Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fŏrum

  • 41 rōstrum

        rōstrum ī, n    [rodo], a beak, bill, snout, muzzle, mouth: cibum adripere aduncitate rostrorum: sus rostro si humi A litteram inpresserit: (canis) extento rostro, O.— The curved end of a ship's prow, ship's beak: neque his (navibus) nostrae rostro nocere poterant, Cs.: rostro petere hostium navem, L.: Convolsum remis rostrisque tridentibus aequor, i. e. triple beak, V.— Plur, the Rostra, a platform for speakers in the Forum (adorned with the beaks of ships taken from the Antians B.C. 338), L.— A stage, orator's pulpit, platform: in rostris curiam defendere: ut in rostris prius quam in senatu litterae recitarentur, L.: descendere de rostris: Frigidus a rostris manat per compita rumor, H.
    * * *
    beak, curved bow (of a ship); speaker's platform (in Rome's Forum) (pl.)

    Latin-English dictionary > rōstrum

  • 42 Aemilia

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilia

  • 43 Aemilia Via

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilia Via

  • 44 Aemilius

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilius

  • 45 arva

    arvus, a, um, adj. [for aruus from aro].
    I.
    That has been ploughed, but not yet sown, ploughed, arable:

    ager, arvus et arationes ab arando,

    Varr. L. L. 5, § 39 Müll.:

    arvum, quod aratum nec dum satum est,

    id. R. R. 1, 29; Paul. ex Fest. p. 25 Müll.:

    aut arvus est ager aut consitus aut pascuus aut florens,

    Isid. Orig. 15, 13:

    Non arvus hic, sed pascuus est ager,

    Plaut. Truc. 1, 2, 47:

    agri arvi et arbusti et pascui lati atque uberes,

    Cic. Rep. 5, 2, 3.—Hence,
    II.
    Subst.
    A.
    arva, ae, f. (sc. terra), an arable field, cornfield; only twice, ante - class., Naev. ap. Non. p. 192, 30; Pac. ib.—
    B.
    arvum, i, n. (sc. solum), an arable field, cultivated land, a field, ploughed land, glebe (cf. Doed. Syn. III. p. 8;

    class.): nec scibat ferro molirier arva,

    Lucr. 5, 934; 1, 314:

    sol lumine conserit arva,

    id. 2, 211; cf. id. 2, 1162; Ov. M. 1, 598; 11, 33; Verg. G. 2, 263 et saep.:

    ex arvo aeque magno,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    prata et arva et pecudum greges diliguntur isto modo, quod fructus ex eis capiuntur,

    Cic. N. D. 1, 44, 122:

    arva non afferent cibum,

    Vulg. Hab. 3, 17:

    Numidae pabulo pecoris magis quam arvo student,

    Sall. J. 90, 1:

    ne perconteris, fundus meus, optime Quincti, Arvo pascat erum,

    Hor. Ep. 1, 16, 2 (i. e. frugibus:

    arvum autem ab arando dictum est, Crucq.): arva per annos mutant, et superest ager,

    Tac. G. 26; Suet. Ner. 31; id. Dom. 7.—
    2.
    Meton.
    a.
    A region, country:

    Aspicis en praesens, quali jaceamus in arvo,

    Ov. P. 4, 7, 3.—
    b.
    Poet., in gen., fields, plains, regions: arva putria, Liv. And. ap. Fest. p. 181 Müll.:

    genus humanum multo fuit in arvis durius,

    Lucr. 5, 925; 2, 1154:

    nec pisces (queunt) vivere in arvis,

    id. 3, 785:

    Circaea arva,

    Ov. M. 14, 348:

    Peneïa,

    id. ib. 12, 209; so id. ib. 15, 52; 15, 276; 11, 62; 11, 196; Verg. A. 5, 703 et saep.:

    pomosa,

    Prop. 5, 7, 81:

    quā tumidus rigat arva Nilus,

    Hor. C. 3, 3, 48; id. Epod. 16, 54; so,

    arva deserti,

    Vulg. Jer. 23, 10:

    arva pacis,

    ib. ib. 25, 37.—Hence also,
    (α).
    For pascuum, pasture-ground:

    Arvaque mugitu sancite bovaria longo: Nobile erit Romae pascua vestra forum,

    i. e. the Forum Boarium at Rome, Prop. 5, 9, 19.—
    (β).
    Arva Neptunia, for the sea, Verg. A. 8, 695 (cf. id. ib. 6, 724: campi liquentes). —
    (γ).
    Land, a shore, coast:

    jamque arva tenebant (angues),

    Verg. A. 2, 209.

    Lewis & Short latin dictionary > arva

  • 46 arvus

    arvus, a, um, adj. [for aruus from aro].
    I.
    That has been ploughed, but not yet sown, ploughed, arable:

    ager, arvus et arationes ab arando,

    Varr. L. L. 5, § 39 Müll.:

    arvum, quod aratum nec dum satum est,

    id. R. R. 1, 29; Paul. ex Fest. p. 25 Müll.:

    aut arvus est ager aut consitus aut pascuus aut florens,

    Isid. Orig. 15, 13:

    Non arvus hic, sed pascuus est ager,

    Plaut. Truc. 1, 2, 47:

    agri arvi et arbusti et pascui lati atque uberes,

    Cic. Rep. 5, 2, 3.—Hence,
    II.
    Subst.
    A.
    arva, ae, f. (sc. terra), an arable field, cornfield; only twice, ante - class., Naev. ap. Non. p. 192, 30; Pac. ib.—
    B.
    arvum, i, n. (sc. solum), an arable field, cultivated land, a field, ploughed land, glebe (cf. Doed. Syn. III. p. 8;

    class.): nec scibat ferro molirier arva,

    Lucr. 5, 934; 1, 314:

    sol lumine conserit arva,

    id. 2, 211; cf. id. 2, 1162; Ov. M. 1, 598; 11, 33; Verg. G. 2, 263 et saep.:

    ex arvo aeque magno,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    prata et arva et pecudum greges diliguntur isto modo, quod fructus ex eis capiuntur,

    Cic. N. D. 1, 44, 122:

    arva non afferent cibum,

    Vulg. Hab. 3, 17:

    Numidae pabulo pecoris magis quam arvo student,

    Sall. J. 90, 1:

    ne perconteris, fundus meus, optime Quincti, Arvo pascat erum,

    Hor. Ep. 1, 16, 2 (i. e. frugibus:

    arvum autem ab arando dictum est, Crucq.): arva per annos mutant, et superest ager,

    Tac. G. 26; Suet. Ner. 31; id. Dom. 7.—
    2.
    Meton.
    a.
    A region, country:

    Aspicis en praesens, quali jaceamus in arvo,

    Ov. P. 4, 7, 3.—
    b.
    Poet., in gen., fields, plains, regions: arva putria, Liv. And. ap. Fest. p. 181 Müll.:

    genus humanum multo fuit in arvis durius,

    Lucr. 5, 925; 2, 1154:

    nec pisces (queunt) vivere in arvis,

    id. 3, 785:

    Circaea arva,

    Ov. M. 14, 348:

    Peneïa,

    id. ib. 12, 209; so id. ib. 15, 52; 15, 276; 11, 62; 11, 196; Verg. A. 5, 703 et saep.:

    pomosa,

    Prop. 5, 7, 81:

    quā tumidus rigat arva Nilus,

    Hor. C. 3, 3, 48; id. Epod. 16, 54; so,

    arva deserti,

    Vulg. Jer. 23, 10:

    arva pacis,

    ib. ib. 25, 37.—Hence also,
    (α).
    For pascuum, pasture-ground:

    Arvaque mugitu sancite bovaria longo: Nobile erit Romae pascua vestra forum,

    i. e. the Forum Boarium at Rome, Prop. 5, 9, 19.—
    (β).
    Arva Neptunia, for the sea, Verg. A. 8, 695 (cf. id. ib. 6, 724: campi liquentes). —
    (γ).
    Land, a shore, coast:

    jamque arva tenebant (angues),

    Verg. A. 2, 209.

