Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

immobilis

  • 1 immobilis

    immōbĭlis ( inm-), e, adj. [in-mobilis], immovable.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    terra immobilis manens,

    Cic. Rep. 6, 18:

    elephas tardum et paene immobile animal,

    Curt. 8, 14:

    balaenae ad flexum,

    Plin. 9, 6, 5, § 13:

    rigor,

    Quint. 9, 4, 101: immobilior scopulis, Ov. M. 13, 801.—
    B.
    In partic.:

    res,

    immovable property, real estate, Dig. 2, 8, 15; 41, 3, 23;

    opp. res mobiles,

    Ulp. Fragm. 19, 6, 8.—
    II.
    Trop., immovable, unmoved, unalterable (mostly post-Aug.):

    ardet inexcita Ausonia atque immobilis ante,

    Verg. A. 7, 623:

    donec princeps immobilem se precibus et invidiae juxta ostendit,

    Tac. A. 16, 10:

    adversum plausum ac lasciviam insultantis vulgi immobiles,

    id. H. 4, 2:

    isti apathiae sectatores, qui videri se esse tranquillos et intrepidos et immobiles volunt,

    Gell. 19, 12, 10:

    statua pro rostris cum hac inscriptione: PIETATIS IMMOBILIS ERGA PRINCIPEM,

    Suet. Vit. 3:

    omnia, quae mensurā continentur, certa et immobilia congruere sibi debent,

    Front. Aquaed. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > immobilis

  • 2 immōbilis (in-m-)

        immōbilis (in-m-) e, adj.    with comp, immovable: terra: His immobilior scopulis, heard-hearted, O.—Fig., unmoved: ardet Ausonia immobilis ante, V.

    Latin-English dictionary > immōbilis (in-m-)

  • 3 immobilis

    immobilis, immobile ADJ
    immovable; immobile; fixed/unalterable; unmoving/motionless/unchanging; unwieldy/cumbersome; imperturable/emotionally unmoved; steadfast; slow to act

    Latin-English dictionary > immobilis

  • 4 inmobilis

    immōbĭlis ( inm-), e, adj. [in-mobilis], immovable.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    terra immobilis manens,

    Cic. Rep. 6, 18:

    elephas tardum et paene immobile animal,

    Curt. 8, 14:

    balaenae ad flexum,

    Plin. 9, 6, 5, § 13:

    rigor,

    Quint. 9, 4, 101: immobilior scopulis, Ov. M. 13, 801.—
    B.
    In partic.:

    res,

    immovable property, real estate, Dig. 2, 8, 15; 41, 3, 23;

    opp. res mobiles,

    Ulp. Fragm. 19, 6, 8.—
    II.
    Trop., immovable, unmoved, unalterable (mostly post-Aug.):

    ardet inexcita Ausonia atque immobilis ante,

    Verg. A. 7, 623:

    donec princeps immobilem se precibus et invidiae juxta ostendit,

    Tac. A. 16, 10:

    adversum plausum ac lasciviam insultantis vulgi immobiles,

    id. H. 4, 2:

    isti apathiae sectatores, qui videri se esse tranquillos et intrepidos et immobiles volunt,

    Gell. 19, 12, 10:

    statua pro rostris cum hac inscriptione: PIETATIS IMMOBILIS ERGA PRINCIPEM,

    Suet. Vit. 3:

    omnia, quae mensurā continentur, certa et immobilia congruere sibi debent,

    Front. Aquaed. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > inmobilis

  • 5 Био-иммобилизация

    General subject: bioimmobilization (Иммобилизация( от лат. immobilis — неподвижный) (медицинское), создание неподвижности поврежденной или больной части тела, обычно конечности или позвоночника. При переломах костей)

    Универсальный русско-английский словарь > Био-иммобилизация

  • 6 иммобилизация бактерий

    [лат. immobilis — неподвижный; греч. bacterion — палочка]
    обездвиживание подвижных бактерий с помощью специфических иммунных сывороток или фагов. Используют, напр., в тесте ускоренного обнаружения возбудителя холеры, при серологической диагностике сифилиса.

    Толковый биотехнологический словарь. Русско-английский. > иммобилизация бактерий

  • 7 иммобилизация

    [лат. immobilis — неподвижный]
    фиксация низкомолекулярных лигандов, макромолекул, клеточных органелл или клеток на определенном носителе. И. осуществляют с помощью различных методов: поперечными сшивками с образованием ковалентных связей, заключением в полимерный материал (напр., в гель), адсорбцией на пористый носитель и т.п.

