Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

devoured

  • 1 Antiphates

    Lewis & Short latin dictionary > Antiphates

  • 2 bustum

    bustum, i, n. [buro = uro, whence also comburo; cf. burrus, red], orig. the place where the bodies of the dead were burned and buried; later also, in gen., for a tomb: bustum proprie dicitur locus, in quo mortuus est combustus et sepultus... ubi vero combustus quis tantummodo, alibi vero est sepultus, is locus ab urendo ustrina vocatur; sed modo busta sepulchra appellamus, Paul. ex Fest. p. 32 Müll.; cf. Serv. ad Verg. [p. 256] A. 3, 22; 11, 201; Inscr. Murat. 1514, 3.
    I.
    The place of burning and burying; the funeral-pyre after the burning of the body:

    semiustaque servant Busta neque avelli possunt,

    Verg. A. 11, 201 Don. ad loc.; Lucr. 3, 906; Stat. S. 5, 1, 226; cf. Cic. Leg. 2, 26, 64.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., a mound, tomb (most freq. in the poets):

    in busto Achilli,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 14: si quis bustum (nam id puto appellari tumbon) violarit, Solon ap. Cic. Leg. 2, 26, 64; Cic. Phil. 14, 13, 34; id. Tusc. 5, 35, 101; id. Att. 7, 9, 1; Cat. 64, 363; Verg. A. 11, 850; 12, 863; * Hor. C. 3, 3, 40; Prop. 3 (4), 6, 29; 1, 19, 21; 2 (3), 13, 33; Ov. M. 4, 88; 13, 452 al.; Suet. Caes. 84; id. Ner. 33, 38; Luc. 8, 748 —
    2.
    Trop., of things that, like a tomb, give up a body to destruction; so of the maw of an animal that eats men:

    viva videns vivo sepeliri viscera busto,

    seeing the living body enclosed in the living grave, Lucr. 5, 991.—So of Tereus, who devoured his son:

    flet modo, seque vocat bustum miserabile nati,

    Ov. M. 6, 665.—Sarcastically, of one who annulled the laws:

    bustum legum omnium ac religionum,

    Cic. Pis. 5, 11; and:

    bustum rei publicae,

    id. ib. 4, 9.—Of a battle-field:

    civilia busta Philippi,

    Prop. 2, 1, 27 Kuin.—
    B.
    Ad Busta Gallica, a place in Rome, so called from the Gauls who were burned and buried there, Varr. L. L. 5, § 157 Müll.; Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11.—
    C.
    Of a destroyed city, the site, ruins, Plin. 5, 17, 15, § 73.—
    D.
    The burned body itself, the ashes, Stat. Th. 12, 247.

    Lewis & Short latin dictionary > bustum

  • 3 devorabilis

    dēvŏrābĭlis, e, adj. [devoro], that can be devoured:

    tegmen,

    Alcim. Ep. 77.

    Lewis & Short latin dictionary > devorabilis

  • 4 edo

    1.
    ĕdo, ēdi, ēsum, 3 ( sup.:

    esum,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13; id. Men. 3, 1, 11; id. Stich. 1, 3, 28:

    esu,

    id. Ps. 3, 2, 35.—The contr. forms es, est, estis, etc., are very freq. in prose and poetry:

    est,

    Verg. A. 4, 66; 5, 683; Hor. S. 2, 2, 57:

    esset,

    id. ib. 2, 6, 89; Verg. G. 1, 151:

    esse,

    Quint. 11, 3, 136; Juv. 15, 102:

    esto,

    Cato R. R. 156, 1.—Hence, also in the pass.:

    estur,

    Plaut. Most. 1, 3, 78; id. Poen. 4, 2, 13; Cels. 27, 3; Ov. Pont. 1, 1, 69; and:

    essetur,

    Varr. L. L. 5, § 106 Müll.—Archaic forms of the subj. praes.:

    edim,

    Plaut. Aul. 3, 2, 16; id. Trin. 2, 4, 73; 74; Caecil. and Pompon. ap. Non. 507, 7:

    edis,

    Plaut. Poen. 4, 2, 45; id. Trin. 2, 4, 72:

    edit,

    Cato R. R. 1, 56, 6; 1, 57, 9 sq.; Plaut. Capt. 3, 1, 1; 3; id. Aul. 4, 6, 6; id. Poen. prol. 9; Hor. Epod. 3, 3; id. S. 2, 8, 90:

