Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

discepto

  • 1 discepto

    discepto, āre, āvi, ātum [dis + capto] - tr. et intr. - [st2]1 [-] juger, décider, prononcer. [st2]2 - intr. - débattre en justice, discuter, contester. [st2]3 [-] être en cause, ressortir à.    - bella disceptare, Cic. Leg. 2, 21: décider de la guerre.    - de aliqua re disceptatur armis: on a recours aux armes pour discuter de qqch.    - disceptare condicionibus: négocier.    - disceptare cum eo, Cic. Tull. 20: discuter avec lui.    - disceptatum est inter, Liv.: il y eut une discussion entre...    - in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptat, Cic. Fam. 10, 10: la fortune de l'Etat dépend d'une seule bataille.
    * * *
    discepto, āre, āvi, ātum [dis + capto] - tr. et intr. - [st2]1 [-] juger, décider, prononcer. [st2]2 - intr. - débattre en justice, discuter, contester. [st2]3 [-] être en cause, ressortir à.    - bella disceptare, Cic. Leg. 2, 21: décider de la guerre.    - de aliqua re disceptatur armis: on a recours aux armes pour discuter de qqch.    - disceptare condicionibus: négocier.    - disceptare cum eo, Cic. Tull. 20: discuter avec lui.    - disceptatum est inter, Liv.: il y eut une discussion entre...    - in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptat, Cic. Fam. 10, 10: la fortune de l'Etat dépend d'une seule bataille.
    * * *
        Discepto, disceptas, disceptare. Debatre de quelque different, et adviser les raisons d'un costé et d'autre, Discepter.
    \
        Disceptare conditionibus. Cic. Juger un different par appoinctement.
    \
        Disceptare armis de controuersiis. Caesar. Debatre une querelle à l'espee.
    \
        In vno praelio omnis fortuna Reipublicae disceptat. Cic. En une seule bataille tout l'estat de la chose publique s'y en va, Y est hazardé, Est en bransle et danger d'estre gaigné ou perdu.
    \
        Disceptare, cum genitiuo. Callistratus, Qui iactura adfectus est, damni disceptet. Qu'il poursuyve son dommage et interest civilement.
    \
        Disceptare causam. Pomponius. Congnoistre de la matiere.
    \
        Disceptare controuersias aliquorum. Cic. Congnoistre des differents d'aucuns.
    \
        Disceptare, pro Conuenire, quod et Resortiri vocant. Plin. Disceptant eodem foro Othronienses, Halidienses, etc. Ils viennent plaider et resortir là.

    Dictionarium latinogallicum > discepto

  • 2 discepto

    discepto discepto, avi, atum, are разбирать, рассматривать, решать

    Латинско-русский словарь > discepto

  • 3 disceptō

        disceptō āvī, ātus, āre    [dis- + capto], to decide, determine, judge, arbitrate, sit as umpire: haec iuste: causam in foro dicere disceptante te: exercitu disceptante, L.: inter populum et regem in re praesenti, L.: eorum controversias: eos ad disceptandum ad amicos vocare, for arbitration, L. — To debate, dispute, discuss, strive: erat non disceptando decertandum: cum palaestritis aequo iure: de controversiis iure apud se potius quam inter se armis, Cs.: de foederum iure verbis, L.: de iure publico armis: si coram de condicionibus disceptetur, Cs.: ut coram imperatore disceptaretur, L.—Fig., to be at stake: in uno proelio omnis fortuna rei p. disceptat.
    * * *
    disceptare, disceptavi, disceptatus V
    dispute; debate; arbitrate

    Latin-English dictionary > disceptō

  • 4 discepto

    discepto, āvi, ātum, 1, v. a. [dis and capio].
    I.
    Jurid. t. t. (lit., to seize hold of and separate; hence, to stop the dispute), to decide, determine, judge a controversy, = dijudicare (cf.: dissero, disputo;

    good prose, but rare): res juste sapienterque,

    Cic. Mil. 9:

    hanc causam si in foro dicerem eodem audiente et disceptante te,

    id. Deiot. 2, 6; cf.:

    ipso exercitu disceptante,

    Liv. 5, 4:

    jus dicebat disceptabatque controversias,

    id. 41, 20; cf.:

    controversias inter se jure ac judicio, aut... bello,

    id. 38, 38 fin.:

    inter populum Carthaginiensem et regem in re praesenti,

    id. 34, 62 fin.:

    inter amicos,

    Plin. Ep. 7, 15, 2. al.:

