-
1 impūnītus (in-p-)
impūnītus (in-p-) adj. with comp, unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure: iniuria: scelus, S.: nec diu proditoribus impunita res fuit, L.: qui tu impunitior illa obsonia captas? H.: quo inpunitior sit (Appius), L.—Unrestrained, unbridled: mendacium. -
2 impunitus
impūnītus ( inp-; also impoenī-tus; cf. impune), a, um, adj. [2. in-punitus], unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure (class.; cf.inultus): injuriam inultam impunitamque dimittere,
Cic. Verr. 2, 5, 58, § 149; cf. id. Div. in Caecil. 16, 53:tibi vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera,
id. Cat. 1, 7, 18:si istius haec tanta injuria impunita discesserit,
id. Verr. 2, 4, 30, § 68:scelera,
id. Off. 2, 8, 28:Cn. Fulvio fugam ex proelio ipsius temeritatem commisso impunitam esse,
Liv. 36, 2, 15; 9, 26, 1:furta omnia fuisse licita et impunita (al. impoenita),
Gell. 11, 18; Sall. C. 51, 5; Auct. Her. 4, 39, 51; Sen. Contr. 1, 2, 22; Tac. H. 4, 77.— Comp.:qui tu impunitior illa obsonia captas?
Hor. S. 2, 7, 105:libidinem Appi Claudii, quo inpunitior sit,
Liv. 3, 50, 7.— Adv.: impūnītē, with impunity: alios in facinore gloriari, aliis ne dolere quidem impunite licere, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 3; id. Fin. 2, 18, 59: quo impunitius uxor ejus moecharetur, Fest. s. v. non omnibus, p. 173 a, Müll. -
3 impunitus
impunita -um, impunitior -or -us, impunitissimus -a -um ADJunpunished, unrestrained, unbridled; safe, secure, free from danger -
4 impunitus
unpunished, unrestrained, safe. -
5 impoenitus
impūnītus ( inp-; also impoenī-tus; cf. impune), a, um, adj. [2. in-punitus], unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure (class.; cf.inultus): injuriam inultam impunitamque dimittere,
Cic. Verr. 2, 5, 58, § 149; cf. id. Div. in Caecil. 16, 53:tibi vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera,
id. Cat. 1, 7, 18:si istius haec tanta injuria impunita discesserit,
id. Verr. 2, 4, 30, § 68:scelera,
id. Off. 2, 8, 28:Cn. Fulvio fugam ex proelio ipsius temeritatem commisso impunitam esse,
Liv. 36, 2, 15; 9, 26, 1:furta omnia fuisse licita et impunita (al. impoenita),
Gell. 11, 18; Sall. C. 51, 5; Auct. Her. 4, 39, 51; Sen. Contr. 1, 2, 22; Tac. H. 4, 77.— Comp.:qui tu impunitior illa obsonia captas?
Hor. S. 2, 7, 105:libidinem Appi Claudii, quo inpunitior sit,
Liv. 3, 50, 7.— Adv.: impūnītē, with impunity: alios in facinore gloriari, aliis ne dolere quidem impunite licere, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 3; id. Fin. 2, 18, 59: quo impunitius uxor ejus moecharetur, Fest. s. v. non omnibus, p. 173 a, Müll. -
6 inpunitus
impūnītus ( inp-; also impoenī-tus; cf. impune), a, um, adj. [2. in-punitus], unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure (class.; cf.inultus): injuriam inultam impunitamque dimittere,
Cic. Verr. 2, 5, 58, § 149; cf. id. Div. in Caecil. 16, 53:tibi vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera,
id. Cat. 1, 7, 18:si istius haec tanta injuria impunita discesserit,
id. Verr. 2, 4, 30, § 68:scelera,
id. Off. 2, 8, 28:Cn. Fulvio fugam ex proelio ipsius temeritatem commisso impunitam esse,
Liv. 36, 2, 15; 9, 26, 1:furta omnia fuisse licita et impunita (al. impoenita),
Gell. 11, 18; Sall. C. 51, 5; Auct. Her. 4, 39, 51; Sen. Contr. 1, 2, 22; Tac. H. 4, 77.— Comp.:qui tu impunitior illa obsonia captas?
Hor. S. 2, 7, 105:libidinem Appi Claudii, quo inpunitior sit,
Liv. 3, 50, 7.— Adv.: impūnītē, with impunity: alios in facinore gloriari, aliis ne dolere quidem impunite licere, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 3; id. Fin. 2, 18, 59: quo impunitius uxor ejus moecharetur, Fest. s. v. non omnibus, p. 173 a, Müll. -
7 impūnītē
impūnītē adv. [impunitus], with impunity: facere.* * *with impunity; without punishment/restraint; safely, unharmed; freely -
8 impaenitus
impaenītus ( inp-), v. impunitus. -
9 impunite
-
10 inpaenitus
impaenītus ( inp-), v. impunitus. -
11 inpunite
См. также в других словарях:
impuni — impuni, ie [ ɛ̃pyni ] adj. • 1320; lat. impunitus ♦ Qui n est pas puni, ne reçoit pas de punition. Coupable impuni. Une faute restée impunie. « Faut il laisser un affront impuni ? » (P. Corneille). « Ce vice impuni, la lecture », de V. Larbaud. ● … Encyclopédie Universelle
impunité — [ ɛ̃pynite ] n. f. • 1352; lat. impunitas ♦ Caractère de ce qui est impuni; absence de punition. L impunité d un crime, d un criminel. Être assuré de l impunité, jouir de l impunité. Il a agi en toute impunité. ⇒ impunément. « Nous sommes grisés… … Encyclopédie Universelle
impunie — ● impuni, impunie adjectif (latin impunitus) Qui n est pas puni : Un crime impuni … Encyclopédie Universelle
impunido — impunido, da. (Del lat. impunītus). adj. desus. impune … Enciclopedia Universal
impuni — impuni, ie (in pu ni, nie) adj. 1° Qui demeure sans punition, en parlant des choses. • ....Faut il laisser un affront impuni ?, CORN. Cid, I, 9. • Les âmes blessées poussent leurs cris au ciel, et Dieu ne laissera pas ces désordres impunis … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
FUGITIVUS Haereticus — in Communione Rom. dicitur, qui, contra se inquiri animadvertens, aut iam in vinculis detentus, evadit aufugitque, ut Inquisitorum manibus sese subducat. Tum Inquisitor primo diligenter et sine tumultu inquirit, quo se receperit, eumque si locum… … Hofmann J. Lexicon universale
impunito — [dal lat. impunitus ]. ■ agg. [non colpito dal giusto castigo: l assassino rimase i. ] ◀▶ condannato, punito. ■ s.m. (f. a ), roman. [persona sfacciata e insolente] ▶◀ impertinente, insolente, irrispettoso, irriverente, sfacciato, sfrontato.… … Enciclopedia Italiana
impuni — Impuni, Impunitus. Demeurer impuni, Impune ferre vel habere, Habere impunitatem et licentiam, Inultum aliquid auferre … Thresor de la langue françoyse
impunido — impunido, da (Del lat. impunītus). adj. desus. impune … Diccionario de la lengua española
