Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

indignitās

  • 1 indignitas

    indignĭtās, ātis, f. [st1]1 [-] indignité de qqn.    - Cic. de Or. 2, 63 ; Dej. 2. [st1]2 [-] énormité, indignité d'une chose.    - Caes. BG. 7, 56; Cic. Mur 51 [st1]3 [-] outrage, conduite indigne.    - Cic. Fam. 6, 14, 2 ; Caes. BG. 2, 14, 3 ; Liv. 42, 52, 1. [st1]4 [-] fait d'être traité indignement, traitement indigne.    - indignitas nostra, Cic. Att. 10, 8, 3: le traitement indigne que nous subissons. [st1]5 [-] sentiment d'être traité indignement.    - Liv. 5, 45, 6.
    * * *
    indignĭtās, ātis, f. [st1]1 [-] indignité de qqn.    - Cic. de Or. 2, 63 ; Dej. 2. [st1]2 [-] énormité, indignité d'une chose.    - Caes. BG. 7, 56; Cic. Mur 51 [st1]3 [-] outrage, conduite indigne.    - Cic. Fam. 6, 14, 2 ; Caes. BG. 2, 14, 3 ; Liv. 42, 52, 1. [st1]4 [-] fait d'être traité indignement, traitement indigne.    - indignitas nostra, Cic. Att. 10, 8, 3: le traitement indigne que nous subissons. [st1]5 [-] sentiment d'être traité indignement.    - Liv. 5, 45, 6.
    * * *
        Indignitas, pen. cor. huius indignitatis. Plin. iunior. Deshonnesteté, Meschanceté, Cruaulté, Vilenie.
    \
        Atrocitatem, aut indignitatem facti alicuius augere. Cic. L'enormité du cas.
    \
        Indignitas, pro infamia. Cic. Habeat hoc praemium tua indignitas. Diffame, Mauvaise reputation qu'on a acquise par meschants faicts, et par s'estre mal gouverné, Deshonneur.
    \
        Illud cum multa fiebat indignitate. Liu. Cela estoit bien infame. Bud.

    Dictionarium latinogallicum > indignitas

  • 2 indignitas

    indignĭtas, ātis, f. [indignus], unworthiness, vileness (class.).
    I.
    In gen.:

    si quid affert praeterea hominis aut dignitas aut indignitas,

    Cic. de Or. 2, 32, 63:

    nemo propter indignitatem repudiatus est,

    id. Div. in Caecil. 19, 63:

    summa,

    id. Vat. 6, 15:

    accusatoris (as of a slave),

    id. Deiot. 1, 2.— Of things, enormity, heinousness:

    infamia atque indignitas rei,

    Caes. B. G. 7, 56; so,

    rei,

    Cic. Mur. 25, 51:

    calamitatis,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 123.—
    II.
    In partic.
    A.
    Unworthy or unbecoming behavior, insulting treatment, indignity, meanness, baseness:

    alicujus adeundi et conveniendi,

    Cic. Fam. 6, 14, 2:

    omnes indignitates contumeliasque perferre,

    Caes. B. G. 2, 14, 3:

    indignitatibus compulsus,

    Liv. 42, 52, 1:

    rei, foedissimae per se, adjecta indignitas est,

    id. 5, 48, 9; 1, 59, 3. —
    B.
    Indignation, in consequence of unworthy treatment:

    tacita esse poterit indignitas nostra?

    Cic. Att. 10, 8, 3:

    indignitas atque ex ea ira animos cepit,

    Liv. 5, 45, 6; 2, 7, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > indignitas

  • 3 indignitas

    indignitas indignitas, atis m подлость, низость

    Латинско-русский словарь > indignitas

  • 4 indignitas

    indignitas indignitas, atis m негодование

    Латинско-русский словарь > indignitas

  • 5 indignitas

    indignitās, ātis, f. (indignus), I) die Unwürdigkeit, Untüchtigkeit (Ggstz. dignitas), hominis, Cic.: accusatoris, Cic. – II) übtr.: A) das in jmds. Benehmen u. Behandlung liegende Unwürdige, Entrüstende, Empörende, die unwürdige, empörende Behandlung, das empörende Benehmen, die Ungebühr, die Niederträchtigkeit, Cic. u.a.: hominum insolentium, Cic.: iniuriae, Cic.: indignitate servos vincere, Cic.: omnes indignitates contumeliasque perferre, Caes.: haec indignitas angebat animos m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 4, 51, 6. – B) meton., das Gefühl des Unwürdigen, der Unwille, Unmut, die Entrüstung, Erbitterung, Cic. u. Liv.

