Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

it+is+the+purpose

  • 61 adjutrix

    adjūtrix, īcis, f. [id.], she that helps, an assistant, helper, etc.
    I.
    In gen. (class.):

    aliqua fortuna fuerit adjutrix tibi,

    Plaut. Poen. 5, 2, 13; id. Trin. prol. 13:

    matres filiis in peccato adjutrices solent esse,

    Ter. Heaut. 5, 2, 39; id. Eun. 5, 2, 46: id. Hec. prol. alt. 24, 40;

    4, 4, 83: Messana tuorum adjutrix scelerum,

    Cic. Verr. 2, 4, 8, § 17:

    Minerva adjutrix consiliorum meorum, Auct. Or. pro Dom. 57: quae res Plancio in petitione fuisset adjutrix,

    Cic. Planc. 1:

    assentatio vitiorum adjutrix,

    id. Lael. 24, 89:

    hanc urbem habebat adjutricem scelerum,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 160.—
    II.
    Esp.:

    legiones adjutrices,

    legions raised by the proconsul in the provinces for the purpose of strengthening the veteran army, Tac. H. 2, 43; 3, 44; cf. Suet. Galb. 10; cf. Gruter, Ins. 193, 3; 414, 8; 169, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adjutrix

  • 62 affero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > affero

  • 63 alapa

    ălăpa, ae, f. [akin to -cello, to smite, as if calapa; cf. kolaphos], a stroke or blow upon the cheek with the open hand, a box on the ear:

    ducere gravem alapam alicui,

    to give, Phaedr. 5, 3:

    ministri eum alipis caedebant,

    Vulg. Marc. 14, 65; ib. Joan. 18, 22; 19, 3; esp. among actors, for the purpose of exciting a laugh among their auditors, * Juv. 8, 192; * Mart. 5, 61, 11.—When a slave was emancipated, his master gave him an alapa; hence, poet.:

    multo majoris alapae mecum veneunt,

    i. e. with me freedom is much more dearly purchased, Phaedr. 2, 5, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > alapa

  • 64 discumbo

    dis-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lie down.
    I.
    More freq., to recline at table for the purpose of eating (cf. accumbo—so esp. freq. since the Aug. per.):

    discubuimus omnes praeter illam,

    Cic. Att. 5, 1, 4; Lucr. 3, 912; Quint. 11, 2, 13; Suet. Caes. 48; Tib. 2, 5, 95; Verg. A. 1, 708; Ov. M. 8, 566; Vulg. Johan. 12, 2 al.—Sometimes of a single person (yet always with the accessory idea of a number reclining at the same time):

    in convivio Germanici cum super eum Piso discumberet,

    Tac. A. 3, 14; 6, 50; Suet. Aug. 74; Curt. 8, 5, 6; Juv. 5, 12.— Pass. impers.:

    discumbitur,

    Cic. Verr. 2, 1, 26; Verg. A. 1, 700; Gell. 3, 19 al.—
    II.
    Rarely, to lie down to sleep:

    discubitum noctu ire,

    Plaut. Merc. 1, 1, 100:

    cenati discubuerunt ibidem,

    Cic. Inv. 2, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > discumbo

  • 65 sarrio

    sarrio ( sario), ŭi and īvi (the former in Cato, R. R. 161, 2; the latter in Col. 11, 2, 10), ītum, 4, v. a.; in agricult. lang., to hoe the soil, plants, etc., for the purpose of destroying weeds; to weed, Cato, R. R. 161, 1 and 2; Varr. R. R. 1, 18, 8; 1, 29, 1; Col. 2, 11, 4; 11, 2, 9 sq.; Plaut. Capt. 3, 5, 5; Plin. 18, 21, 50, § 184; 18, 17, 45, § 158; Mart. 3, 93, 20; Vulg. Isa. 7, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > sarrio

  • 66 arculum

    arcŭlum, i, n. dim. [arcus], a roll or hoop placed upon the head for the purpose of carrying the vessels at public sacrifices, Paul. ex Fest. p. 16 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > arculum

  • 67 podia

    pŏdĭa, ae, f., a rope fastened to one of the lower corners of a sail, for the purpose of setting it to the wind; in Engl. nautical lang., a sheet, Serv. Verg. A. 5, 830 (al. podium).

