Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

setting

  • 81 immunis

    immūnis ( inm- and archaic in-moenis), e, adj. [in-munus], free or exempt from a public service, burāen, or charge (class.; cf.: expers, exsors).
    I.
    Lit.:

    melius hi quam nos, qui piratas immunes, socios vectigales habemus,

    Cic. Off. 3, 11, 49:

    quid immunes? hi certe nihil debent,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 53:

    sine foedere immunes civitates ac liberae,

    id. ib. 2, 3, 6, § 13; id. Font. 4, 7:

    immunis militiā,

    Liv. 1, 43, 8:

    Ilienses ab omni onere immunes praestitit,

    Suet. Claud. 25:

    qui agros immunes liberosque arant, i. e.,

    free from taxes, tax-free, Cic. Verr. 2, 2, 69, § 166; cf. id. Agr. 3, 2, 9:

    duo milia jugerum Sexto Clodio rhetori assignasti, et quidem immunia,

    Suet. Rhet. 5.—
    (β).
    With gen.:

    immunes portoriorum,

    Liv. 38, 14:

    ceterorum immunes nisi propulsandi hostis,

    Tac. A. 1, 36.—
    B.
    Transf., beyond the polit. and milit. sphere, free or exempt from, that contributes or gives nothing (mostly poet.):

    non cnim est inhumana virtus neque immunis neque superba,

    inactive, Cic. Lael. 14, 50:

    quem scis inmunem Cinarae placuisse rapaci,

    who made no presents, without presents, Hor. Ep. 1, 14, 33; id. C. 4, 12, 23:

    Enipeus,

    Ov. M. 7, 229:

    immunisque sedens aliena ad pabula fucus,

    doing nothing, idle, Verg. G. 4, 244:

    ipsa quoque immunis rastroque intacta,

    without compulsion, free, Ov. M. 1, 101.—In a play on the word: Ly. Civi inmuni scin quid cantari solet?... Ph. Verum, gnate mi, is est inmunis, quoi nihil est qui munus fungatur suum, Plaut. Trin. 2, 2, 69; 73.—
    (β).
    With gen.:

    bos curvi immunis aratri,

    Ov. M. 3, 11:

    immunes operum,

    id. ib. 4, 5.—
    II.
    Trop., not sharing or partaking in, free from, devoid of, without any thing ( poet. and in post-Aug. prose); constr. with gen., abl., with ab, or absol.
    (α).
    With gen.:

    aspicit urbem Immunem tanti belli,

    Verg. A. 12, 559:

    tanti boni,

    Ov. Tr. 4, 2, 62:

    mali,

    id. M. 8, 691:

    necis,

    exempt from, id. ib. 9, 253:

    caedis manus,

    free from, unstained with, id. H. 14, 8:

    delictorum paternorum,

    Vell. 2, 7:

    aequoris Arctos,

    not setting in, Ov. M. 13, 293 (an imitation of the Homeric ammoros loetrôn Ôkeanoio, Il. 18, 489); Ov. F. 4, 575.—
    (β).
    With abl.:

    animum immunem esse tristitiā,

    Sen. Ep. 85:

    Cato omnibus humanis vitiis,

    Vell. 2, 35, 2:

    exercitum immunem tanta calamitate servavit,

    id. 2, 120, 3.—
    (γ).
    With ab:

    immunis ab omnibus arbitris esse,

    Vell. 2, 14 fin.:

    dentes a dolore,

    Plin. 32, 4, 14, § 37. —
    (δ).
    Absol.:

    immunis aram si tetigit manus,

    stainless, pure, Hor. C. 3, 23, 17:

    amicum castigare ob meritam noxiam, Inmoenest facinus,

    a thankless office, Plaut. Trin. 1, 1, 1; cf.: inmoene, improbum, culpandum, vel interdum munere liberatum, Gloss. Plac. p. 476.

    Lewis & Short latin dictionary > immunis

  • 82 incendiarius

    I.
    Adj.:

    avis,

    fire-bird, Plin. 10, 13, 17, § 36:

    oleum,

    Veg. Mil. 4, 8; 18:

    tela,

    Amm. 20, 11. —
    II.
    Subst.: incendĭārĭus, ii, m., an incendiary, Tac. A. 15, 67; Suet. Vit. 17:

    incendiarii, qui consulto incendium inferunt,

    Paul. Sent. 5, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > incendiarius

  • 83 incensio

    incensio, ōnis, f. [incendo], a setting on fire, burning (rare but class.):

    Capitolii,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    incensione urbem liberavi,

    id. Sull. 11, 33:

    turis,

    Arn. 7, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > incensio

  • 84 incensum

    incensum, i, n. [id.].
    I.
    A setting fire to, lighting (eccl. Lat.):

    hora incensi,

    Ambros. de Virg. 3.—
    II.
    Concr., incense: incenso imposito, Inscr. Fratr. Arv. ap. Marin. p. 639; Sulp. Sev. Chron. 1, 47, 4; cf. Isid. Orig. 4, 12: incensum thumiama, Gloss. Phil. —
    B.
    In gen., sacrifice:

    incensum abominatio est mihi,

    Tert. adv. Jud. 5; Vulg. Sap. 18, 21; id. Ecclus. 45, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > incensum

  • 85 indicatio

    indĭcātĭo, ōnis, f. [id.], an indicating, setting, or rating the valuation of a thing, a valuation; hence, value, price, rate (mostly ante- and post-class.):

    tua merx est, tua indicatio est,

    Plaut. Pers. 4, 4, 37:

    mellis,

    Plin. 22, 24, 50, § 109:

    temeraria,

    Dig. 19, 1, 13, § 3.

    Lewis & Short latin dictionary > indicatio

  • 86 inflammatio

    inflammātĭo, ōnis, f. [inflammo], a kindling, setting on fire, conflagration.
    I.
    Lit. (post-class.):

    portarum,

    Nazar. in Pan. Constant. 21:

    imperium quodam quasi diluvio et inflammatione corripuit,

    Flor. 4, 2, 3. —
    B.
    Transf., of the body, an inflammation:

    oculos inflammatio occupat,

    Cels. 6, 6, 1:

    aurium,

    Plin. 22, 25, 64, § 132:

    discutere,

    id. 21, 20, 86, § 150:

    sedare,

    id. 22, 25, 74, § 155:

    refrigerare,

    id. 24, 8, 35, § 51:

    mitigare,

    id. 23 prooem. § 3.—
    II.
    Trop., a kindling, inflaming:

    animorum (poëtarum),

    Cic. de Or. 2, 46, 194.

    Lewis & Short latin dictionary > inflammatio

  • 87 inmoenis

    immūnis ( inm- and archaic in-moenis), e, adj. [in-munus], free or exempt from a public service, burāen, or charge (class.; cf.: expers, exsors).
    I.
    Lit.:

    melius hi quam nos, qui piratas immunes, socios vectigales habemus,

    Cic. Off. 3, 11, 49:

    quid immunes? hi certe nihil debent,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 53:

    sine foedere immunes civitates ac liberae,

    id. ib. 2, 3, 6, § 13; id. Font. 4, 7:

    immunis militiā,

    Liv. 1, 43, 8:

    Ilienses ab omni onere immunes praestitit,

    Suet. Claud. 25:

    qui agros immunes liberosque arant, i. e.,

    free from taxes, tax-free, Cic. Verr. 2, 2, 69, § 166; cf. id. Agr. 3, 2, 9:

    duo milia jugerum Sexto Clodio rhetori assignasti, et quidem immunia,

    Suet. Rhet. 5.—
    (β).
    With gen.:

    immunes portoriorum,

    Liv. 38, 14:

    ceterorum immunes nisi propulsandi hostis,

    Tac. A. 1, 36.—
    B.
    Transf., beyond the polit. and milit. sphere, free or exempt from, that contributes or gives nothing (mostly poet.):

    non cnim est inhumana virtus neque immunis neque superba,

    inactive, Cic. Lael. 14, 50:

    quem scis inmunem Cinarae placuisse rapaci,

    who made no presents, without presents, Hor. Ep. 1, 14, 33; id. C. 4, 12, 23:

    Enipeus,

    Ov. M. 7, 229:

    immunisque sedens aliena ad pabula fucus,

    doing nothing, idle, Verg. G. 4, 244:

    ipsa quoque immunis rastroque intacta,

    without compulsion, free, Ov. M. 1, 101.—In a play on the word: Ly. Civi inmuni scin quid cantari solet?... Ph. Verum, gnate mi, is est inmunis, quoi nihil est qui munus fungatur suum, Plaut. Trin. 2, 2, 69; 73.—
    (β).
    With gen.:

    bos curvi immunis aratri,

    Ov. M. 3, 11:

    immunes operum,

    id. ib. 4, 5.—
    II.
    Trop., not sharing or partaking in, free from, devoid of, without any thing ( poet. and in post-Aug. prose); constr. with gen., abl., with ab, or absol.
    (α).
    With gen.:

    aspicit urbem Immunem tanti belli,

    Verg. A. 12, 559:

    tanti boni,

    Ov. Tr. 4, 2, 62:

    mali,

    id. M. 8, 691:

    necis,

    exempt from, id. ib. 9, 253:

    caedis manus,

    free from, unstained with, id. H. 14, 8:

    delictorum paternorum,

    Vell. 2, 7:

    aequoris Arctos,

    not setting in, Ov. M. 13, 293 (an imitation of the Homeric ammoros loetrôn Ôkeanoio, Il. 18, 489); Ov. F. 4, 575.—
    (β).
    With abl.:

    animum immunem esse tristitiā,

    Sen. Ep. 85:

    Cato omnibus humanis vitiis,

    Vell. 2, 35, 2:

    exercitum immunem tanta calamitate servavit,

    id. 2, 120, 3.—
    (γ).
    With ab:

    immunis ab omnibus arbitris esse,

    Vell. 2, 14 fin.:

    dentes a dolore,

    Plin. 32, 4, 14, § 37. —
    (δ).
    Absol.:

    immunis aram si tetigit manus,

    stainless, pure, Hor. C. 3, 23, 17:

    amicum castigare ob meritam noxiam, Inmoenest facinus,

    a thankless office, Plaut. Trin. 1, 1, 1; cf.: inmoene, improbum, culpandum, vel interdum munere liberatum, Gloss. Plac. p. 476.

    Lewis & Short latin dictionary > inmoenis

  • 88 inmunis

    immūnis ( inm- and archaic in-moenis), e, adj. [in-munus], free or exempt from a public service, burāen, or charge (class.; cf.: expers, exsors).
    I.
    Lit.:

    melius hi quam nos, qui piratas immunes, socios vectigales habemus,

    Cic. Off. 3, 11, 49:

    quid immunes? hi certe nihil debent,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 53:

    sine foedere immunes civitates ac liberae,

    id. ib. 2, 3, 6, § 13; id. Font. 4, 7:

    immunis militiā,

    Liv. 1, 43, 8:

    Ilienses ab omni onere immunes praestitit,

    Suet. Claud. 25:

    qui agros immunes liberosque arant, i. e.,

    free from taxes, tax-free, Cic. Verr. 2, 2, 69, § 166; cf. id. Agr. 3, 2, 9:

    duo milia jugerum Sexto Clodio rhetori assignasti, et quidem immunia,

    Suet. Rhet. 5.—
    (β).
    With gen.:

    immunes portoriorum,

    Liv. 38, 14:

    ceterorum immunes nisi propulsandi hostis,

    Tac. A. 1, 36.—
    B.
    Transf., beyond the polit. and milit. sphere, free or exempt from, that contributes or gives nothing (mostly poet.):

    non cnim est inhumana virtus neque immunis neque superba,

    inactive, Cic. Lael. 14, 50:

    quem scis inmunem Cinarae placuisse rapaci,

    who made no presents, without presents, Hor. Ep. 1, 14, 33; id. C. 4, 12, 23:

    Enipeus,

    Ov. M. 7, 229:

    immunisque sedens aliena ad pabula fucus,

    doing nothing, idle, Verg. G. 4, 244:

    ipsa quoque immunis rastroque intacta,

    without compulsion, free, Ov. M. 1, 101.—In a play on the word: Ly. Civi inmuni scin quid cantari solet?... Ph. Verum, gnate mi, is est inmunis, quoi nihil est qui munus fungatur suum, Plaut. Trin. 2, 2, 69; 73.—
    (β).
    With gen.:

    bos curvi immunis aratri,

    Ov. M. 3, 11:

    immunes operum,

    id. ib. 4, 5.—
    II.
    Trop., not sharing or partaking in, free from, devoid of, without any thing ( poet. and in post-Aug. prose); constr. with gen., abl., with ab, or absol.
    (α).
    With gen.:

    aspicit urbem Immunem tanti belli,

    Verg. A. 12, 559:

    tanti boni,

    Ov. Tr. 4, 2, 62:

    mali,

    id. M. 8, 691:

    necis,

    exempt from, id. ib. 9, 253:

    caedis manus,

    free from, unstained with, id. H. 14, 8:

    delictorum paternorum,

    Vell. 2, 7:

    aequoris Arctos,

    not setting in, Ov. M. 13, 293 (an imitation of the Homeric ammoros loetrôn Ôkeanoio, Il. 18, 489); Ov. F. 4, 575.—
    (β).
    With abl.:

    animum immunem esse tristitiā,

    Sen. Ep. 85:

    Cato omnibus humanis vitiis,

    Vell. 2, 35, 2:

    exercitum immunem tanta calamitate servavit,

    id. 2, 120, 3.—
    (γ).
    With ab:

    immunis ab omnibus arbitris esse,

    Vell. 2, 14 fin.:

    dentes a dolore,

    Plin. 32, 4, 14, § 37. —
    (δ).
    Absol.:

    immunis aram si tetigit manus,

    stainless, pure, Hor. C. 3, 23, 17:

    amicum castigare ob meritam noxiam, Inmoenest facinus,

    a thankless office, Plaut. Trin. 1, 1, 1; cf.: inmoene, improbum, culpandum, vel interdum munere liberatum, Gloss. Plac. p. 476.

    Lewis & Short latin dictionary > inmunis

  • 89 inocciduus

    ĭn-occĭdŭus, a, um, adj., never setting.
    I.
    Lit.:

    axis,

    the north pole, Luc. 8, 175.—
    II.
    Transf.:

    visus,

    ever open eyes, Stat. Th. 6, 277:

    ignes,

    inextinguishable, Claud. Rapt. Pros. 3, 400:

    vita continua et inoccidua,

    Arn. 2, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > inocciduus

  • 90 insolatio

    insōlātĭo, ōnis, f. [insolo], a setting or placing in the sun:

    cerae,

    Plin. 21, 14, 49, § 84.

    Lewis & Short latin dictionary > insolatio

  • 91 instigatus

    instīgātus, ūs, m. [instigo], an instigation, setting on:

    si instigatu alterius fera damnum dederit,

    Dig. 9, 1, 1, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > instigatus

  • 92 instructio

    in-structĭo, ōnis, f., a constructing, erecting, building.
    I.
    Lit.: novi balinei, Trajan. ad Plin. Ep. 10, 35:

    tubulorum in cloacas,

    i. e. a sinking into, insertion, Vitr. 5, 9.—
    B.
    Transf., an arranging, planting, setting in array:

    signorum,

    Cic. Caec. 15, 43; cf. Front. Strat. 2, 3, 4:

    militum,

    Auct. Her. 3, 10, 18.—In plur., Amm. 28, 1. —
    II.
    Trop., instruction (syn.:

    doctrina, institutio, disciplina): futuri temporis pro instructione (al. per structionem),

    Arn. 5, 167.

