Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pŏtĭo

  • 1 pōtiō

        pōtiō ōnis, f    [PO-], a drinking: in mediā potione exclamavit.— A drink, draught, potion: contemptissimis escis et potionibus: cum potione sitis depulsa est.— A poisonous draught, potion, philter: potione mulierem sustulit: haec potio torquet, Iu.: Non usitatis potionibus, magic potions, H.
    * * *
    drinking, drink

    Latin-English dictionary > pōtiō

  • 2 potio

    1.
    pōtĭo, ōnis, f. [id.], a drinking, a drink, draught, abstr. and concr. (class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Abstr.:

    in mediā potione,

    Cic. Clu. 10, 30; cf.:

    contemptissimis escis et potionibus,

    id. Fin. 2, 28, 90.—
    (β).
    Concr.:

    cum cibo et potione fames sitisque depulsa est,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    multo cibo et potione completi,

    id. Tusc. 5, 35, 100:

    cibus et potio,

    Varr. R. R. 1, 1, 5:

    A POTIONE,

    a cup-bearer, Inscr. Grut. 578, 1.—
    II.
    In partic.
    A.
    A poisonous draught:

    potione mulierem sustulit,

    Cic. Clu. 14, 40; cf.: potio mortis causa data. Quint. Decl. 350:

    haec potio torquet,

    Juv. 6, 624.—
    B.
    A draught or potion given by physicians:

    dare potionis aliquid,

    Plaut. Men. 5, 5, 21:

    potiones ad id efficaces,

    Cels. 4, 8.—
    C.
    A magic potion, philter ( poet.), Hor. Epod. 5, 73.—
    III.
    Trop.: nam mihi jam intus potione juncea onerabo gulam, load my throat with a draught of rushes, i. e. hang myself with a rope of rushes, Plaut. Stich. 4, 2, 56.
    2.
    pŏtĭo, īvi, īre, v. a. [potis], to put into the power of, to subject to any one:

    eum nunc potivit pater Servitutis,

    made a slave of him, reduced him to slavery, Plaut. Am. 1, 1, 23: potitu'st hostium, fallen into the [p. 1409] enemy's hands, id. Capt. 1, 1, 24; 1, 2, 41; 3, 5, 104; cf. id. Ep. 4, 1, 5; 4, 1, 35; Paul. ex Fest. p. 250 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > potio

  • 3 burranica potio

    burrānĭca pōtio [id.], a drink composed of milk and must, so called on account of its red color, Fest. p. 30; cf. Ov. F. 4, 780.

    Lewis & Short latin dictionary > burranica potio

  • 4 potior

    1.
    pŏtĭor, ītus, 4 ( inf. pres. potirier, Plaut. As. 5, 2, 66.—Acc. to the third conj., potĭtur, Enn. ap. Fest. p. 274 Müll. or Ann. v. 78 Vahl.; Verg. A. 3, 56:

    capto potĭmur mundo,

    Manil. 4, 882; Ov. M. 13, 130; Cat. 64, 402.—Potītur. only in Prisc. 881, and Ov. H. 14, 113. So, poti for potiri, Pac. ap. Non. 475, 29; Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 3, 5, acc. to Trag. Rel. p. 56 Rib., and Enn. Trag. v. 260 Vahl.— Act. collat. form pŏtĭo, īre; v. 2. potio), v. dep. n. [potis].
    I.
    Lit., to become master of, to take possession of, to get, obtain, acquire, receive; constr. with gen., acc., abl., and absol. (class.; syn.: occupo, invado).
    (α).
    With gen.:

    illius regni potiri,

    Cic. Fam. 1, 7, 5:

    urbis potiri,

    Sall. C. 47, 2:

    vexilli,

    Liv. 25, 14:

    nemini in opinionem veniebat Antonium rerum potiturum,

    Nep. Att. 9, 6:

    voti,

    Sil. 15, 331.—
    (β).
    With acc. (mostly ante- and post-class.; not in Cic.): regnum, Pac. ap. Non. 481, 32:

    sceptrum,

    Att. ib. 30; cf.:

    Homerus sceptra potitus,

    Lucr. 3, 1038:

    oppidum, Auct. B. Hisp. 13: summum imperii,

    to get possession of the supreme dominion, Nep. Eum. 3, 4; cf.:

    regni Persarum potiundi,

    id. Ages. 4, 2:

    spes urbis potiundae,

    Caes. B. G. 2, 7, 2; 3, 6, 2:

    in spe urbis hostium potiundae,

    Liv. 8, 2, 5; Curt. 8, 11, 19.—
    (γ).
    With abl.:

    ille hodie si illā sit potitus muliere,

    Plaut. Ps. 4, 6, 9:

    natura iis potiens,

    Cic. Tusc. 3, 18, 41:

    si ad decem milia annorum gentem aliquam urbe nostra potituram putem,

    id. ib. 1, 37, 90 B. and K.:

    imperio totius Galliae,

    Caes. B. G. 1, 2:

    victoriā,

    id. ib. 3, 24:

    impedimentis castrisque,

    id. ib. 1, 21:

    sceptro,

    Ov. H. 14, 113: pane, Lucil. ap. Prisc. p. 881 P.: thalamo, Naev. ib.—
    (δ).
    Absol.:

    libidines ad potiundum incitantur,

    Cic. Sen. 12, 39:

    potiendi spe inflammati,

    id. Fin. 1, 18, 60.—
    II.
    Transf., to be master of, to have, hold, possess, occupy; with gen., acc., abl., and absol. (class.; syn.: fruor, utor).
    (α).
    With gen.:

    Cleanthes solem dominari et rerum potiri putat,

    has the chief power in the universe, Cic. Ac. 2, 41, 126:

    civitas Atheniensium, dum ea rerum potita est,

    id. Rosc. Am. 25, 70:

    potiente rerum patre,

    Tac. H. 3, 74.—
    (β).
    With acc.:

    laborem hunc potiri,

    Plaut. Rud. 1, 3, 5:

    patria potitur commoda,

    Ter. Ad. 5, 4, 17:

    gaudia,

    id. ib. 22.—
    (γ).
    With abl.:

    frui iis (voluptatibus), quibus senectus, etiam si non abunde potitur, non omnino caret,

    Cic. Sen. 14, 48:

    oppido,

    Liv. 6, 33:

    monte,

    have climbed, Ov. M. 5, 254.—
    (δ).
    Absol.:

    qui tenent, qui potiuntur,

    Cic. Att. 7, 12, 3.
    pŏtītus, a, um, Part., in a pass. signif., v. 2. potio.
    2.
    pŏtĭor, ĭus, comp. of potis.

    Lewis & Short latin dictionary > potior

  • 5 dilute

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilute

  • 6 dilutum

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutum

  • 7 dilutus

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutus

  • 8 dulciculus

        dulciculus adj. dim.    [dulcis], sweetish: potio.
    * * *
    dulcicula, dulciculum ADJ

    Latin-English dictionary > dulciculus

  • 9 medicātus

        medicātus adj.    [P. of medico], healing, medicinal, magic: fruges, V.: virga, O.: potio, Cu.: inguen, Iu.

    Latin-English dictionary > medicātus

  • 10 prae-calidus

        prae-calidus adj.,    very warm, hot: potio, Ta.

    Latin-English dictionary > prae-calidus

  • 11 adspernor

    aspernor (wrongly ads-), ātus, 1, v. dep. a. [for ab-spernor, as as-pello for abpello, as-porto for ab-porto; cf. ab init.; Doed. Syn. II. p. 179, and Vanicek, p. 1182], lit., to cast off a person or thing (ab se spernari; cf. sperno and spernor); hence, to disdain, spurn, reject, despise (simply with the accessory idea of aversion = recuso, respuo, reicio, and opp. to appeto, concupisco; on the other hand, contemnere, not to fear, is opp. to metuere, timere; and despicere, not to value a thing, is opp. to revereri; cf. Doed. Syn. cited supra; class.; very freq. in Cic.;

    more rare in the poets): alicujus familiam,

    Ter. Phorm. 2, 3, 24 (aspernari = recusare, avertere, non agnoscere, Don.).
    I.
    Lit.:

    gustatus id, quod valde dulce est, aspernatur,

    Cic. de Or. 3, 25, 99:

    nemo bonus... qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,

    id. Pis. 20; so id. Fat. 20, 47:

    regem ut externum aspernari,

    Tac. A. 2, 1:

    matrem,

    id. ib. 4, 57:

    de pace legatos haud aspernatus,

    id. ib. 15, 27:

    hanc (proscriptionem) nisi hoc judicio a vobis reicitis et aspernamini,

    Cic. Rosc. Am. 53:

    voluptatem appetit, ut bonum: aspernatur dolorem, ut malum,

    id. Fin. 2, 10, 31; so,

    ut quodam ab hospite conditum oleum pro viridi adpositum, aspernantibus ceteris, solum etiam largius appetisse scribat,

