Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sea-going

  • 1 maritima

    mărĭtĭmus ( mărĭtŭmus), a, um, adj. [mare], of or belonging to the sea, sea-, maritime (class.).
    I.
    Lit.:

    fluctus movi maritumos,

    Plaut. Rud. prol. 69:

    homines maritimi,

    seamen, mariners, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69; cf. absol.:

    e barbaris ipsis nulli erant antea maritimi praeter Etruscos et Poenos,

    id. Rep. 2, 4, 9:

    maritimus et navalis hostis,

    id. ib. 2, 3, 6:

    loci maritimi, an remoti a mari,

    id. Part. Or. 10, 36:

    urbes,

    on the seacoast, lying on the sea, id. Rep. 2, 3, 5; 2, 3, 6:

    civitas,

    Caes. B. G. 2, 34:

    portus,

    Plin. 6, 27, 31, § 139:

    agri,

    Liv. 29, 28:

    provincia,

    id. 37, 2:

    ora,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; Caes. B. C. 3, 5:

    cursus,

    a voyage, Cic. Planc. 40:

    res,

    maritime affairs, id. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    naves,

    sea-going, Liv. 21, 63:

    officium,

    Caes. B. C. 3, 5:

    ecfugere a vita marituma,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 108:

    bellum,

    with the pirates, Sall. C. 39, 1:

    portus, navibus ab maritima vi tutus,

    Liv. 37, 16:

    sal,

    sea-salt, Varr. R. R. 1, 7, 8:

    silvae,

    on the sea-coast, Cic. Rep. 2, 18, 33: nuptiae, i. e. those of Peleus with Thetis (opp. terrenae nuptiae, i. e. with Musa), id. ib.:

    usurae,

    from maritime speculations, Dig. 22, 3, 6.— Subst.: mărĭtĭma, ōrum, n., maritime parts or places:

    in maritimis sum,

    Cic. Fam. 2, 16, 2; so with gen.:

    maritima Aetoliae vastare,

    Liv. 38, 7:

    maritima Africae,

    Plin. 6, 34, 39, § 212:

    Tarraconis,

    Flor. 4, 12, 5.—
    * II.
    Transf., changeable, inconstant, like the sea:

    mores,

    Plaut. Cist. 2, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > maritima

  • 2 maritimus

    mărĭtĭmus ( mărĭtŭmus), a, um, adj. [mare], of or belonging to the sea, sea-, maritime (class.).
    I.
    Lit.:

    fluctus movi maritumos,

    Plaut. Rud. prol. 69:

    homines maritimi,

    seamen, mariners, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69; cf. absol.:

    e barbaris ipsis nulli erant antea maritimi praeter Etruscos et Poenos,

    id. Rep. 2, 4, 9:

    maritimus et navalis hostis,

    id. ib. 2, 3, 6:

    loci maritimi, an remoti a mari,

    id. Part. Or. 10, 36:

    urbes,

    on the seacoast, lying on the sea, id. Rep. 2, 3, 5; 2, 3, 6:

    civitas,

    Caes. B. G. 2, 34:

    portus,

    Plin. 6, 27, 31, § 139:

    agri,

    Liv. 29, 28:

    provincia,

    id. 37, 2:

    ora,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; Caes. B. C. 3, 5:

    cursus,

    a voyage, Cic. Planc. 40:

    res,

    maritime affairs, id. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    naves,

    sea-going, Liv. 21, 63:

    officium,

    Caes. B. C. 3, 5:

    ecfugere a vita marituma,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 108:

    bellum,

    with the pirates, Sall. C. 39, 1:

    portus, navibus ab maritima vi tutus,

    Liv. 37, 16:

    sal,

    sea-salt, Varr. R. R. 1, 7, 8:

    silvae,

    on the sea-coast, Cic. Rep. 2, 18, 33: nuptiae, i. e. those of Peleus with Thetis (opp. terrenae nuptiae, i. e. with Musa), id. ib.:

    usurae,

    from maritime speculations, Dig. 22, 3, 6.— Subst.: mărĭtĭma, ōrum, n., maritime parts or places:

    in maritimis sum,

    Cic. Fam. 2, 16, 2; so with gen.:

    maritima Aetoliae vastare,

    Liv. 38, 7:

    maritima Africae,

    Plin. 6, 34, 39, § 212:

    Tarraconis,

    Flor. 4, 12, 5.—
    * II.
    Transf., changeable, inconstant, like the sea:

    mores,

    Plaut. Cist. 2, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > maritimus

  • 3 maritumus

    mărĭtĭmus ( mărĭtŭmus), a, um, adj. [mare], of or belonging to the sea, sea-, maritime (class.).
    I.
    Lit.:

    fluctus movi maritumos,

    Plaut. Rud. prol. 69:

    homines maritimi,

    seamen, mariners, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69; cf. absol.:

    e barbaris ipsis nulli erant antea maritimi praeter Etruscos et Poenos,

    id. Rep. 2, 4, 9:

    maritimus et navalis hostis,

    id. ib. 2, 3, 6:

    loci maritimi, an remoti a mari,

    id. Part. Or. 10, 36:

    urbes,

    on the seacoast, lying on the sea, id. Rep. 2, 3, 5; 2, 3, 6:

    civitas,

    Caes. B. G. 2, 34:

    portus,

    Plin. 6, 27, 31, § 139:

    agri,

    Liv. 29, 28:

    provincia,

    id. 37, 2:

    ora,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; Caes. B. C. 3, 5:

    cursus,

    a voyage, Cic. Planc. 40:

    res,

    maritime affairs, id. Verr. 2, 5, 27, § 70:

    naves,

    sea-going, Liv. 21, 63:

    officium,

    Caes. B. C. 3, 5:

    ecfugere a vita marituma,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 108:

    bellum,

    with the pirates, Sall. C. 39, 1:

    portus, navibus ab maritima vi tutus,

    Liv. 37, 16:

    sal,

    sea-salt, Varr. R. R. 1, 7, 8:

    silvae,

    on the sea-coast, Cic. Rep. 2, 18, 33: nuptiae, i. e. those of Peleus with Thetis (opp. terrenae nuptiae, i. e. with Musa), id. ib.:

    usurae,

    from maritime speculations, Dig. 22, 3, 6.— Subst.: mărĭtĭma, ōrum, n., maritime parts or places:

    in maritimis sum,

    Cic. Fam. 2, 16, 2; so with gen.:

    maritima Aetoliae vastare,

    Liv. 38, 7:

    maritima Africae,

    Plin. 6, 34, 39, § 212:

    Tarraconis,

    Flor. 4, 12, 5.—
    * II.
    Transf., changeable, inconstant, like the sea:

    mores,

    Plaut. Cist. 2, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > maritumus

  • 4 maritimus or maritumus

        maritimus or maritumus adj.    [mare], of the sea, sea-, marine, maritime: ora, S.: homines, mariners: hostis: urbes, on the sea-coast: civitas, Cs.: agri, L.: cursūs, voyages: res, maritime affairs: naves, sea-going, L.: bellum, with pirates, S.: silvae, on the coast: nuptiae, i. e. of Peleus with Thetis.—Plur. n. as subst, maritime parts, places on the sea: in maritimis sum: marituma Aetoliae vastare, L.

    Latin-English dictionary > maritimus or maritumus

  • 5 transgressio

    transgressĭo, ōnis, f. [id.], a going across, going over, passing over, passage (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    Gallorum,

    Cic. Pis. 33, 81: tua in Germaniam, Mamert. Pan. ap. Maxim. 7, 2; over the sea, Gell. 10, 26, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    In rhet., i. q. the Gr. huperbaton, transposition:

    transgressio est, quae verborum perturbat ordinem,

    Auct. Her. 4, 32, 44:

    transgressio concinna verborum,

    Cic. de Or. 3, 54, 207; cf. Quint. 9, 1, 34; 9, 4, 28; 8, 6, 66.—
    * B.
    A transition in speaking, Quint. 4, 1, 78. —
    C.
    A transgression of the law, Aug. Quaest. in Exod. n. 108; Ambros. in Luc. 7, § 164.

    Lewis & Short latin dictionary > transgressio

  • 6 agitō

        agitō āvī, ātus, āre, freq.    [ago], to set in violent motion, drive onward, move, impel, urge: (Harena) magnā vi agitata, S.: greges, drive to pasture, V.: equum, V.: iugales (dracones), O.: (triremem) in portu agitari iubet, rowed about, N. — To hunt, chase, pursue: aquila alias avīs agitans: dammas, O.: cervos in retia, O. — Fig., to drive, urge forward, press, support, insist on: agrariam legem: hoc unum agitare, esse, etc., keep pressing this one point: pacem an bellum, S.—To attend, keep, celebrate: Dionysia, T.: festos dies. — To observe, obey, carry out, exercise: praecepta parentis mei, S.: secreta consilia, L.—Of time, to pass, spend vitam sine cupiditate, S.: apud aquam noctem, S. — Absol, to live, abide, be: varius atque incertus agitabat, S.: pro muro dies noctīsque, remain, S. —To move to and fro, stir, agitate, shake, disturb, toss: corpora huc et illuc, S.: hastam, brandish, O.: scintilla agitata (ventis), fanned, O.: habenas manibus, wield, O.: caput, nod, O.: mare ventorum vi agitari: freta incipiant agitata tumescere, V.: Zephyris agitata Tempe, H.: agitata numina Troiae, tossed on the sea, V.: agitantia fumos Nubila, tossing up spray, O. — Fig., to stir, rouse, agitate, stimulate, excite, goad: hunc, T.: plebem, L.: mens agitat molem, animates, V. — To vex, disquiet, disturb, distress: nationes: Furiis agitatus Orestes, V.: rebus agitatis, in times of disorder: metu atque libidine divorsus agitabatur, was distracted by, S.: te agitet cupido, H.: fidem aut gentīs, to disturb the loyalty, etc., V. — To insult, scoff, rail at, deride, revile: rem militarem: mea fastidia verbis, H.: (poemata) expertia frugis, H.: ea belle agitata ridentur, neatly mocked. — To prosecute, occupy oneself with, engage in, keep going, stir: cuncta, keep active, S.: mutas artes, V.: iocos, O.: eo modo agitabat, ut, etc., so conducted himself, S.: scaenis agitatus Orestes, i. e. represented, V.—To pursue, consider, deliberate on, meditate: secum multum, S.: haec mecum, H.: in animo bellum, L.: agitare coepit, si posset, etc., L.: ut mente agitaret, bellum renovare, N. — To discuss, debate, sift, investigate: oratori omnia tractata, agitata, i. e. sifted, discussed: omnia ex tabulis, by the accounts: senatus de secessione plebis agitat, L. — Impers: Romae de facto agitari, there were discussions, S.
    * * *
    agitare, agitavi, agitatus V
    stir/drive/shake/move about; revolve; live; control, ride; consider, pursue

    Latin-English dictionary > agitō

  • 7 permarinus

    permarina, permarinum ADJ

    Latin-English dictionary > permarinus

  • 8 accessus

    1.
    accessus, a, um, Part. of accedo.
    2.
    accessus, ūs, m. [accedo], a going or coming to or near, an approaching, approach (syn. aditus; opp. recessus, discessus).
    I.
    Lit.:

    accessus nocturnus ad urbem,

    Cic. Mil. 19:

    (bestiarum) ad res salutares (opp. recessus),

    id. N. D. 2, 12 fin.:

    accessus prohibet refugitque viriles,

    Ov. M. 14, 636:

    solisaccessus discessusque,

    Cic. N. D. 2, 7;

    of the tide,

    id. Div. 2, 14 fin.;

    of a disease,

    Gell. 4, 2;

    of soldiers: difficilis,

    Caes. B. Afr. 5: maritimus, from the sea:

    pedestris,

    on the land side, id. B. Alex. 26:

    loci,

    to a place, id. B. Hisp. 38.—
    B.
    Transf.
    1.
    Poet. of permission to approach, access, admittance (cf. aditus):

    dare accessum alicui,

    Ov. Pont. 2, 2, 41:

    negare,

    id. Her. 10, 64.—
    2.
    The place by which one approaches, a passage, an entrance (in sing. and plur.), Verg. A. 8, 229; Suet. Caes. 58; Flor. 2, 12, 5;

    for ships,

    Liv. 29, 27, 9.—
    II.
    Fig.
    A.
    An approaching, approach:

    ita pedetemptim cum accessus a se ad causam facti, tum recessus,

    an approach to the matter, Cic. Fam. 9, 14, 7.—
    B.
    An accession, increase: accessu istius splendoris, Cod. Th. 6, 35, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > accessus

  • 9 introitus

    1.
    intrŏĭtus, a, um, Part., from introeo.
    2.
    intrŏĭtus, ūs, m. [introeo], a going in or into, an entering, entrance (class.).
    I.
    Lit.:

    nocturnus introitus Zmyrnam quasi in hostium urbem,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    militum,

    Caes. B. C. 1, 21:

    in urbem,

    id. Dom. 28:

    sol in Geminos introitum facit,

    enters, Col. 11, 2, 43:

    primo statim introitu,

    at his very first entrance, Tac. H. 1, 31:

    aliquem introitu prohibere,

    Cic. Caecin. 13:

    cujus in Graeciam,

    Just. 2, 11, 1:

    introitum alicujus rei pellere,

    to keep a thing from entering, Plin. 20, 9, 39, § 101.—With in and abl. (rare):

    sol introitum in Cancro facit,

    Col. 11, 2, 49.—
    2.
    Esp., the mouth of a river, its entrance into another:

    Averni,

    Sil. 13, 398; also as the entrance to it from the sea (cf. B. infra):

    Indi,

    Plin. 12, 12, 25, § 41 al. —
    B.
    Transf., a place of entrance, passage:

    ad omnes introitus, qua adiri poterat,

    Cic. Caecin. 8:

    omnes introitus erant praeclusi,

    Caes. B. G. 5, 9:

    clandestinus,

    Suet. Ner. 48:

    aures duros et quasi corneolos habere introitus,

    Cic. N. D. 2, 57:

    portus,

    Caes. B. C. 3, 39, 2; Cic. Verr. 2, 5, 31, § 80:

    aedis,

    Nep. Paus. 5, 3:

    ad ipsum introitum exspectare macelli,

    Juv. 11, 10. —In the abl.:

    INTROITO,

    Inscr. Orell. 2103. —
    II.
    Trop.
    A.
    An entering, entrance upon an office or into a society:

    certum aliquid pro introitu dare,

    Plin. Ep. 10, 113:

    sacerdotii,

    Suet. Claud. 9:

    militiam illam cum introitu comparari volo,

    i. e. entrancemoney, Dig. 32, 1, 102.—
    B.
    A beginning, introduction, prelude (syn.:

    principium, exordium, prooemium): fabulae Clodianae,

    Cic. Att. 1, 18:

    defensionis,

    id. Cael. 2, 3:

    in introitu hujus operis,

    Plin. 6, 27, 31, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > introitus

  • 10 solum

    1.
    sŏlum, i, (collat. form sŏlus, ūs, m., acc. to Varr. L. L. 6, 1, 2), n. [root sar-, to guard, make whole; Sanscr. Sarva, entire; cf.: solea, solidus, sollus], the lowest part of a thing, the bottom, ground, base, foundation.
    I.
    Lit., the floor or pavement of a room; the bottom of a ditch or trench; the foundation of a building or the ground, site, on which it stands, etc.; ground, earth, land, soil; the sole of the foot or of a shoe, etc.:

    aurata tecta in villis et sola marmorea,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    (templi) Marmoreum solum,