    Толковый биотехнологический словарь. Русско-английский. > иммобилизация

  • 8 иммобилизованные клетки

    [лат. immobilis — неподвижный]
    клетки, заключенные в плотный матрикс, который состоит из альгината, полиакриламида или агарозы; И.к. используют в мембранных биореакторах (см. мембранный биореактор).

    Толковый биотехнологический словарь. Русско-английский. > иммобилизованные клетки

  • 9 иммобилизованный фермент

    coupled enzyme, immobilized enzyme
    [лат. immobilis — неподвижный; лат. fermentum — закваска]
    искусственно получаемые препараты ферментов, молекулы которых адсорбированы на полимерной матрице или ковалентно связаны с ней, в результате чего сохраняется их каталитическая активность и значительно повышается устойчивость к денатурирующим воздействиям. И.ф. обычно не растворимы в воде; между двумя фазами возможен обмен молекулами субстрата, продуктов каталитических реакции, ингибиторов и активаторов. Существует несколько способов получения И.ф.: а) путем образования ковалентных связей между ферментом и матрицей; б) полимеризацией мономера, образующего матрицу в присутствии фермента, который при этом оказывается включенным в сетку полимера (обычно геля); в) благодаря электростатическому взаимодействию противоположно заряженных групп фермента и матрицы; г) сополимеризацией фермента и мономера, образующего матрицу; д) связыванием фермента и матрицы в результате невалентных взаимодействий (напр., гидрофобных, с образованием водородных связей); ж) инкапсулированием ферментов, т.е. созданием около молекул фермента полупроницаемой капсулы, напр. включением фермента в липосомы (см. липосомы); з) сшиванием молекул фермента между собой, напр. глутаровым альдегидом. Наибольшее распространение получили ковалентное связывание фермента с матрицей и включение фермента в гель. Для иммобилизации наиболее широко используются природные полисахариды (см. полисахариды) и синтетические носители полиметильного типа, сефадексы, агар. Важным преимуществом И.ф. является возможность их многократного использования (в отличие от нативных ферментов в растворе). И.ф. нашли широкое применение в пищевой и фармацевтической промышленности: в производстве L-аминокислот, глюкозо-фруктовых сиропов, глюкозы, 6-аминопенициллановой кислоты, из которой получают полусинтетические пенициллины, в синтезе преднизолона, для удаления лактозы из продуктов питания, используемых больными с лактазной недостаточностью, в изготовлении ферментных электродов для экспресс-определения мочевины, глюкозы и др. И.ф. используют также в медицине: для создания лекарственных препаратов пролонгированного действия со сниженной аллергенностью и токсичностью, в аппаратах "искусственная почка" и "искусственная печень", применяемых для удаления эндотоксинов, для направленного транспорта лекарств в организме и др. Большое значение И.ф. приобрели в клинической и лабораторной практике, в иммуноферментных методах анализа. Начало методу И.ф. было положено Дж. Нельсоном и Е. Гриффином в 1916 г., когда они адсорбировали на угле фермент инвертазу и показали, что он сохраняет в таком виде каталитическую активность. Сам термин "И.ф." узаконен в 1971 г. и означает любое ограничение свободы передвижения белковых молекул фермента в пространстве.

    Толковый биотехнологический словарь. Русско-английский. > иммобилизованный фермент

  • 10 Brutus

    1.
    brūtus, a, um, adj. [kindr. with barus, perh. contr. from barutus, a lengthened form of barus, like actutum, astutus, cinctutus, versutus, from actu, astus, cinctus, versus; cf. also brithus, heavy, weighty; Fr. and Engl. brute, brutal].
    I.
    Lit., heavy, unwieldy, immovable (rare): brutum antiqui gravem dicebant, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.:

    pondus,

    falling down with heavy weight, Lucr. 6, 105: tellus, * Hor. C. 1, 34, 9 (cf.:

    terra iners,

    id. ib. 3, 4, 45:

    immota tellus,

    Sen. Thyest. 1020:

    terra semper immobilis,

    Serv. ad Verg. A. 10, 102:

    Unde Horatius. Et bruta tellus): corpora neque tam bruta quam terrea, neque tam levia quam aetheria,

    App. de Deo Socr. p. 47, 5.—
    II.
    Trop., dull, stupid, insensible, unreasonable.
    A.
    Of men:

    brutum dicitur hebes et obtusum... Pacuvius Hermiona: et obnoxium esse aut brutum aut elinguem putes,

    Non. p. 77, 31 sq.: fortunam insanam esse et caecam et brutam perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36:

    quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. s. v. sardare, p. 322 Müll. (Bell. Punic. v. 65, p. 18 Vahl.): T. Manlius relegatus a patre ob adulescentiam brutam atque hebetem,

    Sen. Ben. 3, 37, 4; App. M. 7, p. 191, 30:

    homo,

    Lact. 7, 4, 12; Prud. steph. 2, 66; cf. 2. Brutus, II. B.—Esp. in a play on the name, 2. Brutus, v. h. v.—
    B.
    Of animals, irrational ( = anaisthêtos, Arist. Part. Anim. 3, 4) (so several times in Pliny the elder):

    animalium hoc maxime brutum (sc. sus),

    Plin. 8, 51, 77, § 207; 9, 29, 46, § 87; 11, 37, 70, § 183; 11, 39, 92, § 226.—But only late Lat. as a general designation of animals opp. to men, our brute, irrational, dumb, Greg. Mag. in Job, 10, 13, 23; 17, 30, 46 al.—
    C.
    Of inanimate things: bruta fulmina et vana, ut quae nulla veniant ratione naturae, qs. striking blindly, Plin. 2, 43, 43, § 113: scitum Caesaris, thoughtless, inconsiderate, Prud. steph. 5, 66.—
    * Sup., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. Magn. 3, 67.
    2.
    Brūtus, i, m., = Broutos [1. brutus], a Roman cognomen.
    I.
    L. Junius, the relative of Tarquinius Superbus, saved by his feigned stupidity [whence the name], and the deliverer of Rome from regal dominion, Liv. 1, 56, 7 sq.; Ov. F. 2, 717; 2, 837; Verg. A. 6, 818; Cic. Tusc. 1, 37, 89 saep. After him, Brutus was the cognomen of the patrician gens Junia.—
    II.
    From the plebeian gens Junia,
    A.
    M. Junius, son of Servilia, a half-sister of Cato Uticensis by M. Brutus (not by Cæsar; v. Ellendt Cic. Brut. p. cxxvii.), an intimate friend of Cicero about the 21 st year of his age, and one of the murderers of Julius Cœsar, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56, 3; 2, 58, 1; Tac. A. 1, 2; Cic. Phil. 1, 3, 8; 1, 4, 9 and 10; 2, 12, 28 sq.; 2, 13, 31; id. Fam. 3, 4, 2;

    as a philos. and orator active and respected,

    id. Ac. 1, 3, 12; id. Fin. 1, 3, 8; id. Tusc. 5, 1, 1 sq.; id. Att. 12, 5, 3; 13, 9, 2; Plut. Brut. 4; Cic. Or. 71, 237; Quint. 10, 1, 123; Tac. Or. 17 sq.; 21; cf. Ellendt, above cited; Meyer, Fragm. Orat. 205. To him Cic. dedicated his writings: Orator, Brutus, de Deorum Naturā, de Finibus, and Tusc. Quaestiones.—
    B.
    D. Junius, a fellow-conspirator with the preceding, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56 sq.; Cic. Phil. 3, 1, 4; id. Fam. 10, 11, 2; id. ad Brut. 1, 2, 2;

    to him are addressed the letters,

    Cic. Fam. 11, 5 sqq.;

    12 sqq. al.—To these two Cicero's witticism has reference: quid ergo? Ista culpa Brutorum? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant,

    Cic. Att. 14, 14, 2; cf. id. Phil. 4, 2, 7; id. Att. 14, 20, 2; Liv. 1, 56, 8; Ov. F. 2, 717.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Brūtĭā-nus, a, um, adj., of or pertaining to ( M. Junius) Brutus:

    castra,

    Vell. 2, 72:

    Cassianaeque partes,

    id. 2, 74:

    bellum civile,

    Lact. 2, 7 fin.
    b.
    Brūtīnus, a, um, adj., of or pertaining to Brutus ( M. Junius):

    consilia rei publicae liberandae,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 15.—
    III.
    D. Junius Brutus Callaicus, consul with P. Corn. Scipio Nasica Serapio A.U.C. 616, Cic. Brut. 28, 107; id. Leg. 3, 9, 20; id. Balb. 17, 40; Vell. 2, 5.—
    IV.
    D. Junius Brutus Julianus, consul with Mamercus Æmilius Lepidus A.U.C. 677, Cic. Brut. 47, 175; id. de Or. 2, 33, 142; id. Att. 12, 22, 2.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > Brutus

  • 11 brutus

    1.
    brūtus, a, um, adj. [kindr. with barus, perh. contr. from barutus, a lengthened form of barus, like actutum, astutus, cinctutus, versutus, from actu, astus, cinctus, versus; cf. also brithus, heavy, weighty; Fr. and Engl. brute, brutal].
    I.
    Lit., heavy, unwieldy, immovable (rare): brutum antiqui gravem dicebant, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.:

    pondus,

    falling down with heavy weight, Lucr. 6, 105: tellus, * Hor. C. 1, 34, 9 (cf.:

    terra iners,

    id. ib. 3, 4, 45:

    immota tellus,

    Sen. Thyest. 1020:

    terra semper immobilis,

    Serv. ad Verg. A. 10, 102:

    Unde Horatius. Et bruta tellus): corpora neque tam bruta quam terrea, neque tam levia quam aetheria,

    App. de Deo Socr. p. 47, 5.—
    II.
    Trop., dull, stupid, insensible, unreasonable.
    A.
    Of men:

    brutum dicitur hebes et obtusum... Pacuvius Hermiona: et obnoxium esse aut brutum aut elinguem putes,

    Non. p. 77, 31 sq.: fortunam insanam esse et caecam et brutam perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36:

    quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. s. v. sardare, p. 322 Müll. (Bell. Punic. v. 65, p. 18 Vahl.): T. Manlius relegatus a patre ob adulescentiam brutam atque hebetem,

    Sen. Ben. 3, 37, 4; App. M. 7, p. 191, 30:

    homo,

    Lact. 7, 4, 12; Prud. steph. 2, 66; cf. 2. Brutus, II. B.—Esp. in a play on the name, 2. Brutus, v. h. v.—
    B.
    Of animals, irrational ( = anaisthêtos, Arist. Part. Anim. 3, 4) (so several times in Pliny the elder):

    animalium hoc maxime brutum (sc. sus),

    Plin. 8, 51, 77, § 207; 9, 29, 46, § 87; 11, 37, 70, § 183; 11, 39, 92, § 226.—But only late Lat. as a general designation of animals opp. to men, our brute, irrational, dumb, Greg. Mag. in Job, 10, 13, 23; 17, 30, 46 al.—
    C.
    Of inanimate things: bruta fulmina et vana, ut quae nulla veniant ratione naturae, qs. striking blindly, Plin. 2, 43, 43, § 113: scitum Caesaris, thoughtless, inconsiderate, Prud. steph. 5, 66.—
    * Sup., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. Magn. 3, 67.
    2.
    Brūtus, i, m., = Broutos [1. brutus], a Roman cognomen.
    I.
    L. Junius, the relative of Tarquinius Superbus, saved by his feigned stupidity [whence the name], and the deliverer of Rome from regal dominion, Liv. 1, 56, 7 sq.; Ov. F. 2, 717; 2, 837; Verg. A. 6, 818; Cic. Tusc. 1, 37, 89 saep. After him, Brutus was the cognomen of the patrician gens Junia.—
    II.
    From the plebeian gens Junia,
    A.
    M. Junius, son of Servilia, a half-sister of Cato Uticensis by M. Brutus (not by Cæsar; v. Ellendt Cic. Brut. p. cxxvii.), an intimate friend of Cicero about the 21 st year of his age, and one of the murderers of Julius Cœsar, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56, 3; 2, 58, 1; Tac. A. 1, 2; Cic. Phil. 1, 3, 8; 1, 4, 9 and 10; 2, 12, 28 sq.; 2, 13, 31; id. Fam. 3, 4, 2;

    as a philos. and orator active and respected,

    id. Ac. 1, 3, 12; id. Fin. 1, 3, 8; id. Tusc. 5, 1, 1 sq.; id. Att. 12, 5, 3; 13, 9, 2; Plut. Brut. 4; Cic. Or. 71, 237; Quint. 10, 1, 123; Tac. Or. 17 sq.; 21; cf. Ellendt, above cited; Meyer, Fragm. Orat. 205. To him Cic. dedicated his writings: Orator, Brutus, de Deorum Naturā, de Finibus, and Tusc. Quaestiones.—
    B.
    D. Junius, a fellow-conspirator with the preceding, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56 sq.; Cic. Phil. 3, 1, 4; id. Fam. 10, 11, 2; id. ad Brut. 1, 2, 2;

    to him are addressed the letters,

    Cic. Fam. 11, 5 sqq.;

    12 sqq. al.—To these two Cicero's witticism has reference: quid ergo? Ista culpa Brutorum? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant,

    Cic. Att. 14, 14, 2; cf. id. Phil. 4, 2, 7; id. Att. 14, 20, 2; Liv. 1, 56, 8; Ov. F. 2, 717.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Brūtĭā-nus, a, um, adj., of or pertaining to ( M. Junius) Brutus:

    castra,

    Vell. 2, 72:

    Cassianaeque partes,

    id. 2, 74:

    bellum civile,

    Lact. 2, 7 fin.
    b.
    Brūtīnus, a, um, adj., of or pertaining to Brutus ( M. Junius):

    consilia rei publicae liberandae,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 15.—
    III.
    D. Junius Brutus Callaicus, consul with P. Corn. Scipio Nasica Serapio A.U.C. 616, Cic. Brut. 28, 107; id. Leg. 3, 9, 20; id. Balb. 17, 40; Vell. 2, 5.—
    IV.
    D. Junius Brutus Julianus, consul with Mamercus Æmilius Lepidus A.U.C. 677, Cic. Brut. 47, 175; id. de Or. 2, 33, 142; id. Att. 12, 22, 2.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > brutus

  • 12 cieo

    cĭĕo, cīvi, cĭtum, 2 (from the primitive form cĭo, cīre, prevailing in the compounds accio, excio, etc. (cf. Prisc. pp. 865, 905, and 908 P.), are also found: pres. cio, Mart. 4, 90, 4:

    cit,

    Verg. Cul. 201; Col. 6, 5, 1 Schneid.:

    cimus,

    Lucr. 1, 213; 5, 211:

    ciunt,

    Lact. Ep. 4 dub.:

    ciant,

    App. Flor. 2, n. 17, p. 358; Mart. Cap. 1, § 91: ciuntur, id. de Mundo, 22, p. 67), v. a. [kindr. with kiô, to go; and by the addition of the causative signif. like kineô, causative from kiô; v. 1. ci.].
    I.
    Lit., to put in motion; hence, to move, stir, shake (syn.: moveo, commoveo, concito, excito al.;

    class. in prose and poetry): calcem,

    to make a move in the game of chess, Plaut. Poen. 4, 2, 86:

    natura omnia ciens et agitans,

    Cic. N. D. 3, 11, 27: inanimum est omne, quod pulsu agitatur externo;

    quod autem est animal, id motu cietur interiore et suo,

    id. Tusc. 1, 23, 54 (for which, in the same chapter, several times movere; cf. also id. N. D. 2, 9, 23):

    remos,

    Stat. Th. 6, 801:

    imo Nereus ciet aequora fundo,

    stirs up, Verg. A. 2, 419:

    puppes sinistrorsum citae,

    Hor. Epod. 9, 20.—
    B.
    In judic. lang. t. t.:

    ciere erctum (lit. to put in motion, i. e.),

    to divide the inheritance, Cic. de Or. 1, 56, 237; cf. erctum.—
    C.
    Trop., to put in motion, to rouse up, disturb: natura maris per se immobilis est, et venti et aurae cient, Liv. 28, 27, 11:

    saltum canibus ciere,

    Lucr. 5, 1250: fontes et stagna, Cic. poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15:

    tonitru caelum omne ciebo,

    Verg. A. 4, 122:

    loca sonitu cientur,

    Lucr. 4, 608; cf.:

    reboat raucum regio cita barbara bombum,

    id. 4, 544 Lachm. N. cr.
    II.
    With reference to the terminus ad quem, to move, excite, or call to ( poet. or in Aug. and post-Aug. prose for the common accire):

    ad sese aliquem,

    Cat. 68, 88:

    ad arma,

    Liv. 5, 47, 4; Sil. 7, 43:

    in pugnam,

    id. 4, 272:

    armatos ad pugnam,

    Vell. 2, 6, 6:

    aere ciere viros,

    Verg. A. 6, 165:

    quos e proximis coloniis ejus rei fama civerat,

    Tac. A. 15, 33:

    aliquem in aliquem,

    id. H. 1, 84, 5:

    ab ultimis subsidiis cietur miles (sc. in primam aciem),

    Liv. 9, 39, 8:

    ille cieri Narcissum postulat,

    Tac. A. 11, 30.—
    B.
    To call upon for help, to invoke; of invoking superior beings:

    nocturnos manes,

    Verg. A. 4, 490:

    luctificam Alecto dirarum ab sede sororum,

    id. ib. 7, 325:

    vipereasque ciet Stygiā de valle sorores (i. e. Furias),

    Ov. M. 6, 662:

    numina nota ciens,

    Val. Fl. 4, 549:

    foedera et deos,

    Liv. 22, 14, 7.—
    C.
    In gen., to call upon any one by name, to mention by name:

    erum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 11:

    comites magnā voce,

    Lucr. 4, 578:

    animamque sepulcro Condimus et magnā supremum voce ciemus,

    Verg. A. 3, 68:

    lamentatione flebili majores suos ciens ipsumque Pompeium,

    Tac. A. 3, 23:

    singulos nomine,

    id. ib. 2, 81; so Suet. Ner. 46: triumphum nomine ciere, i. e. to call Io triumphe! Liv. 45, 38, 12.—Hence,
    2.
    In a civil sense: patrem, to name one ' s father, i. e. show one ' s free birth, Liv. 10, 8, 10.—
    III.
    To put any course of action in progress or any passion in motion, i. e. to excite, stimulate, rouse, to produce, effect, cause, occasion, begin (very freq., esp. in poetry):

    solis uti varios cursus lunaeque meatus Noscere possemus quae vis et causa cierent,

    Lucr. 5, 773:

    motus,

    id. 3, 379; Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    varias voces,

    Lucr. 5, 1059:

    lamenta virum commoliri atque ciere,

    id. 6, 242 Lachm. N. cr.:

    tinnitus aere,

    Cat. 64, 262; Verg. G. 4, 64 (cie tinnitus):

    singultus ore,

    Cat. 64, 131:

    gemitus,

    Verg. G. 3, 517:

    fletus,

    id. A. 3, 344:

    lacrimas,

    id. ib. 6, 468:

    mugitus,

    id. ib. 12, 103:

    murmur,

    id. G. 1, 110; Liv. 9, 7, 3:

    bellum,

    id. 5, 37, 2; Vell. 2, 54; Tac. H. 3, 41 fin.; Verg. A. 1, 541:

    belli simulacra,

    id. ib. 5, 674:

    seditiones,

    Liv. 4, 52, 2:

    tumultum,

    id. 28, 17, 16; 41, 24, 18:

    vires intimas molemque belli,

    Tac. A. 15, 2 fin.; cf. id. H. 3, 1:

    pugnam,

    Liv. 1, 12, 2; 2, 47, 1; 9, 22, 7; Tac. A. 3, 41:

    proelium,

    Liv. 2, 19, 10; 4, 33, 3; 7, 33, 12;

    10, 28, 8: Martem,

    Verg. A. 9, 766:

    acies, stragem,

    id. ib. 6, 829; cf. Liv. 22, 39, 7:

    rixam,

    Vell. 1, 2 al. —
    B.
    In medic.:

    alvum,

    to cause evacuation, Plin. 20, 9, 38, § 96:

    urinam,

    id. 27, 7, 28, § 48:

    menses,

    to cause menstruation, id. 26, 15, 90, § 151 sq. al.—Hence, cĭtus, a, um, P. a., lit. put in motion; hence, quick, swift, rapid (opp. tardus, Cic. de Or. 3, 57, 216; Sall. C. 15, 5; class.; esp. freq. in poetry;

    rare in Cic.): ad scribendum citus,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 86:

    quod jubeat citis quadrigis citius properet persequi,

    id. Aul. 4, 1, 14; Verg. A. 8, 642:

    bigae,

    Cat. 55, 26:

    puppis,

    id. 64, 6; Tib. 4, 1, 69:

    classis,

    Hor. C. 1, 37, 24:

    navis,

    Ov. M. 15, 732; Tac. A. 2, 6:

    axis,

    Ov. M. 2, 75:

    fugae,

    id. ib. 1, 543:

    plantae,

    id. ib. 10, 591:

    incessus,

    Sall. C. 15, 5:

    via,

    Liv. 33, 48, 1:

    venator,

    Hor. C. 1, 37, 18:

    cum militibus,

    Tac. A. 11, 1:

    legionibus,

    id. ib. 14, 26:

    agmine,

    id. ib. 1, 63;

    4, 25: cohortes,

    id. ib. 12, 31:

    mors,

    Hor. C. 2, 16, 29; id. S. 1, 1, 8:

    pes, i. e. iambus,

    id. A. P. 252.— Comp.: nullam ego rem citiorem apud homines esse quam famam reor, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 61 Müll.; Val. Max. 3, 8, ext. 1.— Sup., Quint. 6, 4, 14 dub.; v. Spald. and Zumpt in h. l.—
    B.
    In the poets very freq. (also a few times in Tac.) instead of the adv. cito:

    citi ad aedis venimus Circae, Liv. And. ap. Fest. s. v. topper, p. 352, 6 Müll.: equites parent citi,

    Plaut. Am. 1, 1, 88; id. Stich. 2, 2, 70; Lucr. 1, 386:

    somnus fugiens citus abiit,

    Cat. 63, 42: solvite vela citi, Verg, A. 4, 574; cf. id. ib. 9, 37; 12, 425; Hor. S. 1, 10, 92; cf. id. C. 3, 7, 27:

    ite citi,

    Ov. M. 3, 562; Tac. H. 2, 40:

    si citi advenissent,

    id. A. 12, 12.—Hence,
    1.
    cĭto, adv.
    a.
    Quickly, speedily, soon (freq. in prose and poetry of all periods):

    quam tarda es! non vis citius progredi?

    Phaedr. 3, 6, 2; [p. 331] Plaut. Mil. 2, 6, 44:

    eloquere,

    id. Cist. 4, 2, 83:

    abi cito et suspende te,

    Ter. And. 1, 5, 20; 3, 1, 16:

    labascit victus uno verbo: quam cito!

    id. Eun. 1, 2, 98:

    quod eum negasti, qui non cito quid didicisset, umquam omnino posse perdiscere,

    Cic. de Or. 3, 36, 146; cf. Hor. A. P. 335; Quint. 12, 8, 3; 11, 2, 2; 10, 6, 2:

    non multum praestant sed cito,

    id. 1, 3, 4 et saep.: sat cito si sat bene, a moral saying of Cato in Hier. Ep. 66, n. 9:

    cito rumpes arcum, semper si tensum habueris,

    Phaedr. 3, 14, 10:

    ad paenitendum properat cito qui judicat, Publ. Syr. Sent. 6: scribere,

    Quint. 10, 3, 10:

    nimis cito diligere,

    Cic. Lael. 21, 78:

    cito absolvere, tarde condemnare,

    id. Verr. 2, 1, 9, § 26.— Comp.:

    citius,

    Plaut. Aul. 4, 1, 14; Pers. 3, 3, 31; Ter. Eun. 3, 5, 23; Lucr. 1, 557; 2, 34; Cic. Sen. 2, 4:

    Noto citius, Verg.A.5, 242 et saep.: dicto,

    Hor. S. 2, 2, 80; Verg. A. 1, 142:

    supremā die, i. e. ante supremam diem,

    Hor. C. 1, 13, 20:

    serius aut citius sedem properamus ad unam (for which serius ocius,

    id. ib. 2, 3, 26), sooner or later, Ov. M. 10, 33.— Sup.:

    citissime,

    Caes. B. G. 4, 33 fin. al.—
    b.
    With the negative, sometimes equivalent to non facile, not easily (cf. the Gr. tacha):

    haud cito,

    Ter. Ad. 3, 3, 89:

    neque verbis aptiorem cito alium dixerim, neque sententiis crebriorem,

    Cic. Brut. 76, 264: quem tu non tam cito rhetorem dixisses quam politikon, id. ib. § 265.—
    c.
    Sometimes in comp. without the negative, = potius, sooner, rather:

    ut citius diceres, etc.,

    Cic. Brut. 67, 238 fin.:

    citius dixerim, jactasse se aliquos, etc.,

    id. Phil. 2, 11, 25; id. Fam. 5, 2, 10; id. Off. 1, 18, 59; Hor. S. 2, 5, 35.—
    * 2.
    cĭtē, quickly, Scrib. Comp. 198.

    Lewis & Short latin dictionary > cieo

  • 13 immobilitas

    immōbĭlĭtas ( inm-), ātis, f. [immobilis], immovableness (post-class.).
    I.
    Lit.:

    aquae (maris mortui),

    Just. 36, 3.— Absol., Tert. adv. Hermog. 36 fin.; Cael. Aur. Acut. 2, 37, 195.— Plur., Arn. 1, 26.—
    II.
    Trop., unfeelingness, want of feeling:

    animi,

    Lact. 6, 17, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > immobilitas

  • 14 inaversibilis

    ĭnāversĭbĭlis, e, adj. [2. in-aversus], that cannot be turned aside, unalterable:

    aeternitas (with immobilis and insolubilis),

    App. Trim. p. 100 med. (al. inaversabilis or inversibilis).

    Lewis & Short latin dictionary > inaversibilis

  • 15 inclinabilis

    inclīnābĭlis, e, adj. [inclino], that readily leans to any thing, prone. — Trop.:

    in pravum inclinabiles animi,

    Sen. Ep. 94, 40.—
    II.
    Not to be moved or bent (lat. Lat.): atque immobilis permansit, (Hilar.) Anon. in Job, 1, p. 104.

    Lewis & Short latin dictionary > inclinabilis

  • 16 incomminutus

    incommĭnūtus, a, um, adj. [2. incomminuo], not broken, entire: ut fundamentum immobilis, tamquam adamas incomminutus, (Hilar.) Anon. in Job, 2, p. 137.

    Lewis & Short latin dictionary > incomminutus

  • 17 inemigrabilis

    inēmigrābĭlis, e, adj. [2. in-emigro] (eccl. Lat.): immobilis et inemigrabilis Deus, not capable of removing, (Hilar.) Anon. in Job, 2, p. 128.

    Lewis & Short latin dictionary > inemigrabilis

  • 18 inexcitus

    ĭn-excītus, a, um, adj., unmoved, quiet, calm:

    Ausonia atque immobilis ante,

    Verg. A. 7, 623.

