Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

pendere+da+qd

  • 81 herabhangen, -hängen

    herabhangen, -hängen, dependēre. – h. an od. von etw., pendēre od. dependēre de alqa re: an od. von der Brust h., pectore demissum pendēre (v. Geschmeide). – über etw. h., impendēre, imminere alci rei (herüberragend); tegere alqd (bedeckend, z.B. umeros, v. Haupthaar). – herabhängen lassen, demittere.herabhangend,- hängend, dependens. – pensilis (schwebend). – herabhängende Ohren, flaccidae praegravantesque aures.

    deutsch-lateinisches > herabhangen, -hängen

  • 82 steuern

    steuern, I) v. intr.: 1) = segeln, w. s. – 2) steuerpflichtig sein: tributa od. vectigalia pendĕre od. pensitare. – 3) einer Sache steuern, d. i. Einhalt tun etc.: obviam ire alci rei (z.B. irae: u. multis plebiscitis [durch viele V.] fraudibus). – alci rei mederi (einer Sache abhelfen, z.B. malo). – alqd reprimere (in die gehörigen Schranken drängen, z.B. foedissimas pactiones). – den Plünderungen der Feinde st., arcere hostem populationibus. – II) v. tr.: 1) lenken: gubernare: regere (beide z.B. navem). – 2) als Steuer bezahlen: pendĕre (z.B. Tusculanis pro aqua Crabra vectigal). – pensitare (als gewöhnliche Abgabe).

    deutsch-lateinisches > steuern

  • 83 ungewiß

    ungewiß, incertus (z.B. pax, spes: u. subjektiv, z.B. incertus, quidnam esset: u. incertus sum, quid faciam). – dubius (zweifelhaft, z.B. spes: u. belli fortuna: u. proelium, pugna). – anceps (zweifelhaft dem Erfolg nach, z.B. belli fortuna: u. eventus). ambiguus (unzuverlässig, zweideutig, z.B. ictus: u. fides). – suspensus (in der Schwebe gelassen, z.B. exspectatio). – ung. sein, incertum od. dubium esse (im allg., v. Pers. u. Dingen); incertum mihi est. in incerto habere (im allg., von Perf); animi (animis) pendēre, auch bl. pendēre (sowohl = in ungewisser Spannung sein, als = unschlüssig sein); haesitare (unschlüssig sein); dubitatione aestuare (in Unruhe schweben, welchen Weg man einschlagen soll; diese von Pers.); in incerto od. in dubio esse (im allg, von Dingen); parum od. non satis constare (nicht ganz feststehen, nicht ganz ausgemacht, nicht ganz ohne Zweifel sein, v. Dingen); auf alle diese Verba folgt gew. eine Fragepartikel, wie quid, utrum... an und dgl.: jmd. ung. machen, alci dubitati onem inicere: etwas ung. machen, alqd ad od. in incertum revocare; alqd in dubium vocare (zweifelhaft machen): jmd. ung. (in Ungewißheit) lassen, s. Ungewißheit: etw. ung. lassen, alqd in medio od. in dubio relinquere: das Gewisse für das Ungewisse nehmen, certa incertis praeferre.

    deutsch-lateinisches > ungewiß

  • 84 arbor

    arbŏr (arbōs), ŏris, f. [st2]1 [-] arbre, bois. [st2]2 [-] navire, mât, rame. [st2]3 [-] javelot. [st2]4 [-] arbre du pressoir. [st2]5 [-] polype de mer.    - arbor alni, Varr.: l'aune.    - arbor Jovis, Ov.: l'arbre de Jupiter (le chêne).    - ex arbore simulacra fuere (= fuerunt), Plin.: les statues étaient en bois.    - Pelias arbor, Ov.: le navire Argo.    - pendere arbore, Sil.: être suspendu au mât.    - fluctus arbore verberare, Virg.: battre les flots de la rame.    - arbor infelix, Cic.: potence, croix.    - arbori infelici suspendere, Liv.: attacher à la potence.
    * * *
    arbŏr (arbōs), ŏris, f. [st2]1 [-] arbre, bois. [st2]2 [-] navire, mât, rame. [st2]3 [-] javelot. [st2]4 [-] arbre du pressoir. [st2]5 [-] polype de mer.    - arbor alni, Varr.: l'aune.    - arbor Jovis, Ov.: l'arbre de Jupiter (le chêne).    - ex arbore simulacra fuere (= fuerunt), Plin.: les statues étaient en bois.    - Pelias arbor, Ov.: le navire Argo.    - pendere arbore, Sil.: être suspendu au mât.    - fluctus arbore verberare, Virg.: battre les flots de la rame.    - arbor infelix, Cic.: potence, croix.    - arbori infelici suspendere, Liv.: attacher à la potence.
    * * *
        Arbor, huius arboris, pen. cor. f. g. Arbre.
    \
        Arbor, Malus est nauis. Iuuenal. L'arbre d'une navire.
    \
        Arbor, est pars torcularis apud Cat. L'arbre d'un pressoir.
    \
        Bifera. Plin. Qui porte deux fois l'an.
    \
        Caelebs. Plin. Qui n'ha point de vigne plantee au pied.
    \
        Arboris exesae antrum. Virgil. Le creux d'un arbre mangé de vieillesse.
    \
        Foelix arbor. Ouid. Qui porte fruict, Arbre fruictier.
    \
        Inanis. Ouid. Creuse. \ Incurua. Plin. Courbee.
    \
        Indociles nasci arbores. Pli. Qui ne scavent ou peuvent naistre.
    \
        Infoelix arbor. Plin. Qui ne porte point de fruict.
    \
        Iouis arbor. Ouid. Un chesne.
    \
        Peregrinae arbores. Plin. D'estrange pais.
    \
        Trifera. Columel. Qui porte trois fois l'an.
    \
        Vidua. Horat. Qui n'ha point de vigne au pied.
    \
        Ablaqueare arbores. Columel. Deschausser. Vide suo loco.
    \
        Assurgere in arborem. Plin. Croistre aussi hault qu'un arbre.
    \
        Canescit arbor. Cic. Vieillist.
    \
        Castrare arbores Plin. Les percer au bas.
    \
        Circunfodere arbores, et operire, vel adobruere. Columel. Les rechausser, et leur recouvrir le pied de terre.
    \
        Claudere arborem restibus. Columel. Clorre.
    \
        Inarare arbores. Columel. Labourer.
    \
        Induerat se pomis arbor. Virgil. S'estoit chargee et revestue de pommes.
    \
        Luxuriantur arbores. Columel. Quand ils produisent trop de branches superflues.
    \
        Maritare arborem. Columel. Marier un arbre à un sep de vigne, Luy planter un sep de vigne au pied.
    \
        Nutant arbores. Plin. Sont enclinees, Pendent, Penchent.

