Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

impĕrĭōsus

  • 1 imperiosus

    impĕrĭōsus, a, um [st2]1 [-] Ov. Cic. qui commande, puissant, dominateur, tyrannique. [st2]2 [-] Cic. Sen. impérieux, hautain, plein de morgue. [st2]3 [-] dur, sévère, rigide. [st2]4 [-] au fig. irrésistible.    - sibi imperiosus, Hor.: qui est maître de soi.    - sui imperiosus, Plin.: qui est maître de soi.
    * * *
    impĕrĭōsus, a, um [st2]1 [-] Ov. Cic. qui commande, puissant, dominateur, tyrannique. [st2]2 [-] Cic. Sen. impérieux, hautain, plein de morgue. [st2]3 [-] dur, sévère, rigide. [st2]4 [-] au fig. irrésistible.    - sibi imperiosus, Hor.: qui est maître de soi.    - sui imperiosus, Plin.: qui est maître de soi.
    * * *
        Imperiosus, pen. prod. Adiectiuum. Cic. Qui ha grand gouvernement, ou seigneurie, ou empire.
    \
        Imperiosa Dictatura. Liu. De grande authorité.
    \
        AEquor imperiosius. Horat. Violent, et contre qui on ne peult resister, A qui il fault obeir.
    \
        Imperiosus. Cic. Qui veult estre obey estroictement et à la rigueur, Qui commande d'authorité et de maistrise, Fier et haultain.
    \
        Imperiosus sibi. Horat. Qui est maistre de soymesme, de ses passions et concupiscences ou affections.

    Dictionarium latinogallicum > imperiosus

  • 2 Imperiosus

    impĕrĭōsus (less correctly inp-), a, um, adj. [imperium], possessed of command, far-ruling, mighty, powerful, puissant (class.).
    I.
    In gen.: urbes magnae atque imperiosae, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 2:

    populi,

    Cic. Or. 34, 120: imperiosissima civitas, Aug. Civ. Dei, 15, 19 (cf. Verg. A. 1, 284):

    dictatura,

    Liv. 7, 40, 9; cf.

    virga,

    i. e. the fasces, Ov. Tr. 5, 6, 32:

    quisnam igitur liber? sapiens, sibi qui imperiosus,

    who has dominion over himself, Hor. S. 2, 7, 83; cf. Plin. 34, 8, 19, § 62:

    imperiosissimae humanae mentis artes (religio, astrologia, medicina),

    id. 30, 1, 1, § 1:

    risus habet vim nescio an imperiosissimam,

    Quint. 6, 3, 8. —
    II.
    In partic.
    A.
    In a bad sense, imperious, domineering, tyrannical:

    cupiditas honoris quam dura est domina, quam imperiosa,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    nimis imperiosus philosophus,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    paedagogi,

    Quint. 1, 1, 8:

    imperiosus atque impotens,

    Sen. Ben. 3, 28 fin.:

    imperiosi nobis ipsis et molesti sumus,

    id. Q. N. 4 praef.:

    Proserpina,

    Hor. S. 2, 5, 110:

    quojus cibo iste factust imperiosior,

    Plaut. Capt. 4, 2, 26:

    imperiosius aequor,

    Hor. C. 1, 14, 8:

    familia imperiosissima et superbissima,

    Liv. 9, 34, 15.—Hence,
    B.
    Impĕrĭōsus, i, m., a surname of the dictator L. Manlius Torquatus and his son, the consul T. Manlius Torquatus, on account of their severity, Liv. 7, 3, 4; 7, 4, 7; Sen. Ben. 3, 37; Cic. Fin. 2, 19, 60; Plin. 22, 5, 5, § 8; Liv. 4, 29, 6; cf. Manlius.—Hence, adv.: impĕrĭōsē, imperiously, tyrannically (ante- and postclass.):

    non severe, non imperiose praecepit,

    Gell. 2, 29, 1; Charis. 202, 11: paene imperiosius quam humanius, Varr. ap. Non. 287, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > Imperiosus