    Lewis & Short latin dictionary > podia

  • 68 adgredior

    ag-grĕdĭor ( adg-), gressus, 3, v. dep. [gradior] ( second pers. pres. adgredire, Plaut. As. 3, 3, 124; inf. adgrediri, id. Truc. 2, 5, 7:

    adgredirier,

    id. Merc. 2, 1, 24, and id. Rud. 3, 1, 9; part. perf. adgretus, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. Müll.), to go to or approach a person or thing (coinciding, both in signif. and constr., with adire; Horace never uses adgredi; Cic. and the histt. very freq.); constr. with ad or acc. (cf. Zumpt, § 387).
    I.
    In gen.:

    ad hunc Philenium adgredimur?

    Plaut. As. 3, 3, 90:

    adgredior hominem,

    id. Curc. 2, 3, 59.—With loc. adv.:

    non enim repelletur inde, quo adgredi cupiet,

    Cic. de Or. 3, 17, 63.—
    II.
    Esp.
    A.
    Aliquem, to go to or approach, for the purpose of conversing or advising with, asking counsel of, entreating or soliciting something of; to apply to, address, solicit, etc.:

    quin ego hunc adgredior de illā?

    Plaut. Merc. 2, 3, 50:

    Locustam ego Romae adgrediar atque, ut arbitror, commovebo,

    apply to, Cic. Q. Fr. 3, 1:

    Damasippum velim adgrediare,

    to solicit, id. Att. 12, 33:

    legatos adgreditur,

    Sall. J. 46, 4:

    adgredi aliquem pecuniā,

    i. e. to attempt to bribe, to tamper with, id. ib. 28, 1:

    reliquos legatos eādem viā (i. e. pecuniā) adgressus,

    id. ib. 16, 4:

    aliquem dictis,

    to accost, Verg. A. 4, 92:

    aliquem precibus,

    to pray one, Tac. A. 13, 37:

    animos largitione,

    id. H. 1, 78:

    acrius alicujus modestiam,

    id. A. 2, 26:

    crudelitatem Principis,

    spur on, stir up, id. ib. 16, 18.—
    B.
    To go to or against one in a hostile manner, to fall on, attack, assault (prop. of an open, direct attack, while adorior denotes a secret, unexpected approach):

    quis audeat bene comitatum adgredi?

    Cic. Phil. 12, 10:

    milites palantes inermes adgredi,

    Sall. J. 66, 3:

    adgressus eum interfecit,

    Vulg. 3 Reg. 2, 34:

    aliquem vi,

    Sall. C. 43, 2:

    unus adgressurus est Hannibalem,

    Liv. 23, 9:

    regionem,

    Vell. 2, 109:

    somno gravatum ferro,

    Ov. M. 5, 659; so id. ib. 12, 482;

    13, 333: senatum,

    Suet. Aug. 19; so id. ib. 10; id. Calig. 12; id. Oth. 6; id. Dom. 17:

    inopinantes adgressus,

    Just. 2, 8.—
    C.
    To go to or set about an act or employment, to undertake, begin (so esp. often in Cic.); constr. with inf., ad, or acc. —With inf.: adgretus fari, Enn. ap. Fest. p. 6 Müll.:

    quā de re disserere adgredior,

    Lucr. 6, 941; so id. 6, 981:

    quā prius adgrediar quam de re fundere fata,

    id. 5, 111:

    quidquam gerere,

    id. 5, 168; once in Cic. with inf.: de quibus dicere adgrediar, Off. 2, 1. —With ad:

    si adgredior ad hanc disputationem,

    Cic. N. D. 3, 3:

    ad dicendum,

    id. Brut. 37:

    ad crimen,

    id. Clu. 3:

    ad petitionem consulatūs,

    id. Mur. 7:

    ad faciendam injuriam,

    id. Off. 1, 7 fin. —With acc.:

    cum adgredior ancipitem causam,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    magnum quid,

    id. Att. 2, 14:

    in omnibus negotiis priusquam adgrediare (sc. ea),

    id. Off. 1, 21, 73:

    adgrediar igitur (sc. causam), si, etc.,

    id. Ac. 2, 20, 64:

    aliam rem adgreditur,

    Sall. J. 92, 4:

    adgrediturque inde ad pacis longe maximum opus,

    Liv. 1, 42:

    opus adgredior opimum casibus,

    Tac. H. 1, 2:

    multa magnis ducibus non adgredienda,

    Liv. 24, 19:

    ad rem publicam,

    Vell. 2, 33.— Poet.:

    magnos honores,

    enter upon, Verg. E. 4, 48:

    fatale adgressi avellere Palladium,

    id. A. 2, 165:

    Jugurtham beneficiis vincere adgressus est,

    Sall. J. 9, 3; so id. ib. 21, 3;

    75, 2: Caesarem pellere adgressi sunt,

    Tac. Or 17: isthmum perfodere adgressus, Suet. Ner. 19; id. Calig. 13; id. Claud. 41.

    Lewis & Short latin dictionary > adgredior

  • 69 aggredior

    ag-grĕdĭor ( adg-), gressus, 3, v. dep. [gradior] ( second pers. pres. adgredire, Plaut. As. 3, 3, 124; inf. adgrediri, id. Truc. 2, 5, 7:

    adgredirier,

    id. Merc. 2, 1, 24, and id. Rud. 3, 1, 9; part. perf. adgretus, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. Müll.), to go to or approach a person or thing (coinciding, both in signif. and constr., with adire; Horace never uses adgredi; Cic. and the histt. very freq.); constr. with ad or acc. (cf. Zumpt, § 387).
    I.
    In gen.:

    ad hunc Philenium adgredimur?

    Plaut. As. 3, 3, 90:

    adgredior hominem,

    id. Curc. 2, 3, 59.—With loc. adv.:

    non enim repelletur inde, quo adgredi cupiet,

    Cic. de Or. 3, 17, 63.—
    II.
    Esp.
    A.
    Aliquem, to go to or approach, for the purpose of conversing or advising with, asking counsel of, entreating or soliciting something of; to apply to, address, solicit, etc.:

    quin ego hunc adgredior de illā?

    Plaut. Merc. 2, 3, 50:

    Locustam ego Romae adgrediar atque, ut arbitror, commovebo,

    apply to, Cic. Q. Fr. 3, 1:

    Damasippum velim adgrediare,

    to solicit, id. Att. 12, 33:

    legatos adgreditur,

    Sall. J. 46, 4:

    adgredi aliquem pecuniā,

    i. e. to attempt to bribe, to tamper with, id. ib. 28, 1:

    reliquos legatos eādem viā (i. e. pecuniā) adgressus,

    id. ib. 16, 4:

    aliquem dictis,

    to accost, Verg. A. 4, 92:

    aliquem precibus,

    to pray one, Tac. A. 13, 37:

    animos largitione,

    id. H. 1, 78:

    acrius alicujus modestiam,

    id. A. 2, 26:

    crudelitatem Principis,

    spur on, stir up, id. ib. 16, 18.—
    B.
    To go to or against one in a hostile manner, to fall on, attack, assault (prop. of an open, direct attack, while adorior denotes a secret, unexpected approach):

    quis audeat bene comitatum adgredi?

