-
1 contumelia
contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.
-
2 contumelia
contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Ge-————dächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.:————alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm————honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – ⇒ Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumelia
-
3 contumēlia
contumēlia ae, f [com-+1 TEM-], insult, abuse, affront, reproach, invective, contumely: ei facere contumeliam, T.: contumelias dicere, L.: improborum: tam insignem in me accipere, T.: tantā adfectus: tantā acceptā, Cs.: contumeliam remanere in exercitu sinere, disgrace, S.: addere contumeliam iniuriae, Ph.: contumelias perferre, Cs.: graves, H.: verborum: a quibus contumeliā perfugae appellarentur, Cs.: ingenium contumeliā adcensum, S.: quam sine contumeliā describo.— Person.: Contumeliae fanum. — Fig., injury, assault, violence: naves factae ad contumeliam perferendam, violence, Cs.: praebere ora contumeliis, to the blows, Ta.* * *indignity, affront, abuse/insult; insulting language/behavior; rough treatment -
4 contumelia
contŭmēlĭa, ae, f. [st2]1 [-] propos blessant, action outrageante, offense, affront, injure, insulte, outrage, sarcasme. [st2]2 [-] outrage, attentat à la pudeur. [st2]3 [-] dommage (fait à un navire). [st2]4 [-] blâme, reproche. - per contumeliam: d'une façon outrageante.* * *contŭmēlĭa, ae, f. [st2]1 [-] propos blessant, action outrageante, offense, affront, injure, insulte, outrage, sarcasme. [st2]2 [-] outrage, attentat à la pudeur. [st2]3 [-] dommage (fait à un navire). [st2]4 [-] blâme, reproche. - per contumeliam: d'une façon outrageante.* * *Contumelia, contumeliae, a Contumeo verbo, vel a Contemnendo. Terent. Oultrage, et Parolle de despris, Contumelie.\Contumeliam accipere in se. Cic. Recevoir oultrage de parolles, Estre oultragé, Estre laidengé.\Dicere contumeliam. Liu. Laidenger aucun.\Queri de contumeliis debilitatis suae. Plin. iunior. Se plaindre du contemnement qui luy advient à cause de sa maladie. -
5 contumelia
contumelia contumelia, ae f обида, оскорбление -
6 contumelia
contumelia contumelia, ae f оскорбление -
7 contumelia
contumelia s.f. contumely, insult, abuse: coprire qlcu. di contumelie, to cast contumelies on s.o.* * *[kontu'mɛlja]sostantivo femminile contumely, insult* * *contumelia/kontu'mεlja/sostantivo f.contumely, insult. -
8 contumelia
contumèlia f оскорбление, поношение -
9 contumelia
contumèlia f́ оскорбление, поношение -
10 contumelia
contumēlia, ae f. [одного корня с tumeo ]1) обида, унижение, поругание, оскорбление, поношение, бесчестиеimponere C, Sl (facere Ter, L, Sen, dicere Pl) alicui contumeliam или jacēre contumeliam in aliquem C — нанести кому-л. оскорблениеc. mea C — нанесённое мне оскорблениеaudientium c. Ap — неуважение к слушателямaccipere (vertere) aliquid ad (in) contumeliam Ter, QC, Cs — принять что-л. за оскорблениеper contumeliam Cs (contumeliae causa C) — оскорбительным образомc. verborum Cs — бранные слова2) (тж. c. stupri Dig) осквернение, обесчещение, растление C, L, Sen, Ap3) злополучие, бедствиеnaves ex robore factae ad quamvis vim et contumeliam perferendam Cs — корабли, сделанные из дуба, чтобы (они могли) переносить любой натиск и любые невзгоды -
11 contumelia
-
12 contumelia
contumelia, ae, f., insult, abuse, reproach, A. 5:41; H. 10:29; dishonour, R. 9:21; 2 T. 2:20. -
13 Contumelia
con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):* II.contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,
Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,
Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:contumeliam dicere alicui,
Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:contumeliam si dicis, audies,
Plaut. Ps. 4, 7, 77:jacere in aliquem,
Cic. Sull. 7, 23:meretricum perpeti,
Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:in se accipere,
Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:tanta contumelia accepta,
Caes. B. G. 7, 10:alicui imponere,
Sall. C. 48, 9:quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,
Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:indignitates contumeliasque perferre,
Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:aliquid in suam contumeliam vertere,
Caes. B. C. 1, 8:per contumeliam,
id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:contumeliā perfugae appellari ab aliquo,
Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,
id. 4, 4, 12:contumeliae verborum,
Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,
injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:praeberi ora contumeliis,
to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:debilitatis suae,
annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria. -
14 contumelia
con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):* II.contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,
Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,
Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:contumeliam dicere alicui,
Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:contumeliam si dicis, audies,
Plaut. Ps. 4, 7, 77:jacere in aliquem,
Cic. Sull. 7, 23:meretricum perpeti,
Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:in se accipere,
Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:tanta contumelia accepta,
Caes. B. G. 7, 10:alicui imponere,
Sall. C. 48, 9:quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,
Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:indignitates contumeliasque perferre,
Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:aliquid in suam contumeliam vertere,
Caes. B. C. 1, 8:per contumeliam,
id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:contumeliā perfugae appellari ab aliquo,
Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,
id. 4, 4, 12:contumeliae verborum,
Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,
injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:praeberi ora contumeliis,
to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:debilitatis suae,
annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria. -
15 contumelia
-
16 contumelia
fоскорбление, обида -
17 contumelia
-
18 contumélia
-
19 contumelia
сущ.общ. оскорбление, посрамление -
20 contumelia
сущ.общ. оскорбление, поношение
См. также в других словарях:
contumelia — (Del lat. contumelĭa). f. Oprobio, injuria u ofensa dicha a alguien en su cara. sacar a alguien la contumelia. fr. coloq. Chile y Perú. Golpearlo con rudeza … Diccionario de la lengua española
contumelia — index contumely, reproach Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 contumelia … Law dictionary
contumelia — /kontu mɛlja/ s.f. [dal lat. contumelia, prob. affine a temnĕre, contemnĕre disprezzare ]. [spec. al plur., parola o frase offensiva] ▶◀ improperio, ingiuria, insulto, offesa, (fam.) parolaccia, vituperio. ‖ affronto, oltraggio. ◀▶ complimento,… … Enciclopedia Italiana
Contumelĭa — (lat.), Mißhandlung, Beschimpfung, s. u. Injurie … Pierer's Universal-Lexikon
contumélia — s. f. 1. Afronta injuriosa e humilhante. 2. [Popular] Rapapé, cumprimento … Dicionário da Língua Portuguesa
contumelia — 1. paliza; porrazo; cf. sacar la contumelia, sacarse la contumelia; le sacaron la contumelia al Manuel en una pelea callejera , parece que le sacaron la contumelia a la Nancy porque se apareció con lentes oscuros en la oficina 2. diantre;… … Diccionario de chileno actual
Contumelia — Para otros usos de este término, véase Contumelia (desambiguación). Contumelia es un oprobio, injuria u ofensa dicha a una persona en su cara. En la teología católica se llama contumelia a la injusta violación del derecho al honor del prójimo.… … Wikipedia Español
contumelia — (Del lat. contumelia, injuria.) ► sustantivo femenino culto Injuria u ofensa dicha a una persona. * * * contumelia (del lat. «contumelĭa»; cult.) f. Insulto u ofensa dirigida a una persona. * * * contumelia. (Del lat. contumelĭa). f. Oprobio,… … Enciclopedia Universal
contumelia — con·tu·mè·lia s.f. CO parola, frase o espressione ingiuriosa, che costituisce insulto o villania: una sfilza di contumelie, dire, lanciare contumelie, coprire qcn. di contumelie {{line}} {{/line}} DATA: av. 1342. ETIMO: dal lat. contumēlĭa(m),… … Dizionario italiano
contumelia — significado: expresión recordada en algunos pueblos como símbolo de alegría, protesta, triunfo, rebelión... etimología: lat. contumelia ( afrenta, injuria ) … Etimologías léxico asturiano
Contumelia (desambiguación) — Contumelia puede referirse a: Contumelia: Oprobio, injuria u ofensa dicha a una persona en su cara; Contumelia: Madre de Pan, que lo tuvo de Júpiter. Wikcionario tiene definiciones para contumelia.Wikcionario … Wikipedia Español