    edimus,

    Plaut. Poen. 3, 1, 34:

    editis, Nov. ap. Non. l. l.: edint,

    Cic. Fin. 2, 7, 22), v. a. [Sanscr. ad-mi, eat; Gr. ed-ô, esthiô; Lat. edax, esca, esurio, etc.; cf. also Gr. odous, odont- Aeol. plur. edontes, dens], to eat (for syn. cf.: comedo, vescor, pascor, devoro, haurio, mando, ceno, epulor).
    I.
    Lit.: ille ipse astat, quando edit, Naev. ap. Prisc. p. 893; cf.

    so uncontr.,

    Cic. Att. 13, 52:

    miserrimus est, qui cum esse cupit, quod edit non habet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 3:

    ut de symbolis essemus,

    Ter. Eun. 3, 4, 2:

    mergi eos (sc. pullos) in aquam jussit, ut biberent, quoniam esse nollent,

    Cic. N. D. 2, 3, 7 et saep.—
    2.
    Prov.
    a.
    Multos modios salis simul edisse, to have eaten bushels of salt with another, i. e. to be old friends, Cic. Lael. 19.—
    b.
    De patella, i. e. to show contempt for religion (v. patella), Cic. Fin. 2, 7 fin.
    c.
    Pugnos, to taste one's fists, i. e. to get a good drubbing, Plaut. Am. 1, 1, 153.—
    B.
    Transf.
    1.
    Bona, to squander, dissipate, Plaut. Truc. 4, 2, 29.—
    2.
    Of inanimate subjects, qs. to eat up, i. e. to consume, destroy ( poet.):

    ut mala culmos Esset robigo,

    Verg. G. 1, 151:

    carinas lentus vapor (i. e. flamma),

    id. A. 5, 683:

    corpora virus,

    Ov. Ib. 608 al. —
    II.
    Trop., to corrode, consume, devour (almost exclusively poet.):

    si quid est animum,

    Hor. Ep. 1, 2, 39; cf.:

    nimium libenter edi sermonem tuum,

    have devoured, Plaut. Aul. 3, 6, 1:

    nec te tantus edat tacitam dolor,

    Verg. A. 12, 801:

    nec edunt oblivia laudem,

    Sil. 13, 665 et saep.
    2.
    ē-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a., to give out, put forth, bring forth (freq. and class.).
    I.
    In gen.:

    foras per os est editus aër,

    Lucr. 3, 122; cf.:

    sputa per fauces tussi,

    id. 6, 1189:

    urinam,

    Plin. 28, 4, 7, § 38; cf.

    stercus,

    Col. 2, 14: animam, to breathe out, i. e. to die, expire, Cic. Sest. 38, 83; Ov. H. 9, 62; cf.:

    extremum vitae spiritum,

    Cic. Phil. 12, 9:

    vitam,

    id. Fin. 5, 2, 4; id. Planc. 37, 90:

    clamorem,

    to send forth, utter, id. Div. 2, 23; cf.:

    miros risus,

    id. Q. Fr. 2, 10, 2:

    fremitum patulis sub naribus (equus),

    Lucr. 5, 1076:

    voces,

    Cic. Tusc. 2, 8:

    dulces modos,

    Ov. F. 1, 444:

    questus,

    id. M. 4, 588:

    hinnitus,

    id. ib. 2, 669:

    latratus,

    id. ib. 4, 451 et saep.:

    Maeander in sinum maris editur,

    discharges itself, Liv. 38, 13; 39, 53 fin.:

    clanculum ex aedibus me edidi foras,

    have slipped out, Plaut. Most. 3, 2, 9.
    II.
    In partic., to bring forth any thing new, to produce, beget, form, etc.
    A.
    Of what is born, begotten (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    progeniem in oras luminis,

    Lucr. 2, 617:

    crocodilos dicunt, cum in terra partum ediderint, obruere ova, deinde discedere,

    Cic. N. D. 2, 52; so,

    partum,

    Liv. 1, 39; cf.:

    aliquem partu,

    Verg. A. 7, 660; Ov. M. 4, 210; 13, 487:

    aliquem maturis nisibus,

    id. F. 5, 172:

    geminos Latona,

    id. M. 6, 336:

    nepotem Atlantis (Pleïas),

    id. F. 5, 664 al.: (draconem) Qui luci ediderat genitor Saturnius, idem Abdidit, Cic. Poëta Div. 2, 30, 64; cf.:

    Electram maximus Atlas Edidit,

    Verg. A. 8, 137.—In the pass.:

    hebetes eduntur,

    Quint. 1, 1, 2. —More freq. in the part.: in lucem editus, Poëta ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (a transl. of the Euripid. ton phunta); cf. Ov. M. 15, 221:

    editus partu,

    id. ib. 5, 517; 9, 678; id. F. 5, 26:

    Venus aquis,

    id. H. 7, 60; cf.:

    Limnate flumine Gange,

    id. M. 5, 48;

    for which: de flumine,

    id. H. 5, 10 (cf. Zumpt, Gramm. §

    451): ille hac,

    Ov. M. 10, 298; cf.:

    Maecenas atavis regibus,

    Hor. C. 1, 1, 1:

    infans ex nepte Julia,

    Suet. Aug. 65 et saep.—
    2.
    Transf.:

    (tellus) Edidit innumeras species,

    Ov. M. 1, 436; cf. Liv. 21, 41:

    frondem ulmus,

    puts forth, Col. 5, 6, 2:

    ea (sc. academia) praestantissimos in eloquentia viros edidit,

    Quint. 12, 2, 25.—
    B.
    Of literary productions, to put forth, to publish (class.):

    de republica libros,

    Cic. Brut. 5, 19; so,

    librum contra suum doctorem,

    id. Ac. 2, 4, 12:

    annales suos,

    id. Att. 2, 16, 4:

    orationem scriptam,

    Sall. C. 31, 6:

    aliquid,

    Cic. Leg. 1, 2, 7; Quint. 5, 10, 120; 3, 1, 18; 2, 1, 11; Hor. A. P. 390 et saep.—
    C.
    Transf., to set forth, publish, relate, tell, utter, announce, declare = exponere;

    esp. of the responses of priests and oracles, the decrees of authorities, etc.: apud eosdem (sc. censores) qui magistratu abierint edant et exponant, quid in magistratu gesserint,

    Cic. Leg. 3, 20, 47; cf. Hor. S. 2, 5, 61:

    ede illa, quae coeperas, et Bruto et mihi,

    Cic. Brut. 5, 20:

    nomen parentum,

    Ov. M. 3, 580; 9, 531; Hor. S. 2, 4, 10:

    veros ortus,

    Ov. M. 2, 43; cf.:

    auctor necis editus,

    id. ib. 8, 449:

    mea fata tibi,

    id. 11, 668 et saep. —With acc. and inf.:

    Apollo Pythius oraculum edidit, Spartam nulla re alia esse perituram, etc.,

    Cic. Off. 2, 22, 77; cf. Liv. 40, 45; 22, 10; 42, 2.—With dupl. acc.:

    auctorem doctrinae ejus falso Pythagoran edunt,

    id. 1, 18; cf. id. 1, 46; 27, 27 fin.:

    haec mihi, quae canerem Titio, deus edidit ore,

    Tib. 1, 4, 73:

    iis editis imperiis,

    id. 29, 25; cf.:

    edito alio tempore ac loco (with constitutum tempus et locus),

    Quint. 4, 2, 98:

    opinio in vulgus edita,

    spread abroad, Caes. B. C. 3, 29, 3; cf. Nep. Dat. 6, 4:

    consilia hostium,

    i. e. to divulge, betray, Liv. 10, 27 et saep.— Poet.:

    arma violentaque bella,

    i. e. to sing, celebrate in song, Ov. Am. 1, 1, 1.—Hence,
    2.
    Jurid. and polit. t. t., to give out, promulgate, proclaim, ordain:

    qua quisque actione agere volet, eam prius edere debet. Nam aequissimum videtur, eum, qui acturus est, edere actionem, etc.,

    Dig. 2, 13 (tit. De edendo), 1 sq.:

    verba,

    Cic. Quint. 20, 63; cf.

    judicium,

    id. ib. 21: tribus, said of the plaintiff in a causa sodaliciorum, to name the tribus (since he had the right, in order to choose the judges, to propose to the defendant four tribus, from which the latter could reject only one, and then to choose the judges according to his own pleasure out of the remaining three, Cic. Planc. 15, 36 sqq.:

    judices editi (= editicii),

    id. ib. 17, 41; cf.