  • 3 imperiosus

    impĕrĭōsus (less correctly inp-), a, um, adj. [imperium], possessed of command, far-ruling, mighty, powerful, puissant (class.).
    I.
    In gen.: urbes magnae atque imperiosae, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 2:

    populi,

    Cic. Or. 34, 120: imperiosissima civitas, Aug. Civ. Dei, 15, 19 (cf. Verg. A. 1, 284):

    dictatura,

    Liv. 7, 40, 9; cf.

    virga,

    i. e. the fasces, Ov. Tr. 5, 6, 32:

    quisnam igitur liber? sapiens, sibi qui imperiosus,

    who has dominion over himself, Hor. S. 2, 7, 83; cf. Plin. 34, 8, 19, § 62:

    imperiosissimae humanae mentis artes (religio, astrologia, medicina),

    id. 30, 1, 1, § 1:

    risus habet vim nescio an imperiosissimam,

    Quint. 6, 3, 8. —
    II.
    In partic.
    A.
    In a bad sense, imperious, domineering, tyrannical:

    cupiditas honoris quam dura est domina, quam imperiosa,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    nimis imperiosus philosophus,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    paedagogi,

    Quint. 1, 1, 8:

    imperiosus atque impotens,

    Sen. Ben. 3, 28 fin.:

    imperiosi nobis ipsis et molesti sumus,

    id. Q. N. 4 praef.:

    Proserpina,

    Hor. S. 2, 5, 110:

    quojus cibo iste factust imperiosior,

    Plaut. Capt. 4, 2, 26:

    imperiosius aequor,

    Hor. C. 1, 14, 8:

    familia imperiosissima et superbissima,

    Liv. 9, 34, 15.—Hence,
    B.
    Impĕrĭōsus, i, m., a surname of the dictator L. Manlius Torquatus and his son, the consul T. Manlius Torquatus, on account of their severity, Liv. 7, 3, 4; 7, 4, 7; Sen. Ben. 3, 37; Cic. Fin. 2, 19, 60; Plin. 22, 5, 5, § 8; Liv. 4, 29, 6; cf. Manlius.—Hence, adv.: impĕrĭōsē, imperiously, tyrannically (ante- and postclass.):

    non severe, non imperiose praecepit,

    Gell. 2, 29, 1; Charis. 202, 11: paene imperiosius quam humanius, Varr. ap. Non. 287, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > imperiosus

  • 4 imperiosus

    imperiōsus, a, um [ imperium ]
    1) имеющий власть, властвующий, господствующий, могущественный, сильный (populus, urbs C; dictatura L)
    i. sibi H и sui PMвладеющий собой
    2) повелительный, властный, деспотический (i. et impotens Sen; philosophus nimis i. C)

    Латинско-русский словарь > imperiosus

  • 5 imperiosus

    imperiōsus, a, um (imperium), I) herrschend, gebietend, mächtig, populus, Großmacht, Cic.: dictatura, Liv.: virga, die Faszes, Ov.: imperiosissimi XII fasces, Val. Max.: m. Genet., artes imperiosissimae humanae mentis, Plin.: imper. sui, Plin., u. sibi, Hor., über sich. – II) im üblen Sinne, gebieterisch, herrisch, tyrannisch, philosophus, Cic.: familia imperiosissima, Liv.: übtr., imperiosius aequor, Hor.: carmina, Zauberformeln, Lucan.: cupiditas, Cic.

    lateinisch-deutsches > imperiosus

  • 6 imperiosus

    imperiōsus, a, um (imperium), I) herrschend, gebietend, mächtig, populus, Großmacht, Cic.: dictatura, Liv.: virga, die Faszes, Ov.: imperiosissimi XII fasces, Val. Max.: m. Genet., artes imperiosissimae humanae mentis, Plin.: imper. sui, Plin., u. sibi, Hor., über sich. – II) im üblen Sinne, gebieterisch, herrisch, tyrannisch, philosophus, Cic.: familia imperiosissima, Liv.: übtr., imperiosius aequor, Hor.: carmina, Zauberformeln, Lucan.: cupiditas, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imperiosus

  • 7 imperiosus

    imperiosa, imperiosum ADJ
    powerful, domineering, masterful; dictatorial, imperious

    Latin-English dictionary > imperiosus

  • 8 imperiosus

    imperious, dominering, powerful.

