Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pinnae+pm

  • 1 penna

    penna or pinna (old forms, pesna, petna, Fest. p. 205, 209 Müll.), f. [orig. different words, penna for petna; root petor pat-; Sanscr. patāmi, to fly; Gr. petomai, prop. a wing: pinna for pitna; cf. Sanscr. pitu; Gr. pitus, the pine-tree; Lat. pinus; cf.: spiculum, spina;

    prop. a sharp point or end. To a late period an effort was made to distinguish them: nec miretur (puer), cur... fiat a pinno quod est acutum, securis utrimque habens aciem bipennis, ne illorum sequatur errorem, qui, quia a pennis duabus hoc esse nomen existimant, pennas avium dici volunt,

    Quint. 1, 4, 12 Halm:

    pinnum enim antiqui acutum dicebant,

    Isid. Orig. 19, 19, 11 dub. (v. 1. pennus): pinnas murorum, pennas avium dicimus, Flav. Cap. p. 2243 P. This dictum of the old grammar we have to retain, although the distinction is neither etymologically sound nor is it always practically true; cf. bipennis, Bramb. Lat. Orthog. p. 118. In MSS. and edd. the two forms have mostly been used indiscriminately in all meanings except II. D. E. F. infra, in which pinna only is found; cf. esp. Wagn. Orth. Verg. p. 465; Rib. prol. Verg. p. 441 sq.; Corss. Ausspr. 2, p. 270 sq.], a feather on the body of a winged creature (syn. pluma).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form penna:

    sine pennis volare haud facile est: meae alae pennas non habent,

    Plaut. Poen. 4, 2, 48:

    pennarum tuarum nitor,

    Phaedr. 1, 13, 6:

    maduere graves aspergine pennae,

    Ov. M. 4, 728.—
    (β).
    Form pinna:

    (aves) pullos pinnis fovent,

    Cic. N. D. 2, 52, 129:

    pinnarum caules omnium cavi,

    Plin. 11, 39, 34, § 97; Sen. Ep. 42, 4: ova parire solet genus pinnis condecoratum, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 59 Müll. (Ann. v. 10 Vahl.):

    conveniebat corvos ex albis album pinnis jactare colorem,

    Lucr. 2, 823 Munro:

    galli salaces, frequentibus pinnis,

    Varr. R. R. 3, 9, 5; Col. 8, 2, 10:

    nam his rebus plumam pinnasque emundant,

    id. ib. 9, 14, 7:

    ut statim per somnum hianti pinna in os inderetur,

    Suet. Claud. 33.—
    II.
    Transf.
    A.
    In plur.: pennae (pinnae), a wing (syn. ala).
    (α).
    Form pennae:

    age tu, sis, sine pennis vola,

    Plaut. As. 1, 1, 80:

    quatere in aëre,

    Ov. M. 4, 676:

    pennis resumptis,

    id. ib. 4, 664:

    vertere,

    to fly away, Prop. 2, 24, 22 (3, 19, 6): penna, collect. for the wings, Ov. M. 2, 376.—
    (β).
    Form pinnae:

    geminis secat aëra pinnis,

    Cic. Arat. 48 (282):

    pinnas explicare,

    Ov. Am. 2, 6, 55: o Fides alma, apta pinnis, Enn. ap. Cic. Off. 3, 29, 104 (Trag. v. 410 Vahl.): densis ales pinnis obnixa, id. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 148 ib.): (aquila) praepetibus pinnis (B. and K.;

    al. pennis), Cic. poët. Div. 1, 47, 106. —Of bees: pinnis coruscant,

    Verg. G. 4, 73. —Of locusts:

    pinnarum stridor,

    Plin. 11, 29, 35, § 104.—Of gnats:

    pinnae culicis,

    Plin. 11, 2, 1, § 3.—Prov.: pinnas incidere alicui, to clip one's wings, i. e. to deprive one of power or rank, Cic. Att. 4, 2, 5; so, decisis humilis pinnis, with clipped wings, i. e. with disappointed hopes, Hor. Ep. 2, 2, 50; cf. the opp.: extendere pinnas, to spread out one's wings, i. e. to attempt great things, id. ib. 1, 20, 21.—
    b.
    Poet., a flying, flight.
    (α).
    Form penna: felicibus edita pennis, i. e. with a happy omen from the flight of birds, Prop. 3, 10 (4, 9), 11; Sil. 3, 344; Val. Fl. 1, 231.—
    (β).
    Form pinna:

    pinnā veras dare notas,

    Ov. F. 1, 448.—
    B.
    A feather on an arrow ( poet.).
    1.
    Form penna:

    per jugulum pennis tenus acta sagitta est,

    Ov. M. 6, 258.—Hence,
    2.
    Meton., an arrow ( poet.).
    (α).
    Form penna:

    cervos pennā petere,

    Val. Fl. 6, 421.—
    (β).
    Form pinna:

    olor trajectus pinnā,

    Ov. F. 2, 110.—
    C.
    In late Lat., a pen. —Form penna:

    instrumenta scribae, calamus et penna: sed calamus arboris est, penna avis,

    Isid. Orig. 6, 14.—
    D.
    A fin. —Form pinna, Plin. 9, 13, 15, § 42.—
    E.
    A pinnacle. —Form pinna:

    turres contabulantur, pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur,

    Caes. B. G. 5, 39; 7, 72: milites Metelli... a pinnis hostis defendebant facillime funditore, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; Verg. A. 7, 159:

    templi,

    Vulg. Luc. 4, 9.—
    F.
    In mechanics.
    1.
    A float or bucket of a water-wheel.—Form pinna, Vitr. 10, 10. —
    2.
    A stop or key of a water-organ.—

    Form pinna,

    Vitr. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > penna

  • 2 pesna

    penna or pinna (old forms, pesna, petna, Fest. p. 205, 209 Müll.), f. [orig. different words, penna for petna; root petor pat-; Sanscr. patāmi, to fly; Gr. petomai, prop. a wing: pinna for pitna; cf. Sanscr. pitu; Gr. pitus, the pine-tree; Lat. pinus; cf.: spiculum, spina;

    prop. a sharp point or end. To a late period an effort was made to distinguish them: nec miretur (puer), cur... fiat a pinno quod est acutum, securis utrimque habens aciem bipennis, ne illorum sequatur errorem, qui, quia a pennis duabus hoc esse nomen existimant, pennas avium dici volunt,

    Quint. 1, 4, 12 Halm:

    pinnum enim antiqui acutum dicebant,

    Isid. Orig. 19, 19, 11 dub. (v. 1. pennus): pinnas murorum, pennas avium dicimus, Flav. Cap. p. 2243 P. This dictum of the old grammar we have to retain, although the distinction is neither etymologically sound nor is it always practically true; cf. bipennis, Bramb. Lat. Orthog. p. 118. In MSS. and edd. the two forms have mostly been used indiscriminately in all meanings except II. D. E. F. infra, in which pinna only is found; cf. esp. Wagn. Orth. Verg. p. 465; Rib. prol. Verg. p. 441 sq.; Corss. Ausspr. 2, p. 270 sq.], a feather on the body of a winged creature (syn. pluma).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form penna:

    sine pennis volare haud facile est: meae alae pennas non habent,

    Plaut. Poen. 4, 2, 48:

    pennarum tuarum nitor,

    Phaedr. 1, 13, 6:

    maduere graves aspergine pennae,

    Ov. M. 4, 728.—
    (β).
    Form pinna:

    (aves) pullos pinnis fovent,

    Cic. N. D. 2, 52, 129:

    pinnarum caules omnium cavi,

    Plin. 11, 39, 34, § 97; Sen. Ep. 42, 4: ova parire solet genus pinnis condecoratum, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 59 Müll. (Ann. v. 10 Vahl.):

    conveniebat corvos ex albis album pinnis jactare colorem,

    Lucr. 2, 823 Munro:

    galli salaces, frequentibus pinnis,

    Varr. R. R. 3, 9, 5; Col. 8, 2, 10:

    nam his rebus plumam pinnasque emundant,

    id. ib. 9, 14, 7:

    ut statim per somnum hianti pinna in os inderetur,

    Suet. Claud. 33.—
    II.
    Transf.
    A.
    In plur.: pennae (pinnae), a wing (syn. ala).
    (α).
    Form pennae:

    age tu, sis, sine pennis vola,

    Plaut. As. 1, 1, 80:

    quatere in aëre,

    Ov. M. 4, 676:

    pennis resumptis,

    id. ib. 4, 664:

    vertere,

    to fly away, Prop. 2, 24, 22 (3, 19, 6): penna, collect. for the wings, Ov. M. 2, 376.—
    (β).
    Form pinnae:

    geminis secat aëra pinnis,

    Cic. Arat. 48 (282):

    pinnas explicare,

    Ov. Am. 2, 6, 55: o Fides alma, apta pinnis, Enn. ap. Cic. Off. 3, 29, 104 (Trag. v. 410 Vahl.): densis ales pinnis obnixa, id. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 148 ib.): (aquila) praepetibus pinnis (B. and K.;

    al. pennis), Cic. poët. Div. 1, 47, 106. —Of bees: pinnis coruscant,

    Verg. G. 4, 73. —Of locusts:

    pinnarum stridor,

    Plin. 11, 29, 35, § 104.—Of gnats:

    pinnae culicis,

    Plin. 11, 2, 1, § 3.—Prov.: pinnas incidere alicui, to clip one's wings, i. e. to deprive one of power or rank, Cic. Att. 4, 2, 5; so, decisis humilis pinnis, with clipped wings, i. e. with disappointed hopes, Hor. Ep. 2, 2, 50; cf. the opp.: extendere pinnas, to spread out one's wings, i. e. to attempt great things, id. ib. 1, 20, 21.—
    b.
    Poet., a flying, flight.
    (α).
    Form penna: felicibus edita pennis, i. e. with a happy omen from the flight of birds, Prop. 3, 10 (4, 9), 11; Sil. 3, 344; Val. Fl. 1, 231.—
    (β).
    Form pinna:

    pinnā veras dare notas,

    Ov. F. 1, 448.—
    B.
    A feather on an arrow ( poet.).
    1.
    Form penna:

    per jugulum pennis tenus acta sagitta est,

    Ov. M. 6, 258.—Hence,
    2.
    Meton., an arrow ( poet.).
    (α).
    Form penna:

    cervos pennā petere,

    Val. Fl. 6, 421.—
    (β).
    Form pinna:

    olor trajectus pinnā,

    Ov. F. 2, 110.—
    C.
    In late Lat., a pen. —Form penna:

    instrumenta scribae, calamus et penna: sed calamus arboris est, penna avis,

    Isid. Orig. 6, 14.—
    D.
    A fin. —Form pinna, Plin. 9, 13, 15, § 42.—
    E.
    A pinnacle. —Form pinna:

    turres contabulantur, pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur,

    Caes. B. G. 5, 39; 7, 72: milites Metelli... a pinnis hostis defendebant facillime funditore, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; Verg. A. 7, 159:

    templi,

    Vulg. Luc. 4, 9.—
    F.
    In mechanics.
    1.
    A float or bucket of a water-wheel.—Form pinna, Vitr. 10, 10. —
    2.
    A stop or key of a water-organ.—

    Form pinna,

    Vitr. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > pesna

  • 3 petna

    penna or pinna (old forms, pesna, petna, Fest. p. 205, 209 Müll.), f. [orig. different words, penna for petna; root petor pat-; Sanscr. patāmi, to fly; Gr. petomai, prop. a wing: pinna for pitna; cf. Sanscr. pitu; Gr. pitus, the pine-tree; Lat. pinus; cf.: spiculum, spina;

    prop. a sharp point or end. To a late period an effort was made to distinguish them: nec miretur (puer), cur... fiat a pinno quod est acutum, securis utrimque habens aciem bipennis, ne illorum sequatur errorem, qui, quia a pennis duabus hoc esse nomen existimant, pennas avium dici volunt,

    Quint. 1, 4, 12 Halm:

    pinnum enim antiqui acutum dicebant,

    Isid. Orig. 19, 19, 11 dub. (v. 1. pennus): pinnas murorum, pennas avium dicimus, Flav. Cap. p. 2243 P. This dictum of the old grammar we have to retain, although the distinction is neither etymologically sound nor is it always practically true; cf. bipennis, Bramb. Lat. Orthog. p. 118. In MSS. and edd. the two forms have mostly been used indiscriminately in all meanings except II. D. E. F. infra, in which pinna only is found; cf. esp. Wagn. Orth. Verg. p. 465; Rib. prol. Verg. p. 441 sq.; Corss. Ausspr. 2, p. 270 sq.], a feather on the body of a winged creature (syn. pluma).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form penna:

    sine pennis volare haud facile est: meae alae pennas non habent,

    Plaut. Poen. 4, 2, 48:

    pennarum tuarum nitor,

    Phaedr. 1, 13, 6:

    maduere graves aspergine pennae,

    Ov. M. 4, 728.—
    (β).
    Form pinna:

    (aves) pullos pinnis fovent,

    Cic. N. D. 2, 52, 129:

    pinnarum caules omnium cavi,

    Plin. 11, 39, 34, § 97; Sen. Ep. 42, 4: ova parire solet genus pinnis condecoratum, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 59 Müll. (Ann. v. 10 Vahl.):

    conveniebat corvos ex albis album pinnis jactare colorem,

    Lucr. 2, 823 Munro:

    galli salaces, frequentibus pinnis,

    Varr. R. R. 3, 9, 5; Col. 8, 2, 10:

    nam his rebus plumam pinnasque emundant,

    id. ib. 9, 14, 7:

    ut statim per somnum hianti pinna in os inderetur,

    Suet. Claud. 33.—
    II.
    Transf.
    A.
    In plur.: pennae (pinnae), a wing (syn. ala).
    (α).
    Form pennae:

    age tu, sis, sine pennis vola,

    Plaut. As. 1, 1, 80:

    quatere in aëre,

    Ov. M. 4, 676:

    pennis resumptis,

    id. ib. 4, 664:

    vertere,

    to fly away, Prop. 2, 24, 22 (3, 19, 6): penna, collect. for the wings, Ov. M. 2, 376.—
    (β).
    Form pinnae:

    geminis secat aëra pinnis,

    Cic. Arat. 48 (282):

    pinnas explicare,

    Ov. Am. 2, 6, 55: o Fides alma, apta pinnis, Enn. ap. Cic. Off. 3, 29, 104 (Trag. v. 410 Vahl.): densis ales pinnis obnixa, id. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 148 ib.): (aquila) praepetibus pinnis (B. and K.;

    al. pennis), Cic. poët. Div. 1, 47, 106. —Of bees: pinnis coruscant,

    Verg. G. 4, 73. —Of locusts:

    pinnarum stridor,

    Plin. 11, 29, 35, § 104.—Of gnats:

    pinnae culicis,

    Plin. 11, 2, 1, § 3.—Prov.: pinnas incidere alicui, to clip one's wings, i. e. to deprive one of power or rank, Cic. Att. 4, 2, 5; so, decisis humilis pinnis, with clipped wings, i. e. with disappointed hopes, Hor. Ep. 2, 2, 50; cf. the opp.: extendere pinnas, to spread out one's wings, i. e. to attempt great things, id. ib. 1, 20, 21.—
    b.
    Poet., a flying, flight.
    (α).
    Form penna: felicibus edita pennis, i. e. with a happy omen from the flight of birds, Prop. 3, 10 (4, 9), 11; Sil. 3, 344; Val. Fl. 1, 231.—
    (β).
    Form pinna:

    pinnā veras dare notas,

    Ov. F. 1, 448.—
    B.
    A feather on an arrow ( poet.).
    1.
    Form penna:

    per jugulum pennis tenus acta sagitta est,

    Ov. M. 6, 258.—Hence,
    2.
    Meton., an arrow ( poet.).
    (α).
    Form penna:

    cervos pennā petere,

    Val. Fl. 6, 421.—
    (β).
    Form pinna:

    olor trajectus pinnā,

    Ov. F. 2, 110.—
    C.
    In late Lat., a pen. —Form penna:

    instrumenta scribae, calamus et penna: sed calamus arboris est, penna avis,

    Isid. Orig. 6, 14.—
    D.
    A fin. —Form pinna, Plin. 9, 13, 15, § 42.—
    E.
    A pinnacle. —Form pinna:

    turres contabulantur, pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur,

    Caes. B. G. 5, 39; 7, 72: milites Metelli... a pinnis hostis defendebant facillime funditore, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; Verg. A. 7, 159:

    templi,

    Vulg. Luc. 4, 9.—
    F.
    In mechanics.
    1.
    A float or bucket of a water-wheel.—Form pinna, Vitr. 10, 10. —
    2.
    A stop or key of a water-organ.—

    Form pinna,

    Vitr. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > petna

  • 4 pinna

        pinna ae, f    [SPI-], a feather, plume (upon a bird; see also penna): (aves) pullos pinnis fovent.— A wing (only plur.): O Fides alma apta pinnis: pinnis coruscant (apes), V.: non pinnis sublime elatos Alpīs transgressos, L.—Fig.: illi, qui mihi pinnas inciderant, had clipped, i. e. made me helpless: Decisis humilis pinnis, i. e. humbled, H.: Maiores pinnas nido extendisse, i. e. have risen above my origin, H.: praepetis omnia pinnae, i. e. of flight, V.: pinnā veras dare notas, O.— An arrow: olor traiectus pinnā, O.— A pinnacle: huic (aggeri) loricam pinnasque adiecit, Cs.: asseribus falcatis detergebat pinnas, L.: sedes pinnis atque aggere cingit, V.— A promontory, cape: tribus (Sicania) excurrit in aequora pinnis, O.
    * * *
    I II
    feather; wing; fin; battlement/parapet, spire/steeple; flap; water wheel paddle

    Latin-English dictionary > pinna

  • 5 lōrīca

        lōrīca ae, f    [lorum], a leather cuirass, corselet of thongs: lata insignisque: graves loricis, L.: trilix, V.: serpens Loricae modo squamis defensus, O.: Libros Mutare loricis, i. e. exchange studies for arms, H.— A defence, breastwork, parapet: pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur, Cs.: loricam struere, Ta.
    * * *
    coat of mail; breastwork, parapet, fortification