    FETIALES BELLA DISCEPTANTO,

    i. e. to decide between peace and war, Cic. Leg. 2, 9.—
    * B.
    Beyond the judic. sphere: cum Academici eorum controversias disceptarent, Cic. Tusc. 4, 3, 6.—Far more freq.,.
    II.
    Transf., of the parties themselves: to debate, dispute, discuss, strive.
    (α).
    With de:

    de controversiis jure apud se potius, quam inter se armis disceptare,

    Caes. B. G. 3, 107 fin.; cf.:

    de controversiis suis jure potius quam bello,

    Sall. J. 21 fin.; and see under b:

    non de aliquo crimine sed de publico jure,

    Cic. Balb. 28, 64; cf.:

    de foederum jure verbis,

    Liv. 21, 19:

    de jure vectigalium,

    id. 34, 62:

    de cunctis negotiis inter se,

    Sall. J. 11, 2 al. —Ellipt.:

    damni (i. e. de actione damni) disceptare,

    Dig. 48, 19, 28, § 12.— Pass. impers.:

    quanto periculo de jure publico disceptaretur armis,

    Cic. Fam. 4, 14, 2; 6, 1, 5:

    quorum de re,

    id. de Or. 2, 43, 183:

    de omnibus condicionibus,

    Caes. B. C. 1, 24 fin.:

    de agro cum regis legatis,

    Liv. 34, 62 al. —With ob:

    ob rem pecuniariam cum aliquo,

    Tac. A. 6, 5.—With ad:

    ad aliquem,

    Liv. 8, 23.—
    (β).
    Absol.:

    erat non jure, non legibus, non disceptando decertandum,

    Cic. Planc. 36; so,

    cum palaestritis aequo jure,

    id. Verr. 2, 2, 15; cf.:

    jure potius quam bellum gerere,

    Hirt. B. G. 85 fin.:

    armis,

    Tac. A. 2, 65.— Pass. impers.:

    ut coram imperatore, sicut inter Marcellum Siculosque disceptatum fuerat, disceptaretur,

    Liv. 26, 33; cf. id. 38, 35.— Abl. absol.:

    multum invicem disceptato,

    Tac. A. 15, 14.—
    * B.
    With inanimate subjects:

    in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptat,

    depends upon, is at stake, Cic. Fam. 10, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > discepto

  • 5 discepto

    dis-cepto, āvī, ātum, āre [ capto ]
    1) разбирать, рассуждать (de jure L, C; de cunctis negotiis inter se Sl)
    2) обсуждать, рассматривать, разбирать, решать ( controversias C)
    d. inter aliquos L, PJ — быть посредником (судьёй) между кем-л.
    multum invĭcem disceptato T — после того, как вопрос был обсуждён с разных сторон

    Латинско-русский словарь > discepto

  • 6 discepto

    dis-cepto, āvī, ātum, āre (dis u. capto), eig. die Beweisgründe einer Streitsache erörtern u. prüfen, um darüber entscheiden zu können, dah. I) als Richter eine Streitsache untersuchen, ins reine bringen, gutachtlich entscheiden, in einer Sache den Schiedsrichter machen, controversias, Cic.: inter populum Carthaginiensem et regem in re praesenti, Liv.: inter amicos, Plin. ep.: ipso exercitu disceptante, Liv. – II) v. streitenden Parteien, über eine Streitsache verhandeln, debattieren, sie zur Entscheidung bringen, um sich womöglich gütlich zu vergleichen, verbis de iure, Liv.: de controversiis apud se (sc. Caesarem) potius, quam inter se armis, Caes.: de iure publico armis, Cic.: Abl. absol., multum invicem disceptato, nachdem viel hin u. her gestritten worden war, Tac. ann. 15, 14. – übtr., in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptatur, beruht die Entscheidung, Cic. ep. 10, 10 in.

