 9, 1, 29; 12, 10, 62:

    malignitatis,

    the highest degree, App. Dogm. Plat. 2, p. 20, 40.—
    II.
    In gram., the superlative:

    (soloecismus) per comparationes et superlationes,

    Quint. 1, 5, 45; Charis. p. 88 sq. P.

    Lewis & Short latin dictionary > superlatio

  • 15 σολοικίζω

    Grammatical information: v.
    Meaning: `to speak (to write, to think) flawedly, unskilfully' (Hdt., D., Arist. etc.), `to behave in an uneducated, awkward manner' (Zeno, Plu. a. o.)
    Derivatives: σολοικ-ισμός m. `flawed manner of expression' (Arist., Phld. a. o.), - ιστής m. title of a dialog of Luc.; backformation σόλοικος `speaking flawedly' (Anacr., Hippon. a. o.), `behaving in an uneducated, awkward manner' (Hp., X. etc.).
    Origin: GR [a formation built with Greek elements]
    Etymology: After ἀττικίζω a.o.; from the Cilician rown Σόλοι, whose inhabitants spoke a bad form of Greek (Str. 14, 2, 28; D. L. 1, 51). It has also been supposed that Σολοικος was derived from Σόλοι as in Μοσσύνοικοι. -- Lat. LW [loanword] soloecismus, soloecus, - ista.
    Page in Frisk: 2,753

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > σολοικίζω

См. также в других словарях:

  • solecismo — (Del lat. soloecismus < gr. soloikismos.) ► sustantivo masculino LINGÜÍSTICA Error que consiste en alterar la sintaxis normal de un idioma. * * * solecismo (del lat. «soloecismus», del gr. «soloikismós») m. Gram. Cualquier *vicio de dicción… …   Enciclopedia Universal

  • Christian Benedict Michel — Christian Benedikt Michaelis (auch: Christian Benedict Michel; * 26. Januar 1680 in Ellrich; † 22. Februar 1764 in Halle (Saale)) war ein deutscher Orientalist und evangelischer Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Familie 3 Werke 4 …   Deutsch Wikipedia

  • Christian Benedikt Michaelis — (auch: Christian Benedict Michel; * 26. Januar 1680 in Ellrich; † 22. Februar 1764 in Halle (Saale)) war ein deutscher Orientalist und evangelischer Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Familie 3 Werke …   Deutsch Wikipedia

  • solécisme — [ sɔlesism ] n. m. • v. 1370 solöecisme; solercisme h. 1265; lat. solœcismus, gr. soloikismos, de Soloi « Soles », n. d une ville de Cilicie dont les colons athéniens parlaient, disait on, un grec très incorrect ♦ Emploi syntaxique fautif, de… …   Encyclopédie Universelle

  • Solecism — Sol e*cism, n.[F. sol[ e]cisme, L. soloecismus, Gr. soloikismo s, fr. soloiki zein to speak or write incorrectly, fr. so loikos speaking incorrectly, from the corruption of the Attic dialect among the Athenian colonists of So loi in Cilicia.] 1.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • solecism — noun Etymology: Latin soloecismus, from Greek soloikismos, from soloikos speaking incorrectly, literally, inhabitant of Soloi, from Soloi, city in ancient Cilicia where a substandard form of Attic was spoken Date: circa 1555 1. an ungrammatical… …   New Collegiate Dictionary

  • Солецизм — (лат. Soloecismus, греч. σολοικισμός) риторический термин, обозначающий неправильный в грамматическом отношении оборот речи. Термин этот введенный в употребление еще античными риторами (встреч. у. Квинтилиана и других римских писателей), ведет… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Solecisme — Solécisme Voir « solécisme » sur le Wiktionnaire …   Wikipédia en Français

  • Solécisme — Un solécisme est une faute de langage qui enfreint les règles de la syntaxe (la forme existe), non celles de la morphologie (c est alors un barbarisme : la forme n existe pas). Le mot, issu du latin soloecismus, dérive du nom de la ville… …   Wikipédia en Français

  • Anacoluto — El anacoluto es un cambio repentino en la construcción de la frase que produce una inconsistencia; como si se hubiera cambiado la frase en el medio. Es habitual e inconsciente como parte del habla informal, pero en algunos casos se utiliza… …   Wikipedia Español

  • Солецизм — (от др. греч. σολοικισμός (лат. soloecismus), от названия др. греч. Σόλοι (лат. Soloe))  синтаксически неправильный оборот речи, не искажающий смысла высказывания. Термин «солецизм» был произведён античными риторами от названия… …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»