    Ov. M. 15, 672; Tib. 3, 3, 16:

    ut ejus (fossae) solum tantundem pateret, quantum summa labra distabant,

    Caes. B. G. 7, 72:

    imum stagni,

    Ov. M. 4, 298:

    maris,

    Sen. Agam. 475.—Of a river-bed:

    puro solo excipitur,

    Curt. 3, 4, 8; 5, 3, 2; cf.:

    ubi mollius solum reperit, stagnat insulasque molitur,

    id. 8, 9, 7:

    trabes in solo collocantur,

    Caes. B. C. 7, 23:

    super pilas lapide quadrato solum stratum est,

    Curt. 5, 1, 33:

    tecta (porticus) solo jungens,

    Lucr. 4, 430:

    solo aequata omnia,

    Liv. 24, 47 fin.:

    clivus Publicius ad solum exustus est,

    id. 30, 26, 5:

    urbem ad solum diruere,

    Curt. 3, 10, 7; Eutr. 4, 17:

    solo exaequare,

    Flor. 1, 13, 4:

    solo aequare,

    Vell. 2, 4, 2:

    aedificia cuncta solo cohaerentia,

    Amm. 22, 11, 6:

    ISIDI TEMPLVM A SOLO POSVIT,

    Inscr. Orell. 457; cf. ib. 467; Inscr. Fabr. 10, 47: domo pignori data et area ejus tenebitur: est enim pars ejus;

    et contra jus soli sequitur aedificium,

    Dig. 13, 7, 21:

    solum proscindere terrae,

    Lucr. 5, 1295; so,

    terrae,

    id. 1, 212; 5, 211; 5, 1289.— Plur.: recente terrae [p. 1724] sola sanguine maculans, Cat. 63, 7:

    sola dura,

    id. 63, 40; Verg. G. 1, 80; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445:

    sibi praeter agri solum nihil esse reliqui,

    Caes. B. G. 1, 11:

    solum exile et macrum,

    Cic. Agr. 2, 25, 67:

    incultum et derelictum,

    id. Brut. 4, 16:

    densum, siccum, macrum, etc.,

    Col. 2, 2, 5 sq.:

    duratae solo nives,

    Hor. C. 3, 24, 39:

    putre,

    Verg. G. 2, 204:

    cruentum,

    Ov. M. 4, 134:

    foecundum,

    id. ib. 7, 417:

    pulvereum,

    id. ib. 7, 113:

    triste,

    id. ib. 8, 789:

    vivax,

    id. ib. 1, 420:

    pingue,

    Verg. G. 1, 64:

    praepingue,

    id. A. 3, 698:

    mite,

    Hor. C. 1, 18, 2:

    exiguum,

    Tib. 1, 1, 22:

    cultum,

    id. 1, 1, 2:

    nudum,

    Curt. 3, 4, 3; 7, 5, 17:

    viride,

    Verg. A. 6, 192:

    presso exercere solum sub vomere,

    id. G. 2, 356:

    solo inmobilis haeret,

    id. A. 7, 250:

    ingreditur solo,

    id. ib. 4, 177:

    solo recubans,

    id. ib. 3, 392:

    reptans solo,

    Stat. S. 5, 5, 83.— Plur.:

    saturare fimo pingui sola,

    Verg. G. 1, 80:

    ardent sola terrae,

    Lucr. 2, 592; Cat. 61, 7; 61, 40; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445; cf. Cic. Balb. 5, 13, B. 1. infra: solum hominis exitium herbae, the sole of the foot, Varr. R. R. 1, 47 fin.:

    mihi calciamentum solorum (est) callum,

    Cic. Tusc. 5, 32, 90:

    loca nullius ante Trita solo,

    Lucr. 1, 927; 4, 2:

    (canes) unguibus duris, solo nec ut corneo nec nimium duro,

    Varr. R. R. 2, 9, 4: qui auro soccis habeat suppactum solum, the sole of a shoe, Plaut. Bacch. 2, 3, 98;

    of a dog: solum corneum,

    Varr. R. R. 2, 9, 4:

    cereale solum pomis agrestibus augent,

    their wheaten board, Verg. A. 7, 111:

    vastis tremit ictibus aerea puppis, Subtrahiturque solum,

    i. e. the sea under the vessel, id. ib. 5, 199:

    omne ponti,

    Val. Fl. 4, 712:

    astra tenent caeleste solum,

    i. e. the vault of heaven, Ov. M. 1, 73: manibusque cruentis Pulsat inane solum, i. e. the sockets of the eyes, Stat. Th. 1, 55.— Prov.: quodcumque or quod in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost or occurs to the mind, = quod in buccam venit, Varr. ap. Non. 500, 11; Cic. N. D. 1, 23, 65; Afran. ap. Non. 124, 18 sq. (Com. Fragm. v. 41 Rib.).—Also ellipt. (cf. bucca):

    convivio delector: ibi loquor, quod in solum ut dicitur,

    Cic. Fam. 9, 26, 2.—
    B.
    Transf., in gen.
    1.
    Soil, i. e. land, country, region, place (cf.: terra, tellus, humus): sola terrarum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 443 Vahl.):

    solum, in quo tu ortus et procreatus,

    Cic. Leg. 2, 2, 4; cf.

    patriae,

    id. Cat. 4, 7, 16; Liv. 5, 49:

    pro solo, in quo nati essent,

    id. 5, 30, 1:

    patrium,

    id. 21, 53:

    natale,

    i. e. native country, natal soil, Ov. M. 7, 52; 8, 184; id. P. 1, 3, 35; Sen. Med. 334; cf.:

    in gremio regni solique genitalis,

    Amm. 17, 12, 21:

    Miletus, genitale solum,

    Vell. 2, 7, 5 (7); Vop. Aur. 3, 2.— Plur.:

    vos, mutae regiones, imploro, et sola terrarum ultimarum, etc.,

    Cic. Balb. 5, 13:

    sola Romana,

    Capitol. Max. 13:

    vile solum Sparte est,

    Ov. M. 15, 428:

    Romani numen utrumque soli,

    id. F. 3, 292:

    maxima Fundani gloria soli,

    id. P. 2, 11, 28.— Hence, solum vertere, to leave one's country (generally said of going into exile):

    qui volunt poenam aliquam subterfugere, eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant,

    Cic. Caecin. 34, 100; cf.:

    neque exsilii causā solum vertisse diceretur,

    id. Quint. 28, 26; id. Phil. 5, 5, 14; Liv. 3, 13; 43, 2 al.; so,

    solum civitatis mutatione vertere,

    Cic. Balb. 11, 28.—Rarely, in this sense:

    solum mutare: exsules sunt, etiam si solum non mutarint,

    Cic. Par. 4, 2, 31; cf.:

    quo vertendi, hoc est mutandi, soli causā venerant,

    id. Dom. 30, 78.—
    2.
    In jurid. lang.: res soli, land, and all that stands upon it, real estate (opp. res mobiles, personal or movable property):

    omnes res, sive mobiles sint, sive soli,

    Dig. 13, 3, 1; so,

    res soli,

    ib. 43, 16, 1, § 32:

    tertia pars de agris, terris, arbustis, satis quaerit, et, ut jurisconsultorum verbo utar, de omnibus quae solo continentur,

