-
1 erudycja
сущ.• ученость• учёность• эрудиция* * *♀ эрудиция+wiedza, oczytanie
* * *жэруди́цияSyn: -
2 nauka
сущ.• дисциплина• доктрина• изучение• исследование• наука• образование• обучение• преподавание• учеба• учение• ученичество• учёба• школа• эскиз• этюд* * *nauk|a♀ 1. наука;\naukai ścisłe точные науки;
2. учение ň;3. книжн. знания lm. познания lm.;zdobyć \naukaę приобрести (по)знания;
4. обучение ň; учёба;\nauka czytania i pisania обучение грамоте; pobierać \naukaę учиться;
5. урок ♂; поучение ň, наставление ň;dawać komuś \naukai наставлять, поучать кого-л.; 6. проповедь; ● \nauka nie poszła w las посл. учение пошло впрок, урок не пропал даром+2. teoria 3. erudycja, wykształcenie 4. kształcenie (się), edukacja 5. wskazówka, morał, przestroga, nauczka 6. kazanie
* * *ж1) нау́каnauki ścisłe — то́чные нау́ки
2) уче́ние n3) книжн. зна́ния lm, позна́ния lmzdobyć naukę — приобрести́ (по)зна́ния
4) обуче́ние n; учёбаnauka czytania i pisania — обуче́ние гра́моте
pobierać naukę — учи́ться
5) уро́к m; поуче́ние n, наставле́ние ndawać komuś nauki — наставля́ть, поуча́ть кого́-л.
6) про́поведь•Syn:teoria 2), erudycja, wykształcenie 3), kształcenie (się), edukacja 4), wskazówka, morał, przestroga, nauczka 5), kazanie 6)
См. также в других словарях:
erudycja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} rozległa wiedza, ogólna lub dotycząca jakiejś dziedziny, imponująca znajomość przedmiotu; gruntowne wykształcenie, wszechstronność, oczytanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wielka, nadzwyczajna… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
erudycja — ż I, DCMs. erudycjacji, blm «rozległa wiedza w jakiejś dziedzinie nauki, wszechstronna znajomość jakiegoś przedmiotu; wiedza książkowa» Popisywać się, zabłysnąć erudycją. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
erudycyjny — przym. od erudycja Erudycyjny esej. Erudycyjna rozprawa … Słownik języka polskiego
imponować — ndk IV, imponowaćnuję, imponowaćnujesz, imponowaćnuj, imponowaćował 1. «wzbudzać podziw, szacunek, uznanie; olśniewać» Imponować komuś pracowitością, oszczędnością, elegancją, błyskotliwą erudycją. 2. «okazywać swoją wyższość; pysznić się» Ktoś… … Słownik języka polskiego
uczoność — ż V, DCMs. uczonośćści, blm 1. «duży zasób wiadomości, wiedza, wykształcenie, erudycja» Podziwiać czyjąś uczoność. 2. «charakter naukowy czegoś, odznaczanie się naukowością, powagą» Uczoność wykładów. Książka nosi piętno uczoności … Słownik języka polskiego
werbalny — 1. «dotyczący słów, słowny; nie związany z praktyką, nie oparty na doświadczeniu» Erudycja czysto werbalna. Werbalna metoda nauczania. Werbalny charakter czyjejś wypowiedzi. ∆ Dowcip werbalny «dowcip polegający na grze słów, na wyzyskaniu… … Słownik języka polskiego
zabłysnąć — dk Va, zabłysnąćnę, zabłysnąćbłyśniesz, zabłysnąćbłyśnij, zabłysnąćnął, zabłysnąćnęła a. zabłysnąćsła, zabłysnąćnęli, zabłysnąćnąwszy 1. «wydać błysk, błyski, ukazać się jako błysk, zajaśnieć blaskiem» Słońce zabłysło zza chmur. Latarka zabłysła… … Słownik języka polskiego
zaimponować — dk IV, zaimponowaćnuję, zaimponowaćnujesz, zaimponowaćnuj, zaimponowaćował «wzbudzić podziw, uznanie, olśnić kogoś» Zaimponować komuś pracowitością, elegancją, erudycją … Słownik języka polskiego
zdumieć — dk III, zdumiećeję, zdumiećejesz, zdumiećej, zdumiećmiał, zdumiećeli, zdumiećmiały, zdumiećmiali zdumiewać ndk I, zdumiećam, zdumiećasz, zdumiećają, zdumiećaj, zdumiećał «zaskoczyć, zadziwić» Zdumiał wszystkich swoją erudycją. Zdumiewasz mnie… … Słownik języka polskiego
erudyta — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIa, CMc. erudytaycie; lm M. erudytayci {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek odznaczający się wielką erudycją, posiadający rozległą wiedzę, oczytany <łac.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
erudytka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. erudytkatce; lm D. erudytkatek {{/stl 8}}{{stl 7}} kobieta odznaczająca się erudycją {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
