-
1 dis- or dī-
dis- or dī- praep., inseparable [DVA-], disbefore c, p, q, s, t, dī- before d, g, l, m, n, r, and v (but usu. dimminuō, sometimes disrumpo), dif- before f Before a vowel dis- becomes dir-; before i consonant, sometimes dī, sometimes dis-. Iacio makes dīsiciō or dissiciō.— Asunder, apart, away, in different directions ; see diffindo, discedo, dimitto, divido, etc.— Between, among, through ; see dinosco, diiudico, diligo, etc.—Fig., not, un - (reversing or negativing the primitive); see diffido, displiceo, dissuadeo, etc.— Exceedingly, utterly ; see differtus, dilaudo, dispereo. -
2 dīs
dīs dītis, neut. dīte, adj. with comp. dītior and sup. dītissimus [DIV-], rich, wealthy, opulent, provided, abounding: dis quidem esses, T.: Cratini huius ditis aedes, T.: domus, H.: patre diti, N.: Mycenae, H.: delubra donis, O.: stipendia, L.: res p. bonis exemplis ditior, L.: dum ne sit te ditior alter, H.: apud Helvetios ditissimus, Cs.: terra, V.: Bovianum armis, L.* * *I II IIIditis (gen.), ditior -or -us, ditissimus -a -um ADJrich/wealthy; richly adorned; fetile/productive (land); profitable; sumptuous -
3 Dīs
Dīs ītis, m [DIV-], orig. deity ; hence, Jupiter of the infernal regions, C., V., O., Ta.—Of the Celtic god of night, Cs.: atri ianua Ditis, i. e. of the underworld, V.: domina Ditis, i. e. Proserpina, V.* * *I II IIIditis (gen.), ditior -or -us, ditissimus -a -um ADJrich/wealthy; richly adorned; fetile/productive (land); profitable; sumptuous -
4 dīs
-
5 dis
[st1]1 [-] dīs, m., f. ou dīte n. (gén. dītis; dat. dīti; abl. dīti): riche, opulent, abondant. - dis esses, Ter. Ad. 770: tu serais riche. - dite solum, V.-Fl. 2, 296: sol riche. - delubra ditia donis, Ov. M. 2, 77: temples enrichis par les offrandes. - ditia stipendia, Liv. 21, 43, 9: campagnes militaires fructueuses. - ditissimus agri, Virg. En. 1, 343: très riche en terres. - ditior aquae, Hor. S. 1, 5, 91: plus abondant en eau. - in diti domo, Liv. 42, 34, 3: dans une maison opulente. - ditissimus, Caes. BG. 1, 2, 1; Nep. Ale. 2, 1. - dītes, m. plur.: les riches. [st1]2 [-] Dīs ou Dītis, Dītis, m.: Pluton (dieu des enfers) [st1]3 [-] dīs: dat. et abl. plur. de deus. [st1]4 [-] dīs (dī, devant b, d, g, l, m, n, r, v; di + f = diff-), préfixe marquant le plus souvent division, qqf. augmentation ou négation) → de. - qqf. dis (disque) avec tmèse chez les poètes.* * *[st1]1 [-] dīs, m., f. ou dīte n. (gén. dītis; dat. dīti; abl. dīti): riche, opulent, abondant. - dis esses, Ter. Ad. 770: tu serais riche. - dite solum, V.-Fl. 2, 296: sol riche. - delubra ditia donis, Ov. M. 2, 77: temples enrichis par les offrandes. - ditia stipendia, Liv. 21, 43, 9: campagnes militaires fructueuses. - ditissimus agri, Virg. En. 1, 343: très riche en terres. - ditior aquae, Hor. S. 1, 5, 91: plus abondant en eau. - in diti domo, Liv. 42, 34, 3: dans une maison opulente. - ditissimus, Caes. BG. 1, 2, 1; Nep. Ale. 2, 1. - dītes, m. plur.: les riches. [st1]2 [-] Dīs ou Dītis, Dītis, m.: Pluton (dieu des enfers) [st1]3 [-] dīs: dat. et abl. plur. de deus. [st1]4 [-] dīs (dī, devant b, d, g, l, m, n, r, v; di + f = diff-), préfixe marquant le plus souvent division, qqf. augmentation ou négation) → de. - qqf. dis (disque) avec tmèse chez les poètes.* * *Dis, et hoc dite, Adiectiuum, pro Diuite ponitur. Plaut. Riche.\Epulae dites. Stat. Amples et magnifiques.\Glebae dites. Sil. Terres fertiles.\Pectus dite. Lucret. Copieux et abondant en science.\AEui humani ditissimus. Sil. Riche d'ans, ou d'aage, Qui a vescu fort long temps.\Agri ditissimus. Virgil. Grand terrien. -
6 Dis
1.dīs, dītis, adj., rich, v. dives.2.Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;3.without pater,
Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:pallida Ditis aqua,