    lateinisch-deutsches > indignitas

  • 6 indignitas

    indignitās, ātis, f. (indignus), I) die Unwürdigkeit, Untüchtigkeit (Ggstz. dignitas), hominis, Cic.: accusatoris, Cic. – II) übtr.: A) das in jmds. Benehmen u. Behandlung liegende Unwürdige, Entrüstende, Empörende, die unwürdige, empörende Behandlung, das empörende Benehmen, die Ungebühr, die Niederträchtigkeit, Cic. u.a.: hominum insolentium, Cic.: iniuriae, Cic.: indignitate servos vincere, Cic.: omnes indignitates contumeliasque perferre, Caes.: haec indignitas angebat animos m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 4, 51, 6. – B) meton., das Gefühl des Unwürdigen, der Unwille, Unmut, die Entrüstung, Erbitterung, Cic. u. Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > indignitas

  • 7 indīgnitās

        indīgnitās ātis, f    [indignus], unworthiness, vileness, shamefulness: propter indignitatem repudiatus: rei, Cs.—Unworthy conduct, insult, indignity, outrage, baseness: Omnīs indignitates perferre, Cs.: inpensius iis indignitas crescere, si, etc., L.—Indignation, resentment: tacita: indignitate angere animum, L.
    * * *
    vileness, baseness, shamelessness; indignity, humiliation

    Latin-English dictionary > indīgnitās

  • 8 indignitas

    indīgnitās, ātis f. [ indignus ]
    1) бесчестность, низость, подлость, гнусность ( calumniae Q); недостойное поведение, возмутительное обращение ( omnes indignitates et molestias perferre C)
    2) позор (injuriae, calamitatis C)
    3) негодование, возмущение (i. animos cepit L)

    Латинско-русский словарь > indignitas

  • 9 indignitás

    (DE) Indignität {e}

    Magyar-német-angol szótár > indignitás

  • 10 empörend

    empörend, atrox (grausig). – immanis (entsetzlich). – foedus (scheußlich, abscheulich). – nefandus. nefarius (gottlos). – indignus (unwürdig, schmachvoll, z.B. multa gravia indignaque, mancherlei drückende u. emp. Übel). – ein e. Auftritt, indignitas. – (es ist) empörend! quam indignum facinus! facinus indignum od. indignum facinus! od. bl. indignum: das Empörende einer Sache, atrocitas, indignitas rei.

    deutsch-lateinisches > empörend

  • 11 Niederträchtigkeit

    Niederträchtigkeit, I) als Beschaffenheit oder Eigenschaft: illiberalitas. animus abiectus (niedrige, verächtliche Denkungsart). – improbitas (Verworfenheit der Gesinnung). – sordes (niederträchtiger Geiz u. niedrige, schmutzige Gesinnung). – indignitas (unanständiges Benehmen). – II) eine niederträchtige Handlung: indignitas (Unwürdigkeit, unwürdige Handlung). – dedecus (Unehrenhaftigkeit). – flagitium (entehrendes Vergehen, Schandtat). – consilium foedum (abscheulicher Plan). – jmd. zu Niederträchtigkeiten verleiten, alqm ad nequitiam adducere (zu Ausschweifungen); alqm transversum agere (übh. vom Weg der Tugend abbringen).

