Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

skilful

  • 41 daedalus

    Daedălĭōn, ōnis, m., Daidaliôn, a [p. 510] king of Trachis, son of Lucifer, and brother of Ceyx, who was changed into a hawk, Ov. M. 11, 295 sq.
    1.
    daedălus, a, um, adj., = daidalos, artificial, skilful ( poet. and in postclass. prose).
    I.
    Act.: Minerva, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 68, 6 Müll. (Fr. Inc. Lib. xxi. Vahl.): daedalam a varietate rerum artificiorumque dictam esse apud Lucretium terram, apud Ennium Minervam, apud Vergilium Circen, facile est intellegere, cum Graece daidallein significet variare, Paul. ex Fest. p. 68 Müll.: Circe (" ingeniosa," Serv.), Verg. A. 7, 282.—
    B.
    With gen.:

    verborum daedala lingua,

    the fashioner of words, Lucr. 4, 549; cf.:

    natura daedala rerum,

    id. 5, 234.—
    II.
    Pass., artificially contrived, variously adorned, ornamented, etc., daidaleos: tecta (apium), skilfully constructed:

    signa,

    Lucr. 5, 145:

    tellus,

    variegated, id. 1, 7; 228; Verg. G. 4, 179; cf.:

    carmina chordis,

    artfully varied on strings, id. 2, 505.—
    * Adv.: daedăle, skilfully, Jul. Val. Res gest. A. M. 3, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > daedalus

  • 42 daemon

    Daedălus, i, m. ( acc. Gr. Daedalon, Ov. M. 8, 261; Mart. 4, 49), Daidalos.
    I.
    The mythical Athenian architect of the times of Theseus and Minos, father of Icarus, and builder of the Cretan labyrinth, Ov. M. 8, 159; 183; id. Tr. 3, 4, 21; Verg. A. 6, 14 Serv.; Mel. 2, 7, 12: Plin. 7, 56, 57; Hyg. Fab. 39; Cic. Brut. 18, 71; Hor. Od. 1, 3, 34; Mart. 4, 49, 5; Sil. 12, 89 sq., et saep.—
    B.
    Hence,
    1.
    Daedălē̆us, a, um, adj., Daedalian, relating to Daedalus:
    (α).
    Daedălēo Icaro, Hor. Od. 2, 20, 13:

    Ope Daedălēa,

    id. ib. 4, 2, 2.—
    (β).
    Daedalĕum iter (i. e. through the labyrinth), Prop. 2, 14, 8 (3, 6, 8 M.).—
    * 2.
    Daedălĭcus, a, um, adj., skilful: manus, Venant. 10, 11, 17.—
    II.
    A later sculptor of Sicyon, son and pupil of Patrocles:

    et ipse inter fictores laudatus,

    Plin. 34, 8, 19, § 76.
    1.
    daemon, ŏnis, m., = daimôn, a spirit, genius, lar (post-class.).
    I.
    In gen.: App. de Deo Socr. p. 49, 5: bonus = agathodaimôn, in astrology, the last but one of the twelve celestial signs, Firm. Math. 2, 19: melior, Jul. Val. Res gest. A. M. 1, 27.—
    II.
    In eccl. writers: kat exochên, an evil spirit, demon, Lact. 2, 14; Vulg. Levit. 17, 7; id. Jacob. 2, 19; Tert. Apol. 22 init., et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > daemon

  • 43 decorum

    dĕcōrus, a, um, adj. [decor], Gr. euprepês.
    I.
    Becoming, fitting, seemly, proper, suitable, decorous (class.).
    (α).
    With dat.:

    QVAE QVOIQVE DIVO DECORAE GRATAEQVE SINT HOSTIAE PROVIDENTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    color albus praecipue decorus deo est,

    id. ib. 2, 18, 45:

    quod virginitati decorum,

    Liv. 2, 13; Quint. 11, 3, 101; cf. ib. § 104, and 11, [p. 523] 1, 33 al.:

    decorum erat tum ipsis capessere pugnam ducibus,

    Liv. 2, 6; cf. Tac. A. 1, 12. —
    * (β).
    With abl. (after the analogy of dignus):

    (facinora puerilia) neque te decora neque tuis virtutibus,

    Plaut. Mil. 3, 1, 24 (cf. id. Aul. 2, 2, 43).—
    * (γ).
    With ad (after the analogy of aptus, accommodatus, etc.):

    nos auri venas invenimus et ad usum aptas et ad ornatum decoras,

    Cic. N. D. 2, 60, 151.—
    (δ).
    With pro:

    decorum pro causa ratus,

    Tac. H. 3, 7.—
    (ε).
    Absol.:

    decorus est senis sermo, quietus et remissus,

    Cic. de Sen. 9, 28; cf.:

    vox et actio,

    Quint. 10, 1, 17:

    silentium,

    Hor. Od. 4, 1, 35 et saep.:

    nihil nisi quod honestum decorumque sit admirari,

    Cic. Off. 1, 20:

    omnino si quicquam est decorum, nihil est profecto magis, quam aequabilitas universae vitae,

    id. ib. 1, 31, 111; Quint. 5, 10, 40 al.:

    actuariis minutis Patras accedere... non satis visum est decorum,

    Cic. Att. 5, 9; so with a subject-clause, id. ib. 4, 16, 3:

    dulce et decorum est pro patria mori,

    Hor. Od. 3, 2, 13; Ov. M. 9, 6 (opp. turpe); cf. ib. 13, 309 al.—
    B.
    Subst.: dĕ-cōrum, i, n., in Cic. for the Gr. prepon, that which is seemly, suitable; seemliness, fitness, propriety, decorum (for which Quint. uses decor; cf.: decus init.): ut in vita, sic in oratione nihil est difficilius quam quid deceat videre. Prepon appellant hoc Graeci: nos dicamus sane decorum; Cic. Or. 21, 70; cf.: id, quod Graece prepon dicitur, decorum dici Latine potest, etc., id. Off. 1, 27 sq.; cf. id. ib. 1, 35; Tac. H. 1, 71.— Plur.:

    vota pro reditu ejus et alia decora,

    id. ib. 3, 47:

    plura tribuere,

    id. ib. 3, 5.
    II.
    Absol., decorated, ornamented, adorned; elegant, fine, beautiful, handsome (not so in Cic.; but freq. in the poets and historians, esp. in Hor. and Tacit.): delubra deum, * Lucr. 2, 352; cf.:

    aedes,

    Hor. Od. 1, 30, 3; and:

    supplicationes et alia decora,

    Tac. A. 3, 47:

    galeae ensesque,

    Verg. A. 11, 194:

    insigne clipei,

    id. ib. 2, 392:

    arma,

    Sall. C. 7, 4 al.:

    membra juventae,

    Verg. A. 4, 559; cf.:

    oculi,

    id. ib. 11, 480:

    pectus,

    id. ib. 4, 589:

    os,

    Hor. S. 1, 8, 21:

    facies,

    id. ib. 1, 2, 87; Sall. J. 6, 1:

    caput,

    Ov. M. 6, 167:

    juventa,

    Tac. H. 1, 53:

    genus,

    id. A. 6, 27 al.:

    palaestra,

    noble, skilful, Hor. Od. 1, 10, 3:

    verba,

    id. S. 2, 7, 41; id. Ep. 2, 1, 73:

    temporibus Augusti dicendis non defuere decora ingenia,

    Tac. A. 1, 1.— Sup.: Zeus decorissimus, Apul. Mag. 4, p. 276, 4.—
    (β).
    With abl., adorned with any thing; shining, beautiful with any thing:

    ductores ostro decori,

    Verg. A. 5, 133; cf. id. ib. 12, 126:

    Phoebus fulgente arcu,

    Hor. Carm. Sec. 61:

    Bacchus aureo cornu,

    id. Od. 2, 19, 30:

    Medi pharetrā,

    id. ib. 2, 16, 2:

    dea formāque armisque,

    Ov. M. 2, 773:

    satis decorus etiam Graeca facundia,

    Tac. H. 2, 80.— With ab:

    voces decorae ab aspectu,

    Col. 6, 1. Adv.: dĕcōrē.
    1.
    (Acc. to no. I.) Suitably, properly, decorously:

    ut ea si non decore, at quam minime indecore facere possimus,

    Cic. Off. 1, 31 fin.; cf. id. de Or. 1, 32, 144; 3, 47, 182; Sall. J. 100 fin.
    * 2.
    (acc. to no. II.), elegantly, charmingly, beautifully: formata d. Jovis species, Cic. poët. Div. 1, 12, 20 (cf. above, decora delubra deum).

    Lewis & Short latin dictionary > decorum

  • 44 decorus

    dĕcōrus, a, um, adj. [decor], Gr. euprepês.
    I.
    Becoming, fitting, seemly, proper, suitable, decorous (class.).
    (α).
    With dat.:

    QVAE QVOIQVE DIVO DECORAE GRATAEQVE SINT HOSTIAE PROVIDENTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    color albus praecipue decorus deo est,

    id. ib. 2, 18, 45:

    quod virginitati decorum,

    Liv. 2, 13; Quint. 11, 3, 101; cf. ib. § 104, and 11, [p. 523] 1, 33 al.:

    decorum erat tum ipsis capessere pugnam ducibus,

    Liv. 2, 6; cf. Tac. A. 1, 12. —
    * (β).
    With abl. (after the analogy of dignus):

    (facinora puerilia) neque te decora neque tuis virtutibus,

    Plaut. Mil. 3, 1, 24 (cf. id. Aul. 2, 2, 43).—
    * (γ).
    With ad (after the analogy of aptus, accommodatus, etc.):

    nos auri venas invenimus et ad usum aptas et ad ornatum decoras,

    Cic. N. D. 2, 60, 151.—
    (δ).
    With pro:

    decorum pro causa ratus,

    Tac. H. 3, 7.—
    (ε).
    Absol.:

    decorus est senis sermo, quietus et remissus,

    Cic. de Sen. 9, 28; cf.:

    vox et actio,

    Quint. 10, 1, 17:

    silentium,

    Hor. Od. 4, 1, 35 et saep.:

    nihil nisi quod honestum decorumque sit admirari,

    Cic. Off. 1, 20:

    omnino si quicquam est decorum, nihil est profecto magis, quam aequabilitas universae vitae,

    id. ib. 1, 31, 111; Quint. 5, 10, 40 al.:

    actuariis minutis Patras accedere... non satis visum est decorum,

    Cic. Att. 5, 9; so with a subject-clause, id. ib. 4, 16, 3:

    dulce et decorum est pro patria mori,

    Hor. Od. 3, 2, 13; Ov. M. 9, 6 (opp. turpe); cf. ib. 13, 309 al.—
    B.
    Subst.: dĕ-cōrum, i, n., in Cic. for the Gr. prepon, that which is seemly, suitable; seemliness, fitness, propriety, decorum (for which Quint. uses decor; cf.: decus init.): ut in vita, sic in oratione nihil est difficilius quam quid deceat videre. Prepon appellant hoc Graeci: nos dicamus sane decorum; Cic. Or. 21, 70; cf.: id, quod Graece prepon dicitur, decorum dici Latine potest, etc., id. Off. 1, 27 sq.; cf. id. ib. 1, 35; Tac. H. 1, 71.— Plur.:

    vota pro reditu ejus et alia decora,

    id. ib. 3, 47:

    plura tribuere,

    id. ib. 3, 5.
    II.
    Absol., decorated, ornamented, adorned; elegant, fine, beautiful, handsome (not so in Cic.; but freq. in the poets and historians, esp. in Hor. and Tacit.): delubra deum, * Lucr. 2, 352; cf.:

    aedes,

    Hor. Od. 1, 30, 3; and:

    supplicationes et alia decora,

    Tac. A. 3, 47:

    galeae ensesque,

    Verg. A. 11, 194:

    insigne clipei,

    id. ib. 2, 392:

    arma,

    Sall. C. 7, 4 al.:

    membra juventae,

    Verg. A. 4, 559; cf.:

    oculi,

    id. ib. 11, 480:

    pectus,

    id. ib. 4, 589:

    os,

    Hor. S. 1, 8, 21:

    facies,

    id. ib. 1, 2, 87; Sall. J. 6, 1:

    caput,

    Ov. M. 6, 167:

    juventa,

    Tac. H. 1, 53:

    genus,

    id. A. 6, 27 al.:

    palaestra,

    noble, skilful, Hor. Od. 1, 10, 3:

    verba,

    id. S. 2, 7, 41; id. Ep. 2, 1, 73:

    temporibus Augusti dicendis non defuere decora ingenia,

    Tac. A. 1, 1.— Sup.: Zeus decorissimus, Apul. Mag. 4, p. 276, 4.—
    (β).
    With abl., adorned with any thing; shining, beautiful with any thing:

    ductores ostro decori,

    Verg. A. 5, 133; cf. id. ib. 12, 126:

    Phoebus fulgente arcu,

    Hor. Carm. Sec. 61:

    Bacchus aureo cornu,

    id. Od. 2, 19, 30:

    Medi pharetrā,

    id. ib. 2, 16, 2:

    dea formāque armisque,

    Ov. M. 2, 773:

    satis decorus etiam Graeca facundia,

    Tac. H. 2, 80.— With ab:

    voces decorae ab aspectu,

    Col. 6, 1. Adv.: dĕcōrē.
    1.
    (Acc. to no. I.) Suitably, properly, decorously:

    ut ea si non decore, at quam minime indecore facere possimus,

    Cic. Off. 1, 31 fin.; cf. id. de Or. 1, 32, 144; 3, 47, 182; Sall. J. 100 fin.
    * 2.
    (acc. to no. II.), elegantly, charmingly, beautifully: formata d. Jovis species, Cic. poët. Div. 1, 12, 20 (cf. above, decora delubra deum).

    Lewis & Short latin dictionary > decorus

  • 45 dexter

    dexter, tĕra, tĕrum, and more freq. tra, trum ( dat. plur. fem.: dextrabus manibus, Liv. Andron. ap. Non. 493, 20.— Comp. dextĕrĭor; sup. dextĭmus), adj. [dex-ter, root dek-, Gr. dekomai, whence daktulos, digitus; cf. Germ. Finger, from fangen; cf. also Sanscr. dakshinas, on the right hand, and Gr. dex-ios], to the right, on the right side, right (opp. laevus, sinister).
    I.
    Prop.:

    ut ante oculos fuerit qui dexter hic idem nunc sit laevus,

    Lucr. 4, 302:

    manus,

    Plaut. Mil. 2, 2, 49; 50; id. Capt. 2, 3, 82; Cic. Div. 1, 23, 46:

    pars membrorum (opp. laeva),

    Lucr. 4, 293:

    umeri,

    Caes. B. G. 7, 50, 2:

    latus,

    Hor. Ep. 1, 16, 6; Ov. M. 13, 730 et saep.:

    cornu,

    Ter. Eun. 4, 7, 5; Caes. B. G. 1, 52, 2; 2, 23, 4 et saep.:

    ala,

    Liv. 31, 21:

    acies,

    id. 27, 48 et saep.: dextrarum tibiarum genus est, quae dextra tenentur, Paul. ex Fest. p. 74, 5 Müll. et saep.:

    dextra ejus (fluminis) accolunt Deximontani,

    Plin. 6, 23, 26, § 99.— Comp. in signification = dexter, but spoken of two only:

    in dexteriore parte, opp. sinisteriore,

    Varr. L. L. 9, § 34 Müll.; so,

    pars, opp. laeva,

    Ov. M. 7, 241:

    rota, opp. sinisterior,

    id. ib. 2, 138:

    armus,

    id. ib. 12, 303:

    umerus,

    Suet. Claud. 7:

    latus,

    id. Galb. 21: cornu, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30, 3 et saep.— Sup.: dextimus, a, um, an ancient and rare form, in signif. i. q. dexter: dextima via, Varr. ap. Non. 94, 30:

    apud dextimos,

    Sall. J. 100, 2.—
    II.
    Trop. (perh. not in ante-Aug. prose).
    1.
    Handy, dexterous, skilful; opportune, proper, suitable, fitting:

    rem ita dexter egit, ut, etc.,

    Liv. 8, 36:

    et Marius scriptis dexter in omne genus,

    Ov. Pont. 4, 16, 24:

    quis rebus dexter modus,

    Verg. A. 4, 294:

    tempus,

    Hor. S. 2, 1, 18.—
    2.
    (Since the Greeks regarded an omen on the right as favorable) favorable, propitious, fortunate: dextra auspicia prospera, Paul. ex Fest. p. 74, 4 Müll.; cf.

    omen,

    Val. Fl. 1, 245:

    dexter adi,

    Verg. A. 8, 302; cf.:

    dexter ac volens assit (numen),

    Quint. 4 prooem. 5:

    Jove,

    Pers. 5, 114:

    sidere,

    Stat. S. 3, 4, 63 et saep.—Hence,

    Lewis & Short latin dictionary > dexter

  • 46 Didymaon

    Dĭdymāon, ŏnis, m., the name of a skilful artificer, Verg. A. 5, 359.

