Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

solito

  • 1 solito

    sŏlĭto, āvi, 1, v. freq. n. [soleo], to be much accustomed or wont:

    Scipionem Africanum solitavisse in Capitolium ventitare,

    Gell. 7, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > solito

  • 2 solito

    solitare, solitavi, solitatus V
    to make it one's constant habit to (w/INF); make a practice of; be accustomed

    Latin-English dictionary > solito

  • 3 solito

    to be accustomed, to have the habit of, the make a practice of.

    Latin-English dictionary of medieval > solito

  • 4 soleo

    sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].
    I.
    In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
    (α).
    With inf. (so most freq.); act.:

    qui mentiri solet, pejerare consuevit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ruri crebro esse soleo,

    Ter. Hec. 2, 1, 18:

    nihil ego in occulto agere soleo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 86:

    hi (servi) solent esse eris utibiles,

    id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):

    qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:

    quā (consuetudine) solitus sum uti,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    soliti prandere,

    Hor. S. 2, 3, 245:

    (cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,

    Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;

    often solitus eram = solebam,

    Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—
    (β).
    With inf. pass.:

    majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,

    Plaut. Cas. prol. 74:

    verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,

    Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:

    unde videri Danaum solitae naves,

    Verg. A. 2, 462:

    ad haec illa dici solent,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    permirum mihi videri solet,

    id. ib. 5, 5, 7:

    si (domus) alio domino solita est frequentari,

    id. Off. 1, 39, 139:

    quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,

    id. Sen. 3, 7:

    ut solet fieri,

    Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:

    ut fieri solet,

    Lact. 1, 15, 2 et saep.—
    (γ).
    Without inf.:

    cave tu idem faxis, alii quod servi solent,

    Plaut. As. 2, 1, 8:

    me dico ire, quo saturi solent,

    id. Curc. 2, 3, 83:

    artior, quam solebat, somnus complexus est,

    Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:

    ita ego soleo,

    id. Men. 1, 2, 31:

    sic soleo,

    Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:

    eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,

    Plaut. Capt. 4, 1, 11:

    credo jam, ut solet, Jurgabit,

    Ter. Ad. 1, 1, 54:

    agedum, ut soles,

    id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:

    ut solitus es,

    Plaut. Trin. 3, 2, 25:

    cum audissem Antiochum, ut solebam,

    Cic. Fin. 5, 1, 1:

    quod plerumque in atroci negotio solet,

    Sall. C. 29, 2:

    quod prava ambitio solet,

    id. J. 96, 3:

    ut solebat,

    Amm. 16, 11, 15:

    cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,

    Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:

    ea est disciplina,

    that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:

    lubens fecero et solens,

    id. Cas. 5, 1, 14:

    ego abscessi solens Paulum ab illis,

    id. Ep. 2, 2, 53.—
    II.
    In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;

    Suas pellices esse aiunt,

    Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:

    solito membra levare toro,

    Tib. 1, 1, 44:

    ad solitum rusticus ibit opus,

    Ov. F. 4, 168:

    cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,

    Tac. H. 4, 60:

    chori,

    Prop. 1, 20, 46:

    locus,

    Ov. M. 4, 83:

    torus,

    Tib. 1, 1, 44:

    ars,

    id. 1, 9, 66:

    artes,

    Ov. M. 11, 242:

    virtus,

    Verg. A. 11, 415:

    mos,

    Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:

    honores,

    Tac. A. 3, 5:

    inertia Germanorum,

    id. G. 45:

    exercitationes,

    Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:

    armamenta Liburnicis solita,

    Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:

    proinde tona eloquio, solitum tibi!

    according to your custom, Verg. A. 11, 383:

    ultra solitum,

    Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:

    parentum neces aliaque solita regibus ausi,

    Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:

    si quando aliquid ex solito variaret,

    Vell. 2, 41, 3:

    nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,

    Verg. G. 1, 412; so,

    praeter solitum,

    Hor. C. 1, 6, 20:

    supra solitum,

    Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:

    solito formosior Aesone natus,

    more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,

    solito uberior,

    id. ib. 9, 105:

    blandior,

    id. A. A. 2, 411:

    exactior,

    Suet. Tib. 18:

    frequentiores,

    id. ib. 37:

    velocius,

    Ov. M. 14, 388:

    citius,

    id. F. 5, 547:

    plus,

    id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:

    magis,

    id. 25, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > soleo

  • 5 solitum

    sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].
    I.
    In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
    (α).
    With inf. (so most freq.); act.:

    qui mentiri solet, pejerare consuevit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ruri crebro esse soleo,

    Ter. Hec. 2, 1, 18:

    nihil ego in occulto agere soleo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 86:

    hi (servi) solent esse eris utibiles,

    id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):

    qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:

    quā (consuetudine) solitus sum uti,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    soliti prandere,

    Hor. S. 2, 3, 245:

    (cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,

    Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;

    often solitus eram = solebam,

    Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—
    (β).
    With inf. pass.:

    majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,

    Plaut. Cas. prol. 74:

    verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,

    Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:

    unde videri Danaum solitae naves,

    Verg. A. 2, 462:

    ad haec illa dici solent,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    permirum mihi videri solet,

    id. ib. 5, 5, 7:

    si (domus) alio domino solita est frequentari,

    id. Off. 1, 39, 139:

    quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,

    id. Sen. 3, 7:

    ut solet fieri,

    Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:

    ut fieri solet,

    Lact. 1, 15, 2 et saep.—
    (γ).
    Without inf.:

    cave tu idem faxis, alii quod servi solent,

    Plaut. As. 2, 1, 8:

    me dico ire, quo saturi solent,

    id. Curc. 2, 3, 83:

    artior, quam solebat, somnus complexus est,

    Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:

    ita ego soleo,

    id. Men. 1, 2, 31:

    sic soleo,

    Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:

    eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,

    Plaut. Capt. 4, 1, 11:

    credo jam, ut solet, Jurgabit,

    Ter. Ad. 1, 1, 54:

    agedum, ut soles,

    id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:

    ut solitus es,

    Plaut. Trin. 3, 2, 25:

    cum audissem Antiochum, ut solebam,

    Cic. Fin. 5, 1, 1:

    quod plerumque in atroci negotio solet,

    Sall. C. 29, 2:

    quod prava ambitio solet,

    id. J. 96, 3:

    ut solebat,

    Amm. 16, 11, 15:

    cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,

    Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:

    ea est disciplina,

    that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:

    lubens fecero et solens,

    id. Cas. 5, 1, 14:

    ego abscessi solens Paulum ab illis,

    id. Ep. 2, 2, 53.—
    II.
    In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;

