-
81 frondeus
frondĕus, a, um, adj. [1. frons], of leaves, covered with leaves, leafy:nemora,
Verg. A. 1, 191:Romulus frondea (corona) coronavit Hostilium,
Plin. 16, 4, 5, § 11: tecta, leafy coverts, poet. for trees in full leaf, Verg. G. 4, 61:casa,
covered with leaves, embowered, Ov. F. 3, 528:cuspis,
a toothpick cut from a twig, Mart. 14, 22. -
82 frondifer
frondĭfer (anciently also frund-), ĕra, ĕrum, adj. [1. frons-fero], leaf-bearing, leafy ( poet.): frundiferi loci, Naev. ap. Non. 323, 1 (Trag. Rel. v. 25 Rib.):nemus,
Lucr. 2, 359;Sen Oedip. 276: silvae,
Lucr. 1, 256:domus avium,
id. 1, 18. -
83 frondifluus
frondĭflŭus, a, um, adj. [1. frons-fluo], leaf-falling, i. e. when the leaves fall off: brumae frigore, Boëth. Cons. 1, 5, 14. -
84 frondosus
frondōsus (anciently also frund-), a, um, adj. [1. frons], full of leaves, leafy: omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (id. Ann. v. 197 Vahl.); so,montes,
Varr. R. R. 2, 5, 11:vertex (collis),
Verg. A. 8, 351:ramus,
Ov. M. 8, 410:vitis,
Verg. E. 2, 70:aestas,
id. G. 3, 296:taxus frondosior,
Sil. 13, 596. -
85 frontalia
frontālĭa, ĭum, n. [2. frons], an ornament for the forehead, frontlet, of horses, Liv. 37, 40, 4; Plin. 37, 12, 74, § 194; Amm. 23, 4. -
86 frontati
frontāti, ōrum, m. (sc. lapides) [2. frons, I. B. 1.], in architect., stones that go from one side of a wall to the other, and are faced both ways, binding-stones, copingstones, Vitr. 2, 8, 7. -
87 Fronto
1.fronto, ōnis, m. amplif. [2. frons], one who has a broad forehead:2.ecquos naevum habere? ecquos silos, flaccos, frontones, capitones?
Cic. N. D. 1, 29, 80.—Hence,Fronto, ōnis, m., a proper name. So esp.: M. Cornelius Fronto, a famous Roman orator from Cirta, in Numidia, who lived about A. D. 90-168. Small portions of his writings have been discovered in palimpsests by Angelo Mai. —II.Deriv. Frontōnĭānus, a, um, adj., of Fronto, Frontonian:decreta,
Dig. 29, 2, 99.— Subst.: Frontōnĭāni, ōrum, m., pupils of Fronto, Frontonians, Sid. Ep. 1, 1. -
88 fronto
1.fronto, ōnis, m. amplif. [2. frons], one who has a broad forehead:2.ecquos naevum habere? ecquos silos, flaccos, frontones, capitones?
Cic. N. D. 1, 29, 80.—Hence,Fronto, ōnis, m., a proper name. So esp.: M. Cornelius Fronto, a famous Roman orator from Cirta, in Numidia, who lived about A. D. 90-168. Small portions of his writings have been discovered in palimpsests by Angelo Mai. —II.Deriv. Frontōnĭānus, a, um, adj., of Fronto, Frontonian:decreta,
Dig. 29, 2, 99.— Subst.: Frontōnĭāni, ōrum, m., pupils of Fronto, Frontonians, Sid. Ep. 1, 1. -
89 Frontoniani
1.fronto, ōnis, m. amplif. [2. frons], one who has a broad forehead:2.ecquos naevum habere? ecquos silos, flaccos, frontones, capitones?
Cic. N. D. 1, 29, 80.—Hence,Fronto, ōnis, m., a proper name. So esp.: M. Cornelius Fronto, a famous Roman orator from Cirta, in Numidia, who lived about A. D. 90-168. Small portions of his writings have been discovered in palimpsests by Angelo Mai. —II.Deriv. Frontōnĭānus, a, um, adj., of Fronto, Frontonian:decreta,
Dig. 29, 2, 99.— Subst.: Frontōnĭāni, ōrum, m., pupils of Fronto, Frontonians, Sid. Ep. 1, 1. -
90 Frontonianus
1.fronto, ōnis, m. amplif. [2. frons], one who has a broad forehead:2.ecquos naevum habere? ecquos silos, flaccos, frontones, capitones?