    deutsch-lateinisches > Niederträchtigkeit

  • 12 unanständig

    unanständig, indecōrus (unziemlich, nicht wohlanständig, z.B. status: u. risus) – turpis (häßlich, [2370] z.B. Kleidung, Sitten, Wort). – illiberalis (eines freien Menschen nicht würdig, z.B. iocus). – parum verecundus (gar nicht sittsam, z.B. verba). – indignus (seiner selbstunwürdig, z.B. indignum in modum). – inhonestus (unehrbar, unmoralisch). – ein un. Wort, auch quod turpe dictu videatur (z.B. dicere): eine un. Handlung, quod inhonestum factu videatur (z.B. facere): ein un. Benehmen (Betragen), Wesen, indignitas; mores turpes; turpitudo: un. Behandlung, indignitas; od. (ist sie dauernd, sich wiederholend) indignitates. – un. sein, auch dedecere od. non decere, für jmd., alqm (übel anstehen, nicht zur Ehre gereichen): es ist un. zu etc., indecorum est od. dedecet od. non decet mit Infin.; deforme est mit Infin. (es ist etw. Häßliches). – Adv. indecore; indigne; inhoneste; turpiter.

    deutsch-lateinisches > unanständig

  • 13 deformitas

    defōrmitās, ātis f. [ deformis ]
    1) безобразие, уродливость (corporis C, Sen etc.; homo insigni deformitate AG и insignis ad deformitatem C)
    2) гнусность, позор (d. atque indignitas alicujus rei rhH.),

    Латинско-русский словарь > deformitas

  • 14 atrocitas

    atrōcitās, ātis, f. (atrox), I) das Gräßliche, Greuliche, Abscheuliche, Entsetzliche, Scheußliche, Schauderhafte, Furchtbare, Schreckliche, Unheilvolle, Empörende, die Abscheulichkeit, Scheußlichkeit, Furchtbarkeit (Ggstz. clementia), maris, Col.: rei, Cic.: sceleris, Sall.: facinoris, Liv.: ipsius facti atrocitas aut indignitas, Cic.: criminis, Tac., criminum, Curt.: poenae, Liv.: temporis atrocitas, Schreckenszeit, Cic.: temporum, furchtbare Not, Suet.: insequentium temporum, die schrecklichen Zeiten, die auf ihn folgten, Suet.: habet atrocitatis aliquid legatio, die Absendung eines Gesandten hat einen drohenden Charakter, Cic.: consilium iniit nefandae atrocitatis, Suet. – Plur., crudelissimae mulieris atrocitates, Abscheulichkeiten, abscheuliche Schandtaten, Apul. met. 10, 28: miserae mortium atrocitates, Firm. math. 6, 31. p. 179, 56. – II) übtr., die unbeugsame Härte od. Strenge, Unbarmherzigkeit, Erbarmungslosigkeit, Menschenfeindlichkeit, Samnitum, Amm.: animi, Acc. fr. u. (Ggstz. quaedam humanitas et misericordia) Cic.: animi in exigendis poenis, Sen.: morum, Tac.: formularum, Quint.: invidiosa atr. verborum, schneidende Härte deines Ausdrucks, Cic.: atrocitas ista quo modo in veterem Academiam inruperit, Cic.

    lateinisch-deutsches > atrocitas

  • 15 deformitas

    dēfōrmitās, ātis, f. (deformis) = δυςμορφία, die Mißförmigkeit, Mißgestaltheit ( Mißgestalt), Entstellung, Verunstaltung, das entstellte Aussehen, und in diesem Sinne = die Häßlichkeit, das häßliche-, garstige Aussehen, die häßliche Gestalt, I) eig. (Ggstz. pulchritudo, dignitas), a) einer Pers., deren Körper, Körperteile u. körperl. Vornahmen, def. et corporis vitia, Cic.: summa def. (Ggstz. nimia pulchritudo), Gell.: def. Pleminii, Liv.: civium nostrorum, Liv.: insignis ad deformitatem puer, Cic.: homines insigni deformitate, Gell.: noscitabatur tamen in tanta deformitate, Liv.: quae res nonnullamafferebat deformitatem, ein Gebrechen, das ihn etwas verunstaltete, Nep. – def. corporis (Ggstz. pulchritudo animi), Sen. u. (Ggstz. turpitudo ingenii) Vell. u. (Ggstz. depravatio et foeditas animi), Cic.: def. oris, Tac. u. Gell.: praecipue haec def. circa faciem deprehenditur, Scribon.: in aure et naribus def. sola timeri potest; in labris vero etc., Cels.: risus habet sedem in deformitate aliqua et turpitudine, Quint.: ne malā consuetudine ad aliquam deformitatem pravitatemque veniamus, Entstellung und Verdrehung (in den Gebärden), Cic. – def. agendi, widerlicher Vortrag (Ggstz. actionis dignitas), Cic. – Plur., verba meretricum vitia atque deformitates significantia, Gell. 3, 3, 6. – b) sachl. Ggstde.: def. aedificiorum, Suet.: cultus, Val. Max. – II) übtr., a) übh., die Mißgestalt, animi, Cic. de legg. 1, 51 (Ggstz. corporis pravitates) u. Sen. de ben. 1, 10, 2 (Ggstz. cultus corporum nimius et formae cura). – b) die moral. Häßlichkeit einer Handlung usw. = die Unanständigkeit, die Widrigkeit ( das Widrige), der Greuel, das Entehrende, Schimpfliche, Schmähliche, der Schimpf, die Schmach,ludicra def., die Schmach des Auftretens als Schauspieler, Tac.: cuius rei def., Val. Max.; verb. cuius rei def. atque indignitas, Cornif. rhet.: def. exitus, Tac.: illius fugae neglegentiaeque def., Cic.: def. opprobrii, Val. Max.: iudicibus ipsis deformitati est (gereicht zur Schmach) futura absolutio rei, Quint.

