Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

hostia

  • 61 succedaneus

    succēdāneus u. succīdāneus, a, um (v. succedo), an des anderen Stelle tretend, stellvertretend, als Stellvertreter, I) adi.: tergum, Plaut.: hostia, ein Opfertier, das statt des anderen geopfert wird, wenn das erstere keine glückliche Anzeige gegeben, Gell.: avum suum Pharnacen regi Pergameno Eumeni succidaneum datum, Iustin. – II) subst., succēdāneus, eī, m., der Vertreter einer fremden Verbindlichkeit, proximae culpae, ICt.: alieni periculi, ICt.: succidaneum se pro vestris periculis subdidit? Fronto ad M. Caes. 1, 3. p. 6, 12 N.

    lateinisch-deutsches > succedaneus

  • 62 victima

    victima (victuma), ae, f. (vgl. gotisch weihan, ahd. wihan, weihen, heiligen u. gotisch weihs, ahd. wīh, heilig), das Opfertier, Opfer, sowohl Sühnopfer als Dankopfer, Plaut., Caes., Liv. u.a. (zur Unterscheidung von hostia s. Marquardt-Wissowa, Staatsverw.2 Bd. 3. S. 171. Anm. 1). – bildl., se victimam rei publicae praebuisset (Decius), Cic.: victima decipientis ero, Ov.

    lateinisch-deutsches > victima

  • 63 concido

    [st1]1 [-] concīdo, ĕre, cīdi, cīsum [cum + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - couper en morceaux, tailler en pièces. - [abcl]b - couper, morceler ( → style). - [abcl]c - abattre complètement, anéantir, terrasser, ruiner, détruire, annuler.[/b] [st1]2 [-] concĭdo, ĕre, cĭdi [cum + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber ensemble, s'écrouler. - [abcl]b - être abattu, être ruiné. - [abcl]c - tomber mort, succomber.[/b]    - concidunt venti, Hor. C. 1: les vents se calment.    - sanus bibit, statim concidit, Quint. 4, 2, 54: en bonne santé, il boit, aussitôt il tombe inanimé.    - concidit bellum, Tac. H. 2, 57: la guerre est finie.    - omnis ferocia concidit, Liv. 28, 26, 14: toute l'arrogance tomba.    - concidere maxime uno crimine, quod... Nep. Phoc. 2, 4: perdre son procès surtout [pour le seul grief à savoir que...] pour le seul grief suivant:...    - anno quo Carthago concidit: l'année de la destruction de Carthage.    - ex amplo statu concidere, Cic. Att. 3, 10, 2: tomber d'une position brillante.
    * * *
    [st1]1 [-] concīdo, ĕre, cīdi, cīsum [cum + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - couper en morceaux, tailler en pièces. - [abcl]b - couper, morceler ( → style). - [abcl]c - abattre complètement, anéantir, terrasser, ruiner, détruire, annuler.[/b] [st1]2 [-] concĭdo, ĕre, cĭdi [cum + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber ensemble, s'écrouler. - [abcl]b - être abattu, être ruiné. - [abcl]c - tomber mort, succomber.[/b]    - concidunt venti, Hor. C. 1: les vents se calment.    - sanus bibit, statim concidit, Quint. 4, 2, 54: en bonne santé, il boit, aussitôt il tombe inanimé.    - concidit bellum, Tac. H. 2, 57: la guerre est finie.    - omnis ferocia concidit, Liv. 28, 26, 14: toute l'arrogance tomba.    - concidere maxime uno crimine, quod... Nep. Phoc. 2, 4: perdre son procès surtout [pour le seul grief à savoir que...] pour le seul grief suivant:...    - anno quo Carthago concidit: l'année de la destruction de Carthage.    - ex amplo statu concidere, Cic. Att. 3, 10, 2: tomber d'une position brillante.
    * * *
    I.
        Concido, concidis, pen. prod. concidi, concisum, concidere, Ex Con et Caedo compositum. Columel. Couper en petites pieces et morceaulx, Hacher menu, Chiqueter, Chapeler, Decouper, Mincer.
    \
        Concidere vsque ad sanum corpus. Cels. Couper jusques à la chair vive.
    \
        Concidere virgis. Cic. Deschirer à coups de verges.
    \
        Concidere exercitum. Caesar. Mettre au trenchant de l'espee, Destrencher.
    \
        Concidere nucleum dentibus. Plin. Casser et briser.
    II.
        Concido, concidis, concidi, pen. cor. concasum, concidere, Ex Con et Cado compositum. Cic. Tomber, Cheoir.
    \
        Grauiter ad terram concidere. Virg. Cheoir lourdement à terre.
    \
        Ad Deum concidit hostia. Tibul. Est immolee et sacrifiee à Dieu.
    \
        Arcu concidere. Claud. Estre tué d'un arc.
    \
        Animus concidit. Cic. J'ay perdu le courage.
    \
        Animo, vel animis concidere. Caesar. Defaillir de courage.
    \
        Concidere in optima causa. Cic. Perdre sa cause, Estre vaincu en bonne querelle.
    \
        Artes forenses et actiones publicae concidunt. Cic. Se perdent, Perissent, S'abolissent.
    \
        Concidunt artificia, si nihil comprehendi potest. Cic. Viennent à rien, On n'en tient compte.
    \
        Concidit et extinguitur crimen. Cic. L'accusation est abbatue et esteincte. \ Domus concidit. Senec. Est ruinee.
    \
        Fides concidit. Cic. Le credit est perdu.
    \
        Gentes concidunt. Ouid. Sont ruinees et annichilees.
    \
        Concidere opes. Cic. Sont ruinees et mises bas.
    \
        Venti concidunt. Horat. Le vent est cheut, Appaisé.

