Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

schimpfen

  • 81 bläffen

    blạf|fen ['blafn] ['blɛfn]
    vi
    to yelp; (= schimpfen) to snap
    * * *
    blaf·fen
    [ˈblafn̩]
    vi
    1. (kläffen) to yap
    2. (pej: schimpfen) to snap fam
    * * *
    bläffen intransitives Verb
    1) bark; give a short bark; (kläffen) yap
    2) (schimpfen) snap
    * * *
    blaffen, bläffen v/i umg Hund: yap, yelp; Person: snap
    * * *
    bläffen intransitives Verb
    1) bark; give a short bark; (kläffen) yap
    2) (schimpfen) snap

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > bläffen

  • 82 Gepolter

    n; -s, kein Pl.
    1. Lärm: din, clatter, banging
    2. Schimpfen: ranting and raving
    * * *
    Ge|pọl|ter [gə'pɔltɐ]
    nt -s, no pl
    (= Krach) din; (an Tür etc) banging, thudding; (von Kutsche etc) clattering; (inf = Geschimpfe) ranting

    die Fässer fielen mit Gepolter die Treppe hinunter — the barrels went thudding down the stairs

    * * *
    Ge·pol·ter
    <-s>
    [gəˈpɔltɐ]
    nt kein pl banging; (stumpf) thudding no pl
    * * *
    2) (Schimpfen) grumbling; moaning
    * * *
    Gepolter n; -s, kein pl
    1. Lärm: din, clatter, banging
    2. Schimpfen: ranting and raving
    * * *
    2) (Schimpfen) grumbling; moaning
    * * *
    n.
    rumbling n.

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > Gepolter

  • 83 grouch

    1.
    (coll.)intransitive verb schimpfen; mosern (ugs.)
    2. noun
    1) (person) Miesepeter, der (ugs. abwertend)
    2) (cause) Ärger, der
    * * *
    1. verb
    (to complain: He's quite happy in his job although he's always grouching (about it).) nörgeln
    2. noun
    1) (a person who complains.) der Griesgram
    2) (a complaint.) die Nörgelei
    - academic.ru/32565/grouchy">grouchy
    * * *
    [graʊtʃ]
    I. n
    <pl -es>
    1. (grudge) Groll m kein pl; (complaint) Beschwerde f
    2. (person) Nörgler(in) m(f) pej, Miesepeter m pej fam, Grantler m ÖSTERR pej
    II. vi [herum]nörgeln
    to \grouch about sth/sb über etw/jdn schimpfen [o fam meckern]
    * * *
    [graʊtʃ]
    1. n
    1) (= complaint) Klage f;
    2) (inf: person) Miesepeter m (inf), Muffel m (inf)
    2. vi
    schimpfen, meckern (inf)
    * * *
    grouch [ɡraʊtʃ] umg
    A v/i (about) nörgeln (an dat, über akk), meckern (über akk, gegen)
    B s
    1. a) miese Laune
    b) have a grouch A
    2. a) Nörgler(in) m, Meckerfritze m umg
    b) Miesepeter m umg
    * * *
    1.
    (coll.)intransitive verb schimpfen; mosern (ugs.)
    2. noun
    1) (person) Miesepeter, der (ugs. abwertend)
    2) (cause) Ärger, der
    * * *
    v.
    nörgeln v.
    quengeln v.

    English-german dictionary > grouch

  • 84 inveigh

    intransitive verb

    inveigh against somebody/something — über jemanden/etwas schimpfen od. sich empören

    * * *
    in·veigh
    [ɪnˈveɪ]
    vt ( form)
    to \inveigh against sb/sth sich akk über jdn/etw empören
    to \inveigh against immigrants gegen Immigranten hetzen
    to \inveigh against the press über die Presse herziehen
    * * *
    [In'veɪ]
    vi

    to inveigh against sb/sth (liter) — jdn/etw schmähen (liter), sich in Schimpfreden gegen jdn/etw ergehen (geh)

    * * *
    inveigh [ınˈveı] v/i (against) schimpfen (über oder auf akk), herziehen (über akk)
    * * *
    intransitive verb

    inveigh against somebody/something — über jemanden/etwas schimpfen od. sich empören

    * * *
    v.
    schimpfen v.