    Sen. Q. N. 2, 1, 2; Plin. Ep. 6, 19, 4:

    ut feneratores duas patrimonii partes in solo collocarent,

    lay out in land, Suet. Tib. 48:

    in solo proprio,

    Vop. Flor. 2.—
    II.
    Trop., a base, basis, foundation (very rare): auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48 fin. (Ann. v. 99 Vahl.); cf.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.):

    solum quidem et quasi fundamentum oratoris vides locutionem emendatam et Latinam,

    Cic. Brut. 74, 258: solum quoddam atque fundamentum, id. de Or. 3, 37, 151: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, to be levelled with the ground, i. e. to be utterly abolished, Liv. 6, 18, 14; so,

    ad solum dirutum,

    Vulg. Nah. 2, 6.
    2.
    sōlum, adv., v. 1. solus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > solum

  • 11 trajectio

    trājectĭo, ōnis, f. [traicio].
    I.
    Lit., a crossing over, passing over, passage:

    trajectiones incendiorum,

    Vitr. 2, 9 fin.:

    honestior existimatur trajectio,

    i. e. the going over sea to Pompey, Cic. Att. 8, 15, 2: trajectiones motusque stellarum, the shootings over, i. e., concr., shooting-stars, meteors, id. Div. 1, 1, 2; so,

    stellae trajectio,

    id. ib. 2, 6, 16.—
    II.
    Trop., of language.
    A.
    A transposition of words, Auct. Her. 4, 32, 44; Cic. Or. 69, 230; Quint. 8, 2, 14.—
    B.
    Exaggeration, hyperbole:

    tum augendi minuendive causā veritatis superlatio atque trajectio,

    Cic. de Or. 3, 53, 203:

    superlatio veritatis et trajectio,

    Quint. 9, 2, 3.—
    C.
    A throwing or putting off upon another:

    in alium,

    Cic. de Or. 3, 53, 204.

    Lewis & Short latin dictionary > trajectio

См. также в других словарях:

  • sea-going — seaˈ going adjective 1. Sailing on the seas 2. Designed or suitable for deep sea voyages • • • Main Entry: ↑sea …   Useful english dictionary

  • sea-going — see seagoing …   English dictionary

  • Sea shanty — For the song Sea Shanty by Quasi, see Featuring Birds For the album Sea Shanties by English band High Tide, see High Tide (band). Sailors sang shanties while performing shipboard labor A shanty (also spelled chantey , chanty ) is a type of work… …   Wikipedia

  • Sea kayak — A sea kayak on Valdes Island, British Columbia, Canada. A sea kayak or touring kayak is a kayak developed for the sport of paddling on open waters of lakes, bays, and the ocean. Sea kayaks are seaworthy small boats with a covered deck and the… …   Wikipedia

  • Sea Patrol (season 1) — Sea Patrol Season 1 DVD cover Country of origin …   Wikipedia

  • sea|go|ing — «SEE GOH ihng», adjective, noun. –adj. 1. going by sea; seafaring. 2. fit for going to sea: »a powerful seagoing tug. 3. = catadromous. (Cf. ↑catadromous) –n. a going or traveling by sea …   Useful english dictionary

  • Going Mobile — Chanson par The Who extrait de l’album de l album Who s Next Pays  Angleterre Sortie …   Wikipédia en Français

  • Sea level rise — is an increase in sea level. Multiple complex factors may influence this change. Sea level has risen about 130 meters (400 ft) since the peak of the last ice age about 18,000 years ago. Most of the rise occurred before 6,000 years ago. From 3,000 …   Wikipedia

  • Sea of Azov — at Novaya Yalta, Donetsk Oblast …   Wikipedia

  • Sea Viper (roller coaster) — Sea Viper The Sea Viper s station. Previously known as Corkscrew Location Sea World …   Wikipedia

  • sea — W1S3 [si:] n [: Old English; Origin: sA] 1.) [singular, U] the large area of salty water that covers much of the earth s surface = ↑ocean ▪ Jay stripped his clothes off and ran into the sea. ▪ All the rooms have sea views. ▪ The sea was perfectly …   Dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»