Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

impulsio

  • 1 impulsio

    impulsĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] impulsion, choc, heurt. [st2]2 [-] impulsion naturelle, disposition. [st2]3 [-] instigation, sollicitation.
    * * *
    impulsĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] impulsion, choc, heurt. [st2]2 [-] impulsion naturelle, disposition. [st2]3 [-] instigation, sollicitation.
    * * *
        Impulsio, Verbale. Cic. Esmeute de volunte sans deliberation precedente, Esmotion.

    Dictionarium latinogallicum > impulsio

  • 2 impulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impulsio

  • 3 impulsio

    impulsio, ōnis, f. (impello), I) der Anstoß, corporis, Donat. Ter. Andr. 3, 4, 21: virtutis alicuius (irgend einer Kraft) impulsionibus torqueri, Arnob. 2, 58. – II) übtr., a) die äußerliche Anregung, Veranlassung, Einwirkung, der Eindruck von außen, Cic. Tim. 17: Plur., impulsiones rerum, Arnob. 7, 28. – b) der Trieb, Antrieb, plötzliche Einfall (Ggstz. ratiocinatio), Cic. de inv. 2, 17 u. 19; 2, 20. – m. ad u. Akk., omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zur Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: ad hilaritatem imp., die Erregung der Heiterkeit, Versetzung in eine heitere Stimmung (durch Scherz, witzige Reden), griech. χαριεντισμός, eine Redefigur, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 31 u. 9, 2, 3.

    lateinisch-deutsches > impulsio

  • 4 impulsio

    impulsio, ōnis, f. (impello), I) der Anstoß, corporis, Donat. Ter. Andr. 3, 4, 21: virtutis alicuius (irgend einer Kraft) impulsionibus torqueri, Arnob. 2, 58. – II) übtr., a) die äußerliche Anregung, Veranlassung, Einwirkung, der Eindruck von außen, Cic. Tim. 17: Plur., impulsiones rerum, Arnob. 7, 28. – b) der Trieb, Antrieb, plötzliche Einfall (Ggstz. ratiocinatio), Cic. de inv. 2, 17 u. 19; 2, 20. – m. ad u. Akk., omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zur Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: ad hilaritatem imp., die Erregung der Heiterkeit, Versetzung in eine heitere Stimmung (durch Scherz, witzige Reden), griech. χαριεντισμός, eine Redefigur, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 31 u. 9, 2, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > impulsio

  • 5 impulsio

    ōnis f. [ impello ]
    2) побуждение, импульс, повод ( ad hilaritatem C)

    Латинско-русский словарь > impulsio

  • 6 impulsió

    impulsión

    Vocabulari Català-Castellà > impulsió

  • 7 impulsio

    impulsus см. impellere.

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > impulsio

  • 8 impulsio

    external pressure; influence; incitement

    Latin-English dictionary > impulsio

  • 9 impulsiō (inp-)

        impulsiō (inp-) ōnis, f    [1 in+1 PAL-], external pressure, influence: aliqua.—Fig., incitement, instigation, impulse: ad omnem animi motum: ad hilaritatem, pleasantry.

    Latin-English dictionary > impulsiō (inp-)

  • 10 impulsión

    impulsió

    Vocabulario Castellano-Catalán > impulsión

  • 11 inpulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inpulsio

  • 12 Толчок

    - impulsio; pulsus; impulsus; ictus; verber, -eris n; offensa; plaga;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Толчок

  • 13 mitigatio

    mītigātio, ōnis, f. (mitigo), die Milderung, Besänftigung, omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zu ihrer Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: est lingua et mitigationis et misericordiae, ist sanftmütig und mitleidig, Vulg. Sirach 36, 25: Plur., eius modi licentia si nimium videbitur acrimoniae habere, multis mitigationibus lenietur, Cornif. rhet. 4, 49: plue mihi mitigationes in cor, Augustin. conf. 12, 25, 34.

    lateinisch-deutsches > mitigatio

  • 14 ratiocinatio

    ratiōcinātio, ōnis, f. (ratiocinor), die Berechnung, I) als philos.u. rhet. t. t.: A) die ruhige, vernünftige Überlegung (Ggstz. impulsio, leidenschaftl. Trieb), Cic. de inv. 2, 18. – u. das philos. Überlegen, etiam sapientiae studiosos maximos medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret, Cels. 1. praef. p. 5, 31 D. – als rhet. Figur = die Überlegung in Fragen an sich selbst, Cornif. rhet. 4, 23. – B) der Vernunftschluß, die Schlußfolge, der Syllogismus, Cic. u. Quint.: duae partes ratiocinationis, des Vernunftschlusses (= Vernunftschlußbeweises), Cic. – II) als t. t. der Architektur, die Theorie (Ggstz. fabrica u. opus die Praxis), Vitr. 1, 1. § 1 u. § 15.