    Dictionarium latinogallicum > arbor

  • 85 desino

    dēsino, ĕre, sii (qqf. sivi), situm - tr. et intr. - [st2]1 [-] abandonner, cesser, laisser, renoncer. [st2]2 [-] se terminer, cesser, finir, mettre fin, mourir. [st2]3 [-] avoir une désinence.    - desisse, desissem... = desiisse, desiissem...    - respondeam Himilconi non desisse paenitere me belli, Liv. 23: je répondrai à Himilcon que je n'ai pas cessé de déplorer cette guerre.    - (dicebam illis) simul ac timere desisses, similem te futurum tui, Cic. Phil. 2: (je leur disais) qu'aussitôt que tu aurais cessé de craindre, tu redeviendrais semblable à toi-même.    - artem desinere, Cic. Fam. 7, 1, 4: renoncer à son métier.    - desine plura, Virg. B. 5, 19: n’en dis pas davantage.    - desine querelas, Ov.: cesse de te plaindre.    - avec gén. - desine querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: cesse de te plaindre.    - non desinit irae, Stat.: il ne met pas fin à sa colère.    - desierant imbres, Ov.: les pluies avaient cessé.    - desii + inf. prés. actif et déponent: je cessai de.    - discede... ut tandem timere desinam, Cic. Cat. 1: pars... pour qu'enfin je cesse de craindre.    - lamentabile Athenae pendere desierant tributum, Ov. M. 8: Athènes avait cessé de payer le lamentable tribut.    - desinite ergo de compositione loqui, Caes. BG. 3, 19: cessez donc de parler de pacte.    - illud mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: je cesse d’admirer cela.    - desinant insidiari domi suae consuli, Cic. Cat. 1: qu'ils cessent de tendre un guet-apens au consul dans sa propre maison!    - de qua vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero, Cic. Sen.: je ne cesserai de la (= Carthage) craindre que lorsque j'aurai appris sa destruction radicale.    - desitus est + inf. prés. passif (régulièrement): il cessa de.    - qui primus Papisius est vocari desitus, Cic. Fam. 9: qui cessa le premier de s'appeler Papisius.    - desitum est pugnari: on cessa de combattre.    - desitum est disputare, Cic.: on a cessé de discuter.    - veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123: les discours anciens cessèrent d'être lus par le plus grand nombre.    - desii + inf. prés. passif (qqf.): je cessai de.    - desierunt moveri, Cic. Rep. 6, 25: ils ont cessé de s'agiter.    - desine (dans la conversation) Plaut. Ter.: arrête (tais-toi, reste tranquille, assez!).    - desinitur, Hor.: on cesse.    - Pyrenaeus desinens, Flor. 4, 12, 46: l'extrémité des Pyrénées.    - desinere in piscem, Hor.: finir en forme de poisson.    - desinere in violam, Plin.: tirer sur le violet.    - quae similiter desinunt, Cic. Quint.: (les mots) qui ont la même désinence.
    * * *
    dēsino, ĕre, sii (qqf. sivi), situm - tr. et intr. - [st2]1 [-] abandonner, cesser, laisser, renoncer. [st2]2 [-] se terminer, cesser, finir, mettre fin, mourir. [st2]3 [-] avoir une désinence.    - desisse, desissem... = desiisse, desiissem...    - respondeam Himilconi non desisse paenitere me belli, Liv. 23: je répondrai à Himilcon que je n'ai pas cessé de déplorer cette guerre.    - (dicebam illis) simul ac timere desisses, similem te futurum tui, Cic. Phil. 2: (je leur disais) qu'aussitôt que tu aurais cessé de craindre, tu redeviendrais semblable à toi-même.    - artem desinere, Cic. Fam. 7, 1, 4: renoncer à son métier.    - desine plura, Virg. B. 5, 19: n’en dis pas davantage.    - desine querelas, Ov.: cesse de te plaindre.    - avec gén. - desine querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: cesse de te plaindre.    - non desinit irae, Stat.: il ne met pas fin à sa colère.    - desierant imbres, Ov.: les pluies avaient cessé.    - desii + inf. prés. actif et déponent: je cessai de.    - discede... ut tandem timere desinam, Cic. Cat. 1: pars... pour qu'enfin je cesse de craindre.    - lamentabile Athenae pendere desierant tributum, Ov. M. 8: Athènes avait cessé de payer le lamentable tribut.    - desinite ergo de compositione loqui, Caes. BG. 3, 19: cessez donc de parler de pacte.    - illud mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: je cesse d’admirer cela.    - desinant insidiari domi suae consuli, Cic. Cat. 1: qu'ils cessent de tendre un guet-apens au consul dans sa propre maison!    - de qua vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero, Cic. Sen.: je ne cesserai de la (= Carthage) craindre que lorsque j'aurai appris sa destruction radicale.    - desitus est + inf. prés. passif (régulièrement): il cessa de.    - qui primus Papisius est vocari desitus, Cic. Fam. 9: qui cessa le premier de s'appeler Papisius.    - desitum est pugnari: on cessa de combattre.    - desitum est disputare, Cic.: on a cessé de discuter.    - veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123: les discours anciens cessèrent d'être lus par le plus grand nombre.    - desii + inf. prés. passif (qqf.): je cessai de.    - desierunt moveri, Cic. Rep. 6, 25: ils ont cessé de s'agiter.    - desine (dans la conversation) Plaut. Ter.: arrête (tais-toi, reste tranquille, assez!).    - desinitur, Hor.: on cesse.    - Pyrenaeus desinens, Flor. 4, 12, 46: l'extrémité des Pyrénées.    - desinere in piscem, Hor.: finir en forme de poisson.    - desinere in violam, Plin.: tirer sur le violet.    - quae similiter desinunt, Cic. Quint.: (les mots) qui ont la même désinence.
    * * *
        Desino, desinis, pe. corr. desiui, et per syncopen desii, desitum, pen. corr. desinere. Terent. Cesser et s'arrester, Desister.
    \
        Desinas. Terent. Tay toy.
    \
        Desine, iam conclamatum est. Terent. Deporte toy, Cesse.
    \
        Desinat ea se putare posse emere, quae ipse semper habuit vaenalia. Cic. Qu'il ne pense plus à acheter ce, etc.
    \
        Desine ei succensere. Cic. Ne sois plus courroucé contre luy.
    \
        Imbres desierant. Ouid. La pluye estoit cessee.
    \
        Desinere et Incipere, contraria. Plin. iunior. Cic. Faire fin, Finer.
    \
        Desinere gradatim. Plin. iunior. Faire fin à quelque chose petit à petit.
    \
        Desinere in orbem dicuntur elenchi. Plin. Vont et finissent en arondissant, Sont faicts en forme de poire.
    \
        Desinere in violam dicitur gemma. Plin. Tirer sur la couleur de violette.
    \
        Desinunt caduca. Plin. iunior. Prennent fin.
    \
        Similiter desinere, et similiter cadere. Cic. Estre fini et terminé en pareilles syllabes, ou semblable son et rime.
    \
        Desinere artem. Suet. Cic. Delaisser quelque art, Ne se mesler plus de son estat, ou mestier.
    \
        Desinere bellum. Sil. Se desister et deporter de plus faire guerre.

