Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

hostia

  • 21 piacularis

    pĭācŭlāris, e, adj. [piaculum], atoning, expiatory, piacular (rare;

    not in Cic.): hostia,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.:

    sacrificia,

    sinofferings, Liv. 1, 26; also absol.:

    ut piacularia Junoni fierent,

    id. 42, 3: piacularia auspicia appellabant, quae sacrificantibus tristia portendebant, cum aut hostia ab arā effugisset, aut percussa mugitum dedisset, aut in aliam partem corporis quam oporteret cecidisset, Paul. ex Fest. p. 244 Müll.:

    piacularis porta appellatur propter aliqua piacula, quae ibidem fiebant,

    Fest. p. 212 Müll.; Plin. Ep. 3, 9, 9.—Comic., transf., Plaut. Ep. 1, 2, 36.— Adv.: pĭācŭlārĭ-ter, sinfully:

    negare,

    Tert. Pud. 22 (al. peculiariter).

    Lewis & Short latin dictionary > piacularis

  • 22 piaculariter

    pĭācŭlāris, e, adj. [piaculum], atoning, expiatory, piacular (rare;

    not in Cic.): hostia,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.:

    sacrificia,

    sinofferings, Liv. 1, 26; also absol.:

    ut piacularia Junoni fierent,

    id. 42, 3: piacularia auspicia appellabant, quae sacrificantibus tristia portendebant, cum aut hostia ab arā effugisset, aut percussa mugitum dedisset, aut in aliam partem corporis quam oporteret cecidisset, Paul. ex Fest. p. 244 Müll.:

    piacularis porta appellatur propter aliqua piacula, quae ibidem fiebant,

    Fest. p. 212 Müll.; Plin. Ep. 3, 9, 9.—Comic., transf., Plaut. Ep. 1, 2, 36.— Adv.: pĭācŭlārĭ-ter, sinfully:

    negare,

    Tert. Pud. 22 (al. peculiariter).

    Lewis & Short latin dictionary > piaculariter

  • 23 placabilis

    plācābĭlis, e, adj. [placo].
    I.
    Pass., easy to be pacified, easily appeased, placable (class.):

    inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes,

    Auct. Her. 4, 15, 21; 4, 45, 58:

    animi,

    Cic. Att. 1, 17, 4: ut eo placabiliorem praebeas, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A fin.:

    omnia habuisset aequiora et placabiliora,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 95:

    que quisque est major, magis est placabilis ira (al. irae),

    Ov. Tr. 3, 5, 31.—With ad:

    Hortensii tam placabile ad justas preces ingenium,

    Liv. 4, 42, 9.— Poet.:

    ara Dianae,

    placable, mild, gentle, Verg. A. 7, 764; so,

    ara Palici,

    id. ib. 9, 585.—
    II.
    Transf., act., pacifying, appeasing, moderating, pro [p. 1382] pitiating, acceptable (ante- and post-class.):

    te ipsum purgare ipsis coram placabilius est,

    is more fitted to appease, Ter. Ad. 4, 3, 17; id. Phorm. 5, 7, 68:

    si una hostia placabilis, placabiliores utique hostiae plures,

    Lact. 4, 28, 7:

    lingua,

    Vulg. Prov. 15, 4:

    sacrificium,

    Lact. Epit. 67, 4:

    hostia,

    Vulg. Num. 5, 8.— Adv.: plācābĭlĭter, act., soothingly, appeasingly, Gell. 7, 3, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > placabilis

  • 24 animalis

    I animālis, e [ anima ]
    1) воздушный, воздухообразный (a. spirabilisque natura C)
    2) поддерживающий жизнь, животворящий (spiritus Vtr, PM)
    cibus a. Caēr
    3) живой, одушевлённый ( corpora Lcr)
    exemplum animale C — живой подлинник, оригинал
    4) культ.
    hostia a. Macrжертвенное животное (душа которого приносилась в жертву богам, а мясо предназначалось жрецам)
    II animālis, is f.
    живое существо, животное Ap

    Латинско-русский словарь > animalis

  • 25 hostiatus

    Латинско-русский словарь > hostiatus

  • 26 lactens

    1. lactēns, entis
    part. praes. к lacteo
    2. adj.
    1) содержащий молочный сок, т. е. сочный (sata O; herba tritĭci Sen)
    2) сосущий молоко матери, грудной ( hostia C)
    3) редко (вм. lactans) кормящий молоком ( sus Sol)

    Латинско-русский словарь > lactens

  • 27 litabilis

    e [ lito ] культ.