    Cic. Phil. 12, 10:

    milites palantes inermes adgredi,

    Sall. J. 66, 3:

    adgressus eum interfecit,

    Vulg. 3 Reg. 2, 34:

    aliquem vi,

    Sall. C. 43, 2:

    unus adgressurus est Hannibalem,

    Liv. 23, 9:

    regionem,

    Vell. 2, 109:

    somno gravatum ferro,

    Ov. M. 5, 659; so id. ib. 12, 482;

    13, 333: senatum,

    Suet. Aug. 19; so id. ib. 10; id. Calig. 12; id. Oth. 6; id. Dom. 17:

    inopinantes adgressus,

    Just. 2, 8.—
    C.
    To go to or set about an act or employment, to undertake, begin (so esp. often in Cic.); constr. with inf., ad, or acc. —With inf.: adgretus fari, Enn. ap. Fest. p. 6 Müll.:

    quā de re disserere adgredior,

    Lucr. 6, 941; so id. 6, 981:

    quā prius adgrediar quam de re fundere fata,

    id. 5, 111:

    quidquam gerere,

    id. 5, 168; once in Cic. with inf.: de quibus dicere adgrediar, Off. 2, 1. —With ad:

    si adgredior ad hanc disputationem,

    Cic. N. D. 3, 3:

    ad dicendum,

    id. Brut. 37:

    ad crimen,

    id. Clu. 3:

    ad petitionem consulatūs,

    id. Mur. 7:

    ad faciendam injuriam,

    id. Off. 1, 7 fin. —With acc.:

    cum adgredior ancipitem causam,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    magnum quid,

    id. Att. 2, 14:

    in omnibus negotiis priusquam adgrediare (sc. ea),

    id. Off. 1, 21, 73:

    adgrediar igitur (sc. causam), si, etc.,

    id. Ac. 2, 20, 64:

    aliam rem adgreditur,

    Sall. J. 92, 4:

    adgrediturque inde ad pacis longe maximum opus,

    Liv. 1, 42:

    opus adgredior opimum casibus,

    Tac. H. 1, 2:

    multa magnis ducibus non adgredienda,

    Liv. 24, 19:

    ad rem publicam,

    Vell. 2, 33.— Poet.:

    magnos honores,

    enter upon, Verg. E. 4, 48:

    fatale adgressi avellere Palladium,

    id. A. 2, 165:

    Jugurtham beneficiis vincere adgressus est,

    Sall. J. 9, 3; so id. ib. 21, 3;

    75, 2: Caesarem pellere adgressi sunt,

    Tac. Or 17: isthmum perfodere adgressus, Suet. Ner. 19; id. Calig. 13; id. Claud. 41.

    Lewis & Short latin dictionary > aggredior

  • 70 cellarius

    cellārĭus, a, um (access. form acc. plur. cellares, perh. for the purpose of avoiding the os four times repeated, Col. 8, 8, 1), adj. [cella], of or pertaining to a storeroom:

    sagina,

    Plaut. Mil. 3, 2, 31.—Hence,
    II.
    Subst.: cellārĭus, ii, m., one who keeps provisions, a steward, butler, Plaut. Capt. 4, 2, 115; Col. 11, 1, 19; 12, 3, 9; 12, 4, 2; Plin. 19, 12, 62, § 188 al.

    Lewis & Short latin dictionary > cellarius

  • 71 extispicium

    extispĭcĭum, ii, n. [extispex], an inspection [p. 709] of the entrails for the purpose of prophesying, Suet. Ner. 56; v. l. in Plin. 7, 56, 57, § 203 (Jan. auspicia).

    Lewis & Short latin dictionary > extispicium

  • 72 noxa

    noxa, ae, f. [for noc-sa, from noc-eo, like rixa from ringor], hurt, harm, injury, which one does or suffers (v. Döderl. Synon. 2, p. 153 sqq.; not in Cic., but cf. noxia; syn.: injuria, contumelia).
    I.
    Lit.: QVANDOQVE HICE HOMINES... NOXAM NOCVERVNT, an old fetial formula in Liv. 9, 10 fin.; so, too, perhaps, SI SERVVS FVRTVM FAXIT NOXAMVE NOCVIT, Fragm. XII. Tab. in Dig. 9, 4, 2, § 1 (al. NOXIAMVE):

