Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

kvikindi

  • 1 kvikindi

    [kʰvɪ:kʲʰɪnd̥ɪ]
    n pl
    2) перен. груб. скотина
    3) скряга, скупец

    Íslensk-Russian dictionary > kvikindi

  • 2 kvikindi

    n. = kykvendi.
    * * *
    see kvikvendi.

    Íslensk-ensk orðabók > kvikindi

  • 3 skriðkvikindi

    [sg̊rɪðkʰvɪkʲʰɪnd̥ɪ]
    n

    Íslensk-Russian dictionary > skriðkvikindi

  • 4 sækvikindi

    [sai:kʰvɪkʲʰɪnd̥ɪ]
    n

    Íslensk-Russian dictionary > sækvikindi

  • 5 hræ-kvikindi

    n. (hræ-kind, f.), a carrion beast, K. Þ. K. 132, Fas. iii. 265, Stj. 582.

    Íslensk-ensk orðabók > hræ-kvikindi

  • 6 skor-kvikindi

    n. an insect, (mod.)

    Íslensk-ensk orðabók > skor-kvikindi

  • 7 skepna, kvikindi, óòokki

    Íslensk-ensk orðabók > skepna, kvikindi, óòokki

  • 8 sveit

    [svεi:tʰ]
    f sveitar, sveitir
    1) отделение; группа; толпа; воен. подразделение, отряд

    allra sveitа kvikindi — бездомный, бродяга

    e-u er vel í sveit komið — что-л. удачно расположено

    3) сельская коммуна, община, приход, хрепп (см. hreppur)

    hann er á sveitinni — он находится на иждивении [содержании] коммуны

    liggja við sveit — быть на грани того, чтобы попасть на иждивение коммуны, быть очень бедным

    4) сельская местность, деревня

    fara upp í sveit — поехать в деревню [за город]

    (uppi) í sveit(inni) — в деревне, в сельской местности, за городом

    Íslensk-Russian dictionary > sveit

  • 9 ÁLFR

    (-s, -ar), m. elf, fairy (hóll er skamt heðan er álfar búa í).
    * * *
    s, m. [A. S. ælf, munt-ælfen, sæ-ælfen, wudu-ælfen, etc.; Engl. elf, elves, in Shakespeare ouphes are ‘fairies;’ Germ. alb and elfen, Erl- in Erlkönig (Göthe) is, according to Grimm, a corrupt form from the Danish Ellekonge qs. Elver-konge]; in the west of Icel. also pronounced álbr:
    I. mythically, an elf, fairy; the Edda distinguishes between Ljósálfar, the elves of light, and Dökkálfar, of darkness (the last not elsewhere mentioned either in mod. fairy tales or in old writers), 12; the Elves and Ases are fellow gods, and form a favourite alliteration in the old mythical poems, e. g. Vsp. 53, Hm. 144, 161, Gm. 4, Ls. 2, 13, Þkv. 7, Skm. 7, 17, Sdm. 18. In the Alvismál Elves and Dwarfs are clearly distinguished as different. The abode of the elves in the Edda is Álfheimar, fairy land, and their king the god Frey (the god of light), Edda 12; see the poem Gm. 12, Álfheim Frey gáfu í árdaga tívar at tannfé. In the fairy tales the Elves haunt the hills, hence their name Huldufólk, hidden people: respecting their origin, life, and customs, v. Ísl. Þjóðs. i. I sqq. In old writers the Elves are rarely mentioned; but that the same tales were told as at present is clear;—Hallr mælti, hvi brosir þú nú? þórhallr svarar, af því brosir ek, at margr hóll opnast ok hvert kvikindi býr sinn bagga bæði smá ok stór, ok gera fardaga (a foreboding of the introduction of Christianity), Fms. ii. 197, cp. landvættir; álfamenn, elves, Bs. i. 417, Fas. i. 313, 96; hóll einn er hér skamt í brott er álfar búa í, Km. 216: álfrek, in the phrase, ganga álfreka, cacare, means dirt, excrements, driving the elves away through contamination, Eb. 12, cp. Landn. 97, Fms. iv. 308, Bárð. ch. 4: álfröðull, elfin beam or light, a poët. name of the sun; álfavakir, elf-holes, the small rotten holes in the ice in spring-time in which the elves go a fishing; the white stripes in the sea in calm weather are the wakes of elfin fishing boats, etc.: medic. álfabruni is an eruption in the face, Fél. ix. 186: Ivar Aasen mentions ‘alvgust, alveblaastr, alveld,’ the breath, fire of elves (cp. St. Vitus’ dance or St. Anthony’s fire); ‘alvskot,’ a sort of cancer in the bone:—græti álfa, elfin tears, Hðm. I, is dubious; it may mean some flower with dew-drops glittering in the morning sun, vide s. v. glýstamr ( glee-steaming). Jamieson speaks of an elf’s cup, but elf tears are not noticed elsewhere; cp. Edda 39. In Sweden, where the worship of Frey prevailed, sacrifices, álfa-blót, were made to the elves, stóð húsfreyja í dyrum ok bað hann ( the guest) eigi þar innkoma, segir at þau ætti álfa blót, Hkr. ii. 124 (referring to the year 1018), cp. Korm. ch. 22.
    2. metaph., as the elves had the power to bewitch men, a silly, vacant person is in Icel. called álfr; hence álfalegr, silly; álfaskapr and álfaháttr, silly behaviour.
    II. in historical sense, the Norse district situated between the two great rivers Raumelfr and Gautelfr (Alhis Raumarum, et Gotharum) was in the mythical times called Álfheimar, and its inhabitants Álfar, Fas. i. 413, 384, 387, Fb. i. 23, vide also P. A. Munch, Beskrivelse over Norge, p. 7. For the compds v. above.