Cic. N. D. 1, 29, 80.—Hence,Fronto, ōnis, m., a proper name. So esp.: M. Cornelius Fronto, a famous Roman orator from Cirta, in Numidia, who lived about A. D. 90-168. Small portions of his writings have been discovered in palimpsests by Angelo Mai. —II.Deriv. Frontōnĭānus, a, um, adj., of Fronto, Frontonian:decreta,
Dig. 29, 2, 99.— Subst.: Frontōnĭāni, ōrum, m., pupils of Fronto, Frontonians, Sid. Ep. 1, 1. -
91 frontosus
I.Lit., said of Janus:II.frontosior,
Aug. Civ. D. 1, 4 fin. —Trop., that has a bold forehead, shameless (late Lat.), Aug. Serm. in Psa. 1, 68. -
92 fros
fros, v. 1. frons init. [p. 784] -
93 frundosus
frondōsus (anciently also frund-), a, um, adj. [1. frons], full of leaves, leafy: omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (id. Ann. v. 197 Vahl.); so,montes,
Varr. R. R. 2, 5, 11:vertex (collis),
Verg. A. 8, 351:ramus,
Ov. M. 8, 410:vitis,
Verg. E. 2, 70:aestas,
id. G. 3, 296:taxus frondosior,
Sil. 13, 596. -
94 fruns
fruns, fruntis, v. 1. frons init. -
95 frus
frus, v. 1. frons. -
96 fulmen
fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).I.Lit.:II.placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,
Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16:non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes,
Cic. Div. 2, 19, 43:inter fulmina et tonitrua,
id. Phil. 5, 6, 15; cf.under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit,
id. Off. 3, 25, 94; cf.:Romulus lactens fulmine ictus,
id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually:e caelo ictus,
Cic. Div. 1, 10, 16):fulmine tactus,
Ov. Tr. 2, 144:fulminis ictu concidere,
id. ib. 2, 20, 45:fulmine percussus,
id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84:fulmina emittere... fulmen jacere,
id. ib. 2, 19, 44 sq.:fulminis ictus evadere,
Juv. 12, 17:fulmine justo ruere,
id. 8, 92:ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est,
Sen. Q. N. 2, 57, 2:validum,
Lucr. 6, 228:igniferum,
id. 6, 379:caducum,
Hor. C. 3, 4, 44:qualem ministrum fulminis alitem, etc.,
id. ib. 4, 4, 1:quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,
Quint. 12, 10, 24; cf.fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra,
Verg. G. 1, 330:fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit,
id. A. 8, 427:fulmina pauper creditur atque deos,
Juv. 3, 145.—Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation [p. 791] among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.—Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity:non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa,
Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.:fulmina fortunae contemnere,
id. Tusc. 2, 27, 66:juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem,
Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1:quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu,
Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.—Of oratory:ain' tandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc.,
Cic. Fam. 9, 21, 1:(stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine),
id. Or. 6, 21.— Poet.:fulmen habent acres in aduncis dentibus apri,
i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305:(aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae,
Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.—Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians:Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror,
Lucr. 3, 1034;imitated: duo fulmina belli Scipiadae,
Verg. A. 6, 843:ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae?
Sil. 7, 106:duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones,
these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.—Prov.:Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia,
Pub. Syr. 184 Rib. -
97 glaucopis
glaucōpis, ĭdis, f., = glaukôpis (gray-eyed, an epithet of Minerva), the owl:1.si meus aurita gaudet glaucopide Flaccus,
Mart. 7, 87 dub. (ex conject. Scalig., al. lagopode; v. lagopus).† glaucus, a, um, adj., = glaukos, bright, sparkling, gleaming, grayish ( poet. and in post-Aug. prose; cf.:2.caeruleus, caesius): undae,
Lucr. 1, 719;so of water: amictus (Nymphae),