    Латинско-русский словарь > litabilis

  • 28 oblata

    ae f. [ offero ] (sc. hostia) культ.
    просфора или облатка Eccl

    Латинско-русский словарь > oblata

  • 29 placatorius

    Латинско-русский словарь > placatorius

  • 30 praecidaneus

    praecīdāneus, a, um [ prae + caedo ]
    1) предварительно закалываемый, служащий вступительной жертвой ( hostia AG)
    porca praecidanea Cato — свинья, которую приносили в жертву перед жатвой
    2) предварительный, празднуемый накануне ( feriae AG)

    Латинско-русский словарь > praecidaneus

  • 31 Tántum réligió potuít suadére malórum

    Лукреций, "О природе вещей", I, 80-101:
    Íllud in hís rebús vereór, ne fórte reáris
    Índugredí scelerís. Quod cóntra sáepius ílla
    Réligió peperít scelerós(a) atqu(e) ímpia fácta.
    Dúctorés Danaúm delécti, príma virórum,
    Éx utráque parí malárum párte profúsast,
    Áspectúque suó lacrimás effúndere cívis,
    Múta metú terrám genibús summíssa petébat.
    Néc miseráe prodéss(e) in táli témpore quíbat,
    Quód patrió princéps donárat nómine régem;
    Déductást, non út sollémni móre sacrórum
    Pérfectó possét claró comitár(i) Hymenáeo,
    Hóstia cónciderét mactátu máesta paréntis,
    Éxitus út classí felíx faustúsque darétur.
    Tántum réligió potuít suadére malórum.
    Вот что тревожит меня: не подумал бы ты, что приводит
    Путь размышлений таких к нечестия черной пучине.
    Нет! Не хула на нее, а сама религия часто
    Дел нечестивых и зол первозданной причиной бывала.
    Вспомни, как цвет данайских вождей в беотийской Авлиде
    Тривии * девы алтарь осквернил невинною кровью
    Ифианассы, закланной во славу чтимой богини.
    Вот уж священный убор украсил голову жертве,
    Белых повязок чета ниспадает на нежные щеки **;
    Видит она: отвернулся отец и лицо закрывает,
    Рядом служители храма таят под одеждой железо,
    Слезы струятся из глаз у воинов, одаль стоящих -
    Видит, и в смертной тоске, онемев, на колени упала.
    Не принесло спасения ей в тот час злополучный,
    Что от нее царь имя отца от первой услышал.
    Подняли руки мужей, к алтаря подводят ступеням,
    Дрожью объятую, - но не затем, чтоб по древнему чину
    В брачный ей терем пойти, провожаемой свадебным гимном,
    Нет, чтоб свою чистоту в поруганье отдав изуверству,
    Жертвою скорбною пав от отцовской руки злодеянья,
    Благостный путь кораблям уготовить и ветер счастливый.
    Столько нечестья и зла внушила религия людям.
    (Перевод Я. Боровского)
    [ * Тривия - одно из латинских имен богини Артемиды, которой при отправлении греков в поход под Трою была принесена в жертву дочь царя Агамемнона Ифианасса (по другим вариантам мифа - Ифигения). - авт. ]
    [ ** Знаком посвящения божеству служила так называемая infula - повязка из белой шерстяной ткани с лентами, висящими по обе стороны. - авт. ]
    Я еще третьего дня предчувствовал, что будет какое-нибудь злодейство. Уж раз религия вмешалась, не жди добра. Tantum religio potuit suadere malorum. (В. С. Соловьев, Три разговора.)
    Еще и поныне идолы Темикститана обагряются кровью младенцев; им угодны жертвы только из этих невинных детских душ: правосудие жаждет крови невинных! Tantum religio potuit suadere malorum. (Мишель Монтень, Апология Раймунда Сабундского.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Tántum réligió potuít suadére malórum

  • 32 albogalerus

    albogalērus, ī, m. (albus u. galerus), die weiße Mütze des flamen Dialis (genommen von einer hostia alba Iovi caesa), Paul. ex Fest. 10, 12.