Tib. 3, 1, 28:Ditis ignava aqua,
id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:domina Ditis = Proserpina,
Verg. A. 6, 397.dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.II.dirrumpo,
Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—Meaning.A.Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—B.Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —C.In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—D.Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno. -
7 dis
1.dīs, dītis, adj., rich, v. dives.2.Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;3.without pater,
Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:pallida Ditis aqua,
Tib. 3, 1, 28:Ditis ignava aqua,
id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:domina Ditis = Proserpina,
Verg. A. 6, 397.dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.II.dirrumpo,
Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—Meaning.A.Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—B.Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —C.In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—D.Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno. -
8 dis
1. dis, Praeposit. insepar., steht unverändert vor c, p, t u. Vokalen. Doch findet man neben disiungo auch Formen wie diiudico. In dirimo ( statt disemo) geht s über in r. Vor d, g, l, m, n, r, v fällt s weg, vgl. dīduco, dīgero, dīlato, dīmico, dīruo, dīvello. Vor f assimiliert sich s. Folgt auf dis ein mit s u. einem andern Konsonanten anlautendes Wort, so fällt das eine s weg, wie disto, distinguo; aber vor einem bloßen s bleibt dis unverändert, wie disseco. – Der Bedeutung nach bezeichnet dis (verwandt mit διά = in diversas partes) auseinander, wie unser zer... od. ver..., eine Trennung, Unterbrechung, od. deutet das Entgegengesetzte des simplex an.————————2. dīs, dītis, m. u. f., dītis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (zsgzg. aus dives), reich (Ggstz. pauper), a) eig., α) absol.: dis quidem esses, Ter.: dis hostis, Liv.: Mycena ditis, Priap. 75, 2: ditis hominis bona, Liv.: in diti domo, Liv.: dite solum, Val. Flacc.: dum ne te sit ditior alter, Hor.: apud Helvetios longe nobilissimus et ditissimus fuit Orgetorix, Caes.: subst., der Reiche, Ter.: dites et egentes, Apul.: u. so ditissimus quisque, Curt.: CCCCLXX ditissimi, 470 der Reichsten, Liv. – β) m. Genet.: dis ovium, Sil.: ditissimus agri, Verg. – γ) m. Abl.: dites pecore ac finibus, Mela: regio auro ditissima, Iustin. – b) übtr., reich, reichlich, reichlich versehen od. gegeben, reichlich lohnend, pectus, Lucr.: promissa, Sil.: opulenta ac ditia stipendia facere, Liv.: ditissimi belli victoria, Tac. – m. Genet., mons ditior umbrae, Stat.: ditior ille animi, Stat. – m. Abl., delubra ditia donis, Ov.: illa omni opulentiā ditia, Curt.: ditior solo et fertilis, Mela: nulla respublica umquam bonis exemplis ditior fuit, Liv. – ⇒ Abl. Sing. immer diti, Gen. Plur. ditium, s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 219. -
9 dis [1]
1. dis, Praeposit. insepar., steht unverändert vor c, p, t u. Vokalen. Doch findet man neben disiungo auch Formen wie diiudico. In dirimo ( statt disemo) geht s über in r. Vor d, g, l, m, n, r, v fällt s weg, vgl. dīduco, dīgero, dīlato, dīmico, dīruo, dīvello. Vor f assimiliert sich s. Folgt auf dis ein mit s u. einem andern Konsonanten anlautendes Wort, so fällt das eine s weg, wie disto, distinguo; aber vor einem bloßen s bleibt dis unverändert, wie disseco. – Der Bedeutung nach bezeichnet dis (verwandt mit διά = in diversas partes) auseinander, wie unser zer... od. ver..., eine Trennung, Unterbrechung, od. deutet das Entgegengesetzte des simplex an.