    Suas pellices esse aiunt,

    Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:

    solito membra levare toro,

    Tib. 1, 1, 44:

    ad solitum rusticus ibit opus,

    Ov. F. 4, 168:

    cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,

    Tac. H. 4, 60:

    chori,

    Prop. 1, 20, 46:

    locus,

    Ov. M. 4, 83:

    torus,

    Tib. 1, 1, 44:

    ars,

    id. 1, 9, 66:

    artes,

    Ov. M. 11, 242:

    virtus,

    Verg. A. 11, 415:

    mos,

    Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:

    honores,

    Tac. A. 3, 5:

    inertia Germanorum,

    id. G. 45:

    exercitationes,

    Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:

    armamenta Liburnicis solita,

    Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:

    proinde tona eloquio, solitum tibi!

    according to your custom, Verg. A. 11, 383:

    ultra solitum,

    Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:

    parentum neces aliaque solita regibus ausi,

    Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:

    si quando aliquid ex solito variaret,

    Vell. 2, 41, 3:

    nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,

    Verg. G. 1, 412; so,

    praeter solitum,

    Hor. C. 1, 6, 20:

    supra solitum,

    Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:

    solito formosior Aesone natus,

    more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,

    solito uberior,

    id. ib. 9, 105:

    blandior,

    id. A. A. 2, 411:

    exactior,

    Suet. Tib. 18:

    frequentiores,

    id. ib. 37:

    velocius,

    Ov. M. 14, 388:

    citius,

    id. F. 5, 547:

    plus,

    id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:

    magis,

    id. 25, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > solitum

  • 6 solitum

        solitum ī, n    [P. n. of soleo], the customary, what is usual: quod solitum quicquam liberae civitatis fieret, i. e. something characteristic of a free state, L.: Proinde tona eloquio, solitum tibi! your custom, V.: Non praeter solitum leves, H.— Abl. with comp: solito formosior Aesone natus, uncommonly handsome, O.: Uberior solito, O.: sol rubere solito magis, L.

    Latin-English dictionary > solitum

  • 7 magis

        magis adv. comp.    [1 MAC-], more, in a higher degree, more completely.—With adjj.: magis iuris consultus quam iustitiae: beatus, H.: vis magis necessaria recte ad vivendum: magis verum atque hoc responsum, T.—With advv.: magis aperte, T.: magis inpense, T.—With verbs: magis honorem tribuere quam salutem accipere, Cs.: tum magis id diceres, Fanni, si, etc.: quod magis vellem evenire (i. e. mallem), T.: magis Pugnas bibit volgus, is more eager for, H.: magis aedilis fieri non potuisset, better.—With abl: videntur omnes errasse, sed alius alio magis, in different degrees: alii aliis magis recusare, L.: quid philosophiā magis colendum?: quā fluvius solito magis inundaverat, L.: hac magis illam petere (i. e. quam hanc), H.: magis solito incauti, L.—In phrases, with negatives: ius apud eos non legibus magis quam naturā valebat, as much by natural disposition, etc., S.: nec magis dolo capi quam armis vinci posse, just as little, L.: domus erat non domino magis ornamento quam civitati, i. e. just as much to the city as to its owner: animus in morbo non magis est sanus quam corpus, i. e. is just as far from being sound: hoc non pro Lysone magis quam pro omnibus scribere, i. e. less than: hunc ego me Non magis esse velim, quam vivere, etc., H.—With abl. of difference: illud ad me, ac multo etiam magis ad vos, far more: quanto ille plura miscebat, tanto hic magis convalescebat: eoque magis, quod, etc.: hoc vero magis properare Varro, ut, etc., Cs.: aliud (malum) multo tremendum magis, V.: deus paulo magis adfabre factus: nihilo magis descendere, Cs.—With adv. of degree: nihilo minus... haud scio an magis etiam, even more: Tam magis illa fremens... Quam magis crudescunt pugnae (i. e. eo magis... quo magis), V.: magis magisque in dies, more and more, S.: cottidie magis magisque: de Graeciā cottidie magis et magis cogito.—Poet.: magis atque magis, V.— With more cause, more truly, with better reason, rather, in preference: magis ratione quam virtute vicisse, Cs.: timori magis quam religioni consulere, Cs.: amoris magis quam honoris gratiā: corpora magna magis quam firma, L.: Quae poscenti magis gaudeat eripi, H.: neque uti aeterni forent optavit; magis ut, etc., but rather, S.: forma Aut fuit aut visa est: sed fuit illa magis, O.: Non equidem invideo, Miror magis, V.: pernā magis Flagitat (stomachus) refici, H.—In the phrase, magis est, with quod or ut, there is better reason to, etc.: magis est quod gratuler tibi, quam quod te rogem, I have more reason to, etc.: magis est ut ipse moleste ferat, quam ut, etc., he has cause rather.
    * * *
    to greater extent, more nearly; rather, instead; more; (forms COMP of an ADJ)

    Latin-English dictionary > magis

  • 8 (adfluenter)

        (adfluenter) adv.    [adfluens], lavishly, abundantly; only comp: adfluentius haurire: vivere, N.: adfluentius solito convivium inire, Ta.

    Latin-English dictionary > (adfluenter)

  • 9 in-undō

        in-undō āvī, ātus, āre,    to overflow, inundate: quā fluvius solito magis inundaverat, L.: hanc (terram) inundet aqua: agros, L.: cuius mihi sanguis inundet Guttur, O.: sanguine fossas, V.—Of a throng, to spread, overrun: inundant Troes, cover (the plain), V.: multitudo inundaverat campos, Cu.