    lateinisch-deutsches > albogalerus

  • 33 ambarvalis

    ambarvālis, e (amb u. arvum), um die Flur herumgehend, hostia, das Opfertier, das man für die Feldfrüchte brachte u. um die Flur in Prozession führte, das »Feldweihopfer«, Pomp. Fest. b. Macr. sat. 3, 5, 7. Paul. ex Fest. 5, 1: sacrificium, die Handlung des Opferns, die »Flurweihe«, Serv. Verg. ecl. 3, 77 u. 5, 75. – Plur. subst., ambarvālia, ium, n., das »Fest der Flurweihe«, Vopisc. Aur. 20, 3.

    lateinisch-deutsches > ambarvalis

  • 34 animalis

    animālis, e (anima), I) aus Luft bestehend, luftartig, luftig, natura, Cic.: corporum levium concursio, Cic.: duae partes, una ignea, altera animalis, Cic. – II) zum Atmen dienend, vena, Scrib. 84. – III) zum Leben gehörig, 1) act., Leben enthaltend u. gebend (Ggstz. inanimus, inanimalis), cibus, Lebensluft, Cic.: intellegentia, geistige Lebenskraft, Cic.: spiritus, Lebensgeister, Vitr. u. Plin. – neutr. subst., omnia constant ex vacuo et solido, ex animali et inanimali, Tert. apol. 48: u. so Plur. animalia, Ggstz. inanimalia, Tert. adv. Hermog. 36. Ps. Apul. Ascl. c. 21 in. (vgl. animal no. I). – 2) pass., beseelt, lebend, lebendig, a) übh.: corpora, Lucr.: exemplum, lebendes Original, Cic.: quadrupes inanima cum animali sono, Pacuv. fr. – subst., animālis, is, f., das lebende Wesen, das Tier, Apul. met. 2, 25; de mundo 28 u. 36. – b) in der Religionsspr.: α) di animales, Götter, die aus Menschenseelen entstanden sind (wie Penates u. Di viales), Labeo b. Serv. Verg. Aen. 3, 168; vgl. Apul. de deo Socr. c. 13. – β) in der Opferspr., hostia animalis, ein Opfertier, von dem nur die Seele, das Leben den Göttern geweiht, das Fleisch usw. aber für die Priester bestimmt wird, Macr. sat. 3, 5. § 1 u. 5. Arnob. 7, 3.

    lateinisch-deutsches > animalis

  • 35 auratus

    aurātus, a, um (aurum), mit Gold versehen, -überzogen, -durchwirkt, -geschmückt, golden, vergoldet, metalla, goldreiche, Lucr.: pellis, Catull.: lyra, Ov.: tecta, Cic.: vestis, Ov. u. Iustin., od. amictus, Ov. u. Prud., tempora, mit goldenem Helm bekleidet, Verg.: sinus, mit einer goldenen Spange, Nadel usw. geschmückt, Ov.: milites, mit vergoldeten Schilden, Liv.: bos, cornua bovis, Liv. – v. weibl. Wesen = mit Goldschmuck ausgestattet, Plaut. Men. 801; Epid. 222. – Compar., hostia auratior, Tert. de idol. 6.

    lateinisch-deutsches > auratus

  • 36 bidens

    bidēns, entis (bis u. dens), zweizähnig, I) eig.: 1) zweizähnig, amica, Priap. 82, 26. – 2) als t. t. der Opferspr., doppelt bezahnt, d.i. (nach Paul. ex Fest. 4, 17) schon beide Zahnreihen vollständig habend, ausgewachsen, verres, Pompon. com. 52: hostia, Hyg. fr. b. Gell. 16, 6, 4: bos, Paul. ex Fest. 35, 2. – subst. (f.), ein doppelt bezahntes Opfertier, bes. ein Schaf, bidenti facere (opfern), Laber. fr.: mactare lectas bidentes, Verg.: tentare multā caede bidentium deos, Hor.: Corruncanius ruminales hostias, donec bidentes fierent, puras negavit, Plin. – übtr., übh. ein Schaf, Phaedr. 1, 17, 8. – II) übtr., zweizackig, ancora, Plin.: forfex, Verg. cat. 8, 9: ferrum, Ps. Verg. cir. 213: ligones, Veget. mil. 2, 25. – subst. (m.), ein zweizinkiger Karst (griech. δίκελλα), als Werkzeug der Landleute zum Behacken des Bodens, bidente pastinari solum vineae praecipit, Plin.: gleba versis frangenda bidentibus, Verg. – dah. meton., bidentis amans, dem Landbau hold, Iuven. 3, 228.