    Lewis & Short latin dictionary > arvus

  • 47 Aurelius

    Aurēlĭus ( Ausēlĭus, Paul. ex Fest. p. 23 Müll.), a, um, adj.
    I.
    A.. A Roman nomen, e. g. M. Aurelius Antoninus, L. Aurelius Cotta; hence,
    B.
    Esp.
    1.
    Aurelia Via, the Aurelian Way, made by a certain Aurelius, otherwise unknown;

    it consisted of two parts: VETVS ET NOVA,

    Inscr. Orell. 3307; the former ran from the Porta Janiculensis (now Porta di S. Pancrazio) of the northern coast to Pisa, later to Arelate; the latter was a small branch which led from the Porta Aurelia (now Castel S. Angelo) four thousand paces, to the former The via vetus Cicero mentions in Cat. 2, 4, 6; Phil. 12, 9.—
    2.
    Aurelia lex.
    (α).
    Judiciaria, of the prœtor L. Aurelius Cotta (A. U. C. 684), acc. to which the Senatores, Equites, and Tribuni aerarii were invested with judicial power, Cic. Phil. 1, 8, 19 sq.; Vell. 2, 32; Ascon. ad Div. in Caecil. 3.—
    (β).
    De ambitu, [p. 207] of unknown origin, Cic. ad Q. Fr. 1, 3 fin.
    3.
    Forum Aurelium, a town in Etruria, on the Via Aurelia, near the present village Castellacio, Cic. Cat. 1, 9, 24; cf. Mann. Ital. I. p. 370.—
    4.
    Aurelium tribunal, in the forum, of unknown origin (perh, made by L. Aurelius Cotta), Cic. Sest. 15; id. ad Quir. 5, 14;

    also called Gradus Aurelii,

    id. Clu. 34, 93; id. Fl. 28.—
    II.
    Sextus Aurelius Victor, a Roman historian of the fourth century; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 342 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 408.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurelius

  • 48 basilicum

    băsĭlĭcus, a, um, adj., = basilikos, kingly, royal, princely, splendid, magnificent, = regalis (in this sense perh. only ante-class.).
    I.
    Adj.
    A.
    In gen.. basilicas edictiones atque imperiosas habet, Plaut. Capt. 4, 2, 31, id. Rud. 2, 4, 18:

    facinora,

    id. Trin. 4, 3, 23 victus, id. Pers. 1, 1, 32:

    status,

    id. Ps. 1, 5, 43.—
    B.
    Esp.
    1.
    Basilica vitis, a kind of vine among the Dyrrhachians, Plin. 14, 2, 4, § 30, Col. 3, 2, 19; 3, 2, 28; 3, 7, 1, 3, 9, 1, 3, 21, 3' uva, Isid. Orig. 17, 5, 22.—
    2.
    Basilica nux, Macr S. 2, 14, 7.—
    II.
    Subst.
    A.
    băsĭlĭcus, i, m. (sc. jactus), = Venereus, the king ' s throw, the best throw of dice (v. alea), Plant. Curc. 2, 3, 80.—
    B.
    Esp. freq., băsĭlĭca, ae, f., = basilikê (sc. oikia s. stoa), a public building in the forum with double colonnades, which was used both for judicial tribunals and as an exchange, a basilica, portico (cf. regia, in the year of Rome 542 there were no such porticos there, Liv 26, 27, 3, the first known was built by Cato in the year 568, and called Basilica Porcia, id. 39, 44, 7 Drak., Aur. Vir. Ill. 47; the most considerable basilicae in the Aug. age were the Porcia, Opimia, and Julia; the latter, built by Julius Cæsar in the third year of his dictatorship, was the chief seat of judicial proceedings; v Vitr 5, 1;

    O Müll. Archaeol. § 291, cf. with § 180, Dict of Antiq.) forum plenum et basilicas isto rum hominum videmus,

    Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152, 2, 4, 3, § 6, id. Mur. 34, 70, id. Att. 2, 14, 2, 4, 16, 14 Julia, Plin. Ep 5, 21, 1; Quint. 12, 5, 6; Suet. Calig. 37, so, Aemilia, Plin. 35, 3, 4, § 13 Pauli, id. 36, 15, 24, § 102, Tac. A. 3, 72, cf. Cic. Att. 4, 16, 14. porti cus Caii et Lucil, Suet. Aug 29. completis undique basilicis ac templis, Tac. H 1, 40. —Pure Lat. regia, Suet. Aug. 31 fin., Stat. S. 1, 1, 30; v regius.—In the fourth centu ry churches were first built in the style of basilicas (cf Müll. Archaeol. § 194).— Hence, late Lat., basilica, a metropolitan church, a cathedral, a basilica. Sulp Sev H. Sacra, 2, 33 and 38.—
    C.
    băsĭlĭcum, i, n.
    1.
    A princely robe, Plaut. Ep. 2, 2, 48. —
    2.
    In the Gr form băsĭlĭcŏn, i, n., = basilikon, a black plaster, Scrib. Comp. 210, also called, 238, băsĭlĭcē, ēs.—
    3.
    The best kind of nuts, Phn. 15, 22, 24. § 87; cf. I. B. 2. supra.—Hence, adv.: băsĭlĭcē, royally, etc.: exornatus basilice, in princely, mao [p. 224] nificent style, Pers. 4, 2, 1; 1, 1, 29; 5, 2, 25. —Of severe pain: ut ego interii basilice! how wholly, completely, etc., Plaut. Ep. 1, 1, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > basilicum

  • 49 basilicus

    băsĭlĭcus, a, um, adj., = basilikos, kingly, royal, princely, splendid, magnificent, = regalis (in this sense perh. only ante-class.).
    I.
    Adj.
    A.
    In gen.. basilicas edictiones atque imperiosas habet, Plaut. Capt. 4, 2, 31, id. Rud. 2, 4, 18:

    facinora,

    id. Trin. 4, 3, 23 victus, id. Pers. 1, 1, 32:

    status,

    id. Ps. 1, 5, 43.—
    B.
    Esp.
    1.
    Basilica vitis, a kind of vine among the Dyrrhachians, Plin. 14, 2, 4, § 30, Col. 3, 2, 19; 3, 2, 28; 3, 7, 1, 3, 9, 1, 3, 21, 3' uva, Isid. Orig. 17, 5, 22.—
    2.
    Basilica nux, Macr S. 2, 14, 7.—
    II.
    Subst.
    A.
    băsĭlĭcus, i, m. (sc. jactus), = Venereus, the king ' s throw, the best throw of dice (v. alea), Plant. Curc. 2, 3, 80.—
    B.
    Esp. freq., băsĭlĭca, ae, f., = basilikê (sc. oikia s. stoa), a public building in the forum with double colonnades, which was used both for judicial tribunals and as an exchange, a basilica, portico (cf. regia, in the year of Rome 542 there were no such porticos there, Liv 26, 27, 3, the first known was built by Cato in the year 568, and called Basilica Porcia, id. 39, 44, 7 Drak., Aur. Vir. Ill. 47; the most considerable basilicae in the Aug. age were the Porcia, Opimia, and Julia; the latter, built by Julius Cæsar in the third year of his dictatorship, was the chief seat of judicial proceedings; v Vitr 5, 1;

    O Müll. Archaeol. § 291, cf. with § 180, Dict of Antiq.) forum plenum et basilicas isto rum hominum videmus,

    Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152, 2, 4, 3, § 6, id. Mur. 34, 70, id. Att. 2, 14, 2, 4, 16, 14 Julia, Plin. Ep 5, 21, 1; Quint. 12, 5, 6; Suet. Calig. 37, so, Aemilia, Plin. 35, 3, 4, § 13 Pauli, id. 36, 15, 24, § 102, Tac. A. 3, 72, cf. Cic. Att. 4, 16, 14. porti cus Caii et Lucil, Suet. Aug 29. completis undique basilicis ac templis, Tac. H 1, 40. —Pure Lat. regia, Suet. Aug. 31 fin., Stat. S. 1, 1, 30; v regius.—In the fourth centu ry churches were first built in the style of basilicas (cf Müll. Archaeol. § 194).— Hence, late Lat., basilica, a metropolitan church, a cathedral, a basilica. Sulp Sev H. Sacra, 2, 33 and 38.—
    C.
    băsĭlĭcum, i, n.
    1.
    A princely robe, Plaut. Ep. 2, 2, 48. —
    2.
    In the Gr form băsĭlĭcŏn, i, n., = basilikon, a black plaster, Scrib. Comp. 210, also called, 238, băsĭlĭcē, ēs.—
    3.
    The best kind of nuts, Phn. 15, 22, 24. § 87; cf. I. B. 2. supra.—Hence, adv.: băsĭlĭcē, royally, etc.: exornatus basilice, in princely, mao [p. 224] nificent style, Pers. 4, 2, 1; 1, 1, 29; 5, 2, 25. —Of severe pain: ut ego interii basilice! how wholly, completely, etc., Plaut. Ep. 1, 1, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > basilicus

  • 50 bovarius

    bŏvārĭus ( boār-), a, um, adj. [bos], of or relating to horned cattle:

    arva, afterwards the site of the Forum Bovarium,

    Prop. 4 (5), 9, 19:

    Forum,

    the cattle-market, Varr. L. L. 5, § 146 Müll.:

    horam sibi octavam, dum in foro bovario inquireret, postulavit,

    Cic. Aem. Scaur. 11, 23; cf. Ov. F. 6, 473; Paul. ex Fest. p. 30 Müll.; Liv. 21, 62, 3; 33, 27, 4 Weissenb. ad loc.; 35, 40, 8; Val. Max. 1, 6, 5; 2, 4, 7; Plin. 34, 3, 5, § 10; Tac. A. 12, 24:

    lappa boaria,

    a kind of bur, Plin. 26, 11, 66, § 105:

    NEGOTIANTES,

    Inscr. Orell. 913.