    English-german dictionary > inveigh

  • 85 scold

    1. transitive verb
    schelten (geh.); ausschimpfen ( for wegen)

    she scolded him for coming late — sie schimpfte ihn aus od. schalt ihn, weil er zu spät kam

    2. intransitive verb
    * * *
    [skəuld]
    (to criticize or blame loudly and angrily: She scolded the child for coming home so late.) ausschelten
    - academic.ru/64775/scolding">scolding
    * * *
    [skəʊld, AM skoʊld]
    I. vt
    to \scold sb jdn ausschimpfen
    the president was \scolded publicly der Präsident wurde öffentlich kritisiert
    II. n ( dated: woman) zänkisches Weib pej fam, Xanthippe f pej
    * * *
    [skəʊld]
    1. vt
    (aus)schelten, ausschimpfen (for wegen)

    she scolded him for coming home late — sie schimpfte ihn aus, weil er so spät heimgekommen war

    2. vi
    schimpfen
    3. n
    (= person) Beißzange f (inf); (= woman also) Xanthippe f (inf)
    * * *
    scold [skəʊld]
    A v/t jemanden (aus)schelten, auszanken ( beide:
    for wegen)
    B v/i
    1. schimpfen (at über akk):
    scold at A
    2. obs keifen
    C s zänkisches Weib, Zankteufel m pej
    * * *
    1. transitive verb
    schelten (geh.); ausschimpfen ( for wegen)

    she scolded him for coming latesie schimpfte ihn aus od. schalt ihn, weil er zu spät kam

    2. intransitive verb
    * * *
    v.
    ausschimpfen v.
    schelten v.
    (§ p.,pp.: schalt, gescholten)
    zanken v.

    English-german dictionary > scold

  • 86 schelten

    schel·ten <schilt, schalt, gescholten> [ʼʃɛltn̩]
    1) ( schimpfen)
    jdn [für [o wegen] etw] \schelten to scold dated [or ( form) reprimand] sb [for sth/doing sth], to tell sb off [for sth/doing sth], to give sb a dressing-down ( fam) ( ewig schimpfen) to nag [at] sb [for sth/doing sth];
    2) (pej: nennen)
    jdn etw \schelten to call sb sth
    vi (veraltend: schimpfen)
    mit jdm \schelten to scold sb dated, to tell sb off, to reprimand sb ( form), to give sb a dressing-down ( fam) ( ewig schimpfen) to nag [at] sb

    Deutsch-Englisch Wörterbuch für Studenten > schelten

  • 87 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    lateinisch-deutsches > contumelia

  • 88 браниться

    брани́ть <вы́-> schelten, schimpfen, ausschimpfen; fig. tadeln, kritisieren;
    брани́ться
    1. < по-> sich zanken oder streiten;
    2. <вы́-> schimpfen, keifen
    * * *
    бран|и́ться
    <-ю́сь, -и́шься> нсв, побрани́ться св
    1. (ссо́риться с кем-л.) sich streiten, sich zanken
    ми́лые браня́тся — то́лько те́шатся was sich liebt, das neckt sich
    2. (руга́ться) fluchen
    * * *
    v
    1) gener. krickeln, miteinander um etw. (A) zanken, miteinander zanken, sich haaren (с кем-л.), (в шутку) sich necken, sich schelten (с кем-л.), sich zanken, untereinander zanken, zaustern (с кем-л. из-за чего-л.), zawwern (с кем-л. из-за чего-л.), schelten (из-за чего-л.), hudeln
    2) colloq. bullern, poltern, schimpfen (на кого-л.), keifen
    3) dial. koldern
    4) obs. (mit j-m) sich schelten
    5) jocul. sich raufen
    6) S.-Germ. brebeln, kippeln (с кем-л.)
    7) avunc. belfern, schnauzen

    Универсальный русско-немецкий словарь > браниться

  • 89 cuss

    1.
    (coll.)noun Fluch, der; Beschimpfung, die

    somebody does not give or care a cuss — jemandem ist es vollkommen schnuppe (ugs.)

    he/it is not worth a tinker's cuss — er/es ist keinen Pfifferling od. roten Heller wert (ugs.)