    Lewis & Short latin dictionary > instructio

  • 93 intentio

    intentĭo, ōnis, f. [intendo], a stretching out, straining, tension.
    I.
    Lit.:

    corporis,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    nervorum,

    Col. 6, 6:

    vocis,

    Plin. 28, 4, 14, § 53:

    aëris,

    Gell. 5, 16, 2:

    intentionem aëris ostendent tibi inflata,... quid enim est vox nisi intentio aëris?

    Sen. Q. N. 2, 6, 3:

    et remissio motus,

    Gell. 18, 10:

    vultus,

    Tac. A. 16, 34.—
    B.
    Increase, augmentation:

    doloris,

    Sen. Ep. 78, 7:

    ve particula tum intentionem significat, tum minutionem,

    Gell. 16, 5, 5.—
    II. A.
    Exertion, effort:

    animus intentione sua depellit pressum omnem ponderum, opp. remissio,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54:

    animi,

    id. ib. 2, 27, 65:

    cogitationum,

    id. ib. 4, 2; id. Inv. 2, 14, 46:

    tantum curae intentionisque,

    Plin. Ep. 2, 10, 5:

    ut libertatem revoces,

    id. Pan. 78 med.:

    ad intentiones capiendas habiliores,

    Gell. 15, 2, 5.—
    B.
    Attention, application to any thing:

    lusūs,

    to play, Liv. 4, 17:

    intentionem alicui accommodare,

    Sen. Ep. 113, 3:

    avocare ab intentione operis destinati,

    Quint. 10, 3, 23:

    rerum,

    id. 6, 3, 1:

    rei familiaris,

    Plin. Ep. 1, 3, 2.—
    C.
    A design, purpose, intention:

    haec intentio tua ut libertatem revoces,

    Plin. Pan. 78:

    defuncti,

    Dig. 34, 1, 10; Ambros. de Jos. Patriarch. 11, 52; Aug. c. Mendac. 18.—
    D.
    A charge, accusation:

    intentio adversariorum,

    Cic. Inv. 2, 43, 125:

    judiciale genus officiis constat duobus, intentionis ac depulsionis,

    Quint. 3, 9, 11; 7, 1, 9.— Hence,
    2.
    Esp., law t. t., that part of the formula or instruction given by the prætor to the court, setting forth the judgment or relief prayed for by a plaintiff in his complaint (cf. Sanders, Inst. of Just. introd. p. 65 sqq.):

    intentio est ea pars formulae qua actor desiderium suum concludit,

    Gai. Inst. 4, 41; 44 sq.;

    53 sq.: cum petitor intentionem suam perdiderit,

    Dig. 10, 4, 9, § 6: quod intentionis vestrae proprias afferre debeatis probationes, Vet. Consult. 6, 14 Huschke.—
    E.
    The first or major premise in a syllogism:

    ita erit prima intentio, secunda assumptio, tertia conexio,

    Quint. 5, 14, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > intentio

  • 94 latio

    lātĭo, ōnis, f. [fero], a bearing, bringing (only in the trop. signif.).
    * I.
    In gen.:

    auxilii,

    a rendering of assistance, Liv. 2, 33. 1.—
    II.
    In partic. (cf. fero).
    A.
    Suffragii latio, a voting or right of voting, Liv. 9, 43, [p. 1040] 24; 38, 36, 7;

    45, 15, 3: legis latio,

    a proposing of a law, a bill, Cic. Att. 3, 26.—
    * B.
    Expensi latio, a setting down of expenditures, entering of money paid, Gell. 14, 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > latio

  • 95 liberatio

    lībĕrātĭo, ōnis, f. [libero], a freeing or becoming free, a delivering, releasing, release, liberation.
    I.
    In gen.:

    ipsa liberatione et vacuitate omnis molestiae gaudemus,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    malorum,