    Dictionarium latinogallicum > concido

  • 64 foelix

        Foelix, huius foelicis, pen. prod. om. g. Virgil. Heureux.
    \
        O foelix vna ante alias. Virgilius. Plus heureuse que toutes les autres.
    \
        Ab omni laude foelicior. Cic. Plus prisé et loué de touts.
    \
        Foelix et nato et coniuge. Ouid. Heureuse en filz et en mari.
    \
        Curarum foelix. Stat. Celuy qui met sa cure et son estude à choses utiles, et non point à choses vaines, A qui ses estudes portent prouffit.
    \
        Foelix domino. Martial. Utile et prouffitable.
    \
        AEtas foelicior. Ouid. L'aage de jeunesse.
    \
        Ramis foelicibus arbor. Virgil. Arbre qui ha les branches fort chargees de fruict.
    \
        Foelix industria. Plin. Labeur bien fortuné.
    \
        Foelices horti. Martial. Fertiles.
    \
        Foelix hostia. Virgil. Grasse.
    \
        Syluae foelices. Virgil. Fertiles.
    \
        Foelix. Virgil. Qui baille prosperité, Qui porte bon heur.

    Dictionarium latinogallicum > foelix

  • 65 praeuisus

        Praeuisus, pen. prod. Participium. Preveu: vt Cultros praeuisos timet hostia. Ouid.

    Dictionarium latinogallicum > praeuisus

  • 66 albogalerus

    albogalērus, ī, m. (albus u. galerus), die weiße Mütze des flamen Dialis (genommen von einer hostia alba Iovi caesa), Paul. ex Fest. 10, 12.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > albogalerus

  • 67 ambarvalis

    ambarvālis, e (amb u. arvum), um die Flur herumgehend, hostia, das Opfertier, das man für die Feldfrüchte brachte u. um die Flur in Prozession führte, das »Feldweihopfer«, Pomp. Fest. b. Macr. sat. 3, 5, 7. Paul. ex Fest. 5, 1: sacrificium, die Handlung des Opferns, die »Flurweihe«, Serv. Verg. ecl. 3, 77 u. 5, 75. – Plur. subst., ambarvālia, ium, n., das »Fest der Flurweihe«, Vopisc. Aur. 20, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ambarvalis