    Latin-English dictionary of medieval > imperiosus

  • 9 imperiōsus (inp-)

        imperiōsus (inp-) adj. with comp. and sup.    [imperium], possessed of command, far-ruling, mighty, powerful, puissant: urbes: dictatura, L.: virga, i. e. the fasces, O.: sibi qui imperiosus, lord of himself, H.—Arbitrary, domineering, tyrannical: domina: Proserpina, resistless, H.: imperiosius aequor, H.: familia imperiosissima, L.

    Latin-English dictionary > imperiōsus (inp-)

  • 10 Авторитарный

    imperiosus, a, um;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Авторитарный

  • 11 Властолюбивый

    - imperiosus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Властолюбивый

  • 12 inperiosus

    impĕrĭōsus (less correctly inp-), a, um, adj. [imperium], possessed of command, far-ruling, mighty, powerful, puissant (class.).
    I.
    In gen.: urbes magnae atque imperiosae, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 2:

    populi,

    Cic. Or. 34, 120: imperiosissima civitas, Aug. Civ. Dei, 15, 19 (cf. Verg. A. 1, 284):

    dictatura,

    Liv. 7, 40, 9; cf.

    virga,

    i. e. the fasces, Ov. Tr. 5, 6, 32:

    quisnam igitur liber? sapiens, sibi qui imperiosus,

    who has dominion over himself, Hor. S. 2, 7, 83; cf. Plin. 34, 8, 19, § 62:

    imperiosissimae humanae mentis artes (religio, astrologia, medicina),

    id. 30, 1, 1, § 1:

    risus habet vim nescio an imperiosissimam,

    Quint. 6, 3, 8. —
    II.
    In partic.
    A.
    In a bad sense, imperious, domineering, tyrannical:

    cupiditas honoris quam dura est domina, quam imperiosa,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    nimis imperiosus philosophus,

    id. Fin. 2, 32, 105:

    paedagogi,

    Quint. 1, 1, 8:

    imperiosus atque impotens,

    Sen. Ben. 3, 28 fin.:

    imperiosi nobis ipsis et molesti sumus,

    id. Q. N. 4 praef.:

    Proserpina,

    Hor. S. 2, 5, 110:

    quojus cibo iste factust imperiosior,

    Plaut. Capt. 4, 2, 26:

    imperiosius aequor,

    Hor. C. 1, 14, 8:

    familia imperiosissima et superbissima,

    Liv. 9, 34, 15.—Hence,
    B.
    Impĕrĭōsus, i, m., a surname of the dictator L. Manlius Torquatus and his son, the consul T. Manlius Torquatus, on account of their severity, Liv. 7, 3, 4; 7, 4, 7; Sen. Ben. 3, 37; Cic. Fin. 2, 19, 60; Plin. 22, 5, 5, § 8; Liv. 4, 29, 6; cf. Manlius.—Hence, adv.: impĕrĭōsē, imperiously, tyrannically (ante- and postclass.):

    non severe, non imperiose praecepit,

    Gell. 2, 29, 1; Charis. 202, 11: paene imperiosius quam humanius, Varr. ap. Non. 287, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > inperiosus

  • 13 Империализм

    - imperiosus dominatus; *imperialismus; studium imperii amplificandi, dominandi libido;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Империализм