    lateinisch-deutsches > bidens

  • 37 conveniens

    conveniēns, entis, PAdi., nachaug. auch m. Compar. u. Superl. (convenio), zusammentreffend, I) eig., anschließend, passend, bene c. toga, Ov. art. am. 1, 514. – II) übtr., übereinkommend, zusammentreffend, übereintreffend, übereinstimmend, harmonierend, a) = entsprechend, passend, angemessen, zusagend, schicklich, m. cum u. Abl. od. m. inter se, zB. cum populi vultu c. dies, Ov.: ut quemadmodum in oratione constanti, sic in vita omnia apta sint inter se et convenientia, Cic.: minime inter se convenientes orationes, Liv.: motus inter se c., Lucr. – m. Dat., nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et c. decretis eius, Cic.: c. hostia rebus suis, Cic.: oratio tempori conveniens, zeitgemäße, Liv.: maiora nec feminae c. negotia, Suet.: probus vultus et c. prudenti viro gestus, Sen.: Compar. (in der Vergleichung, m. Ang. des Verglichenen durch Abl.), quin hāc prudentiā illa imprudentia decori publico fuerit convenientior, Vell.: quid enim his, quae suprarettuli, facto Mucii convenientius? Val. Max. – nihil convenientius ducens quam necem avunculi vindicare, Suet.: u. Superl., disciplina convenientissima viris, Vell.: vox convenientissima conscientiae suae, Vell.: u. neutr. Plur. subst., reddere personae convenientia cuique, Hor.: sibi convenientia finge, Hor. – m. ad od. in u. Akk., nihil est enim tam naturae aptum, tam conveniens ad res vel secundas vel adversas, Cic. de amic. 17: ad formam tauri c. sonus, Ov. Ib. 436 (438): forma in illam c. amplitudinem, Vell. 2, 29, 2. – m. in u. Abl., gratulatio c. in ea victoria, Liv. 45, 19, 3. – im Zshg. absol., hunc tam superbum apparatum convenientes sequebantur contemptus hominum omnium, Liv.: oculi convenientes, ansprechende (?), Fronto de oratt. p. 159 N.: u. neutr. Plur. subst., recta et convenientia et constantia natura desiderat, Cic. – convenientius od. convenientissimum est m. folg. Acc. u. Infin., s. Plin. 34, 35; zugl. m. Dat., Plin. ep. 3, 18, 1; 10, 3 (20), 2. Plin. pan. 87, 1. – nihil convenientius ducens, quam m. folg. Infin., Suet. Aug. 10, 1. – b) bene c., gut harmonierend = im guten Vernehmen stehend, uxor bene c., Suet.: bene c. propinqui, Cic.: proximi cognatique optime c., Cic.

    lateinisch-deutsches > conveniens

  • 38 cruentus

    cruentus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (cruor), blutig, I) im allg.: a) dem Stoffe nach, blutend, von Flüssigkeiten = mit Blut vermischt, caro, Cels.: guttae imbrium quasi cruentae, Cic.: vomica, quo cruentior, eo melior est, Cels. – b) der Farbe nach, blutrot, myrta, Verg. georg. 1, 306. – II) im üblen Sinne, durch Verwundung, durch Mord blutig, 1) eig.: a) übh., blutig = mit Blut befleckt od. bespritzt, od. besudelt, blutbefleckt, blutbespritzt, gladius, Cic.: vestis, Quint.: castra cr. et maculata, blutbefleckte u. mordbesudelte, Tac.: cos (durch die damit zu neuem Gebrauche geschärften blutigen Geschosse), Hor. – cr. hostis, der blutbespritzte, Hor. carm. 1, 2, 39 (vgl. unten no. 2): hostia, Lampr.: P. Clodii cadaver, Cic.: cruentus sanguine civium Romanorum, Cic.: Adon cruentus cecĭdit olim, Varro fr. – b) prägn., blutig = mit Verwundung, mit Blutvergießen, mit Mord verbunden, Blut kostend, Blutvergießen herbeiführend, victoria, Sall.: annus, Sall.: epistula, Blutbrief, Blutbefehl, Tac.: adulatio, zu Blutvergießen verführende, Plin. ep.: non aliud bellum cruentius caede clarissimorum virorum fuit, Vell.: ille dies cruentissimus Romano nomini, Vell. – neutr. plur. subst., gaudens Bellona cruentis (blutige Auftritte), Hor. sat. 2, 3, 223. – 2) übtr.: a) verwundend, dens (Zahn des Neides), Hor. ep. 2, 1, 150. – b) blutbegierig, blutdürstig, grausam, hostis, Sen. ad Marc. 20, 3 (vgl. oben no. 1): Achilles cruentior bello, Ov.: ira, Hor.