    lateinisch-deutsches > discepto

  • 7 discepto

    dis-cepto, āvī, ātum, āre (dis u. capto), eig. die Beweisgründe einer Streitsache erörtern u. prüfen, um darüber entscheiden zu können, dah. I) als Richter eine Streitsache untersuchen, ins reine bringen, gutachtlich entscheiden, in einer Sache den Schiedsrichter machen, controversias, Cic.: inter populum Carthaginiensem et regem in re praesenti, Liv.: inter amicos, Plin. ep.: ipso exercitu disceptante, Liv. – II) v. streitenden Parteien, über eine Streitsache verhandeln, debattieren, sie zur Entscheidung bringen, um sich womöglich gütlich zu vergleichen, verbis de iure, Liv.: de controversiis apud se (sc. Caesarem) potius, quam inter se armis, Caes.: de iure publico armis, Cic.: Abl. absol., multum invicem disceptato, nachdem viel hin u. her gestritten worden war, Tac. ann. 15, 14. – übtr., in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptatur, beruht die Entscheidung, Cic. ep. 10, 10 in.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > discepto

  • 8 disceptatio

    disceptātio, ōnis f. [ discepto ]
    1) рассуждение, тж. обмен мнений, прения, спор (cum aliquo L etc.)

    Латинско-русский словарь > disceptatio

  • 9 disceptator

    disceptātor, ōris m. [ discepto ]
    разбирающий спорное дело, судья (d. juris C; agrorum T; litium et jurgiorum disceptator atque arbiter Ap)

    Латинско-русский словарь > disceptator

  • 10 disceptatio

    disceptātio, ōnis, f. (discepto), I) die Erörterung, Debatte, Diskussion, der Meinungsaustausch, die Verhandlung, die angestellt wird, um die Wahrheit zu erforschen, zu prüfen od. genauer zu bestimmen, cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est, Cic.: cum Antiocho quia longior disceptatio erat, Liv.: magna ibi non disceptatio modo, sed altercatio fuit, Liv.: m. Genet., disc. verborum (mit W.), Liv.: iuris, Cic. u. Quint.: iudicationum, Quint.: disceptationes forenses iudiciorum aut deliberationum, Cic.: civium disceptationes, privatrechtliche Streitigkeiten, Cic. – meton. = die Streitfrage, der Streitpunkt, Cic. part. or. 104. – II) die richterl. Entscheidung, der Ausspruch, Urteilsspruch, praetoris, ICt.: de quibus ambigebatur rebus, disceptationem ab rege ad Romanos revocabant, Liv.: nec eodem sono publica iudicia et arbitrorum disceptationes aguntur, Quint.

    lateinisch-deutsches > disceptatio

  • 11 disceptator

    disceptātor, ōris, m. (discepto), der die Beweisgründe einer Streitsache erörtert u. prüft, um sie zu entscheiden, der Schiedsrichter, Cic. u.a.: domesticus (Ggstz. iudex), Cic.: privatus disc. aut arbiter litis, Cic.: disc. iuris, Cic.: agrorum, Tac.: litium omnium atque iurgiorum inter propinquos disc. et arbiter, Apul.: eodem anno inter populum Carthaginiensem et regem Masinissam in re praesenti disceptatores Romani de agro fuerunt, Liv.

    lateinisch-deutsches > disceptator

  • 12 disceptatio

    disceptātio, ōnis, f. (discepto), I) die Erörterung, Debatte, Diskussion, der Meinungsaustausch, die Verhandlung, die angestellt wird, um die Wahrheit zu erforschen, zu prüfen od. genauer zu bestimmen, cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est, Cic.: cum Antiocho quia longior disceptatio erat, Liv.: magna ibi non disceptatio modo, sed altercatio fuit, Liv.: m. Genet., disc. verborum (mit W.), Liv.: iuris, Cic. u. Quint.: iudicationum, Quint.: disceptationes forenses iudiciorum aut deliberationum, Cic.: civium disceptationes, privatrechtliche Streitigkeiten, Cic. – meton. = die Streitfrage, der Streitpunkt, Cic. part. or. 104. – II) die richterl. Entscheidung, der Ausspruch, Urteilsspruch, praetoris, ICt.: de quibus ambigebatur rebus, disceptationem ab rege ad Romanos revocabant, Liv.: nec eodem sono publica iudicia et arbitrorum disceptationes aguntur, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > disceptatio

  • 13 disceptator

    disceptātor, ōris, m. (discepto), der die Beweisgründe einer Streitsache erörtert u. prüft, um sie zu entscheiden, der Schiedsrichter, Cic. u.a.: domesticus (Ggstz. iudex), Cic.: privatus disc. aut arbiter litis, Cic.: disc. iuris, Cic.: agrorum, Tac.: litium omnium atque iurgiorum inter propinquos disc. et arbiter, Apul.: eodem anno inter populum Carthaginiensem et regem Masinissam in re praesenti disceptatores Romani de agro fuerunt, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > disceptator