    Dictionarium latinogallicum > desino

  • 86 filum

    fīlum, i, n. [st1]1 [-] fil.    - Varr. L. 5, 113.    - sororum fila trium, Hor. O. 2, 3, 16: le fil des trois soeurs [les Parques].    - pendere filo, Enn. d. Macr. S. 1, 4, 18: ne tenir qu'à un fil (être en grand danger).    - omnia sunt hominum tenui pendentia filo, Ov. P. 4, 3, 35: tout ce qui concerne les hommes ne tient qu'à un fil mince.    - tenui deducta poemata filo, Hor. Ep. 2, 1, 225: poèmes tissés d'un fil très fin (= très délicats). [st1]2 [-] filament.    - enroulé autour du bonnet du flamine, comme le στέμμα des Grecs.    - Tib. 1, 5, 15; Liv. 1, 32, 6; P. Fest. 23.    - tactu praetenuia fila mittit, Plin.: au toucher le miel s'étire en filaments très fins. [st1]3 [-] fibre.    - Plin. 21, 30. [st1]4 [-] toile d'araignée.    - Lucr. 3, 383. [st1]5 [-] cordes de la lyre.    - Ov. Am. 1, 8, 60. [st1]6 [-] fig. contexture, tissu, nature.    - uberiore filo, Cic. de Or. 2, 93: d'un style plus abondant (d'une trame plus dense). --- cf. Hor. Ep. 2, 1, 225.    - argumentandi tenue filum, Cic. Or. 124: argumentation de mince contexture.    - aliud filum orationis, Cic. Lael. 25: discours d'une autre sorte. [st1]7 [-] traits, figure, forme, aspect [d'un objet].    - solis filum, Lucr. 5, 571: l'aspect du soleil.    - Lucr. 5, 589; [d'une pers.] Varr. L. 10, 4; Gell. 1, 9, 2; Petr. 49.    - satis scitum filum mulieris, Plaut. Merc. 755: un assez joli brin de femme.
    * * *
    fīlum, i, n. [st1]1 [-] fil.    - Varr. L. 5, 113.    - sororum fila trium, Hor. O. 2, 3, 16: le fil des trois soeurs [les Parques].    - pendere filo, Enn. d. Macr. S. 1, 4, 18: ne tenir qu'à un fil (être en grand danger).    - omnia sunt hominum tenui pendentia filo, Ov. P. 4, 3, 35: tout ce qui concerne les hommes ne tient qu'à un fil mince.    - tenui deducta poemata filo, Hor. Ep. 2, 1, 225: poèmes tissés d'un fil très fin (= très délicats). [st1]2 [-] filament.    - enroulé autour du bonnet du flamine, comme le στέμμα des Grecs.    - Tib. 1, 5, 15; Liv. 1, 32, 6; P. Fest. 23.    - tactu praetenuia fila mittit, Plin.: au toucher le miel s'étire en filaments très fins. [st1]3 [-] fibre.    - Plin. 21, 30. [st1]4 [-] toile d'araignée.    - Lucr. 3, 383. [st1]5 [-] cordes de la lyre.    - Ov. Am. 1, 8, 60. [st1]6 [-] fig. contexture, tissu, nature.    - uberiore filo, Cic. de Or. 2, 93: d'un style plus abondant (d'une trame plus dense). --- cf. Hor. Ep. 2, 1, 225.    - argumentandi tenue filum, Cic. Or. 124: argumentation de mince contexture.    - aliud filum orationis, Cic. Lael. 25: discours d'une autre sorte. [st1]7 [-] traits, figure, forme, aspect [d'un objet].    - solis filum, Lucr. 5, 571: l'aspect du soleil.    - Lucr. 5, 589; [d'une pers.] Varr. L. 10, 4; Gell. 1, 9, 2; Petr. 49.    - satis scitum filum mulieris, Plaut. Merc. 755: un assez joli brin de femme.
    * * *
        Filum, fili. Liu. Fil ou Filet.
    \
        Deducere fila. Plin. Ouid. Filer.
    \
        Sonantia fila mouere. Ouid. Toucher les chordes d'un luc, ou d'une harpe.
    \
        Traiicere filum in acu. Cels. Passer du fil par dedens le cul d'une aguille.
    \
        Filum. Varro. Un traict ou ligne.
    \
        Filum. Gellius. Le traict du visage.

    Dictionarium latinogallicum > filum

  • 87 floccus

    floccus, i, m. [st2]1 [-] flocon de laine, poil (d'une étoffe). [st2]2 [-] brin, duvet (des fruits). [st2]3 [-] objet sans valeur, bagatelle, zeste, fétu, un rien.    - ne qui flocci intereant, Varr. R. R. 2, 11, 8: de peur d'en perdre quelque brin.    - in veste floccos legere, Cels. 2, 6: arracher poil à poil le duvet d'une couverture.    - flocci non facere (existimare): ne faire aucun cas de, ne pas tenir compte de, mépriser.    - qui sis, floccum non interduim, Plaut. Trin. 4, 2, 152: quant à ce que tu peux être, je m'en moque.    - scire flocci facio, Cic.: je n'attache aucune importance à savoir.    - non flocci facere (pendere) aliquem (aliquid): ne faire aucun cas de qqn (de qqch).
    * * *
    floccus, i, m. [st2]1 [-] flocon de laine, poil (d'une étoffe). [st2]2 [-] brin, duvet (des fruits). [st2]3 [-] objet sans valeur, bagatelle, zeste, fétu, un rien.    - ne qui flocci intereant, Varr. R. R. 2, 11, 8: de peur d'en perdre quelque brin.    - in veste floccos legere, Cels. 2, 6: arracher poil à poil le duvet d'une couverture.    - flocci non facere (existimare): ne faire aucun cas de, ne pas tenir compte de, mépriser.    - qui sis, floccum non interduim, Plaut. Trin. 4, 2, 152: quant à ce que tu peux être, je m'en moque.    - scire flocci facio, Cic.: je n'attache aucune importance à savoir.    - non flocci facere (pendere) aliquem (aliquid): ne faire aucun cas de qqn (de qqch).
    * * *
        Floccus, flocci. Varro. Un bouquet de laine, comme celle qui demeure és buissons, quand les brebis en approchent, Un floc et bouton de laine, ou de cheveuls arrachez, ou d'autre chose semblable.

    Dictionarium latinogallicum > floccus

  • 88 lanius

    lănĭus, ĭi, m. [st2]1 [-] boucher. [st2]2 [-] sacrificateur, victimaire. [st2]3 [-] bourreau.    - pendere ad lanium, Phaedr.: être suspendu à l'étal du boucher.
    * * *
    lănĭus, ĭi, m. [st2]1 [-] boucher. [st2]2 [-] sacrificateur, victimaire. [st2]3 [-] bourreau.    - pendere ad lanium, Phaedr.: être suspendu à l'étal du boucher.
    * * *
        Lanius, lanii, vel Lanio lanionis, m. g. Cic. Liu. Un bouchier, Tueur de porceaulx et semblables.