    lateinisch-deutsches > cruentus

  • 39 effugius

    effugius, a, um (effugio), entfliehend, hostia, beim Abführen zum Altar entfliehendes, Serv. Verg. Aen. 2, 140.

    lateinisch-deutsches > effugius

  • 40 felix [1]

    1. fēlīx, īcis (zu einer Wurzel *dhē-, fruchtbar, Ertrag, vgl. fenus, fecundus), I) fruchtbar, arbor, Liv.: ebenso rami, Verg. u. Tac.: regio, Ov.: Arabia, Plin. – II) übtr.: A) von dem, dem alles zu Glücke geht = glücklich, beglückt, vom Glück begünstigt (Ggstz. miser), 1) im allg.: vir, Cic.: saecula, Ov.: multi dubitavere fortior an felicior esset, Sall.: Sulla felicissimus omnium, Cic.: felicissimus pater (Ggstz. miserrimus), Val. Max. – felix, qui etc., Heil dem Manne, der usw., Boëth.: ita sim felix, als Beteuerungsformel, Prop. – mit Genet. (vgl. Fritzsche Hor. sat. 1, 9, 11), cerebri, Hor.: Vergilius beatus felixque gratiae, Plin.: rerum temporalium felix, Augustin. de civ. dei 2, 23. – mit ad u. Akk., ad casum fortunamque felix, Cic. Font. 43: poet. m. bl. Acc. (in), hic publica felix, privata minus, Claud. cons. Stil. 1, 29. – m. Abl., recepto Caesare felix, Hor.: morte (suā) felix, Verg.: Praxiteles quoque marmore (in M.) felicior, Plin.: ingenium et operibus et operum praemiis felix, Liv. epit.: m. Abl. Gerund., tam felix vobis corrumpendis fuit, bei eurer Verführung, Liv. 3, 17, 2: felix es talia diligenter cogitando, amando felicior et ideo eris felicissima consequendo, Augustin. ep. 267. – m. in u. Abl., sis felix, Caeli, sis in amore potens, Catull. 100, 8: m. in u. Abl. Gerund., in te retinendo Asia erat felicior, quam nos in deducendo, Cic. ad Q. fr. 1, 1, 10. § 30: si minus felices in diligendo fuissemus, Cic. de amic. 60. – m. ab u. Abl., ille Graecus ab omni laude (vom Standpunkt allseitiger Anerkennung) felicior, Cic. Brut. 63. – mit Infin., felicior ungere tela manu, glücklicher, mit besserem Erfolge, Verg. Aen. 9, 772; vgl. Verg. georg. 1, 284. Sil. 11, 441; 13, 126. – Felix, der Glückliche, als Beiname, zB. Sullas, Liv. 30, 45, 6. Plin. 7, 137: daher Plur. Felices, Sen. de clem. 1, 14, 2. – 2) insbes., a) vom Glück begünstigt = reich, tam felix esses, Ov.: felicis (reichbegabten) quondam, nunc pauperis agri custodes, Tibull.: u. so rura felicia, Stat. – b) glücklich = glücklich von statten gehend, -ablaufend, von glücklichem Erfolg, curatio, Cels.: seditio, Liv.: sententia, Ov.: facilitas, Quint.: sermo (Redeweise), Quint. – od. = glücklich geführt, -ausgeführt (vollbracht), -errungen, arma, Verg.: felicissimae victoriae, Vell.: felix eventu opus alcis, eine in dem Erfolge glückliche Tat jmds., Vell.: iam semel felix mendacium, mit Erfolg versuchte, erfolgreiche, Liv. – B) aktiv, glücklich, a) = Glück bringend od. verheißend, omen, Ov.: hostia, Verg.: sis felix tuis! Verg.: dah. die Formel quod bonum, faustum, felix fortunatumque sit! d.i. in Gottes Namen! Cic.; vgl. Plaut. trin. 40 sq. ut nobis haec habitatio bona fausta felix fortunataque evenat: so auch quod tibi mihique sit felix! Liv.: m. Infin., felix esse (es sei ein Glück) mori, Lucan. 4, 520. – b) mit Heilkraft gesegnet, malum (Apfel), Verg. georg. 2, 127. – c) freudebereitend, herzerfreuend, labend, poma, Ov. met. 9, 92; 13, 719; 14, 627: vina, Fronto de fer. Als. p. 224, 19 N. – d) befruchtend, limus, Verg. georg. 2, 188. – / Abl. felici (adj.) u. felice (subst.), s. Neue-Wagener Formenl.3 2, 113 u. 115.