    Lewis & Short latin dictionary > bovarius

  • 51 cuppedo

    1.
    cuppēdo, ĭnis, v. cupido.
    2.
    cuppēdo ( cūp-), ĭnis, f. [orig. a collat. form of cupido, q. v; hence, in partic., a desire for delicacies], a tidbit, delicacy:

    Forum cupedinis,

    a place in Rome where delicacies were sold, Varr. L. L. 5, § 146 Müll.; id. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 25; Paul. ex Fest. p. 48, 15 Müll.; App. M. 1, p. 113, 14 (Hildebr.: forum cupidinis); cf. cuppedinarius, and cuppes, II.

    Lewis & Short latin dictionary > cuppedo

  • 52 deduco

    dē-dūco, xi, ctum ( imper.:

    deduc,

    Cic. Rep. 1, 21, 34;

    old form, deduce,

    Ter. Eun. 3, 3, 32), 3, v. a., to lead or bring away, to lead, fetch, bring or draw down (for syn. cf.: duco, comitor, prosequor, persequor, stipo, sequor, consequor—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    a.
    Not designating a limit:

    atomos de via,

    to turn from a straight course, Cic. Fat. 9, 18:

    eum concionari conantem de rostris,

    Caes. B. C. 3, 21, 3:

    pedes de lecto,

    Plaut. Curc. 2, 3, 82:

    suos clam ex agris,

    Caes. B. G. 4, 30 fin.; so,

    aliquem ex ultimis gentibus,

    Cic. Phil. 13, 13:

    lunam e curru,

    Tib. 1, 8, 21; cf.

    the foll.: summā vestem deduxit ab orā,

    Ov. M. 3, 480:

    cantando rigidas deducere montibus ornos,

    Verg. E. 6, 71: lunam caelo id. ib. 8, 69; cf.:

    lunam cursu,

    Ov. H. 6, 85:

    hunc caelo,

    id. F. 3, 317:

    dominam Ditis thalamo,

    Verg. A. 6, 397:

    tota carbasa malo,

    i. e. to spread, unfurl, by letting down, Ov. M. 11, 477; cf.

    the foll.: febres corpore,

    Hor. Ep. 1, 2, 48:

    inde boves,

    Ov. M. 6, 322:

    transfuga duci se ad consules jubet deductusque traditurum urbem promittit,

    Liv. 9, 24:

    Ubiis imperat, ut pecora deducant suaque omnia ex agris in oppida conferant,

    Caes. B. G. 6, 10, 2; cf. Liv. 21, 37: rivos, i. e. to clear out, cleanse ( = detergere, Macr. Sat. 3, 3; Col. 2, 22, 3), Verg. G. 1, 269 Heyne ad loc.; cf.:

    aqua Albana deducta ad utilitatem agri suburbani,

    conducted off, Cic. Div. 2, 32, 69, and v. the foll.:

    lunam,

    Prop. 1, 1, 19; cf.

    Jovem,

    the sun, Hor. Epod. 13, 2:

    crines pectine,

    to comb, Ov. M. 4, 311; cf.:

    caesariem barbae dextrā,

    id. ib. 15, 656:

    vela,

    id. ib. 3, 663:

    sive aliquis molli deducit candida gestu Brachia,

    moves, Prop. 2, 22 (3, 15), 5 (al. diducit); imitated by Stat. Silv. 3, 5, 66 (al. diducit) et saep.—
    b.
    Stating the limit:

    cito hunc deduc ad militem,

    Ter. Eun. 3, 3, 32:

    aliquem ad aliquem,

    id. ib. 4, 4, 10; Cic. Lael. 1; Caes. B. G. 7, 28 fin.; id. B. C. 1, 18, 3; Sall. J. 113 fin. et saep.:

    juvenem ad altos currus,

    Ov. M. 2, 106:

    suas vestes humero ad pectora,

    Ov. M. 6, 405; cf.:

    manum ad imum ventrem,

    Quint. 11, 3, 112 et saep.:

    impedimenta in proximum collem,

    Caes. B. G. 7, 68, 2:

    aquam in vias,

    Cato R. R. 155; Ov. M. 1, 582:

    aliquem in conspectum (Caesaris),

    Caes. B. C. 1, 22, 2:

    aliquem in arcem,

    Liv. 1, 18; id. 1, 58:

    aliquem in carcerem,

    Sall. C. 55:

    in arenam,

    Suet. Calig. 35: levis deducet pondere fratres, will bring down (the scale), Grat. Cyn. 292. —
    B.
    In partic.
    I.
    Milit. t. t., to draw off, lead off, withdraw troops from a place; to lead, conduct, bring to a place: praesidia de locis, Sisenna ap. Non. 289, 15; so with de, Plaut. Am. 1, 1, 60; Caes. B. G. 5, 51, 2; Cic. Att. 7, 14 al.:

    exercitum ex his regionibus,

    Caes. B. G. 1, 44, 19; so with ex, id. ib. 7, 87, 4 fin.; 7, 81 fin.; id. B. C. 1, 12, 3 al.:

    legionem ab opere,

    id. ib. 3, 69; so with ab, id. ib. 2, 26, 3; Liv. 34, 35 al.:

    deducta Orico legione,

    Caes. B. C. 3, 34:

    exercitum finibus Attali,

    Liv. 32, 27: deducto exercitu, Caes. B. G. 6, 43, 3; 7, 20, 11; id. B. C. 3, 39 al.; cf. Oud. ad Caes. B. G. 2, 33, 2:

    milites ad Ciceronem,

    Caes. B. G. 5, 27, 9:

    tres in arcem cohortes praesidio,

    id. B. C. 3, 19, 5:

    a Flacco inter ceteros, quos virtutis causa secum ex provincia ad triumphum deducebat, deductus sum,

    Liv. 42, 34:

    copias ex locis superioribus in campum deducit,

    Caes. B. C. 2, 40 fin.:

    legionibus in hiberna deductis,

    id. B. G. 2, 35, 3; so,

    in hiberna,

    Liv. 26, 20; 43, 9:

    in interiorem Galliam,

    Caes. B. G. 2, 2; cf.

    in Menapios,

    id. ib. 4, 22, 5:

    in proxima municipia,

    id. B. C. 1, 32:

    in hiberna in Sequanos,

    id. B. G. 1, 54, 2:

    in aciem,

    Liv. 3, 62:

    praesidia eo,

    Caes. B. C. 2, 18, 5:

    neque more militari vigiliae deducebantur,

    Sall. Jug. 44, 5; id. C. 59, 1. —
    2.
    Pub. law t. t., to lead forth, conduct a colony to a place:

    coloni, qui lege Julia Capuam deducti erant,

    Caes. B. C. 1, 14, 4; cf. Suet. Caes. 81:

    colonos in aliquem locum,

    id. ib. 28:

    coloniam in aliquem locum,

    Cic. Rep. 2, 3; 2, 4; Liv. 10, 1; 10, 13; 34, 45 (repeatedly); Suet. Tib. 4 al.:

    Aquileia colonia Latina eo anno in agro Gallorum est deducta,

    Liv. 40, 34; cf.:

    in colonia Capua deducti,

    Suet. Caes. 81:

    ut emantur agri a privatis, quo plebs publice deducatur,

    Cic. Agr. 2, 25; cf. id. ib. 2, 26;

    2, 34, 92: triumvir coloniis deducendis,

    Sall. J. 42; cf. Liv. 9, 46; 9, 28; Suet. Aug. 46 al.— Absol.:

    deductis olim et nobiscum per conubium sociatis, haec patria est,

    Tac. H. 4, 65. —
    3.
    Nautical t. t.
    a.
    To draw out a ship from the docks:

    ex navalibus eorum unam (navem) deducit,

    Caes. B. C. 2, 3, 2:

    deducunt socii naves,

    Verg. A. 3, 71.—Hence far more freq. meton., like the Gr. kathelkein, to draw down a ship from the stocks into the sea; to launch, Liv. 21, 17; 41, 9; Caes. B. G. 7, 60:

    neque multum abesse (naves) ab eo, quin paucis diebus deduci possent,

    id. ib. 5, 2, 2:

    naves,

    id. ib. 5, 23, 2:

    classem,

    Liv. 36, 41 al.:

    naves litore,

    Verg. A. 4, 398:

    carinas,

    Ov. M. 6, 144; 8, 104 et saep.—
    b.
    Rarely for subducere and the Gr. katagein, to draw a ship into port:

    onerarias naves in portum deducunt,

    Caes. B. C. 1, 36, 2:

    in portum,

    Petr. 101, 8.—
    4.
    Weavers' t. t., to draw out, spin out the thread, yarn:

    dextera tum leviter deducens fila, Catull. 64, 313: filum,

    Ov. M. 4, 36; id. Am. 1, 14, 7; id. H. 9, 77.—Hence, meton., to prepare a web, to weave:

    vetus in tela deducitur argumentum,

    is interwoven, represented in weaving, Ov. M. 6, 69.—
    5.
    t. t. of common life, to lead out, conduct, escort, accompany a person out of the house, as a mark of respect or for protection:

    haec ipsa sunt honorabilia... assurgi, deduci, reduci,

    Cic. de Sen. 18, 63:

    cum magna multitudo optimorum virorum et civium me de domo deduceret,

    id. Fam. 10, 12, 2; Suet. Aug. 29:

    ne deducendi sui causa populum de foro abduceret,

    Liv. 23, 23 fin.; cf. Tac. A. 3, 14:

    a quibus (sc. equitibus Rom.) si domus nostra celebratur, si interdum ad forum deducimur, etc.,