  • 14 Manlius

    Mānlius, a, um
    Манлий, римск. nomen; наиболее известны
    1) A. M. Vulso, который в 451 г. до н. э. отправился с группой сенаторов в Грецию для изучения местных законов L
    2) Marcus M. Capitolinus, консул в 392 г. до н. э., спасший Капитолий от ночного нападения галлов в 390 г. до н. э.; как защитник прав плебеев был обвинён в государственного измене и в 384 г. до н. э. сброшен с Тарпейской скалы L, C
    3) L. M. Capitolinus, диктатор в 363 г. до н. э., прозванный за строгость Imperiosus L, VM
    4) его сын, T. M. Capitolinus, тж. Imperiosus (именовался тж. Torquatus, так как в единоборстве отобрал у одного галла золотое ожерелье — torquis), в 340 г. до н. э. казнил собственного сына за нарушение военной дисциплины; отсюда imperia Manliana L = железная дисциплина L, C, Sl
    5) Cn. M. Vulso, консул в 189 г. до н. э., победитель галатов в Малой Азии L

    Латинско-русский словарь > Manlius

  • 15 imperiose

    imperiōsē [ imperiosus ]
    повелительно, властно, деспотично ( praecipere AG)

    Латинско-русский словарь > imperiose

  • 16 consul

    cōnsul, sulis, m. (arch. consol, Corp. inscr. Lat. 1, 30. 32. 40 u. ö. od. cosol, Corp. inscr. Lat. 1, 31; v. CONS-o, wov. auch consulo; also der Befrager des Volks od. Senates), der Konsul, im Plur. cōnsulēs, die Konsuln (Sing. abgekürzt COS., Plur. COSS.), I) eig., die beiden nach Vertreibung der Könige in Rom eingesetzten und jedesmal auf die Dauer eines Jahres (in den Zenturiatkomitien anfangs bloß aus den Patriziern, seit 367 v. Chr. auch aus den Plebejern) gewählten höchsten (dh. bei den Griechen ὕπατοι) Magistratspersonen mit ursprünglich königlicher Gewalt, während der Dauer ihres Amtes mit dem imperium betraut, die Volk und Senat berufen, in den Volks- u. Senatsversammlungen präsidieren und für pünktliche Ausführung der Volks- und Senatsbeschlüsse sorgen. Das gesetzliche Alter eines Konsuls war das 43. Lebensjahr. Ihr Amt traten die Konsuln früher gesetzmäßig (doch nicht ohne Ausnahmen) an den Kalenden des Sextilis, seit dem Jahre 153 v. Chr. aber regelmäßig an den Kalenden des Januar an. – Die Konsuln waren die Leiter des Staates im Frieden u. die Feldherren im Kriege u., solange es keine Prätoren gab, auch Oberrichter (zuw. [auch bei Cic.] der Sing. consul, wo man den Plur. consules erwartet, wo er dann als oberste Behörde ohne Rücksicht auf die Individuen zu fassen ist, s. Fabri Sall. Cat. 29, 3 u. Heerw. Liv. 21, 52, 6), sella consulis, Plin. pan., sellae consulum, Liv. – c. imperiosus, Cic.: popularis, Cic. – c. ordinarius, der ordentliche (d.i. der am Anfange des Jahres sein Amt antretende), Liv. u.a. (Ggstz. suffectus, der nachgewählte, Liv.). – c. designatus, der erklärte, designierte (d.i. der auf das nächste Jahr in den Komitien gewählte u. öffentlich als gewählter ausgerufene Konsul bis zu seinem Amtsantritt), Cic. u.a. – novi consules, die neuen = diesjährigen (Ggstz. prioris anni consules), Liv. – consul maior, der Konsul, der die monatlich wechselnden fasces, also die Wahrnehmung des imperium (der souveränen Herrschergewalt im Namen des Volks), sowie den Vorsitz im Senate und in den Komitien hatte, ursprünglich der ältere von beiden, später der, der die meisten Stimmen bei der Wahl hatte, nach der lex Iulia der, der die meisten Kinder hatte, s. Fest. p. 161, 31 [a]. Gell. 2, 15. – C. Flaminius consul iterum, Cic.: T. Quinctio