    Dictionarium latinogallicum > lanius

  • 89 tributum

    trĭbūtum, i, n. [st2]1 [-] impôt, taxe, contribution, tribut. [st2]2 [-] présent, cadeau (au fig.) [st2]3 [-] contribution, quote-part.    - tributum imponere (indicere, imperare): lever un impôt, établir un impôt.    - in capita singula servorum tributum imponebatur, Caes. B. C. 3, 32: il levait un impôt sur chaque tête d'esclave.    - ex censu tributum conferre: payer l'impôt d'après le cens.    - dimittere tributum alicui: exempter qqn d'impôt.    - alicui tributa in triennium remittere: faire à qqn la remise des impôts pendant trois ans.    - tributa pendere: payer des impôts.
    * * *
    trĭbūtum, i, n. [st2]1 [-] impôt, taxe, contribution, tribut. [st2]2 [-] présent, cadeau (au fig.) [st2]3 [-] contribution, quote-part.    - tributum imponere (indicere, imperare): lever un impôt, établir un impôt.    - in capita singula servorum tributum imponebatur, Caes. B. C. 3, 32: il levait un impôt sur chaque tête d'esclave.    - ex censu tributum conferre: payer l'impôt d'après le cens.    - dimittere tributum alicui: exempter qqn d'impôt.    - alicui tributa in triennium remittere: faire à qqn la remise des impôts pendant trois ans.    - tributa pendere: payer des impôts.
    * * *
        Tributum, tributi, pen. prod. Vlp. Tribut, Treu, Treuage.
    \
        Ferre tributa alicui. Ouid. Luy payer ou rendre tribut.
    \
        Vocari in tributum. Vlpian. Venir à contribution, ou Estre convenu pour contribuer.

    Dictionarium latinogallicum > tributum

  • 90 vectigal

    vectīgăl, ālis, m. [veho, vectus]    - abl. sing. -ali; gén. plur. -alium, qqf. -aliorum. [st1]1 [-] impôt, redevance, tribut, taxe, péage; revenu (de l'Etat).    - impôt établi sur les produits annuels des terres conquises ou sur le transport de ces produits, droit perçu sur les domaines publics.    - imponere vectigal agro, Cic. Agr. 2: mettre un impôt sur un champ.    - vectigal pensitare (pendere, solvere): payer un impôt.    - tributa aut vectigalia, Tac. An. 1: l'état des impôts directs ou indirects.    - vectigalia locare (vendere), Cic.: affermer les impôts.    - vectigalia redimere, Cic.: prendre à ferme les impôts.    - vectigalia exercere, Cic.: faire recouvrer les impôts.    - vectigalia temperare, Plin. Pan.: faire payer des impôts raisonnables.    - pleraque vectigalia instituere, Plin. Pan.: introduire plusieurs impôts nouveaux.    - quid in annos singulos vectigalis populo Romano Britannia penderet constituit, Caes. BG. 5: il fixe le tribut que la Bretagne devra payer chaque année au peuple romain.    - neque ex portu neque ex decumis neque ex scriptura vectigal conservari potest, Cic.: on ne tire plus rien, ni des ports, ni des dîmes, ni du droit sur les pâturages. [st1]2 [-] honoraires, contribution, imposition (somme versée à un magistrat).    - vectigal praetorium, Cic. Att. 5, 21: contribution au bénéfice du préteur.    - vectigal aedilicium, Cic.: contribution au bénéfice des édiles (contribution d'une province pour les jeux organisés par les édiles). [st1]3 [-] revenu, rente (d'un particulier); rente (qu'on paie).    - magnum vectigal est parsimonia, Cic. Par. 6: l'économie est un grand revenu.    - ex meo tenui vectigali, Cic. Par. 6: de mon modeste revenu.    - vectigalis sui causā, Plin.: pour faire fortune.    - vectigalia deteriora facere, Caes.: faire baisser les revenus.
    * * *
    vectīgăl, ālis, m. [veho, vectus]    - abl. sing. -ali; gén. plur. -alium, qqf. -aliorum. [st1]1 [-] impôt, redevance, tribut, taxe, péage; revenu (de l'Etat).    - impôt établi sur les produits annuels des terres conquises ou sur le transport de ces produits, droit perçu sur les domaines publics.    - imponere vectigal agro, Cic. Agr. 2: mettre un impôt sur un champ.    - vectigal pensitare (pendere, solvere): payer un impôt.    - tributa aut vectigalia, Tac. An. 1: l'état des impôts directs ou indirects.    - vectigalia locare (vendere), Cic.: affermer les impôts.    - vectigalia redimere, Cic.: prendre à ferme les impôts.    - vectigalia exercere, Cic.: faire recouvrer les impôts.    - vectigalia temperare, Plin. Pan.: faire payer des impôts raisonnables.    - pleraque vectigalia instituere, Plin. Pan.: introduire plusieurs impôts nouveaux.    - quid in annos singulos vectigalis populo Romano Britannia penderet constituit, Caes. BG. 5: il fixe le tribut que la Bretagne devra payer chaque année au peuple romain.    - neque ex portu neque ex decumis neque ex scriptura vectigal conservari potest, Cic.: on ne tire plus rien, ni des ports, ni des dîmes, ni du droit sur les pâturages. [st1]2 [-] honoraires, contribution, imposition (somme versée à un magistrat).    - vectigal praetorium, Cic. Att. 5, 21: contribution au bénéfice du préteur.    - vectigal aedilicium, Cic.: contribution au bénéfice des édiles (contribution d'une province pour les jeux organisés par les édiles). [st1]3 [-] revenu, rente (d'un particulier); rente (qu'on paie).    - magnum vectigal est parsimonia, Cic. Par. 6: l'économie est un grand revenu.    - ex meo tenui vectigali, Cic. Par. 6: de mon modeste revenu.    - vectigalis sui causā, Plin.: pour faire fortune.    - vectigalia deteriora facere, Caes.: faire baisser les revenus.
    * * *
        Vectigal, pen. prod. vectigalis, pen. prod. neut. gen. Cicero. Peage, Gabelle, Tribut, Treu, Treuage.
    \
        Vectigalia. Cic. Les aides qu'on paye au Roy.
    \
        Leuare agrum vectigali. Cic. Delivrer, Descharger.
    \
        Vectigal. Cic. Rente, Revenu, Cens, ou cense.