    Cic. Mur. 34.—
    b.
    Esp., to conduct a young man to a public teacher:

    dicam hunc a patre continuo ad me esse deductum,

    Cic. Cael. 4, 9; id. Lael. 1, 1; Tac. Dial. 34; Quint. 12, 11, 6; cf. ephebum in gymnasium, Petron. 85, 3.—
    c.
    Aliquam alicui, ad aliquem, to lead, conduct a bride (from her father's house) to her husband (cf. denubo):

    bona uxor si ea deducta est usquam cuiquam gentium,

    Plaut. Mil. 3, 1, 90; cf.

    Catull. 68, 143: virginem juveni marito,

    Tib. 3, 4, 31:

    uni nuptam, ad quem virgo deducta sit,

    Liv. 10, 23:

    nullo exemplo deductae in domum patrui fratris filiae,

    Tac. A. 12, 5; so,

    in domum,

    id. ib. 14, 63; so of the bridegroom himself, to take home the bride:

    domum in cubiculum,

    Ter. Ad. 4, 5, 60:

    uxorem domum,

    id. Hec. 1, 2, 60:

    quo primum virgo quaeque deducta est,

    Caes. B. G. 5, 14 fin.—Absol.:

    eas velut auspicibus nobilissimis populis deductas esse,

    Liv. 42, 12, 4; cf. Prop. 4 (5), 3, 13.—
    (β).
    In a dishonorable sense, to bring one a concubine, Plaut. Casin. 2, 8, 36; Cic. Verr. 2, 3, 34; Suet. Calig. 25; id. Caes. 50; id. Ner. 28; cf. also the foll., no. 7.—
    d.
    To lead about in a public procession, Suet. Tib. 17 fin.:

    invidens privata deduci superbo non humilis mulier triumpho,

    Hor. Od. 1, 37, 31:

    tensas,

    Suet. Aug. 43; id. Vesp. 5.—
    e.
    Hence, to drive out, expel = expellere: Arsinoen ex regno, Auct. B. [p. 527] Alex. 33:

    ex possessione,

    Liv. 34, 58, 6. —
    6.
    Jurid. t. t.
    a.
    Aliquem de fundo, to lead away a person from a disputed possession in the presence of witnesses (with or without force: the latter moribus, the former vi solida), in order to procure him the right of action (this was a symbolic procedure preparatory to an action): appellat Fabius, ut aut ipse Tullium deduceret aut ab eo deduceretur. Dicit deducturum se Tullius, etc., Cic. pro Tull. Fragm. § 20; id. Agr. 2, 26, 68;

    placuit Caecinae constituere, quo die in rem praesentem veniretur, et de fundo Caecina moribus deduceretur, etc.,

    id. Caecin. 7, 20.—
    b.
    To bring before a tribunal as a witness:

    multi boni ad hoc judicium deducti non sunt,

    Cic. Flac. 4, 9.—
    c.
    To bring to trial:

    lis ad forum deducta est,

    Phaedr. 3, 13, 3. —
    7.
    With the accessory idea of diminution, to withdraw, deduct, subtract, diminish:

    cibum,

    Ter. Eun. 2, 3, 23. And as a mercantile t. t.:

    addendo deducendoque videre, quae reliqui summa fiat,

    Cic. Off. 1, 18, 59:

    ut centum nummi deducerentur,

    id. Leg. 2, 21, 53; cf. Cato R. R. 144 sq.:

    de capite deducite, quod usuris pernumeratum est,

    Liv. 6, 15; cf. Suet. Caes. 42 et saep.—Hence in a double sense: Tertia deducta est (in allusion to the meaning, no. 5, c. b), Suet. Caes. 50; cf. the same account in Macr. S. 2, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring down, bring or lead away, withdraw, bring, lead: quare, si placet, deduc orationem tuam de coelo ad haec citeriora, Cic. Fragm. ap. Non. 85, 20, and 289, 9:

    licet enim contrahere universitatem generis humani, eamque gradatim ad pauciores, postremo deducere in singulos,

    id. N. D. 2, 65 fin.:

    aliquem de animi lenitate,

    id. Cat. 2, 13; cf.:

    aliquem de animi pravitate,

    Q. Cic. Pet. Cons. 10 fin.:

    aliquem de sententia,

    Cic. Brut. 25 fin.:

    aliquem de fide,

    id. Verr. 1, 9, 25 et saep.:

    perterritos a timore,

    id. N. D. 2, 59, 148:

    aliquem a tristitia, ab acerbitate,

    id. de Or. 2, 83 fin.:

    aliquem ab humanitate, a pietate, a religione,

    id. Verr. 2, 4, 6 (for which, shortly before, abducere):

    aliquem a vera accusatione,

    id. ib. 2, 1, 6 fin.; id. Fam. 1, 1, 2 et saep.:

    voluntates impellere quo velit, unde autem velit deducere,

    Cic. de Or. 1, 8, 30:

    mos unde deductus,

    derived, Hor. Od. 4, 4, 19; cf.:

    nomen ab Anco,

    Ov. F. 6, 803:

    quae tandem ea est disciplina, ad quam me deducas,

    Cic. Acad. 2, 36:

    aliquem ad fletum misericordiamque,

    id. de Or. 2, 45, 189:

    aliquem ad eam sententiam,

    Caes. B. G. 2, 10, 5; 6, 10, 2:

    rem ad arma,

    id. B. C. 1, 4 fin.; cf.:

    rem ad otium,

    id. ib. 1, 5 fin.:

    plura argumenta ad unum effectum,

    Quint. 9, 2, 103 et saep.:

    quam in fortunam quamque in amplitudinem deduxisset (Aeduos),

    Caes. B. G. 7, 54, 3; so,

    aliquem in eum casum,

    id. ib. 2, 31, 6:

    aliquem in periculum,

    id. ib. 7, 50, 4: Quint. 4, 2, 12; cf.:

    rem in summum periculum,

    Caes. B. G. 5, 31; id. B. C. 1, 19, 3:

    rem in controversiam,

    id. B. G. 7, 63, 5:

    aliquem in causam,

    Liv. 36, 5:

    in societatem belli,

    id. 36, 7 et saep.:

    huc jam deduxerat rem, ut, etc.,

    Caes. B. C. 1, 62; so,

    rem huc, ut, etc.,

    id. ib. 1, 86, 3:

    deduxisti totam hanc rem in duo genera solum causarum, caetera innumerabilia exercitationi reliquisti,

    have brought, reduced, Cic. de Or. 2, 17, 71; id. Cat. 2, 2, 4; cf.:

    rem in eum locum, ut, etc.,

    id. Fam. 16, 12:

    quem in locum,

    id. ib. 4, 2, 3:

    ergo huc universa causa deducitur, utrum, etc.,

    id. Rosc. Com. 12, 34:

    rerum divisio in duos articulos deducitur,

    Gai. Inst. 2, 2:

    audi, quo rem deducam,

    what I aim at, what I have in view, to what conclusion I will bring the matter, Hor. S. 1, 1, 15:

    Aeolium carmen ad Italos modos,

    transfer, transplant, id. Od. 3, 30, 14; cf.:

    in patriam deducere musas,

    Verg. G. 3, 10. —
    B.
    In partic.
    1.
    To mislead, seduce, entice, induce, bring one to an opinion (rare):

    adolescentibus et oratione magistratus et praemio deductis,

    Caes. B. G. 7, 37, 6; id. B. C. 1, 7, 1:

    sibi esse facile, Seuthen regem Thracum deducere, ut, etc.,

    Nep. Alcib. 8:

    aliquem vero,

    from the truth, Lucr. 1, 370.—
    2.
    To spin out a literary composition, like a thread, i. e. to elaborate, prepare, compose ( poet., and in post-Aug. prose):

    tenui deducta poëmata filo,

    Hor. Ep. 2, 1, 225:

    mille die versus,

    id. Sat. 2, 1, 4; Ov. Pont. 1, 5, 13:

    carmina,

    id. Tr. 1, 1, 39; cf. id. ib. 5, 1, 71: nihil expositum, Juv. 7, 54:

    commentarios,

    Quint. 3, 6, 59:

    oratio deducta atque circumlata,

    finely spun out, id. 4, 1, 60 al.:

    primaque ab origine mundi ad mea perpetuum deducite tempora carmen,

    Ov. M. 1, 3; cf. id. Tr. 2, 560; Hor. A. P. 129:

    opus,

    Manil. 1, 3. —
    3.
    (Another figure borrowed from spinning.) To make finer, thinner, weaker; to attenuate: vocem deducas oportet, ut mulieris videantur verba, Pompon. ap. Macr. Sat. 6, 4: "Odusseus" ad "Ulixem" deductus est, Quint. 1, 4, 16; cf. P. a. B.—
    4.
    To derive (of the origin of words):

    nomen Christianorum a Christo deducitur,

    Tert. adv. Marc. 4, 14;

    id. de Virg. vel. 5: diximus nomen religionis a vinculo pietatis esse deductum,

    Lact. 4, 28, 12; cf.:

    sed et Pharnacion (cognominatur) a Pharnace rege deductum,

    Plin. 25, 4, 14, § 33.—
    5.
    To remove, cure, of physical evils:

    brassica de capite omnia deducet et sanum faciet,

    Cato R. R. 157, 6:

    corpore febres, animo curas,

    Hor. Ep. 1, 2, 48; Cic. Fin. 5, 17, 47.—
    6.
    To bring down (late Lat.):

    deducis ad inferos,

    i. e. to death, Vulg. Tobiae, 13, 2; id. Gen. 42, 38; id. 1 Reg. 2, 6.—
    7.
    Law t. t., to withhold:

    cum in mancipanda proprietate (usus fructus) deducatur,

    Gai. Inst. 2, 33.—Hence,

    Lewis & Short latin dictionary > deduco

  • 53 fastus

    1.
    fastus, a, um, adj. [perh. root PHA, phaskô, phêmi, fari; lit., in which it is allowed to speak], fasti dies; and more commonly absol.: fasti, ōrum, m. (acc. to the 4th decl. acc. fastus, Varr. ap. Prisc. p. 711 P.; Col. 9, 14, 12; Sil. 2, 10; Sen. Tranq. An. 14, 2; Hor. C. 4, 14, 4 Bentley (dub.); abl. fastibus, Luc. 10, 187), a publicists' t. t., a day on which judgment could be pronounced. on which courts could be held, a court-day (opp. nefasti, v. nefastus; cf. also: feriae, justitium, otium).
    I.
    Prop.:

    ille (dies) nefastus erit, per quem tria verba (DO, DICO, ADDICO) silentur: Fastus erit, per quem lege licebit agi,

    Ov. F. 1, 48; Varr. L. L. 6, 4, § 29 sq. Müll. The register of these legal court-days, which for a long time existed only in the archives of the pontifices, was kept from the knowledge of the people, until Cn. Flavius, scribe to the Pontifex Maximus Appius Caecus, posted up a copy in the Forum:

    posset agi lege necne, pauci quondam sciebant, fastos enim volgo non habebant,

    Cic. Mur. 11, 25; cf.:

    (Cn. Flavius) fastos circa forum in albo proposuit, ut, quando lege agi posset, sciretur,

    Liv. 9, 46, 5; Plin. 33, 1, 6, § 17; Val. Max. 2, 5, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., an enumeration of all the days of the year, with their festivals, magistrates, events, etc., a calendar, almanac (syn.: annales, historia, res gestae, narratio, fabula): fastorum libri appellantur, in quibus totius anni fit descriptio: fasti enim dies festi sunt, Paul. ex Fest. p. 87, 19 Mull. N. cr.:

    ordo ipse annalium mediocriter nos retinet quasi enumeratione fastorum,

    Cic. Fam. 5, 12, 5:

    cum diem festum ludorum de fastis suis sustulissent,

    id. Verr. 2, 4, 67, § 151:

    fastos correxit (Caesar),

    Suet. Caes. 40:

    ut omne tempus... ita in fastos referretur,

    id. Aug. 100; cf. id. Tib. 5.—
    B.
    Esp.
    1.
    The Fasti consulares, or registers of the higher magistrates, according to their years of service (v. Orelli, Onomast. Tullian. P. III.):

    quae (tempora) semel Notis condita fastis Inclusit volucris dies (i. e. fastis consularibus),

    Hor. C. 4, 13, 15:

    per titulos memoresque fastos,

    id. ib. 4, 14, 4; so,

    memores,

    id. ib. 3, 17, 4:

    tempora si fastosque velis evolvere mundi,

    id. S. 1, 3, 112:

    qui redit in fastos et virtutem aestimat annis, etc.,

    id. Ep. 2, 1, 48:

    in codicillorum fastis,

    Cic. Att. 4, 8, 3:

    paginas in annalibus magistratuum fastisque percurrere,

    Liv. 9, 18, 12:

    ex fastis evellere,

    Cic. Sest. 14, 33:

    hos consules fasti ulli ferre possunt,

    id. Pis. 13, 30.—
    2.
    Fasti Praenestini a Verrio Flacco ordinati et marmoreo parieti incisi, Suet. Gram. 17; cf. Inscr. Orell. II. p. 379 sq., and the authors there cited; v. also Anthon's Dict. of Antiq. p. 432 sq.—
    3.
    Fasti, the title of a poem of Ovid, on the Roman festivals, the festival-calendar; which, however, he completed for but six months of the year.
    2.
    fastus, ūs ( gen. fasti, Coripp. 4, 137), m. [Sanscr. dharshati, to be bold; Gr. thrasus, tharsos; full form farstus], scornful contempt or disdain of others, haughtiness, arrogance, pride ( poet., and in post-Aug. prose; syn.: fastidium, clatio, superbia, arrogantia, insolentia).
    (α).
    Sing.:

    tu cave nostra tuo contemnas carmina fastu,

    Prop. 1, 7, 25; cf.:

    fastus inest pulchris sequiturque superbia formam,

    Ov. F. 1, 419:

    superbo simul ac procaci fastu,

    Plin. 9, 35, 58, § 119:

    aspice primum, Quanto cum fastu, quanto molimine circum Spectemus,

    Hor. Ep. 2, 2, 93:

    tanto te in fastu negas, amice,

    i. e. thou withdrawest thyself with so much pride from my society, Cat. 55, 14:

    fastus erga patrias epulas,

    Tac. A. 2, 2 fin.
    (β).
    Plur.:

    fastus superbi,

    Prop. 3 (4), 25, 15; Tib. 1, 8, 75; Ov. M. 14, 762.
    3.
    fastūs, uum, m., calendar; v. 1. fastus init.

    Lewis & Short latin dictionary > fastus

  • 54 Forojuliensis

    Forojuliensis, e, v. Forum Julii, under forum fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Forojuliensis

  • 55 holitorius

    ŏlĭtōrĭus (or, better, hŏlĭtōrĭus), a, um, adj. [olitor], of or belonging to a kitchengardener or to vegetables:

    forum olitorium erat antiquum, macellum, ubi olerum copia,

    Varr. L. L. 5, § 146 Müll.; so,

    forum,

    the green-market, Liv. 21, 62:

    ostiola,

    Plin. 19, 8, 38, § 125:

    rotae,

    id. 19, 5, 23, § 64 Sillig N. cr.:

    horti,

    Dig. 50, 16, 198.