  • 14 disceptātiō

        disceptātiō ōnis, f    [discepto], a dispute, disputation, debate, discussion, disquisition: cum quibus omnis nobis disceptatio est: (causa) in disceptatione versata: privata: illa disceptatio tenebat, quod, etc., the point in dispute was, L.: iuris: dicendi: verborum, L.
    * * *
    debate; dispute; discussion; judgement, judicial award

    Latin-English dictionary > disceptātiō

  • 15 disceptātor

        disceptātor ōris, m    [discepto], an umpire, arbitrator, judge: criminis: populo R. disceptatore uti: de suo iure ad Caesarem disceptatorem venire, Cs.: inter patrem et filium, L.
    * * *

    Latin-English dictionary > disceptātor

  • 16 Dis

    1.
    dīs, dītis, adj., rich, v. dives.
    2.
    Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;

    without pater,

    Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:

    pallida Ditis aqua,

    Tib. 3, 1, 28:

    Ditis ignava aqua,

    id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:

    domina Ditis = Proserpina,

    Verg. A. 6, 397.
    3.
    dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.

    dirrumpo,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—
    II.
    Meaning.
    A.
    Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—
    B.
    Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —
    C.
    In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—
    D.
    Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

    Lewis & Short latin dictionary > Dis

  • 17 dis

    1.
    dīs, dītis, adj., rich, v. dives.
    2.
    Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;

    without pater,

    Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:

    pallida Ditis aqua,

    Tib. 3, 1, 28:

    Ditis ignava aqua,

    id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:

    domina Ditis = Proserpina,

    Verg. A. 6, 397.
    3.
    dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.

    dirrumpo,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—
    II.
    Meaning.
    A.
    Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—
    B.
    Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —
    C.
    In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—
    D.
    Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

    Lewis & Short latin dictionary > dis

  • 18 disceptatio

    disceptātĭo, ōnis, f. [discepto], a dispute, disputation, debate, discussion, disquisition.
    I.
    In gen. (good prose in sing. and plur.; cf.

    for syn.: controversia, concertatio, altercatio, contentio, jurgium, rixa, disputatio): cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est,

    Cic. Div. 2, 72, 150:

    non disceptatio modo, sed etiam altercatio,

    Liv. 38, 32; so absol., Cic. Off. 1, 11, 34; id. Deiot. 2, 5:

    rationum et firmamentorum contentio adducit in angustum disceptationem,

    id. Part. Or. 30, 104; Liv. 27, 5; 32, 40; Quint. 3, 11, 11; 7, 5, 2 al.:

    lator ipse legis, cum esset controversia nulla facti, juris tamen disceptationem esse voluit,

    Cic. Mil. 9, 23; so,

    juris,

    Quint. 3, 6, 82:

    forenses judiciorum aut deliberationum,

    Cic. de Or. 1, 6, 22; cf. Quint. 2, 4, 24:

    judicationum,

    id. 3, 11, 19 et saep.:

    verborum (opp.: directa denuntiatio belli),

    Liv. 21, 19:

    cogitationum,

    Vulg. Rom. 14, 1.—
    II.
    Esp., a decision, judicial award, judgment (very rare):

    arbitrorum (coupled with publica judicia),

    Quint. 11, 1, 43:

    praetoris,

    Dig. 2, 15, 8, § 24.

    Lewis & Short latin dictionary > disceptatio

  • 19 disceptator

    disceptātor, ōris, m. [discepto], an umpire, arbitrator, judge:

    disceptator id est rei sententiaeque moderator,

    Cic. Part. Or. 3, 10:

    IVRIS DISCEPTATOR, QVI PRIVATA IVDICET IVDICARIVE IVBEAT, PRAETOR ESTO,

    id. Leg. 3, 3, 8:

    nec vero quisquam privatus erat disceptator aut arbiter litis,

    id. Rep. 5, 2; cf. id. Cael. 15; Plaut. Most. 5, 2, 16; Cic. Fl. 38, 97; id. Agr. 1, 7 fin.; id. Fam. 13, 26, 2; * Caes. B. G. 7, 37, 5; Liv. 1, 50; 8, 23; Asin. Pollio ap. Quint. 9, 4, 132 al.