    Wund. Cic. Planc. p. LXXVI. sq., and see editicius: socium tibi in hujus bonis edidisti Quintium,

    hast mentioned, Cic. Quint. 24 fin.:

    quantum Apronius edidisset deberi, tantum ex edicto dandum erat,

    id. Verr. 2, 3, 29; 2, 2, 42: mandata edita, Liv. 31, 19; cf. id. 34, 35:

    ederet (consul) quid fieri velit,

    to command, id. 40, 40; cf. id. 45, 34.—
    (β).
    Transf. beyond the jurid. sphere:

    postquam hanc rationem cordi ventrique edidi, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 8, 12.—
    D.
    Of other objects, to produce, perform, bring about, cause (freq. and class.):

    oves nullum fructum edere ex se sine cultu hominum et curatione possent,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    vitales motus,

    Lucr. 3, 560:

    proelia pugnasque,

    id. 2, 119; 4, 1010; Liv. 8, 9; 21, 43 al.; cf.

    caedem,

    id. 5, 13; 10, 45 al.:

    strages,

    Verg. A. 9, 785 and 527:

    aliquantum trepidationis,

    Liv. 21, 28; cf.

    tumultum,

    id. 36, 19:

    ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13 fin.:

    scelus, facinus,

    to perpetrate, id. Phil. 13, 9 fin.:

    annuam operam,

    i. e. to perform, Liv. 5, 4; cf. id. 3, 63; Suet. Tib. 35:

    munus gladiatorium (with parare),

    to exhibit, Liv. 28, 21; Suet. Calig. 18; cf.

    ludos,

    Tac. A. 1, 15; 3, 64; Suet. Caes. 10 al.:

    spectaculum,

    Tac. A. 14, 17; id. H. 2, 67; Suet. Caes. 44 et saep.:

    gladiatores,

    Suet. Aug. 45 et saep.:

    exemplum severitatis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 5;

    so more freq.: exempla in aliquem,

    Ter. Eun. 5, 6, 21; Caes. B. G. 1, 31, 12; Liv. 29, 9 fin. and 27; cf.:

    scelus in aliquem,

    Cic. Sest. 27.
    III.
    To raise up, lift, elevate:

    corpus celerem super equum,

    Tib. 4, 1, 114.—Hence,
    1.
    ēdĭtus, a, um, P. a. (set forth, heightened; hence, like excelsus).
    A.
    Prop., of places, elevated, high, lofty (cf.:

    altus, celsus, excelsus, sublimis, procerus, arduus, praeceps, profundus), opp. to flat, level (cf.: collis paululum ex planitie editus,

    Caes. B. G. 2, 8, 3; id. B. C. 1, 43, 2; Sall. J. 92, 5; Tac. A. 15, 27—very freq. and class.):

    Henna est loco perexcelso atque edito,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; Caes. B. G. 3, 19, 1 (with acclivis); 7, 18, 3; id. B. C. 3, 37, 4; Sall. J. 92, 5; 98, 3; Liv. 2, 50 et saep.— Comp., Caes. B. C. 1, 7, 5; 1, 43, 2; Sen. N. Q. 7, 5. — Sup., Auct. B. Alex. 28; 31; 72; Just. 2, 1, 17 al.—
    * B.
    Trop.:

    viribus editior,

    stronger, Hor. S. 1, 3, 110.— Adv. does not occur.—
    2.
    ēdĭtum, i, n.
    A.
    A height:

    in edito,

    Suet. Aug. 72:

    ex edito,

    Plin. 31, 3, 27.— Plur.:

    edita montium,

    Tac. A. 4, 46; 12, 56: in editis, Treb. Trig. Tyr. 26.—
    B.
    Transf., a command, order, Ov. M. 11, 647; cf. Liv. 25, 12, 4.
    3.
    ĕdo, ōnis, m. [1. edo], a glutton, Varr. ap. Non. 48, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > edo

