-
1 rito
ritorito ['ri:to]sostantivo Maskulin1 (cerimonia) Ritus Maskulin, Ritual neutro2 (usanza) Brauch Maskulin; di rito üblich3 giurisprudenza Verfahrensweise FemininDizionario italiano-tedesco > rito
2 rito
rīto, āre, aufregen, als Stammwort von irrito angef. bei Prisc. 15, 10 u. 14 (aber Iuvenc. in exod. 378 liest Pitra rigidantur).
3 rito
rīto, āre, aufregen, als Stammwort von irrito angef. bei Prisc. 15, 10 u. 14 (aber Iuvenc. in exod. 378 liest Pitra rigidantur).4 rito
5 di rito
di ritoüblichDizionario italiano-tedesco > di rito
6 perito
1. pe'rito mFachmann m, Gutachter m, Sachverständiger m2. pe'rito adjsustantivo masculino1. [experto] Sachverständige der, dieperitoperito , -a [pe'rito, -a]I adjetivosachkundigII sustantivo masculino, femeninonum2num universidad Diplomingenieur(in) masculino (femenino); perito agrónomo Diplomlandwirt masculino; perito mercantil Handelsschulabsolvent masculino; Escuela de Peritos ≈Fachhochschule femenino7 irrito [1]
1. ir-rīto, āvī, ātum, āre (in u. rito), erregen, reizen, anreizen, I) physisch: 1) eig.: dentes, Cels.: membranam, Cels. – 2) übtr., erregen = verursachen, capitis dolores, tussim, Cels. – II) gemütlich od. politisch: 1) im allg.: a) jmd., alqm, Tac. u. Suet.: fata, das Schicksal herausfordern, Sil.: virum telis, Verg.: alqm ad certamen, Liv.: inimicum in mortem meam, Sen. rhet.: vult negando irritare ad confirmanda quae vult, Donat. Ter. Andr. 4, 4, 29. – b) Lebl.: α) einen Affekt erregen, gewaltsam hervorrufen (griech. επισεύειν), voluptatem, amores, vitia, Ov.: virtutem animi, Lucr.: proprias sibi simultates, Liv.: iram et odium, Liv. – β) einen Zustand gewaltsam herbeiführen, provozieren, bellum, Sall. fr.: seditionem, Liv.: exitium, Tac.: necem, Vell. – 2) insbes., zum Zorne reizen, aufbringen, erbittern (Ggstz. conterrere, einschüchtern), alqm, Cic.: animos barbarorum, Liv.: poet. übtr., quietos amnes, Hor.: mit folg. Infin., Ov. am. 2, 14, 33. – Partiz. irrītātus, zum Zorne gereizt, zornig, canis, Plaut.: dum animus irritatus est, Ter. – Compar., his eius verbis inritatior, Gell. 15, 9, 7: latratus irritatiores (canum), Iul. Vict. – / arch. Perf.-Form inritassis = inritaveris, Plaut. Amph. 454; Pers. 828; Stich. 345.