quartum consule, Liv.: C. Marius septimum consul, Cic.: tertio consules esse, Plin. pan. – M. Aemilius Lepidus, qui bis consul augurque fuerat, Liv.: Papum Aemilium C. Luscino familiarem fuisse, bis unā consules, Cic.: M. Marcellus ille quinquies consul, Cic. – creare consules, alqm creare consulem, s. 1. creo. – alqm dicere consulem u. dicere alqm cum alqo consulem (beide v. Volke, v. den Zenturien), Liv. – alqm facere consulem, auch m. dem Zustz. suffragio suo (v. einzelnen = für jmds. Wahl zum K. stimmen), Cic., Liv., Vell. u. Quint. (vgl. Henrichsen u. Ellendt Cic. de or. 2, 268): alqm facere consulem ordinarium, Sen.: alium facere consulem, Cic.: ii, qui sine repulsa consules facti sunt, Cic.: Marius consul absens factus, Sall. – sufficere consules, Liv.: alqm sufficere consulem in locum alcis, Liv.: alqm consulem (als K.) sibi substituere, Vell.: consulem rogare, subrogare, zur Wahl vorschlagen (v. Vorsitzenden der Komitien; subr. zur Nachwahl), Cic. u. Liv.: alqm consulem (zum K.) designare, Amm. 21, 12, 25 (vgl. oben c. designatus). – alqm declarare consulem, Cic.: comitiis habitis consules declarantur M. Tullius et C. Antonius, Sall. – alqm renuntiare consulem, Cic. – Romae consulem esse, Cic.: consules eos eo anno fuisse, Liv. – Die Namen der beiden consules ordinarii (s. oben) od. auch (bes. bei Dichtern) nur eines derselben dienten zur Bezeichnung des Jahres (selbst noch unter den Kaisern, vgl. Apul. apol. 89 consules legat, annos computet), L. Pisone, A. Gabinio coss. (d.i. im Jahre 85 v. Chr.), Caes.: consule Tullo, Hor.: u. allg., quibus consulibus, in welchem Jahre (der röm. Zeitrechnung), Nep.: so auch quo consule, Mart.: proximis consulibus, im nächstvorhergehenden Jahre, Cic.: sequentibus consulibus, im folgenden Jahre, Suet.: in destinatos consules, für das nächste Jahr, Cic.: multos consules (viele Jahre) inter magna bona numerare, Sen.: adiecto od. edito die et consule, mit Angabe des Datums, Ggstz. sine die et consule, ohne Datum, ICt.: bis tibi consul trigesimus instat, du bist fast sechzig Jahre alt, Mart. – dah. die Konsuln auch zur Bezeichnung des Jahrganges u. des Alters des Weins, Bibuli consulis amphora, Hor.: amphora centeno consule facta minor, hundertjährige, Mart.: tot consulum regionumque vina, so viele Jahrgänge und Sorten Wein, Sen. – Diejenigen, die an Stelle des Konsuls als Statthalter oder Befehlshaber tätig waren, bezeichnete man durch pro consule (dann ein Wort proconsul, w. vgl.), zB. Furius Camillus pro consule Africae, Tac.: pro consule in Ciliciam proficisci, Cic.: pro consule esse, Cic.: pro consule ad Veios esse, Liv.: L. Cornelius Lentulus pro consule ex Hispania rediit, Liv.: ipsum consulem Romae manere... pro consule T. Quinctium subsidio castris cum sociali exercitu mitti, Liv. – II) übtr.: A) bei den Histor. zuw. statt proconsul, zB. Nep. Cat. 1, 3. Liv. 26, 33. § 4 u. 7 (s. dazu die Auslgg.); Liv. 31, 49, 4. Aur. Vict. vir. ill. 63, 2 (s. dazu Arntzen). Flor. 2, 14, 5 (s. dazu Duker). Eutr. 3, 14 (u. dazu Tzschucke). – B) als höchste Behörde in Munizipalstädten, Plin. 7, 136. Auson. ordo urb. nobil. (XVIIII) 168. p. 103 Schenkl. Corp. inscr. Lat. 2, 1475. – C) als Übersetzung von βουλαιος, der Berater, Beiname Jupiters, Vopisc. Firm. 3. § 4. Apul. de mundo 25: u. v. a. Wesen, consules vitae, Testam. porcell. lin. 22 H. = Haupt. opusc. 2, 182, 20 = p. 232, 12 ed. Buecheler.