    2. intransitive verb
    fluchen; schimpfen
    3. transitive verb
    verfluchen; beschimpfen
    * * *
    [kʌs]
    ( fam)
    I. vi fluchen
    II. n
    1. (person) Kauz m
    you're a stupid, stubborn \cuss! du bist ein sturer [alter] Esel! pej fam
    2. (curse) Fluch m
    3.
    to not give a [tinker's] \cuss BRIT keinen Pfifferling drauf geben fam
    I don't give a tinker's \cuss what she thinks es ist mir völlig schnuppe, was sie denkt fam
    * * *
    [kʌs] (inf)
    1. n
    1) (= person) Kauz m (inf)
    2)

    he doesn't care a (tinker's) cuss ( about it) — das ist ihm völlig Wurst (inf) or schnuppe (inf)

    3) (= oath) Fluch m
    2. vi
    fluchen
    * * *
    cuss [kʌs] umg
    A s
    1. Fluch m, Verwünschung f:
    cuss box US academic.ru/72586/swear_box">swear box;
    cuss word Fluch(wort) m(n), Kraftausdruck m; tinker A 1
    2. oft pej Kerl m:
    a queer old cuss ein komischer alter Kauz
    B v/t auch cuss out verfluchen, fluchen auf (akk) oder über (akk)
    C v/i fluchen (at auf akk, über akk)
    * * *
    1.
    (coll.)noun Fluch, der; Beschimpfung, die

    somebody does not give or care a cuss — jemandem ist es vollkommen schnuppe (ugs.)

    he/it is not worth a tinker's cuss — er/es ist keinen Pfifferling od. roten Heller wert (ugs.)

    2. intransitive verb
    fluchen; schimpfen
    3. transitive verb
    verfluchen; beschimpfen
    * * *
    n.
    Schimpfwort n.

    English-german dictionary > cuss

  • 90 zanken

    I v/i
    1. quarrel, argue (um about, over)
    2. Dial. (schimpfen) scold; mit jemandem zanken tell s.o. off
    II v/refl siehe I 1
    * * *
    to bicker; to dispute; to quarrel;
    sich zanken
    to spar; to squabble; to quarrel
    * * *
    zạn|ken ['tsaŋkn]
    vir
    to quarrel, to squabble

    wir haben uns gezankt — we've had a row, we've quarrelled (Brit) or quarreled (US)

    * * *
    zan·ken
    [ˈtsaŋkn̩]
    I. vi
    1. (streiten) to quarrel, to row, to squabble
    mit jdm \zanken to quarrel [or squabble] with sb
    2. DIAL (schimpfen) to scold
    mit jdm \zanken to tell sb off
    sich akk [um etw akk] \zanken to quarrel [or row] [or squabble] [over/about sth]
    * * *
    reflexives, intransitives Verb squabble, bicker (um od. über + Akk. over)
    * * *
    A. v/i
    1. quarrel, argue (
    um about, over)
    2. dial (schimpfen) scold;
    mit jemandem zanken tell sb off
    B. v/r A 1
    * * *
    reflexives, intransitives Verb squabble, bicker (um od. über + Akk. over)
    * * *
    v.
    to bicker v.
    to quarrel v.
    to scold v.
    to squabble v.

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > zanken

  • 91 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Ge-
    ————
    dächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.:
    ————
    alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm
    ————
    honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumelia

  • 92 rant

    intransitive verb

    rant [and rave] — wettern (ugs.) ( about über + Akk.)

    rant atanschnauzen (ugs.)