    Suet. Caes. 53:

    si voluptatem aspernari ratione et sapientiā non possemus,

    Cic. Sen. 12, 42:

    querimonias alicujus aspernari, contemnere ac neglegere,

    id. Verr. 2, 4, 51:

    regis liberalitatem,

    id. Tusc. 5, 32, 91 al.; Sall. C. 3, 4:

    diis aspernantibus placamina irae,

    Liv. 7, 3:

    deditionem alicujus,

    id. 8, 2; 9, 41 et saep.:

    consilia,

    Tac. G. 8:

    sententiam,

    id. ib. 11:

    honorem,

    id. ib. 27:

    militiam,

    id. H. 2, 36:

    disciplinam,

    id. A. 1, 16:

    virtutem,

    id. ib. 13, 2:

    panem,

    Suet. Ner. 48 fin.:

    imperium,

    Curt. 10, 5, 13 et saep.:

    Interea cave sis nos aspernata sepultos,

    Prop. 3, 5, 25: aspernabantur ceteros, * Vulg. Luc. 18, 9:

    haud aspernanda precare,

    Verg. A. 11, 106; Phaedr. 5, 4, 4.—With inf. as object:

    illa refert vultu non aspernata rogari,

    Stat. S. 1, 2, 105:

    dare aspernabantur,

    Tac. A. 4, 46. —In Cic. once, to turn away, avert (not from one's self, but from something pertaining to one's self): furorem alicujus atque crudelitatem a suis aris atque templis, Clu. 68 fin.
    II.
    Trop.:

    qui colore ipso patriam aspernaris,

    deny, Cic. Pis. 1.—
    Pass.: qui habet, ultro appetitur; qui est pauper, aspernatur, is held in contempt, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

    regem ab omnibus aspernari, Auct. B. Afr. 93: aspernata potio,

    Arn. 5, p. 175.—Hence, aspernanter, adv. (qs. from the part. aspernans, which does not occur), with contempt, contemptuously:

    aliquid accipere,

    Amm. 31, 4; so Sid. Ep. 7, 2.— Comp., Aug. Mus. 4, 9.— Sup. prob. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > adspernor

  • 12 aspernor

    aspernor (wrongly ads-), ātus, 1, v. dep. a. [for ab-spernor, as as-pello for abpello, as-porto for ab-porto; cf. ab init.; Doed. Syn. II. p. 179, and Vanicek, p. 1182], lit., to cast off a person or thing (ab se spernari; cf. sperno and spernor); hence, to disdain, spurn, reject, despise (simply with the accessory idea of aversion = recuso, respuo, reicio, and opp. to appeto, concupisco; on the other hand, contemnere, not to fear, is opp. to metuere, timere; and despicere, not to value a thing, is opp. to revereri; cf. Doed. Syn. cited supra; class.; very freq. in Cic.;

    more rare in the poets): alicujus familiam,

    Ter. Phorm. 2, 3, 24 (aspernari = recusare, avertere, non agnoscere, Don.).
    I.
    Lit.:

    gustatus id, quod valde dulce est, aspernatur,

    Cic. de Or. 3, 25, 99:

    nemo bonus... qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,

    id. Pis. 20; so id. Fat. 20, 47:

    regem ut externum aspernari,

    Tac. A. 2, 1:

    matrem,

    id. ib. 4, 57:

    de pace legatos haud aspernatus,

    id. ib. 15, 27:

    hanc (proscriptionem) nisi hoc judicio a vobis reicitis et aspernamini,

    Cic. Rosc. Am. 53:

    voluptatem appetit, ut bonum: aspernatur dolorem, ut malum,

    id. Fin. 2, 10, 31; so,

    ut quodam ab hospite conditum oleum pro viridi adpositum, aspernantibus ceteris, solum etiam largius appetisse scribat,