    Dictionarium latinogallicum > vectigal

  • 91 падать

    1) ( на землю) cadere, cascare
    ••
    2) ( понижаться) cadere, calare, scendere
    ••
    4) (выпадать, вылезать) cadere, staccarsi
    5) ( свисать) pendere, cadere
    6) (приходиться, совпадать) cadere, venire, ricorrere
    7) (задевать, касаться) cadere, riguardare
    8) (приходиться, выпадать) stare, spettare, gravare
    9) ( клониться) stare per cadere, pendere da un lato
    10) ( ухудшаться) peggiorare, decadere
    12) ( дохнуть) morire, crepare
    * * *
    несов.
    1) cadere vi (e) (тж. об ударении), cascare vi (e); piombare vi (e) ( рухнуть); precipitare vi (e) ( обрушиться)

    па́дать на землю — cadere / cascare in / per terra

    па́дать на колени — cadere <in ginocchio / ginocchioni>

    па́дать в объятия — gettarsi tra le braccia

    па́дает снег — cade la neve, nevica; vien giù la neve

    па́дает туман — scende la nebbia

    3) ( уменьшаться) (s)cadere vi (e), calare vi (e), diminuire vi (e); scendere vi (e)

    па́дает производство — diminuisce / cala la produzione

    па́дает жизненный уровень — s'abbassa / scende il livello di vita

    па́дает влияние — diminuisce / scade / cala l'influenza

    па́дают доходы — diminuisce il reddito

    4) (склоняться вниз, опускаться) chinarsi, reclinarsi
    5) (свисать, ниспадать) (ri)cadere vi (e)

    волосы па́дают на плечи — i capelli (ri)cadono / scendono sulle spalle

    6) ( покрывать собой) (ri)coprire vt, cadere vi (e)

    тень па́дала на её лицо — un'ombra cadeva sul suo volto

    7) перен. ( распространяться) investire vt; (ri)cadere su

    подозрение пало на него — il sospetto cadde / si appunto su di lui

    эта обязанность па́дает на директора — è un'incombenza che ricade sul direttore

    8) ( приходиться на долю) toccare in sorte ( a qd), ricadere vi (e) ( su qd)

    выбор па́дает на него — la scelta ricade su di lui

    9) разг. (выпадать - о зубах, волосах) cascare vi (e), cadere vi (e)
    10) ( совпадать) cadere vi (e), capitare vi (e), ricorrere in; coincidere con

    праздник па́дает на четверг — la festa cade di giovedi

    11) ( о скотине) crepare vi (e); perire vi (e) ( гибнуть)
    ••

    всё па́дает из рук — tutto casca dalle mani

    па́дать со смеха — ridere a crepapelle; cadere dalle sedie dal gran ridere

    па́дать от голода / усталости — non reggersi in piedi per la fame / stanchezza

    па́дать в обморок — svenire vi (e)

    * * *
    v
    1) gener. battere, cascare, grandinare (о граде), sbalzare, spiovere, tracollare (от потери равновесия), cadere, precipitare, ribassare, ricadere, cadere 12) (in), discendere (о цене и т.п.), divallare, nevicare (о снеге), non reggersi in piede i, proiettarsi, ributtarsi (от усталости), ricadere (об ответственности, вине и т.п.; на+A), rovesciarsi, rovinare, ruinare, scendere (до чего-л.), scoscendersi
    2) obs. cimbellare, labere
    3) liter. grandinare, scadere
    4) econ. slittare
    5) fin. calare, scendere, abbassarsi
    6) phys. incidere

    Universale dizionario russo-italiano > падать

  • 92 переходить в красный цвет

    v
    gener. pendere al rosso, pendere in rosso, trarre al rosso

    Universale dizionario russo-italiano > переходить в красный цвет

  • 93 свисать

    несов. - свиса́ть, сов. - сви́снуть
    pendere vi (e), (s)penzolare vi (a)
    * * *
    v
    gener. pencolare, sbonzolare, pendere, penzolare, ricadere (о материи, волосах и т.п.), sbrindellare, spiovere

    Universale dizionario russo-italiano > свисать

  • 94 склоняться в пользу

    v
    gener. pendere in favore di (qd) (кого-л.), pendere per (qd) (qd) (кого-л.)

    Universale dizionario russo-italiano > склоняться в пользу

  • 95 смотреть в рот

    Universale dizionario russo-italiano > смотреть в рот

  • 96 угрожать

    2) ( ставить под угрозу) minacciare, essere pericoloso
    * * *
    несов.
    1) Д, Т minacciare vt; proferire minacce

    угрожа́ть оружием — minacciare con armi

    угрожа́ть смертью — minacciare di morte; proferire minacce di morte

    2) ( быть опасным) essere una minaccia ( per qd)

    ему угрожа́ет (смертельная) опасность — corre pericolo di morte

    городу угрожа́ет наводнение — la città corre pericolo di alluvione

    тебе ничего не угрожа́ет — tu non corri nessun pericolo

    ему угрожа́ет смерть — lui è in pericolo di vita

    * * *
    v
    gener. bravare (+D), essere nell'all'aperta, minacciare, minacciare (кому-л. чём-л.), pendere, pendere sul capo, usare minacce