    lateinisch-deutsches > deformitas

  • 16 excieo

    ex-cieo, cīvī, citum, ēre u. (gew.) ex-cio, cīvī u. ciī, cītum, īre, jmd. aus seiner ruhigen Lage, Stellung heraus-, hervor-, fortbewegen, I) lebende Wesen, A) eig.: 1) im allg. = auf-, forttreiben, -jagen, -scheuchen, suem latebris, Ov.: cubilibus suis exciti, Liv.: indignitas rei magis quam periculum consulem alterum ab urbe excivit, Liv.: ea res ab stativis excivit Mettium, nötigte den M. vom St. aufzubrechen, Liv.: Euander concursu pastorum excitus, herbeigeführt durch usw., Liv. – 2) v. namentl. Aufruf, jmd. von wo od. wohin heraus- od. herbei-, hervorrufen, aufrufen, berufen, auf- od. entbieten, bescheiden, kommen lassen, alqm foras od. ante aedes, Plaut.: artifices e Graecia, Curt.: principes coloniae Romam, Liv.: nuntio excitus (herausgerufen), duo iuvenes eum desiderare, Quint. – v. Herausrufen der Manen aus den Gräbern, aus der Unterwelt, zitieren, animas imis sepulcris, Verg. ecl. 8, 97: tum magico volitant cantu per inania manes exciti, Sil. 1, 98. – vom Bescheiden vor Gericht, bescheiden, vorladen, Urgulaniam domo principis, Tac. ann. 4, 21. – bes. aber v. Aufruf, Aufgebot einer Menge zur Auswanderung, zur Hilfe, zum Krieg, Kampf (vgl. Drak. Liv. 4, 9, 11; 28, 24, 4; 45, 4, 3. Ruhnk. Suet. Cal. 45. Oudend. Lucan. 7, 361), aufrufen, herbeirufen, berufen, aufbieten, aufstöbern, exc. quantum vellent numerum hominum, Liv.: sedibus exciri, aus seinen Sitzen aufgestört werden, -sich erheben (v. Staaten), Liv.: auxilia e Germania, berufen, Tac.: Antiochum in Graeciam, nach Gr. ziehen, Liv.: mercede exciti ab hostibus, im Solde herbeigerufen, Liv.: iuventutem Celtiberorum, Liv.: omnium civitatum vires, Tac.: non homines modo sed deos etiam, zu Hilfe rufen, Liv.: Romanos ad auxilium urbis obsessae, zu H. rufen, Liv.: in proelia manus, Lucan. – B) übtr.: 1) jmd. zu einer Tätigkeit anregen, rege machen, vermögen, veranlassen, reizen, hostem ad dimicandum acie, Liv.: iuventus privatis atque publicis largitionibus excita, Sall.: excivit ea caedes Bructeros, machte rege, Tac. – 2) insbes.: a) mit u. ohne somno od. e [ex] somno, jmd. gleichs. zu einer Tätigkeit aus dem Schlafe aufwecken, aufscheuchen, Sall., Liv. u.a.; im Passiv (bes. Partic. Perf.) aus dem Schlafe erwachen, Liv. u.a., s. Drak. Liv. 7, 36, 2. Korte Sall. Iug. 72, 2. – b) jmd. leidenschaftlich aufregen, aufscheuchen, erschrecken u. dgl., commotis excita sacris Thyias, Verg.: conscientia mentem excitam vastabat, Sall. – II) lebl. Objekte: A) eig., hervorlocken, entlocken, alci lacrimas, Plaut.: silvestria templa tenebant Nympharum, quibus excibant umore fluenta lubrica, entquellen ließen das schlüpfrige Naß, Lucr.: semina excita per artus, Lucr. – B) übtr.: 1) hervorlocken, erzeugen, entlocken, alci lacrimas, Plaut. u. Tac.: excitur pedibus sonitus, es tönt unter den Füßen der Boden, Lucr.: molem, berghohe Wogen auftreiben, Verg. – bes. einen Zustand, eine Leidenschaft verursachen, erregen, vim morbi (heftige Krankheit), Lucr. – tumultum in portis, einen Lärm in dem Tor, Liv.: postulando, ut de re publica liceret dicere, tumultum, einen stürmischen Angriff eröffnen, Liv. – timorem, erregen, Liv. – 2) aufrütteln, erschüttern, pulsuque pedum tremit excita tellus, Verg. Aen. 12, 445. – / Formen von excieo, Präs. excies, Acc. tr. 300: exciet, Plaut. Pseud. 1285. Poëta bei Censor. fr. 14. § 10: excĭtus, Lucr. 4, 1207 (1215). Verg. Aen. 3, 675 u.a. Dichter: Infinit. exciēre, Liv. 7, 11. § 11. – Imperf. synkop. excibat, Liv. 32, 13, 6: excibant, Sil. 9, 182.

