Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

fatum

  • 1 fatum

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > fatum

  • 2 fātum

        fātum ī, n    [P. n. of * for], an utterance, prophetic declaration, oracle, prediction: Apollo fatis fandis dementem invitam ciet: ex fatis quae Veientes scripta haberent: Oblitus fatorum, V.— That which is ordained, destiny, fate: necessitas fati: fato fieri omnia: plenum superstitionis fati nomen: neque si fatum fuerat, effugisset: praeter fatum, beyond the natural course of events: tibi cura Caesaris fatis data, H.: Quo nihil maius terris Fata donavere, H.: caeca, H.: insuperabile, O.: fata regunt homines, Iu.: fatorum arcana, O.: fuit hoc sive meum sive rei p., ut, etc.: si fata fuissent, ut caderem, V.: eo fato ne, etc.: huic fato divōm proles Nulla fuit, i. e. will, V.: fatis contraria nostris Fata Phrygum, V.—Prov.: fata viam invenient, nothing can resist fate, V.— Bad fortune, ill fate, calamity, mishap, ruin: exiti ac fati dies: suum fatum querebantur, Cs.: extremum rei p.— Fate, death: Hortensi vox exstincta fato suo est: fato obire, Ta.: omen fati: inexorabile, V.: perfunctos iam fato, L.: se fati dixit iniqui, most unfortunate, O.: fatum proferre, i. e. to prolong life, V.: ad fata novissima, to the last, O.— A pest, plague, ruin: duo illa rei p. paene fata, Gabinius et Piso.— A symbol of fate: Attollens umero fata nepotum (represented on the shield), V.: fata inponit diversa duorum, the lots, V.—Person., The Fates, Pr., Iu.
    * * *
    utterance, oracle; fate, destiny; natural term of life; doom, death, calamity

    Latin-English dictionary > fātum

  • 3 fatum

    fate

    Van Dale Handwoordenboek Nederlands-Engels > fatum

  • 4 fatum

    n inv. sgt 1. (zły los) fate, doom
    - złowrogie fatum cruel fate
    - ciążyło na niej jakieś fatum she was doomed a. ill-fated
    - prześladuje go złe fatum he’s dogged by ill fate a. misfortune
    2. Mitol. Fate, Fatum
    * * *
    - um; -a; gen pl; -ów; nt
    ( inv in sg) doom
    * * *
    n.
    indecl. in sing. pl. -ta Gen. - tów fate, doom; kogoś prześladuje jakieś fatum sb is dogged by ill fortune.

    The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > fatum

  • 5 Fatum

    n; -s, Fata; geh. fate, destiny
    * * *
    Fatum n; -s, Fata; geh fate, destiny

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > Fatum

  • 6 fatum

    n. fate, destiny, fortune, person's lot in life; death; destruction

    Holandés-inglés dicionario > fatum

  • 7 fatum

    fate, destiny, doom, lot, weird.

    Latin-English dictionary of medieval > fatum

  • 8 fatum

    m Lat -sudbina, usud

    Hrvatski-Engleski rječnik > fatum

  • 9 Fata

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > Fata

  • 10 fātālis

        fātālis e, adj.    [fatum], of fate, ordained by destiny, decreed, destined, fated, fatal: Caesaris mors: necessitas: continuatio ordinis sempiterni: annus ad interitum urbis: deae, the Fates, O.: libri, i. e. the Sibylline, L.: arva, promised by fate, V.: lex, i. e. fatum, O.: labor, H.: ora fluminis, destined, O.: tam fatale est medicum adhibere, quam convalescere.— Dangerous, destructive, deadly: bellum: machina, V.: monstrum, H.: iudex (i. e. Paris), H.
    * * *
    fatalis, fatale ADJ
    fated, destined; fatal, deadly

    Latin-English dictionary > fātālis

  • 11 fatalis

    fātālis, e, adj. [fatum], of or belonging to fate, ordained by fate or destiny, decreed, destined, fated, fatal (class.).
    I.
    In gen.: illa fatalis necessitas, quam heimarmenên dicitis, Cic. N. D. 1, 20, 55: fatalis et immutabilis continuatio ordinis sempiterni, id. Ac. 1, 7, 29:

    summam fatalem conficere,

    id. Rep. 6, 12:

    divina aique fatalia,

    id. Part. 21, 73:

    casus,

    id. Phil. 6, 7, 19:

    consulatus ad salutem rei publicae prope fatalis,

    id. Cat. 4, 1, 2; cf.:

    hic annus fatalis ad interitum hujus urbis,

    id. ib. 3, 4, 9:

    anni,

    Tib. 1, 3, 53; Inscr. Orell. 4851:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 1; Ov. M. 8, 452; cf.