    Íslensk-ensk orðabók > ÁLFR

  • 10 DÝR

    * * *
    n. pl. = dyrr, f. pl.
    * * *
    n. [Gr. θήρ; Ulf. djûs = θηρίον, Mark i. 13, 1 Cor. xv. 32; A. S. deôr; Engl. deer; Germ. thier; Swed.-Dan. dyr]:—an animal, beast:
    α. excluding birds, dýr ok fuglar, Edda 144 (pref.); fuglar, dýr eðr sækvikindi, Skálda 170; dýrum ( wild beasts) eða fuglum, Grág. ii. 89.
    β. used of wild beasts, as bears, Nj. 35, Grett. 101, Glúm. 330, Fs. 146 (bjarn-dyra): in Icel. esp. the fox, Dropl. 27, Bs. ii. 137, the fox being there the only beast of prey, hence dýr-bit; úarga-dýr, the lion; villi-d., a wild beast.
    γ. used esp. of hunting deer, the deer of the forest, as in Engl. deer, the hart, etc., Hkv. 2. 36, N. G. L. i. 46, Str. 3, Fas. iii. 4, Þiðr. 228–238; hrein-d., the reindeer; rauð-d., the red deer.
    COMPDS: dýrabogi, dýragarðr, dýragröf, dýrakjöt, dýrarödd, dýraskinn, dýraveiðar, dýrsbelgr, dýrshorn, dýrshöfuð.

    Íslensk-ensk orðabók > DÝR

  • 11 FÓRN

    * * *
    a.
    1) old (f. vinátta, f. mjóðr);
    2) ancient; fornir menn, the men of old; f. siðr, the old (heathen) custom, religion; f. átrúnaðr, the old creed, heathenism; f. í skapi, inclined to old, or heathen, ways; hann var f. mjök, he was a great wizard; at fornu, til, forna, formerly, in times fast.
    * * *
    (fórur, f. pl., Ver. 6), f. offering, [prob. a word of Lat. and eccl. origin, derived from Lat. offerre; after the introduction of Christianity the old heathen word blót (q. v.) became odious, as denoting heathen sacrifice, and is consequently never used in connection with Christian worship; its place being taken by the word fórn]:— a sacrifice in the Jewish sense, and in the Christian sense an offering to God; but it is scarcely ever used in a heathen sense—the passage Fær. 103 is quite peculiar: the phrase, færa fórn, to bring an offering, Stj. passim; Gúð mun sér sjá fórn til handa, 131, passim; brenni-fórn, a burnt offering; dreypi-fórn, a drink offering; synda-fórn, a sin offering, Bible, Vídal. passim: fórnar-blöð, n, the sacrificial blood, Stj. 305, 318; fórnar-brauð, n. and fórnar-hleifr, m. the shew-bread, Stj. 474, 565 (panis propositionis, Vulg.); fórnar-kvikindi, n. a victim, Stj. 430; fórnar-skrín, n. a shrine in which the wafer is kept, Vm. 55; fórnar-söngr, m. the offertory in the Roman Catholic service, 625. 190.
    2. metaph. chiefly in pl. offerings, presents; in this sense it occurs in Am. 5 (a poem not too old for such a word), Fms. ix. 416; ríkar ok fagrar fórnir, Str. 34; fórnar-lauss, adj. not bringing an offering, Al. 172: sing., aldri ætla ek óþarfari fórn færða Sveini konungi, en þetta it vánda höfuð, Mork. 87.