    Lewis & Short latin dictionary > holitorius

  • 56 infraforanus

    infrā-fŏrānus, a, um, adj. [forum], that is under the Forum: COLLEGIUM, Inscr. ap. Le-Vita AA. BB. 26, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > infraforanus

  • 57 Janus

    Jānus, i, m. [root i, ire, prop. a going, a going through, passage; cf. janua], an old Italian deity. He was represented with a face on the front and another on the back of his head, Ov. F. 1, 245;

    hence, anceps,

    id. M. 14, 334. The month of January, Mensis Jani, Ov. F. 2, 51, was sacred to him, as were all other beginnings. The myth makes him a king of Latium or Etruria, where he hospitably received Saturn when expelled by Jupiter from Crete, Macr. S. 1, 7, 8, 9. He had a small temple in the Forum, with two doors opposite to each other, which in time of war stood open and in time of peace were shut;

    the temple was thrice closed on this account: in the time of Numa, after the first Punic war, and after the battle of Actium,

    Ov. F. 1, 281. With reference to his temple, the deity was called Janus geminus, or Janus Quirinus, Macr. S. 1, 9; Suet. Aug. 22; for which, poet.:

    Janus Quirini,

    Hor. C. 4, 15, 9.—Joined with pater:

    Januspater,

    Gell. 5, 12, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    The temple of Janus:

    Janum ad infimum Argiletum indicem pacis bellique fecit,

    Liv. 1, 19; cf. Hor. Ep. 1, 20, 1.—
    B.
    An arched passageway, covered passage, arcade:

    janos tres faciendos locavit,

    Liv. 41, 27; 2, 49; Cic. N. D. 2, 27, 67; Suet. Aug. 31.—
    C.
    In partic., [p. 1013] Jani, four arched passages in the Roman Forum, where the merchants and moneychangers had their stand:

    qui Puteal Janumque timet, celeresque Calendas,

    Ov. R. Am. 561:

    haec Janus summus ab imo Prodocet,

    Hor. Ep. 1, 1, 54:

    postquam omnis res mea Janum Ad medium fracta est,

    id. S. 2, 3, 18; Cic. Off. 2, 25, 90; id. Phil. 6, 5, 15 al.—
    D.
    A year:

    vive, vale et totidem venturos congere Janos, quot, etc.,

    Aus. Ep. 20, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Janus

  • 58 meditata

    mĕdĭtor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [Sanscr. madh-a, wisdom; Gr. mathos, manthanô, mêdomai; cf.: medeor, re-med-ium, etc.]; act., to think or reflect upon, to muse over, consider, meditate upon; neutr., to think, reflect, muse, consider, meditate; to design, purpose, intend, etc.; constr. with acc., with ad, de, with dat., with inf., with a rel.-clause, or absol. (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    With acc.:

    semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

    Plaut. Stich. 2, 1, 34:

    ea para, meditare, cogita, quae, etc.,

    Cic. Fam. 2, 5, 2:

    nihil aliud cogitare, meditari, curare nisi, etc.,

    id. Rep. 1, 22, 35:

    forum, subsellia, rostra curiamque,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    fugam ad legiones,

    Suet. Tib. 65:

    cor tuum meditabitur timorem,

    i. e. promote by meditation, Vulg. Isa. 33, 18.—
    (β).
    With ad; ne ad eam rem meditere, Cic. Fam. 2, 3, 1:

    ad hujus vitae studium meditati illi sunt qui feruntur labores tui,

    id. Cat. 1, 10, 26.—
    (γ).
    With de:

    ut de tua ratione meditere,

    Cic. Fam. 1, 8, 4.—
    (δ).
    With dat. (ante-class.):

    nugis,

    Plaut. Ps. 4, 7, 107. —
    (ε).
    With inf.:

    jam designatus alio incessu esse meditabatur,

    Cic. Agr. 2, 5, 13:

    multos annos regnare meditatus magno labore,

    id. Phil. 2, 45, 116:

    cum animo meditaretur proficisci in Persas,

    Nep. Ages. 4.—
    (ζ).
    With a rel.-clause:

    ea nunc meditabor quo modo illi dicam,

    Plaut. Am. 1, 1, 42:

    meditabor, quo modo cum illo loquar,

    Cic. Att. 9, 17, 1:

    quid contra dicerem, mecum ipse meditabor,

    id. N. D. 3, 1, 1:

    meditare, quibus verbis incensam illius cupiditatem comprimas,

    id. Pis. 25, 59.—
    (η).
    Absol.:

    multis modis meditatus egomet mecum sum,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 1:

    egressus ad meditandum in agro,

    Vulg. Gen. 24, 63. —
    II.
    Transf., to meditate, study, exercise one's self in, practise a thing:

    nugas est meditatus male,

    Plaut. Ps. 4, 7, 107:

    Demosthenes perfecit meditando, ut nemo planius esse locutus putaretur,

    Cic. de Or. 1, 61, 260; cf.:

    Demosthenes in litore meditans,

    Quint. 10, 3, 30:

    quid Crassus ageret meditandi aut discendi causā,

    Cic. de Or. 1, 30, 136:

    aut in foro dicere aut meditari extra forum,

    id. Brut. 88, 302:

    musam,

    Verg. E. 1, 2:

    arma,

    Veg. Mil. 1, 20:

    proelia,

    Juv. 4, 112.— Transf., of animals:

    cervi editos partus exercent cursu, et fugam meditari docent,

    to practise flight, Plin. 8, 32, 50, § 113.—Of things: semper cauda scorpionis in ictu est: nulloque momento meditari cessat, to move as in readiness to strike, i. e. to threaten, Plin. 11, 25, 30, § 87:

    semina meditantur aristas,

    Prud. Cath. 10, 132; also, to murmur, utter a sad cry:

    clamabo, meditabor ut columba,

    Vulg. Isa. 38, 14; 59, 11.—
    III.
    In pass. signif. (in verb. fin. post-class. and very rare):

    adulteria meditantur,

    Min. Fel. Oct. 25, 1.—But freq. in part. perf.: mĕdĭtā-tus, a, um.
    A.
    Exercised, practised, instructed (only Plautin.):

    cumque huc ad adulescentem meditatum probe mittam,

    Plaut. Trin. 3, 3, 88:

    probe meditatam utramque duco,

    id. Mil. 3, 3, 29:

    murmura,

    Juv. 6, 539.—
    B.
    Thought upon, meditated, weighed, considered, studied:

    meditati sunt doli docte,

    Plaut. Ps. 4, 1, 30:

    ea, quae meditata et praeparata inferuntur,

    Cic. Off. 1, 8, 27:

    meditatum et cogitatum scelus,

    id. Phil. 2, 34, 85:

    meditatum cogitatumque verbum,

    id. ib. 10, 2, 6:

    accuratae et meditatae commentationes,

    id. de Or. 1, 60, 257:

    oratio,

    Plin. 26, 3, 7, § 12:

    doli,

    Plaut. Ps. 4, 1, 31: meditata et composita oratio (opp. extemporized), Suet. Aug. 84. — Subst.: mĕdĭtāta, ōrum, n., a carefully prepared speech:

    sive meditata sive subita proferret,

    Plin. Ep. 1, 16, 2.—Hence, adv.: mĕdĭtātē, thoughtfully, designedly, intentionally (ante-class. and post-Aug.):

    ne tu illorum mores perquam meditate tenes,

    knowest thoroughly, Plaut. Bacch. 3, 6, 16:

    hau male meditate male dicax es,

    id. Curc. 4, 2, 26:

    effundere probra,

    Sen. Const. Sap. 11, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > meditata

  • 59 meditor

    mĕdĭtor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [Sanscr. madh-a, wisdom; Gr. mathos, manthanô, mêdomai; cf.: medeor, re-med-ium, etc.]; act., to think or reflect upon, to muse over, consider, meditate upon; neutr., to think, reflect, muse, consider, meditate; to design, purpose, intend, etc.; constr. with acc., with ad, de, with dat., with inf., with a rel.-clause, or absol. (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    With acc.:

    semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

    Plaut. Stich. 2, 1, 34:

    ea para, meditare, cogita, quae, etc.,

    Cic. Fam. 2, 5, 2:

    nihil aliud cogitare, meditari, curare nisi, etc.,

    id. Rep. 1, 22, 35:

    forum, subsellia, rostra curiamque,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    fugam ad legiones,

    Suet. Tib. 65:

    cor tuum meditabitur timorem,

    i. e. promote by meditation, Vulg. Isa. 33, 18.—
    (β).
    With ad; ne ad eam rem meditere, Cic. Fam. 2, 3, 1:

    ad hujus vitae studium meditati illi sunt qui feruntur labores tui,

    id. Cat. 1, 10, 26.—
    (γ).
    With de:

    ut de tua ratione meditere,

    Cic. Fam. 1, 8, 4.—
    (δ).
    With dat. (ante-class.):

    nugis,

    Plaut. Ps. 4, 7, 107. —
    (ε).
    With inf.:

    jam designatus alio incessu esse meditabatur,

    Cic. Agr. 2, 5, 13:

    multos annos regnare meditatus magno labore,

    id. Phil. 2, 45, 116:

    cum animo meditaretur proficisci in Persas,

    Nep. Ages. 4.—
    (ζ).
    With a rel.-clause:

    ea nunc meditabor quo modo illi dicam,

    Plaut. Am. 1, 1, 42:

    meditabor, quo modo cum illo loquar,

    Cic. Att. 9, 17, 1:

    quid contra dicerem, mecum ipse meditabor,

    id. N. D. 3, 1, 1:

    meditare, quibus verbis incensam illius cupiditatem comprimas,

    id. Pis. 25, 59.—
    (η).
    Absol.:

    multis modis meditatus egomet mecum sum,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 1:

    egressus ad meditandum in agro,

    Vulg. Gen. 24, 63. —
    II.
    Transf., to meditate, study, exercise one's self in, practise a thing:

    nugas est meditatus male,

    Plaut. Ps. 4, 7, 107:

    Demosthenes perfecit meditando, ut nemo planius esse locutus putaretur,

    Cic. de Or. 1, 61, 260; cf.:

    Demosthenes in litore meditans,

    Quint. 10, 3, 30:

    quid Crassus ageret meditandi aut discendi causā,

    Cic. de Or. 1, 30, 136:

    aut in foro dicere aut meditari extra forum,

    id. Brut. 88, 302:

    musam,

    Verg. E. 1, 2:

    arma,

    Veg. Mil. 1, 20:

    proelia,

    Juv. 4, 112.— Transf., of animals:

    cervi editos partus exercent cursu, et fugam meditari docent,

    to practise flight, Plin. 8, 32, 50, § 113.—Of things: semper cauda scorpionis in ictu est: nulloque momento meditari cessat, to move as in readiness to strike, i. e. to threaten, Plin. 11, 25, 30, § 87:

    semina meditantur aristas,

    Prud. Cath. 10, 132; also, to murmur, utter a sad cry:

    clamabo, meditabor ut columba,

    Vulg. Isa. 38, 14; 59, 11.—
    III.
    In pass. signif. (in verb. fin. post-class. and very rare):

    adulteria meditantur,

    Min. Fel. Oct. 25, 1.—But freq. in part. perf.: mĕdĭtā-tus, a, um.
    A.
    Exercised, practised, instructed (only Plautin.):

    cumque huc ad adulescentem meditatum probe mittam,

    Plaut. Trin. 3, 3, 88:

    probe meditatam utramque duco,

    id. Mil. 3, 3, 29:

    murmura,

    Juv. 6, 539.—
    B.
    Thought upon, meditated, weighed, considered, studied:

    meditati sunt doli docte,

    Plaut. Ps. 4, 1, 30:

    ea, quae meditata et praeparata inferuntur,

    Cic. Off. 1, 8, 27:

    meditatum et cogitatum scelus,

    id. Phil. 2, 34, 85:

    meditatum cogitatumque verbum,

    id. ib. 10, 2, 6:

    accuratae et meditatae commentationes,

    id. de Or. 1, 60, 257:

    oratio,

    Plin. 26, 3, 7, § 12:

    doli,

    Plaut. Ps. 4, 1, 31: meditata et composita oratio (opp. extemporized), Suet. Aug. 84. — Subst.: mĕdĭtāta, ōrum, n., a carefully prepared speech:

    sive meditata sive subita proferret,

    Plin. Ep. 1, 16, 2.—Hence, adv.: mĕdĭtātē, thoughtfully, designedly, intentionally (ante-class. and post-Aug.):

    ne tu illorum mores perquam meditate tenes,

    knowest thoroughly, Plaut. Bacch. 3, 6, 16:

    hau male meditate male dicax es,

    id. Curc. 4, 2, 26:

    effundere probra,

    Sen. Const. Sap. 11, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > meditor

  • 60 medius

    mĕdĭus, a, um, adj. [Sanscr. madhya, the same; Gr. mesos; Angl. - Sax. midd; Germ. Mitte; cf. dimidius, meridies (medi-), etc.], that is in the middle or midst, mid, middle (class.).
    I.
    Adj.
    A.
    Lit.:

    terra complexa medium mundi locum,

    Cic. Rep. 6, 18, 18; cf. id. ib. 6, 17, 17:

    medium mundi locum petere,

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    versus aeque prima, et media, et extrema pars attenditur,

    id. de Or. 3, 50, 192:

    ultimum, proximum, medium tempus,

    id. Prov. Cons. 18, 43:

    in foro medio,

    in the midst of the forum, Plaut. Curc. 4, 1, 14; Cic. Q. Fr. 2, 3, 6; cf.:

    medio foro,

    in the open forum, Suet. Claud. 18 al.:

    in solio medius consedit,

    sat in the middle, Ov. F. 3, 359; Verg. A. 7, 169:

    considit scopulo medius,

    id. G. 4, 436:

    concilio medius sedebat,

    Ov. M. 10, 144:

    ignes,

    Verg. A. 12, 201:

    medio tempore,

    in the meantime, meanwhile, Suet. Caes. 76: vinum novum, vetus, medium, i. e. neither old nor new, Varr. ap. Gell. 13, 31, 14:

    cum plenus fluctu medius foret alveus,

    full to the middle, Juv. 12, 30.—With dat.:

    Peloponnesii Megaram, mediam Corintho Athenisque urbem, condidere,

    midway between Corinth and Athens, Vell. 1, 2, 4.—With abl.:

    si medius Polluce et Castore ponar,

    between, Ov. Am. 2, 16, 13.—With inter:

    cum inter bellum et pacem medium nihil sit,

    there is no medium, no middle course between, Cic. Phil. 8, 1, 4:

    inter quos numeros duo medii inveniuntur (sc. numeri),

    Mart. Cap. 7, § 737.—With gen.:

    locus medius regionum earum,

    half-way between, Caes. B. G. 4, 19:

    locus medius juguli summique lacerti,

    between, Ov. M. 6, 409; 5, 564:

    et medius juvenum ibat,

    id. F. 5, 67:

    medius silentūm,

    Stat. Th. 4, 683.—With ex:

    medius ex tribus,

    Sall. J. 11, 3:

    medium arripere aliquem,

    to seize one by the middle, around the body, Ter. Ad. 3, 2, 18:

    juvenem medium complectitur,

    Liv. 23, 9, 9:

    Alcides medium tenuit,

    held him fast by the middle, Luc. 4, 652:

    medium ostendere unguem,

    to point with the middle finger, Juv. 10, 53.—
    2.
    Transf., half (ante- and postclass.):

    hieme demunt cibum medium,

    half their food, Varr. R. R. 3, 7, 9:

    scrupulum croci,

    Pall. Jan. 18: aurum... Italicis totum, medium provincialibus reddidit, Capitol. Anton. Pius, 4 fin.
    B.
    Trop., of the middle, not very great or small, middling, medial, moderate.
    1.
    Of age:

    aetatis mediae vir,

    of middle age, Phaedr. 2, 2, 3.—
    2.
    Of plans, purposes, etc.:

    nihil medium, nec spem nec curam, sed immensa omnia volventes animo,

    Liv. 2, 49, 5:

    medium quiddam tenere,

    Plin. Ep. 4, 9, 9.—
    3.
    Of intellect:

    eloquentiā medius,

    middling, tolerable, Vell. 2, 29, 2:

    ingenium,

    moderate, Tac. H. 1, 49.—
    4.
    Undetermined, undecided:

    medios esse,

    i. e. neutral, Cic. Att. 10, 8, 4:

    medium se gerere,

    Liv. 2, 27:

    se dubium mediumque partibus praestitit,

    Vell. 2, 21, 1; cf.:

    responsum,

    indefinite, ambiguous, Liv. 39, 39: vocabula, that can be taken in a good or bad sense, ambiguous, Gell. 12, 9, 1. —
    5.
    Indifferent, not imperative: officium, a duty which is not distinctly enjoined by the moral law, but is sustained by preponderant reasoning:

    medium officium id esse dicunt (Graeci) quod cur factum sit, ratio probabilis reddi possit,

    Cic. Off. 1, 3, 8; cf.:

    ex quo intellegitur, officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis,

    id. Fin. 3, 17, 58; cf.

    sqq. and Madv. ad loc.: artes,

    which in themselves are neither good nor bad, indifferent, Quint. 2, 20, 1.—
    6.
    Intermediate:

    medium erat in Anco ingenium, et Numae et Romuli memor,

    of a middle kind, resembling each in some degree, Liv. 1, 32, 4:

    nihil habet ista res (actoris) medium, sed aut lacrimas meretur aut risum,

    Quint. 6, 1, 45:

    ille jam paene medius adfectus est ex amoribus et desideriis amicorum,

    Quint. 6, 2, 17.—Hence, as subst.: mĕdĭus, i, m., one who stands or comes between, a mediator:

    medium sese offert,

    as a mediator, Verg. A. 7, 536:

    pacator mediusque Syphax,

    Sil. 16, 222:

    pacis eras mediusque belli,

    arbiter, Hor. C. 2, 19, 28; cf.:

    nunc mediis subeant irrita verba deis,

    oaths in which the gods were called upon to be mediators, Ov. R. Am. 678.—
    7.
    Central, with ex or in:

    ex factione media consul,

    fully committed to it, Sall. H. 3, 61, 8;

    so (nearly = intimus), viros fortīs et magnanimos eosdem bonos et simplicīs... esse volumus: quae sunt ex media laude justititiae,

    these qualities are clearly among those which make uprightness praiseworthy, Cic. Off. 1, 19, 63:

    partitiones oratoriae, quae e media illa nostra Academia effloruerunt,

    id. Part. Or. 40, 139:

    ingressio e media philosophia repetita est,

    id. Or. 3, 11; id. Leg. 2, 21, 53:

    in medio maerore et dolore,

    id. Tusc. 4, 29, 63; id. Q. Fr. 2, 15, 1:

    in media dimicatione,

    the hottest of the fight, Suet. Aug. 10; cf.:

    in medio ardore certaminis,

    Curt. 8, 4, 27:

    in media solitudine,

    the most profound, Sen. Brev. Vit. 12, 2:

    in mediis divitiis,

    in abundant wealth, id. Vit. Beat. 26, 1:

    in medio robore virium,

    Liv. 28, 35, 6:

    in medio ardore belli,

    id. 24, 45, 4:

    in media reipublicae luce,

    the full blaze of public life, Quint. 1, 2, 18:

    media inter pocula,

    Juv. 8, 217.—Hence,
    II.
    Subst.: mĕdĭum, ii, n., the middle, midst.
    A.
    Lit.
    1.
    Of space (very rare in Cic.):

    in medio aedium sedens,

    Liv. 1, 57, 9:

    maris,

    id. 31, 45, 11; for which, without in, medio aedium eburneis sellis sedere, id. 5, 41, 2:

    medio viae ponere,

    id. 37, 13, 10:

    in agmine in primis modo, modo in postremis, saepe in medio adesse,

    Sall. J. 45, 2; for which, without in, medio sextam legionem constituit, Tac. A. 13, 38:

    medio montium porrigitur planities,

    id. ib. 1, 64:

    medio stans hostia ad aras,

    Verg. G. 3, 486:

    medio tutissimus ibis,

    Ov. M. 2, 137:

    in medium geminos immani pondere caestus Projecit,

    Verg. A. 5, 401:

    in medium sarcinas coniciunt,

    Liv. 10, 36, 1; 13:

    equitatus consulem in medium acceptum, armis protegens, in castra reduxit,

    id. 21, 46, 9.— Trop.:

    tamquam arbiter honorarius medium ferire voluisse,

    to cut through the middle, Cic. Fat. 17, 39:

    intacta invidiā media sunt, ad summa ferme tendit,

    Liv. 45, 35.—
    2.
    Of time:

    diei,

    Liv. 27, 48:

    medio temporis,

    in the meantime, meanwhile, Tac. A. 13, 28; cf.:

    nec longum in medio tempus, cum,

    the interval, Verg. A. 9, 395; Ov. M. 4, 167; Plin. Ep. 7, 27, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    The midst of all, the presence of all, the public, the community (class.):

    in medio omnibus palma est posita, qui artem tractant musicam,

    lies open to all, Ter. Phorm. prol. 16:

    tabulae sunt in medio,

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    rem totam in medio ponere,

    publicly, id. ib. 2, 1, 11, §

    29: ponam in medio sententias philosophorum,

    id. N. D. 1, 6, 13:

    dicendi ratio in medio posita,

    lies open to all, id. de Or. 1, 3, 12:

    rem in medium proferre,

    to publish, make known, id. Fam. 15, 27, 6: vocare in medium, before the public, before a public tribunal:

    rem in medium vocare coeperunt,

    id. Clu. 28, 77:

    in medio relinquere,

    to leave it to the public, leave it undecided, id. Cael. 20, 48; Sall. C. 19, 16: pellere e medio, to expel, reject, Enn. ap. Cic. Mur. 14, 30 (Ann. v. 272 Vahl.); Cic. Off. 3, 8, 37:

    cum jacentia verba sustulimus e medio,

    adopt words from the people, common words, id. de Or. 3, 45, 177; cf.: munda sed e medio consuetaque verba puellae Scribite, Ov. A. A. 3, 479: tollere de medio, to do away with, abolish:

    litteras,

    Cic. Verr. 2, 2, 71, § 176: tollere de medio, to put out of the way, cut off, destroy:

    hominem,

    id. Rosc. Am. 7, 20:

    de medio removere,

    to put out of sight, id. ib. 8, 23: e medio excedere or abire, to leave the world, to die:

    e medio excessit,

    she is dead, Ter. Phorm. 5, 7, 74:

    ea mortem obiit, e medio abiit,

    id. ib. 5, 8, 30:

    tollite lumen e medio,

    Juv. 9, 106: recedere de medio, to go away, retire, withdraw:

    cur te mihi offers? recede de medio,

    Cic. Rosc. Am. 38, 112:

    in medio esse,

    to be present, Ter. Ad. 3, 5, 32:

    in medium venire or procedere,

    to appear, come forward, show one's self in public, Cic. Verr. 2, 2, 71, § 175: in medium, before the public, for the public, for the community:

    communes utilitates in medium afferre,

    id. Off. 1, 7, 22:

    consulere in medium,

    to care for the public good, for the good of all, Verg. A. 11, 335;

    so opp. separantem suas res a publicis,

    Liv. 24, 22, 14 sq.; 26, 12, 7:

    quaerere,

    to make acquisitions for the use of all, Verg. G. 1, 127: cedere, to fall or devolve to the community, Tac. H. 4, 64:

    conferre laudem,

    i. e. so that all may have a share of it, Liv. 6, 6:

    dare,

    to communicate for the use of all, Ov. M. 15, 66:

    in medium conferre, in gaming,

    to put down, put in the pool, Suet. Aug. 71: in medio, for sub dio, in the open air:

    scorpios fugari posse, si aliqui ex eis urantur in medio,

    Pall. 1, 35, 12.—
    2.
    A half (ante-class. and post-Aug.):

    scillae medium conterunt cum aqua,

    Varr. R. R. 2, 7:

    scrobem ad medium completo,

    Col. Arb. 4, 5.—Hence,
    III.
    Adv.: mĕdĭē, in the middle, in a middling degree, moderately, tolerably (except once in Tac. only post-class.):

    qui noluerant medie,

    kept quiet, remained neutral, Tac. H. 1, 19:

    nec plane optimi, nec oppido deterrimi sunt, sed quasi medie morati,

    App. Dogm. Plat. 2, p. 22, 23; Eutr. 7, 13; Lact. 6, 15 fin.:

    ortus medie humilis,

    Aur. Vict. Caes. 20.—
    2.
    Indefinitely, Ambros. in Luc. 8, 17, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > medius

См. также в других словарях:

  • forum — forum …   Dictionnaire des rimes

  • Forum — Forum …   Deutsch Wörterbuch

  • FORUM — Place publique de Rome et des villes romaines. Comme la ville grecque, et à la différence des villes orientales, la ville italique possède en son centre une place où les citoyens se réunissent pour traiter d’affaires politiques ou économiques. À… …   Encyclopédie Universelle

  • Forum — may refer to: *Forum (Roman), open public space in the middle of a Roman city *Roman Forum, most famous example of a Forum (Roman) *Forum (legal), designated space for public expression in the USA *Internet forum, discussion board on the… …   Wikipedia

  • Forum — (lateinisch forum, ursprünglich „Umplankung“, später „Marktplatz“, „Versammlungsort“; Plural: Foren oder Fora) steht für: Forum (Platz), in der römischen Antike der Stadt und Marktplatz, meist auch Gerichtsstätte und Ort der Volksversammlung …   Deutsch Wikipedia

  • forum — fo·rum / fō rəm/ n 1: public forum 2 a: a judicial body or assembly: court allowed the defendant in a state court action to choose the federal forum by removing the case M. H. Redish …   Law dictionary

  • forum — fo‧rum [ˈfɔːrəm] noun [countable] 1. an organization, meeting, TV programme etc where people have a chance to publicly discuss an important subject: forum for • The journal provides a forum for discussion and debate. 2. COMPUTING a group of… …   Financial and business terms

  • Forum — Forum, ein Platz der römischen Städteanlagen, zum Teile gleichbedeutend mit unsern Marktplätzen; so gab es in Rom ein Forum boarium (Rindermarkt), ein Forum olitorium (Gemüsemarkt), ein Forum cupedinis (Naschmarkt) u.s.w.; dann hatte aber auch… …   Lexikon der gesamten Technik

  • FORUM — an a ferendo, quod eo controversias suas et quae ven dere vellent, conferrent, ut voluit Varro: an a voce foras, quod sc. foras et sub dio sit, ut alii: an a fando, ut Isid. sentit, dictum, varias habet significationes: quibus omnissis, de iis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Forum 18 — ist eine christliche norwegische Menschenrechtsorganisation, die sich auf der Grundlage des Artikel 18 der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte zum Ziel setzt, religiöse Freiheit für alle zu etablieren. Der durch Forum 18 eingerichtete… …   Deutsch Wikipedia

  • forum — FÓRUM, forumuri, s.n. Adunare, întrunire (de mare amploare şi importanţă). – Din lat., fr. forum. Trimis de tavilis, 04.06.2008. Sursa: DEX 98  fórum s. n., pl. fórumuri Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  FÓRUM …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»