    Lewis & Short latin dictionary > Didymaon

  • 47 dira

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dira

  • 48 dirae

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dirae

  • 49 dirus

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dirus

  • 50 dissero

    1.
    dis-sĕro, sēvi (serui, poet. ap. Macr. S. 2, 14, 12), sĭtum, 3, v. a., to scatter seed, to sow here and there, to sow (rare):

    Caeciliana (lactuca) mense Januario recte disseritur,

    Col. 11, 3, 26:

    semina in areolas,

    id. 11, 2, 30; cf.:

    res in arcas (olitor),

    Varr. L. L. 6, § 64 Müll.:

    dissita pars animae per totum corpus,

    Lucr. 3, 143; cf. id. ib. 377; 4, 888.—
    II.
    To fix in the earth at intervals, to plant here and there:

    taleae mediocribus intermissis spatiis disserebantur,

    Caes. B. G. 7, 73 fin.
    2.
    dis-sĕro, rŭi, rtum ( part. perf. disserta, first in Hier. in Isa. 4, 11; class. form dĭsertus, as a P. a., is very freq.; v. under P. a.), 3, v. a.— Lit., to set forth in order, arrange distinctly; hence, to examine, argue, discuss; or (more freq.) to speak, discourse, treat of a thing (good prose and very freq., esp. in Cic. and Quint.—cf.: disputo, discepto).
    (α).
    With acc. (so in Cic., and usually only with pronouns, but in Tac. also freq. with nominal subjects):

    idonea mihi Laelii persona visa est, quae de amicitia ea ipsa dissereret, quae disputata ab eo meminisset Scaevola,

    Cic. Lael. 1, 4; cf. id. de Sen. 21, 78:

    nihil de ea re,

    Tac. A. 1, 6:

    seditiosa de aliqua re,

    id. ib. 3, 40:

    permulta de eloquentia cum Antonio,

    Cic. de Or. 2, 3, 13; cf.:

    haec cum ipsis philosophis,

    id. ib. 1, 13, 57:

    quae inter me et Scipionem de amicitia disserebantur,

    id. Lael. 10, 33:

    qui haec nuper disserere coeperunt, cum corporibus simul animos interire,

    id. ib. 4, 13:

    haec subtilius,

    id. ib. 5, 18:

    aliquid pluribus verbis in senatu,

    id. Fam. 12, 7; cf. Sall. J. 30 fin.:

    ea, quae disputavi,

    Cic. N. D. 3, 40, 95; cf. id. Fat. 5; id. Tusc. 1, 11, 23:

    ea lege, qua credo omnibus in rebus disserendis utendum esse,

    id. Rep. 1, 24:

    pauci bona libertatis incassum disserere,

    Tac. A. 1, 4; cf. id. ib. 6, 34; id. H. 3, 81:

    cujus negotii initium, ordinem, finem curatius disseram,

    id. A. 2, 27; cf. id. H. 2, 2 fin.:

    paucis instituta majorum domi militiaeque, quomodo rem publicam habuerint, etc., disserere,

    Sall. C. 5 fin. Kritz.; for the latter constr. with a rel. clause, cf. Quint. praef. § 22, and 1, 10, 22; and with acc. and inf.:

    malunt disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere,

    Cic. Div. 1, 47, 105; id. Fin. 4, 1, 2 al.—
    (β).
    With de:

    Scipio triduum disseruit de re publica,

    Cic. Lael. 4, 14; so id. Rep. 1, 23 fin. et saep.; cf.

    also: consuetudo de omnibus rebus in contrarias partes disserendi,

    Cic. Tusc. 2, 3, 9:

    de Scripturis,

    Vulg. Act. 17, 2 et saep.— Pass. impers.:

    ut inter quos disseritur, conveniat, quid sit id, de quo disseratur,

    Cic. Fin. 2, 1 fin. —Less freq. for de, super aliqua re, Gell. 19, 1, 19.—
    (γ).
    Absol.:

    ut memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum et cum Scipione disserere,

    Cic. Lael. 3, 11; so,

    cum aliquo,

    id. Rep. 1, 21:

    ita disseruit: duas esse vias, etc.,

    id. Tusc. 1, 30:

    in disserendo rudes,

    id. Rep. 1, 8; cf. id. ib. 3, 16; Quint. 12, 1, 35; 12, 2, 25 al.:

    causa disserendi,

    Cic. Tusc. 3, 3 fin.:

    ratio disserendi,

    id. Fat. 1; cf. id. Fin. 1, 7; id. Ac. 1, 8, 30; and:

    ars bene disserendi,

    id. de Or. 2, 38:

    adhibita disserendi elegantia,

    id. ib. 2, 2 fin.; cf.:

    disserendi subtilitas,

    id. de Or. 1, 15, 68 et saep. —Hence, dĭsertus, a, um (for dissertus. Cf.:

    difficultas laborque discendi disertam negligentiam reddidit. Malunt enim disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere,

    Cic. Div. 1, 47, 105; and: disertus a disserendo dictus, Paul. ex Fest. p. 72, 15), P. a., skilful in speaking on a subject; clear, methodical in speaking; well-spoken, fluent (less than eloquens, eloquent:

    disertos cognosse me nonnullos, eloquentem adhuc neminem, etc.,

    Cic. de Or. 1, 21; and id. Or. 5, 18; cf. also: facundus, loquax, dicax).
    A.
    Prop.:

    disertorum oratione delenitus... utilitates non a sapientibus et fortibus viris sed a disertis et ornate dicentibus esse constitutae,

    Cic. de Or. 1, 9, 36; cf. id. Phil. 2, 39 fin.; id. Rep. 1, 3; Quint. 2, 3, 7 et saep.; Hor. Ep. 1, 5, 19; id. A. P. 370; Ov. M. 13, 228; id. Tr. 3, 11, 21; Mart. 9, 12, 16 et saep.—Cf. also, ora, Ov. Tr. 3, 11, 20; and poet., Arpi, because within its limits Cicero was born, Mart. 4, 55:

    leporum disertus puer,

    Cat. 12, 9:

    callidus et disertus homo,

    i. e. sagacious, shrewd, Ter. Eun. 5, 7, 10.— Comp., Cic. de Or. 3, 32, 129 (with eloquentior).— Sup., Cic. Phil. 2, 43, 111; id. de Or. 1, 54, 231; id. Brut. 91, 315; Cat. 49, 1.—
    B.
    Transf., of discourse:

    illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri,

    Cic. de Or. 1, 54, 231; cf.