    lateinisch-deutsches > excieo

  • 17 vinculum

    vinculum u. vinclum, ī, n. (vincio), das Band zum Binden, die Schlinge, der Strick, I) eig.: A) im allg.: epistulae, Nep.: corpora constricta vinculis, Cic.: aptare vincula collo, Strick, Ov.: vincula sibi exuere, Ov.: chartae vincula demere, Ov.: vincula epistulae laxare, Nep.: abrumpere vincula, v. Pferden, Liv.: vinculum insiti incīdere, Plin.: nodos et vincula linea rupit, Verg.: velut vinculis ori impositis reticentes, als hätten sie ein Schloß vor dem Munde, Amm.: vinclorum immensa volumina, von den caestus, Verg.: capilli vincula, Binden, Prop. – (poet.) meton. = die mit Bändern zierlich geschnürten Sandalen, s. die Ausleger zu Tibull. 1, 5, 66. – B) insbes., vincula, die Bande, Fesseln eines Gefangenen, u. meton. das Gefängnis, liber od. exsolutus vinculis, fessellos, Ps. Quint. decl. u. Suet.: u. so exutae vinclis palmae, Verg.: sed quam longe videtur a carcere atque a vinculis abesse debere, qui se ipse iam dignum custodiā iudicarit? Cic.: alqm obtortā gulā de convivio in vincula atque in tenebras abripi iubere, Cic.: abrumpere vincla, Enn. fr., od. vincula, Liv.: condere alqm (zB. captivos) in vincula, Liv.: conicere alqm in vincula, Caes.: ex vinculis causam dicere, Caes. u. Liv.: demere alci vincula, Liv.: cum de vinculis educitur audiendus, aus dem G. zum Verhöre vorgeführt wird, Amm.: effugere ex vinclis publicis, Nep.: eripere alqm ex vinculis, Curt.: esse in vinculis et catenis, Liv.: indere vincla, Tac.: inicere alci vincla, Tac.: irritari (wütend gemacht werden) vinculis, Liv.: laxare vincula, Ps. Quint. decl.: levare alqm vinculis, Liv. (u. so viro manicas atque arta levari vincla iubet, Verg.): liberare alqm vinculis, Liv.: alqm aeternis tenebris vinculisque mandare, Cic.: alqm Ardeam (nach A.) in vincula mittere, Liv.: onerare alqm vinculis, Iustin.: punire alqm vinculis aeternis, Val. Max.: rumpere alcis vincula, Cic.: solvere alcis vincula et claustra refringere, Cic. – II) übtr.: A) das Band, die Fessel, als Hemmungs- oder Einschränkungsmittel, a) konkr.: ex corporum vinculis evolare, Banden, Cic.: vincula solvere cado, Tibull.: vincula undarum, Eis, Petron. – b) abstr.: vinculum ingens immodicae cupiditatis iniectum est, Liv.: iis vinculis fugae obstricti stabant, Liv.: alligati et constricti estis amaro vinculo servitutis, Val. Max. – B) das Band, für das, wodurch etwas zusammengehalten, befestigt, erhalten oder vereinigt wird, a) konkr.: mollit pennarum vincula, ceras, Ov.: vincula oder vincla für heftige, innige Umarmungen, Tibull. u. Prop. – b) abstr.: numerorum, Cic.: coniunctionis, Cic.: fidei, Liv.: accedit maximum vinculum, Grund, Beweggrund, Ursache (zur Freundschaft), Cic.: sanguinis vincula rupit amor, Bande des Blutes, Prop.: vinclis propinquitatis coniunctus, Cic.: ille (imperator) est enim vinculum, per quod res publica cohaeret, Sen.: illa vincula, quibus quidem libentissime astringor, quanta sunt! wie stark sind erst jene Bande, durch die ich mich am liebsten an andere geknüpft sehe, Cic.: atqui non indignitas rerum sponsionis vinculum levat, schwächt nicht die Kraft der Verbürgung, Liv.: qui ius civile contemnendum putat, is vincula revellit non modo iudiciorum, sed etiam utilitatis vitaeque communis, Cic.: legis vincula ruperunt, Lact.: cuius morte optime cohaerentis rei publicae vincula resoluta sunt, Sen. – / arch. Abl. Plur. vinculeis, Corp. inscr. Lat. 1, 199, 43. – Über die synkop. Form vinclum s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 732.