    lateinisch-deutsches > consul

  • 17 contemptus [1]

    1. contemptus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (contemno), geringschätzig, nicht beachtenswert, der Beachtung unwert, dah. unbedeutend, ärmlich, u. nur in diesem Sinne = verächtlich, a) v. lebl. Subjj.: vita c. ac sordida, Cic.: abiecta atque c. condicio, Val. Max.: res tam humilis tamque c., Cic.: o quam res est contempta homo! Sen. – quae vox potest esse contemptior, quam Milonis Crotoniatae? Cic.: nihil contemptius neque infirmius, si sint, qui contemnant, Liv. – contemptissimae escae et potiones, Cic.: contemptissima inopia, Val. Max.: contemptissima inertia, Suet. – b) v. Pers.: homo c. et abiectus, Cic.: orator non c., Cic.: e contemptis metuendi, Tac.: alqm pro contempto habere, Suet.: se ex contempto metuendum efficere, Sall. fr. – contemptior in dies et invisior, Suet. – contemptissimi consules, Cic. – m. Abl. (durch), quo contemptior paucitate ipsā ordo (patrum) esset, Liv. – mit per u. Akk., zugl. m. Dat. (wem?), per avaritiam ac sordem contemptus exercitui invisusque, Tac. – mit ob u. Akk., ob quae non contemptior omnibus quam invisior fuit, Iustin. – m. Adv. (wo?), imperiosus intra limen atque impotens, humilis foris et tam contemptus quam contemnens, Sen.

    lateinisch-deutsches > contemptus [1]

  • 18 imperiose

    imperiōsē, Adv. (imperiosus), gebieterisch, herrisch, tyrannisch, non severe neque imp. praecipere, Gell. 2, 29, 1: ›imperabiliter‹ pro nimis imperiose, Charis. 202, 11: alqm propter perfidiam interimere paene imperiosius quam humanius, Varro bei Non. 287, 20.

    lateinisch-deutsches > imperiose

  • 19 Manlius

    Mānlius, a, um (2. mānus), Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten M. Manlius Capitolinus, der das Kapitol vor den Galliern rettete, später aber, weil er sich verdächtig machte, nach der Königswürde zu streben, vom tarpejischen Felsen gestürzt wurde, Liv. 5, 47, 4 sqq.; 6, 11 sqq. Cic. Phil. 1, 32; 2, 113; de rep. 2, 49. – L. Manlius u. sein Sohn T. Manlius, die wegen ihrer Strenge den Beinamen Imperiosus bekamen, Liv. 7, 3 sq.; 8, 7, 1 sqq. Cic. de off. 3, 112. – Adi., manlisch, gens, Cic. – Dav. Mānliānus, a, um, manlianisch, des Manlius, turba, seditio, Liv.: mala (Äpfel), Plin.: sprichw., Manliana imperia, manlianische Machtsprüche (= grausame, harte Befehle), Liv. 4, 29, 6; 8, 27, 2. – subst., a) Mānliānum, ī, n., ein Landgut Ciceros, das Manlianum, Cic. – b) Mānliāna, ōrum, n., manlianische Machtsprüche, Manl. vestra, Cic. de fin. 2, 105 (s. vorh.).