  • 68 animalis

    animālis, e (anima), I) aus Luft bestehend, luftartig, luftig, natura, Cic.: corporum levium concursio, Cic.: duae partes, una ignea, altera animalis, Cic. – II) zum Atmen dienend, vena, Scrib. 84. – III) zum Leben gehörig, 1) act., Leben enthaltend u. gebend (Ggstz. inanimus, inanimalis), cibus, Lebensluft, Cic.: intellegentia, geistige Lebenskraft, Cic.: spiritus, Lebensgeister, Vitr. u. Plin. – neutr. subst., omnia constant ex vacuo et solido, ex animali et inanimali, Tert. apol. 48: u. so Plur. animalia, Ggstz. inanimalia, Tert. adv. Hermog. 36. Ps. Apul. Ascl. c. 21 in. (vgl. animal no. I). – 2) pass., beseelt, lebend, lebendig, a) übh.: corpora, Lucr.: exemplum, lebendes Original, Cic.: quadrupes inanima cum animali sono, Pacuv. fr. – subst., animālis, is, f., das lebende Wesen, das Tier, Apul. met. 2, 25; de mundo 28 u. 36. – b) in der Religionsspr.: α) di animales, Götter, die aus Menschenseelen entstanden sind (wie Penates u. Di viales), Labeo b. Serv. Verg. Aen. 3, 168; vgl. Apul. de deo Socr. c. 13. – β) in der Opferspr., hostia animalis, ein Opfertier, von dem nur die Seele, das Leben den Göttern geweiht, das Fleisch usw. aber für die Priester bestimmt wird, Macr. sat. 3, 5. § 1 u. 5. Arnob. 7, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > animalis

  • 69 auratus

    aurātus, a, um (aurum), mit Gold versehen, -überzogen, -durchwirkt, -geschmückt, golden, vergoldet, metalla, goldreiche, Lucr.: pellis, Catull.: lyra, Ov.: tecta, Cic.: vestis, Ov. u. Iustin., od. amictus, Ov. u. Prud., tempora, mit goldenem Helm bekleidet, Verg.: sinus, mit einer goldenen Spange, Nadel usw. geschmückt, Ov.: milites, mit vergoldeten Schilden, Liv.: bos, cornua bovis, Liv. – v. weibl. Wesen = mit Goldschmuck ausgestattet, Plaut. Men. 801; Epid. 222. – Compar., hostia auratior, Tert. de idol. 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > auratus

  • 70 bidens

    bidēns, entis (bis u. dens), zweizähnig, I) eig.: 1) zweizähnig, amica, Priap. 82, 26. – 2) als t. t. der Opferspr., doppelt bezahnt, d.i. (nach Paul. ex Fest. 4, 17) schon beide Zahnreihen vollständig habend, ausgewachsen, verres, Pompon. com. 52: hostia, Hyg. fr. b. Gell. 16, 6, 4: bos, Paul. ex Fest. 35, 2. – subst. (f.), ein doppelt bezahntes Opfertier, bes. ein Schaf, bidenti facere (opfern), Laber. fr.: mactare lectas bidentes, Verg.: tentare multā caede bidentium deos, Hor.: Corruncanius ruminales hostias, donec bidentes fierent, puras negavit, Plin. – übtr., übh. ein Schaf, Phaedr. 1, 17, 8. – II) übtr., zweizackig, ancora, Plin.: forfex, Verg. cat. 8, 9: ferrum, Ps. Verg. cir. 213: ligones, Veget. mil. 2, 25. – subst. (m.), ein zweizinkiger Karst (griech. δίκελλα), als Werkzeug der Landleute zum Behacken des Bodens, bidente pastinari solum vineae praecipit, Plin.: gleba versis frangenda bidentibus, Verg. – dah. meton., bidentis amans, dem Landbau hold, Iuven. 3, 228.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bidens

