-
81 bläffen
blạf|fen ['blafn] ['blɛfn]vito yelp; (= schimpfen) to snap* * *blaf·fen[ˈblafn̩]vi1. (kläffen) to yap* * *bläffen intransitives Verb2) (schimpfen) snap* * ** * *bläffen intransitives Verb1) bark; give a short bark; (kläffen) yap2) (schimpfen) snap -
82 Gepolter
n; -s, kein Pl.1. Lärm: din, clatter, banging2. Schimpfen: ranting and raving* * *Ge|pọl|ter [gə'pɔltɐ]nt -s, no pl(= Krach) din; (an Tür etc) banging, thudding; (von Kutsche etc) clattering; (inf = Geschimpfe) rantingdie Fässer fielen mit Gepolter die Treppe hinunter — the barrels went thudding down the stairs
* * *Ge·pol·ter<-s>[gəˈpɔltɐ]* * *das; Gepolters1) clatter2) (Schimpfen) grumbling; moaning* * *1. Lärm: din, clatter, banging2. Schimpfen: ranting and raving* * *das; Gepolters1) clatter2) (Schimpfen) grumbling; moaning* * *n.rumbling n. -
83 grouch
1.(coll.)intransitive verb schimpfen; mosern (ugs.)2. noun2) (cause) Ärger, der* * *1. verb 2. noun1) (a person who complains.) der Griesgram2) (a complaint.) die Nörgelei•- academic.ru/32565/grouchy">grouchy* * *[graʊtʃ]I. n<pl -es>II. vi [herum]nörgeln* * *[graʊtʃ]1. n1) (= complaint) Klage f;2. vischimpfen, meckern (inf)* * *grouch [ɡraʊtʃ] umgB s1. a) miese Launeb) Miesepeter m umg* * *1.(coll.)intransitive verb schimpfen; mosern (ugs.)2. noun2) (cause) Ärger, der* * *v.nörgeln v.quengeln v. -
84 inveigh
intransitive verb* * *in·veigh[ɪnˈveɪ]vt ( form)to \inveigh against immigrants gegen Immigranten hetzento \inveigh against the press über die Presse herziehen* * *[In'veɪ]vito inveigh against sb/sth (liter) — jdn/etw schmähen (liter), sich in Schimpfreden gegen jdn/etw ergehen (geh)
* * ** * *intransitive verbinveigh against somebody/something — über jemanden/etwas schimpfen od. sich empören
* * *v.schimpfen v. -
85 scold
1. transitive verb2. intransitive verbshe scolded him for coming late — sie schimpfte ihn aus od. schalt ihn, weil er zu spät kam
* * *[skəuld](to criticize or blame loudly and angrily: She scolded the child for coming home so late.) ausschelten- academic.ru/64775/scolding">scolding* * *[skəʊld, AM skoʊld]I. vt▪ to \scold sb jdn ausschimpfenthe president was \scolded publicly der Präsident wurde öffentlich kritisiert* * *[skəʊld]1. vt(aus)schelten, ausschimpfen (for wegen)she scolded him for coming home late — sie schimpfte ihn aus, weil er so spät heimgekommen war
2. vischimpfen3. n(= person) Beißzange f (inf); (= woman also) Xanthippe f (inf)* * *scold [skəʊld]for wegen)B v/i1. schimpfen (at über akk):scold at → A2. obs keifenC s zänkisches Weib, Zankteufel m pej* * *1. transitive verb2. intransitive verbshe scolded him for coming late — sie schimpfte ihn aus od. schalt ihn, weil er zu spät kam
* * *v.ausschimpfen v.schelten v.(§ p.,pp.: schalt, gescholten)zanken v. -
86 schelten
schel·ten <schilt, schalt, gescholten> [ʼʃɛltn̩]1) ( schimpfen)jdn [für [o wegen] etw] \schelten to scold dated [or ( form) reprimand] sb [for sth/doing sth], to tell sb off [for sth/doing sth], to give sb a dressing-down ( fam) ( ewig schimpfen) to nag [at] sb [for sth/doing sth];jdn etw \schelten to call sb sthmit jdm \schelten to scold sb dated, to tell sb off, to reprimand sb ( form), to give sb a dressing-down ( fam) ( ewig schimpfen) to nag [at] sb -
87 contumelia
contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.