    lateinisch-deutsches > Manlius

  • 20 Befehlshaber

    Befehlshaber, praefectus alcis u. alci. praepositus alci. qui alci praeest od. praepositus est (Vorgesetzter übh.). – dux (Anführer einer Heeresabteilung, eines Heeres). – praetor (Anführer ausländischer Truppen, beim römischen Heere der ausländischen Hilfstruppen). – dux summus. imperator (Oberbefehlshaber, w. s. [353] – B. im Kriege, belli dux; bello praepositus: B. der Reiterei, magister equitum: B. der Flotte, praefectus classis: oberster B. sein, s. »Oberbefehl (haben)«. – befehlshaberisch, imperiosus. – arrogans (anmaßend). – superbus (hochmütig). – Adv.imperiose; arroganter; superbe. Befehlshaberstelle, imperium (obere). – cura (untere). – befehlsweise, imperio (durch Befehl [Ggstz. precibus], z. B. agere cum alqo). – ex imperio (infolge eines Befehls, wenn es befohlen wird, z. B. furere).

    deutsch-lateinisches > Befehlshaber

См. также в других словарях:

  • imperiosus — index dictatorial, impervious Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Titus Manlius Imperiosus Torquatus — (consul en 347) Pour les articles homonymes, voir Titus Manlius Torquatus. Titus Manlius Imperiosus Torquatus est un homme politique romain qui assuma trois consulats en 347, 344 et 340 av. J. C.. Il est vraisemblablement le fils du dictateur de… …   Wikipédia en Français

  • Titus Manlius Imperiosus Torquatus (-347) — Titus Manlius Imperiosus Torquatus (consul en 347) Pour les articles homonymes, voir Titus Manlius Torquatus. Titus Manlius Imperiosus Torquatus est un homme politique romain qui assuma trois consulats en 347, 344 et 340 av. J. C.. Il est… …   Wikipédia en Français

  • Titus manlius imperiosus torquatus (consul en -347) — Pour les articles homonymes, voir Titus Manlius Torquatus. Titus Manlius Imperiosus Torquatus est un homme politique romain qui assuma trois consulats en 347, 344 et 340 av. J. C.. Il est vraisemblablement le fils du dictateur de 363 av. J. C.… …   Wikipédia en Français

  • Titus Manlius Imperiosus Torquatus (consul en -347) — Pour les articles homonymes, voir Titus Manlius Torquatus. Titus Manlius Imperiosus Torquatus est un homme politique romain qui assuma trois consulats en 347, 344 et 340 av. J. C.. Il est vraisemblablement le fils du dictateur de 363 av. J. C.… …   Wikipédia en Français

  • Dinocheirus imperiosus — Dinocheirus imperiosus …   Wikipédia en Français

  • Titus Manlius Imperiosus Torquatus — Titus Manlius enthauptet seinen Sohn (Kupferstich von 1553) Titus Manlius Imperiosus Torquatus war ein römischer Patrizier aus der Gens Manlia und Konsul in den Jahren 347, 344 und 340 v. Chr. Der Überlieferung nach hat er schon als junger Mann… …   Deutsch Wikipedia

  • Lucius Manlius Capitolinus Imperiosus — Lucius Manlius Capitolinus Imperiosus, fils d Aulus, est un dictateur de la République romaine en 363 av. J. C. Il est aussi le père de Titus Manlius Imperiosus Torquatus (consul en 347, 344 et 340 av. J. C.). Il est connu pour son excessive… …   Wikipédia en Français

  • LUCIVS Manlius Imperiosus — Dictator, A. U. C. 393 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IMPERIOSS — Imperiosus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Torquatus — Titus Manlius Imperiosus Torquatus (consul en 347) Pour les articles homonymes, voir Titus Manlius Torquatus. Titus Manlius Imperiosus Torquatus est un homme politique romain qui assuma trois consulats en 347, 344 et 340 av. J. C.. Il est… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»