    servus, qui noxam nocuit,

    Dig. 35, 2, 63:

    si eadem (terra) ad noxam genuit aliqua,

    injurious, Plin. 2, 63, 63, § 158:

    tristes pellere a foribus noxas,

    Ov. F. 6, 129:

    ab noxā curculionum conditas fruges defendere,

    Col. 1, 6, 15:

    nihil eam rem noxae faturam,

    Liv. 34, 19:

    rempublicam non extra noxam modo, sed etiam extra famam noxae conservandam esse,

    id. 34, 61:

    sine ullius noxā urbis,

    id. 36, 21: prava incepta consultoribus noxae esse, Sall. Or. Phil. contr. Lep.:

    sine ullā noxā,

    Cels. 7, 26, 4:

    veram noxam concipere,

    i. e. sickness, Col. 12, 3, 7.—
    II.
    Transf.
    A.
    An injurious act, i. e. a fault, offence, crime, = delictum:

    noxae appellatione omne delictum continetur,

    Dig. 50, 16, 238, § 3:

    aliquem tenere in noxā,

    Plaut. Cas. 2, 8, 71:

    hic in noxā est,

    Ter. Phorm. 2, 1, 36:

    in noxā esse,

    Liv. 32, 26; 7, 4:

    noxae damnatus,

    id. 8, 35:

    reus ejus noxae,

    id. 5, 47:

    capitalis,

    id. 3, 55:

    neve ea caedes capitalis noxae haberetur,

    id. 3, 55: qui in furto aut in latrocinio aut aliquā noxā sint comprehensi, * Caes. B. G. 6, 16:

    graviorem noxam fateri,

    Ov. P. 2, 9, 72:

    noxa caput sequitur,

    Paul. Sent. 2, 31, 8 sq.; cf. also Paul. ex Fest. under noxia init.
    B.
    Punishment (not ante-Aug.;

    most freq. in jurid. Lat.): noxam merere,

    Liv. 8, 28, 8 Drak.:

    aliquem noxā pecuniāque exsolvere,

    id. 23, 14, 3; 2, 59, 6; 26, 29, 4:

    noxae dedere aliquem,

    to deliver one up for punishment, Dig. 4, 3, 9; so ib. 7, 1, 17, § 2; cf. ib. 9, 4, 19;

    hence: mergi freto, satius illi insulae (Siciliae) esse, quam velut dedi noxae inimico,

    Liv. 26, 29, 4; and:

    rem rusticam pessimo cuique servorum, ut carnifici noxae dedimus,

    Col. 1 prooem.:

    quod ajunt aediles: noxā solutus non sit (servus) sic intellegendum est, ut non hoc debeat pronuntiari, nullam eum noxam commisisse, sed illud, noxā solutum esse, hoc est noxali judicio subjectum non esse: ergo si noxam commisit nec permanet, noxā solutus videtur,

    Dig. 21, 1, 17, § 17: non noxae eximitur Q. Fabius, qui contra edictum imperatoris pugnavit;

    sed, noxae damnatus, donatur populo Romano,

    Liv. 8, 35, 5:

    noxae accipere aliquem,

    to receive one for the purpose of punishing him, Dig. 7, 1, 17, § 2.— —
    C.
    Concr., that which commits an offence, an offender, criminal (jurid. Lat.): noxa est corpus, quod nocuit, id est servus;

    noxia ipsum maleficium, veluti furtum, damnum, rapina, injuria,

    Just. Inst. 4, 8, 1:

    aut noxiam sarcire aut noxam dedere oportet,

    the guilty thing, Dig. 9, 1, 1, § 11; so,

    noxae deditio,

    ib. 9, 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > noxa

  • 73 palimpsestus

    pălimpsestus, i, m., = palimpsêstos, a parchment from which the old writing has been erased for the purpose of writing upon it again, a palimpsest, Cic. Fam. 7, 18, 2; Cat. 22, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > palimpsestus

  • 74 pastophori

    pastŏphŏri, ōrum, m., = pastophoroi, a kind of priests who carried about the images of their deities in a little shrine for the purpose of collecting alms, App. M. 11, p. 265, 15; Inscr. Maff. Mus. Ver. 230.