    * * *
    [rænt]
    (to talk angrily: He's still ranting (and raving) about the damage to his car.) schimpfen
    * * *
    [rænt]
    I. n
    1. no pl (angry talk) Geschimpfe nt, Gezeter nt fam
    2. (tirade) Schimpfkanonade f
    to go into a \rant about [or against] sb/sth eine Tirade gegen jdn/etw loslassen geh, gegen jdn/etw wettern fam
    II. vi [vor sich akk hin] schimpfen, schwadronieren veraltend
    to \rant and rave herummeckern fam, herumnörgeln fam, SCHWEIZ, ÖSTERR a. herummäkeln fam
    to \rant about sb/sth gegen jdn/etw wettern fam, sich akk über jdn/etw auslassen
    to \rant on about sb/sth ewig weiter über jdn/etw wettern fam
    to \rant that... sich akk darüber auslassen, dass...
    * * *
    [rnt]
    1. vi
    (emotionally, angrily) eine Schimpfkanonade loslassen (inf); (= talk nonsense) irres Zeug reden (inf)

    to rant (and rave) at sb — mit jdm schimpfen

    what's he ranting (on) about?worüber lässt er sich denn da aus? (inf)

    2. n
    Schimpfkanonade f (inf)
    * * *
    rant [rænt]
    A v/i
    1. besonders schott lärmen
    2. schwadronieren, Phrasen dreschen:
    rant on about faseln oder schwafeln über (akk) oder von (beide umg)
    3. auch rant and rave wettern umg ( about über akk)
    B v/t pathetisch vortragen
    C s Schwulst m, Phrasendrescherei f
    * * *
    intransitive verb

    rant [and rave] — wettern (ugs.) ( about über + Akk.)

    rant atanschnauzen (ugs.)

    * * *
    v.
    geschwollen reden ausdr.
    lärmen v.

    English-german dictionary > rant

  • 93 scolding

    noun
    Schimpfen, das; (instance) Schelte, die (geh.); Schimpfe, die (ugs.)
    * * *
    noun (a stern or angry rebuke: I got a scolding for doing careless work.) die Schelte
    * * *
    scold·ing
    [ˈskəʊldɪŋ, AM ˈskoʊld-]
    n Schimpfen nt
    to get a \scolding furchtbar ausgeschimpft werden
    * * *
    ['skəʊldɪŋ]
    n
    Schelte f no pl; (= act) Schimpferei f

    to give sb a scolding — jdn ausschimpfen, jdn (aus)schelten

    * * *
    1. Schelten n
    2. Schelte f:
    get a scolding Schelte bekommen
    * * *
    noun
    Schimpfen, das; (instance) Schelte, die (geh.); Schimpfe, die (ugs.)
    * * *
    adj.
    ausschimpfend adj.
    scheltend adj.
    zankend adj.

    English-german dictionary > scolding

  • 94 hubovat

    hubovat <nahubovat se, pohubovat si, vyhubovat, zahubovat> (- buji) schimpfen, schelten;
    hubovat na k-o ausschimpfen (A);
    hubovat na k-o, co schimpfen über (A), auf (A);
    hubovat na poměry über die Verhältnisse schimpfen

    Čeština-německý slovník > hubovat

  • 95 hubovat

    hubovat <nahubovat se, pohubovat si, vyhubovat, zahubovat> (- buji) schimpfen, schelten;
    hubovat na k-o ausschimpfen (A);
    hubovat na k-o, co schimpfen über (A), auf (A);
    hubovat na poměry über die Verhältnisse schimpfen

    Čeština-německý slovník > hubovat

  • 96 ругать

    1. schimpfen (В über, auf A);
    2. <вы­> beschimpfen; ругаться schimpfen; aufeinander schimpfen; fluchen; sich zanken

    Taschenwörterbuch Russisch-Deutsch > ругать

  • 97 ругать

    1. schimpfen (В über, auf A);
    2. <вы­> beschimpfen; ругаться schimpfen; aufeinander schimpfen; fluchen; sich zanken