    Universale dizionario russo-italiano > угрожать

  • 97 animus

    animus, ī, m. (griech. ἄνεμος, Wind, Hauch, vgl. altind. āniti, atmet, got. us-anan, ausatmen), I) die Seele, als Prinzip des geistigen Lebens, der Geist (Ggstz. corpus, der Körper, od. anima, die physische od. auch seelische Lebenskraft), animi corporisque vires, Liv.: unde anima atque animi constet natura, Lucr.: alci germanum esse pariter animo ac corpore, Ter.: credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, Cic.: difficile est animum perducere ad contemptionem animae, Sen. – seltener v. Tieren, animantia quaedam animum habent, quaedam tantum animam, Sen.: u. so bestiae, quarum animi sunt rationis expertes, Cic.
    II) die menschliche Seele als Inbegriff aller Seelenkräfte oder als Prinzip des Empfindens, Begehrens u. Denkens, der Geist, s. Cic. de div. 1, 61; Tusc. 2, 47. – bes. das Gemüt, Herz, d.i. das Empfindende, Begehrende (Ggstz. mens, d.i. das Denkende, der Verstand); vgl. Ochsner Cic. ecl. p. 113 f. – auch häufig (als pars pro toto) für homo od. st. des bl. pronom. pers., wenn von den Gefühlen jmds. die Rede ist, s. Kritz Sall. Iug. 39, 5. Zumpt § 678.
    Dah. A) die Seele als Gefühlsvermögen, 1) im allg.: a) übh., die Seele, das Herz, Gemüt, auch das Gefühl, die Empfindung (griech. θυμός), meus fac sis postremo animus, quando ego sum tuus, Ter.:
    ————
    mala mens, malus animus, schlechter Sinn, schlechtes Herz, Ter.: animo aegra, seelenkrank = liebekrank, Enn. fr., wie animus aegrotus, Ter.: otiosus ab animo, sorgenlos, Ter.: uno animo, einmütig, Liv.: animo aequo, iniquo, s. aequus u. iniquus: animus alius ad alia vitia propensior, Cic.: (Aristides Thebanus) omnium primus animum pinxit et sensus hominis expressit, quae vocant Graeci ἤθη, legte zuerst Seele in seine Gemälde und drückte die menschlichen Gefühle aus, wofür die Griechen den Ausdruck ἤθη (Stimmungen u. Gefühle) haben, Plin. 35, 98. – u. Genet. animi auch fast pleonast. bei Adjj. u. Substst., die einen Gemütszustand bezeichnen, wie aeger animi, Liv.: dubius animi, Verg.: incertus animi, Ter., Sall. fr. u.a.: suspensi u. stupentes animi, Liv.: animi metus, Herzensangst, Cic.: u. so animi timor, Sall.: lubido animi sui, die Leidenschaftlichkeit, Sall.; vgl. Kritz Sall. Cat. 58, 2. – u. animo od. animi bei Verben des Empfindens, wie im Griech. θυμω, angere se animi, Plaut.: pendēre animi, Ter.: animo excrucior, Ter.: animo tremere, Cic.: animi u. animis pendēre, Cic.: animi victus, Claudian. 3, 170. Vgl. Wagner Plaut. aul. 145 u. Ter. heaut. – b) das Herz, Gemüt = die Gemütsart, Sinnesart, Denk- u. Handlungsweise, die Gesinnung, der Sinn, Charakter, die Grundsätze (vgl. Bremi Suet. Tib. 52), iracundus, Plaut.: magnus et excelsus, Cic.: altus, Cic.:
    ————
    apertus et simplex (offen u. ohne Falsch), Cic.: belli ingens, domi modicus, hochfahrender, bescheidener Sinn, Sall.: u. animo ingenti, von heroischem Charakter, Sall.: fluxus, lockere Grundsätze, Sall.: esse angusti animi atque demissi, Cic.: pusilli animi est, zeugt von niedriger Sinnesart, Cic.: ebenso sordidus atque animi parvi, Hor. – poet. übtr. von der Natur, Art der Bäume, exuerint silvestrem animum, legen dir ab die wildernde Art, Verg. georg. 2, 51.
    2) im einzelnen, irgend eine Beschaffenheit, Stimmung, Bewegung des Gemüts, u. zwar: a) das Herz, das man für jmd. hat, die Stimmung, Gesinnung für od. gegen jmd., hoc animo in nos esse debetis, Cic.: bono od. alieno animo esse in alqm, Caes.: inimico animo esse, Caes.: qui quo animo inter nos simus, ignorant, Cic.: pro mutuo inter nos animo, Cic.: in animo principis, in der Gunst des Fürsten, s. Nipperd. Tac. ann. 15, 50. – dah. meton. in der Umgangsspr. als zärtliche Anrede an den Geliebten od. die Geliebte, mi anime od. anime mi, »mein Herz, liebe Seele«, Komik. (s. Lorenz Plaut. Pseud. 30 ff. Spengel Ter. Andr. 685): so auch animus meus, Fronto ep. ad M. Caes. 2, 13 p. 36, 20 N. – b) die höhere Stimmung, wie unser Herz = die Herzhaftigkeit, Energie, der Mut, das Selbstvertrauen, die Zuversicht (auch oft von einem im Plur. von der Fülle des Mutes, u. umgekehrt der Sing. von mehreren, s.
    ————
    Kraner Caes. b.c. 2, 34, 6. Müller Liv. 1, 25, 3. Weißenb. Liv. 30, 28, 1), femina ingens animi, voll hohen Mutes, hochherzige, Tac.: fac animo magno fortique sis, Cic.: magnum animum ostendere, Cic.: animum addere, Mut machen, Ter.: reddere animum, animus mihi redit, Ter.: animum sumere (fassen), Vell.: animum od. animos tollere, s. tollo: animus alci accedit, Cic.: crevit extemplo Romanis animus, Liv.: neutris animus est ad pugnandum, Liv.: circum fusus exercitus animos ad non parendum addebat, machte Mut zum Nichtgehorchen, Liv.: animos ad spem certaminis od. ad temptandum de integro certamen facere, Liv. (vgl. Weißenb. Liv. 37, 37, 9): magnus mihi animus est m. folg. Acc. u. Infin., ich habe die Zuversicht, Tac. Agr. 30 in. – u. ebenso im Plur., animi iis accedunt, Cic.: cum hostium opes animique crevissent, Cic.: morte Africani crevere inimicorum animi, Liv. (vgl. Drak. Liv. 28, 19, 16): cum ipsa cunctatio et his animos minuisset et auxisset hosti, Liv.: ducibus plebis accendit magis certamine animos quam minuit, Liv.: animi cadunt (sinkt), Cic. – bono es animo, Ter., Varr. u. Apul., od. bono sis (fac sis) animo, Komik.: animum bonum habe, Plaut., Sall. u.a.: in re mala animo bono uti, gute Miene zum bösen Spiel machen, Plaut.: fac animo praesenti hoc dicas, herzhaft, Ter.: satis animi, Muts genug, Ov.: si ad haec parum est animi, wenn du dazu nicht Mut
    ————
    genug hast, Liv.: cum Poeno recens victoria animo esset, Mut machte, Liv. – übtr., von der »Lebhaftigkeit, Lebendigkeit«, dem »Feuer« der Rede, et consilii et animi satis, Quint.: actio plena animi, Cic.: quae vis, qui animus, quae dignitas illi oratori defuit, Cic.: poet., von der Bewegung des Kreisels, dant animos plagae, Verg. Aen. 7, 383: der Gewässer, Stat. Theb. 3, 671; 5, 468: der Winde, Verg. Aen. 10, 357. – Dah. α) der hoffende Mut, magnus mihi animus est m. folg. Acc. u. Infin., ich habe die große Zuversicht, es werde usw., Tac. Agr. 30. – u. so β) (bes. im Plur.) der aus der Fülle des Mutes hervorgegangene hochstrebende Sinn, die Ansprüche, hochfahrenden Wünsche, das hochfahrende, anspruchsvolle Wesen, der Hochmut, Stolz, Übermut, Trotz (s. Fabri Liv. 22, 26, 1. Ruhnken Ter. Hec. 3, 5, 57), cui inerat contemptor animus et superbia, Sall.: ne super fortunam animum gereret; non omnia omnibus cupiunda, Sall. – Damarata uxor, filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac muliebri spiritu, Liv.: haec natis habens sublimes animos, voll Stolz wegen der Kinder, Ov.: cum divitiae iam animos facerent, Liv.: ubi pecunia animos ad spem liberioris fortunae fecit, als das Geld die stolze Hoffnung sich höher zu schwingen einflößte, Liv.: remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam, Cic.: iam нnsolentiam noratis hominis, noratis animos eius et
    ————
    spiritus tribunicios, Cic.: pone animos, Verg. – c) die gereizte Stimmung, das heftige-, reizbare Wesen, die Heftigkeit, Hitze, der Zorn (gew. im Plur.), animum vincere, iracundiam cohibere, Cic.: vince animos iramque tuam, Ov.: alcis animos atque impetus (Ungestüm) retardare, Cic.: u. poet. vom Windgott Äolus, mollit animos et temperat iras, mildert seine Wildheit u. besänftigt den Zorn, Verg. Aen. 1, 57. – d) das Gelüsten des sinnl. Triebes, des Herzens Gelüsten, die Neigung, u. meton. die Lust, das Vergnügen, vincam animum meum, will mein Herz, d.i. mich selbst (meinen Widerwillen) besiegen, Plaut.: animo obsequi od. morem gerere, seine Lust befriedigen, Komik.: animum suum explere, seine Lust büßen, Ter.: exple iis animum, stelle sie zufrieden, Ter.: militum animis expletis, Liv.: amico quae dederis animo, dem lieben Ich, Hor. – bes. animi causā, des Gelüstens halber, d.i. »aus Lust, zum Vergnügen, zur Erholung, zum Spaß, aus Liebhaberei«, Plaut., Cic. u.a. (vgl. Görenz Cic. de fin. 2, 56): so auch animi gratiā, Plaut.: verb. animi voluptatisque causā, zur Lust u. zum Vergnügen, Caes.
    B) die Seele als Begehrungs-, Willensvermögen, das Herz = der Wille, Wunsch, die Neigung, das Verlangen, die Lust, das Vorhaben, der Vorsatz, die Absicht, Gesinnung (vgl. ex animi voluntate, Lucr.; u. pro animi mei voluntate, Cic.), istic animus
    ————
    meus est, all mein Sinnen u. Denken, mein Dichten u. Trachten, Plaut.: quoniam nobis di immortales animum ostenderunt suum, ihren Willen, Plaut.: sin aliter animus vester est, Ter.: ad omnia et animo et consilio paratus, Cic.: cuneatim constiterunt hoc animo, ut etc., in der Absicht, daß usw., Caes.: u. so eo ad te animo venimus, ut etc., Cic. – m. folg. ad u. Akk., tuus animus (Lust) ad nuptias, Ter. Andr. 377. – m. folg. Genet. Gerund., parcendi victis filio animus et promptior et honestior, Iustin. 9, 8, 20: animum nubendi finitimis omittere, Iustin. 2, 4, 5: animum vincendi capere, Iustin. 7, 2, 10: occupandae reipublicae animum habere, Vell. 2, 4, 4. – habeo in animo m. Infin. = »ich habe im Sinne, bin willens, bin entschlossen, beabsichtige, habe Lust, es regt sich die Lust, es gelüstet mich«, Cic. Rosc. Am. 52; Verr. 4, 68; ep. 4, 12, 2. Caes. b.G. 6, 7, 5. Pomp. beim Auct. b. Hisp. 26, 7. Liv. 1, 48, 9; 44, 25, 1: ebenso in animum habeo, Liv. 33, 10, 4: u. dass. est (mihi) in animo, Cic. Rosc. Am. 91; Verr. 4, 137; ad Att. 6, 8, 2. Caes. b.G. 1, 7, 3; b.c. 1, 1, 4. Liv. praef. § 6; 1, 28, 7. Tac. Germ. 3: dass. est animus (mihi) m. folg. Infin., Curt. 9, 3 (12), 5. Suet. Caes. 82, 3. Verg. Aen. 4, 639. Ov. met. 5, 150: u. fert animus m. Infin., Suet. Oth. 6, 1. Ov. met. 1, 1 u.a. Dichter (s. Drak. Sil. 16, 294): u. avet animus m. Infin., Cic. Phil. 5, 13: u. inclinat animus (ich bin geneigt) m. folg. ut u.
    ————
    Konj., Liv. 1, 24, 1; 7, 9, 5. – animum od. in animum induco, s. inducoinduco. – u. ex animo, »von Herzen« = »gern, freiwillig, ungezwungen«, u. dah. auch »im Ernst, ernstlich, aufrichtig« (Ggstz. simulate), oft b. Ter., Cic. u.a. – u. bono animo, in guter Absicht, Cic. de imp. Pomp. 56. Nep. Ages. 6, 2.
    C) die Seele als Denkvermögen, vernünftiges Prinzip, 1) im allg., der Geist im engern Sinne, die Gedanken (koordiniert der mens, dem »Verstand«, der »Vernunft«), omnium mentes animosque perturbare, aller Sinne u. Gedanken, Caes.: sic semper in animo habui (habe immer gedacht) te in meo aere esse, Cic. ep. 13, 62: sic in animo habeto, ut ne cupide emas, Cato r.r. 1, 1.
    2) insbes.: a) die Gedanken = das Bewußtsein, die Besinnung, mihi animus etiam nunc abest, Plaut.: animus alqm relinquit, Caes.: linqui animo, Curt.: linquente animo, Curt.: deficientibus animis, Liv.: animus rediit, Ov. – b) die Gedanken = das Gedächtnis, ex animo effluere (aus dem G. entschwinden), Cic.: u. so excidere ex animo, Cic., ex omnium animis, Liv.: memor in bene meritos animus, Cic.: omnia fert aetas, animum quoque, Verg.: haberet in animo amicum solā necessitudinis gloriā usurum, den Fr. im Gedächtnis behalten, auf den Fr. Bedacht nehmen, Tac. ann. 4, 39. – c) die Gedanken, meton. = das Urteil, die Überzeugung, ut animus meus est (Plaut.
    ————
    truc. 775), u. gew. meo animo od. meo quidem animo, »meinen Gedanken nach« = »meines Erachtens od. Bedünkens, nach meiner Ansicht od. Überzeugung«, Plaut. u. Cic. – Vulg. Abl. Sing. animu, Corp. inscr. Lat. 8, 2182 u. 2190.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > animus