    Latin-English dictionary > in-undō

  • 10 līmes

        līmes itis, m    [2 LAC-], a path, passage, road, way, track: eo limite signa extulerunt, L.: lato te limite ducam, V.: acclivis, O.: transversi, by-roads, L.: Appiae, the line of the Appian way, L.: solito dum flumina currant Limite, channel, O.: trahens spatioso limite crinem Stella, track, O.: Sectus in obliquo est lato curvamine limes, the zodiac, O.— A boundary, limit, land-mark (between two fields or estates): partiri limite campum, V.: effodit medio de limite saxum, Iu.: certi, H.— A fortified boundary-line, boundary-wall: limite acto, Ta.— Fig., a boundary, limit: angustus mundi, Iu.— A way, path: quasi limes ad caeli aditum: idem limes agendus erit, i. e. the same means, O.
    * * *
    path, track; limit; strip of uncultivated ground marking boundary

    Latin-English dictionary > līmes

  • 11 solitus

        solitus adj.    [P. of soleo], wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary, common: opus, O.: artes, O.: solito matrum de more locuta est, V.: Germanorum inertia, Ta.
    * * *
    solita, solitum ADJ
    usual, customary

    Latin-English dictionary > solitus

  • 12 blandum

    blandus, a, um, adj. [for mlandus; akin to meilichos, mollis, mulier; Goth. milds; Engl. mild], of a smooth tongue, flattering, fawning, caressing (class and very freq.).
    I.
    Lit.:

    blanda es parum,

    Plaut. Cas. 3, 3, 21:

    nemini credo qui large blandu'st dives pauperi,

    id. Aul. 2, 2, 19:

    ut unus omnium homo te vivat numquam quisquam blandior,

    Ter. Hec. 5, 4, 21:

    scis me minime esse blandum,

    Cic. Att. 12, 5, 4:

    unum te puto minus blandum esse quam me,

    id. ib. 12, 3, 1:

    blandum amicum a vero secernere,

    id. Lael. 25, 95:

    (Alcibiades) affabilis, blandus, temporibus callidissime inserviens,

    Nep. Alcib. 1, 3:

    an blandiores (mulieres) in publico quam in privato et alienis quam vestris estis?

    Liv. 34, 2, 10:

    tum neque subjectus solito nec blandior esto,

    Ov. A. A. 2, 411:

    canes,

    Verg. G. 3, 496:

    catulorum blanda propago,

    Lucr. 4, 999; Nemes. Cyneg. 215; 230:

    columba,

    Ov. Am. 2, 6, 56:

    tigres,

    Claud. IV. Cons. Hon. 604; Quint. 9, 4, 133; 11, 1, 30; 11, 3, 72 al.—
    b.
    Poet. constr.
    (α).
    With gen.:

    precum,

    Stat. Achill. 2, 237.—
    (β).
    With acc.:

    genas vocemque,

    Stat. Th. 9, 155.—
    (γ).
    With inf.:

    blandum et auritas fidibus canoris Ducere quercus,

    Hor. C. 1, 12, 11; Stat. Th. 5, 456. —
    (δ).
    With abl.:

    chorus implorat..doctā prece blandus ( = blande supplicans dis carmine quod poëta eum docuit. Orell. ad loc.),

    Hor. Ep. 2, 1, 135.—
    II.
    Trop. (mostly of things).
    A.
    Flattering, pleasant, agreeable, enticing, alluring, charming, seductive (cf. blandior, II. B.; blanditia, II.): blandā voce vocare, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):

    ne blandā aut supplici oratione fallamur,

    Cic. Phil. 7, 9, 26; Lucr. 6, 1245:

    voces,

    Verg. A. 1, 670; Cat. 64, 139:

    preces,

    Tib. 3, 6, 46; Hor. C. 4, 1, 8; id. A. P. 395; Ov. M. 10, 642:

    querelae,

    Tib. 3, 4, 75:

    laudes,

    Verg. G. 3, 185:

    verba,

    Ov. M. 2, 575; 6, 360:

    dicta,

    id. ib. 3, 375;

    9, 156: os,

    id. ib. 13, 555: pectus, Afran. ap. Non. p. 515.—So, voluptas, Lucr. 2, 966; 4, 1081; 4, 1259; 5, 179; Cic. Tusc. 4, 3, 6:

    amor,

    Lucr. 1, 20; Ov. Tr. 1, 3, 49:

    Veneris blandis sub armis,

    Prop. 4 (5), 1, 137:

    amaracini liquor,

    Lucr. 2, 847:

    tura,

    Tib. 3, 3, 2:

    manus,

    Hor. C. 3, 23, 18; cf. Ov. M. 2, 691:

    aquae,

    id. ib. 4, 344:

    caudae,

    id. ib. 14, 258 al.:

    otium consuetudine in dies blandius,

    Liv. 23, 18, 12:

    blandiores suci,

    Plin. 12, 1, 2, § 4; Suet. Tib. 27:

    blandissima litora, Baiae,

    Stat. S. 3, 5, 96; Plin. 9, 8, 9, § 32:

    actio,

    Quint. 7, 4, 27: ministerium, Cod. Th. 10, 10, 12, § 1.— With dat.:

    et blandae superūm mortalibus irae,

    Stat. Th. 10, 836:

    neque admittunt orationes sermonesve... jucunda dictu aut legentibus blanda,

    Plin. 1, prooem. § 12.—
    2.
    Of persons:

    filiolus,

    Quint. 6, prooem. § 8; cf.: nam et voluptates, blandissimae dominae ( the most alluring mistresses), majores partes animi a virtute detorquent, Cic. Off. 2, 10, 37.—
    B.
    Persuading by caressing, persuasive:

    nunc experiemur, nostrum uter sit blandior,

    Plaut. Cas. 2, 3, 56. —Hence, adv., in three forms, soothingly, flatteringly, courteously, etc.
    a.
    Anteclass. form blandĭter, Plaut. As. 1, 3, 69; id. Ps. 5, 2, 3; Titin. ap. Non. p. 210, 6 (also id. ib. p. 256, 15), and ap. Prisc. p. 1010 P.—
    b.
    Class. form blandē, Plaut. Am. 1, 3, 9:

    compellare hominem,

    id. Poen. 3, 3, 72:

    me adpellare,

    id. Truc. 1, 2, 61:

    adloqui,

    Ter. Phorm. 2, 1, 22:

    dicere,

    id. Ad. 5, 4, 24; cf.:

    blande, leniter, dulciter dicere,

    Quint. 12, 10, 71;

    and blande ac benedice,

    Plaut. As. 1, 3, 54:

    rogare,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49:

    excepti hospitio ab Tullo blande ac benigne,

    Liv. 1, 22, 5:

    quaerere,

    Suet. Calig. 32:

    linguā lambere,

    Lucr. 5, 1066:

    et satiati agni ludunt blandeque coruscant,

    id. 2, 320:

    colere fructus,

    to treat carefully, gently, id. 5, 1368 (cf. blandimentum, II. B.):

    flectere cardinem sonantem,

    softly, carefully, Quint. Decl. 1, 13 al. — Comp.:

    blandius petere,

    Cic. de Or. 1, 24, 112: ad aurem invocabat, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124:

    moderere fidem,

    Hor. C. 1, 24, 13 al. — Sup.:

    blandissime appellat hominem,

    Cic. Clu. 26, 72.—
    * c.
    blandum = blande:

    ridere,

    Petr. 127, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > blandum

  • 13 blandus

    blandus, a, um, adj. [for mlandus; akin to meilichos, mollis, mulier; Goth. milds; Engl. mild], of a smooth tongue, flattering, fawning, caressing (class and very freq.).
    I.
    Lit.:

    blanda es parum,

    Plaut. Cas. 3, 3, 21:

    nemini credo qui large blandu'st dives pauperi,

    id. Aul. 2, 2, 19:

    ut unus omnium homo te vivat numquam quisquam blandior,

    Ter. Hec. 5, 4, 21:

    scis me minime esse blandum,

    Cic. Att. 12, 5, 4:

    unum te puto minus blandum esse quam me,

    id. ib. 12, 3, 1:

    blandum amicum a vero secernere,

    id. Lael. 25, 95:

    (Alcibiades) affabilis, blandus, temporibus callidissime inserviens,

    Nep. Alcib. 1, 3:

    an blandiores (mulieres) in publico quam in privato et alienis quam vestris estis?

    Liv. 34, 2, 10:

    tum neque subjectus solito nec blandior esto,

    Ov. A. A. 2, 411:

    canes,

    Verg. G. 3, 496:

    catulorum blanda propago,

    Lucr. 4, 999; Nemes. Cyneg. 215; 230:

    columba,

    Ov. Am. 2, 6, 56:

    tigres,

    Claud. IV. Cons. Hon. 604; Quint. 9, 4, 133; 11, 1, 30; 11, 3, 72 al.—
    b.
    Poet. constr.
    (α).
    With gen.:

    precum,

    Stat. Achill. 2, 237.—
    (β).
    With acc.:

    genas vocemque,

    Stat. Th. 9, 155.—
    (γ).
    With inf.:

    blandum et auritas fidibus canoris Ducere quercus,

    Hor. C. 1, 12, 11; Stat. Th. 5, 456. —
    (δ).
    With abl.:

    chorus implorat..doctā prece blandus ( = blande supplicans dis carmine quod poëta eum docuit. Orell. ad loc.),

    Hor. Ep. 2, 1, 135.—
    II.
    Trop. (mostly of things).
    A.
    Flattering, pleasant, agreeable, enticing, alluring, charming, seductive (cf. blandior, II. B.; blanditia, II.): blandā voce vocare, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):

    ne blandā aut supplici oratione fallamur,

    Cic. Phil. 7, 9, 26; Lucr. 6, 1245:

    voces,

    Verg. A. 1, 670; Cat. 64, 139:

    preces,

    Tib. 3, 6, 46; Hor. C. 4, 1, 8; id. A. P. 395; Ov. M. 10, 642:

    querelae,

    Tib. 3, 4, 75:

    laudes,

    Verg. G. 3, 185:

    verba,

    Ov. M. 2, 575; 6, 360:

    dicta,

    id. ib. 3, 375;

    9, 156: os,

    id. ib. 13, 555: pectus, Afran. ap. Non. p. 515.—So, voluptas, Lucr. 2, 966; 4, 1081; 4, 1259; 5, 179; Cic. Tusc. 4, 3, 6:

    amor,

    Lucr. 1, 20; Ov. Tr. 1, 3, 49:

    Veneris blandis sub armis,

    Prop. 4 (5), 1, 137:

    amaracini liquor,

    Lucr. 2, 847:

    tura,

    Tib. 3, 3, 2:

    manus,

    Hor. C. 3, 23, 18; cf. Ov. M. 2, 691:

    aquae,

    id. ib. 4, 344:

    caudae,

    id. ib. 14, 258 al.:

    otium consuetudine in dies blandius,

    Liv. 23, 18, 12:

    blandiores suci,

    Plin. 12, 1, 2, § 4; Suet. Tib. 27:

    blandissima litora, Baiae,

    Stat. S. 3, 5, 96; Plin. 9, 8, 9, § 32:

    actio,

    Quint. 7, 4, 27: ministerium, Cod. Th. 10, 10, 12, § 1.— With dat.:

    et blandae superūm mortalibus irae,

    Stat. Th. 10, 836:

    neque admittunt orationes sermonesve... jucunda dictu aut legentibus blanda,

    Plin. 1, prooem. § 12.—
    2.
    Of persons:

    filiolus,

    Quint. 6, prooem. § 8; cf.: nam et voluptates, blandissimae dominae ( the most alluring mistresses), majores partes animi a virtute detorquent, Cic. Off. 2, 10, 37.—
    B.
    Persuading by caressing, persuasive:

    nunc experiemur, nostrum uter sit blandior,

    Plaut. Cas. 2, 3, 56. —Hence, adv., in three forms, soothingly, flatteringly, courteously, etc.
    a.
    Anteclass. form blandĭter, Plaut. As. 1, 3, 69; id. Ps. 5, 2, 3; Titin. ap. Non. p. 210, 6 (also id. ib. p. 256, 15), and ap. Prisc. p. 1010 P.—
    b.
    Class. form blandē, Plaut. Am. 1, 3, 9:

    compellare hominem,

    id. Poen. 3, 3, 72:

    me adpellare,

    id. Truc. 1, 2, 61:

    adloqui,

    Ter. Phorm. 2, 1, 22:

    dicere,

    id. Ad. 5, 4, 24; cf.:

    blande, leniter, dulciter dicere,

    Quint. 12, 10, 71;

    and blande ac benedice,

    Plaut. As. 1, 3, 54:

    rogare,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49:

    excepti hospitio ab Tullo blande ac benigne,

    Liv. 1, 22, 5:

    quaerere,

    Suet. Calig. 32:

    linguā lambere,

    Lucr. 5, 1066:

    et satiati agni ludunt blandeque coruscant,

    id. 2, 320:

    colere fructus,

    to treat carefully, gently, id. 5, 1368 (cf. blandimentum, II. B.):

    flectere cardinem sonantem,

    softly, carefully, Quint. Decl. 1, 13 al. — Comp.:

    blandius petere,

    Cic. de Or. 1, 24, 112: ad aurem invocabat, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124:

    moderere fidem,

    Hor. C. 1, 24, 13 al. — Sup.:

    blandissime appellat hominem,

    Cic. Clu. 26, 72.—
    * c.
    blandum = blande:

    ridere,

    Petr. 127, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > blandus

  • 14 conterreo

    con-terrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., to terrify greatly, to frighten (not freq. before the Aug. per.; esp. freq. in Livy); constr. with abl. or absol.
    (α).
    With abl.: pectora vulgi metu, * Lucr. 2, 623: loquacitatem nostram vultu ipso aspectuque, * Cic. de Or. 1, 49, 214; cf. Verg. A. 3, 597:

    cervum subito vocibus venantum,

    Phaedr. 1, 12, 7:

    atrox ingenium eo facto (opp. accendere),

    Liv. 3, 11, 9; cf.:

    animos eā re (opp. irritare),

    id. 40, 39, 2:

    eos seditioso clamore,

    id. 2, 39, 9:

    periculo,

    id. 2, 12, 12:

    atrocitate poenae,

    Suet. Dom. 11.—
    (β).
    Without abl.:

    qui praeter Nioben unam conterruit omnes,

    Ov. M. 6, 287:

    insolitos ejus tumultus equos,

    Liv. 10, 28, 9:

    major solito apparatus praecipue conterruit Campanos, ne ab obsidione Capuae bellum ejus anni Romani inciperent,

    id. 24, 12, 1; Suet. Ner. 6; 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > conterreo

  • 15 demoveo

    dē-mŏvĕo (often confounded in MSS. and edd. with di-moveo, q. v.), mōvi, mōtum, 2, v. a., to move or turn away; to put away, remove (freq. and good prose).
    I.
    Lit.:

    demoveri et depelli de loco necesse est eum qui deiciatur... neminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intelligatur,

    Cic. Caecin. 17, 49:

    ex sua sede,

    id. Par. 1, 15; id. Leg. Agr. 2, 29, 81.—With abl. alone, id. Planc. 22, 53:

    hostes gradu,

    to compel to give ground, Liv. 6, 32; cf.:

    sacra statu suo,

    id. 9, 29 (al. dimovere); and without abl.: Pompeius vestri facti praejudicio demotus, forced to yield, * Caes. B. C. 2, 32, 2:

    flumen solito alveo,

    Tac. A. 1, 79:

    Silanum Syria,

    id. ib. 2, 43:

    Pallantem curā rerum,

    id. ib. 13, 14:

    Burrum praefecturā,

    id. ib. 13, 20 al.:

    non alteros demovisse, sed utrosque constituisse,

    Cic. Sull. 21 fin.; Tac. A. 4, 60; 15, 65:

    eā (sc. matre) demotā,

    thrust aside, put out of the way, id. ib. 14, 12:

    in insulas interdicto igni atque aqua demoti sunt,

    id. ib. 6, 30.—
    II.
    Trop.:

    oculos ab alicujus oculis,

    Ter. Ad. 2, 1, 16:

    formidine animum perterritum loco et certo de statu demovere,

    Cic. Caecin. 15:

    aliquem de vera et certa sententia,

    to divert, id. Verr. 1, 17 fin.:

    aliquem a causa alicujus,

    id. Clu. 15, 44:

    odium a nobis ac nostris,

    id. de Or. 2, 51, 208.

    Lewis & Short latin dictionary > demoveo

  • 16 ferio

    fĕrĭo, īre (archaic FERINVNT for feriunt; acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162, 24 Müll.; part. fut. feriturus, Serv. Verg. A. 7, 498. The perf. forms are supplied by percutio, v. Varr. L. L. 9, 55, § 98 Müll.), 4, v. a. [perh. Sanscr. dhūr-, injure, destroy; Lat. ferus, ferox; Gr. thêr; Aeol. phêr; cf. Gr. thourios, impetuous, thorein, to leap; and Lat. furere, furia, etc.], to strike, smite, beat, knock, cut, thrust, hit (class.; syn.: icio, percutio, verbero, vapulo, pulso, tundo, pavio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    fores,

    to knock, Plaut. Men. 1, 2, 63; cf.

    parietem,

    Cic. Cael. 24, 59:

    murum arietibus,

    to batter, shake, Sall. J. 76, 6:

    pugiles adversarium,

    Cic. Tusc. 2, 23 fin.: jacere telum, voluntatis est;

    ferire quem nolueris, fortunae,

    to strike, id. Top. 17, 64:

    partem corporis sibi,

    Lucr. 2, 441:

    frontem,

    Cic. Att. 1, 1, 1:

    femur,

    Quint. 11, 3, 123:

    pectora solito plangore,

    Ov. M. 4, 554; cf.:

    calce feritur aselli,

    id. F. 3, 755: uvas pede (rusticus), to stamp or tread, Tib. 2, 5, 85:

    feriri a serpente,

    to be stung, Plin. 29, 4, 22, § 71; cf. Ov. Ib. 481:

    cetera (venenata animalia) singulos feriunt,

    id. ib. 23:

    tabulam malleo,

    Cels. 6, 7 fin.: stricto ferit retinacula ferro, cuts to pieces (shortly before:

    incidere funes),

    Verg. A. 4, 580: certatim socii feriunt mare et aequora verrunt, strike, lash (in rowing), id. ib. 3, 290: ut frontem ferias, that you may beat your brow, i. e. be provoked, Cic. Att. 1, 1, 1.— Poet.:

    sublimi feriam sidera vertice,

    hit, touch, Hor. C. 1, 1, 36; cf. in the foll. 2.— Absol.:

    pugno ferire vel calce,

    Quint. 2, 8, 13; cf. Hor. S. 2, 7, 99:

    occursare capro, cornu ferit ille, caveto,

    pushes, butts, Verg. E. 9, 25.—
    2.
    Of inanim. and abstr. subjects:

    principio omnibus a rebus, quascumque videmus, Perpetuo fluere ac mitti spargique necesse est Corpora, quae feriant oculos visumque lacessant,

    strike, touch, Lucr. 6, 923:

    oculos (corpora, simulacra),

    id. 4, 217; 257:

    oculorum acies (res),

    id. 4, 691:

    speciem colore (res),

    id. 4, 243; cf.:

    his spectris etiam si oculi possent feriri, etc.,

    Cic. Fam. 15, 16, 2:

    feriuntque summos fulmina montes,

    Hor. C. 2, 10, 11:

    nec semper feriet, quodcumque minabitur, arous,

    id. A. P. 350; cf.:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    id. C. 3, 3, 8:

    nec levius tabulae laterum feriuntur ab undis, Quam, etc.,

    Ov. Tr. 2, 47.— Poet.: ferientia terram corpora, smiting (in falling), Luc. 4, 786:

    sole fere radiis foriente cacumina primis,

    hitting, touching, Ov. M. 7, 804:

    palla imos ferit alba pedes,

    touches, reaches to, Val. Fl. 1, 385:

    ferit aethera clamor,

    Verg. A. 5, 140:

    feriat dum maesta remotas Fama procul terras,

    extends to, Luc. 5, 774.—
    B.
    In partic.
    1.
    To kill by striking, to give a deathblow, to slay, kill: hostem, Enn. ap. Cic. Balb. 22, 51 (Ann. v. 284 ed. Vahl.); Sall. C. 7, 6; 60, 4; id. J. 85, 33; cf.:

    aliquem securi feriri,

    to be beheaded, Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75:

    aliquem telo trabali,

    Verg. A. 12, 295:

    retiarium (mirmillo),

    Quint. 6, 3, 61:

    te (maritum),

    Hor. C. 3, 11, 43:

    leonem atque alias feras primus aut in primis ferire,

    Sall. J. 6, 1:

    aprum,

    Ov. M. 3, 715.—
    b.
    Of the animals for sacrifice, to kill, slaughter; and hence, to offer, sacrifice:

    nos humilem feriemus agnam,

    Hor. C. 2, 17, 32:

    vaccam Proserpinae,

    Verg. A. 6, 251; cf. the form of oath in making a compact (when a swine was sacrificed): SI PRIOR DEFEXIT [p. 737] (populus Romanus) PVBLICO CONSILIO DOLO MALO, TV ILLO DIE IVPPITER, POPVLVM ROMANVM SIC FERITO, VT EGO HVNC PORCVM HIC HODIE FERIAM:

    TANTOQVE MAGIS FERITO, QVANTO MAGIS POTES POLLESQVE,

    Liv. 1, 24, 8:

    Quid aut sponsoribus in foedere opus esset aut obsidibus, ubi precatione res transigitur? per quem populum fiat, quo minus legibus dictis stetur, ut eum ita Juppiter feriat, quemadmodum a Fetialibus porcus feriatur,

    id. 9, 5, 3. (Cf. also:

    Jovis ante aram Stabant et caesā jungebant foedera porcă,

    Verg. A. 8, 641).— Hence,
    2.
    Transf., foedus ferire, to make a compact, covenant, or treaty (in Hebrew in precisely the same manner,): accipe daque fidem, foedusque feri bene firmum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.):

    is, quicum foedus feriri in Capitolio viderat,

    Cic. Rab. Post. 3, 6:

    videret ut satis honestum foedus feriretur,

    id. Inv. 2, 30, 92:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    to form illicit connections, id. Cael. 14, 34:

    Tarchon jungit opes foedusque ferit,

    Verg. A. 10, 154 al. —
    3.
    Of money, to strike, stamp, coin:

    asses sextantario pondere,

    Plin. 33, 3, 13, § 44. Thus the designation of a triumvir monetalis is III. VIR. A. A. A. F. F., i. e. Triumvir auro argento aeri flando feriundo, Inscr. Orell. 569.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    quae faciliora sunt philosophis, quo minus multa patent in eorum vita, quae fortuna feriat,

    reaches, affects, Cic. Off. 1, 21, 73:

    accidit, ut ictu simili (i. e. morte propinqui) ferirer,

    was struck with a similar blow, Quint. 6 praef. §

    3: verba palato,

    to bring out, utter, speak, Hor. S. 2, 3, 274; cf.:

    sonat vox, ut feritur,

    Quint. 11, 3, 61:

    feriunt animum (sententiae),

    id. 12, 10, 48:

    ut omnis sensus in fine sermonis feriat aurem,

    id. 8, 5, 13; cf. id. 9, 3, 4.— Absol.:

    binis aut ternis ferire verbis,

    Cic. Or. 67, 226:

    videtur Chrysippus medium ferire voluisse,

    i. e. to avoid extremes, id. Fat. 17, 39.—
    B.
    In partic., to cozen, cheat, gull, trick (mostly in vulg. lang.;

    not in Cic.): ubi illa pendentem ferit, jam amplius orat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 19; Ter. Ph. 1, 1, 13:

    cum ferit astutos comica moecha Getas,

    Prop. 4 (5), 5, 44:

    austeros arte ferire viros,

    id. 3, 3 (4, 2), 50.—
    C.
    To punish, inflict punishment: aliquem condemnatione centum librarum auri, Cod. 11, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ferio

  • 17 gladiola

    glădĭŏlus, i, m. dim. [gladius].
    I.
    A small sword:

    lingulam veteres dixere gladiolum oblongum, in speciem linguae factum,

    Gell. 10, 25, 3:

    gladiolo solito cinctus,

    App. M. 2, p. 122; 3, p. 131.—In plur. heterocl. glădĭŏla:

    nec gladiola (quisquam ferat), atqui Messala dixit,

    Quint. 1, 6, 42 (cf. gladius init.).—
    B.
    Glădĭŏlus, i, title of a comedy by Livius Andronicus, Fest. s. v. pedibus, p. 210 b. Müll.—
    II.
    [p. 816] The sword-lily, Plin. 21, 11, 38, § 65; 21, 17, 67, § 107 sq.; al. Pall. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > gladiola