    historia,

    id. Brut. 26:

    epilogus,

    id. Att. 4, 15, 4:

    verba,

    Ov. Pont. 3, 5, 8 al.; Quint. 1, 8, 4; cf. id. 2, 11, 5; 8 prooem. § 24; 8, 2, 21.— Comp.:

    sententia,

    Sen. Ep. 21.— Sup.:

    litterae,

    Cic. Att. 7, 2 fin.—Adv., clearly, expressly, distinctly; eloquently.
    (α).
    dĭserte, Plaut. Am. 2, 1, 31; Afran. ap. Non. 509, 23; Liv. 21, 19 Fabri ad loc.; id. 42, 25, 4 al.; Cic. de Or. 1, 10 fin.; id. Tusc. 5, 9, 24; id. Att. 4, 1, 6; id. Q. Fr. 3, 1, 10; Quint. 12, 1, 30; [p. 595] Tac. Or. 9, 26.—
    (β).
    dĭsertim, Liv. Andr., Att. Trag. v. 350 Rib. (ap. Non. 509, 25 sq.); Titin. Com. v. 150 Rib. (ap. Non. ib.); Plaut. Stich. 1, 3, 87.—
    b.
    Comp., Mart. 3, 38.—
    c.
    Sup., Liv. 39, 28; Quint. 6, 2, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > dissero

  • 51 docilis

    dŏcĭlis, e, adj. [doceo], easily taught, docile.
    I.
    Prop. (freq. and class.).— Absol.:

    belua docilis et humanis moribus assueta,

    Cic. Rep. 2, 40; id. de Or. 2, 19, 80; Liv. 23, 29; Quint. 2, 9, 3; Hor. C. 3, 11, 1; id. Carm. Sec. 45 et saep.; cf. in the comp., Quint. 1, 12, 9; 4, 2, 24.—With ad:

    ad agriculturam,

    Varr. R. R. 1, 17, 3; Cic. Fam. 7, 20, 3; id. Tusc. 2, 6; Curt. 8, 31, 16; in the comp., Plaut. Bacch. 1, 2, 56.—With abl.:

    habebant luscinias Graeco atque Latino sermone docilis,

    Plin. 10, 42, 59, § 120:

    omnes imitandis turpibus,

    Juv. 14, 40.— Poet., with gen.:

    modorum,

    Hor. C. 4, 6, 43:

    pravi,

    id. S. 2, 2, 52:

    fallendi,

    skilful, Sil. 3, 233:

    freni (equus),

    id. 16, 360; and with inf.:

    cerva accedere mensis,

    id. 13, 120.—
    II.
    Transf. of things:

    capilli,

    Ov. Am. 1, 14, 13:

    os,

    id. ib. 3, 344:

    et bibula chrysocolla,

    Plin. 33, 5, 26, § 88: hasta relegi et relinqui, Val. Fl. 6, 237:

    ingenium,

    Nep. Dion. 1, 2:

    pavor pascere rumorem,

    Sil. 4, 8 et saep.— Sup. does not occur.— Adv.: dŏcĭlĭter, with docility, teachably, acc. to Diom. p. 401 P.

    Lewis & Short latin dictionary > docilis

  • 52 dociliter

    dŏcĭlis, e, adj. [doceo], easily taught, docile.
    I.
    Prop. (freq. and class.).— Absol.:

    belua docilis et humanis moribus assueta,

    Cic. Rep. 2, 40; id. de Or. 2, 19, 80; Liv. 23, 29; Quint. 2, 9, 3; Hor. C. 3, 11, 1; id. Carm. Sec. 45 et saep.; cf. in the comp., Quint. 1, 12, 9; 4, 2, 24.—With ad:

    ad agriculturam,

    Varr. R. R. 1, 17, 3; Cic. Fam. 7, 20, 3; id. Tusc. 2, 6; Curt. 8, 31, 16; in the comp., Plaut. Bacch. 1, 2, 56.—With abl.:

    habebant luscinias Graeco atque Latino sermone docilis,

    Plin. 10, 42, 59, § 120:

    omnes imitandis turpibus,

    Juv. 14, 40.— Poet., with gen.:

    modorum,

    Hor. C. 4, 6, 43:

    pravi,

    id. S. 2, 2, 52:

    fallendi,

    skilful, Sil. 3, 233:

    freni (equus),

    id. 16, 360; and with inf.:

    cerva accedere mensis,

    id. 13, 120.—
    II.
    Transf. of things:

    capilli,

    Ov. Am. 1, 14, 13:

    os,

    id. ib. 3, 344:

    et bibula chrysocolla,

    Plin. 33, 5, 26, § 88: hasta relegi et relinqui, Val. Fl. 6, 237:

    ingenium,

    Nep. Dion. 1, 2:

    pavor pascere rumorem,

    Sil. 4, 8 et saep.— Sup. does not occur.— Adv.: dŏcĭlĭter, with docility, teachably, acc. to Diom. p. 401 P.

    Lewis & Short latin dictionary > dociliter

  • 53 eximius

    exĭmĭus, a, um, adj. [eximo].
    I.
    Taken out from the mass, i. e. excepted, exempt (rare but class. = exemptus, exceptus):

    eximium neminem habere,

    Ter. Hec. 1, 1, 9: neque esset veri simile, cum omnibus Siculis faceret injurias, te illi unum eximium, cui consuleret, fuisse, you should be the only excepted one, Cic. Div. ap. Caecil. 16, 52:

    tu unus eximius es, in quo hoc praecipuum valeat,

    Liv. 9, 34, 11.— Far more freq. and class.,
    II.
    Select, choice, distinguished, extraordinary, uncommon, excellent (syn.:

    egregius, praeclarus, divinus, lautus, magnificus): ea quae eximia plerisque et praeclara videntur, parva ducere,

    Cic. Off. 1, 20, 67; cf.:

    haec ipsa semper in te eximia et praestantia fuere,

    id. de Or. 2, 28, 126:

    Pompei singularis eximiaque virtus,

    id. de Imp. Pomp. 1, 3:

    mulier facie eximia,

    id. Verr. 2, 5, 31, § 82; cf.:

    pulchritudine eximia femina,

    id. Div. 1, 25, 52:

    eximii forma pueri,

    Plin. 7, 12, 10:

    eximii praestanti corpore tauri,

    Verg. G. 4, 538 et saep.:

    ingenium,

    Cic. Fam. 6, 5, 3:

    gloria belli,

    id. Rep. 1, 12; cf.:

    gloria virtutis,

    id. ib. 2, 10:

    opinio virtutis,

    Caes. B. G. 2, 8, 1; cf.