  • 98 filum

    fīlum, ī, n. (fingo), der Faden, I) eig.: a) von Lein, Wolle usw., α) übh.: cerei fila, Docht, Sen.: conicere filum in acum, einfädeln, Cels.: circumdare collum filo (um ihn zu messen), Catull.: coëmere fila (Garn), Amm.: velamina filo pleno, dickes Zeug, Ov.: munusculum crasso filo (bildl.), Cic.: capite velato filo, meton. = mit wollener Binde, Liv. 1, 32, 6: u. so filo velatus, Tibull. 1, 5, 15. – Sprichw. (tenui) pendēre filo, unser »an einem seidenen Faden hängen«, d.i. in Gefahr schweben, Ov. ex Pont. 4, 3, 35. Enn. b. Macr. sat. 1, 4, 18; vgl. cum admodum tenui filo suspensa rei publicae salus ex sociorum fide penderet, Val. Max. 6, 4, 1 u. a cuius salute velut filo pendēre statum orbis terrarum exclamabant, Amm. 14, 5, 4. – β) insofern er gesponnen od. verwebt wird, ducere fila, Ov.: tenero pollice fila ducere, Sen.: alia torquere fila, alia ex molli solutoque ducere, Sen.: dextrā leviter deducere fila, Catull.: staminis fila pollice deducere, Hieron.: fila pollice trahere, Mart.: mollia lanae fila carpere, Ambros. – b) von andern Dingen, aranei, Lucr.: deducit aranea filum pede, Ov.: v. Blumen u. Gewächsen, Fasern, Mart.: mel praetenuia fila mittit, zieht Fäden, Plin.: tenui filo stantibus in medio crocis, Staubfäden, Plin.: lyrae, Saite, Ov. – c) der Lebensfaden, an dem die Parzen spinnen (vgl. poëtae colus et fila fatis adsignant, Fronto de amiss.
    ————
    nepot. 2. p. 233, 8 N.), sororum fila trium, Hor.: at tibi nascenti nerunt fatales fortia fila deae, Ov.: triplices deae tua fila resolvent, Ov. – II) übtr.: A) gleichs. das Gewebe = die äußere Form, -Gestalt, -Bildung, forma filumque solis, Lucr.: fil. mulieris, Plaut. (u. so filum non malum, Lucil.): habitus corporis et filum, Varro LL.: totius corporis filum atque habitus, Gell.: fuit decente filo corporis, Amm.: fil. tenue vocis, helle, klare Stimme, Calp. – B) von der Rede, die Form, Manier, das Gepräge (vgl. Seyffert Cic. Lael. 7, 25. p. 1752), orationis tuae, Cic.: argumentandi, Cic.: uberiore filo, Cic. – Heteroklit. Plur. fili, Lucan. 6, 460 (vgl. Phocas 4, 5. p. 426, 29 K). Arnob. 1, 59 codd. (wo man jetzt pileus et pileum liest). Verecund. in cantic. Ezech. 5, 5 (im Spicil. Soloesm. 4. p. 74).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > filum