    lateinisch-deutsches > felix [1]

См. также в других словарях:

  • hostia — sustantivo femenino 1. Área: religión Lámina redonda y delgada de pan sin levadura utilizada en el sacramento cristiano de la eucaristía: La hostia consagrada. La niña recibió la hostia de manos del sacerdote. 2. Uso/registro: restringido. Oblea… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • hostia — (Del lat. hostĭa). 1. f. Hoja redonda y delgada de pan ácimo, que se consagra en la misa y con la que se comulga. 2. Cosa que se ofrece en sacrificio. 3. vulg. malson. Golpe, trastazo, bofetada. mala hostia. f. vulg. malson. Mala intención. a… …   Diccionario de la lengua española

  • hostia — ‘Oblea que se consagra en la misa’: «Cuando el sacerdote levantó la hostia, a Felipe le pareció adivinar una presencia invisible» (Solares Nen [Méx. 1994]). Vulgarmente se usa, en algunas zonas, con el sentido de ‘golpe o bofetada’: «Me asesta… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • HOSTIA — urbs Italiae: cuius Ep. fuit Lucius, postea Papa, de quo hoc Epigr. legitur, Luca dedit lucem tibi, Luci, Pontificatum Hostia, Papatum Roma, Verona mori. Imo Verona dedit tibi vere vivere, Roma Exilium curas Hostia, Luca mori. Cardinalis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Hostĭa — (lat.), Opferthier. H. praecidanĕa, ein Thier, welches am Tage vor einem feierlichen Opfer, od. vor dem Anfange einer Unternehmung geopfert wurde; dagegen H. succidanĕa, welches man darbrachte, wenn man nicht erhört worden war. Zu letzterem nahm… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • hostia — index victim Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • hóstia — s. f. 1. Vítima oferecida em sacrifício à divindade. 2. Partícula circular de massa de trigo sem fermento, consagrada e oferecida a Deus pelo sacerdote na missa. 3. Partícula análoga que se emprega na administração do sacramento da Eucaristia.… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • hostia — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIb, lm D. hostiatii {{/stl 8}}{{stl 7}} w liturgii katolickiej: okrągły opłatek składany podczas mszy jako dar ofiarny i konsekrowany; także konsekrowany opłatek wystawiony w monstrancji dla adoracji <łac.> {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • hostia(s) — excl. exclamación de sorpresa, asombro. ❙ «No señor, soy tortillera. ¡Hostia!» Terenci Moix, Garras de astracán. ❙ «¡Hostias! Te has puesto realmente guapa.» Raúl Sánchez, Adriana. ❙ «¡hostia, qué heavy ha quedado!» El Mundo, La Luna, 25.6.99. ❘… …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • Hostia — (Del lat. hostia, víctima de un sacrificio religioso.) ► sustantivo femenino 1 RELIGIÓN Oblea de pan ázimo que el sacerdote católico ofrece en el sacrificio de la misa y da a los fieles en la comunión. SINÓNIMO comunión sacramento [sagrada forma] …   Enciclopedia Universal

  • Hostia — Hostias de diferentes diámetros. La hostia (latín: hostia , oblación ) es un trozo de pan ácimo (sin levadura), de harina de trigo con forma circular que se ofrece en la Eucaristía o Misa cristiana y católica como ofrenda o sacrificio incruento.… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»