-
10 dis [2]
2. dīs, dītis, m. u. f., dītis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (zsgzg. aus dives), reich (Ggstz. pauper), a) eig., α) absol.: dis quidem esses, Ter.: dis hostis, Liv.: Mycena ditis, Priap. 75, 2: ditis hominis bona, Liv.: in diti domo, Liv.: dite solum, Val. Flacc.: dum ne te sit ditior alter, Hor.: apud Helvetios longe nobilissimus et ditissimus fuit Orgetorix, Caes.: subst., der Reiche, Ter.: dites et egentes, Apul.: u. so ditissimus quisque, Curt.: CCCCLXX ditissimi, 470 der Reichsten, Liv. – β) m. Genet.: dis ovium, Sil.: ditissimus agri, Verg. – γ) m. Abl.: dites pecore ac finibus, Mela: regio auro ditissima, Iustin. – b) übtr., reich, reichlich, reichlich versehen od. gegeben, reichlich lohnend, pectus, Lucr.: promissa, Sil.: opulenta ac ditia stipendia facere, Liv.: ditissimi belli victoria, Tac. – m. Genet., mons ditior umbrae, Stat.: ditior ille animi, Stat. – m. Abl., delubra ditia donis, Ov.: illa omni opulentiā ditia, Curt.: ditior solo et fertilis, Mela: nulla respublica umquam bonis exemplis ditior fuit, Liv. – / Abl. Sing. immer diti, Gen. Plur. ditium, s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 219.
-
11 Dis [3]
3. Dīs, Dītis, m., seltnere Nbf. Dītis, is, m. (nach G.F. Grotefend = 2. dis, als Übersetzung von Πλούτων), Pluto, der Jupiter der Unterwelt (Iuppiter Stygius [Ζευς καταχθόνιος], Ov. fast. 5, 448): Dis pater, Varro LL. 5, 66. Cic. de nat. deor. 2, 66. Tac. hist. 4, 84. Suet. Oth. 8, 3: Ditis pater, Petron. 120. v. 76. Apul. met. 6, 18: bl. Ditis, Quint. 1, 6, 34: ianua Ditis, Verg. Aen. 6, 127: domus Ditis, Verg. Aen. 5, 731: domina Ditis, Proserpina, Verg. Aen. 6, 397. – von Cäsar identifiziert mit dem Gotte der Nacht bei den Kelten, von dem die Gallier abstammen, Dis pater, Caes. b.G. 6, 18, 1.
-
12 Dis
3. Dīs, Dītis, m., seltnere Nbf. Dītis, is, m. (nach G.F. Grotefend = 2. dis, als Übersetzung von Πλούτων), Pluto, der Jupiter der Unterwelt (Iuppiter Stygius [Ζευς καταχθόνιος], Ov. fast. 5, 448): Dis pater, Varro LL. 5, 66. Cic. de nat. deor. 2, 66. Tac. hist. 4, 84. Suet. Oth. 8, 3: Ditis pater, Petron. 120. v. 76. Apul. met. 6, 18: bl. Ditis, Quint. 1, 6, 34: ianua Ditis, Verg. Aen. 6, 127: domus Ditis, Verg. Aen. 5, 731: domina Ditis, Proserpina, Verg. Aen. 6, 397. – von Cäsar identifiziert mit dem Gotte der Nacht bei den Kelten, von dem die Gallier abstammen, Dis pater, Caes. b.G. 6, 18, 1. -
13 Dis
I Ditis m. (одного корня с dives)1) Дит = Плутон, бог подземного царства V, Q etc.2) подземное царство VII dīs, dītis Ter, H, O etc. = ditis I III dīs dat. /abl. pl. к deus -
14 dis-
приставка, означающая разделение, разъединение, расчленение, не изменяется перед c, p, t, j, перед s с последующей гласнойs между двумя гласными переходит в r, напр. dirimo ; перед f — ассимилируется, напр. differo ; перед d, g, l, m, n, r, v и s с последующей согласной dis- переходит в dī- -
15 dis
rich, possessing wealth or worth. -
16 dis-cors
dis-cors cordis, adj. [dis + cor].—Of persons, discordant, disagreeing, inharmonious, at variance: homines ambitione: ad alia discordes in uno consentire, L.: gens, L.—Poet.: Tanais discors, i. e. the Parthians, H.: fetus, hybrid, O.— Inconsistent, warring, contradictory, inharmonious: inter se responsa, L.: semina rerum, O.: venti, V.: rerum concordia, H.: symphonia, H.— Unlike, discordant, different: ora sono, V.: hostes moribus, Cu. -
17 dis(cu)curri
dis(cu)currī pf. к discurro -
18 dis(cu)curri
dis(cu)currī pf. к discurro -
19 dis-cēdō
