Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

inimīcē

  • 1 inimīcē

        inimīcē adv. with comp. and sup.    [inimicus], as an enemy, inimically: tecum agere: insectari: inimicius consulere, L.: inimicissime contendere.

    Latin-English dictionary > inimīcē

  • 2 inimice

    ĭnĭmīcē and ĭnĭmīcĭter, advv., v. inimicus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inimice

  • 3 inimiciter

    ĭnĭmīcē and ĭnĭmīcĭter, advv., v. inimicus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inimiciter

  • 4 inimica

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimica

  • 5 inimicum

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicum

  • 6 inimicus

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicus

  • 7 inimīcus

        inimīcus adj. with comp. and sup.    [2 in+amicus], unfriendly, hostile, inimical: capere inimicos homines, incur the enmity of, T.: inimicior eram huic quam Caesari: animo inimico venisse: Pompeio, S.: sibi omnīs esse inimicos, Cs.: Hannibal nomini Romano, N.: Dis inimice senex, hateful, H. —As subst, an enemy, foe: populi R. inimici, Cs.: quis plenior inimicorum fuit Mario: tamquam inimicum insectari, L.: cuiusquam: inimicissimus suus, his greatest enemy: animorum motūs inimicissimi mentis tranquillae.—Of an enemy, hostile: nomina, V.: insigne, spoils of a vanquished foe, V.: inter omnia inimica infestaque, L.—Hurtful, injurious, damaging: (naves) accipiunt inimicum imbrem, V.: lux propinquat, unfavorable, V.: odor nervis, H.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus.
    * * *
    I
    inimica -um, inimicior -or -us, inimicissimus -a -um ADJ
    unfriendly, hostile, harmful
    II
    enemy (personal), foe

    Latin-English dictionary > inimīcus

  • 8 conripio

    cor-rĭpĭo ( conr-), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize or snatch up, to collect, to seize upon, take hold of (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    hominem conripi ac suspendi jussit in oleastro,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57; Caes. B. C. 3, 109; cf. Ov. M. 9, 217 al.:

    arcumque manu celeresque sagittas,

    Verg. A. 1, 188; cf.:

    lora manu,

    Ov. M. 2, 145:

    fasces,

    Sall. C. 18, 5:

    arma,

    Vell. 2, 110 et saep.: corpus, to rise up quickly, start up:

    ex somno,

    Lucr. 3, 164; Verg. A. 4, 572:

    de terrā,

    Lucr. 4, 1000:

    e stratis,

    Verg. A. 3, 176: se, to get or rise up hastily, to betake one's self somewhere, Plaut. Merc. 3, 4, 76; Ter. Hec. 3, 3, 5; Verg. A. 6, 472.— Poet.: viam, gradum, spatium, etc., to set out quickly, to pursue hastily, to hasten, hasten through or over:

    viam,

    Verg. A. 1, 418; Ov. M. 2, 158; Plin. Ep. 4, 1, 6:

    gradum,

    Hor. C. 1, 3, 33:

    spatia,

    Verg. A. 5, 316:

    campum,

    id. G. 3, 104:

    aequora,

    Val. Fl. 1, 132 al.:

    correptā luce diei,

    collected, Lucr. 4, 81.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of robbery, etc., to carry off, rob, plunder, take possession of, usurp:

    pecunias undique quasi in subsidium,

    Tac. A. 13, 18; cf.:

    bona vivorum ac mortuorum usquequaque,

    Suet. Dom. 12:

    pecunias,

    Cic. Verr. 1, 2, 5; Tac. A. 13, 31 fin.:

    sacram effigiem,

    Verg. A. 2, 167:

    praefecturas,

    Tac. A. 11, 8 al. —
    2.
    In Tac. freq. of accusations, to bring to trial, accuse, inform against:

    Vitellius accusatione corripitur, deferente Junio Lupo senatore,

    Tac. A. 12, 42; 2, 28; 3, 49; 6, 40 al.—
    3.
    Of fire, etc., or of diseases, to attack, seize, sweep, or carry away (freq. after the Aug. per.):

    turbine caelesti subito correptus et igni,

    Lucr. 6, 395; cf. Verg. A. 1, 45:

    flamma Corripuit tabulas,

    id. ib. 9, 537; so Ov. M. 2, 210 al.;

    and transf. to the person: ipsas ignes corripuere casas,

    id. F. 2, 524:

    nec singula morbi Corpora corripiunt,

    Verg. G. 3, 472; Cels. 6, 18, 9; Plin. 7, 51, 52, § 172:

    morbo bis inter res agendas correptus est,

    Suet. Caes. 45:

    pedum dolore,

    Plin. Ep. 1, 12, 4;

    rarely of death: subitā morte,

    Flor. 3, 17, 2:

    (ales) caeco correpta veneno,

    Lucr. 6, 823:

    (segetes) modo sol nimius, nimius modo corripit imber,

    Ov. M. 5, 483.— Absol.:

    si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed, etc.,

    Cels. 3, 47, 4.—
    4.
    With the access. idea of lessening by compressing, to draw together, draw in, contract, shorten, abridge, diminish (rare; mostly post-Aug.): singulos a septenis spatiis ad quina corripuit. Suet. Dom. 4:

    impensas,

    id. Tib. 34;

    of discourse: quae nimium corripientes omnia sequitur obscuritas,

    Quint. 4, 2, 44;

    of words in the number of syllables (trabs from trabes),

    Varr. L. L. 7, § 33 Müll.;

    or in the length of syllables,

    Quint. 9, 4, 89; 10, 1, 29;

    and so of syllables (opp. producere),

    id. 1, 5, 18;

    opp. porrigere,

    id. 1, 6, 32, and later grammarians.—In time:

    numina corripiant moras,

    shorten, Ov. M. 9, 282:

    ut difficiles puerperiorum tricas Juno mulceat corripiatque Lucina?

    Arn. 3, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To reproach, reprove, chide, blame (first freq. after the Aug. per.;

    not in Cic.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so with abl., Suet. Aug. 53:

    impransi correptus voce magistri,

    Hor. S. 2, 3, 257:

    hunc cetera turba suorum corripiunt dictis,

    Ov. M. 3, 565 al.:

    ut eum non inimice corripere, sed paene patrie monere videatur,

    Quint. 11, 1, 68; Liv. 2, 28, 5; Suet. Calig. 45; Ov. M. 13, 69 al.:

    corripientibus amicis,

    Suet. Ner. 35.—As a figure of speech, Cels. ap. Quint. 9, 2, 104.—
    B.
    Of the passions, emotions, etc., to seize upon, attack (rare, [p. 474] and mostly poet. or in post-Aug. prose):

    hunc plausus hiantem... plebisque patrumque Corripuit ( = animum commovit),

    Verg. G. 2, 510:

    correpta cupidine,

    Ov. M. 9, 734; so id. ib. 9, 455:

    duplici ardore (sc. amoris et vini),

    Prop. 1, 3, 13:

    misericordiā,

    Suet. Calig. 12:

    irā,

    Gell. 1, 26, 8: militiā ( poet. for militiae studio), Verg. A. 11, 584:

    imagine visae formae,

    seized, fascinated, Ov. M. 4, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > conripio

  • 9 corripio

    cor-rĭpĭo ( conr-), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize or snatch up, to collect, to seize upon, take hold of (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    hominem conripi ac suspendi jussit in oleastro,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57; Caes. B. C. 3, 109; cf. Ov. M. 9, 217 al.:

    arcumque manu celeresque sagittas,

    Verg. A. 1, 188; cf.:

    lora manu,

    Ov. M. 2, 145:

    fasces,

    Sall. C. 18, 5:

    arma,

    Vell. 2, 110 et saep.: corpus, to rise up quickly, start up:

    ex somno,

    Lucr. 3, 164; Verg. A. 4, 572:

    de terrā,

    Lucr. 4, 1000:

    e stratis,

    Verg. A. 3, 176: se, to get or rise up hastily, to betake one's self somewhere, Plaut. Merc. 3, 4, 76; Ter. Hec. 3, 3, 5; Verg. A. 6, 472.— Poet.: viam, gradum, spatium, etc., to set out quickly, to pursue hastily, to hasten, hasten through or over:

    viam,

    Verg. A. 1, 418; Ov. M. 2, 158; Plin. Ep. 4, 1, 6:

    gradum,

    Hor. C. 1, 3, 33:

    spatia,

    Verg. A. 5, 316:

    campum,

    id. G. 3, 104:

    aequora,

    Val. Fl. 1, 132 al.:

    correptā luce diei,

    collected, Lucr. 4, 81.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of robbery, etc., to carry off, rob, plunder, take possession of, usurp:

    pecunias undique quasi in subsidium,

    Tac. A. 13, 18; cf.:

    bona vivorum ac mortuorum usquequaque,

    Suet. Dom. 12:

    pecunias,

    Cic. Verr. 1, 2, 5; Tac. A. 13, 31 fin.:

    sacram effigiem,

    Verg. A. 2, 167:

    praefecturas,

    Tac. A. 11, 8 al. —
    2.
    In Tac. freq. of accusations, to bring to trial, accuse, inform against:

    Vitellius accusatione corripitur, deferente Junio Lupo senatore,

    Tac. A. 12, 42; 2, 28; 3, 49; 6, 40 al.—
    3.
    Of fire, etc., or of diseases, to attack, seize, sweep, or carry away (freq. after the Aug. per.):

    turbine caelesti subito correptus et igni,

    Lucr. 6, 395; cf. Verg. A. 1, 45:

    flamma Corripuit tabulas,

    id. ib. 9, 537; so Ov. M. 2, 210 al.;

    and transf. to the person: ipsas ignes corripuere casas,

    id. F. 2, 524:

    nec singula morbi Corpora corripiunt,

    Verg. G. 3, 472; Cels. 6, 18, 9; Plin. 7, 51, 52, § 172:

    morbo bis inter res agendas correptus est,

    Suet. Caes. 45:

    pedum dolore,

    Plin. Ep. 1, 12, 4;

    rarely of death: subitā morte,

    Flor. 3, 17, 2:

    (ales) caeco correpta veneno,

    Lucr. 6, 823:

    (segetes) modo sol nimius, nimius modo corripit imber,

    Ov. M. 5, 483.— Absol.:

    si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed, etc.,

    Cels. 3, 47, 4.—
    4.
    With the access. idea of lessening by compressing, to draw together, draw in, contract, shorten, abridge, diminish (rare; mostly post-Aug.): singulos a septenis spatiis ad quina corripuit. Suet. Dom. 4:

    impensas,

    id. Tib. 34;

    of discourse: quae nimium corripientes omnia sequitur obscuritas,

    Quint. 4, 2, 44;

    of words in the number of syllables (trabs from trabes),

    Varr. L. L. 7, § 33 Müll.;

    or in the length of syllables,

    Quint. 9, 4, 89; 10, 1, 29;

    and so of syllables (opp. producere),

    id. 1, 5, 18;

    opp. porrigere,

    id. 1, 6, 32, and later grammarians.—In time:

    numina corripiant moras,

    shorten, Ov. M. 9, 282:

    ut difficiles puerperiorum tricas Juno mulceat corripiatque Lucina?

    Arn. 3, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To reproach, reprove, chide, blame (first freq. after the Aug. per.;

    not in Cic.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so with abl., Suet. Aug. 53:

    impransi correptus voce magistri,

    Hor. S. 2, 3, 257:

    hunc cetera turba suorum corripiunt dictis,

    Ov. M. 3, 565 al.:

    ut eum non inimice corripere, sed paene patrie monere videatur,

    Quint. 11, 1, 68; Liv. 2, 28, 5; Suet. Calig. 45; Ov. M. 13, 69 al.:

    corripientibus amicis,

    Suet. Ner. 35.—As a figure of speech, Cels. ap. Quint. 9, 2, 104.—
    B.
    Of the passions, emotions, etc., to seize upon, attack (rare, [p. 474] and mostly poet. or in post-Aug. prose):

    hunc plausus hiantem... plebisque patrumque Corripuit ( = animum commovit),

    Verg. G. 2, 510:

    correpta cupidine,

    Ov. M. 9, 734; so id. ib. 9, 455:

    duplici ardore (sc. amoris et vini),

    Prop. 1, 3, 13:

    misericordiā,

    Suet. Calig. 12:

    irā,

    Gell. 1, 26, 8: militiā ( poet. for militiae studio), Verg. A. 11, 584:

    imagine visae formae,

    seized, fascinated, Ov. M. 4, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > corripio