    lateinisch-deutsches > vinculum

  • 18 behandeln

    behandeln, I) sich mit etw. beschäftigen: tractare alqm od. alqd (mit einer Person oder Sache sich abgeben; auch v. Arzt). – curare alqm od. alqd (besorgen, abwarten). – disputare, disserere de alqa re (erörtern, w. s.). – agitare (besprechend behandeln). – eine Krankheit b., curare morbum: adhibere morbo curationem: einen Kranken, alqm tractare, curare: sich b. lassen (v. Kranken), se curari pati: einen Kranken von einem andern Arzt b. lassen (da der bisherige nicht helfen kann), aegrotum alii medico tradere. – etw. historisch, fast dichterisch b., historice, prope poëtice prosequi. – II) sich gegen jmd. betragen: alqm tractare, habere, gut, schlecht etc., bene, male etc. – jmd. gütig b., liberaliter habere od. tractare alqm: mit Achtung, honorifice tractare alqm: mit der größten Achtung, summo honore afficere alqm: jmd. dessen Stande gemäß, dignitati alcis consulere: jmd. feindselig, in hostium numero habere [374] alqm; pro hoste habere od. ducere alqm: jmd. verächtlich b., alqm contemnere: jmd. ebenso wie jeden andern b., alqm eodem locohabere, quo alium. Behandlung, I) Beschäftigung mit etc.: tractatio. tractatus (Beschäftigung mit den Kräften des Körpers u. Geistes). – curatio (Abwartung). – kluge B. wichtiger Angelegenheiten, prudentia rerummagnarum. – einen Kranken in der B. haben, s. behandeln (einen Kranken). – II) Betragen gegen etc.: tractatio. – freundliche B., comitas: humanitas: harte, asperitas; saevitia (Grausamkeit): gelinde, lenitas; indulgentia (schonende, nachsichtige): schlechte B., mala tractatio: schmähliche B., contumelia: unwürdige B., iniuriarum indignitas: unwürdige B. aller Art, indignitates.Behandlungsart,- weise, tractatio (auch inder Darstellung). – ratio (das Verfahren, die Methode). – curatio (Art der Abwartung; vgl. »Kur«).