-
88 браниться
брани́ть <вы́-> schelten, schimpfen, ausschimpfen; fig. tadeln, kritisieren;брани́ться2. <вы́-> schimpfen, keifen* * *бран|и́ться1. (ссо́риться с кем-л.) sich streiten, sich zankenми́лые браня́тся — то́лько те́шатся was sich liebt, das neckt sich2. (руга́ться) fluchen* * *v1) gener. krickeln, miteinander um etw. (A) zanken, miteinander zanken, sich haaren (с кем-л.), (в шутку) sich necken, sich schelten (с кем-л.), sich zanken, untereinander zanken, zaustern (с кем-л. из-за чего-л.), zawwern (с кем-л. из-за чего-л.), schelten (из-за чего-л.), hudeln2) colloq. bullern, poltern, schimpfen (на кого-л.), keifen3) dial. koldern4) obs. (mit j-m) sich schelten5) jocul. sich raufen6) S.-Germ. brebeln, kippeln (с кем-л.)7) avunc. belfern, schnauzen -
89 cuss
1.(coll.)noun Fluch, der; Beschimpfung, die2. intransitive verbhe/it is not worth a tinker's cuss — er/es ist keinen Pfifferling od. roten Heller wert (ugs.)
fluchen; schimpfen3. transitive verbverfluchen; beschimpfen* * *[kʌs]( fam)I. vi fluchenII. nyou're a stupid, stubborn \cuss! du bist ein sturer [alter] Esel! pej fam3.* * *[kʌs] (inf)1. n2)he doesn't care a (tinker's) cuss ( about it) — das ist ihm völlig Wurst (inf) or schnuppe (inf)
3) (= oath) Fluch m2. vifluchen* * *cuss [kʌs] umgA s1. Fluch m, Verwünschung f:2. oft pej Kerl m:a queer old cuss ein komischer alter KauzC v/i fluchen (at auf akk, über akk)* * *1.(coll.)noun Fluch, der; Beschimpfung, diesomebody does not give or care a cuss — jemandem ist es vollkommen schnuppe (ugs.)
2. intransitive verbhe/it is not worth a tinker's cuss — er/es ist keinen Pfifferling od. roten Heller wert (ugs.)
fluchen; schimpfen3. transitive verbverfluchen; beschimpfen* * *n.Schimpfwort n. -
90 zanken
I v/i1. quarrel, argue (um about, over)II v/refl siehe I 1* * *to bicker; to dispute; to quarrel;sich zankento spar; to squabble; to quarrel* * *zạn|ken ['tsaŋkn]virto quarrel, to squabblewir haben uns gezankt — we've had a row, we've quarrelled (Brit) or quarreled (US)
* * *zan·ken[ˈtsaŋkn̩]I. vi1. (streiten) to quarrel, to row, to squabble▪ mit jdm \zanken to quarrel [or squabble] with sb▪ mit jdm \zanken to tell sb off* * *reflexives, intransitives Verb squabble, bicker (um od. über + Akk. over)* * *A. v/i1. quarrel, argue (um about, over)2. dial (schimpfen) scold;mit jemandem zanken tell sb offB. v/r → A 1* * *reflexives, intransitives Verb squabble, bicker (um od. über + Akk. over)* * *v.to bicker v.to quarrel v.to scold v.to squabble v. -
91 contumelia
contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Ge-————dächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.:————alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm————honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – ⇒ Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumelia
-
92 rant
intransitive verbrant [and rave] — wettern (ugs.) ( about über + Akk.)
rant at — anschnauzen (ugs.)
* * *[rænt]* * *[rænt]I. nto go into a \rant about [or against] sb/sth eine Tirade gegen jdn/etw loslassen geh, gegen jdn/etw wettern fam* * *[rnt]1. vi(emotionally, angrily) eine Schimpfkanonade loslassen (inf); (= talk nonsense) irres Zeug reden (inf)to rant (and rave) at sb — mit jdm schimpfen
what's he ranting (on) about? — worüber lässt er sich denn da aus? (inf)
2. nSchimpfkanonade f (inf)* * *rant [rænt]A v/i1. besonders schott lärmen2. schwadronieren, Phrasen dreschen:B v/t pathetisch vortragenC s Schwulst m, Phrasendrescherei f* * *intransitive verbrant [and rave] — wettern (ugs.) ( about über + Akk.)
rant at — anschnauzen (ugs.)