8 favorito
fabɔ'ritomLiebling m, Favorit m, Spitzenreiter m————————favoritofavorito , -a [faβo'rito, -a]I adjetivoLieblings-; plato favorito Leibspeise femeninoII sustantivo masculino, femeninonum1num (del rey) Günstling masculino; favorito del público Publikumsliebling masculino; la favorita del rey die Geliebte des Königs9 garito
ga'ritom( casa clandestina de juegos de azar) Spielhölle fsustantivo masculino1. [casa de juego] Spielhölle diegaritogarito [ga'rito]10 meteorito
11 prurito
12 irrito
1. ir-rīto, āvī, ātum, āre (in u. rito), erregen, reizen, anreizen, I) physisch: 1) eig.: dentes, Cels.: membranam, Cels. – 2) übtr., erregen = verursachen, capitis dolores, tussim, Cels. – II) gemütlich od. politisch: 1) im allg.: a) jmd., alqm, Tac. u. Suet.: fata, das Schicksal herausfordern, Sil.: virum telis, Verg.: alqm ad certamen, Liv.: inimicum in mortem meam, Sen. rhet.: vult negando irritare ad confirmanda quae vult, Donat. Ter. Andr. 4, 4, 29. – b) Lebl.: α) einen Affekt erregen, gewaltsam hervorrufen (griech. επισεύειν), voluptatem, amores, vitia, Ov.: virtutem animi, Lucr.: proprias sibi simultates, Liv.: iram et odium, Liv. – β) einen Zustand gewaltsam herbeiführen, provozieren, bellum, Sall. fr.: seditionem, Liv.: exitium, Tac.: necem, Vell. – 2) insbes., zum Zorne reizen, aufbringen, erbittern (Ggstz. conterrere, einschüchtern), alqm, Cic.: animos barbarorum, Liv.: poet. übtr., quietos amnes, Hor.: mit folg. Infin., Ov. am. 2, 14, 33. – Partiz. irrītātus, zum Zorne gereizt, zornig, canis, Plaut.: dum animus irritatus est, Ter. – Compar., his eius verbis inritatior, Gell. 15, 9, 7: latratus irritatiores (canum), Iul. Vict. – ⇒ arch. Perf.-Form inritassis = inritaveris, Plaut. Amph. 454; Pers. 828; Stich. 345.————————2. irrito, āre (irritus), ungültig machen, Cod. Theod. 3, 12, 2 extr.————————3. irritō, Adv. (irritus), vergeblich, id quod irr. petebatur, Eumen. grat. act. 11, 4.13 abduco
ab-dūco, dūxī, ductum, ere (gotisch af-tiuhan), jmd. von irgendwo wohin wegführen, wegschaffen, mit sich nehmen, -bringen, I) im engern Sinne, 1) eig.: obsides, Inscr.: capellas, Ov.: somnos (personif.), Ov.: alqm ab amica, Naev. com. fr.: alqm a grammaticis (Ggstz. tradere rhetori), Quint.: alqm ab aratro, Cic.: alqm e conspectu, Plaut.: alqm e foro, ex acie, Cic.: alqm de foro, Liv.: virginem de convivio, Varr. fr.: alqos de piratis, Cic.: alqm intro, Acc. fr. u. Plaut.: intro in aedes, Plaut.: alqm inde ad regem, Nep.: in curiam, Liv.: in secretum, beiseite führen, Liv. (s. Fabri zu Liv. 22, 22, 10): exercitum Romam, Liv.: poet., alqm quascumque terras (st. in terras), Verg. Aen. 3, 601. – alqm convivam od. ad cenam, als Gast od. zum Essen mitnehmen, Ter. – v. »Wegnehmen« zu anderer Verwendung, D. Laelium ab Asiatica classe, Caes. – v. »Nachsichziehen« ins Grab, uxorem, Corp. inscr. Lat. 10, 2183. – v. »Abführen« zur Strafe, collegam vi de foro, Liv.: in lautumias, Cic., in servitutem, Liv.: hunc abduce, vinci, Ter.: abduce istum in malam crucem, führe den zum Henker, Plaut. – vom »Entführen« der Frauen, filiam mimi Isidori ab Rhodio tibicine, Cic.: gremiis pactas, Verg.: alqam matrimonio alcis, Suet.: alqam ma rito, Suet.: so auch von der Mutter od. v. Vater, filiam, vom Manne, mit sich-, wieder zu sich nehmen, Ter.: gnatam ab illo, Afran. fr. – v. »Entführen, Rauben« der Sklaven usw., mancipia, Cic.: abd. familiam, pecus abigere, Cic.: abd. ab alqo symphoniacos servos per iniuriam, Cic.: alqam certissimae morti, Petr. 114. – vom »gewaltsamen Wegtreiben« des Viehes, armenta, Ov. u. Plin.: equos duos, Curt. – 2) übtr., jmd. ableiten = zum Abfall verleiten, abwendig-, abspenstig machen, alqm a fide, Cic. – ab alqo discipulos, Cic.: servum ab avo, Cic.: ab alqo legiones, Caes.: equitatum Dolabellae ad se, auf seine Seite bringen, Cic. – m. Dat. non mihi abduces eos, Sen.: queri Capitolinum Iovem cultores sibi abduci, Suet. – II) im weitern Sinne, übh. wegnehmen, weg-, abziehen, trennen, fortschaffen, entfernen, 1) eig.: eum aquaeductum, Inscr.: alci aquam, wegleiten, ICt.: potionem, wegtrinken, Scrib.: clavem, abziehen, Plaut.: togam a faucibus ac summo pectore, Quint.: capita retro longe ab ictu, den Kopf vor dem Hieb zurückziehen, Verg.: omnes hos fertiles campos in subitam cavernam considentis soli lapsus abducet, wird begraben, Sen.: abducti montes, die zurückgetretenen, Val. Flacc. – 2) übtr.: a) übh.: ab illis hominibus, qui tum versati sunt in re publica... ad hanc hominum libidinem ac licentiam me abducis? willst hinwegführen, ableiten? Cic. Verr. 3, 210: quae (incorrupta suavitas) illos quoque, quos transit, abducit, reißt hin, Sen. n. qu. 4. pr. § 11. – b) (philos. t.t.)trennen, absondern, a coniecturis divinationem, Cic. de div. 2, 13. – c) von irgend einer Tätigkeit, irgend einem Vorhaben od. Verhältnis abführen, abziehen, abbringen, alqm a negotiis, Plaut.: alqm a meretricio quaestu, Cic.: alqm ab institutis suis, von seinen Grundsätzen abbringen, Cic.: adulescentem a vitiis aetatis, Sen. rhet.: alqm a viro, Cic.: alqm de consiliis, Cic.: a consuetudine oculorum aciem mentis, Cic.: animum a sollicitudine, animum ab molestiis, animum a cogitationibus, Cic.: animum a corpore, Cic.: se ab omni rei publicae cura, se ab angoribus, sich aus dem Sinne schlagen, Cic. – d) von einem höhern Range zu einem niedrigern herabziehen, erniedrigen, artem ad mercedem atque quaestum, Cic. de div. 1, 92. – / Archaist. abdouco, Corp. inscr. Lat. 1, 30: Imperat. abduce, Plaut. Curc. 693 u.a. Ter. adelph. 482 u.a.: synkop. Perf. abduxti, Plaut. Curc. 614 (Fleck.; Götz ›abduxisti‹). – parag. Infin. Präs. Pass. abducier, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 71.
14 irritatus [2]
2. irrītātus, a, um, s. 1. ir-rīto.
15 prorito
prōrīto, āvī, āre (pro u. *rito, āre, wov. auch irrito), I) hervorreizen, -bringen, Plin. 26, 90. – II) anreizen, anlocken, nisi pretium proritat, Colum.: quem spes aliqua proritat, Sen.: pr. stomachum varietate ciborum, Scrib. Larg.: in vitia proritari facultatis alicuius instinctu, Arnob.: quis est, quem non ad huiusmodi furias documenta proritent? Arnob.: qui irritatu suo feram bestiam vel quamcumque aliam quadrupedem proritaverit, Paul. sent. 1, 15. § 2.