  • 71 conveniens

    conveniēns, entis, PAdi., nachaug. auch m. Compar. u. Superl. (convenio), zusammentreffend, I) eig., anschließend, passend, bene c. toga, Ov. art. am. 1, 514. – II) übtr., übereinkommend, zusammentreffend, übereintreffend, übereinstimmend, harmonierend, a) = entsprechend, passend, angemessen, zusagend, schicklich, m. cum u. Abl. od. m. inter se, zB. cum populi vultu c. dies, Ov.: ut quemadmodum in oratione constanti, sic in vita omnia apta sint inter se et convenientia, Cic.: minime inter se convenientes orationes, Liv.: motus inter se c., Lucr. – m. Dat., nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et c. decretis eius, Cic.: c. hostia rebus suis, Cic.: oratio tempori conveniens, zeitgemäße, Liv.: maiora nec feminae c. negotia, Suet.: probus vultus et c. prudenti viro gestus, Sen.: Compar. (in der Vergleichung, m. Ang. des Verglichenen durch Abl.), quin hāc prudentiā illa imprudentia decori publico fuerit convenientior, Vell.: quid enim his, quae suprarettuli, facto Mucii convenientius? Val. Max. – nihil convenientius ducens quam necem avunculi vindicare, Suet.: u. Superl., disciplina convenientissima viris, Vell.: vox convenientissima conscientiae suae, Vell.: u. neutr. Plur. subst., reddere personae convenientia cuique, Hor.: sibi convenientia finge, Hor. – m. ad od. in u. Akk., nihil est enim tam naturae aptum,
    ————
    tam conveniens ad res vel secundas vel adversas, Cic. de amic. 17: ad formam tauri c. sonus, Ov. Ib. 436 (438): forma in illam c. amplitudinem, Vell. 2, 29, 2. – m. in u. Abl., gratulatio c. in ea victoria, Liv. 45, 19, 3. – im Zshg. absol., hunc tam superbum apparatum convenientes sequebantur contemptus hominum omnium, Liv.: oculi convenientes, ansprechende (?), Fronto de oratt. p. 159 N.: u. neutr. Plur. subst., recta et convenientia et constantia natura desiderat, Cic. – convenientius od. convenientissimum est m. folg. Acc. u. Infin., s. Plin. 34, 35; zugl. m. Dat., Plin. ep. 3, 18, 1; 10, 3 (20), 2. Plin. pan. 87, 1. – nihil convenientius ducens, quam m. folg. Infin., Suet. Aug. 10, 1. – b) bene c., gut harmonierend = im guten Vernehmen stehend, uxor bene c., Suet.: bene c. propinqui, Cic.: proximi cognatique optime c., Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conveniens

  • 72 cruentus

    cruentus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (cruor), blutig, I) im allg.: a) dem Stoffe nach, blutend, von Flüssigkeiten = mit Blut vermischt, caro, Cels.: guttae imbrium quasi cruentae, Cic.: vomica, quo cruentior, eo melior est, Cels. – b) der Farbe nach, blutrot, myrta, Verg. georg. 1, 306. – II) im üblen Sinne, durch Verwundung, durch Mord blutig, 1) eig.: a) übh., blutig = mit Blut befleckt od. bespritzt, od. besudelt, blutbefleckt, blutbespritzt, gladius, Cic.: vestis, Quint.: castra cr. et maculata, blutbefleckte u. mordbesudelte, Tac.: cos (durch die damit zu neuem Gebrauche geschärften blutigen Geschosse), Hor. – cr. hostis, der blutbespritzte, Hor. carm. 1, 2, 39 (vgl. unten no. 2): hostia, Lampr.: P. Clodii cadaver, Cic.: cruentus sanguine civium Romanorum, Cic.: Adon cruentus cecĭdit olim, Varro fr. – b) prägn., blutig = mit Verwundung, mit Blutvergießen, mit Mord verbunden, Blut kostend, Blutvergießen herbeiführend, victoria, Sall.: annus, Sall.: epistula, Blutbrief, Blutbefehl, Tac.: adulatio, zu Blutvergießen verführende, Plin. ep.: non aliud bellum cruentius caede clarissimorum virorum fuit, Vell.: ille dies cruentissimus Romano nomini, Vell. – neutr. plur. subst., gaudens Bellona cruentis (blutige Auftritte), Hor. sat. 2, 3, 223. – 2) übtr.: a) verwundend, dens (Zahn des Neides), Hor. ep. 2, 1, 150. – b) blutbegierig, blutdürstig,
    ————
    grausam, hostis, Sen. ad Marc. 20, 3 (vgl. oben no. 1): Achilles cruentior bello, Ov.: ira, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cruentus