* * *v.geschwollen reden ausdr.lärmen v. -
93 scolding
noun* * ** * *scold·ing[ˈskəʊldɪŋ, AM ˈskoʊld-]n Schimpfen ntto get a \scolding furchtbar ausgeschimpft werden* * *['skəʊldɪŋ]nSchelte f no pl; (= act) Schimpferei fto give sb a scolding — jdn ausschimpfen, jdn (aus)schelten
* * *scolding s1. Schelten n2. Schelte f:get a scolding Schelte bekommen* * *nounSchimpfen, das; (instance) Schelte, die (geh.); Schimpfe, die (ugs.)* * *adj.ausschimpfend adj.scheltend adj.zankend adj. -
94 hubovat
hubovat na k-o ausschimpfen (A);hubovat na poměry über die Verhältnisse schimpfen -
95 hubovat
hubovat na k-o ausschimpfen (A);hubovat na poměry über die Verhältnisse schimpfen -
96 ругать
1. schimpfen (В über, auf A);2. <вы> beschimpfen; ругаться schimpfen; aufeinander schimpfen; fluchen; sich zanken -
97 ругать
1. schimpfen (В über, auf A);2. <вы> beschimpfen; ругаться schimpfen; aufeinander schimpfen; fluchen; sich zanken -
98 ругаться
2) ( между собой) aufeinander schimpfen vi; sich zanken ( ссориться); sich streiten (непр.) ( спорить) -
99 крыть
-
100 ругаться
См. также в других словарях:
schimpfen — schimpfen … Deutsch Wörterbuch
Schimpfen — Schimpfen, verb. reg. act. aus dessen intensiven pf bereits erhellet, daß es ein Intensivum von einem veralteten schimen ist, von welchem unter andern Formen auch schimmern, schämen, schäumen u.s.f. abstammen. Da dieses seinem Ursprunge nach sehr … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
schimpfen — V. (Grundstufe) seiner Unzufriedenheit Ausdruck geben Beispiele: Sie schimpfen über das schlechte Wetter. Sie schimpft ständig auf ihren Mann. schimpfen V. (Aufbaustufe) jmdn. mit heftigen Worten zurechtweisen Synonyme: ausschimpfen, ausschelten … Extremes Deutsch
schimpfen — Vsw (ebenso Schimpf m.) std. (9. Jh.), mhd. schimpfen, mhd. schim(p)f, ahd. skimpfen Scherz treiben, spielen, verspotten , ahd. skimpf Scherz, Spaß, Kampfspiel , ndd. schimpen Stammwort. Herkunft unklar. Adjektiv: schimpflich. Ebenso nndl.… … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
schimpfen — schimpfen, schimpft, schimpfte, hat geschimpft 1. Der Arzt hat mit mir geschimpft, weil ich zu wenig Sport mache. 2. Alle schimpfen auf das Wetter … Deutsch-Test für Zuwanderer
schimpfen — ↑räsonieren … Das große Fremdwörterbuch
Schimpfen — Schimpfender Ausbilder beim Militär Als Schimpfen bezeichnet man in der Umgangssprache ein häufiges Sozialverhalten bei Menschen, das auf Ärger zurückgeht oder ihn vorgibt. In der Verhaltensbiologie bezeichnet „Schimpfen“ eine Form des… … Deutsch Wikipedia
schimpfen — jemandem etwas geigen (umgangssprachlich); tadeln; schelten; Zorn äußern; schnauzen (umgangssprachlich); zetern; fluchen; motzen (umgangssprachlich); … Universal-Lexikon
schimpfen — schịmp·fen; schimpfte, hat geschimpft; [Vt/i] 1 (jemanden) schimpfen seinen Ärger oder seine Wut über jemanden oder etwas mit heftigen Worten zum Ausdruck bringen: Sie hat Peter geschimpft, weil er seine Hausaufgaben nicht gemacht hat; Meine… … Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache
schimpfen — Die Redensart mit Schimpf und Schande kann erst in neuhochdeutscher Zeit entstanden sein, nachdem die ursprüngliche Bedeutung des Wortes Schimpf (aus althochdeutsch scimpf, mittelhochdeutsch schimpf): Scherz, Spaß, Kurzweil, Spiel, durch die… … Das Wörterbuch der Idiome
Schimpfen — 1. De êne schömpt en Glûpôg, de andre Kûlpôg. (Königsberg.) 2. S Schimpf n ist keine Kunst, aber s Bessermach n. (Wien.) 3. Schimpft der Kellner seinen Wirth, so hat er sich selbst schimpfirt. 4. Wea schimpft1, dea kafft. (Niederösterreich.) –… … Deutsches Sprichwörter-Lexikon