    also: virtus,

    id. B. C. 1, 46, 4:

    quo e collegio laus est illa eximia C. Julii, qui, etc.,

    Cic. Rep. 2, 36:

    herba eximii usus ad vulnera,

    Plin. 24, 16, 95, § 152:

    ignes Aetnae,

    Lucr. 2, 594 et saep.— Poet. with partitive gen.:

    eximii regum,

    Stat. Th. 6, 15.—And with inf.:

    eximius animam servare sub undis,

    exceedingly, skilful, expert, Luc. 3, 697.—Hence adv.: exĭmĭe (acc. to II.), exceedingly, very much, uncommonly, excellently (syn.:

    egregie, unice): C. Marius L. Plocium eximie dilexit,

    Cic. Arch. 9, 20:

    eximie et unice delectare,

    Gell. 11, 3, 4:

    e. atque verissime opinari,

    id. 13, 8, 1:

    cenare,

    Juv. 11, 1:

    polliceri omnia,

    Liv. 42, 29, 6:

    prodesse,

    Plin. 29, 6, 38, § 126:

    mederi,

    id. ib.; cf.:

    curari,

    id. 27, 12, 104, § 127:

    ornatum templum,

    Liv. 25, 40, 2:

    utilis,

    Plin. 20, 22, 89, § 241:

    optimum stagnum,

    Col. 8, 17, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > eximius

  • 54 faber

    1.
    făber, bri ( gen. plur. most freq. fabrum; cf.:

    jam ut censoriae tabulae loquuntur, fabrum et procum audeo dicere, non fabrorum et procorum,

    Cic. Or. 46, 156: fabrum, Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 2; Caes. B. C. 1, 24, 4; Plin. 34, 1, 1, § 1 al.:

    fabrorum,

    Plaut. Most. 1, 2, 54; Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147; Plin. 35, 15, 51, § 182 al.), m. [Sanscr. root bha-, gleam, shine; Gr. phêmi, say, phainô, show; cf. for], a worker in wood, stone, metal, etc., a forger, smith, artificer, carpenter, joiner (syn.: artifex, opifex, operarius), tektôn.
    I.
    Prop.
    A.
    With adj. of material, etc., specifying the trade:

    tamen ego me Phidiam esse mallem, quam vel optimum fabrum tignarium,

    carpenter, Cic. Brut. 73, 257; so,

    tignarius,

    id. Rep. 2, 22; Inscr. Orell. 4087; cf.:

    fabros tignarios dicimus non eos duntaxat, qui tigna dolant, sed omnes, qui aedificant,

    Dig. 50, 16, 235:

    ut fortunati sunt fabri ferrarii, Qui apud carbones assident!

    blacksmiths, Plaut. Rud. 2, 6, 47:

    fabrum aerariorum conlegium,

    copper-smiths, braziers, Plin. 34, 1, 1, § 1; cf.:

    marmoris aut eboris fabros aut aeris amavit,

    Hor. Ep. 2, 1, 96:

    ‡ eburarius, Inscr. ap. Spon. Misc. p. 222: ‡ intestinarius,

    one who does the fine carved work in wood for the interior of a building, a joiner, Inscr. Orell. 4182:

    ‡ a Corinthiis,

    ib. 4181:

    ‡ oculariarius,

    one who made silver eyes for statues, ib. 4185.—
    B.
    In gen.:

    ut arcessatur faber, ut istas compedis tibi adimam,

    Plaut. Capt. 5, 4, 29:

    cogito, utrum me dicam medicum ducere an fabrum,

    id. Men. 5, 3, 11:

    hominem pro fabro aut pro tectore emere,

    Cic. Planc. 25, 62:

    fabri ad aedificandam rem publicam,

    work-people, workmen, laborers, id. Fam. 9, 2, 5; cf. id. Verr. 2, 5, 19, § 48:

    ex legionibus fabros delegit,

    the workmen belonging to the army, Caes. B. G. 5, 11, 3;

    whose overseer was called praefectus fabrūm,

    id. B. C. 1, 24, 4:

    His fabris crescunt patrimonia,

    i. e. these smiths know how to add to their patrimonies, Juv. 14, 116:

    faber volans, i. e. Icarus,

    id. 1, 54.— Prov.: faber est quisque fortunae suae, every man is the maker of his own fortune, Appius ap. Sall. de Republ. Ordin. 1.
    2.
    făber, bra, brum, adj. [1. faber], workmanlike, skilful, ingenious ( poet. and in post-Aug. prose):

    ars,

    Ov. M. 8, 159; id. F. 3, 383:

    levitas speculi,

    App. Mag. p. 282. — Sup.:

    signaculum faberrimum anuli aurei,

    App. Flor. p. 346.— Adv.: fā̆bre, in a workmanlike manner, skilfully, ingeniously:

    hoc factum est fabre,

    Plaut. Men. 1, 2, 23; cf. id. Stich. 4, 1, 64:

    teres trabs,

    Sil. 14, 320; Vulg. Exod. 35, 33:

    sigillatum vitrum,

    App. M. 2, p. 123 (cf. fabrefacio).— Sup.:

    facta navis,

    App. M. 11, p. 262 al.:

    aptare,

    Amm. 20, 11.
    3.
    făber, bri, m., the dory, a sunfish (Zaeus faber, Linn.), Plin. 9, 18, 32, § 86; 32, 11, 53, § 148; Col. 8, 16, 9; Ov. Hal. 110.