    Lewis & Short latin dictionary > disceptator

  • 20 disputo

    dis-pŭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Orig. in mercant. lang., to cast or reckon up, to calculate a sum by going over its items; to estimate, compute:

    ubi disputata est ratio cum argentario,

    Plaut. Aul. 3, 5, 55.—
    II.
    Transf. beyond the mercant. sphere, to weigh, examine, investigate, treat of, discuss a doubtful subject, either by meditating or (more commonly) by speaking upon it (good prose; very freq. in Cicero's philos. and rhet. writings; cf. for syn.: dissero, discepto); constr. usual. with accus. of neutr. pron. or with de and abl. (cf. Krebs, Antibarb. p. 372):

    in meo corde eam rem volutavi et diu disputavi,

    Plaut. Most. 1, 2, 4:

    ea, quae disputavi, disserere malui quam judicare,

    Cic. N. D. 3, 40 fin.:

    neque haec in eam sententiam disputo, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 25, 117:

    aliquid pro tribunali multis verbis,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    hoc,

    id. Tusc. 1, 34, 83 et saep.:

    (Druides) multa de sideribus atque eorum motu, etc.... disputant,

    Caes. B. G. 6, 14 fin.:

    de moribus, de virtutibus, de re publica,

    Cic. Rep. 1, 10:

    de omni re in contrarias partes,

    id. de Or. 1, 34, 158: cf. id. Verr. 2, 5, 3 fin.; id. Fam. 11, 27 fin.; Caes. B. C. 1, 86, 3:

    ab his, qui contra disputant,

    Cic. Rep. 1, 3; cf. id. ib. 1, 18:

    non inscite ad ea disputat, quae, etc.,

    id. Tusc. 3, 9; cf. id. ib. 1, 4, 7; id. Rep. 1, 16:

    quale sit de quo disputabitur,

    id. ib. 1, 24:

    disputatur in consilio a Petreio et Afranio,

    Caes. B. C. 1, 67 et saep.:

    nunc utriusque disceptator eccum adest, age disputa,

    i. e. relate, tell, Plaut. Most. 5, 2, 16; cf. id. Rud. 3, 4, 13:

    rem alicui,

    i. e. to state, represent, id. Men. prol. 50.—With acc. and inf.:

    isti in eo disputant, Contaminari non decere fabulas,

    i. e. maintain, Ter. And. prol. 15 Ruhnk.—
    B.
    In late Lat.
    1.
    To discuss, preach:

    in synagoga,

    Vulg. Act. 17, 17; 18, 4; 20, 9.—
    2.
    To dispute, contend in words:

    quis eorum major esset,

    Vulg. Marc. 9, 33:

    cum diabolo,

    id. Jud. 9. [p. 594]

    Lewis & Short latin dictionary > disputo

См. также в других словарях:

  • ՄԱՔԱՌԻՄ — (եցայ.) NBH 2 0232 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c, 14c ձ. μάχομαι, πολεμόω, διαλογίζομαι, παλαίω pugno, belligero, certo, dissero, discepto, disputo, luctor. Մարտնչել. պայքարիլ. կռուիլ գործով կամ բանիւ. (լծ. եւ յն.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՎԻՃԱԲԱՆԵՄ — (եցի.) NBH 2 0821 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 7c, 10c, 11c, 12c չ. ՎԻՃԱԲԱՆԵՄ ՎԻՃԱԲԱՆԻՄ. διαλέγω, διαλογίζομαι disputo, discepto, dissero ἁμφιβάλλω dubito. Վիճաբան լինել. վիճել. *Զքեզ ինքն ոչ գիտացեր՝ զինչ ոք ես, որ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՎԻՃԱԲԱՆԻՄ — (եցայ.) NBH 2 0821 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 7c, 10c, 11c, 12c ձ. ՎԻՃԱԲԱՆԵՄ ՎԻՃԱԲԱՆԻՄ. διαλέγω, διαλογίζομαι disputo, discepto, dissero ἁμφιβάλλω dubito. Վիճաբան լինել. վիճել. *Զքեզ ինքն ոչ գիտացեր՝ զինչ ոք ես, որ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՎԻՃԻՄ — (եցայ, ել.) NBH 2 0822 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c ձ. διαλέγομαι dissero, discepto, disputo συζητέω (պ. սիդիզիտէն ). mutuo quaero, altercor, litigo προβάλλω propono, repono, oppono διακρίνω dijudico φιλονεικέω rixor …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»