    Suet. Caes. 53:

    si voluptatem aspernari ratione et sapientiā non possemus,

    Cic. Sen. 12, 42:

    querimonias alicujus aspernari, contemnere ac neglegere,

    id. Verr. 2, 4, 51:

    regis liberalitatem,

    id. Tusc. 5, 32, 91 al.; Sall. C. 3, 4:

    diis aspernantibus placamina irae,

    Liv. 7, 3:

    deditionem alicujus,

    id. 8, 2; 9, 41 et saep.:

    consilia,

    Tac. G. 8:

    sententiam,

    id. ib. 11:

    honorem,

    id. ib. 27:

    militiam,

    id. H. 2, 36:

    disciplinam,

    id. A. 1, 16:

    virtutem,

    id. ib. 13, 2:

    panem,

    Suet. Ner. 48 fin.:

    imperium,

    Curt. 10, 5, 13 et saep.:

    Interea cave sis nos aspernata sepultos,

    Prop. 3, 5, 25: aspernabantur ceteros, * Vulg. Luc. 18, 9:

    haud aspernanda precare,

    Verg. A. 11, 106; Phaedr. 5, 4, 4.—With inf. as object:

    illa refert vultu non aspernata rogari,

    Stat. S. 1, 2, 105:

    dare aspernabantur,

    Tac. A. 4, 46. —In Cic. once, to turn away, avert (not from one's self, but from something pertaining to one's self): furorem alicujus atque crudelitatem a suis aris atque templis, Clu. 68 fin.
    II.
    Trop.:

    qui colore ipso patriam aspernaris,

    deny, Cic. Pis. 1.—
    Pass.: qui habet, ultro appetitur; qui est pauper, aspernatur, is held in contempt, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

    regem ab omnibus aspernari, Auct. B. Afr. 93: aspernata potio,

    Arn. 5, p. 175.—Hence, aspernanter, adv. (qs. from the part. aspernans, which does not occur), with contempt, contemptuously:

    aliquid accipere,

    Amm. 31, 4; so Sid. Ep. 7, 2.— Comp., Aug. Mus. 4, 9.— Sup. prob. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > aspernor

  • 13 cibus

    cĭbus, i, m. [perh. root of capio], food for man and beast, victuals, fare, nutriment, fodder (class. in prose and poetry, both in sing. and plur.; syn.: esca, epulae;

    opp. potio,

    Cic. Fin. 1, 11, 37; cf. id. N. D. 2, 54, 136; so,

    cibus potusque,

    Tac. A. 13, 16:

    cibus et vinum,

    Cic. Div. 1, 29, 60; Juv. 10, 203:

    unda cibusque,

    Ov. M. 4, 262):

    cibum capere,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Eun. 2, 3, 77:

    petere,

    id. ib. 3, 2, 38; id. Heaut. 5, 2, 25:

    capessere (of animals),

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    sumere,

    Nep. Att. 21, 6; Plin. 30, 5, 12, § 36:

    tantum cibi et potionis adhibendum, etc.,

    Cic. Sen. 11, 36:

    digerere,

    Quint. 11, 2, 35; cf. id. 11, 3, 19:

    coquere,

    Varr. R. R. 2, 10, 7:

    concoquere,

    Cic. Fin. 2, 20, 64:

    mandere,

    id. N. D. 2, 54, 134:

    cibos suppeditare,

    id. Leg. 2, 27, 67:

    (Cleanthes) negat ullum esse cibum tam gravem, quin is die et nocte concoquatur,

    id. N. D. 2, 9, 24; cf.:

    suavissimus et idem facillimus ad concoquendum,

    id. Fin. 2, 20, 64:

    flentes orabant, ut se cibo juvarent,

    Caes. B. G. 7, 78 fin.:

    cibus animalis,

    the means of nourishment in the air, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    cibi bubuli,

    Varr. R. R. 2, 11, 3; 1, 23, 2:

    cibus erat caro ferina,

    Sall. J. 18, 1:

    cum tenues hamos abdidit ante cibus,

    the bait, Tib. 2, 6, 24; Ov. M. 8, 856; 15, 476.—
    B.
    Transf. to the nourishment of plants, the nutritive juice, Lucr. 1, 353; Plin. 17, 2, 2, § 12.—
    II.
    Trop., food, sustenance (rare):

    quasi quidam humanitatis cibus,

    Cic. Fin. 5, 19, 54:

    cibus furoris,

    Ov. M. 6, 480:

    causa cibusque mali,

    id. R. Am. 138.