    deae,

    i. e. the Fates, id. P. 1, 8, 64:

    libri,

    i. e. the Sibylline, Liv. 5, 14, 4; 5, 5, 11; Suet. Caes. 79 al.:

    verba,

    Ov. F. 4, 257:

    lex, i. e. fatum,

    id. M. 3, 316; 10, 203:

    labor,

    Hor. Ep. 2, 1, 11:

    ora fluminis,

    destined, Ov. M. 15, 54: mala. Suet. Ner. 40:

    mors,

    a natural death, Vell. 2, 4, 6; Plin. Ep. 1, 12, 1; cf.:

    mors fato propera,

    Tac. A. 1, 3.—In neutr. fatale est, with a subject-clause:

    tam fatale est, medicum adhibere, quam convalescere,

    Cic. Fat. 13, 30:

    quasi fatale esset, non posse Gallias debellari nisi a se consule,

    Suet. Ner. 43. —
    II.
    In partic., in a bad sense, dangerous, destructive, deadly (perh. only poet., and in post-Aug. prose):

    vincla,

    Lucr. 5, 876:

    telum,

    Verg. A. 12, 919:

    manus (Etruscorum),

    id. ib. 12, 232:

    jaculum,

    Ov. M. 5, 182:

    hasta,

    Sil. 2, 400:

    lignum,

    Ov. M. 8, 479:

    crinis,

    id. ib. 8, 85:

    aurum,

    id. ib. 9, 411:

    signum,

    id. ib. 13, 381:

    monstrum,

    Hor. C. 1, 37, 21:

    judex,

    id. ib. 3, 3, 19:

    hora,

    Suet. Ner. 49:

    DIES,

    dying-day, Inscr. Orell. 3023; 4758; cf.:

    si quid mihi fatale contigerit,

    Spart. Hadr. 4.—Hence, fātālĭter, adv., according to fate, fatally: omnia, quae fiunt quaeque futura sunt, ex omni aeternitate definita dicis esse fataliter, * Cic. Div. 2, 7, 19; Suet. Caes. 59; Tac. H. 1, 71; Ov. M. 12, 67:

    mori,

    to die a natural death, Eutr. 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > fatalis

  • 12 series

    sĕrĭes (no gen. or dat.), em, ē, f. [2. sero], a row, succession, series; a chain of things fastened or holding together (syn. ordo).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit. (mostly post - class.; not in Cic.); with gen.:

    series vinculorum,

    Curt. 3, 1, 17:

    structurae dentium,

    Plin. 7, 16, 15, § 70:

    sparsa ramorum,

    id. 11, 37, 69, § 182:

    longe porrecta viarum,

    Stat. S. 3, 3, 102:

    juvenum (in dancing),

    Tib. 1, 3, 63:

    omnis nepotum A Belo series,

    Sil. 1, 88:

    custodiarum,

    Suet. Calig. 27:

    prolixa series capillorum,

    App. M. 2, p. 118, 36.— Absol.:

    ferreae laminae serie inter se conexae,

    Curt. 4, 9, 3; 7, 3, 21.—
    B.
    Trop., a series, chain, connection, train, sequence, course, etc. (class., but for the most part only in the sing.).
    (α).
    With gen.:

    continuatio seriesque rerum,

    Cic. N. D. 1, 4, 9:

    fatum est ordo seriesque causarum,

    id. Div. 1, 55, 125:

    fatum est sempiterna quaedam series rerum et catena, etc.,

    Gell. 6, 2, 1:

    rerum sententiarumque,

    Cic. Leg. 1, 19, 52:

    tanta series artis est,

    id. Part. Or. 39, 137:

    in complexu loquendi serieque,

    Quint. 1, 5, 3:

    disputationum,

    Cic. de Or. 2, 16, 68:

    fati,

    Ov. M. 15, 152:

    immensa laborum,

    id. H. 9, 5:

    malorum,

    id. M. 4, 563:

    longissima rerum,

    Verg. A. 1, 641:

    fabularum,

    App. M. 1, p. 114, 19.—Of time ( poet. and in post-Aug. prose):

    innumerabilis annorum,

    Hor. C. 3, 30, 5:

    temporis,

    Ov. Tr. 4, 10, 54:

    per longam saeculorum seriem,

    Tac. H. 1, 2:

    in tantā saeculorum serie,

    Just. 44, 2, 7:

    per tam longam seriem annorum,

    Col. 3, 10, 6; 4, 19, 1:

    cum omnis temporum series ex historiis colligatur,

    Lact. 4, 5, 8; 4, 10, 3.— Plur.:

    simulantes fictas litium, series,

    Vell. 2, 118:

    litium,

    Suet. Vesp. 10.—
    (β).
    Absol., Quint. 5, 14, 32:

    cetera series deinde sequitur, majora nectens, ut haec: Si homo est, animal est, etc.,

    Cic. Ac. 2, 7, 21:

    quae bene composita erunt, memoriam serie sua ducent,

    Quint. 11, 2, 39:

    haec erit aeternae series ab origine Romae,

    Aus. Epigr. 140, 2.—Of the connection of words:

    tantum series juncturaque pollet,

    Hor. A. P. 242.—
    II.
    In partic., an unbroken line of descent, lineage ( poet. and in post-Aug. prose):

    ab Jove tertius Ajax. Nec tamen haec series in causā prosit,

    Ov. M. 13, 29:

    digne vir hac serie,

    id. P. 3, 2, 109:

    serie fulcite genus,

    Prop. 4 (5), 11, 69; Val. Max. 2, 7, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > series

  • 13 AUÐIT

    pp. n. of an obs. verb;
    e-m verðr e-s auðit, it falls to one’s lot;
    oss varð eigi þeirrar hamingju auðit, this good fortune was not destined for us;
    þó at mér verði lífs auðit, though life be granted to me;
    hafði auðit, they had won the day;
    varð þeim eigi erfingja auðit, to them no heir was granted;
    auðit fé, means possessed.
    * * *
    n. part. of an obsolete verb analogous to auka (‘ablaut’ an—jó—au), [cp. Swed. öde, fatum; auðna, luck; auðr, opes, etc.], used in many phrases, and often answering to the Gr. αισα, with dat. pers. and gen. of the thing; e-m er, verðr, auðit e-s, it falls to one’s lot; úlíkligt er at oss verði þeirrar hamingju a., it is unlikely that this good fortune is destined for us, Eg. 107; koma mun til mín feigðin…, ef mér verðr þess a., if that be ordained for me, Nj. 103; þó at mér verði lífs a., though life may be granted to me, Fms. i. 47; konungr lét græða menn sína sem lífs var a., those whose lot it was to live, who were not mortally wounded, Eg. 34; hafði þeim orðit sigrs a., had won the day, Eg. 86; var þeim eigi erfingja a., to them was no heir granted by fate, 625. 83: with ‘at’ and an infin., mun oss eigi a. verða at fá þvílíkan, Fms. x. 339: absol., hafi þeir gagn er a. er, let them gain the day to whom the god of battles grants it, xi. 66: with the addition of ‘til;’ ek ætla okkr lítt til ástafunda a. hafa orðit, we have had bad luck in love, 310: auðinn, masc. appears twice or thrice in poetry, auðins fjár, means possessed, Skv. 3. 37: in prose in Al. 21 (by Bishop Brand), láta auðins bíða, to submit to fate, to be unconcerned; even in compar., hvárt hyggit ér manni nokkuru at auðnara ( any more chance), at hann fái knúta þessa leysta, of the Gordian knot, 19, at auðnu, v. auðna [cp. A. S. eâden, datus, concessus; Hel. ôdan, genitus, natus: cp. also jóð, proles, a word perhaps of the same root.]