    lateinisch-deutsches > ratiocinatio

  • 15 Anstoß

    Anstoß, I) eig.: a) übh.: offensio. – A. (Eindruck) von außen, pulsus externus; impulsio: heftiger A., impetus. – b) das Stocken in der Rede; z. B. deutlich u. ohne A. reden, plane et articulate eloqui: etwas ohne A. lesen, ab oculo legere alqd. – II) meton.; a) Anregung: impulsus. – den ersten A. zu etw. geben, alcis rei auctorem esse. – b) = Bedenken no. II, w. s. – c) Hindernis etc.: offensio. offensa (unangenehmer Zufall, Unfall). – difficultas (Schwierigkeit). – d) Ärgernis: offensio. offensa (der mißbilligende, Unwillen erregende Anstoß. den jmd. an etwas nimmt). – res mali od. pessimi exempli (die ein schlechtes, sehr schlechtes Beispiel gebende Sache). – A. erregen, aliquid habere offensionis: es erregt etw. bei mir A., offendit alqd animum meum. – jmdm. A. geben, offendere alqm od. apud alqm; in offensionem alcis incurrere od. cadere: ich habe bei jmd. großen A. gegeben, in magna offensa sum apud alqm: A., großen A. geben durch seinen Lebenswandel, esse mali od. pessimi exempli. – A. nehmen an jmd. od. etwas, in alqo od. in alqa re offendere (an jmd. od. einer Sache etwas auszusetzen haben): nicht ohne A. sein, non vacare offensione.

    deutsch-lateinisches > Anstoß

  • 16 Antrieb

    Antrieb, I) die Handlung des Antreibens: impulsus. impulsio (das Antreiben). – incitatio (das Anregen). – auctoritas (die Förderung eines Entschlusses etc., der fördernde Einfluß jmds., z. B. doctoris). – äußerer A., pulsusexternus: auf jmds. A., alqo impulsore od. auctore; alcis impulsu; alcis auctoritate impulsus; u. bl. alcis auctoritate: auf jmds. Rat u. A., alcis consilio atque auctoritate: auf göttlichen A., s. Eingebung: auf fremden A., alieno impulsu. – II) das, was uns antreibt: a) innerer Trieb: impetus; vis. – aus eigenem A., aus freiem A., meā, tuā, suā sponte; auch ipse (freiwillig, von selbst); per se (für sich, ohne jmds. Zutun); ultro (gutwillig). – b) äußeres Mittel zum Antreiben: incitamentum. irritamentum (Anregungsmittel). – stimulus od. Plur. stimuli (Stachel, z. B. zum Ruhme, gloriae stimuli). – keinen A. haben, calcaribus egere: das ist der mächtigste A. zur Tapferkeit, hoc maxime ad virtutem excitat.

    deutsch-lateinisches > Antrieb

  • 17 Drang

    Drang, I) das Drängen, Drücken: pressus (eig.). – onus, eris,n. (uneig., das Drückende, Lästige, z.B. der Geschäfte). – D. des Kriegs, necessitas belli: in einem D. von Geschäften leben, maximis occupationibus distineri: durch den D. der Umstände bewogen, necessario od. necessariā re coactus: durch den D. der Umstände bewogen werden. necessitate cogi: im D. des Augenb licks, temporis causā (z.B. alci assentiri): sich dem D. des Augenblicks, dem D. der Umstände fügen, tempori cedere; necessitati parēre. – II) = innerer Trieb: impetus (z.B. animi). – impulsio. impulsus (Antrieb). – voluntas (Wille, Neigung). – cupiditas (Begierde, z.B. pervicax [unüberwindlicher] alqd visendi). – einen heftigen (unwiderstehlichen) D. zu etwas fühlen, studio alcis rei ardere, incensum esse; cupidine ad alqd abstrahi: ich fühle heftigen (unwiderstehlichen) D. zu etc., mihi temperare non possum, quin etc.

    deutsch-lateinisches > Drang

  • 18 mitigatio

    mītigātio, ōnis, f. (mitigo), die Milderung, Besänftigung, omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zu ihrer Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: est lingua et mitigationis et misericordiae, ist sanftmütig und mitleidig, Vulg. Sirach 36, 25: Plur., eius modi licentia si nimium videbitur acrimoniae habere, multis mitigationibus lenietur, Cornif. rhet. 4, 49: plue mihi mitigationes in cor, Augustin. conf. 12, 25, 34.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mitigatio

