-
1 obrabować
глаг.• грабить• лишать• обворовывать• обдирать• обкрадывать• ограбить* * *obrabowa|ć\obrabowaćny сов. ограбить+* * *obrabowany сов.огра́битьSyn: -
2 obrabować bank
ограбить банкOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > obrabować bank
-
3 obrabować pałac
ограбить дворецOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > obrabować pałac
-
4 ograbić
глаг.• ограбить* * *ograbi|ć\ograbićony сов. 1. ограбить;2. (grabiami) сгрести, огрести (граблями)+1. obrabować
* * *ograbiony сов.1) огра́битьSyn:obrabować 1) -
5 oporządzić
глаг.• прибрать* * *oporządz|ić\oporządzićę, \oporządzićony сов. 1. прибрать, убрать; привести в порядок;\oporządzić bydło обрядить скот;
2. очистить, выпотрошить;3. перен. шутл. ограбить+1. obrządzić 2. sprawić 3. obrabować, okraść, ogołocić
* * *oporządzę, oporządzony сов.1) прибра́ть, убра́ть; привести́ в поря́докoporządzić bydło — обряди́ть скот
2) очи́стить, вы́потрошить3) перен., шутл. огра́битьSyn: -
6 zrabować
глаг.• грабить• ограбить* * *zrabowa|ć\zrabowaćny сов. ограбить; похитить+obrabować, ograbić
* * *zrabowany сов.огра́бить; похи́титьSyn: -
7 odrzeć
глаг.• ободрать* * *odrze|c\odrzecknę, \odrzeccze, \odrzeckł сов. ответить* * *odrę, odrze, odrzyj, odarł, odarty сов. kogo-co z czego1) содра́ть с кого-чего чтоodrzeć fotel z obicia — содра́ть оби́вку с кре́сла
odrzeć z sensu — лиши́ть смы́сла
odrzeć kogoś ze złudzeń — разве́ять чьи́-л. иллю́зии
3) огра́бить, обобра́ть•Syn:
См. также в других словарях:
obrabować — dk IV, obrabowaćbuję, obrabowaćbujesz, obrabowaćbuj, obrabowaćował, obrabowaćowany rzad. obrabowywać ndk VIIIa, obrabowaćowuję, obrabowaćowujesz, obrabowaćowuj, obrabowaćywał, obrabowaćywany «przemocą, gwałtem zabrać komuś jego własność, ukraść… … Słownik języka polskiego
obrabowywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, obrabowywaćowuję, obrabowywaćowuje, obrabowywaćany {{/stl 8}}– obrabować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia, obrabowywaćbuję, obrabowywaćbuje, obrabowywaćany {{/stl 8}}{{stl 7}} stosując przemoc, pozbawiać kogoś jego… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Comedy Central Poland — Launched October 19, 2006 Owned by MTV Networks Audience share 0.30% (2008, [1] … Wikipedia
obłupić — dk VIa, obłupićpię, obłupićpisz, obłupićłup, obłupićpił, obłupićpiony rzad. obłupiać ndk I, obłupićam, obłupićasz, obłupićają, obłupićaj, obłupićał, obłupićany 1. → obłupać ◊ Obłupić kogoś ze skóry «wyzyskać kogoś pod względem materialnym, zabrać … Słownik języka polskiego
obrać — dk IX, obiorę, obierzesz, obierz, obrał, obrany obierać ndk I, obraćam, obraćasz, obraćają, obraćaj, obraćał, obraćany 1. «usunąć z czegoś wierzchnią warstwę, zdjąć z czegoś łupiny, zerżnąć, skroić skórę» Obierać jabłka, kartofle. Obrać jajka ze… … Słownik języka polskiego
obrobić — dk VIa, obrobićbię, obrobićbisz, obrobićrób, obrobićbił, obrobićbiony obrabiać ndk I, obrobićam, obrobićasz, obrobićają, obrobićaj, obrobićał, obrobićany 1. «nadać czemuś zamierzony kształt, wygląd przez ciosanie, gładzenie, szlifowanie itp.»… … Słownik języka polskiego
odrzeć — dk XI, odrę, odrzesz, odrzyj, odarł, odarty, odarłszy odzierać ndk I, odrzećam, odrzećasz, odrzećają, odrzećaj, odrzećał, odrzećany 1. «zdzierając, zrywając ogołocić coś z czegoś, zerwać coś z kogoś lub z czegoś» Odrzeć obicia z mebli. Odrzeć… … Słownik języka polskiego
ograbić — dk VIa, ograbićbię, ograbićbisz, ograb, ograbićbił, ograbićbiony ograbiać ndk I, ograbićam, ograbićasz, ograbićają, ograbićaj, ograbićał, ograbićany 1. «gwałtem, przemocą, bezprawnie zabrać cudzą własność, ukraść komuś lub skądś wiele rzeczy;… … Słownik języka polskiego
złupić — dk VIa, złupićpię, złupićpisz, złup, złupićpił, złupićpiony 1. książk. «ograbić, obrabować doszczętnie» Banda złupiła wieś. 2. daw. «zdjąć, ściągnąć, zedrzeć z czegoś zewnętrzną warstwę (np. skórę ze zwierzęcia, łupinę z owocu, korę z drzewa)»… … Słownik języka polskiego
zrabować — dk IV, zrabowaćbuję, zrabowaćbujesz, zrabowaćbuj, zrabowaćował, zrabowaćowany «wziąć czyjąś własność siłą, bezprawnie; obrabować kogoś lub coś» Zbiory biblioteczne zrabowane przez okupanta. Zrabowali cenniejsze rzeczy z mieszkania … Słownik języka polskiego
sejf — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. sejffie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ogniotrwała szafa lub skrzynka z zamkiem szyfrowym uniemożliwiającym otwarcie przez osobę niepowołaną, służąca do przechowywania… … Langenscheidt Polski wyjaśnień