    Lewis & Short latin dictionary > faber

  • 55 fabrica

    fā̆brĭca, ae, f. [1. faber], the workshop of an artisan who works in hard materials (syn.: taberna, officina).
    I.
    Prop., Ter. Ad. 4, 2, 45; 4, 6, 4:

    Vulcanus, qui Lemni fabricae traditur praefuisse,

    Cic. N. D. 3, 22, 55:

    armorum,

    armory, Veg. Mil. 2, 11 (for which:

    armorum officinae,

    Caes. B. C. 1, 34 fin.).—
    II.
    Transf., the art, trade, or profession of such an artisan, Vitr. 1, 1:

    pictura et fabrica ceteraeque artes habent quendam absoluti operis effectum,

    architecture, Cic. N. D. 2, 13, 35; cf. id. Div. 1, 51, 161; and:

    natura effectum esse mundum: nihil opus fuisse fabrica,

    id. ib. 1, 20, 53:

    omnis fabrica aeris et ferri,

    id. N. D. 2, 60, 150: aeraria, ferrea, materiaria, the art of working in brass, etc., Plin. 7, 56, 57, § 197 sq.; cf.:

    aerariae artis,

    Just. 36, 4, 4; and: ejus fabricae, quam Graeci chalkeutikên vocant, Quint. 2, 21, 10.—In apposition with ars:

    abies Graeco fabricae artis genere spectabilis,

    Plin. 16, 42, 82, § 225:

    servus arte fabrica peritus,

    Dig. 33, 7, 19 fin.:

    fanum solerti fabrica structum,

    with artistic skill, App. M. 6, p. 174, 25.—
    2.
    In gen., any skilful production, a fabric, building, etc.: admirabilis membrorum animantium, [p. 713] Cic. N. D. 2, 47, 121; cf. id. Off. 1, 35, 127; Pall. 1, 7, 4; 1, 9, 2 al.—Of man as the creature of God, Prud. Hymn. de Rad. Dom. 45. —
    b.
    In the comic writers, a crafty device, trick, stratagem:

    ei nos facetis fabricis et doctis dolis Glaucumam ob oculos obiciemus,

    Plaut. Mil. 2, 1, 69; id. Cist. 2, 2, 5:

    nescio quam fabricam facit,

    id. Ep. 5, 2, 25; id. Bacch. 2, 3, 132:

    ad senem fingere,

    Ter. Heaut. 3, 2, 34 al.

    Lewis & Short latin dictionary > fabrica

  • 56 fabricatio

    fā̆brĭcātio, ōnis, f. [id.], a making, framing, structure, manner of construction (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    si erit tota hominis fabricatio perspecta,

    Cic. N. D. 2, 54, 133:

    auri,

    working, Vulg. Sirach, 32, 8.—In plur.:

    aedificiorum,

    Vitr. 2, 1:

    artificis,

    id. 9, 2:

    non sentiunt has injurias et contumelias fabricationis suae dei vestri,

    Tert. Apol. 12.—
    II.
    Trop., of speech, structure, skilful construction, Cic. de Or. 3, 42, 167.

    Lewis & Short latin dictionary > fabricatio

  • 57 fabricatus

    fā̆brĭcātus, ūs. m. [fabricor], a skilful production, contrivance; trop., device:

    fabricatu,

    Sid. Ep. 3, 13 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > fabricatus

  • 58 gnaruris

    gnārus, a, um (also ante- and postclass. form gnārŭris, e, Plaut. Most. 1, 2, 17; id. Poen. prol. 47; Aus. Ep. 22, 19; Arn. 3, 113; and cf.: gnaruris gnôrimos, Gloss. Philox.—Another form is ‡ nārus, like navus, notus, acc. to Cic. Or. 47, 158), adj. [Sanscr. gna-, ganāmi, know; Gr. gignôskô; Lat. gnosco, nosco, narrare, etc.], knowing or acquainted with a thing; skilful, practised, expert (syn. doctus, eruditus, peritus).
    I.
    Lit. (rare but class.); constr. with gen., or with a rel. or object-clause; ante- and post-class. with acc.
    (α).
    With gen.:

    nec loci gnara sum,

    Plaut. Rud. 1, 3, 28: loci, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 700 P.;

    rei publicae,

    Cic. Brut. 64, 228:

    armorum et militiae,

    Col. 1 praef. §

    4: artis,

    Just. 11, 7:

    temporis,

    Plin. 9, 8, 9, § 30; cf. Tac. Agr. 6:

    si modo vinitor gnarus est iis utendi,

    Col. 4, 25, 1:

    nostri tergi,

    Plaut. As. 3, 2, 6:

    venandi,

    Vulg. Gen. 25, 27.—
    (β).
    With rel.clause:

    Periclem uberem et fecundum fuisse, gnarumque, quibus orationis modis, etc.,

    Cic. Or. 4, 15:

    nemine gnaro aut opinante, quidnam coepturus esset,

    Suet. Calig. 46.—
    (γ).
    With object-clause:

    Hasdrubal satis gnarus, Hannibalem transitus quosdam pretio mercatum,

    Liv. 23, 29, 5; cf. id. 33, 5, 4; Tac. H. 2, 29; 65; 5, 19 al.:

    concha cum manum videt, comprimit sese operitque opes suas, gnara propter illas se peti,

    Plin. 9, 35, 55, § 110.—
    (δ).
    With acc.:

    simul gnarures vos volo esse hanc rem mecum,

    Plaut. Most. 1, 2, 17:

    ut mecum sitis gnarures,

    id. Poen. prol. 47.—
    II.
    Transf., pass., known (for the usual notus; post-Aug.;

    very rare, except in Tac.): in paludem gnaram vincentibus,

    Tac. A. 1, 63:

    idque nulli magis gnarum quam Neroni,

    id. ib. 15, 61; cf.:

    gnarum id Caesari,

    id. ib. 1, 5 (opp. incognita), App. Mag. p. 281, 9.— Absol.:

    conspicui eoque gnari,

    Tac. A. 6, 35.— Comp. not in use.— Sup., Sol. 51 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > gnaruris