  • 73 effugius

    effugius, a, um (effugio), entfliehend, hostia, beim Abführen zum Altar entfliehendes, Serv. Verg. Aen. 2, 140.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > effugius

  • 74 felix

    1. fēlīx, īcis (zu einer Wurzel *dhē-, fruchtbar, Ertrag, vgl. fenus, fecundus), I) fruchtbar, arbor, Liv.: ebenso rami, Verg. u. Tac.: regio, Ov.: Arabia, Plin. – II) übtr.: A) von dem, dem alles zu Glücke geht = glücklich, beglückt, vom Glück begünstigt (Ggstz. miser), 1) im allg.: vir, Cic.: saecula, Ov.: multi dubitavere fortior an felicior esset, Sall.: Sulla felicissimus omnium, Cic.: felicissimus pater (Ggstz. miserrimus), Val. Max. – felix, qui etc., Heil dem Manne, der usw., Boëth.: ita sim felix, als Beteuerungsformel, Prop. – mit Genet. (vgl. Fritzsche Hor. sat. 1, 9, 11), cerebri, Hor.: Vergilius beatus felixque gratiae, Plin.: rerum temporalium felix, Augustin. de civ. dei 2, 23. – mit ad u. Akk., ad casum fortunamque felix, Cic. Font. 43: poet. m. bl. Acc. (in), hic publica felix, privata minus, Claud. cons. Stil. 1, 29. – m. Abl., recepto Caesare felix, Hor.: morte (suā) felix, Verg.: Praxiteles quoque marmore (in M.) felicior, Plin.: ingenium et operibus et operum praemiis felix, Liv. epit.: m. Abl. Gerund., tam felix vobis corrumpendis fuit, bei eurer Verführung, Liv. 3, 17, 2: felix es talia diligenter cogitando, amando felicior et ideo eris felicissima consequendo, Augustin. ep. 267. – m. in u. Abl., sis felix, Caeli, sis in amore potens, Catull. 100, 8: m. in u. Abl. Gerund., in te retinendo Asia erat felicior, quam nos in deducendo, Cic. ad Q. fr. 1,
    ————
    1, 10. § 30: si minus felices in diligendo fuissemus, Cic. de amic. 60. – m. ab u. Abl., ille Graecus ab omni laude (vom Standpunkt allseitiger Anerkennung) felicior, Cic. Brut. 63. – mit Infin., felicior ungere tela manu, glücklicher, mit besserem Erfolge, Verg. Aen. 9, 772; vgl. Verg. georg. 1, 284. Sil. 11, 441; 13, 126. – Felix, der Glückliche, als Beiname, zB. Sullas, Liv. 30, 45, 6. Plin. 7, 137: daher Plur. Felices, Sen. de clem. 1, 14, 2. – 2) insbes., a) vom Glück begünstigt = reich, tam felix esses, Ov.: felicis (reichbegabten) quondam, nunc pauperis agri custodes, Tibull.: u. so rura felicia, Stat. – b) glücklich = glücklich von statten gehend, -ablaufend, von glücklichem Erfolg, curatio, Cels.: seditio, Liv.: sententia, Ov.: facilitas, Quint.: sermo (Redeweise), Quint. – od. = glücklich geführt, -ausgeführt (vollbracht), -errungen, arma, Verg.: felicissimae victoriae, Vell.: felix eventu opus alcis, eine in dem Erfolge glückliche Tat jmds., Vell.: iam semel felix mendacium, mit Erfolg versuchte, erfolgreiche, Liv. – B) aktiv, glücklich, a) = Glück bringend od. verheißend, omen, Ov.: hostia, Verg.: sis felix tuis! Verg.: dah. die Formel quod bonum, faustum, felix fortunatumque sit! d.i. in Gottes Namen! Cic.; vgl. Plaut. trin. 40 sq. ut nobis haec habitatio bona fausta felix fortunataque evenat: so auch quod tibi mihique sit felix! Liv.: m. Infin., felix esse (es sei ein Glück)
    ————
    mori, Lucan. 4, 520. – b) mit Heilkraft gesegnet, malum (Apfel), Verg. georg. 2, 127. – c) freudebereitend, herzerfreuend, labend, poma, Ov. met. 9, 92; 13, 719; 14, 627: vina, Fronto de fer. Als. p. 224, 19 N. – d) befruchtend, limus, Verg. georg. 2, 188. – Abl. felici (adj.) u. felice (subst.), s. Neue-Wagener Formenl.3 2, 113 u. 115.
    ————————
    2. felix, s. filix.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > felix