Verg. A. 12, 885; cf.:amictus (dei Tiberini),
id. ib. 8, 33:sorores,
i. e. the Nereides, Stat. Th. 9, 351:ulva,
Verg. A. 6, 416:salix,
id. G. 4, 182; cf.:frons (salictorum),
id. ib. 2, 13:equus,
id. ib. 3, 82:oculi,
Plin. 8, 21, 30, § 75; 11, 37, 53, § 141 sq.— Transf.:glauca uxor, i. e. with gleaming eyes,
Amm. 15, 12, 1. -
98 glaucus
glaucōpis, ĭdis, f., = glaukôpis (gray-eyed, an epithet of Minerva), the owl:1.si meus aurita gaudet glaucopide Flaccus,
Mart. 7, 87 dub. (ex conject. Scalig., al. lagopode; v. lagopus).† glaucus, a, um, adj., = glaukos, bright, sparkling, gleaming, grayish ( poet. and in post-Aug. prose; cf.:2.caeruleus, caesius): undae,
Lucr. 1, 719;so of water: amictus (Nymphae),
Verg. A. 12, 885; cf.:amictus (dei Tiberini),
id. ib. 8, 33:sorores,
i. e. the Nereides, Stat. Th. 9, 351:ulva,
Verg. A. 6, 416:salix,
id. G. 4, 182; cf.:frons (salictorum),
id. ib. 2, 13:equus,
id. ib. 3, 82:oculi,
Plin. 8, 21, 30, § 75; 11, 37, 53, § 141 sq.— Transf.:glauca uxor, i. e. with gleaming eyes,
Amm. 15, 12, 1. -
99 hederatus
hĕdĕrātus ( ĕd-), a, um, adj. [id.], adorned or crowned with ivy: patina argentea, Gall. ap. Treb. Claud. 17 dub. (Peter, hederaceam):frons,
Nemes. Ecl. 3, 18:pompae,
Bacchic, Paul. Nol. Carm. 26, 278:Liber,
Tert. Cor. Mil. 7. -
100 hirtus
hirtus, a, um, adj., rough, hairy, shaggy, = dasus (mostly post-Aug.; cf. hirsutus, hispidus, pilosus, villosus, setosus).I.Lit.:II.oves,
Varr. R. R. 2, 2, 19:hirto corde quosdam homines nasci proditur,
Plin. 11, 37, 70, § 185:ora (Scythis),
Curt. 4, 13:frons,
Sil. 16, 121:toga,
Luc. 2, 386; Quint. 12, 10, 47; cf.tunica,
Nep. Dat. 3, 2:setae in corpore,
Ov. M. 13, 850; cf.comae,
Curt. 5, 6 fin.:saxa dumis,
Stat. S. 3, 1, 13; cf. saepes, Col. poët. 10, 27; and: ager spinigeris stirpibus, Prud. steph. 11, 120:hirtiora folia,
App. Herb. 71: aequor, rough, uneven surface, Prud. steph. 9, 53.—Trop., of character, rough, rude, unpolished: non tibi parvum Ingenium, non incultum est et turpiter hirtum, * Hor. Ep. 1, 3, 22:C. Marius hirtus atque horridus,
Vell. 2, 11 (cf., of Marius sordidum me et incultis moribus aiunt, Sall. J. 85, 39).
См. также в других словарях:
FRONS — Genio olim sacra, teste Serv. qui addit Virg. Ecl. 6. v. 22. et 7. v. 27. Aen. l. 5. v. 567. Unde quoties Deum veneramur, frontem tangimus: Plin. sic describitur l. 11. c. 37. Frons et aliis (animantibus) sed homini tantum tristitiae, hilaritatis … Hofmann J. Lexicon universale
Frons — Frons, n. [L., front.] (Anal.) The forehead; the part of the cranium between the orbits and the vertex. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Frons — (lat. = Stirn) bezeichnet die Stirn des Menschen und anderer Wirbeltiere die Stirnregion auf der Kopfkapsel der Insekten, siehe Frons (Insekt). Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben W … Deutsch Wikipedia
Frons — die; , Frọntes [...te:s] <aus lat. frons, Gen. frontis »Stirn«> Stirn, Stirnbein (Anat., Med.) … Das große Fremdwörterbuch
Frons — (singular) is the term used to describe the frontal area of an insect s head. It covers the upper part of the face above the clypeus and below and between the antennae. It supports the pharyngeal dilator muscles and usually bears an ocellus… … Wikipedia
Frons [1] — Frons (lat.), 1) Stirn; 2) Vorderseite … Pierer's Universal-Lexikon
Frons [2] — Frons (lat.), 1) Belaubung; 2) Stamm der Palmen; 3) Belaubung der Palmen; 4) der Wedel der Kryptogamen … Pierer's Universal-Lexikon
Frons [3] — Frons, Falkenkrankheit, s.u. Falkenjagd … Pierer's Universal-Lexikon
Frons — (lat.), Laub der Bäume etc., speziell blattähnlich gestaltete Thallusformen, namentlich die der Tange; auch die flachen, blattartig gelappten, kriechenden und auf der Unterseite Wurzelhaare tragenden, blattlosen Stämmchen vieler Lebermoose… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Frons — (lat.), Laub; in der Botanik die blatt oder bandartigen Vegetationskörper der frondosen Lebermoose; auch der Thallus der Laubflechten … Kleines Konversations-Lexikon
frons — [fränz] n. pl. frontes [frän′tēz] [L: see FRONT1] the upper front portion of the head of an insect, human, etc.; forehead … English World dictionary