    Lewis & Short latin dictionary > cibus

  • 14 circumfero

    circum-fĕro, tŭli, lātum, ferre, v. a. to bear round, or, in gen., to move or carry [p. 338] round or about (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.:

    age circumfer mulsum,

    pass around, Plaut. Pers. 5, 2, 45:

    satiatis vino ciboque poculum... circumferetur,

    Liv. 26, 13, 18:

    circumferri vinum largius jubet,

    Curt. 7, 4, 7:

    hisce (poculis) etiam nunc in publico convivio potio circumfertur,

    Varr. L. L. 5, § 122 Müll.:

    sanguinem in pateris,

    Sall. C. 22, 1; Flor. 4, 1, 4 Duker:

    circa ea omnia templa Philippum infestos circumtulisse ignes,

    Liv. 31, 30, 7:

    reliquias cenae,

    Suet. Galb. 22:

    lyram in conviviis,

    Quint. 1, 10, 19:

    codicem,

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    filium suis manibus,

    Quint. 2, 15, 8:

    diuque arma circumferens alia tela clipeo excipiebat, corpore alia vitabat,

    Curt. 6, 1, 4:

    ter heros Immanem circumfert tegmine silvam,

    Verg. A. 10, 887:

    pavimenta in expeditionibus,

    Suet. Caes. 46:

    ubique pellem vituli marini,

    id. Aug. 90.—Of books carried about for sale, Quint. 2, 13, 15; 2, 15, 4 al.:

    huc atque huc acies circumtulit,

    Verg. A. 12, 558; cf.

    oculos,

    to cast around, Ov. M. 6, 169; 15, 674; Liv. 2, 10, 8; 5, 41, 4; Curt. 6, 11, 36; Val. Max. 7, 2, ext. 2:

    vultus,

    Ov. M. 3, 241; Suet. Caes. 85.—Mid.:

    sol ut circumferatur,

    revolve, Cic. de Or. 3, 45, 178; cf.: linea circumferens, the circumference, Gromat. Vet. 5, 10:

    nec mirari hominem mercede conductum... ad nutum licentium circumferri,

    Curt. 5, 12, 2.—
    II.
    Trop. (mostly in the poets and histt.), to spread around:

    bellum,

    Liv. 9, 41, 6; 9, 45, 17; 10, 17, 2; 28, 3, 1; Tac. A. 13, 37 (for which:

    spargere bellum,

    id. ib. 3, 21):

    belli umbram,

    Sil. 15, 316:

    et circumferentem arma Scipionem omnibus finitimis raptim perdomitis ipsam Carthaginem repente adgressurum credebant,

    Liv. 30, 9, 3; Flor. 1, pr. 2;

    3, 12, 1: signa,

    id. 3, 5, 29:

    incendia et caedes et terrorem,

    Tac. A. 2, 52; cf.:

    terrorem nominis sui late,

    Flor. 2, 2, 21:

    Caesar circumferens terrarum orbi praesentia pacis suae bona,

    Vell. 2, 92, 2; Plin. Pan. 7, 5.—
    B.
    Of a narrative or discourse, to publish abroad, proclaim, divulge, disseminate among the people, report (prob. nct ante-Aug.):

    ut circumferetur M. Philippi factum atque dictum,

    Col. 8, 16, 3; Plin. Ep. 3, 11, 1; 6, 8, 2:

    illud quidem ingens fama, haec nulla circumfert,

    id. ib. 3, 16, 13.—With acc. and inf.:

    novi aliquam, quae se circumferat esse Corinnam,

    Ov. Am. 2, 17, 29. —Hence, of writings:

    circumferri,

    to be widely circulated, Quint. 2, 13, 15; 2, 15, 4. —
    C.
    In the lang. of religion, to lustrate, purify any one by carrying around him consecrated objects (torches, offerings, etc.) = lustrare, purgare:

    quaeso quin tu istanc jubes Pro cerritā circumferri?

    Plaut. Am. 2, 2, 144: aliquem pro larvato, id. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 229: tum ferto omnia sum circumlatus, Lucil. ap. Non. p. 261, 27: idem ter socios purā circumtulit undā, carried around pure water, i. e. for purification ( poet. constr. for undam circum socios), Verg. A. 6, 229 Serv. and Wagn.; Veg. 3, 74.—
    * D.
    In rhetoric:

    oratio deducta et circumlata,

    expanded, drawn out into periods, Quint. 4, 1, 60 Spald.