  • 75 fio

    fīo, factus sum, fierī (aus indogerm. *bhu-iō zu Wurzel *bhu in fui, vgl. griech. φιτύω, ich erzeuge), I) werden, entstehen = wachsen, erzeugt werden, Arabia, ubi absinthium fit, Plaut.: lepores in Gallia fiunt permagni, Varro. – II) als Passiv v. facio, A) eig.: gemacht, verfertigt werden, carinae fiebant levi materiā, Caes.: ut illo statu Chabrias statuam sibi fieri voluerit, Nep.: statuam sibi maiorem colosso fieri iussit, Solis habitu, Treb. Poll.: hic ubi fit doctā multa corona manu, Ov. – B) übtr.: 1) im allg.: a) gemacht werden = geschehen, bewirkt usw. werden, entstehen, α) v. Lebl.: fit clamor maximus, Cic.: fit fletus gemitusque, Cic.: fit alci furtum, wird an ihm begangen, Plaut.: id ei loco nomen factum, erhielt den Namen, Liv.: senatui suasit, ne pax cum Poenis fieret, Eutr. – factum! es ist geschehen = ja! Plaut. = bene factum! gut gemacht! brav! Plaut.: male factum! das war schlecht! Plaut.: dictum factum, s. 2. dico no. II, A: factum volo, ich bin damit zufrieden, Plaut. u. Ter.: alci factum (esse) velle, es gut mit jmd. meinen, Ter. u. Gell. – per alqm fit m. folg. quo minus u. Konj., Cic. ep. 1, 4, 2. Liv. 9, 5, 3: ne quid existimes ab illo factum esse m. folg. quo minus u. Konj., Cic. ad Att. 11, 12, 2; vgl. Cic. II. Verr. 1, 25. – β) v. Pers., werden, de scurra multo facilius divitem quam patrem familias fieri posse, Cic. Quinct. 55: nunc eo
    ————
    decĭdit (ist er so tief gesunken), ut exsul de senatore, rhetor de oratore fieret, Plin. ep. 4, 11, 1. – b) werden = geschehen, α) sich ereignen, eintreten, interea fiet aliquid, Ter.: nihil fit, Plaut.: levia proelia fiebant, es kam zu usw., Liv.: potest quaedam fieri mutatio, Cels.: id interdum fit, Cels.: Pompeio melius est factum, Cic.: bes. mit Abl., quid illo fiet? was wird aus dem werden? Cic.: quid fiet artibus? Cic.: quid fieri signis velit, was mit den B. werden solle, Liv.: dah. si quid eo factum esset, wenn ihm ein Unglück begegnen sollte, Cic.: mit folg. de u. Abl., quid de Tulliola mea fiet? Cic. – ut fit od. ita ut fit od. ut fieri solet, wie es zu geschehen pflegt, Cic.: so ut fit plerumque, Cic.: u. ut fere fit, Curt.: quod fere fit, Curt. – quod od. quoad eius fieri possit od. quoad fieri poterit (potuerit), soweit es sich tun läßt, Cic. (s. Brix Plaut. mil. 1153). – fit saepe, ut non respondeant ad tempus, Cic.: tertio die saepe fit, ne febris accedat, Cels. – fieri potest, ut recte quis sentiat, möglicherweise kann jemand usw., Cic.: potest fieri, ut fallar, ich kann möglicherweise mich irren, Cic.: fieri non potest (unmöglich), ut eum in provincia tua non cognoveris, Cic.: fieri non od. nullo modo potest, quin etc., Cic.: quo fit, ut etc., Lucr., Hor. u. Quint.: quo fiebat od. factum est, ut etc., Nep.: ita fit, ut etc., Cic.: sic fiet, ut etc., Cels.: opinione factum est, ut etc., Acc. fr.: factum imprudentiā Biturigum, ut etc., Caes. – β)