    Íslensk-ensk orðabók > FÓRN

  • 12 HRÆ

    * * *
    (gen. pl. hræva), n.
    1) dead body, carrion;
    2) fragments (of a thing), scraps.
    * * *
    n., old dat. hrævi or hræfi, (spelt hreifi, Hkv. 2. 23), gen. pl. hræva (hræfa), Lex. Poët. passim: [Ulf. hraiv in hraiva-dubo = τρύγων, Luke ii. 24; A. S. hreaw; O. H. G. hreô]:—a dead body, carrion, Grág. ii. 88, Nj. 27, Bret. 68, Stj. 201, Sturl. i. 28, Fms. iv. 244: carrion, of a beast, x. 308, passim.
    II. the wreck, fragments of a thing; Austmenn brutu þar skip sitt, ok görðu ór hrænum ( the wreck) skip þat er þeir kölluðu Trékylli, Landn. 157: scraps or chips of trees or timber, þá á hann at höggva til þess er hann þarf at bæta þat, ok láta eptir hræ, Grág. ii. 295; þá eigu þeir at taka við af fjöru manns, ok bæta farkost sinn, ok láta liggja eptir hræ, 356; en ef hann vill bæta bús-búhluti sína, þá á hann at hafa við til þess, hvárt sem hann vill ór skógi eðr ór fjöru, ok láta eptir liggja hræ, 339; cp. hráviði and hrár viðr. This sense still remains in the mod. hræið! hræið mitt, hræ-tetrið, poor wretch! poor fellow! as also in hró, n. a mere wreck, ruin, an old dilapidated thing; skips-hró, kistu-hró, etc.; and metaph. hróið, poor thing! hón hefir aldrei verið heima, hróið! það getr aldrei orðið maðr úr henni, hróinu, Piltr og Stúlka 26.
    COMPDS: hræbarinn, hrædreyrugr, hrædýri, hræfasti, hræfugl, hrægífr, hrækló, hrækvikindi, hræköstr, hræljómi, hræljós, hrælog, Hræsvelgr, hrævadaunn, hrævagautr, hrævakuldi, hrævareldr, hrævarlykt, hræ-dögg, -lækr, -lögr, -pollr, -vín: weapons, hræ-frakki (see frakka, p. 169), -gagarr, -klungr, -leiptr, -linnr, -ljómi, -máni, -naðr, -seiðr, -síkr, -síldr, -skóð, -teinn: a shield, hræ-borð, -net: carrion crows, hræ-gammr, -geitungr, -skúfr, -skærr, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÆ

  • 13 kvikvendi

    n. a living creature; in pl. animals, beasts, as opp. to men (menninir ok kykvendin).
    * * *
    n., spelt and sounded variously, kykvendi, mod. kvikindi:—a living creature, of men and beasts: hón (the earth) fæddi öll kykvendi, Edda (pref.); þau bæði ( soul and body) eru eitt kvikendi, Hom. (St.); allt er hljóð þat er kvikendis eyru má heyra, Skálda 173; þar af sigrar hann öll kvikvendi, Edda (pref.); öll kvikvendi fæddu dauðan frumgetnað, Mar.; hann átti ægishjálm er öll kvikvendi hræddusk við, Sæm. 131:—animals, beasts, as opp. to men, menninir ok kykvendin, Skálda 180; manna eða kykvenda, 656 C. 26; einhverju kvikendi, Fs. 128; alla fugla ok öll kykvendi, Sks. 499 B; þá er Guð hafði skrýddan allan heim meðr kykvendum eða fuglum, 498 B; þá dó öll Egipzkra manna kvikendi, Stj. 272; sem þat kvikvendi var vert, Gþl. 190; hveregum kykvendum er maðr vísar eðr fælir at manni, Grág. ii. 119; hverju var líkt?—Sem kykvendi léti, Fms. vi. 202; en ekki var síðan mein at þessu kykvendi, 144, Best. 50 (of a salamander); kvikenda kyn, kind of beasts, Stj. 18; skor-kvikendi, insects; skrið-kvikendi, reptiles.

    Íslensk-ensk orðabók > kvikvendi

  • 14 varg-úlfr

    m. a ‘worrying-wolf,’ were-wolf; bisclaret í Bretzku máli en Nordmandingar -kallaðu hann vargúlf, Str. 30; v. var eitt kvikindi meðan hann býr í vargsham, id. This word, which occurs nowhere but in the above passage, is perhaps only coined by the translator from the French loup-garou qs. gar-ulf; ver-úlfr would have been the right word, but that word is unknown to the Icel. or old Norse, the superstition being expressed by eigi ein-hamr, ham-farir, hamast (qq. v.), or the like.

    Íslensk-ensk orðabók > varg-úlfr

  • 15 kvikvendi

    n., тж. kykvendi (н-и. kvikindi)
    2) pl. животные, звери (противоп. людям)

    Old Norse-ensk orðabók > kvikvendi

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»