    Íslensk-ensk orðabók > AUÐIT

  • 14 AUÐR

    I)
    a. empty, void, desolate; húsin voru auð, uninhabited; auð skip (= hroðin), empty ships, all the crew being slain or put to flight; a. af mönnum, void of people; a. at yndi, devoid of pleasure, cheerless.
    m. riches, wealth; auðr fjár, great wealth; auðr er valtastr vina, wealth is the ficklest of friends.
    * * *
    1.
    f. [Swed. ôde, fatum], fate, destiny, only used in poetry in the phrase, fá auðar, to die, Ísl. ii. 389 (in a verse); haga til auðar, to avail towards one’s happiness, Gísl. 59 (in a verse). Auðr is also a fem. pr. name.
    2.
    adj. [Ulf. auþs = ερημος; O. H. G. odi; Hel. odi = inanis: cp. A. S. ydan and édan, vastare; Germ, öde and öden: the root is rare in A. S. and lost in Engl.]:—empty, void, desert, desolate; húsin voru auð, uninhabited, Ld. 96; koma at auðu landi, of the first colonists when coming to Iceland, Landn. 316, opp. to ‘koma at bygðu landi,’ or ‘land numið;’ auð búð, Eg. 727; auð borð, void of defenders, of ships that have lost their men in fight, Fms. ii. 329; auð skip (= hroðin), all the crew being slain or put to flight, Hkr. iii. 126.
    β. metaph., auðr at yndi, cheerless, distressed, Stj. 421; sitja auðum höndum, now used of being idle: in the Ad. 22, með a. hendr means empty-handed, without gifts; so also in Stj. 437. I Sam. vi. 3, answering to ‘empty’ in the Engl. text.
    3.
    s, and poët. ar, m. [Goth. auds = μακαρία is suggested; it only appears in Ulf. in compds or derivatives, audags adj. beatus, audagei f. beatitudo, audagian, beare; A. S. eâd, n. means opes; Hel. od = bonum, possessio: it is probably akin to óðal; cp. also feudal (A. S. feoh = fee), alodial]:—riches, wealth, opulence; auð fjár (only in acc.), abundance, is a freq. phrase; also, auð landa ok fjár, Edda 15; oss er þar mikit af sagt auð þeim, Band. 8, Fms. ii. 80, 623. 21; draga saman auð, id. In proverbs, margan hefir auðr apat; auðrinn er valtastr vina, wealth is the ficklest of friends, Hm. 77 etc.

    Íslensk-ensk orðabók > AUÐR

  • 15 á-kvæði

    n.
    1. an uttered opinion; mun ek nú segja yðr hvat mitt á. er, Nj. 189, Sturl. i. 65 C; Ed. atkvæði (better): a command, Stj. 312, 208; með ákvæðum, expressly, Sks. 235: cp. atkvæði.
    2. in popular tales and superstition it is specially used of spells or charms: cp. Lat. fatum from fari; cp. also atkvæði: the mod. use prefers ákvæði in this sense, hence ákvæða-skáld, n. a spell-skald, a poet whose words have a magical power, also called kraptaskald; v. Ísl. Þjóðs. I, where many such poets are mentioned; indeed any poet of mark was believed to possess the power to spell-bind with his verses; cp. The tales about Orpheus.
    COMPDS: ákvæðisteigr, ákvæðisverk.

    Íslensk-ensk orðabók > á-kvæði

  • 16 gipta

    I)
    (-pta, -ptr), v. to give away in marriage (g. e-m e-a);
    refl. giptast, to marry.
    * * *
    1.
    u, f. [A. S. gifeðe = fatum, Beowulf], good luck, Ld. 104, Nj. 17, Fms. vi. 299, Fs. 27, 97, Stj. 198, passim; cp. auðna, hamingja.
    COMPDS: giptudrjúgr, giptufátt, giptuliga, giptuligr, giptumaðr, giptumunr, gipturáð, giptusamliga, giptusamligr, giptuskortr, giptutómr, giptuvænligr.
    II. marriage (rare); giptu-mál, n. a marriage, Landn. 110 (v. l. in the MS. Melabók).
    2.
    t, to give a woman in marriage; fyrr skulu grónir grautardílarnir á hálsi þér, en ek muna gipta þér systur mína, Eb. 210; gipti Höskuldr Gró systur sina, Ld. 24, Nj. 17, Eg. 5, Rm. 20, 37, passim.
    II. reflex, to marry, of both man and wife; in old writers the man ‘kvángask,’ i. e. takes a wife, the woman is ‘gipt,’ i. e. given away, Fms. ix. 269, Ld. 128 passim; in the course of time the primitive sense of the word was lost, and it came to mean to marry: the saying, það grær áðr en þú giptist, i. e. never mind, it will be healed before thou marriest, addressed to a boy or girl about to cry for a slight hurt.