    ————
    folgen, erfolgen, hervorgehen, ita fit, ut sapientia sanitas sit animi, Cic.: ex quo fit, uti etc., Lact. – γ) wie unser werden = sein, mihi non fit verisimile, es wird (= es ist) mir nicht wahrsch., Tert.: nec potest fieri me quicquam superbius, Cic. – 2) insbes.: a) etw. werden = zu etw. gemacht-, ernannt werden, praetor fit, Nep.: consules facti sunt, Cic.: cum multi pares dignitate fiant (dazu ernannt werden), Cic. – b) geschätzt werden, mihi demonstravit, me a te plurimi fieri, Cic. – c) geopfert werden, unā hostiā fieri, Liv.: ter tibi fit libo, ter, dea casta, mero, Sulpicia sat.: quibus diis ut fieret, Liv.: cum pro populo fieret, Cic. – d) als t. t. der Arith., beim Rechnen herauskommen, pisces ter multiplicati quinquaginta fiunt centum quinquaginta, Augustin. serm. 252, 8. – Archaist. Passiv fitur, fiebantur, Cato fr. bei Prisc. 8, 12: fiebantur, Augustin. serm. 166, 11 Mai: fiar, Augustin. spec. 27 Mai: fiare, Auct. bei Serv. expl. in Donat. (IV) 553, 6: fieretur, Itala (Cant.) Ioh. 13, 2: fitum est, Liv. Andr. fr. bei Non. 475, 17: Imperat. fiere, Augustin. epist. 82, 29; de civ. dei 16, 37. p. 184, 13 D.2: Imperat. fi, Plaut. Curc. 87; Pers. 38. Hor. sat. 2, 5, 38 (vgl. Charis. 250, 29): fito, Cato orat. 70 fr. 2 (bei Non. 475, 14, wo der cod. fite: fite, Plaut. Curc. 89 u. 150. Dict. Cret. 2, 26: Infin. fiere, *Enn. ann. 15 u. 354. Laev. bei Gell. 19, 7, 10, arch. fierei, Plaut. Poen. 725. Corp. inscr. Lat. 1, 205, 1 u. 3:
    ————
    Partiz. fiēns, Itala (Gall.) Ioh. 7, 50 u. Itala (Laud.) act. apost. 24, 3. Ps. Soran. qu. medic. 108; vgl. Diom. 381, 7 (fiens, fientes): Partiz. Fut. fiendus (vgl. Charis. 251, 3); dah. in prece fienda, Commodian. instr. 2, 34, 15: Abl. Gerundii fiendo, Augustin. de genesi ad litt. 5, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fio

  • 76 fostia

    fostia, ae, f., archaist. = hostia, Paul. ex Fest. 84, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fostia

  • 77 furvus

    fūrvus, a, um (eig. fusvus, verwandt mit fuscus), kohlschwarz, rabenschwarz, finster, a) im allg.: nubes, Lucr.: alae (des Schlafs), Tibull.: equus, Ov.: übtr., detestabili parricidio furvus dies, grauenhafter, Sen. contr. 1, 1, 23 K. – b) v. der Unterwelt u. den auf sie sich beziehenden Ggstdn.: antra, die Unterwelt, Ov.: hostia, für die untern Götter, Val. Max. u. Spart.: Proserpina, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furvus