    Latin-English dictionary > lōrīca

  • 6 praepes

        praepes petis, abl. pete or petī, gen plur. petum, adj.    [prae+PET-], outstripping ; hence, in augury, significant in flight, of good omen, favorable (of birds of good augury): praepes Laeva volavit avis, Enn. ap. C.: praepetis omina pinnae, V. — Fem. as subst, a bird of good omen: qui sibi praepetem misisset, L.— Winged, swift of flight, fleet, quick, rapid: quem praepes ab Idā rapuit Iovis armiger, V.: deus (i. e. Cupido), O.—As subst m. and f a bird, large bird: Iovis, i. e. aquila, O.: Medusaeus, i. e. Pegasus, O.
    * * *
    (gen.), praepetis ADJ
    flying straight ahead; nimble, fleet; winged

    Latin-English dictionary > praepes

  • 7 attexo

    at-texo, texui, textum, 3, v. a.
    I.
    To weave on or to something (rare, and only in prose):

    turres contabulantur, pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur,

    Caes. B. G. 5, 40:

    attexti capite crines,

    App. M. 11, p. 260, 35.—
    II.
    In gen., to add:

    secundum actum,

    Varr. R. R. 2, 5, 2:

    vos autem ad id, quod erit immortale, partem attexitote mortalem,

    Cic. Tim. 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > attexo

  • 8 breviculus

    brĕvĭcŭlus, a, um, adj. dim. [brevis], somewhat short or small (rare):

    homo,

    Plaut. Merc. 3, 4, 54:

    pinnae, Fronto, Eloq.: grabatulus,

    App. M. 1, p. 107, 18.—
    B.
    Subst.: brĕvĭcŭlus, i, m. (sc. liber), a short writing, a summary, Cod. Just. 1, 7, tit. 44, and Cod. Th. 1, 4, tit. 17 dub.—
    II.
    Transf., of time:

    tempus,

    App. M. 6, p. 183, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > breviculus

  • 9 devoro

    dē-vŏro, āvi, ātum, 1, v. a., to swallow, swallow down, gulp down, devour (class.; esp. freq. in transf. signif.—for syn. cf.: edo, comedo, vescor, pascor, mando).
    I.
    Lit., of the physical act:

    id quod devoratur,

    Cic. N. D. 2, 54, 135:

    ovum gallinaceum integrum,

    Cato R. R. 71: laseris paululum, [p. 567] Cels. 4, 4, 4:

    salivam suam,

    id. 2, 6, 98;

    lapides,

    Plin. 8, 10, 10, § 29:

    succum,

    id. 20, 23, 98, § 260:

    fumum,

    id. 26, 6, 16, § 30 et saep.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of inanimate subjects, to swallow up, ingulf, absorb:

    devorer telluris hiatu,

    Ov. H. 3, 63:

    terra devoravit montem,

    Plin. 2, 91, 93, § 205:

    vel me Charybdis devoret,

    Ov. Tr. 5, 2, 74:

    terras devorant aquae,

    Plin. 31, 1, 1, § 2:

    sol aquas devorans,

    id. 20 prooem. §

    1: ne rotae devorarentur (viarum mollitudine),

    Vitr. 10, 6.—
    B.
    To seize upon greedily or hastily, to swallow eagerly, to devour: meretricem ego item esse reor, mare ut est;

    quod des, devorat,

    Plaut. Truc. 2, 7, 16:

    spe et opinione praedam,

    Cic. Verr. 2, 1, 51; cf.:

    spe devoratum lucrum,

    id. Fl. 24; and:

    regis hereditatem spe,

    id. Att. 1, 16, 10:

    aliquid oculis,

    Just. 21, 5, 6; cf.:

    spectat oculis devorantibus draucos,

    Mart. 1, 97; cf. infra III. B.—
    C.
    To swallow down, repress, suppress, check: verborum pars devorari solet, to be swallowed, i. e. only half pronounced, Quint. 11, 3, 33; so, verba, Sen. de Ira, 3, 14 fin.; cf.

    lacrimas,

    i. e. to repress, Ov. F. 4, 845; id. M. 13, 540:

    gemitus,

    Sen. Ep. 66 med.
    D.
    Of property, to consume, to waste, = exhaurire:

    omnem pecuniam publicam,

    Cic. Verr. 2, 3, 76; id. Phil. 13, 2, 3; id. Pis. 21.—And with a pers. object: Si. Jamne illum comesurus es? Ba. Dum recens est, Dum datur, dum calet, devorari decet, Plaut. Ps. 4, 7, 26; id. As. 2, 2, 71; cf.: ut hominem devorari, cujus patrimonium consumitur, Quint. 8, 6, 25.—
    2.
    Trop., to consume, destroy:

    devorent vos arma vestra,

    Just. 14, 4, 14; cf.:

    aquilarum pinnae reliquarum alitum pinnas devorant,

    Plin. 10, 3, 4, § 15:

    vox devoratur,

    i. e. is swallowed up, lost, id. 11, 51, 112, § 270: devoravi nomen imprudens, swallowed, i. e. I have lost, utterly forgotten, Plaut. Trin. 4, 2, 63: devorato pudore, Ap. M. 9, p. 225.—
    III.
    Trop.
    A.
    To swallow any thing unpleasant, i. e to bear patiently, to endure:

    hominum ineptias ac stultitias,

    Cic. Brut. 67, 236; so,

    molestiam paucorum dierum,

    id. Phil. 6, 6, 17:

    taedium illud,

    Quint. 11, 2, 41: bilem et dolorem, Tert. Res. carn. 54.—
    B.
    To accept eagerly, enjoy:

    quid tibi faciam qui illos libros devorasti,

    Cic. Att. 7, 3, 2:

    os impiorum devorat iniquitatem,

    Vulg. Prov. 19, 28:

    auscultate et mea dicta devorate,

    Plaut. As. 3, 3, 59; cf.:

    orationem dulcem (aures),

    id. Poen. 5, 2, 9:

    verbum ipsum (voluptatis),

    id. Sest. 10, 23.—
    C.
    ejus oratio, nimia religione attenuata, a multitudine et a foro devorabatur, qs. swallowed but not digested (i. e. heard without being understood), Cic. Brut. 82, 283.

    Lewis & Short latin dictionary > devoro

  • 10 dorsualia

    dorsŭālis, e, adj. [dorsum], of or on the back, dorsal (post-class):

    notae equi,

    App. M. 11, p. 266, 32; cf.:

    crustae ferarum,

    Amm. 22, 15;

    and, pinnae,

    Sol. 12.— Subst.: dorsualia, ium, n., a cover for the back of beasts, Trebell. Gallien. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dorsualia

  • 11 dorsualis

    dorsŭālis, e, adj. [dorsum], of or on the back, dorsal (post-class):

    notae equi,

    App. M. 11, p. 266, 32; cf.:

    crustae ferarum,

    Amm. 22, 15;

    and, pinnae,

    Sol. 12.— Subst.: dorsualia, ium, n., a cover for the back of beasts, Trebell. Gallien. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dorsualis

  • 12 gemmo

    gemmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [gemma].
    I.
    (Acc. to gemma, I.) To put forth buds, to bud or gem:

    id fit antequam gemmare Aut florere quid incipit,

    Varr. R. R. 1, 40, 4; Col. 4, 27, 1:

    gemmare vites, luxuriem esse in herbis, laetas segetes etiam rustici dicunt,

    Cic. de Or. 3, 38, 155; id. Or. 24, 81 (cf.:

    necessitate rustici gemmam in vitibus dicunt,

    Quint. 8, 6, 6); v. gemma init. —In the part. pres.:

    gemmantem oculum caecare,

    Col. 4, 24, 16:

    vinea,

    Plin. 17, 22, 35, § 188:

    sarmenta,

    Pall. Febr. 32:

    surculi rosarum,

    id. Nov. 11; for which in the part. perf.:

    melius proveniet, si ponendus ramus gemmata jam matre sumatur,

    Pall. Mart. 10, 2.—
    II.
    (Acc. to gemma, II.; poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Neutr., to be adorned with precious stones, to sparkle with gems.
    1.
    Lit. (only in the part. pres.):

    gemmantia sceptra,

    Ov. M. 3, 264:

    gemmantia litora,

    Manil. 4, 652.—
    2.
    Transf., to glitter, sparkle, like gems:

    herbae gemmantes rore recenti,

    Lucr. 2, 319; 5, 461:

    gemmantes explicat alas (pavo),

    Mart. 13, 70; cf.:

    pinnae caudae (pavonis),

    Col. 8, 11, 8; Pall. 1, 28, 2 (see also gemma, II. 2. c. and gemmeus, II. B.):

    memphites (lapis) gemmantis naturae,

    Plin. 36, 7, 11, § 56.

    Lewis & Short latin dictionary > gemmo

  • 13 lorica

    lōrīca, ae, f. [id.], a leather cuirass, a corselet of thongs (opp. thorax, a brazen breastplate).
    I.
    Lit.:

    pro lorica malacum capiam pallium,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 37:

    lata insignisque lorica,

    Cic. Mur. 26, 52:

    ambulat cum lorica,

    id. Fl. 17, 41:

    graves loricis,

    Liv. 5, 38:

    trilix,

    Verg. A. 3, 467; 5, 259; Sil. 2, 401:

    bilix,

    Verg. A. 12, 376:

    truncis affixa tropaeis lorica,

    Juv. 10, 134:

    cum vix loricam multiplicem conixi umeris ferunt,

    Quint. 8, 4, 25.—Also of linen:

    lintea,

    Suet. Galb. 19.—
    B.
    Transf., a defence of any kind.
    1.
    Milit., a breastwork, parapet:

    turres contabulantur, pinnae loricaeque ex cratibus attexuntur,

    Caes. B. G. 5, 39:

    huic vallo loricam pinnasque adjecit,

    id. ib. 7, 72:

    loricam vallumque struxere,

    Tac. H. 4, 37; Curt. 9, 4, 30; Veg. Mil. 4, 28. —
    2.
    A fence, hedge, enclosure, App. M. 6, p. 186; Amm. 24, 5, 2.—
    3.
    A plastering, plaster:

    lorica testacea,

    Vitr. 2, 8; 2, 9:

    stellionis cubile est in loricis ostiorum, fenestrarumque,

    Plin. 30, 10, 27, § 89.—
    * II.
    Trop.:

    libros Mutare loricis,

    i. e. to exchange studies for arms, Hor. C. 1, 29, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > lorica

  • 14 membranaceus

    membrānācĕus and - cĭus, a, um, adj. [membrana], of skin or membrane, skinny, membranaceous (post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vespertilio, cui membranaceae pinnae uni,

    Plin. 10, 61, 81, § 168:

    PVGILLARES,

    of parchment, Inscr. Grut. 174, 7.—
    II.
    Like a skin or membrane:

    quibusdam cortex membranaceus, ut viti, arundini,

    Plin. 16, 31, 55, § 126.

    Lewis & Short latin dictionary > membranaceus

  • 15 membranacius

    membrānācĕus and - cĭus, a, um, adj. [membrana], of skin or membrane, skinny, membranaceous (post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vespertilio, cui membranaceae pinnae uni,

    Plin. 10, 61, 81, § 168:

    PVGILLARES,

    of parchment, Inscr. Grut. 174, 7.—
    II.
    Like a skin or membrane:

    quibusdam cortex membranaceus, ut viti, arundini,

    Plin. 16, 31, 55, § 126.

    Lewis & Short latin dictionary > membranacius

  • 16 praepes

    praepĕs, ĕtis, adj. [prae-peto].
    I.
    Lit.
    A.
    Flying swiftly, swift of flight, nimble, fleet, quick, rapid, etc. ( poet.; syn.: velox, pernix, levis): praepes Laeva volavit avis, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 108 (Ann. v. 94 Vahl.):

    praepetibus pinnis ausus se credere caelo,

    Verg. A. 6, 15:

    Boreas,

    Val. Fl. 1, 578:

    volatus,

    Plin. 7, prooem. 1, § 4: ferrum, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. 437 Vahl.): Victoria, Cn. Matius ap. Gell. 6, 6:

    praepeti evolare cursu,

    Sen. Hippol. 1061:

    dextra,

    Aus. Ep. 146, 20:

    notarum praepetum,

    id. ib. 146, 1:

    praepetes aves quidam dici aiunt, quia secundum auspicium faciant praetervolantes, alii quod aut ea, quae praepetamus, indicent, aut quod praetervolant: alii ex Graeco tractum putant, quod ante conspectum volent nostrum. Ceterum poëtae promiscue omnes aves ita appellant,

    Fest. p. 205 Müll. —
    2.
    In gen., winged:

    quem praepes ab Ida Sublimem pedibus rapuit Jovis armiger uncis,

    Verg. A. 5, 254:

    tela praepetis dei, i. e. Cupidinis,

    Ov. H. 8, 38.—
    B.
    Subst.: praepĕs, ĕtis.
    1.
    Fem., a bird, Ov. M. 13, 617:

    Jovis, i. e. aquila,

    id. ib. 4, 713;

    14, 576: quae (columba), super ingenti circumdata praepetis umbrā, i. e. accipitris,

    Val. Fl. 8, 32.—
    b.
    In partic., a prophetic bird, from whose flight something favorable was predicted (cf.:

    oscines, alites): praepetis omina pinnae,

    Verg. A. 3, 361; cf. Liv. 7, 26: hanc ubi praepetibus pinnis lapsuque volantem Conspexit Marius augur, Poët. ap. Cic. Div. 1, 47, 106: (praepetes sunt, quae secundo auspicio ante eum volant, qui auspicatur. Praepetes aut superiora tenent, et praepetes vocantur; aut inferiora, et dicuntur inferae. Praepetes autem ideo, quia omnes aves priora petunt volantes: vel a Graeco petomai, id est volo, Serv.; cf. supra the passage from Fest.). —
    2.
    Masc.:

    Medusaeus,

    Pegasus, Ov. M. 5, 257.—
    3.
    Masc., of Perseus himself, Luc. 9, 662 and 688.—
    II.
    Transf., lucky, propitious, fortunate (ante-class.): pulchrique loci, Enn. ap. Gell. 6, 6, 9 (Ann. v. 97 Vahl.):

    portus,

    id. 6, 6, 9, § 6 (Ann. v. 478 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > praepes