    Íslensk-ensk orðabók > gipta

  • 17 Múspell

    n. the name of an abode of fire; in the old mythology peopled by Múspells lýðir, the men of Muspell, a host of fiends, who are to appear at Ragnarok and destroy the world by fire; the prose in Edda 3 may have been derived from some lost verses of the Völuspá, for the name appears at the end of that poem (Vsp. 51) as if it were already known; it occurs nowhere else in the Norse mythical songs, except in Ls. 42 (múspells-megir). Múspells-heimr, the abode of Muspell, Edda 4. This interesting word was not confined to the Norse mythology, but appears twice in the old Saxon poem Heliand—mutspelli cumit on thiustra naht, also thiof ferit, m. comes in dusky night, as a thief fares, i. e. but the day of the Lord will come as a thief in the night, 2 Pet. iii. 10; and, mutspellis megin obar man ferit, the main of m. fares over men, see Schmeller’s Edition; a third instance is in an Old High German poem on the Last Day—dâr ni mac denne mac andremo helfan vora demo muspille = there no man can help another against the muspell-doom. In these instances muspell therefore stands for the day of judgment, the last day, and answers to Ragnarok of the Northern mythology. The etymology is doubtful, for spell may be = the weird, doom, = Lat. Fatum; or it may be = spoil, destruction; the former part mut or muod is more difficult to explain. The Icel. mús is an assimilated form.

    Íslensk-ensk orðabók > Múspell

  • 18 appetō (ad-p-)

        appetō (ad-p-) īvī or iī, ītus, ere.—     Trans, to strive for, reach after, grasp at: (solem) manibus: salutari, appeti: mare terram appetens: munitionibus loca, taking in, L.—Esp., to fall upon, attack, assault, assail: umerum gladio, Cs.: oculos rostro, L.: ferro corpora, V.: ignominiis.—Fig., to strive after, long for, desire, seek, court: populi R. amicitiam, Cs.: bona naturā: inimicitias potentiorum pro te: nihil sibi: agere aliquid. — Intrans, to draw nigh, approach, be at hand: dies appetebat, Cs.: nox, L.: fatum, Cu.

    Latin-English dictionary > appetō (ad-p-)

  • 19 cōnātus

        cōnātus ūs, m    [conor], an attempt, effort, undertaking, enterprise, endeavor: audax, L.: hoc conatu destiterunt, Cs.: princeps ad conatum exercitūs conparandi: conatum Antoni reppulerunt: de spe conatuque depulsus: compressi tuos conatūs: multis frustra conatibus captis, L.: in mediis conatibus aegri Succidimus, V. — Effort, exertion, struggle, endeavor: quo maiore conatu aguntur: ad hostes magno conatu profectus, L. — A beginning, undertaking: in ipso conatu rerum circumegit se annus, L.: tantis fatum conatibus obstat, O.—Fig., an impulse, inclination, tendency: conatum habere ad pastūs capessendos.
    * * *
    attempt, effort; exertion, struggle; impulse, tendency; endeavor, design