    Lewis & Short latin dictionary > pastophori

  • 75 bellē

        bellē adv. with sup.    [bellus], prettily, neatly, well: belle et festive (in applause): se habere, to be well: minus belle habere, to be not quite well: bellissime esse: hoc non belle, a fault, H.: cum hoc fieri bellissime posset, would have served the purpose perfectly: cetera belle, everything else is well enough.
    * * *
    bellius, bellissime ADV
    well, nicely; satisfactorily/agreeably, suitably/neatly; fortunately/favorably; well

    w/esse -- have a nice time; w/habere -- be well; w/est -- all is well

    Latin-English dictionary > bellē

  • 76 imbibō (in-b-)

        imbibō (in-b-) bī, —, ere,    to drink in, imbibe, conceive, form.—Only fig.: opinionem animo: certamen animis, spirit of hostility, L.: immemor eius, quod imbiberat, of the purpose he had conceived, L.: spem posse se perducere, etc.

    Latin-English dictionary > imbibō (in-b-)

  • 77 condictitius

    condictitia, condictitium ADJ
    (legal action) for the purpose of reclaiming property/restitution/repossession

    Latin-English dictionary > condictitius

  • 78 idcirco

    idcirco or iccirco, adv. [id-circa], on that account, for that reason, therefore (freq. and class.; cf.: itaque, igitur, ergo; ideo, propterea; quare, quam ob rem, etc.).
    I.
    Absol. (rare):

    idcirco moneo vos ego hoc,

    Plaut. Rud. prol. 28:

    ille Cliniae servos tardiusculus est: Idcirco huic nostro tradita'st provincia,

    Ter. Heaut. 3, 2, 5:

    quod id quod factum sit, aliud alii videatur esse, et idcirco alius alio nomine id appellet,

    Cic. Inv. 1, 8, 11; Caes. B. C. 1, 42, 3:

    data Romanis venia est indigna poëtis. Idcircone vager scribamque licenter?

    Hor. A. P. 265:

    et idcirco disceptatione sublata pellitur e medio sapientia,

    Lact. 5, 1, 5. —
    II.
    Rel. (so most freq.).
    A.
    Corresp. to causal sentences, with quod, quia, quoniam, or si:

    idcirco arcessor, nuptias quod mihi apparari sensit,

    Ter. And. 4, 2, 7:

    negant, sapientem idcirco virum bonum esse, quod eum sua sponte bonitas delectet, sed quod, etc.,

    Cic. Rep. 3, 16; cf. id. Fam. 9, 1, 2; Quint. 5, 10, 119:

    idcirco quidam, comoedia necne poëma Esset, quaesivere, quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest, etc.,

    Hor. S. 1, 4, 45:

    quia natura mutari non potest, idcirco verae amicitiae sempiternae sunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    idcirco, judices, quia veram causam habebam, brevi peroravi,

    id. Inv. 1, 48, 90:

    neque enim, quia movetur qui ingreditur, idcirco qui movetur ingreditur,

    Quint. 5, 9, 6; 2, 2, 2:

    idcirco enumerabimus, non quia, etc.,

    Col. 7, 5, 7; Plaut. Rud. 3, 3, 38: meminerimus idcirco te in istam provinciam missum, quoniam, etc., Traj. ap. Plin. Ep. 10, 32 (41); Col. 7, 5, 7:

    haec idcirco, quoniam, etc.,

    Dig. 47, 2, 92; ib. 49, 1, 10, § 4:

    non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,

    Cic. de Or. 2, 40, 170:

    non enim, si Cicero recte sentinam reipublicae dixit... idcirco probem illud quoque, etc.,