  • 17 soporifer

    sŏpōrĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [sopor-fero], sleep-bringing, inducing sleep, sleepy, drowsy ( poet. and in post-Aug. prose):

    papaver,

    Verg. A. 4, 486:

    lac,

    Plin. 19, 8, 38, § 126:

    potio,

    Spart. Hadr. 26 fin.:

    vis pinnae,

    Plin. 9, 13, 15, § 42:

    genus (trychni),

    id. 21, 31, 105, § 180:

    somnus,

    Luc. 3, 8; cf.:

    aula Somni,

    Ov. M. 11, 586:

    nox,

    Sil. 7, 287;

    Petr. poët. 128, 6, 1: Lethe,

    Ov. Tr. 4, 1, 47:

    vices,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > soporifer

  • 18 vagina

    vāgīna, ae, f. [cf. vas], a scabbard, sheath.
    I.
    Lit., of a sword, Cic. Inv. 2, 4, 14; id. Marcell. 7, 57; Caes. B. G. 5, 44; Verg. A. 4, 579; 6, 260; 10, 475; Hor. S. 2, 1, 41; Ov. M. 10, 475; Val. Max. 8, 9, 2:

    (delphinus) pinnae aculeos velut vagina condens,

    Plin. 9, 8, 8, § 25; cf. id. 8, 15, 17, § 41; 7, 52, 53, § 174; 11, 37, 77, § 198.— Trop.:

    senatus consultum inclusum in tabulis tamquam in vaginā reconditum habere,

    Cic. Cat. 1, 2, 4:

    ut gladius... ita vox in vaginā silentii condita hebetatur,

    App. Flor. 3, p. 357, 32.—
    II.
    Transf., the covering, sheath, holder of any thing.
    1.
    In gen.:

    omnia principalia viscera membranis propriis ac velut vaginis inclusit natura,

    Plin. 11, 37, 77, § 198; cf.:

    cremato eo (corpore), inimici... remeanti animae veluti vaginam ademerint,

    id. 7, 52, 53, § 174.—
    2.
    The sheath of an ear of grain, etc., the hull, husk, Varr. R. R. 1, 48, 1 sq.; Cic. Sen. 15, 51.—Cf. of a frame or mould to shape a growing gourd, Plin. 19, 5, 24, § 70.—
    3.
    The female vagina, Plaut. Ps. 4, 7, 85.—
    4.
    The sheath of a claw, in cats, Plin. 8, 15, 17, § 41.

    Lewis & Short latin dictionary > vagina

См. также в других словарях:

  • PINNAE — in avibus, extimae pennae sunt, sicut intimae plumae. Appuleius, in Floridis, Color psutaeo viridis et intimis plumulis et extimis pinnidis: ad quem locum vide Salmas. Exercit. Plin. p. 1014. E cuiusmodi pinnis Musas coronam habuisse, docet… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pinnae — Die ungarische Stephanskrone mit pinnae (bunt), Aufsätzen auf der ringförmigen corona graeca Als pinnae (Einzahl: pinna) werden formübergreifend die auf dem Stirnreif einer Krone, speziell einer Zackenkrone aufgesetzten Zacken in Quader ,… …   Deutsch Wikipedia

  • PINNAE Murorum — apud Statium, Theb. l. 7. v. 449. fortuito ductae quater aggere pinnae: Scholiasti veteri faestigia murorum sunt; pinnum enim antiquos acutum dixisse, auctor est Isidor. l. 11. c. 1. Servio eminentiae murorum, ad Aen. l. 4. Graece πτερὰ, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pinnae — Pinna Pin na, n.; pl. {Pinn[ae]}, E. {Pinnas}. [L., a feather.] 1. (Bot.) (a) A leaflet of a pinnate leaf. See Illust. of {Bipinnate leaf}, under {Bipinnate}. (b) One of the primary divisions of a decompound leaf. [1913 Webster] 2. (Zo[ o]l.) One …   The Collaborative International Dictionary of English

  • pinnae — plural of pinna …   Dictionary of ichthyology

  • Pinnae — Pịnnae   [lateinisch], Zoologie: die Flossen …   Universal-Lexikon

  • pinnae — pin·na || pɪnÉ™ n. feather; wing; fin; external part of the ear, auricle (Anatomy) …   English contemporary dictionary

  • pinnae —    The leaflets or primary division of a pinnate leaf …   Herbal-medical glossary

  • pinnae — pl. of PINNA …   Useful english dictionary

  • pinnae abdominales — plural of pinna abdominalis …   Dictionary of ichthyology

  • pinnae adiposae — plural of pinna adiposa …   Dictionary of ichthyology

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»