  • 18 Gladiolus

    glădĭŏlus, i, m. dim. [gladius].
    I.
    A small sword:

    lingulam veteres dixere gladiolum oblongum, in speciem linguae factum,

    Gell. 10, 25, 3:

    gladiolo solito cinctus,

    App. M. 2, p. 122; 3, p. 131.—In plur. heterocl. glădĭŏla:

    nec gladiola (quisquam ferat), atqui Messala dixit,

    Quint. 1, 6, 42 (cf. gladius init.).—
    B.
    Glădĭŏlus, i, title of a comedy by Livius Andronicus, Fest. s. v. pedibus, p. 210 b. Müll.—
    II.
    [p. 816] The sword-lily, Plin. 21, 11, 38, § 65; 21, 17, 67, § 107 sq.; al. Pall. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Gladiolus

  • 19 gladiolus

    glădĭŏlus, i, m. dim. [gladius].
    I.
    A small sword:

    lingulam veteres dixere gladiolum oblongum, in speciem linguae factum,

    Gell. 10, 25, 3:

    gladiolo solito cinctus,

    App. M. 2, p. 122; 3, p. 131.—In plur. heterocl. glădĭŏla:

    nec gladiola (quisquam ferat), atqui Messala dixit,

    Quint. 1, 6, 42 (cf. gladius init.).—
    B.
    Glădĭŏlus, i, title of a comedy by Livius Andronicus, Fest. s. v. pedibus, p. 210 b. Müll.—
    II.
    [p. 816] The sword-lily, Plin. 21, 11, 38, § 65; 21, 17, 67, § 107 sq.; al. Pall. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > gladiolus

  • 20 grandis

    grandis, e, adj. [cf. gradus; also Germ. gross; Engl. great], full-grown, large, great, full, abundant (class.; most freq. of things; for syn. cf.: magnus, ingens, amplus, procerus, vastus, enormis).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ita, quicquid (olerum) erat, grande erat,

    Plaut. Cas. 5, 2, 35; cf.:

    ager novatus et iteratus, quo meliores fetus possit et grandiores edere,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    quae seges grandissima atque optima fuerit,

    Varr. R. R. 1, 52; 1: farra, old poet. ap. Macr. S. 5, 20 fin.:

    frumenta,

    Verg. A. 4, 405:

    hordea,

    id. E. 5, 36:

    lilia,

    id. ib. 10, 25:

    ilex,

    Sall. J. 93, 4; cf.:

    et antiqua robora,

    Quint. 10, 1, 88:

    grandissimum alicae genus,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    grandissimae olivae,

    id. 15, 3, 4, § 15 et saep.:

    litterae (opp. minutae),

    Plaut. Bacch. 4, 9, 68; cf.:

    epistola sane grandis,

    Cic. Att. 13, 21, 1:

    sane grandes libri,

    id. Rep. 3, 8:

    grandiores libri,

    id. Att. 13, 13, 1:

    verbosa et grandis epistula,

    Juv. 10, 71:

    erat incisum grandibus litteris,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74:

    corpora,

    Lucr. 6, 303:

    saxa,

    id. 1, 289; Caes. B. G. 7, 23, 2; 7, 46, 3; cf.:

    cervi eminentes,

    id. ib. 7, 72, 4:

    tumulus terrenus,

    id. ib. 1, 43, 1:

    vas,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47; cf.

    patella,

    id. ib. §

    46: speculum,

    Quint. 11, 3, 68:

    cothurni,

    Hor. A. P. 80:

    lumina,

    Ov. M. 5, 545; cf.

    membra,

    id. ib. 10, 237:

    ossa,

    id. ib. 9, 169:

    conchae,

    Cic. N. D. 2, 48, 123:

    rhombi,

    Hor. S. 2, 2, 95; cf.:

    opes grandiores,

    Plin. 11, 16, 16, § 47:

    smaragdi,

    Lucr. 4, 1126:

    divitiae,

    id. 5, 1118; cf.:

    alicui grandem pecuniam credere,

    Cic. Rab. Post. 2, 4:

    pecunia,

    id. Verr. 1, 9, 24; id. Fam. 13, 61; Sall. C. 49, 3; Liv. 10, 46, 10; 27, 20, 7; 32, 40, 9; Suet. Aug. 12; id. Ner. 24; cf.

    faenus,

    Cic. Fl. 21, 51:

    aes alienum,

    Sall. C. 14, 2; 24, 3; Plin. 7, 38, 39, § 127; cf.

    also: donativum grandius solito,

    Suet. Galb. 16:

    cenae,

    Quint. 10, 1, 58; cf.

    convivium,

    id. 11, 2, 12:

    amiculum grandi pondere,

    Cic. N. D. 3, 34, 83; cf.:

    grande pondus argenti,

    id. Caecin. 4, 12:

    grande onus exiguo formicas ore gerentes,

    Ov. M. 7, 625:

    elementa,

    bulky, massive, heavy, id. ib. 1, 29.—In neutr. as grandia ingrediens, advancing with great strides: makra bibas, Gell. 9, 11, 5:

    grandia incedens,

    Amm. 22, 14.—
    B.
    Of persons, grown up, big, tall; and more freq. pregn., advanced in years, aged, old; also with natu or aevo.
    (α).
    Absol.:

    an sedere oportuit domi virginem tam grandem,

    Ter. Ad. 4, 5, 39:

    videras grandis jam puer bello Italico, etc.,

    Cic. Pis. 36, 87:

    nobilis ut grandi cecinit Centaurus alumno (i. e. Achilli),

    Hor. Epod. 13, 11:

    (Q. Maximus) et bella gerebat ut adolescens, cum plane grandis esset, etc.,

    Cic. de Sen. 4, 10; cf. Lucr. 2, 1164:

    legibus annalibus cum grandiorem aetatem ad consulatum constituebant, adolescentiae temeritatem verebantur, etc. (shortly after: progressus aetatis),

    a more advanced age, Cic. Phil. 5, 17, 47; so,

    grandior aetas,

    Ov. M. 6, 28; 7, 665:

    quandoquidem grandi cibus aevo denique defit,

    Lucr. 2, 1141:

    metuens virgae jam grandis Achilles cantabat,

    Juv. 7, 210.—
    (β).
    With natu or aevo:

    non admodum grandis natu, sed tamen jam aetate provectus,

    Cic. de Sen. 4, 10; so,

    grandis natu,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 128; id. Rosc. Com. 15, 44; Plin. Ep. 8, 23, 7; Suet. Ner. 34; id. Aug. 89; Hor. Ep. 1, 7, 49; cf.:

    in aetate consideratur puer an adolescens, natu grandior an senex,

    Cic. Inv. 1, 24, 35; so,

    grandior natu,

    Plaut. Aul. 2, 1, 37:

    grandi jam natu vexatus,

    Suet. Aug. 53:

    grandis aevo parens,

    Tac. A. 16, 30 fin.; cf.:

    jam grandior aevo genitor,

    Ov. M. 6, 321.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., great, strong, powerful: subsellia grandiorem et pleniorem vocem desiderant. Cic. Brut. 84, 289:

    vox (opp. exigua),

    Quint. 11, 3, 15:

    perspicuo et grandi vitio praeditum exemplum,

    Cic. Inv. 1, 47, 88; cf.:

    exemplis grandioribus uti,

    id. Div. 1, 20, 39:

    de rebus grandioribus dicere,

    id. Fin. 3, 5, 19:

    supercilium,

    lofty, Juv. 6, 169:

    Maecenas, mearum Grande decus columenque rerum,

    Hor. C. 2, 17, 4:

    ingenium,

    Ov. M. 6, 574:

    certamen,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    munus,

    id. ib. 2, 1, 11:

    praemia meritorum,

    id. Ep. 2, 2, 38:

    carmen,

    Juv. 6, 636:

    malum,

    Hor. S. 2, 1, 49:

    lethargus,

    id. ib. 2, 3, 145:

    alumnus,

    noble, id. Epod. 13, 11:

    si metit Orcus Grandia cum parvis,

    id. Ep. 2, 2, 179; so absol.:

    grandia,

    id. C. 1, 6, 9; id. A. P. 27.—
    B.
    In partic., of style, great, grand, lofty, sublime:

    genus quoque dicendi grandius quoddam et illustrius esse adhibendum videtur,

    Cic. de Or. 2, 82, 337:

    grande atque robustum genus dicendi (opp. subtile),

    Quint. 12, 10, 58:

    causae (opp. pusillae),

    id. 11, 3, 151:

    antiqua comoedia,

    id. 10, 1, 65:

    grandia et tumida themata,

    id. 2, 10, 6:

    sententiae,

    id. 2, 11, 3:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    id. 1, 10, 24.—Of the speaker: (oratores Thucydidi aequales) grandes erant verbis, crebri sententiis, compressione rerum breves, [p. 824] Cic. Brut. 7, 29; cf.:

    Thucydides rerum gestarum pronunciator sincerus et grandis,

    id. ib. 83, 287:

    causidicus amplus atque grandis,

    id. Or. 9, 30:

    quo grandior sit et quasi excelsior orator,

    id. ib. 34, 119:

    oratores, alii grandes aut graves aut copiosi,

    id. Opt. Gen. 1, 2:

    multis locis grandior (Lysias),

    id. ib. 3, 9:

    fiunt pro grandibus tumidi,

    Quint. 10, 2, 16; 10, 1, 77.— Adv.: in two forms.
    A.
    grandĭter (acc. to II.), greatly, strongly, very ( poet. and in postAug. prose):

    quamvis grandius ille (Alcaeus) sonet,

    sublimely, Ov. H. 15, 30:

    illud mihi inter maxima granditer cordi est,

    exceedingly, Sid. Ep. 7, 4:

    frugi pater,

    id. ib. 2:

    affectus,

    Aug. Conf. 1, 9.—
    B.
    grandō (rare and poet.), the same:

    grande fremens,

    strongly, aloud, Stat. Th. 12, 684: grande sonat. Juv. 6, 517.

    Lewis & Short latin dictionary > grandis

См. также в других словарях:

  • solito — / sɔlito/ [lat. sŏlĭtus, part. pass. di solēre essere solito ]. ■ agg. 1. [che è uguale alle altre volte, che è lo stesso di sempre: trovarsi, vedersi all ora s., al s. posto ; fare la s. vita ] ▶◀ abituale, consueto, di sempre, usuale.… …   Enciclopedia Italiana

  • sólito — adj. Usado; habitual …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • sólito — sólito, ta (Del lat. solĭtus, part. pas. de solēre, soler, acostumbrar). adj. Acostumbrado; que se suele hacer ordinariamente …   Diccionario de la lengua española

  • solito — /solˈi tō/ (music) adverb In the usual manner ORIGIN: Ital …   Useful english dictionary

  • solito — sò·li·to agg., s.m. FO 1. agg., che è uguale alle altre volte, abituale, consueto: la solita vita, il solito tran tran, le solite chiacchiere Sinonimi: consueto, normale, tradizionale, usuale. Contrari: anomalo, eccezionale, inabituale,… …   Dizionario italiano

  • solito — {{hw}}{{solito}}{{/hw}}A agg. 1 Che non si differenzia da quello delle altre volte: troviamoci al solito bar; prendere il solito tram | Di situazione che si ripete frequentemente e sempre uguale: ha fatto un altra delle solite sciocchezze;… …   Enciclopedia di italiano

  • solito — A agg. abituale, consueto, ordinario, usuale, usato, usitato, adusato, comune, corrente, ovvio, quotidiano, consuetudinario, familiare, giornaliero, normale, regolare, tradizionale □ trito, rifritto, convenzionale CONTR. insolito, inusitato,… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • sólito — (Del lat. solitus.) ► adjetivo culto Que es lo acostumbrado o que se suele hacer de ordinario. ANTÓNIMO insólito * * * sólito, a (del lat. «solĭtus») adj. *Acostumbrado o *corriente. ⇒ Insólito. * * * sólito, ta. (Del lat. solĭtus, part …   Enciclopedia Universal

  • solito — solitamente ит. [солитамэ/нтэ] solito [со/лито] обыкновенно, без спец. приемов …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • sólito — {{#}}{{LM S36228}}{{〓}} {{[}}sólito{{]}}, {{[}}sólita{{]}} ‹só·li·to, ta› {{《}}▍ adj.{{》}} Que se suele hacer de forma acostumbrada. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín solitus …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • solito — pl.m. soliti sing.f. solita pl.f. solite …   Dizionario dei sinonimi e contrari

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»