    Quint. 5, 10, 33:

    culpae,

    Cic. Lig. 1, 1:

    rempublicam sub obtentu liberationis invadere,

    of setting it at liberty, Just. 5, 8, 12.—
    II.
    In partic.
    A.
    A discharge in a court of law, an acquittal:

    libidinosissimae liberationes,

    Cic. Pis. 36, 87.—
    B.
    In jurid. Lat., a discharge or release from debt, a payment:

    liberationis verbum eandem vim habet quam solutionis,

    Dig. 50, 16, 47:

    liberationem debitori legare,

    i. e. remission, ib. 34, 3, 3; cf.: de liberatione legata, of releasing from a debt by last will or testament, ib. 34, tit. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > liberatio

  • 96 mangonium

    mangōnĭum, ii, n. [id.], a setting off, displaying of wares (post-Aug.), Plin. 10, 50, 71, § 140.

    Lewis & Short latin dictionary > mangonium

  • 97 mergo

    mergo, si, sum, 3, v. a. [cf. Sanscr. madsh-, majan, to dip; Zend, masga, marrow; Germ. Mark; Engl. marrow], to dip, dip in, immerse; absol. also to plunge into water, to sink.
    I.
    Lit. (class.):

    eos (pullos) mergi in aquam jussit,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    aves, quae se in mari mergunt,

    id. ib. 2, 49, 124:

    putealibus undis,

    Ov. Ib. 391:

    Stygia undā,

    id. M. 10, 697:

    prodigia indomitis merge sub aequoribus,

    Tib. 2, 5, 80:

    ab hoc (the sword-fish) perfossas naves mergi,

    Plin. 32, 2, 6, § 15:

    mersa navis omnes destituit,

    Curt. 4, 8, 8:

    mersa carina,

    Luc. 3, 632:

    cum coepisset mergi,

    Vulg. Matt. 14, 30:

    in immensam altitudinem mergi, ac sine ulla respirandi vice perpeti maria,

    Sen. Dial. 4, 12, 4:

    naves,

    Eutr. 2, 20:

    partem classis,

    Vell. 2, 42, 2:

    pars maxima classis mergitur,

    Luc. 3, 753 sq.:

    nec me deus aequore mersit,

    Verg. A. 6, 348:

    sub aequora,

    Ov. M. 13, 948; Luc. 3, 753:

    ter matutino Tiberi mergetur,

    bathe, Juv. 6, 523.— Poet., of overwhelming waters, to engulf, swallow up, overwhelm, etc.:

    sic te mersuras adjuvet ignis aquas,

    Ov. Ib. 340:

    mersa rate,

    Juv. 14, 302.—
    B.
    Transf.
    1.
    To sink down, sink in, to plunge, thrust, or drive in, to fix in, etc. ( poet. and post-Aug. prose):

    palmitem per jugum mergere, et alligare,

    to thrust, push, Plin. 17, 22, 35, § 180:

    aliquem ad Styga,

    Sen. Thyest. 1007:

    manum in ora (ursae),

    to thrust into, Mart. 3, 19, 4:

    mersisque in corpore rostris Dilacerant (canes) falsi dominum sub imagine cervi,

    Ov. M. 3, 249: fluvius in Euphratem mergitur, runs or empties into, Plin. 6, 27, 31, § 128: visceribus ferrum. to thrust into, Claud. ap. Eutr. 1, 447.—Of heavenly bodies, etc.:

    Bootes, Qui vix sero alto mergitur Oceano,

    sinks into, Cat. 66, 68.—
    2.
    In partic., to hide, conceal:

    mersitque suos in cortice vultus,

    Ov. M. 10, 498:

    vultum,

    Sen. Herc. Oet. 1348:

    diem or lucem, of the setting of the sun,

    id. Thyest. 771:

    terra caelum mergens, i. e. occidentalis, because there the sky seems to sink into the sea,

