erudycja

См. также в других словарях:

• erudycja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} rozległa wiedza, ogólna lub dotycząca jakiejś dziedziny, imponująca znajomość przedmiotu; gruntowne wykształcenie, wszechstronność, oczytanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wielka, nadzwyczajna… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• erudycja — ż I, DCMs. erudycjacji, blm «rozległa wiedza w jakiejś dziedzinie nauki, wszechstronna znajomość jakiegoś przedmiotu; wiedza książkowa» Popisywać się, zabłysnąć erudycją. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• erudycyjny — przym. od erudycja Erudycyjny esej. Erudycyjna rozprawa …   Słownik języka polskiego

• imponować — ndk IV, imponowaćnuję, imponowaćnujesz, imponowaćnuj, imponowaćował 1. «wzbudzać podziw, szacunek, uznanie; olśniewać» Imponować komuś pracowitością, oszczędnością, elegancją, błyskotliwą erudycją. 2. «okazywać swoją wyższość; pysznić się» Ktoś… …   Słownik języka polskiego

• uczoność — ż V, DCMs. uczonośćści, blm 1. «duży zasób wiadomości, wiedza, wykształcenie, erudycja» Podziwiać czyjąś uczoność. 2. «charakter naukowy czegoś, odznaczanie się naukowością, powagą» Uczoność wykładów. Książka nosi piętno uczoności …   Słownik języka polskiego

• werbalny — 1. «dotyczący słów, słowny; nie związany z praktyką, nie oparty na doświadczeniu» Erudycja czysto werbalna. Werbalna metoda nauczania. Werbalny charakter czyjejś wypowiedzi. ∆ Dowcip werbalny «dowcip polegający na grze słów, na wyzyskaniu… …   Słownik języka polskiego

• zabłysnąć — dk Va, zabłysnąćnę, zabłysnąćbłyśniesz, zabłysnąćbłyśnij, zabłysnąćnął, zabłysnąćnęła a. zabłysnąćsła, zabłysnąćnęli, zabłysnąćnąwszy 1. «wydać błysk, błyski, ukazać się jako błysk, zajaśnieć blaskiem» Słońce zabłysło zza chmur. Latarka zabłysła… …   Słownik języka polskiego

• zaimponować — dk IV, zaimponowaćnuję, zaimponowaćnujesz, zaimponowaćnuj, zaimponowaćował «wzbudzić podziw, uznanie, olśnić kogoś» Zaimponować komuś pracowitością, elegancją, erudycją …   Słownik języka polskiego

• zdumieć — dk III, zdumiećeję, zdumiećejesz, zdumiećej, zdumiećmiał, zdumiećeli, zdumiećmiały, zdumiećmiali zdumiewać ndk I, zdumiećam, zdumiećasz, zdumiećają, zdumiećaj, zdumiećał «zaskoczyć, zadziwić» Zdumiał wszystkich swoją erudycją. Zdumiewasz mnie… …   Słownik języka polskiego

• erudyta — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIa, CMc. erudytaycie; lm M. erudytayci {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek odznaczający się wielką erudycją, posiadający rozległą wiedzę, oczytany <łac.> {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• erudytka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. erudytkatce; lm D. erudytkatek {{/stl 8}}{{stl 7}} kobieta odznaczająca się erudycją {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień