Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

immāne

  • 41 tricorpor

    tricorpor, oris (tres u. corpus), drei Leiber habend, dreileibig, forma tricorporis umbrae, v. Geryon, Verg. Aen. 6, 289: Geryonae longa tricorporis arva, Sil. 3, 422: monstrum Geryones immane tricorporis irae, Sil. 13, 201. – Nom. tricorpor, Prisc. de fig. num. § 31. 416, 31 K.: aber Nom. tricorpus = τρίσωμος, Gloss. II, 459, 47.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tricorpor

  • 42 immānis (inm-)

        immānis (inm-) e, adj. with comp. and sup.    [1 MA-], monstrous, enormous, immense, huge, vast: corporum magnitudo, Cs.: praeda: pocula: tegumen leonis, V.: studium loquendi, excessive, O.: avaritia, S.: impulsae praeceps inmane ruinae, the vast crash, Iu.: Immane quantum discrepat, vastly, H.—Fig., monstrous, frightful, inhuman, fierce, savage, wild: in ceteris rebus: gentes: Cerberus, H.: istius natura: facinus: dira atque inmania pati, Iu.: inmaniores canes: scelere immanior, V.: hic immanissimus verres.

    Latin-English dictionary > immānis (inm-)

  • 43 praeceps

        praeceps cipitis, abl. cipitī, adj.    [prae+ caput], headforemost, headlong: praecipitem (me) in pistrinum dabit, T.: ut Sopatrum praecipitem deiciant: praeceps ad terram datus, dashed to the ground, L.: Desilit, O.: se praecipitem tecto dedit, leaped headlong from the roof, H.—As subst n.: in praeceps deferri, headlong, L.— Headforemost, headlong, in haste, suddenly: ab inimicis circumventus praeceps agor, S.: ab equo praeceps decidit, O.: (apes) praecipites Cadunt, V.: praecipites fugae sese mandabant, Cs.— Downhill, steep, precipitous, abrupt, perpendicular: in declivi ac praecipiti loco, Cs.: saxa, L.: fossae, V.: iter, O.; cf. iter ad malum praeceps ac lubricum.—As subst n., a steep place, precipice: turrim in praecipiti stantem, V.: immane, Iu.— Sinking, declining, falling: sol Praecipitem lavit aequore currum, V.: in occasum sol, L.: senectus, Cu.— Swift, rapid, rushing, violent: Anio, H.: Boreas, O.: nox, fleeting, O.: remedium, Cu.—Fig., headlong, hasty, rash, precipitate: agunt eum praecipitem poenae civium, pursue fiercely: praecipitem amicum ferri sinere, rush into the abyss: Agricola in ipsam gloriam praeceps agebatur, i. e. was hurried to ruinous heights of glory, Ta.— Rash, hasty, inconsiderate: quis potest esse tam praeceps?: cupiditas dominandi.— Inclined, prone, hasty: naturā ad explendam cupidinem, S.: praeceps ingenio in iram, L. — Dangerous, critical: in tam praecipiti tempore, O.—As subst n., great danger, extremity, extreme danger, critical circumstances: se et prope rem p. in praeceps dederat, exposed to extreme danger, L.: levare Aegrum ex praecipiti, H.: Omne in praecipiti vitium stetit, i. e. at its extreme, Iu.
    * * *
    (gen.), praecipitis ADJ
    head first, headlong; steep, precipitous

    Latin-English dictionary > praeceps

  • 44 spīrō

        spīrō āvī, ātus, āre,    to breathe, draw breath, respire: dum spirare potero: ne spirare quidem sine metu possunt: sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, i. e. while alive: margarita viva ac spirantia saxis avelli, Ta.: spirantia consulit exta, still panting, V.: non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manūs, Cu.: graviter spirantis copia thymbrae, i. e. of strong odor, V.: Di maris et terrae... spirate secundi, i. e. be propitious, V.—With acc, to breathe out, exhale, emit: flammas, L.: flamina, O.: divinum odorem, V.—To breathe, blow, be exhaled, burst forth: Letiferis calidi spirarunt flatibus austri, O.: Quā vada non spirant, rage, V.: fervet fretis spirantibus aequor, boiling, V.—Fig., to breathe, live, be alive: videtur Laeli mens spirare etiam in scriptis: spirat adhuc amor puellae, H.: Parii lapides spirantia signa, V.—To be inspired, have poetic inspiration: Quod spiro, tuum est, H. —With acc, to breathe forth, exhale, be full of, be inspired with, aim at: mendacia, Iu.: amores, H.: tribunatum, L.: maiora, Cu.: immane, V.
    * * *
    spirare, spiravi, spiratus V
    breathe; blow; live; breathe out; exhale; breathe the spirit of

    Latin-English dictionary > spīrō

  • 45 barbaria

    barbărĭa, ae ( poet., or in post-Aug. prose barbărĭes, acc. -em; so once in Cic. Brut. 74, 258), f. [barbarus].
    I.
    Lit., a foreign country, in opposition to Greece or Rome.
    A.
    In gen.:

    a quo (philosopho) non solum Graecia et Italia, sed etiam omnis barbaria commota est,

    Cic. Fin. 2, 15, 49; 5, 4, 11; id. N. D. 1, 29, 81; cf.: non solum cum exercitu suo, sed etiam cum omni inmanitate barbariae bellum inferre nobis. id. Phil. 5, 13, 37; 13, 8, 18:

    quid tibi barbariem. gentes ab utroque jacentes Oceano numerem?

    Ov. M. 15, 829:

    in mediā vivere barbarie,

    id. Tr. 3, 10, 4; Luc. 8, 812; Just. 9, 5, 7 al.—
    B.
    Esp., of a particular country, aside from Greece or Rome. Thus (in the mouth of a Greek), of Italy, as opp. to Greece (only in Plaut.), Plaut. Poen. 3, 2, 21; id. Fragm. ap. Fest. s. v. vapula, p. 278. [p. 222] —Of Persia:

    Themistoclem non in Graeciae portus, sed in barbariae sinus confugisse,

    Cic. Rep. 1, 3, 5.—Of Phrygia:

    Graecia barbariae lento collisa duello,

    Hor. Ep. 1, 2, 7.—Of Gaul, in opp. to Rome, Cic. Font. 20, 44 (16, 34).—Of Scythia and Britain, Cic. N. D. 2, 34, 88;

    in gen.: quae barbaria Indiā vastior aut agrestior?

    id. Tusc. 5, 27, 77 al. —
    II.
    Meton., mental or moral barbarism, according to the notion of the ancients.
    A.
    Rudeness, rusticity, stupidity:

    barbaria forensis,

    Cic. de Or. 1, 26, 118:

    grandis,

    Ov. Am. 3, 8, 4.—Hence of barbarism in language:

    omnes tum fere, qui nec extra urbem hanc vixerant, nec eos aliqua barbaries domestica infuscaverat, recte loquebantur,

    Cic. Brut. 74, 258.—And of faulty reading, Petr. 68, 5.—
    B.
    Savageness, barbarousness, rudeness, uncivilized manners:

    inveterata barbaria,

    Cic. Balb. 19, 43:

    ferum et immane facinus, quod nulla barbaria posset agnoscere,

    id. Phil. 14, 3, 8:

    ista vero quae et quanta barbaria est,

    id. ib. 2, 42, 108;

    11, 2, 6: tanta barbaries (Sarmatorum) est, ut pacem non intellegant,

    Flor. 4, 12, 20; Just. 43, 4, 1; Quint. 11, 3, 69; Petr. 68.—
    C.
    = barbari:

    quale bellum nulla umquam barbaria cum suā gente gessit,

    Cic. Cat. 3, 10, 25; cf.:

    hoc poëtae nomen, quod nulla umquam barbaria violavit,

    id. Arch. 8, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > barbaria

  • 46 barbaricus

    barbărĭcus, a, um, adj., = barbarikos [barbarus].
    I.
    Foreign, strange, outlandish, barbarous, in opp. to Grecian or Roman ( poet. and in post - Aug. prose).
    A.
    In gen.:

    alae,

    Luc. 1, 476:

    sermo,

    Amm. 18, 2, 1:

    pyra,

    Plin. 15, 15, 16, § 56:

    equi,

    Veg. 6, 7, 1.—Hence,
    2.
    Subst.: barbărĭcum, i, n.
    a.
    A foreign land (post-class.):

    Albis in barbarico, longe ultra Rhenum est,

    Eutr. 7, 8; 9, 4; Spart. Sev. 47.—
    b.
    Barbaricum appellatur clamor exercitus, quod eo genere barbari utantur, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.—
    B.
    Esp., of a particular country, in opp. to Greece or Rome.
    1.
    Freq. for Phrygian (v. barbarus): astante ope barbaricā, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 120 Müll.):

    vestes,

    Lucr. 2, 500:

    barbarico postes auro spoliisque superbi,

    Verg. A. 2, 504.—
    2.
    (In the mouth of a Greek.) For Italian, Roman (only in Plaut.):

    urbes,

    Plaut. Capt. 4, 2, 104:

    lex,

    id. ib. 3, 1, 32:

    cenare lepide nitideque volo: nihil moror barbarico ritu esse,

    after the frugal manner of the ancient Romans, id. Cas. 3, 6, 19.—
    3.
    For German, Germanic:

    nomina,

    Suet. Calig. 47.—
    II.
    (Acc. to barbarus, II.) Rough, rude, unpolished (very rare):

    vita,

    Claud. Eutr. 2, 226. — Trop.:

    silva barbarica id est conseminea,

    Col. 11, 2, 83; cf. Mart. 3, 58, 5.—Hence, adv.
    a.
    barbărĭcum, barbarously:

    barbaricum atque immane gemens,

    Sil. 12, 418.—
    b.
    barbărĭcē, like a foreigner:

    barba barbarice demissa,

    Capitol. Ver. 10, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > barbaricus

  • 47 exardesco

    ex-ardesco, arsi, arsum, 3, v. inch. n., qs. to blaze out, i. e. to kindle, take fire (class.; esp. freq. in the trop. sense and in Cic.; cf.: ardeo, ferveo, caleo, flagro, candeo, uro, etc., incendor, inflammor, etc.).
    I.
    Lit.:

    nulla materies tam facilis ad exardescendum est, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 45 fin.:

    sulphur exardescens,

    Plin. 35, 15, 50, § 175.—
    B.
    Transf., of the sun's heat:

    exarsit dies,

    Mart. 3, 67, 6.—And of a fiery color:

    fulgor carbunculi exardescens,

    Plin. 37, 7, 25, § 94.—
    II.
    Trop., to be kindled, inflamed, to break out (in a good and bad sense).
    A.
    Of personal subjects:

    exarsit iracundia ac stomacho,

    Cic. Verr. 2, 2, 20; cf. id. de Or. 3, 1, 4: (Induciomarus) multo gravius hoc dolore exarsit, * Caes. B. G. 5, 4, 5:

    infestius Papirium exarsurum,

    Liv. 8, 33; cf.

    graviter,

    Cic. de Or. 3, 1, 4:

    haud secus exarsit quam Circo taurus aperto,

    Ov. M. 12, 102:

    adeo exarserant animis,

    Liv. 3, 30; so,

    animis,

    Tac. A. 1, 51 fin.:

    libidinibus indomitis,

    id. ib. 6, 1:

    in omni genere amplificationis,

    Cic. Or. 29, 102:

    hodierno die ad spem libertatis exarsimus,

    id. Phil. 4, 6 fin.:

    ad cupiditatem libertatis recuperandae,

    id. ib. 11, 2; id. Verr. 2, 1, 25:

    ad bellum,

    Liv. 41, 27, 3; Tac. A. 12, 38:

    plebes ad id maxime indignatione exarsit,

    Liv. 4, 6; cf.:

    ad quod exarsit adeo, ut, etc.,

    Tac. A. 1, 74:

    milites in perniciosam seditionem exarsuri,

    Liv. 40, 35, 7; cf.:

    in iras,

    Verg. A. 7, 445; Claud. Rapt. Pros. 1, 32:

    in proelium,

    Tac. H. 1, 64.—Of the passion of love: in C. Silium ita exarserat (Messalina), Tac. A. 11, 12.—
    2.
    Of impersonal and abstract subjects:

    immane quantum animi exarsere,

    Sall. H. Fragm. 2, 53 (p. 229 ed. Gerl.):

    ex quo exardescit sive amor, sive amicitia,

    Cic. Lael. 27, 100; cf.:

    novum atque atrox proelium,

    Liv. 27, 2:

    admirabilis quaedam benevolentiae magnitudo,

    Cic. Lael. 9, 29:

    ira,

    id. Tusc. 2, 24, 58; cf.:

    iracundia exercitus in eum,

    Tac. H. 1, 58:

    ambitio,

    Liv. 3, 35; 35, 10:

    violentia Turni,

    Verg. A. 11, 376:

    dolor Alcidae,

    id. ib. 8, 220 et saep.:

    injuria,

    Cic. Lael. 21, 76:

    bellum,

    id. Lig. 1, 3; Liv. 40, 58; 41, 25; cf.:

    certamina inter patres plebemque,

    Tac. H. 2, 38:

    seditio,

    id. ib. 2, 27:

    tanta ista importunitas inauditi sceleris,

    Cic. Sull. 27, 75:

    fames auri,

    Plin. 33, 3, 14, § 48 et saep.:

    tum propter multorum delicta etiam ad innocentium periculum tempus illud exarserat,

    Cic. Sull. 6:

    altercatio ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit,

    Liv. 10, 23; cf.:

    studia in proelium,

    Tac. H. 1, 64:

    Corinthiorum vasorum pretia in immensum exarsisse,

    i. e. had risen, Suet. Tib. 34; cf.:

    quibus initiis in tantum admiratio haec exarserit,

    Plin. 37 prooem. §

    2: ira,

    Vulg. Psa. 88, 45 al. (See also excandefacio and incendo.)
    * Part.
    perf.: exarsus, a, um, burned up:

    res vestras incendio exarsas esse,

    Cod. Just. 9, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > exardesco

  • 48 fluctus

    fluctus, ūs (ante-class. form of the gen. sing. fluctuis, Varr. and Nigid. ap. Gell. 4, 16, 1; nom. plur. flucti, Pac. and Att. ap. Non. 488, 12), m. [fluo; cf. fluctio], the peculiar motion of fluids, a flowing, waving.
    I.
    In abstr. (rare; cf.:

    unda, fluentum): jactetur aquae fluctu quoque terra vacillans,

    Lucr. 6, 554 sq. —Of the flowing motion of the magnetic fluid (v. aestus):

    Cogitur offensare pulsareque fluctu Ferrea texta suo,

    Lucr. 6, 1053.—In mal. part., Lucr. 4, 1271; cf. fluctuo, I. a fin.
    II.
    Transf., a flow, flood. —In concr., a wave, billow, surge, esp. of the sea (the predom. signif. of the word in prose and poetry; esp. freq. in the plur.).
    (α).
    Sing.: fons aquae dulcis, qui fluctu totus operiretur, nisi, etc., the flood, i. e. high tide, Cic. Verr. 2, 4, 53, § 118: alia fluctus differt, dissipat visceratim membra, Maria salsa spumant sanguine, Enn. ap. Non. 183, 18 (Trag. v. 144 ed. Vahl.):

    ab saxo avortit fluctus ad litus scapham,

    Plaut. Rud. 1, 2, 76; 82:

    fluctum a saxo frangi,

    Cic. Fam. 9, 16, 6:

    fluctus uti... volutus Ad terras immane sonat per saxa,

    Verg. G. 3, 237:

    ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,

    to the waves, Cic. Fin. 5, 2, 5.—
    (β).
    Plur.: indu mari magno fluctus extollere certant, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 425 ed. Vahl.): mulserat huc navim compulsam fluctibus pontus, id. ap. Prisc. p. 870 P. (Ann. v. 257 ed. Vahl.):

    excitatis maximis fluctibus,

    Cic. Rep. 1, 6:

    (insulae) fluctibus cinctae,

    id. ib. 2, 4; cf.:

    Massilia, quae cincta Gallorum gentibus barbariae fluctibus alluitur,

    id. Fl. 26, 63:

    sese fluctibus committere,

    id. Verr. 2, 2, 37, § 91:

    sedatis fluctibus,

    id. Inv. 2, 51, 154:

    puppes ad magnitudinem fluctuum tempestatumque accommodatae,

    Caes. B. G. 3, 13, 3:

    in fluctibus consistere,

    id. ib. 4, 24, 2:

    fluctibus compleri,

    id. ib. 4, 28 fin.:

    luctantem Icariis fluctibus Africum Mercator metuens,

    Hor. C. 1, 1, 15:

    o navis, referent in mare te novi Fluctus,

    id. ib. 1, 14, 2:

    mulcere fluctus et tollere vento,

    Verg. A. 1, 66:

    procella... fluctus ad sidera tollit,

    id. ib. 1, 103:

    revomere salsos fluctus pectore,

    id. ib. 5, 182.—Prov.: excitare fluctus in simpulo, to raise a tempest in a tea-pot, i. e. to make much ado about nothing, Cic. Leg. 3, 16, 36.—
    2.
    Poet. transf., a stream of odors:

    unde fluens volvat varius se fluctus odorum,

    Lucr. 4, 675.—And of a stream of fire:

    atro volvens incendia fluctu,

    Val. Fl. 7, 572.—
    B.
    Trop., like tempestas and unda, and our waves or billows, for turbulence, commotion, disturbance:

    qui in hac tempestate populi jactemur et fluctibus,

    Cic. Planc. 4, 11; cf.

    contionum,

    id. Mil. 2, 5:

    rerum Fluctibus in mediis,

    Hor. Ep. 2, 2, 85; cf. also Lucr. 5, 11:

    hoc omne tempus post consulatum objecimus iis fluctibus, qui per nos a communi peste depulsi, in nosmet ipsos redundarunt,

    Cic. de Or. 1, 1, 3; id. Att. 8, 3, 5:

    fluctus civiles,

    Nep. Att. 6:

    capere irarum fluctus in pectore,

    Lucr. 3, 298; so,

    irarum,

    id. 6, 74; Verg. A. 12, 831; Val. Max. 9, 3 init.:

    tristes curarum,

    Lucr. 6, 34:

    belli,

    id. 5, 1290.

    Lewis & Short latin dictionary > fluctus

  • 49 fremo

    frĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [cf. bremô, bromos, brontê].
    1.
    Neutr., to make a low roaring, to roar, resound, to growl, murmur, rage, snort, howl (class.;

    syn.: frendo, strideo, strepo, crepo): (ventus ibi) Speluncas inter magnas fremit ante tumultu,

    Lucr. 6, 581; cf. Verg. A. 1, 56:

    venti immani turbine,

    Ov. Tr. 1, 2, 25:

    mare,

    Val. Fl. 2, 646; cf.:

    Ister tumidā aquā,

    id. 6, 329:

    montes undaeque,

    Stat. Th. 12, 654:

    saxa concita murali tormento,

    whiz, Verg. A. 12, 922:

    viae laetitiā ludisque plausuque,

    resound, id. ib. 9, 717:

    agri festis ululatibus,

    Ov. M. 3, 528:

    irritata canum cum primum immane Molossūm Mollia ricta fremunt,

    Lucr. 5, 1064:

    leo ore cruento,

    Verg. A. 9, 341; Plin. 8, 16, 19, § 48; cf. Varr. L. L. 7, § 104 Müll.:

    equus,

    neighs, Verg. A. 11, 496; 599; Hor. C. 4, 14, 23; id. Epod. 9, 17:

    lupus ad caulas,

    Verg. A. 9, 60:

    tigres,

    Val. Fl. 2, 260:

    fremant omnes licet, dicam quod sentio,

    to mutter, grumble, Cic. de Or. 1, 44, 195:

    cum in basilica Julia... omnia clamoribus fremerent,

    Quint. 12, 5, 6:

    omnes magno circum clamore fremebant,

    Verg. A. 6, 175:

    cunctique fremebant Caelicolae assensu vario,

    id. ib. 10, 96:

    cuncti simul ore fremebant Dardanidae,

    id. ib. 1, 559;

    5, 555: animisque fremens,

    id. ib. 12, 371; cf.:

    stabat acerba fremens Aeneas,

    id. ib. 12, 398:

    patres, erecti gaudio, fremunt,

    Liv. 6, 6, 17: rumor de tibicine Fremit in theatro, Phaedr. [p. 779] 5, 7, 21.—
    II.
    Act., to murmur, grumble, growl, rage at or after any thing, to complain loudly.
    (α).
    With acc.:

    dixerat haec unoque omnes eadem ore fremebant,

    Verg. A. 11, 132: arma amens fremit;

    arma toro tectisque requirit, Saevit amor ferri,

    id. ib. 7, 460: si plebs fremere imperia coepisset, i. e. to murmur at, Cass. ap. Serv. Verg. A. 1, 56.—
    (β).
    With an object-clause:

    jam vero Arrius consulatum sibi ereptum fremit,

    Cic. Att. 2, 7,3:

    Pedum expugnandum ac delendum senatus fremit,

    Liv. 8, 13, 1:

    praetorianus miles, non virtute se sed proditione victum fremebat,

    Tac. H. 2, 44:

    (M. Bruti) epistolae frementes, fibulas tribunicias ex auro geri,

    id. ib. 4, 35; Plin. 33, 3, 12, § 39.

    Lewis & Short latin dictionary > fremo

  • 50 garrulitas

    garrŭlĭtas, ātis, f. [id.], a chattering, babbling, prating, talkativeness, garrulity (not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    nunc quoque in alitibus facundia prisca remansit, Raucaque garrulitas studiumque immane loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    quem non abducet infixum cogitationibus illa neminem satiatura garrulitas?

    Sen. Cons. Helv. 16 fin.: (pueri) facie et garrulitate amabiles. Suet. Aug. 83:

    extemporalis,

    Quint. 2, 4, 15:

    ingens,

    Plin. 29, 1, 3, § 5:

    ingentia dona Auctoris pereunt, garrulitate sui,

    Mart. 5, 52, 8; Plin. Ep. 9, 10, 2; Suet. Aug. 83; Sen. Rhet. 2, 13, 2.—
    II.
    Transf.:

    cornix inauspicatae garrulitatis,

    Plin. 10, 12, 14, § 30.

    Lewis & Short latin dictionary > garrulitas

  • 51 hio

    hĭo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [weakened from CHAÔ, chainô, chaskô; cf. Germ. gähnen].
    I.
    Neutr., to open, stand or be open, to gape.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): hiavit humus multa, Sall. Fragm. ap. Non. 318, 29; cf.:

    (calor) venas astringit hiantes,

    Verg. G. 1, 91:

    vasti specus hiant defractis membris (colossi Rhodii),

    Plin. 34, 7, 18, § 41; Hor. Epod. 8, 5:

    nec flos ullus hiat pratis,

    Prop. 4 (5), 2, 45; cf.:

    hiantia lilia,

    Ov. A. A. 2, 115:

    quercum patulis rimis hiantem,

    Gell. 15, 16, 2: Ch. Qui potuit videre? Ac. Oculis. Ch. Quo pacto? Ac. Hem hiantibus, Plaut. Merc. 1, 2, 71:

    oculi hiantes,

    Plin. 11, 37, 52, § 139:

    cum pisciculi in concham hiantem innataverunt,

    Cic. N. D. 2, 48, 123.—
    2.
    In partic., to open the mouth, to gape, yawn:

    inceptus clamor frustratur hiantes,

    Verg. A. 6, 493:

    perdices hiantes, exserta lingua aestuant,

    Plin. 10, 33, 51, § 102:

    trochilos crocodilum invitat ad hiandum pabuli sui gratia,

    id. 8, 25, 37, § 90:

    leo immane hians,

    Verg. A. 10, 726:

    lupus (piscis) hic Tiberinus an alto Captus hiet,

    Hor. S. 2, 2, 32:

    profluentem aquam hianti ore captantes,

    Curt. 4, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus:

    qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio,

    Quint. 9, 4, 33; cf.:

    hiare semper vocalibus,

    id. ib. 20; and:

    qui (poëtae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc.,

    Cic. Or. 45, 152; cf.

    also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt,

    Auct. Her. 4, 12, 18; and:

    concursus hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21:

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    hians compositio,

    Tac. Or. 21:

    hiantia loqui,

    Cic. Or. 9, 32.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed:

    huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur?

    Cic. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    canis semper ad spem futuri hiat,

    Sen. Ep. 72 med.; cf.:

    corvum deludet hiantem,

    i. e. the legacy-hunter, Hor. S. 2, 5, 56:

    ne facies (equi) emptorem inducat hiantem,

    id. ib. 1, 2, 88:

    quem ducit hiantem Cretata ambitio,

    Pers. 5, 176:

    avaritiā semper hiante esse,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.:

    hunc plausus hiantem Per cuneos... Corripuit,

    Verg. G. 2, 508:

    luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum,

    Sil. 11, 35.—
    II.
    Act., to spew out ( poet. and very rare):

    subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat,

    i. e. spits, emits, Val. Fl. 6, 706.—
    B.
    To bawl out, utter, sing:

    fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo,

    Pers. 5, 3:

    carmen lyra,

    plays, Prop. 2, 31, 6 (3, 29, 6 M.).

    Lewis & Short latin dictionary > hio

  • 52 impexus

    impexus ( inp-), a, um, adj. [2. inpexus], uncombed ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    stiriaque impexis induruit horrida barbis,

    Verg. G. 3, 366:

    caput impexa foedum porrigine,

    Hor. S. 2, 3, 126:

    Tisiphoneque impexa feros pro crinibus angues,

    Tib. 1, 3, 69:

    tegumen immane leonis Terribili impexum seta,

    Verg. A. 7, 666.—
    * II.
    Trop., = incultus, unpolished, rude:

    antiquitas tristis et impexa,

    Tac. Or. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > impexus

  • 53 impluo

    implŭo ( inpl-), ŭi, ūtum, 3, v. n. and a. [in-pluo].
    I.
    Neutr., to rain into or upon, to rain (very rare):

    deorsum, quo impluebat, impluvium dictum,

    Varr. L. L. 5, § 161 Müll.:

    fanum Veneris, in cujus quandam aream non impluit,

    Plin. 2, 96, 97, § 210:

    lacus immane turgescit, ita ut arborum comis, quae margini insistunt, superjectae asperginis fragor impluat,

    Sid. Ep. 2, 2 med.:

    priusquam impluerit, ab avibus aut formicis sata non infestari,

    Col. 2, 8, 5:

    si arcus circa occasum refulsit, rorabit et leviter impluet,

    will rain, Sen. Q. N. 1, 6:

    Penēus... summis aspergine silvis Impluit,

    Ov. M. 1, 573.—
    B.
    Trop.:

    malum quom impluit ceteris, ne impluat mi,

    Plaut. Most. 4, 1, 15.—
    II.
    Act., to rain upon:

    impluviatus color, quasi fumato stillicidio implutus,

    Non. 548, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > impluo

  • 54 inpexus

    impexus ( inp-), a, um, adj. [2. inpexus], uncombed ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    stiriaque impexis induruit horrida barbis,

    Verg. G. 3, 366:

    caput impexa foedum porrigine,

    Hor. S. 2, 3, 126:

    Tisiphoneque impexa feros pro crinibus angues,

    Tib. 1, 3, 69:

    tegumen immane leonis Terribili impexum seta,

    Verg. A. 7, 666.—
    * II.
    Trop., = incultus, unpolished, rude:

    antiquitas tristis et impexa,

    Tac. Or. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > inpexus

  • 55 inpluo

    implŭo ( inpl-), ŭi, ūtum, 3, v. n. and a. [in-pluo].
    I.
    Neutr., to rain into or upon, to rain (very rare):

    deorsum, quo impluebat, impluvium dictum,

    Varr. L. L. 5, § 161 Müll.:

    fanum Veneris, in cujus quandam aream non impluit,

    Plin. 2, 96, 97, § 210:

    lacus immane turgescit, ita ut arborum comis, quae margini insistunt, superjectae asperginis fragor impluat,

    Sid. Ep. 2, 2 med.:

    priusquam impluerit, ab avibus aut formicis sata non infestari,

    Col. 2, 8, 5:

    si arcus circa occasum refulsit, rorabit et leviter impluet,

    will rain, Sen. Q. N. 1, 6:

    Penēus... summis aspergine silvis Impluit,

    Ov. M. 1, 573.—
    B.
    Trop.:

    malum quom impluit ceteris, ne impluat mi,

    Plaut. Most. 4, 1, 15.—
    II.
    Act., to rain upon:

    impluviatus color, quasi fumato stillicidio implutus,

    Non. 548, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > inpluo

  • 56 lucerna

    lŭcerna, ae, f. [luc-erna, from luceo, q. v.; with double suffix like caverna, laverna, lanterna, etc.; cf. Gr. ke-arnon, skeparnon], a lamp, oil-lamp.
    I.
    Lit.: lucerna dicta a luce, aut quod id vocant Graeci luchnon, Varr. L. L. 5, § 119 Müll.:

    lucernam forte oblitus fueram extinguere,

    Plaut. Most. 2, 2, 56:

    in sole lucernam adhibere nihil interest,

    Cic. Fin. 4, 12, 29:

    lucerna me deserit,

    my light goes out, id. Att. 7, 7, 7:

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    i. e. evening entertainments, Hor. C. 1, 27, 5:

    accedit numerus lucernis,

    the lights begin to seem double, id. S. 2, 1, 25; cf.:

    cum geminis exsurgit mensa lucernis,

    Juv. 6, 305:

    pereundum est ante lucernas,

    before candle-light, id. 10, 339:

    lucernam accendere,

    Phaedr. 3, 19, 4:

    turpis fumo lucernae,

    Juv. 6, 131:

    lucerna ardens exstinguitur,

    Plin. 31, 3, 28, § 49:

    fungi lucernarum,

    id. 28, 11, 46, § 163:

    pinguem nebulam vomuere lucernae,

    Pers. 5, 181:

    lucerna splendens super candelabrum,

    Vulg. Sir. 26, 22.—
    II.
    Transf.
    A.
    Nocturnal labor, lucubration ( poet.):

    haec ego non credam Venusina digna Lucerna?

    Juv. 1, 51.—
    B.
    A guide, instructor:

    quia mandatum lucerna est,

    Vulg. Prov. 6, 23; id. 2 Sam. 2, 29:

    lucerna pedibus meis verbum tuum,

    id. Psa. 118, 105.—
    C.
    A phosphorescent fish, Plin. 9, 27, 43, § 82.

    Lewis & Short latin dictionary > lucerna

  • 57 praeceps

    praeceps, cĭpĭtis (old form praecĭ-pes, cĭpis, Plaut. Rud. 3, 3, 8; id. et Enn. ap. Prisc. p. 725 P. (Ann. v. 391 Vahl.; abl. praecipiti), adj. [prae-caput].
    I.
    Lit., headforemost, headlong (class.):

    praecipitem trahi,

    Plaut. Ps. 1, 5, 79:

    aliquem praecipitem deicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    praeceps ad terram datus,

    dashed to the ground, Liv. 31, 37:

    praeceps curru ab alto Desilit,

    Ov. M. 12, 128:

    hic se praecipitem tecto dedit,

    threw himself headlong from the roof, Hor. S. 1, 2, 41:

    aliquem in praeceps jacere,

    headlong, Tac. A. 4, 22; so,

    jacto in praeceps corpore,

    id. ib. 6, 49; cf.:

    in praeceps deferri,

    Liv. 5, 47.—For in praeceps, in late Lat., per praeceps occurs:

    abiit grex per praeceps in mare,

    Vulg. Matt. 8, 32; id. Judic. 5, 22.—Hence, of one going rapidly, headforemost, headlong:

    de ponte Ire praecipitem in lutum per caputque pedesque,

    Cat. 17, 9:

    se jacere praecipitem e vertice,

    id. 63, 244; Verg. A. 5, 860:

    ab equo praeceps decidit,

    Ov. Ib. 259:

    (apes) praecipites Cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    aliquem praecipitem agere,

    to drive headlong, Cic. Caecin. 21, 60; Verg. A. 5, 456:

    praecipites se fugae mandabant,

    Caes. B. G. 2, 24:

    Monoeten In mare praecipitem deturbat,

    Verg. A. 5, 175; cf.:

    praeceps amensque cucurri,

    Ov. M. 7, 844:

    praeceps Fertur,

    is borne headlong, rushes, Hor. S. 1, 4, 30:

    nuntii,

    Tac. H. 2, 6.—
    B.
    Transf., of inanim. things.
    1.
    Of localities, qs. that descend suddenly in front, i. e. downhill, steep, precipitous:

    in declivi ac praecipiti loco,

    Caes. B. G. 4, 33:

    via (opp. plana),

    Cic. Fl. 42, 105:

    saxa,

    Liv. 38, 23:

    fossae,

    Ov. M. 1, 97; Verg. A. 11, 888:

    iter,

    Ov. Tr. 4, 3, 74; cf.

    trop.: iter ad malum praeceps ac lubricum,

    Cic. Rep. 1, 28, 44:

    loci,

    Col. 1, 2:

    mons,

    Plin. Pan. 16.—
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n., a steep place, a precipice:

    turrim in praecipiti stantem,

    Verg. A. 2, 460:

    specus vasto in praeceps hiatu,

    Plin. 2, 45, 44, § 115:

    in praeceps pervenitur,

    Vell. 2, 3, 4:

    immane,

    Juv. 10, 107:

    altissimum,

    App. M. 4, p. 144 med. —In plur.:

    in praecipitia cursus iste deducit,

    Sen. Ep. 8, 4.—
    2.
    Sinking, declining:

    (in vitibus) praecipites palmites dicuntur, qui de hornotinis virgis enati in duro alligantur,

    Col. 5, 6, 33:

    sol Praecipitem lavit aequore currum,

    Verg. G. 3, 359:

    jam praeceps in occasum sol erat,

    Liv. 10, 42:

    dies,

    id. 4, 9; cf.:

    senectus,

    Curt. 6, 5, 3. —
    3.
    In gen., swift, rapid, rushing, violent ( poet.;

    syn.: celer, velox): praeceps Anio,

    Hor. C. 1, 7, 13:

    Boreas,

    Ov. M. 2, 185:

    nox,

    fleeting, transient, id. ib. 9, 485:

    procella,

    Stat. Th. 5, 419:

    oceani fragor,

    Val. Fl. 3, 404:

    letum,

    Sen. Hippol. 262:

    remedium,

    Curt. 3, 6, 2.—
    II.
    Trop., headlong, hasty, rash, precipitate.
    A.
    In gen. (class.):

    noster erus, qui scelestus sacerdotem anum praecipes Reppulit,

    Plaut. Rud. 3, 3, 10:

    sol jam praecipitans me quoque haec praecipitem paene evolvere coëgit,

    almost headlong, precipitately, Cic. de Or. 3, 55, 209:

    agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum,

    chase, pursue, id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    praecipitem amicum ferri sinere,

    to rush into the abyss, id. Lael. 24, 89:

    quoniam ab inimicis praeceps agor,

    am pursued, Sall. C. 31, 9:

    praeceps celeritas dicendi,

    Cic. Fl. 20, 48: profectio, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6: occumbunt multi letum... praecipe cursu, in rapid destruction, Enn. l. l.—With gen.:

    SI NON FATORVM PRAECEPS HIC MORTIS OBISSET,

    sudden as regards fate, Inscr. Grut. 695, 9, emended by Minervini in Bullet. Arch. Napol. III. 1845, p. 41 (but Minervini's assumption of a new adj., praeceps, from praecipio, anticipating fale, is unnecessary).—
    B.
    In partic.
    1.
    Rash, hasty, inconsiderate:

    homo in omnibus consiliis praeceps,

    Cic. Phil. 5, 13, 37: praeceps et effrenata mens, id. Cael. 15, 35:

    praeceps consilium et immaturum,

    Suet. Aug. 8:

    cogitatio,

    id. Calig. 48:

    audacia,

    Val. Max. 1, 6, 7.—
    2.
    Inclined to any thing:

    praeceps in avaritiam et crudelitatem animus,

    Liv. 26, 38:

    praeceps ingenio in iram,

    id. 23, 7:

    animus ad flagitia praeceps,

    Tac. A. 16, 21.—
    3.
    Dangerous, hazardous, critical:

    in tam praecipiti tempore,

    Ov. F. 2, 400.—Hence,
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n.
    (α).
    Great danger, extremity, extreme danger, critical circumstances:

    se et prope rem publicam in praeceps dederat,

    brought into extreme danger, Liv. 27, 27:

    levare Aegrum ex praecipiti,

    Hor. S. 2, 3, 292:

    aeger est in praecipiti,

    Cels. 2, 6.—
    (β).
    The highest part, summit, sublimity (postAug.):

    omne in praecipiti vitium stetit,

    at its point of culmination, Juv. 1, 149:

    debet orator erigi, attolli, efferri, ac saepe accedere ad praeceps,

    to verge on the sublime, Plin. Ep. 9, 26, 2.—Hence, adv.: prae-ceps, headlong.
    1.
    Lit.:

    aliquem praeceps trahere,

    Tac. A. 4, 62:

    ex his fulgoribus quaedam praeceps eunt, similia prosilientibus stellis,

    Sen. Q. N. 1, 15, 2:

    moles convulsa dum ruit intus immensam vim mortalium praeceps trahit atque operit,

    Tac. A. 4, 62:

    toto praeceps se corpore ad undas Misit,

    Verg. A. 4, 253.—
    2.
    Trop.:

    eversio rei familiaris dignitatem ac famam praeceps dabat,

    brought into danger, Tac. A. 6, 17:

    praeceps in exsilium acti,

    suddenly, hastily, Amm. 29, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > praeceps

  • 58 spiro

    spīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.].
    I.
    Neutr., to breathe, blow, etc. (cf. flo).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (only poet. and in postAug. prose):

    freta circum Fervescunt graviter spirantibus incita flabris,

    Lucr. 6, 428; Ov. M. 7, 532:

    obturatis, quā spiraturus est ventus, cavernis,

    Plin. 8, 38, 58, § 138:

    emicat ex oculis, spiratque e pectore flamma,

    breathes forth, bursts forth, Ov. M. 8, 356:

    aequatae spirant aurae,

    Verg. A. 5, 844:

    graviter spirantis copia thymbrae,

    strongscented, Verg. G. 4, 31; cf.:

    semper odoratis spirabunt floribus arae,

    Stat. S. 3, 3, 211:

    seu spirent cinnama surdum,

    emit a slight fragrance, Pers. 6, 35:

    quā vada non spirant, nec fracta remurmurat unda,

    roar, rage, Verg. A. 10, 291; cf.:

    fervet fretis spirantibus aequor,

    boiling up, foaming, id. G. 1, 327.—
    2.
    In partic., to breathe, draw breath, respire (the class. signif. of the word; cf.

    anhelo): cum spirantes mixtas hinc ducimus auras,

    Lucr. 6, 1129:

    quae deseri a me, dum quidem spirare potero, nefas judico,

    Cic. N. D. 3, 40, 94:

    ne spirare quidem sine metu possunt,

    id. Rosc. Am. 23, 65; id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    vehementer et crebro spirare,

    Cels. 2, 4:

    querulum spirat,

    breathes plaintively, Mart. 2, 26, 1.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Like the Engl. to breathe, = to live, be alive (usu. in the part. pres.):

    sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, cujus non restiterit cadaveri curia (corresp. to vivus),

    Cic. Mil. 33, 91:

    ut in vivi etiam et spirantis capite bustum imponeret,

    id. Dom. 52, 134; cf.:

    margarita viva ac spirantia saxis avelli,

    Tac. Agr. 12 fin.:

    Catilina inter hostium cadavera repertus est, paululum etiam spirans,

    Sall. C. 61, 4:

    spirantia consulit exta,

    still panting, Verg. A. 4, 64:

    artus,

    Luc. 3, 732:

    corpora,

    id. 1, 363:

    non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manus,

    Curt. 10, 10, 13; Sil. 2, 430; cf. in verb. finit.:

    spirant venae corque adhuc paviduin salit,

    Sen. Thyest. 756.—
    * (β).
    Of aspirated letters:

    quibus (litteris) nullae apud eos dulcius spirant,

    sound, Quint. 12, 10, 27.—
    B.
    Trop.
    1.
    (Acc. to I. A. 1.) To be favorable, to favor (the fig. taken from a favorable wind):

    quod si tam facilis spiraret Cynthia nobis,

    Prop. 2, 24 (3, 18), 5:

    di maris et terrae... spirate secundi,

    Verg. A. 3, 529.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To breathe, live, be alive:

    videtur Laelii mens spirare etiam in scriptis, Galbae autem vis occidisse,

    Cic. Brut. 24, 94; cf.:

    spirat adhuc amor Vivuntque calores Aeoliae puellae,

    Hor. C. 4, 9, 10.—Of life-like representations by painting, sculpture, etc.:

    excudent alii spirantia mollius aera,

    Verg. A. 6, 847:

    Parii lapidis spirantia signa,

    id. G. 3, 34:

    spirat et arguta picta tabella manu,

    Mart. 7, 84, 2; 11, 10, 7.—
    3.
    To be poetically inspired, to have the lyric spirit:

    quod spiro, et placeo, si placeo, tuum est,

    Hor. C. 4, 3, 24 (Orell. ad loc.).—
    4.
    Spirare alte, altius, to be puffed up, proud, or arrogant, Flor. 2, 2, 27:

    Eusebium alte spirantem addixere poenae,

    Amm. 22, 3, 12.—
    II.
    Act., to breathe out, exhale, emit (mostly poet. and post-Aug.; not in Cic.; syn. exhalo).
    A.
    Lit.:

    Diomedis equi spirantes naribus ignem,

    Lucr. 5, 29:

    flammam spirantes ore Chimaerae,

    id. 2, 705; so,

    flammas spirantes boves,

    Liv. 22, 17:

    flamina,

    Ov. F. 4, 18:

    Zephyros spirare secundos,

    Verg. A. 4, 562:

    tenuem animam,

    to breathe feebly, Val. Fl. 4, 436:

    ambrosiaeque comae divinum vertice odorem Spiravere,

    exhaled, Verg. A. 1, 404; Claud. Rapt. Pros. 2, 81.—
    B.
    Trop., to breathe forth, exhale:

    pinguia Poppaeana,

    Juv. 6, 466:

    mendacia,

    id. 7, 111:

    ut vidit vastos telluris hiatus Divinam spirare fidem (i. e. oracula),

    Luc. 5, 83.—
    2.
    To breathe into:

    ficto Corpori animam,

    Lact. 2, 11, 3.—
    3.
    Transf., like the Engl. to breathe, i. e. to be full of; to show, express, manifest; to design, intend a thing ( poet. and in post-Aug. prose): tantum spirantes aequo certamine bellum. [p. 1744] Lucr. 5, 392:

    mollem spirare quietem,

    Prop. 1, 3, 7:

    quae spirabat amores,

    Hor. C. 4, 13, 19:

    inquietum hominem et tribunatum etiam nunc spirantem,

    Liv. 3, 46:

    fratris facta spirans,

    imitating, Sil. 15, 411; cf.:

    fratrem spirat in armis,

    id. 3, 740:

    spirantes proelia dira effigies,

    id. 17, 398.— Often with neutr. adj. used adverb.:

    magnum,

    Prop. 2, 15 (3, 7), 53:

    majora,

    Curt. 6, 9, 11:

    immane,

    Verg. A. 7, 510:

    tragicum satis,

    Hor. Ep. 2, 1, 166; cf. id. C. 4, 3, 24:

    quiddam indomitum,

    Flor. 1, 22, 1:

    cruenta,

    Amm. 16, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > spiro

  • 59 terni

    terni, ae, a, num. distr. adj. [ter].
    I.
    Lit., three each:

    ea partes habet novem discretas, ter ternas,

    Varr. R. R. 2, 1, 12; so,

    terni ter cyathi,

    Hor. C. 3, 19, 14:

    ut in jugera singula ternis medimnis decidere liceret,

    Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114; so id. Balb. 21, 48; Caes. B. G. 3, 15 al.:

    ternae sunt utriusque partes,

    Cic. Or. 60, 201:

    muneraque in naves ternos optare juvencos,

    Verg. A. 5, 247:

    ternūm pedum longitudo,

    Plin. 11, 29, 35, § 103:

    ternūm digitorum,

    id. 20, 17, 73, § 190:

    cubitorum,

    id. 25, 6, 30, § 66; also,

    intervallo ternorum pedum,

    id. 16, 36, 67, § 173:

    pariunt terna ova,

    Col. 8, 14, 5.—In sing.:

    terno consurgunt ordine remi,

    Verg. A. 5, 120:

    te Gratia terna afflavit,

    i. e. the three Graces, Claud. Laud. Seren. 88.—
    II.
    Transf., for tres, three:

    quid ternas (litteras)?

    Plaut. Merc. 2, 2, 33:

    tres equitum numero turmae ternique vagantur Ductores,

    Verg. A. 5, 560:

    saecula,

    Tib. 4, 1, 112:

    terna guttura monstri,

    Ov. M. 10, 22:

    immane est vitium, dare milia terna macello,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    ter terna, quae sunt novem,

    Macr. Somn. Scip. 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > terni

  • 60 torqueo

    torquĕo, torsi, tortum, 2 (archaic inf. torquerier, Hor. S. 2, 8, 67), v. a. [Gr. trepô, to turn; cf. atrekês; also Sanscr. tarkus; Gr. atraktos, a spindle; and strephô, to twist], to turn, turn about or away; to twist, bend, wind (class.; syn. converto).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cervices oculosque,

    Cic. Leg. 2, 15, 39:

    oculum,

    to roll, distort, id. Ac. 2, 25, 80:

    ora,

    to twist awry, id. Off. 1, 36, 131:

    ab obscenis sermonibus aurem,

    Hor. Ep. 2, 1, 127:

    oculos ad moenia,

    Verg. A. 4, 220:

    ad sonitum vocis vestigia,

    id. ib. 3, 669:

    serpens squamosos orbes Torquet,

    Ov. M. 3, 42; cf.

    anguis,

    Verg. G. 3, 38:

    capillos ferro,

    i. e. to curl, frizzle, Ov. A. A. 1, 505:

    stamina pollice,

    id. M. 12, 475:

    remis aquas,

    id. F. 5, 644:

    spumas,

    Verg. A. 3, 208:

    taxos in arcus,

    to bend, id. G. 2, 448:

    tegumen torquens immane leonis,

    winding about him, id. A. 7, 666:

    cum terra circum axem se convertat et torqueat,

    Cic. Ac. 2, 39, 123:

    torta circum bracchia vestis,

    Tac. H. 5, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To whirl around, to whirl in the act of throwing, to wield, brandish, to fling with force, to hurl (mostly poet.):

    torquet nunc lapidem, nunc ingens machina tignum,

    Hor. Ep. 2, 2, 73:

    amnis torquet sonantia saxa,

    Verg. A. 6, 551:

    stuppea torquentem Balearis verbera fundae,

    id. G. 1, 309:

    jaculum in hostem,

    id. A. 10, 585; Ov. M. 12, 323: hastam in hunc, id. ib 5, 137;

    for which: hastam alicui,

    Val. Fl. 3, 193:

    telum aurata ad tempora,

    Verg. A. 12, 536:

    tela manu,

    Ov. M. 12, 99:

    valido pila lacerto,

    id. F. 2, 11:

    glebas, ramos,

    id. M. 11, 30:

    cum fulmina torquet (Juppiter),

    Verg. A. 4, 208;

    and trop.: cum Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. ib. 9, 671; cf.:

    Eurus nubes in occiduum orbem,

    Luc. 4, 63.—In prose:

    torquere amentatas hastas lacertis,

    Cic. de Or. 1, 57, 242.—
    2.
    To twist awry, misplace, turn aside, distort:

    negat sibi umquam, cum oculum torsisset, duas ex lucernā flammulas esse visas,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    ora Tristia temptantum sensu (sapor) torquebit amaro,

    Verg. G. 2, 247.—
    3.
    To wrench the limbs upon the rack, to put to the rack or to the torture, to rack, torture (class.):

    ita te nervo torquebo, itidem uti catapultae solent,

    Plaut. Curc. 5, 3, 12:

    eculeo torqueri,

    Cic. Fin. 3, 13, 42:

    aliquem servilem in modum,

    Suet. Aug. 27; cf.:

    ira torquentium,

    Tac. A. 15, 57:

    servum in caput domini,

    against his master, Dig. 48, 18, 1: vinctus tortusve, [p. 1880] Suet. Aug. 40 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to twist, wrest, distort, turn, bend, direct (a favorite expression of Cicero):

    versare suam naturam et regere ad tempus atque huc et illuc torquere ac flectere,

    Cic. Cael. 6, 13:

    torquere et flectere imbecillitatem animorum,

    id. Leg. 1, 10, 29:

    oratio ita flexibilis, ut sequatur, quocumque torqueas,

    id. Or. 16, 52:

    omnia ad suae causae commodum,

    id. Inv. 2, 14, 46:

    verbo ac litterā jus omne torqueri,

    wrested, perverted, id. Caecin. 27, 77:

    sonum,

    to inflect, Auct. Her. 3, 14, 25:

    cuncta tuo qui bella, pater, sub numine torques,

    Verg. A. 12, 180:

    versare sententias, et huc atque illuc torquere,

    Tac. H. 1, 85.—
    B.
    In partic. (acc. to A. 2.), to rack, torment, torture (syn.:

    ango, crucio): tuae libidines te torquent,

    Cic. Par. 2, 18:

    mitto aurum coronarium, quod te diutissime torsit,

    id. Pis. 37, 90: acriter nos tuae supplicationes torserunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 1:

    equidem dies noctesque torqueor,

    Cic. Att. 7, 9, 4:

    verbi controversia jam diu torquet Graeculos homines,

    id. de Or. 1, 11, 47; 3, 9, 33:

    stulti malorum memoriā torquentur,

    id. Fin. 1, 17, 57:

    sollicitudine, poenitentia, etc., torquetur mens,

    Quint. 12, 1, 7:

    invidiā vel amore vigil torquebere,

    Hor. Ep. 1, 2, 37; Ov. H. 20, 123:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    id. ib. 9, 36; cf. Hor. S. 2, 8, 67:

    Aeacus torquet umbras,

    holds inquisition over, Juv. 1, 9.— Transf.: (reges) dicuntur torquere mero, quem perspexisse laborant, qs. to rack with wine, i. e. to try or test with wine, Hor. A. P. 435; so,

    vino tortus et irā,

    id. Ep. 1, 18, 38.—
    C.
    To hurl, fling (of language):

    curvum sermone rotato enthymema,

    Juv. 6, 449.—Hence, tortus, a, um, P. a., twisted, crooked, contorted, distorted.
    A.
    Lit.:

    via (labyrinthi),

    Prop. 4 (5), 4, 42:

    quercus,

    i. e. a twisted oakgarland, Verg. G. 1, 349.—Hence,
    2.
    Subst.: torta, ae, f., a twisted loaf, a twist, Vulg. 1 Par. 16, 3. —
    * B.
    Trop.:

    condiciones,

    confused, complicated, Plaut. Men. 4, 2, 25. — Adv.: tortē, awry, crookedly:

    torte penitusque remota,

    Lucr. 4, 305 (329).

    Lewis & Short latin dictionary > torqueo

См. также в других словарях:

  • Immane — Im*mane , a. [L. immanis.] Very great; huge; vast; also, monstrous in character; inhuman; atrocious; fierce. [Obs.] So immane a man. Chapman. {Im*mane ly}, adv. [Obs.] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • immane — (ant. inmane) agg. [dal lat. immanis crudele , poi gigantesco ]. 1. (lett.) [di grandezza fuori del comune: statua i. ] ▶◀ colossale, enorme, (lett.) giganteo, gigantesco, immenso, smisurato. ↓ grande. ◀▶ lillipuziano, microscopico, minuscolo.… …   Enciclopedia Italiana

  • immane — [i mān′] adj. [L immanis < in , not + manus, good < IE base * ma , good > OIr maith, good] Archaic 1. huge; immense 2. cruel or brutal …   English World dictionary

  • immane — im·mà·ne agg. 1a. LE di enormi proporzioni, smisurato: boschi immani d agavi (Carducci) Sinonimi: enorme, illimitato, immenso, smisurato. Contrari: piccolo. 1b. CO estens., di straordinaria gravità; orribile, spaventoso: un immane sciagura,… …   Dizionario italiano

  • immane — adjective Etymology: Latin immanis, from in + manus good more at mature Date: 1602 archaic huge; also monstrous in character …   New Collegiate Dictionary

  • immane — immanely, adv. immaneness, n. /i mayn /, adj. Archaic. 1. vast in size; enormous. 2. inhumanly cruel. [1595 1605; < L immanis brutal, frightful, enormous, equiv. to im IM 2 + manis, appar. akin to manus good; see MANES] * * * …   Universalium

  • immane — {{hw}}{{immane}}{{/hw}}agg. 1 (lett.) Di smisurate proporzioni. 2 Terribile, spaventoso: disastro –i. ETIMOLOGIA: dal lat. immanis, comp. di in neg. e l agg. arcaico manis ‘buono’ …   Enciclopedia di italiano

  • immane — pl.m. e f. immani …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • immane — adj. huge; extremely big; enormous; inhuman; fierce …   English contemporary dictionary

  • immane — agg. 1. (lett.) enorme, grandissimo, smisurato, immenso, gigantesco, ciclopico, colossale CONTR. piccolissimo, minimo, minuscolo, microscopico 2. (di disastro, di sventura e sim.) terribile, spaventoso, catastrofico, atroce …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • immane — im·mane …   English syllables

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»