  • 99 lanx

    lanx, lancis, f. (viell. zu griech. λέκος, λεκάνη), I) Schüssel, Schale, Plaut., Cic. u.a.: altilium lanx, Lucil. fr.: furtum per lancem liciumque concipere, wegen eines Diebstahls förmliche Haussuchung vornehmen, Gell. 11, 18, 9: ebenso quaestio furtorum cum lance et licio, Gell. 16, 10, 8; vgl. Paul. ex Fest. 117, 2. – II) übtr.: 1) Wagschale, Cic. u.a.: im Bilde, vitam aequā lance pensitare, Plin. 7, 44: non extranei dictum et filii parricidium aequā lance pensare, Ambros. in psalm. 118. serm. 7. § 23: servitutem et libertatem aequā lance pendĕre, Ambros. exhort. virgin. 1. § 3: aequā omnes lance examinare, Ambros. epist. 41, 22: pari pendĕre lance cunctos, Arnob. 6, 2: u. so paribus momentis potestatem voluntatis aequā lance perpendĕre, Augustin. ep. 186, 34 (vgl. aequa lancis perpensio, ibid. § 36): aequā lance trutinari, Cod. Iust. 5, 27, 10: aequā lance servari, auf gleiche Weise, Modestin. dig. 42, 1, 20: ebenso aequā lance odium mulieris et amor viri adversum se certabant, Heges. 1, 36, 2: iustum geminā suspendĕre lance ancipitis librae, Pers. 4, 10. – 2) = δίσκος (Gloss. II, 278, 53), die Scheibe, Amm. 20, 3. § 1 u. 8 Gardth. (v. der Sonnenscheibe).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lanx

  • 100 usura

    ūsūra, ae, f. (utor), I) der Gebrauch einer Sache auf eine gewisse Zeit, die Nutzung, der Genuß, a) übh.: neque adeo hasce (aedes) emi mihi neque usurae meae, Plaut.: usuram eius (Alcumenae) corporis cepit sibi et gravidam fecit, Plaut.: atque hanc postremo solis usuram cape! Acc. fr.: natura dedit usuram vitae tamquam pecuniae nullā praestitutā die, Cic.: cur ipsis piratis lucis usuram tam diuturnam dedisti? Cic.: unius usuram horae gladiatori isti ad vivendum non dedissem, Cic.: parvam exigui temporis usuram bonae de me opinionis postulo, Cic.: ut longi temporis usuram, quā caruimus intermissā nostrā consuetudine, et gratiā et crebritate et magnitudine officiorum meorum sarciam, Cic.: ne ab huius quidem usura gloriae temperavit animum Cn. Pompeius, Vell.: hanc iam ut intercalatae poenae usuram habeant, Liv. – b) insbes., die Benutzung des geliehenen Kapitals, Cic. Verr. 3, 168. – II) meton., die Zinsen, Interessen für ein geliehenes Kapital (und zwar bei den Römern monatlich; Ggstz. caput, sors), usura menstrua, Cic.: usurae leviores, graviores, ICt.: usurae gravissimae, Caes.: usura centesima, ICt.: usurae trientes, quincunces, semisses, ICt.: usuram accipere, Nep.: alci usuram pendĕre (zahlen), Cic.: alci reliquae pecuniae usuram pendĕre, Cic.: usuram minuere, Plin. ep.: leviorem usuram constituere, Plin. ep.: certare cum usuris
    ————
    fructibus praediorum, den ganzen Ertrag der Grundstücke zu Zinsen verwenden, Cic.: mergentibus semper sortem usuris, Liv.: eorum aes alienum multiplicandis usuris crescere, Nep.: usurae applicantur ad sortem, werden zum Kapital geschlagen, Ambros. – übtr., terra nec umquam sine usura reddit, Cic.: ingratus est, qui beneficium reddit sine usura, Sen.: appositis usuris, mit Hinzufügung der Zinsen, d.i. anderer Briefe, die ich als Zinsen betrachten werde, Plin. ep.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > usura

См. также в других словарях:

  • pendere — / pɛndere/ v. intr. [lat. pendēre pendere , confuso per la coniug. con pendĕre sospendere, pesare ] (pass. rem. pendéi, non com. pendètti ; part. pass., rarissimo, penduto ; aus. avere ). 1. a. [essere attaccato in alto per un estremità in modo… …   Enciclopedia Italiana

  • pendere — index pay Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • pendere — pèn·de·re v.intr. (io pèndo) AD 1. essere appeso, sospeso, attaccato a qcs.: dalle finestre pendevano bandiere, i frutti pendono dai rami | fig., incombere, sovrastare: la maledizione pende sopra di loro Sinonimi: cadere, cascare, ricadere |… …   Dizionario italiano

  • pendere — {{hw}}{{pendere}}{{/hw}}v. intr.  (pass. rem. io pendei  o pendetti , tu pendesti ; part. pass. penduto , raro ; aus. avere ) 1 Essere appeso, sospeso o attaccato a qlco., gravitando verso il basso: il quadro pende dal chiodo; una spada gli… …   Enciclopedia di italiano

  • pendere — v. intr. 1. spenzolare, penzolare, ciondolare, scendere, dondolare, oscillare, cadere, ricadere, ricascare □ piegarsi, volgersi, tendere CONTR. alzarsi, ergersi 2. (di terreno, di muro, ecc.) strapiombare, inclinarsi, declinare CONTR. essere… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Filo pendere. — См. Висит на нитке …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Quem fata pendere volunt, non mergitur undis. — См. Кому быть на виселице, тот не утонет …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Novum cribrum novo paxillo pendere. — См. Новое сито на полке висит …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Remissum magis specie, quam viquia, cum venditor pendere juberetur, in partem pretii emptoribus accrescebat — Remitted rather in appearance than in fact; because when the vendor was ordered to pay he increased the price to the buyers in proportion. See 1 Bl Comm 317 …   Ballentine's law dictionary

  • Pend — pendere …   Mini Vocabolario milanese italiano

  • penderenka — ×penderenka (hibr.) sf. (1) žr. pendrinė: Strupkelė su kvaldomis, o penderenka be kvaldų, drabužis motriškų J …   Dictionary of the Lithuanian Language

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»