16 culto
1. 'kulto m1) Kult m, Verehrung f2) REL Gottesdienst m2. 'kulto adj————————sustantivo masculinorendir culto a algo/alguien etw/jn verehrenculto1culto1 ['ku8D7038CE!8D7038CEto]num1num (veneración) Kult masculino; culto a la juventud Jugendkult masculino; culto de la personalidad Personenkult masculino————————culto2culto2 , -a ['ku8D7038CE!8D7038CEto, -a]gebildet, kultiviert17 florido
flo'ritoadj1) blühend, erlesen, blumig, schwülstig2) (fig: lenguaje muy adornado) rhetorisch geschmückt, schwülstig, verschnörkeltfloridoflorido , -a [flo'riðo, -a]num2num (selecto) erlesennum3num (lenguaje) blumignum4num (vaca) gescheckt18 iniciación
iniθǐa'θǐɔnfInangriffnahme f, Anbahnung fsustantivo femenino1. [introducción] Einführung die3. [rito] Initiation dieiniciacióniniciación [iniθja'θjon]19 jurisperito
jurisperitojurisperito , -a [xurispe'rito, -a]sustantivo masculino, femeninoRechtskundige(r) masculino y femenino20 numerito
numeritonumerito [nume'rito](familiar); eres un numerito (de circo) du bist ja ein tolles Früchtchen!; ¿me vas a hacer el numerito de no venir? du wirst mich doch wohl nicht im Stich lassen wollen?; me hizo un numerito er/sie machte mir eine SzeneСтраницы- 1
- 2
См. также в других словарях:
Rito — Saltar a navegación, búsqueda Rito (del latín ritus) es un acto religioso o ceremonia repetido invariablemente, con arreglo a unas normas estrictas. Los ritos son las celebraciones de los mitos, por tanto no se pueden entender separadamente de… … Wikipedia Español
rito — sustantivo masculino 1. Costumbre muy arraigada que se repite siempre de la misma manera: Los antropólogos estudian los ritos africanos. El visitar la tumba de algunos personajes ilustres se ha convertido en un rito. No le gustan las relaciones… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
rito — s.m. [dal lat. ritus us, affine al gr. arithmós numero e al sanscr. ṛtá misurato e come s. neutro ordine stabilito dagli dèi ]. 1. (relig.) a. [complesso di norme e di formule che regola lo svolgimento di un azione sacrale, di una cerimonia… … Enciclopedia Italiana
Rito — can refer to:*A fictional character in the manga To Love Ru *A village in southeastern Corinthia *An uncommonly given first name … Wikipedia
rito — s. m. 1. Ordem prescrita das cerimônias que se praticam numa religião. 2. Cerimônias religiosas próprias às diversas comunhões cristãs. 3. Cada um dos sistemas de organização maçônica. 4. [Por extensão] Qualquer cerimonial; seita; culto … Dicionário da Língua Portuguesa
Rito — Rito, s. ⇨ Ritten … Deutsches Sprichwörter-Lexikon
Rito — (Del lat. ritus.) ► sustantivo masculino 1 Acción habitual que se realiza siempre de la misma manera: ■ afeitarse es uno de sus ritos matinales; la reunión familiar el día del aniversario de bodas es un rito. SINÓNIMO costumbre 2 RELIGIÓN… … Enciclopedia Universal
rito — rì·to s.m. AU 1. l insieme dei comportamenti e degli adempimenti, spec. organizzati in complessi cerimoniali che, diversamente formalizzati a seconda dei tempi e dei culti religiosi, regolano le manifestazioni, spec. collettive, della religiosità … Dizionario italiano
rito — {{hw}}{{rito}}{{/hw}}s. m. 1 (relig.) Comportamento tipico di un culto, fissato dalla tradizione, che tende a realizzare il rapporto con il mondo divino. 2 Modo e ordine con cui si compiono le funzioni sacre: il rito del battesimo | Liturgia:… … Enciclopedia di italiano
rito — s m 1 Conjunto de ceremonias litúrgicas que celebra una comunidad religiosa o una Iglesia siguiendo unas reglas determinadas: rito judío, rito cristiano, rito de la Iglesia ortodoxa griega, ritos musulmanes 2 Cada una de estas ceremonias: rito… … Español en México
rito — s. m. 1. (relig.) liturgia, culto 2. usanza, costume, tradizione, consuetudine □ cerimoniale, rituale □ procedimento, iter (lat.), procedura FRASEOLOGIA di rito, usuale, consueto, solito, normale. SFUMATURE … Sinonimi e Contrari. Terza edizione