    Lewis & Short latin dictionary > inexcitus

  • 19 inmobilitas

    immōbĭlĭtas ( inm-), ātis, f. [immobilis], immovableness (post-class.).
    I.
    Lit.:

    aquae (maris mortui),

    Just. 36, 3.— Absol., Tert. adv. Hermog. 36 fin.; Cael. Aur. Acut. 2, 37, 195.— Plur., Arn. 1, 26.—
    II.
    Trop., unfeelingness, want of feeling:

    animi,

    Lact. 6, 17, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > inmobilitas

  • 20 intrepidus

    in-trĕpĭdus, a, um, adj. [2. in], unshaken, undaunted, intrepid ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Of living beings:

    intrepidus minantibus,

    Tac. H. 1, 35:

    paucae bestiarum in hostem actae,

    Liv. 30, 33, 14:

    dux,

    id. 44, 6, 6:

    tranquillus, intrepidus, immobilis,

    Gell. 19, 12:

    genitor discrimine nati,

    Val. Fl. 1, 503:

    nova nupta,

    App. Mag. 76, p. 323, 7:

    fortis et intrepidus,

    id. Met. 4, p. 171, 7:

    ac paratus,

    Lact. 3, 9, 14; Just. 24, 4, 8; Val. Max. 3, 2, ext. 3; Plin. praef. § 5; Curt. 8, 11, 18:

    quaecumque altaria tangere,

    Juv. 13, 89 al. —With Gr. acc.:

    voltum,

    Luc. 5, 317.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things:

    vultus,

    Ov. M. 13, 478:

    modulatio,

    that drives away fear, Gell. 1, 11, 18:

    verba,

    Sen. Hippol. 593:

    hiems,

    i. e. spent in quiet winter-quarters, without disturbance from enemies, Tac. Agr. 22.— Adv.: intrĕpĭdē, without trembling, undauntedly, intrepidly, Liv. 26, 4; 23, 33, 6; Plin. 15, 30, 40, § 136; Sen. Ep. 18, 3; Gell. 9, 11, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > intrepidus

См. также в других словарях:

  • immobilis — index immovable, static Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • immobilis — /imowbalas/ Immovable …   Black's law dictionary

  • immobilis — /imowbalas/ Immovable …   Black's law dictionary

  • immobilis — Immovable …   Ballentine's law dictionary

  • imobil — IMÓBIL1, imobile, s.n. Clădire, casă (mai mare). – Din fr. immeuble (modificat după lat. immobilis). Trimis de gall, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  IMOBÍL2, Ă, imobili, e, adj. 1. Care stă în nemişcare; neclintit, fix. 2. Imobiliar. – Din fr.… …   Dicționar Român

  • immeuble — [ imɶbl ] adj. et n. m. • immoble « immobile » v. 1200; lat. immobilis → immobile 1 ♦ Dr. Qui ne peut être déplacé (ou qui est réputé tel par la loi). Biens immeubles par nature : sol, bâtiments. Biens immeubles par destination : biens mobiliers… …   Encyclopédie Universelle

  • immobile — [ i(m)mɔbil ] adj. • 1370; immoble XIIIe; lat. immobilis 1 ♦ Qui ne se déplace pas. ⇒ 1. fixe. Rester, se tenir immobile. Immobile comme une souche, une statue. « la terreur le cloue immobile » (R. Rolland). Immobile et frappé de stupeur. ⇒ cloué …   Encyclopédie Universelle

  • иммобилизация — и; ж. [от лат. immobilis неподвижный] Мед. Создание неподвижности (покоя) какой л. части тела при переломах, вывихах с помощью отвердевающих повязок, шин (3 зн.). * * * иммобилизация (от лат. immobilis  неподвижный), лечебный метод создания… …   Энциклопедический словарь

  • inmoble — (Del lat. immobilis.) ► adjetivo 1 culto Que no puede moverse o ser movido. 2 culto Que no se conmueve. SINÓNIMO firme * * * inmoble (del lat. «immobílis») 1 adj. Inmóvil. 2 No susceptible de ser movido. 3 Aplicado a personas, *co …   Enciclopedia Universal

  • immobil — unveränderlich; unbeweglich; steif; statisch; starr; feststehend; rigide; bewegungslos * * * ịm|mo|bil 〈Adj.〉 unbeweglich; Ggs mobil (1) [<lat. immobilis „unbeweglich“] * * * ịm|mo|bil …   Universal-Lexikon

  • Бестужев-Рюмин, граф Алексей Петрович — канцлер Императрицы Елизаветы и генерал фельдмаршал при Екатерине II, младший сын графа Петра Михайловича, род. 22 мая 1693 г., ум. в 1768 г. В 1707 г., по ходатайству отца, он, вместе с старшим братом, получил разрешение поехать для науки за… …   Большая биографическая энциклопедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»