  • 19 ratiocinatio

    ratiōcinātio, ōnis, f. (ratiocinor), die Berechnung, I) als philos.u. rhet. t. t.: A) die ruhige, vernünftige Überlegung (Ggstz. impulsio, leidenschaftl. Trieb), Cic. de inv. 2, 18. – u. das philos. Überlegen, etiam sapientiae studiosos maximos medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret, Cels. 1. praef. p. 5, 31 D. – als rhet. Figur = die Überlegung in Fragen an sich selbst, Cornif. rhet. 4, 23. – B) der Vernunftschluß, die Schlußfolge, der Syllogismus, Cic. u. Quint.: duae partes ratiocinationis, des Vernunftschlusses (= Vernunftschlußbeweises), Cic. – II) als t. t. der Architektur, die Theorie (Ggstz. fabrica u. opus die Praxis), Vitr. 1, 1. § 1 u. § 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ratiocinatio

  • 20 impellere

    1) гнать, погонять;

    impulsus, побуждение, толчок (l. 7 § 3. 1. 29 § 3. 1. 52 § 4 D. 9, 2);

    impulsus fluminis, наnop реки (1. 24 § 11 D. 39, 2).

    2) побуждать (1. 51 § 3 D. 47, 2);

    impulsio, побуждение (33 § 6 C. 1, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > impellere

См. также в других словарях:

  • impulsio — index impulse Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • impulsió — im|pul|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • impulsion — [ ɛ̃pylsjɔ̃ ] n. f. • 1315; lat. impulsio, de impellere « pousser vers » 1 ♦ (Concret) Action de pousser. Ce qui pousse. ⇒ impression, poussée. Force d impulsion. Donner, transmettre, communiquer une impulsion à un mobile. ⇒ mouvoir, pousser (cf …   Encyclopédie Universelle

  • impulsie — IMPÚLSIE, impulsii, s.f. 1. Tendinţă, pornire spontană, involuntară, adesea cu caracter imperios, provocată de un factor psihologic, emoţional. 2. Mişcare imprimată unui corp de o forţă exterioară. 3. Impuls (3). [var.: (rar) impulsiúne s.f.] –… …   Dicționar Român

  • impulsión — (Del lat. impulsio, onis.) ► sustantivo femenino Acción de impeler o impulsar. SINÓNIMO impulso * * * impulsión f. Acción de impeler o impulsar, en cualquier acepción. ≃ *Impulso. * * * impulsión. (Del lat. impulsĭo, ōnis). f. impulso. * * * ►… …   Enciclopedia Universal

  • Impulsion — Im*pul sion, n. [L. impulsio: cf. F. impulsion. See {Impel}.] [1913 Webster] 1. The act of impelling or driving onward, or the state of being impelled; the sudden or momentary agency of a body in motion on another body; also, the impelling force …   The Collaborative International Dictionary of English

  • импульс — толчок, побуждение Ср. Когда она узнала, что Никанорова (студентка) дочь курьера, то посмотрела на нее как на чудо... И это был первый импульс к тому, чтобы подойти к ней поближе. Потапенко. Дочь курьера. 1, 4. Ср. Impulsio (impellere, ударить во …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Импульс — Импульсъ толчекъ, побужденіе. Ср. Когда она узнала, что Никанорова (студентка) дочь курьера, то посмотрѣла на нее какъ на чудо... И это былъ первый импульсъ къ тому, чтобы подойти къ ней поближе. Потапенко. Дочь курьера. 1, 4. Ср. Impulsio… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • impulsion — /im pul sheuhn/, n. 1. the act of impelling, driving onward, or pushing. 2. the resulting state or effect; impulse; impetus. 3. the inciting influence of some feeling or motive; mental impulse. 4. a constraining or inciting action exerted on the… …   Universalium

  • импульс — Заимств. в конце XIX в. из нем. яз., в котором impulse < франц. impulsion, восходящего к лат. impulsio «толчок (перенос.), побуждение» (исходное слово pellere «приводить в движение»). См. пульс …   Этимологический словарь русского языка

  • impulse — I noun actuation, drive, encouragement, impelling force, impetus, impulsio, impulsion, impulsus, incentive, motivation, motive, pressure, push, spontaneity, spontaneous inclination, stimulant, sudden desire, sudden force, thrust associated… …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»