    Latin-English dictionary > cōnātus

  • 20 excipiō

        excipiō cēpī, ceptus, ere    [ex + capio].    I. To take out, withdraw: alqm e mari: clipeum sorti, V. —Fig., to rescue, release, exempt: servitute exceptus, L.: nihil libidini exceptum, Ta. — To except, make an exception, stipulate, reserve: hosce homines: mentem, cum venderet (servom), H.: de antiquis neminem: cum nominatim lex exciperet, ut liceret, etc.: lex cognatos excipit, ne eis ea potestas mandetur: foedere esse exceptum, quo minus praemia tribuerentur: omnium, exceptis vobis duobus, eloquentissimi: Excepto, quod non simul esses, cetera laetus, H. —    II. To take up, catch, receive, capture, take: sanguinem paterā: se in pedes, i. e. spring to the ground, L.: filiorum postremum spiritum ore: tela missa, i. e. ward off (with shields), Cs.: (terra) virum exceperit: ambo benigno voltu, L.: reduces, welcome, V.: aliquem epulis, Ta.: equitem conlatis signis, meet, V.: succiso poplite Gygen, wound, V.: speculator exceptus a iuvenibus mulcatur, L.: servos in pabulatione, Cs.: incautum, V.: aprum latitantem, H.: aves, Cu.: exceptus tergo (equi), seated, V.: Sucronem in latus, takes, i. e. stabs, V.—Of places: Priaticus campus eos excepit, they reached, L. — To come next to, follow, succeed: linguam excipit stomachus: alios alii deinceps, Cs.: porticus excipiebat Arcton, looked out towards, H.—Fig., to take up, catch, intercept, obtain, be exposed to, receive, incur, meet: genus divinationis, quod animus excipit ex divinitate: impetūs gladiorum, Cs.: vim frigorum: fatum, Ta.: praecepta ad excipiendas hominum voluntates, for taking captive: invidiam, N.— To receive, welcome: excipi clamore: alqm festis vocibus, Ta.: plausu pavidos, V.—Of events, to befall, overtake, meet: qui quosque eventūs exciperent, Cs.: quis te casus Excipit, V.: excipit eum lentius spe bellum, L.— To catch up, take up eagerly, listen to, overhear: maledicto nihil citius excipitur: sermonem eorum ex servis, L.: rumores: hunc (clamorem), Cs.: alqd comiter, Ta.: adsensu populi excepta vox, L.— To follow, succeed: tristem hiemem pestilens aestas excepit, L.: Herculis vitam immortalitas excepisse dicitur: hunc (locutum) Labienus excepit, Cs.: Iuppiter excepit, replied, O.— To succeed to, renew, take up: memoriam illius viri excipient anni consequentes: ut integri pugnam excipient, L.: gentem, V.
    * * *
    excipere, excepi, exceptus V
    take out; remove; follow; receive; ward off, relieve

    Latin-English dictionary > excipiō

См. также в других словарях:

  • fatum — fatum …   Dictionnaire des rimes

  • Fatum — Жанр Дум метал Годы с 1993 Страна …   Википедия

  • fatum — FÁTUM s.n. (livr.) Destin irevocabil, fatalitate, soartă. – cuv. lat. Trimis de RACAI, 21.11.2003. Sursa: DEX 98  FÁTUM s. v. destin, fatalitate, menire, noroc, predestinare, soartă, ursită, zodie. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  …   Dicționar Român

  • fatum — [ fatɔm ] n. m. • 1584; mot lat. « chose dite, destin irrévocable, ce qui est écrit » ♦ Littér. Destin. ⇒ destinée, fatalité. ⇒FATUM, subst. masc. Destin irrévocable : • Ils avaient une pire croyance : ils ne doutaient pas que le Dieu tout… …   Encyclopédie Universelle

  • Fatum — Saltar a navegación, búsqueda Fatum es, en la mitología romana, la personificación del destino, equivalente a la «Ananke» o Moira de la mitología griega. Lengua y transmisión Etimológicamente, la palabra latina fatum, i significa oráculo,… …   Wikipedia Español

  • fatum — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n V, lmM. fatumta, zwykle w lp {{/stl 8}}{{stl 7}} z góry zdeterminowana, nieunikniona konieczność; przeznaczenie, los, fatalność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Groźne, złowrogie, nieodgadnione fatum. Ciąży na kimś lub na czymś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Fatum — (lateinisch Schicksal) bezeichnet: Fatum g Moll, Sinfonische Dichtung von Pjotr Tschaikowski Fatum (Film), niederländischer Stummfilm von 1915 Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wo …   Deutsch Wikipedia

  • fatum — fátum m DEFINICIJA 1. sudba, sudbina, usud, kob 2. (Fatum) pov. mit. u rimskom narodnom vjerovanju personifikacija dobre i zle sreće 3. fil. shvaćanje da događaji i ljudsko djelovanje ovise o apsolutnom uzroku, usp. fatalizam ETIMOLOGIJA lat.… …   Hrvatski jezični portal

  • FATUM —         (лат.) судьба, рок. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983. FATUM …   Философская энциклопедия

  • Fatum — Fatum. Das mächtige Geschick, eine furchtbare Gottheit, die Tochter der alten chaotischen Nacht, älter und mächtiger als alle Götter. Dem unabwendbar waltenden Schicksal waren auch die Unsterblichen unterworfen; unabänderlich waren seine… …   Damen Conversations Lexikon

  • Fatum — Fatum,das:⇨Schicksal(1) Fatum→Schicksal …   Das Wörterbuch der Synonyme

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»