    Quint. 8, 6, 15:

    nec si pugnent inter se... idcirco ars non erit,

    id. 2, 17, 33; cf.:

    nec, si te validus jactaverit auster in alto. Idcirco navem trans Aegaeum mare vendas,

    Hor. Ep. 1, 11, 16.—Rarely with si omitted: non possis oculo quantum contendere [p. 877] Lynceus:

    Non tamen idcirco contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29.—
    B.
    With a clause denoting the purpose, with ut, ne, or pron. rel.:

    idcirco nemo superiorum attigit, ut ipse tolleret, Cic Verr. 2, 4, 4, § 7: quae ut fieret, idcirco pugnatum esse arbitror,

    id. Rosc. Am. 47, 137:

    cum prooemium idcirco comparatum sit, ut judex fiat conciliator,

    Quint. 4, 2, 24:

    quod si idcirco fieret, ut, etc.,

    id. 8 praef. § 27;

    12, 2, 12: sese idcirco ab suis discedere noluisse, quo facilius civitatem in officio contineret, ne omnis nobilitatis discessu plebs propter imprudentiam laberetur,

    Caes. B. G. 5, 3, 6:

    vos suspicarier, Me idcirco haec tanta facinora promittere, Qui vos oblectem, etc.,

    Plaut. Ps. 1, 5, 150:

    idcirco capite et superciliis semper est rasis, ne ullum pilum viri boni habere dicatur,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20:

    idcircone nobilitas rem publicam reciperavit, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 49, 141; cf. id. Rab. Perd. 8, 23:

    idcirco ut possim linguam contemnere servi, utile consilium dedisti,

    Juv. 9, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > idcirco

  • 79 ostento

    ostento, āvi, ātum ( inf. pass. ostentarier, Plaut. Most. 1, 3, 129), 1, v. freq. a. [ostendo], to present to view, to show, exhibit (class.).
    I.
    In gen.:

    alicui jugula sua pro capite alicujus,

    to present, offer, Cic. Att. 1, 16, 4:

    aliquem,

    Verg. A. 12, 479:

    campos nitentes,

    id. ib. 6, 678:

    Sidonias opes,

    id. ib. 4, 75:

    passum capillum,

    Caes. B. G. 7, 48:

    liberos,

    Suet. Aug. 34: quo res sapsa loco sese ostentat, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 372 Vahl.).—
    II.
    In partic.
    A.
    To show off with vanity or boastfulness, to display, make a display of, boast of, vaunt:

    amorem tibi meum,

    Cic. Fam. 10, 3, 4:

    quid me ostentem,

    why should I make a display of myself? id. ib. 1, 4, 3:

    et prae se ferre,

    id. Att. 2, 23, 3:

    memoriae ostentandae causā,

    Auct. Her. 2, 30, 47: clientelas, Dolabell. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    triumphos suos,

    Sall. J. 31, 10:

    eum ipsum aliis,

    id. ib. 49, 4:

    se in aliis rebus,

    to exhibit themselves, Cic. Cael. 28, 67:

    Ambiorigem ostentant fidei faciundae causā,

    Caes. B. G. 5, 41.—
    B.
    To hold out or up as an example:

    desine Tydiden vultuque et murmure nobis Ostentare,

    Ov. M. 13, 350.—
    C.
    To hold out for the purpose of offering or giving; to proffer, promise:

    alterā manu fert lapidem, panem ostentat alterā,

    Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    agrum,

    Cic. Agr. 2, 28, 78:

    praemia,

    Sall. J. 66, 1; 89, 1; cf.:

    praemia modo, modo formidinem,

    id. ib. 23, 1:

    praedam,

    id. ib. 68, 3.—
    D.
    To hold out in a threatening manner; to threaten, menace:

    caedem, servitutem,

    Cic. Fam. 4, 14, 1:

    periculum capitis,

    id. Clu. 8, 25:

    minas,

    Liv. 2, 42.—
    E.
    To show by speech or signs; to indicate, point out, signify, reveal, disclose:

    (largitio) verbis ostentari potest, re verā fieri, nisi exhausto aerario, nullo pacto potest,

    Cic. Agr. 2, 4, 18:

    tibi me istis esse familiarem,

    id. Fam. 9, 6, 2:

    principem,

    to reveal, Plin. Pan. 4, 7.—With rel.-clause: ostentans, quanta eos... invidia maneret showing, declaring, Suet. Caes. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > ostento

  • 80 phalangae

    phălangae and pălangae, ārum, f. plur., = phalanges.
    I.
    In gen., a pole to carry burdens on, carrying-pole, Vitr. 10, 3, 7:

    proelium Afri contra Aegyptios primum fecere fustibus, quos vocant phalangas,

    Plin. 7, 56, 57, § 260; 12, 4, 8, § 17.—
    II.
    In partic., a wooden roller, to place under ships and military machines for the purpose of moving them along (class.), Varr. ap. Non. 163, 23 sq.; Caes. B. C. 2, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > phalangae

См. также в других словарях:

  • The Purpose Driven Life — (2002) is a devotional book written by Christian author Rick Warren and published by Zondervan. The book has been on the New York Times Best Seller list for advice books for 174 weeks (as of May 2006). The book offers readers a 40 day personal… …   Wikipedia

  • The purpose of a system is what it does — The Purpose Of a System Is What It Does, (often shortened to POSIWID) is a systems thinking heuristic coined by Stafford Beer. Origins of termStafford Beer coined the term POSIWID and used it many times in public addresses. Perhaps most… …   Wikipedia

  • The Purpose Driven Church — a subsequent book by Rick Warren.The book is targeted to pastors and church leaders and advises them to base their ministry on God s purposes, not their own ideas of ministry, hence the term Purpose Driven . Warren suggests that these purposes… …   Wikipedia

  • Purpose — is the cognitive awareness in cause and effect linking for achieving a goal in a given system, whether human or machine. Its most general sense is the anticipated result which guides decision making in choosing appropriate actions within a range… …   Wikipedia

  • Purpose Driven — The term “purpose driven” comes from the teaching of Rick Warren, senior pastor of Saddleback Church in Lake Forest, California. It originally came into use as a paradigm taught to pastors and other Christian leaders worldwide to help them be… …   Wikipedia

  • The Art of Fiction — The Art of Fiction: A Guide for Writers and Readers is a nonfiction book by Ayn Rand, published posthumously. Edited by Tore Boeckmann, it was published by Plume in 2000, ISBN 0452281547. The book is based on a 1958 series of 12 four hour… …   Wikipedia

  • The Triwizard Tournament of Honorability — is a contest that was taken from the Harry Potter book series that incorporates the Chinese language while creating a friendly competition to see who is the best at speaking Chinese at a given level of the class. This is becoming very popular… …   Wikipedia

  • The Ramsay Principle — is the shorthand name given to the decision of the House of Lords in two important cases in the field of UK tax, reported in 1982: * Ramsay v. IRC, the full name of which is W. T. Ramsay Ltd. v. Inland Revenue Commissioners, Eilbeck (Inspector of …   Wikipedia

  • The Bridge to Freedom — was established in 1951 by Geraldine Innocente and other Students of the Ascended Masters, after she received what was believed to be an Anointing to become a Messenger for the Great White Brotherhood. [ The Bridge to Freedom Journal Book 1 1952 …   Wikipedia

  • The Blue Eagle At Work — The Blue Eagle At Work: Reclaiming Democratic Rights in the American Workplace is a legal treatise written by Charles J. Morris which analyzes collective bargaining under the National Labor Relations Act (NLRA), the federal statute governing most …   Wikipedia

  • The Staunton-Morphy controversy — concerns the failure of negotiations in 1858 for a chess match between Howard Staunton and Paul Morphy and later interpretations of the actions of the two players. The details of the events are not universally agreed, and accounts and… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»