dis-cēdō cessī, cessus, ere, to go apart, part asunder, divide, separate, disperse, scatter: ex hac fugā auxilia discesserunt, Cs.: lignationis causā in silvas, Cs.: ut sodalitates decuriatique discederent: cum discedere populum iussissent tribuni, L.: in duas partīs, S.: cum terra discessisset: caelum, opens: scaena ut versis discedat frontibus, open, V.—To go away, depart, leave: petebat ut discedere liceret, Cs.: misere discedere quaerens, H.: ab exercitu, Cs.: a senis latere: e Galliā: ex contione, Cs.: de foro: templo, O.: longius ab agmine discedi, Cs.: de colloquio discessum, L.: in loca occulta, S.: ad urbem, V.: ex castris domum, Cs.: domos suas, N.—Of troops, to march off, march away, decamp: discessit a Brundisio, Cs.: ex hibernis, Cs.: Tarracone, Cs.: ab signis, to leave the standard, Cs.: exercitus ab signis discessit, disbanded, L.: ab armis, to lay down their arms, Cs.: in itinere ab eo, desert, Cs. — From a battle, to get away, come away, come off, be left, remain: se superiores discessisse existimare, Cs.: victor discessit ab hoste, H.: victus, S.: graviter volneratus, S.: ut inanes discederent: aequā manu, S.: aequo Marte, L.: sine detrimento, Cs. —From a trial or struggle, to come off, get off, be left, remain: ut spoliis ex hoc iudicio ornati discedant: se superiorem discessurum: liberatus, N.: si istius haec iniuria inpunita discesserit: pulchre, T.: turpissime: a iudicio capitis maximā gloriā, N.: Discedo Alcaeus puncto illius, he votes me an Alcaeus, H.—Fig., to depart, deviate, swerve from, leave, forsake, give up, abandon: nihil a statu naturae: a fide: a suā sententiā, Cs.: ab amicis in magnā re peccantibus.—To pass away, vanish, cease: audivi quartanam a te discessisse: ex animo illius memoria: hostibus spes potiundi oppidi discessit, Cs.: ubi hae sollicitudines discessere, L.—In the phrase, in sententiam discedere, to adopt a view, pass over to a party, vote for a measure: senatus in Catonis sententiam discessit, S.: senatus in alia omnia discessit: in hanc sententiam ut discederetur, L.: illud SC, quo numquam ante discessum est, Cs.—To leave in thought, depart: cum a vobis discesserim, i. e. except you: ut cum ab illo discesserint, me habeant proximum. -
20 dis-cernō
dis-cernō crēvī, crētus, ere, to separate, set apart, mark off, bound, part, divide: muro di scerni a nobis: discrimina, quibus ordines discernerentur, L.: mons, qui finīs eorum discerneret, S.— Poet.: (saxum) telas auro, to interweave with gold, V.: Limes litem ut discerneret arvis, i. e. keep away, V.—P. perf., divided, separated: urbes magno inter se spatio discretae, L.: ubi discretas insula rumpit aquas, O.: sedes piorum, retired, H.: septem in ostia Nilus, O.: nec mors discreta fuisset, nor had we been divided in death, O.—Fig., to distinguish, discern, know apart: alba et atra: insidiatorem et petitum insidiis, L.: diem noctemque caelo, V.: fas atque nefas, H.: suos, Cs.: quid sit eiusdem generis: pecuniae an famae minus parceret, S.: nec discernatur, iussu iniussu pugnent, L.
См. также в других словарях:
dis — dis … Dictionnaire des rimes
dişəmə — «Dişəmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişənmə — «Dişənmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişərmə — «Dişərmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişətmə — «Dişətmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dis — dis·accord; dis·advantage; dis·affect; dis·aggregate; dis·ap·pear; dis·array; dis·bar; dis·burse; dis·card; dis·charge; dis·ci·ple; dis·ci·pli·nar·i·an; dis·ci·pline; dis·claim; dis·close; dis·co; dis·co·glos·sid; dis·coid; dis·coi·dal;… … English syllables
DIS — Danish Institute for Study Abroad Established 1959 Director Anders Uhrskov Academic staff 120 Admin. staff 80 … Wikipedia
Dis — may refer to: Contents 1 Academic institutions 2 Companies 3 Computer topics … Wikipedia
DIS — (Danish Interpretation Systems) европейский производитель оборудования для аудиоконференций. С 1952 года компания разрабатывает и производит различные решения для конференц залов, включая: конференц системы и конгресс системы (системы для… … Википедия
Dis — steht für: in der Musik das um ein Halbton erhöhtes D, siehe Tonleiter Dis Dur, eine Tonart, siehe Es Dur den römischen Totengott Dis Pater ein Album von Jan Garbarek dis steht für: den über Dis gebildeten Moll Akkord dis Moll DIS ist die… … Deutsch Wikipedia
dis- — ♦ Élément, du lat. dis, indiquant la séparation, la différence, le défaut. ● dis Préfixe exprimant la séparation, la différence, la cessation ou le défaut : dissimilaire, dissymétrie, disgracieux. dis élément, du lat. dis, indiquant la séparation … Encyclopédie Universelle