  • 5 Esquiliae

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Esquiliae

  • 6 Esquiliarius

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Esquiliarius

  • 7 Esquilina

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Esquilina

  • 8 Esquilinus

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Esquilinus

  • 9 Esquilius

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Esquilius

  • 10 Exquiliarius

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Exquiliarius

  • 11 Exquilinus

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Exquilinus

  • 12 Exquilius

    Esquĭlĭae (less correctly, Exqui-liae, Aesquiliae), ārum, f. [perh. from aesculus, a kind of oak], the largest of the seven hills of Rome, with several separate heights (whence the plur. form); added to the city by Servius Tullius; now the heights of Santa Maria Maggiore, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Liv. 1, 44; Ov. F. 3, 246; 6, 601; Prop. 3 (4), 23, 24; Hor. S. 1, 8, 14; Tac. A. 15, 40; Suet. Tib. 15; Juv. 11, 51 et saep. In earlier times low people were buried there;

    hence: atrae,

    Hor. S. 2, 6, 33.—
    II.
    Derivv.,
    A.
    Esquĭlĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    mons, i. q. Esquiliae,

    Ov. F. 2, 435.—
    B.
    Esquĭlīnus ( Exq-), a, um, adj., the same:

    tribus,

    Varr. L. L. 5, § 45 Müll.; Liv. 45, 15; Plin. 18, 3, 3, § 13 al.:

    porta,

    Tac. A. 2, 32 fin.; also simply, Esquilina, ae, f., Cic. Pis. 23 fin.:

    campus,

    Suet. Claud. 25: alites, i. e. birds of prey (which devoured the bodies of criminals executed on the Esquiline), Hor. Epod. 5, 100; cf.

    veneficium (for which human bones, etc., were brought from the Esquiline),

    id. ib. 17, 58.—
    * C.
    Esquĭlĭārĭus ( Exq-), a, um, adj., Esquiline:

    collis,

    Liv. 1, 48, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Exquilius

  • 13 fibra

    fī̆bra, ae, f. [acc. to Doed. Syn. 3, p. 22, kindr. with filum (cf. the Eng. string in both senses)], a fibre, filament, in a plant, in a part of an animal's body, etc. (cf. nervus).
    I.
    Lit.:

    viriditas herbescens, nixa fibris stirpium, sensim adolescit,

    Cic. de Sen. 15, 51:

    omnes radicum fibras evellere,

    id. Tusc. 3, 6, 13:

    recurvae radicis,

    Ov. M. 14, 633:

    alliorum,

    Verg. M. 88:

    tubera undique terra circumdata nullisque fibris nixa aut saltem capillamentis,

    Plin. 19, 2, 11, § 33; Col. 11, 2, 9; 11, 3, 21:

    pulmo in duas fibras ungulae bubulae modo dividitur..jecur in quatuor fibras dividitur,

    i. e. parts, divisions, Cels. 4, 11:

    perlucentes numerare in pectore fibras,

    Ov. M. 6, 391:

    quid fissum in extis, quid fibra valeat, accipio,

    Cic. Div. 1, 10, 16; cf.:

    pericula praemonent, non fibris modo extisque, sed alia quadam significatione,

    Plin. 8, 28, 42, § 102:

    altera fibra (jecoris),

    id. 11, 37, 76, § 196; 32, 6, 21, § 60: fibrae cincinnorum madentes, Cic. Fragm. ap. Serv. Verg. G. 1, 120 et saep.—
    II.
    Transf., entrails in gen. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tura focis, vinumque dedit fibrasque bidentis,

    Ov. F. 4, 935; cf.:

    caesorumque boum fibris de more crematis,

    id. M. 13, 637:

    Promethea,

    i. e. the liver devoured by the vulture, Val. Fl. 7, 355; cf. Verg. A. 6, 600: conscia deorum (as giving prognostics;

    v. above I.),

    Tib. 1, 8, 3; cf.:

    sibi commissos fibra locuta deos,

    Prop. 4 (5), 1, 104:

    fibraeque repente Conticuere,

    Sil. 1, 138:

    neque mihi cornea fibra est,

    i. e. I am not so callous, insensible, Pers. 1, 47.—
    2.
    Trop., like our word bowels, of the interior of the earth:

    persequimur omnes ejus (terrae) fibras,

    Plin. 33 praef. § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > fibra

  • 14 funus

    fūnus, ĕris, n. [Sanscr. dhū-mas, smoke; v. fumus], a funeral procession, funeral rites, burial, funeral, usually with reference to the burning of the body; cf.: funus est jam ardens cadaver; quod dum portatur, exsequias dicimus; crematum, reliquias;

    conditum jam, sepulcrum,

    Serv. ad Verg. A. 2, 539 (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    funus, quo amici conveniunt ad exsequias cohonestandas,