  • 78 holocaustos

    holocaustos, on (ὁλόκαυστος) u. holocaustus, a, um, zum Brandopfer bestimmt, hostia, victima, Cypr. test. 3, 15 u. 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > holocaustos

  • 79 hostiatus

    hostiātus, a, um (hostia), mit Opfertieren versehen, Plaut. rud. 270.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hostiatus

  • 80 hostiola

    hostiola, ae, f. (Demin. v. hostia), ein kleines Opfertier = θυμάτιον, Gloss. II, 329, 49; 496, 73.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hostiola

См. также в других словарях:

  • hostia — sustantivo femenino 1. Área: religión Lámina redonda y delgada de pan sin levadura utilizada en el sacramento cristiano de la eucaristía: La hostia consagrada. La niña recibió la hostia de manos del sacerdote. 2. Uso/registro: restringido. Oblea… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • hostia — (Del lat. hostĭa). 1. f. Hoja redonda y delgada de pan ácimo, que se consagra en la misa y con la que se comulga. 2. Cosa que se ofrece en sacrificio. 3. vulg. malson. Golpe, trastazo, bofetada. mala hostia. f. vulg. malson. Mala intención. a… …   Diccionario de la lengua española

  • hostia — ‘Oblea que se consagra en la misa’: «Cuando el sacerdote levantó la hostia, a Felipe le pareció adivinar una presencia invisible» (Solares Nen [Méx. 1994]). Vulgarmente se usa, en algunas zonas, con el sentido de ‘golpe o bofetada’: «Me asesta… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • HOSTIA — urbs Italiae: cuius Ep. fuit Lucius, postea Papa, de quo hoc Epigr. legitur, Luca dedit lucem tibi, Luci, Pontificatum Hostia, Papatum Roma, Verona mori. Imo Verona dedit tibi vere vivere, Roma Exilium curas Hostia, Luca mori. Cardinalis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Hostĭa — (lat.), Opferthier. H. praecidanĕa, ein Thier, welches am Tage vor einem feierlichen Opfer, od. vor dem Anfange einer Unternehmung geopfert wurde; dagegen H. succidanĕa, welches man darbrachte, wenn man nicht erhört worden war. Zu letzterem nahm… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • hostia — index victim Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • hóstia — s. f. 1. Vítima oferecida em sacrifício à divindade. 2. Partícula circular de massa de trigo sem fermento, consagrada e oferecida a Deus pelo sacerdote na missa. 3. Partícula análoga que se emprega na administração do sacramento da Eucaristia.… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • hostia — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIb, lm D. hostiatii {{/stl 8}}{{stl 7}} w liturgii katolickiej: okrągły opłatek składany podczas mszy jako dar ofiarny i konsekrowany; także konsekrowany opłatek wystawiony w monstrancji dla adoracji <łac.> {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • hostia(s) — excl. exclamación de sorpresa, asombro. ❙ «No señor, soy tortillera. ¡Hostia!» Terenci Moix, Garras de astracán. ❙ «¡Hostias! Te has puesto realmente guapa.» Raúl Sánchez, Adriana. ❙ «¡hostia, qué heavy ha quedado!» El Mundo, La Luna, 25.6.99. ❘… …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • Hostia — (Del lat. hostia, víctima de un sacrificio religioso.) ► sustantivo femenino 1 RELIGIÓN Oblea de pan ázimo que el sacerdote católico ofrece en el sacrificio de la misa y da a los fieles en la comunión. SINÓNIMO comunión sacramento [sagrada forma] …   Enciclopedia Universal

  • Hostia — Hostias de diferentes diámetros. La hostia (latín: hostia , oblación ) es un trozo de pan ácimo (sin levadura), de harina de trigo con forma circular que se ofrece en la Eucaristía o Misa cristiana y católica como ofrenda o sacrificio incruento.… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»