  • 10 insector

    insector, ātus, 1, v. dep. a. freq. [insequor], to pursue (class.).
    I.
    Lit.:

    impios agitant insectanturque furiae,

    Cic. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Div. 2, 70, 144:

    aliquem hastis,

    Plaut. Capt. 3, 4, 17:

    aliquem verberibus,

    to pursue with blows, Tac. A. 1, 20.—
    B.
    Transf.: assiduis herbam insectabere rastris, pursue the weeds with diligent hoes, i. e. diligently extirpate them, Verg. G. 1, 155.—
    II.
    Trop., to pursue with words, to censure, blame, rail at, inveigh against, speak ill of (with exagitare):

    indices,

    Cic. Att. 1, 16, 8:

    insector ultro, atque insto accusatori: insector, inquam, et flagito testes,

    id. Font. 1; cf. id. Planc. 19, 48:

    aliquem maledictis,

    id. Fin. 2, 25, 80:

    acerbius in aliquem invehi insectarique vehementius,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquem inimice,

    id. N. D. 1, 3, 5:

    audaciam improborum,

    id. Att. 10, 1, 4:

    injuriam alicujus,

    id. ib. 5, 17:

    librariorum inscientiam,

    Quint. 9, 4, 39:

    vitia,

    id. 10, 1, 65:

    praetextam demissam ad talos,

    id. 5, 13, 39 al.:

    damnum amissi corporis,

    to reproach, upbraid with, Phaedr. 3, 11, 3:

    de legitima insectandi alicujus causa composita oratione,

    Paul. Sent. 5, 4, 15:

    obsceno nomine,

    id. ib. 5, 4, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insector

См. также в других словарях:

  • Encolpion — Encolpion, from the Greek: ἐγκόλπιον, (egkolpion) on the chest , is the name given in early Christian times to a species of reliquary worn round the neck, in which were enclosed relics such as fragments of cloth stained with the blood of a martyr …   Wikipedia

  • Encolpion — • The name given in early Christian times to a species of reliquary worn round the neck, in which were enclosed relics Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Encolpion     Encolpion   …   Catholic encyclopedia

  • Encolpion — Photographie du patriarche Alexis II de Moscou portant un encolpion Un encolpion est une croix pectorale, mais c est aussi le terme utilisé pour le médaillon, comportant un icône en son milieu, que portent les évêques orthodoxes ou uniates (grecs …   Wikipédia en Français

  • CRISPUS Sallustius — Historicus Latinus, Thucydidi ex Graecis opponitur a Quintiliano, l. 10. c. 1. elegantiâ dicendi, Atticâ brevitate, sententiarum crebritate. Taxatur autem a Pollione, ut nimis antiquarius, et ex Catonis Originibus verba mutuatus; a Trogo autem,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԹՇՆԱՄԱԲԱՐ — ( ) NBH 1 0815 Chronological Sequence: 5c, 7c մ. δυσμενῶς inimice, hostiliter Իբրեւ թշնամի. թշնամութեամբ. թշնամիի պէս. ... *Զոր ըմբռնեալ ջրոցն թշնամաբար, եւ ո՛չ եղբայրաբար՝ ծախեցին. Փարպ.: *Թշնամաբար առ Աթանաս առնուին. Սոկր. ՟Ա. 27 …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ennemi — Ennemi, Hostis, Inimicus, Iniquus, Saeuus. Ancien ennemi, Hostis veteranus. L ennemi commun de tous, Communis hostis. Un dur ennemi et violent, Aduersarius acerrimus. Ennemis espandus, Hostes superfusi. Ennemis espars et mis en fuite, Fusi… …   Thresor de la langue françoyse

  • Neidhart — 1. Den neidthart frist sein eygen neid. – Franck, I, 82b; Petri, II, 79. Mhd.: So haben die rät den Neithart, derselb der wüstet an aller stat alle rät, hör ich sagen. (Vintler.) (Zingerle, 27.) Böhm.: Závistnik schne od toho, vidí li zdar u koho …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»