    Luc. 4, 54. —Of those on board a vessel: mergere Pelion et templum, i. e. to sail away from until they sink below the horizon:

    condere,

    Val. Fl. 2, 6.—
    II.
    Trop., to plunge into, sink, overwhelm, cover, bury, immerse, drown:

    aliquem malis,

    Verg. A. 6, 512:

    funere acerbo,

    to bring to a painful death, id. ib. 11, 28:

    mergi in voluptates,

    to plunge into, yield one's self up to sensual delights, Curt. 10, 3, 9:

    se in voluptates,

    Liv. 23, 18:

    mergit longa atque insignis honorum pagina,

    Juv. 10, 57.—Esp. in part. pass.:

    Alexander mersus secundis rebus,

    overwhelmed with prosperity, Liv. 9, 18:

    vino somnoque mersi jacent,

    dead drunk and buried in sleep, id. 41, 3; Luc. 1, 159; cf.:

    lumina somno,

    Val. Fl. 8, 66:

    cum mergeretur somno,

    Vulg. Act. 20, 9.—Esp. of those whose fortune is swallowed up in debts or debauchery: mersus foro, bankrupt, Plaut [p. 1137] Ep. 1, 2, 13:

    aere paterno Ac rebus mersis in ventrem,

    Juv. 11, 39:

    censum domini,

    Plin. 9, 17, 31, § 67:

    mergentibus sortem usuris,

    sinking, destroying his capital, Liv. 6, 14:

    ut mergantur pupilli,

    be robbed of their fortune, ruined, Dig. 27, 4, 3:

    mersis fer opem rebus,

    bring aid to utter distress, Ov. M. 1, 380.—Of drinking to excess:

    potatio quae mergit,

    Sen. Ep. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > mergo

  • 98 missio

    missĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    In gen., a letting go, sending away, a sending, despatching; a throwing, hurling (class.):

    litterarum,

    Cic. Att. 1, 5, 3:

    legatorum,

    id. Phil. 7, 1, 1:

    extra telorum missionem,

    beyond the range of missiles, Vitr. 2, 9, 16; 1, 5, 4:

    missio sanguinis,

    blood-letting, Cels. 2, 10 fin.; Suet. Calig. 29.—
    II.
    In partic.
    A.
    A release from captivity, setting at liberty, liberation:

    munus pro missione dare,

    Cic. Tusc. 1, 48, 114:

    si filius familias post missionem faciat testimentum,

    Gai. Inst. 2, 106.—
    B.
    A discharge from service (of soldiers, office-holders, gladiators, etc.), a dismission (syn. exauctoratio):

    praemium missionis ferre,

    Caes. B. C. 1, 86: quibus (militibus) senatus missionem reditumque in patriam negāsset ante belli finem. Liv. 26, 1:

    exercitum purgare missionibus turbulentorum hominum,

    id. 7, 39; cf.: missionum generales causae sunt tres: honesta, causaria, ignominiosa. Honesta est, quae tempore militiae impleto datur: causaria cum quis vitio animi vel corporis minus idoneus militiae renunciatur;

    ignominiosa causa est, cum quis propter delictum sacramento solvitur,

    Dig. 49, 16, 13:

    gratiosa ante emerita stipendia,

    a discharge obtained by favor, Liv. 43, 14, 9:

    nondum justa,

    id. 43, 14, 15.—Of a quaestor, Suet. Caes. 7.—
    C.
    Esp., of gladiators, release, respite, quarter: cum Myrino peteretur missio laeso, Mart. 12, 29, 7:

    non enim servavit is, qui non interfecit, nec beneficium dedit, sed missionem,

    Sen. Ben. 2, 20, 3.—Hence, sine missione, without favor, without quarter, to the death, Liv. 41, 20, 12.— Trop.:

    quid prodest, paucos dies aut annos lucrificare? sine missione nascimur,

    without respite in the service of wisdom, Sen. Ep. 37, 2:

    sine missione pugnatum est,

    for life or death, Flor. 3, 20, 4.—
    D.
    A cessation, termination, end:

    ante ludorum missionem,

    Cic. Fam. 5, 12, 8.—
    E.
    Remission from punishment: missionem puero dedit, qs. let him go, Petr. 52.—
    F.
    In jurid. lang., a delivering up, giving possession:

    missio in aedes,

    Dig. 39, 2, 15, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > missio

  • 99 obcido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > obcido

  • 100 obitus

    1.
    ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.
    2.
    ŏbĭtus, ūs ( gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. [obeo].
    I.
    A going [p. 1235] to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra;

    ergo obitus aditus): civitatum multarum,

    App. M. 9, 13.—
    II.
    A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
    A.
    Of the heavenly bodies:

    solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque,

    Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187:

    lunae,

    id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393:

    stellarum ortus atque obitus,

    Cat. 66, 2:

    signorum obitus et ortus,

    Verg. G. 1, 257. —
    B.
    Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus):

    post obitum vel potius excessum Romuli,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; cf.

    of the same: post optimi regis obitum,

    id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    obitus consulum,

    id. Brut. 11, 10, 2:

    post eorum obitum,

    Caes. B. G. 2, 29 fin.:

    immaturus,

    Suet. Calig. 8:

    longum miserata dolorem Difficilesque obitus,

    her painful death, Verg. A. 4, 694:

    ducum,

    id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34:

    omnium interitus atque obitus,

    id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus):

    dici beatus ante obitum nemo debet,

    Ov. M. 3, 137.—
    III.
    (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > obitus

См. также в других словарях:

  • Setting — Set ting, n. 1. The act of one who, or that which, sets; as, the setting of type, or of gems; the setting of the sun; the setting (hardening) of moist plaster of Paris; the setting (set) of a current. [1913 Webster] 2. The act of marking the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Setting — may refer to: * A place where something is set * Set construction in theatrical scenery * Setting (fiction) in literature * In jewelry, when a diamond or gem is set into a frame or bed, see also stonesetting * Campaign setting in role playing… …   Wikipedia

  • setting — [set′iŋ] n. 1. the act of one that sets 2. the position or adjustment of something, as a dial, that has been set 3. a thing in or upon which something is set; specif., the backing for a gem or gems, or the style or shape of this [a marquise… …   English World dictionary

  • Setting — (englisch für ‚Anordnung‘, ‚Schauplatz‘) bezeichnet in Literatur, Theater und Film den Schauplatz oder Ort der Handlung in der Psychologie die spezifische Gestaltung der Therapieumstände, siehe Setting (Psychologie) In der Terminologie Timothy… …   Deutsch Wikipedia

  • setting — index atmosphere, case (set of circumstances), posture (situation), scene, site, vicinity Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton …   Law dictionary

  • setting-up — UK US adjective [before noun] UK ► SETUP(Cf. ↑setup) adjective ► relating to an amount paid to a financial organization when putting money into an investment fund for the first time: setting up charge/costs/fee »National Mutual s Sipp has a… …   Financial and business terms

  • setting — late 14c., fact or action of being set or setting, from SET (Cf. set) (v.). Ref. to mounts for jewels, etc. is from 1815; meaning background, history, environment is attested from 1841 …   Etymology dictionary

  • setting — setting; un·setting; …   English syllables

  • setting — [n] scene, background ambience, backdrop, context, distance, environment, frame, framework, horizon, jungle, locale, location, mise en scène, mounting, perspective, set, shade, shadow, site, stage set, stage setting, surroundings; concepts… …   New thesaurus

  • setting — ► NOUN 1) the way or place in which something is set. 2) a piece of metal in which a precious stone or gem is fixed to form a piece of jewellery. 3) a piece of vocal or choral music composed for particular words. 4) (also place setting) a… …   English terms dictionary

  • setting — *background, environment, milieu, mise en scène, backdrop …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»