    Lewis & Short latin dictionary > circumfero

  • 15 dodra

    dōdra, ae, f. [dodrans], a drink composed of nine ingredients, Aus. Epigr. 86 and 87;

    called also: * dodralis potio,

    id. ib. 86 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > dodra

  • 16 dulciculus

    dulcĭcŭlus, a, um, adj. dim. [dulcis], sweetish (very rare): potio, * Cic. Tusc. 3, 19, 46; caseus, as a term of endearment, * Plaut. Poen. 1, 2, 179.

    Lewis & Short latin dictionary > dulciculus

  • 17 edibilis

    ĕdĭbĭlis, e, adj. [1. edo], eatable, that may be taken as food:

    potio,

    Cassiod. Var. 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > edibilis

  • 18 egelidus

    ē-gĕlĭdus, a, um, adj.
    I.
    ( Ex priv. as in effrenare.) Not cold; lukewarm, tepid ( poet. and in post-Aug. prose):

    potio et frigidae propior,

    Cels. 4, 18 fin.; cf.

    aqua (opp. frigida),

    id. 6, 18; cf. Suet. Aug. 82:

    tepores,

    Cat. 46, 1; cf.

    ver (with mollissimus annus), Col. poët. 10, 282: hiemes,

    Aus. Ep. 24, 97:

    Notus (opp. gelidus Boreas),

    Ov. Am. 2, 11, 10:

    Mosella,

    Aus. Ep. 2, 4.—
    * II.
    ( Ex intensive, as in edurus, efferus, etc.) Chilly, chill, cold:

    flumen,

    Verg. A. 8, 610;

    Forbig. ad loc. (Rib. ecgelido): Hister,

    Aus. Caes. 21, 1:

    aquae,

    Plin. 31, 2, 6, § 10: exhalatio, App. de Mundo, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > egelidus

  • 19 gustus

    gustus, ūs, m. [kindred with Sanscr. ǵush, to be fond of; Gr. geuô, geuomai, geusis, taste], a tasting of food, a partaking slightly or eating a little of any thing (mostly post-Aug.; not in Cic.; cf.: gustatus, sapor).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    minister inferre epulas et explorare gustu solitus,

    Tac. A. 12, 66:

    explorare aliquid gustu,

    Col. 1, 8, 18; 2, 2, 20; cf. Plin. 31, 10, 46, § 114:

    gustu libata potio,

    Tac. A. 13, 16:

    cum ille ad primum gustum concidisset,

    Suet. Ner. 33:

    sine crebro salis gustu,

    Plin. 31, 6, 32, § 61.—
    2.
    In partic.
    a.
    A light dish at the beginning of a Roman meal, an antepast, whet, relish, = gustatio, Mart. 11, 31, 4; 11, 52, 12:

    gustus elementa per omnia quaerunt,

    Juv. 11, 14.—Also in a neutr. form:

    gustum versatile sic facies,

    Apic. 4, 5, § 181 sqq.—
    b.
    A draught of water:

    profer ex illa amphora gustum,

    Petr. 77 fin.
    B.
    Transf., taste, flavor, = sapor (post-Aug.):

    attrahatur spiritu is sucus, donec in ore gustus ejus sentiatur,

    Cels. 6, 8, 6; Col. 3, 2, 24; Plin. 14, 1, 3, § 12; 26, 8, 50, § 82; 27, 12, 96, § 121 sq.—
    II.
    Trop. (post-Aug.).
    A.
    (Acc. to I. 2. a.) A foretaste, specimen:

    ad hunc gustum totum librum repromitto,

    Plin. Ep. 4, 27, 5:

    expetens versificationis nostrae gustum,

    Col. 11, 1, 2:

    gustum tibi dare volui,

    Sen. Ep. 114, 18.—
    B.
    (Acc. to I. B.) Taste:

    urbanitas significat sermonem praeferentem in verbis et sono et usu proprium quendam gustum urbis,

    Quint. 6, 3, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > gustus

  • 20 inhorresco

    ĭn-horresco, 3, v. inch. n., to send forth sharp points, to rise erect, to bristle up.
    I.
    Lit.:

    gallinae inhorrescunt edito ovo excutiuntque sese,

    Plin. 10, 41, 57, § 116: inhorrescit mare, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24 (Trag. Rel. v. 411 Rib.): mobilibus veris inhorruit Adventus foliis ( poet. for folia inhorrescunt, varie agitantur auris vernis), Hor. C. 1, 23, 5, v. Orell. ad h. l.:

    frigorum impatientia papiliones villis inhorrescunt,

    Plin. 11, 23, 27, § 77:

    trifolium inhorrescere et folia contra tempestatem subrigere,

    id. 18, 35, 89, § 365:

    Atlas nemoribus inhorrescit,

    Sol. 24.—
    II.
    Transf., to tremble, shake, shiver.
    A.
    With fever, Cels. 3, 12 med.:

    frigida potio inutilis est iis qui facile inhorrescunt,

    id. 1, 3.—With cold:

    aër nivibus et glacie inhorrescit,

    App. de Mund. p. 58, 33:

    cum tristis hiems aquilonis inhorruit alis,

    Ov. Ib. 199.—
    B.
    To quake, shudder, with fear, horror, App. M. 5, p. 172, 22:

    solitudo inhorrescit vacuis,

    Tac. H. 3. 85; id. A. 11, 28.—Rarely with acc.:

    adeo rebus accommodanda compositio, ut asperis asperos etiam numeros adhiberi oporteat, et cum dicente aeque audientem inhorrescere,

    Quint. 9, 4, 126.— Transf., to shudder at:

    severitatis vim,

    Aur. Vict. Caes. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > inhorresco

См. также в других словарях:

  • Potĭo — (lat.), 1) das Trinken, Trank; 2) Tränkchen, flüssige Arznei, welche löffelweis od. in größerer Menge auf einmal genommen wird, z.B. P. Riverii, eine Saturation von kohlensaurem Kali mit Essig od. mit Citronensaft …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Potĭo — (lat.), das Trinken; auch eine flüssige Arznei. P. Riveri (Riverischer Trank), nach einem französischen Arzte des 16. Jahrh., L. Riverière, benannt, wird erhalten, indem man 4 Teile Zitronensäure in 190 Teilen Wasser löst, 9 Teile kohlensaures… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Potio — Potĭo (lat.), das Trinken, Trank …   Kleines Konversations-Lexikon

  • BURRANICA Potio — vide infra Camella …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PAULINA Potio — memoratur Dietmaro l. 6. p. 80. Marchio Lutharius in Occidente infirmatus et potione Paulinâ inebriatus, ex improviso obiit. Fuitque, ut videtur, venenata, cuiusmodi potione postea exstinctus Henricus VII. Imperator datâ a Paulino, Monacho… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • poison — [ pwazɔ̃ ] n. m. • XVIIe; 1155 n. f.; lat. potio, onis (→ potion) 1 ♦ Substance capable de troubler gravement ou d interrompre les fonctions vitales d un organisme, utilisée pour donner la mort. Poison mêlé aux aliments, à un breuvage (cf.… …   Encyclopédie Universelle

  • potion — [ posjɔ̃ ] n. f. • XVIe; « boisson » XIIe; lat. potio (→ poison) ♦ Vieilli Médicament liquide, le plus souvent préparé sur ordonnance, et destiné à être bu. « Une cuillerée à café de potion » (Bosco). Cette potion a un goût infect. Mod. Loc.… …   Encyclopédie Universelle

  • Poción — (Del lat. potio, onis.) ► sustantivo femenino 1 MEDICINA Bebida o compuesto medicinal que suele elaborarse con hierbas y con otras sustancias naturales. 2 Cualquier líquido que se bebe. * * * poción (del lat. «potĭo, ōnis», de «potāre», beber) 1… …   Enciclopedia Universal

  • poţiune — POŢIÚNE, poţiuni, s.f. Nume generic dat medicamentelor lichide care se iau (în doze mici) pe cale bucală. [pr.: ţi u ] – Din fr. potion, lat. potio, onis. Trimis de oprocopiuc, 04.04.2004. Sursa: DEX 98  poţiúne s. f. (sil. ţi u ), g. d. art.… …   Dicționar Român

  • Lexicon recentis Latinitatis — Das Lexicon recentis Latinitatis (deutsch: Lexikon des modernen Latein) ist ein von der Stiftung Latinitas im Auftrag des Vatikan herausgegebenes lateinisches Wörterbuch. Das Lexikon, das in seiner Erstausgabe über 15.000 Wörter des heutigen… …   Deutsch Wikipedia

  • Lexicon recentis latinitatis — Das Lexicon recentis Latinitatis (deutsch: Lexikon des modernen Latein) ist ein von der Stiftung Latinitas im Auftrag des Vatikan herausgegebenes lateinisches Wörterbuch. Das Lexikon, das in seiner Erstausgabe über 15.000 Wörter des heutigen… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»