  • 59 gnarus

    gnārus, a, um (also ante- and postclass. form gnārŭris, e, Plaut. Most. 1, 2, 17; id. Poen. prol. 47; Aus. Ep. 22, 19; Arn. 3, 113; and cf.: gnaruris gnôrimos, Gloss. Philox.—Another form is ‡ nārus, like navus, notus, acc. to Cic. Or. 47, 158), adj. [Sanscr. gna-, ganāmi, know; Gr. gignôskô; Lat. gnosco, nosco, narrare, etc.], knowing or acquainted with a thing; skilful, practised, expert (syn. doctus, eruditus, peritus).
    I.
    Lit. (rare but class.); constr. with gen., or with a rel. or object-clause; ante- and post-class. with acc.
    (α).
    With gen.:

    nec loci gnara sum,

    Plaut. Rud. 1, 3, 28: loci, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 700 P.;

    rei publicae,

    Cic. Brut. 64, 228:

    armorum et militiae,

    Col. 1 praef. §

    4: artis,

    Just. 11, 7:

    temporis,

    Plin. 9, 8, 9, § 30; cf. Tac. Agr. 6:

    si modo vinitor gnarus est iis utendi,

    Col. 4, 25, 1:

    nostri tergi,

    Plaut. As. 3, 2, 6:

    venandi,

    Vulg. Gen. 25, 27.—
    (β).
    With rel.clause:

    Periclem uberem et fecundum fuisse, gnarumque, quibus orationis modis, etc.,

    Cic. Or. 4, 15:

    nemine gnaro aut opinante, quidnam coepturus esset,

    Suet. Calig. 46.—
    (γ).
    With object-clause:

    Hasdrubal satis gnarus, Hannibalem transitus quosdam pretio mercatum,

    Liv. 23, 29, 5; cf. id. 33, 5, 4; Tac. H. 2, 29; 65; 5, 19 al.:

    concha cum manum videt, comprimit sese operitque opes suas, gnara propter illas se peti,

    Plin. 9, 35, 55, § 110.—
    (δ).
    With acc.:

    simul gnarures vos volo esse hanc rem mecum,

    Plaut. Most. 1, 2, 17:

    ut mecum sitis gnarures,

    id. Poen. prol. 47.—
    II.
    Transf., pass., known (for the usual notus; post-Aug.;

    very rare, except in Tac.): in paludem gnaram vincentibus,

    Tac. A. 1, 63:

    idque nulli magis gnarum quam Neroni,

    id. ib. 15, 61; cf.:

    gnarum id Caesari,

    id. ib. 1, 5 (opp. incognita), App. Mag. p. 281, 9.— Absol.:

    conspicui eoque gnari,

    Tac. A. 6, 35.— Comp. not in use.— Sup., Sol. 51 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > gnarus

  • 60 graphicus

    grăphĭcus, a, um, adj., = graphikos, of or belonging to painting or drawing, graphic.
    I.
    Lit., only subst.: grăphĭce, ēs, f. (sc. ars), like hê graphikê, the art of drawing, Plin. 35, 10, 36, § 77.—
    II.
    Transf.
    A.
    Picturesque, fine (very rare): eminentes expressiones graphicoteram efficient in aspectu delectationem (Gr. compar. graphikôteran), Vitr. 4, 4.—
    B.
    Of persons, exquisite, elegant, masterly, notable, skilful:

    graphicum mortalem Antiphonem!

    Plaut. Stich. 4, 1, 64; cf. id. Ps. 1, 5, 104; 2, 4, 9:

    nugator,

    id. Trin. 4, 2, 91:

    fur,

    id. ib. 4, 3, 17:

    servus,

    id. Ep. 3, 3, 29.—Hence, adv.: gră-phĭce.
    A.
    Picturesquely:

    versibus satis munde atque graphice factis describere,

    Gell. 10, 17, 2; 12, 4, 1.—
    B.
    In gen., finely, beautifully, nicely, exactly:

    obunctis oculis,

    App. M. 8, p. 214, 5:

    tum hanc hospitam crepidula ut graphice decet!

    Plaut. Pers. 4, 2, 3; cf. id. Trin. 3, 3, 38:

    nunc ego huic graphice facetus flam,

    id. Pers. 2, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > graphicus

См. также в других словарях:

  • skilful — skilful, skilled 1. Skilful is spelt in this way in BrE, and usually skillful in AmE. 2. Skilled is the word to use when referring to types of work (also semi skilled, unskilled), and is classificatory in function, whereas skilful is evaluative… …   Modern English usage

  • Skilful — Skil ful, a. See {Skilful}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • skilful — (also chiefly N. Amer. skillful) ► ADJECTIVE ▪ having or showing skill. DERIVATIVES skilfully adverb skilfulness noun …   English terms dictionary

  • skilful — [skil′fəl] adj. chiefly Brit. sp. of SKILLFUL skilfully adv. skilfulness n …   English World dictionary

  • skilful — adj. BE; AE spelling: skillful skilful at, in; with (skilful at tying knots; skilful with one s hands) * * * [ skɪlf(ə)l] in with (skilful at tying knots; skilful with one s hands) skilful at …   Combinatory dictionary

  • skilful — skil|ful BrE skillful AmE [ˈskılfəl] adj 1.) good at doing something, especially something that needs special ability or training ▪ a skilful footballer skilful at (doing) sth ▪ After a few years, he became very skilful at drawing. 2.) made or… …   Dictionary of contemporary English

  • skilful — (BrE) (AmE skillful) adj. VERBS ▪ be ▪ become ADVERB ▪ extremely, fairly, very, etc …   Collocations dictionary

  • skilful — [[t]skɪ̱lfʊl[/t]] ADJ GRADED Someone who is skilful at something does it very well. He is widely regarded as Hungary s most skilful politician. ...Rembrandt s skilful use of light and shade. Derived words: skilfully ADV GRADED ADV with v He had a …   English dictionary

  • skilful — BrE usually skillful AmE adjective 1 good at doing something, especially something that needs special ability or training: a skillful team player 2 made or done very well and cleverly: her skilful handling of a difficult problem | the skilful use …   Longman dictionary of contemporary English

  • skilful */ — UK [ˈskɪlf(ə)l] / US [ˈskɪlfəl] adjective 1) very good at doing something that involves special ability or training He is a skilful and experienced negotiator. 2) done with great skill her skilful use of colour Derived word: skilfully UK / US… …   English dictionary

  • skilful — [ˈskɪlf(ə)l] adj showing a lot of skill a skilful negotiator[/ex] her skilful use of colour[/ex] skilfully adv …   Dictionary for writing and speaking English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»