    deutsch-lateinisches > behandeln

  • 19 Unanständigkeit

    Unanständigkeit, indignitas (unanständiges Betragen, unanständige Behandlung anderer und unanständige Beschaffenheit einer Sache). – turpitudo (unsittliche Beschaffenheit, Unsittlichkeit).

    deutsch-lateinisches > Unanständigkeit

  • 20 Unbill

    Unbill, iniuria (im allg., Ungerechtigkeit). – indignitas (unwürdige und schimpfliche Behandlung). – contumelia (übermütige Mißhandlung. Schmach). – imd. vor U. schützen, alqm prohibere iniuriā: Unbilden aller Art ertragen, indignitates contumeliasque perferre.

    deutsch-lateinisches > Unbill

См. также в других словарях:

  • indignité — [ ɛ̃diɲite ] n. f. • v. 1420; lat. indignitas 1 ♦ Littér. Caractère d une personne indigne. « La bassesse et l indignité de son âme » (Rousseau) . ⇒ abaissement, abjection, déshonneur. ♢ Dr. Indignité successorale, frappant l héritier qui a… …   Encyclopédie Universelle

  • indignitate — INDIGNITÁTE s.f. (Liv.) Lipsă de demnitate; nemernicie, ticăloşie. [cf. fr. indignité, lat. indignitas]. Trimis de LauraGellner, 29.04.2005. Sursa: DN  INDIGNITÁTE s. f. lipsă de demnitate; nemernicie. (< fr. indignité, lat. indignitas) …   Dicționar Român

  • Indignities — Indignity In*dig ni*ty, n.; pl. {Indignities}. [L. indignitas: cf. F. indignit[ e]. See {Indign}.] Any action toward another which manifests contempt for him; an offense against personal dignity; unmerited contemptuous treatment; contumely;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Indignity — In*dig ni*ty, n.; pl. {Indignities}. [L. indignitas: cf. F. indignit[ e]. See {Indign}.] Any action toward another which manifests contempt for him; an offense against personal dignity; unmerited contemptuous treatment; contumely; incivility or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • indignity — noun (plural ties) Etymology: Latin indignitat , indignitas, from indignus Date: 1581 1. a. an act that offends against a person s dignity or self respect ; insult b. humiliating treatment 2. obsolete lack or loss of dignity or honor …   New Collegiate Dictionary

  • Indignation — (von lat. „indignitas“ Unwürdigkeit, franz. indignation, engl. indignation) bedeutet Entrüstung, Empörung im Sinne eines moralischen Gefühls. Das zugehörige Adjektiv lautet indigniert. Laut Meyers Großes Konversations Lexikon von 1905 ist… …   Deutsch Wikipedia

  • Indigniert — Indignation (von lat. indignitas Unwürdigkeit, franz. indignation, engl. indignation) bedeutet Entrüstung, Empörung im Sinne eines moralischen Gefühls. Indignation ist persönlicher oder gemeinschaftlicher Ausdruck der empfundenen Entwürdigung… …   Deutsch Wikipedia

  • indignity — /in dig ni tee/, n., pl. indignities. 1. an injury to a person s dignity; slighting or contemptuous treatment; humiliating affront, insult, or injury. 2. Obs. disgrace or disgraceful action. [1575 85; < L indignitas unworthiness, equiv. to… …   Universalium

  • indignidad — ► sustantivo femenino 1 Calidad de lo que es indigno: ■ la indignidad de la miseria absoluta. SINÓNIMO deshonor 2 Acción indigna o despreciable que se comete en perjuicio de alguien. SINÓNIMO canallada [ignonimia] * * * indignidad 1 f. Cualidad… …   Enciclopedia Universal

  • Indignität — In|di|gni|tät auch: In|dig|ni|tät 〈f. 20; unz.〉 1. 〈Rechtsw.〉 Erbunwürdigkeit 2. 〈veraltet〉 Unwürdigkeit * * * In|di|gni|tät, die; [lat. indignitas]: 1. (Rechtsspr.) Erbunwürdigkeit. 2. (veraltet) Unwürdigkeit …   Universal-Lexikon

  • индигнитет — (лат. indignitas) 1. недостојност, недостојно однесување или постапување 2. нискост, срам, навреда …   Macedonian dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»