    Taschenwörterbuch Russisch-Deutsch > ругать

  • 98 ругаться

    1) schimpfen vi; fluchen vi ( грубо)

    БНРС > ругаться

  • 99 крыть

    крыть 1. decken vt (крышу) 2. разг. (ругать) schimpfen vt; los|schimpfen (кого-л. auf A) (разг.) 3. карт. stechen* vt а ему крыть нечем er kann nichts entgegnen

    БНРС > крыть

  • 100 ругаться

    ругаться 1. schimpfen vi; fluchen vi (грубо) 2. (между собой) aufeinander schimpfen vi; sich zanken (ссориться); sich streiten* (спорить)

    БНРС > ругаться

См. также в других словарях:

  • schimpfen — schimpfen …   Deutsch Wörterbuch

  • Schimpfen — Schimpfen, verb. reg. act. aus dessen intensiven pf bereits erhellet, daß es ein Intensivum von einem veralteten schimen ist, von welchem unter andern Formen auch schimmern, schämen, schäumen u.s.f. abstammen. Da dieses seinem Ursprunge nach sehr …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • schimpfen — V. (Grundstufe) seiner Unzufriedenheit Ausdruck geben Beispiele: Sie schimpfen über das schlechte Wetter. Sie schimpft ständig auf ihren Mann. schimpfen V. (Aufbaustufe) jmdn. mit heftigen Worten zurechtweisen Synonyme: ausschimpfen, ausschelten …   Extremes Deutsch

  • schimpfen — Vsw (ebenso Schimpf m.) std. (9. Jh.), mhd. schimpfen, mhd. schim(p)f, ahd. skimpfen Scherz treiben, spielen, verspotten , ahd. skimpf Scherz, Spaß, Kampfspiel , ndd. schimpen Stammwort. Herkunft unklar. Adjektiv: schimpflich.    Ebenso nndl.… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • schimpfen — schimpfen, schimpft, schimpfte, hat geschimpft 1. Der Arzt hat mit mir geschimpft, weil ich zu wenig Sport mache. 2. Alle schimpfen auf das Wetter …   Deutsch-Test für Zuwanderer

  • schimpfen — ↑räsonieren …   Das große Fremdwörterbuch

  • Schimpfen — Schimpfender Ausbilder beim Militär Als Schimpfen bezeichnet man in der Umgangssprache ein häufiges Sozialverhalten bei Menschen, das auf Ärger zurückgeht oder ihn vorgibt. In der Verhaltensbiologie bezeichnet „Schimpfen“ eine Form des… …   Deutsch Wikipedia

  • schimpfen — jemandem etwas geigen (umgangssprachlich); tadeln; schelten; Zorn äußern; schnauzen (umgangssprachlich); zetern; fluchen; motzen (umgangssprachlich); …   Universal-Lexikon

  • schimpfen — schịmp·fen; schimpfte, hat geschimpft; [Vt/i] 1 (jemanden) schimpfen seinen Ärger oder seine Wut über jemanden oder etwas mit heftigen Worten zum Ausdruck bringen: Sie hat Peter geschimpft, weil er seine Hausaufgaben nicht gemacht hat; Meine… …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • schimpfen — Die Redensart mit Schimpf und Schande kann erst in neuhochdeutscher Zeit entstanden sein, nachdem die ursprüngliche Bedeutung des Wortes Schimpf (aus althochdeutsch scimpf, mittelhochdeutsch schimpf): Scherz, Spaß, Kurzweil, Spiel, durch die… …   Das Wörterbuch der Idiome

  • Schimpfen — 1. De êne schömpt en Glûpôg, de andre Kûlpôg. (Königsberg.) 2. S Schimpf n ist keine Kunst, aber s Bessermach n. (Wien.) 3. Schimpft der Kellner seinen Wirth, so hat er sich selbst schimpfirt. 4. Wea schimpft1, dea kafft. (Niederösterreich.) –… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»