    Cic. Quint. 15, 50; cf.:

    mater exsequias illius funeris prosecuta,

    id. Clu. 71, 201:

    funus innumeris exsequiis celebratum,

    Plin. 10, 43, 60, § 122:

    mercedem funeris ac sepulturae constituere,

    Cic. Verr. 2, 5, 51, § 134:

    maeror funeris,

    id. Lael. 3, 11:

    cui acerbissimum funus ducitur,

    id. Quint. 15, 50; cf.:

    funus triumphali portā ducendum,

    Suet. Aug. 100:

    facere filio,

    Cic. Clu. 9, 28:

    celebrare,

    Liv. 8, 10, 10:

    ornare,

    Cic. Rep. 6, 2; Suet. Aug. 100:

    paterno funeri omnia justa solvere,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    funeri operam dare,

    id. Att. 15, 1, B, 1:

    venire in funus,

    id. ib.: pro ea copia quae Athenis erat, funus ei (Marcello) satis amplum faciendum curavi, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3:

    funus militare alicui facere,

    Liv. 3, 43, 7; cf.:

    prodire (alicui) in funus,

    Ter. And. 1, 1, 88; Varr. R. R. 1, 69, 2:

    funere efferri,

    Cic. de Or. 2, 55, 225; Suet. Ner. 9; 30; 33:

    praetereunte funere,

    id. Tib. 57:

    corpus crematum publico funere,

    id. ib. 75:

    nec te in tua funera mater Produxi (= funus tuum duxi),

    Verg. A. 9, 486:

    funus imagines Ducant triumphales tuum,

    i. e. be borne at the head of the procession, Hor. Epod. 8, 11:

    sub ipsum funus,

    id. C. 2, 18, 18:

    statim a funere,

    Suet. Caes. 85.—Comically: fecisti funus med absente prandio: Cur ausu's facere, quoi ego adaeque heres eram? have buried, i. e. devoured it, Plaut. Men. 3, 2, 27.—In plur.:

    funera agitant, exsequia ititant,

    Naev. 3, 9: nemo me lacrumis decoret, nec funera fletu Faxit, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34, and de Sen. 20, 73 (Epigr. 3, p. 162 Vahl.);

    poetically imitated by Cicero: linquamus amicis Maerorem, ut celebrent funera cum gemitu, Cic. poët. Tusc. 1, 49, 117: cum senatus auctoritatem suam in virorum fortium funeribus ornamentisque ostenderit,

    id. Phil. 9, 7, 16:

    edictum, quod de funeribus habeant (aediles curules),

    id. ib. §

    17: tristia,

    Hor. Ep. 2, 2, 74:

    tria si concurrant foro,

    id. S. 1, 6, 43:

    justa reddere alicui,

    Plin. 10, 2, 2, § 4; Sil. 2, 184.—
    B.
    Transf.
    1.
    A dead body, corpse, =cadaver ( poet.):

    haeccine parva meum funus arena teget?

    Prop. 1, 17, 8:

    lacerum,

    Verg. A. 9, 491.—In plur., of a corpse, Val. Fl. 3, 298:

    mixta senum ac juvenum densentur funera,

    Hor. C. 1, 28, 19; of the manes of the departed:

    cum semel infernas intrarunt funera leges,

    Prop. 4 (5), 11, 3.—
    2.
    Death, esp. violent death, murder (mostly poet.):

    maturo propior... funeri,

    Hor. C. 3, 15, 4:

    vicinum funus ut aegros Exanimat,

    id. S. 1, 4, 126:

    exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnin Flebant,

    Verg. E. 5, 20:

    (quos) Abstulit atra dies, et funere mersit acerbo,

    id. A. 6, 429:

    qui patrios foedasti funere vultus,

    with murder, id. ib. 2, 539.—Freq. in plur.:

    quae funera Turnus Ediderit,

    Verg. A. 9, 526; cf. id. ib. 10, 602; Hor. C. 1, 15, 10; 4, 14, 49; once in Cic., acc. to Nonius: ut vix hominum acerbis funeribus satietur, Cic. Fragm. ap. Non. 300, 26 (id. Rep. 2, 41 Mos.).—
    II.
    Trop., destruction, ruin, fall (rare but class.):

    vir summā eloquentiā dixit graviter, casum illum meum funus esse rei publicae, sed funus justum et indictum,

    Cic. Prov. Cons. 19, 45:

    dum Capitolio Regina (Cleopatra) dementes ruinas Funus et imperio parabat,

    Hor. C. 1, 37, 8. —In plur.:

    sub lacrimosa Trojae Funera,

    Hor. C. 1, 8, 15:

    pro dira pudoris funera,

    Luc. 4, 231.—Also concr. of persons plotting destruction:

    Gabinium et Pisonem, duo rei publicae portenta ac paene funera,

    Cic. Prov. Cons. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > funus

  • 15 Glaucus

    Glaucus, i, m., = Glaukos, a Greek proper name.
    I. II. III.
    A fisherman of Anthedon, in Eubœa, who was changed into a sea-god, Ov. M. 13, 906 sq.; 14, 9; 38; 68;

    7, 233: Glauci chorus,

    the Nereids, Verg. A. 5, 823; Stat. Th. 7, 335.

    Lewis & Short latin dictionary > Glaucus

  • 16 haurio

    haurĭo, hausi, haustum, 4 (archaic imperf. hauribant, Lucr. 5, 1324; perf. subj. haurierint, Varr. ap. Prisc. p. 905 P.; part. perf. haurītus, App. M. 3, p. 139; 6, p. 178; supin. hauritu, id. ib. 2, p. 121; part. fut. hauritura, Juv. in Joh. 2, 253:

    hausurus,

    Verg. A. 4, 383; Sil. 7, 584; 16, 11:

    hausturus,

    Sen. Q. N. 4, 2, 1; dep. perf. foramen fama est lucem hausum, Sol. 5, 15), v. a. [perh. for haus-io; cf. hio, hisco; prop. to empty], to draw up or out, to draw (class., esp. freq. in the transf. and trop. signif.; cf. sorbeo).
    I.
    Lit., to draw water, etc.:

    cum vidisset haustam aquam de jugi puteo, terrae motum dixit instare,

    Cic. Div. 1, 50, 112:

    palmis hausta duabus aqua,

    Ov. F. 2, 294:

    is neque limo Turbatam haurit aquam,

    Hor. S. 1, 1, 60:

    ipse manus hausta victrices abluit unda,

    Ov. M. 4, 740.— Absol.:

    num igitur, si potare velit, de dolio sibi hauriendum putet?

    Cic. Brut. 83, 288. —Prov.: de faece haurire, to draw from the dregs, i. e. to choose the worst:

    tu quidem de faece hauris,

    i. e. speak of the worst orators, id. ib. 69, 244.—
    B.
    Transf.
    1.
    To drain, drink up; to spill, shed:

    ita vina ex libidine hauriuntur, atque etiam praemio invitatur ebrietas (shortly before and after, bibere),

    Plin. 14, 22, 28, § 140; cf. id. ib. § 146; and: cui non audita est obscoenae Salmacis undae Aethiopesque lacus, quos si quis faucibus hausit, Aut furit [p. 843] aut, etc., Ov. M. 15, 320 (for which:

    qui ex Clitorio lacu biberint,

    Plin. 31, 2, 13, § 16):

    quae (pocula) simul arenti sitientes hausimus ore,

    i. e. drained, emptied, drunk off, Ov. M. 14, 277; so,

    cratera,

    id. ib. 8, 680:

    spumantem pateram,

    Verg. A. 1, 738: statim me perculso ad meum sanguinem hauriendum, et spirante re publica ad ejus spolia detrahenda advolaverunt, to drain, i. e. to spill, shed, Cic. Sest. 24, 54:

    cruorem,

    Ov. M. 7, 333; 13, 331:

    nudantis cervicem jugulumque, et reliquum sanguinem jubentes haurire,

    Liv. 22, 51, 7; Lact. 5, 1, 8:

    quem (sanguinem) civiles hauserunt,

    Luc. 1, 13.—
    b.
    Of things:

    imoque a gurgite pontus Vertitur et canas alveus haurit aquas,

    draws in, lets in, Ov. F. 3, 591: jam flammae tulerint, inimicus et hauserit ensis, drunk up, i. e. their blood, Verg. A. 2, 600.—
    2.
    In gen., to tear up, pluck out, draw out, to take to one's self, take; to swallow, devour, consume, exhaust:

    (ventus) Arbusta evolvens radicibus haurit ab imis,

    Lucr. 6, 141:

    haurit arenas ungula,

    Stat. Th. 2, 46; cf.:

    humumque Effodit... terraeque immurmurat haustae,

    i. e. torn up, dug up, Ov. M. 11, 187:

    Actoridae magni rostro femur hausit adunco (= transfodit),

    tore open, id. ib. 8, 370:

    pectora ferro,

    id. ib. 8, 438:

    latus alicui,

    Lucr. 5, 1324; Ov. M. 5, 126; 9, 412; Verg. A. 10, 314; Luc. 10, 387:

    ventrem atque inguina uno alteroque ictu,

    Liv. 7, 10, 10; Sil. 5, 524:

    tum latus ejus gladio haurit,

    Curt. 7, 2, 27:

    impresso gladio jugulum ejus hausisse,

    Tac. H. 1, 41 fin.:

    lumen,

    to pluck out the eye, Ov. M. 13, 564:

    cineres haustos,

    i. e. scraped up, collected, id. ib. 8, 538; so,

    cineres,

    id. ib. 13, 425 sq.; cf. id. ib. 14, 136:

    ille cavis hausto spargit me pulvere palmis,

    id. ib. 9, 35:

    sumptum haurit ex aerario,

    draws, takes, Cic. Agr. 2, 13, 32; cf.:

    at suave est ex magno tollere acervo. Dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas, Cur? etc.,

    Hor. S. 1, 1, 52:

    quia dentibus carent, aut lambunt cibos aut integros hauriunt,

    to swallow, Col. 8, 17, 11; cf.:

    solidos haurire cervos taurosque,

    Plin. 8, 14, 14, § 36: hausisti patrias luxuriosus opes, qs. hast swallowed up, devoured, consumed, Mart. 9, 83, 4:

    nos tellus haurit,

    Sil. 3, 654; cf.:

    sua haurire,

    Tac. A. 16, 18; 2, 8; 3, 72:

    animam recipere auramque communem haurire,

    i. e. inhale, breathe, Quint. 6 praef. §

    12: suspiratus,

    fetching a deep sigh, Ov. M. 14, 129: hauriat hunc oculis ignem crudelis ab alto Dardanus, may he swallow with his eyes, i. e. greedily look at, Verg. A. 4, 661; so,

    aliquid oculis,

    ib. 12, 946; Sil. 11, 284;

    and without oculis: caelum,

    Verg. A. 10, 899; cf.:

    lucem (primae pecudes),

    i. e. to see the light, be born, Verg. G. 2, 340:

    vocemque his auribus hausi,

    I received his voice with these ears, id. A. 4, 359; so,

    dicta auribus,

    Ov. M. 13, 787; cf.:

    oculis auribusque tantum gaudium,

    Liv. 27, 51:

    hauriri urbes terrae hiatibus,

    to be swallowed up, Plin. 36, 15, 24, § 119; cf.:

    cum praealtis paludibus arma, equi haurirentur,

    Tac. H. 5, 15:

    altitudine et mollitia nivis hauriebantur,

    id. ib. 1, 79:

    hauriuntur gurgitibus,

    id. A. 1, 70:

    aggerem ac vineas incendium hausit,

    Liv. 5, 7, 3:

    cunctos incendium hausit,

    Tac. H. 4, 60:

    miratur et haurit Pectore ignes,

    imbibes, Ov. M. 10, 253; cf.:

    flammasque latentes Hausit,

    id. ib. 8, 325:

    caelo medium Sol igneus orbem Hauserat,

    i. e. had rapidly passed through, finished, Verg. G. 4, 427:

    vastum iter,

    Stat. Th. 1, 369: bracchia Cancri (Titan), Col. poët. 10, 313: cum spes arrectae juvenum exsultantiaque haurit Corda pavor pulsans, exhausts = exhaurit, Verg. G. 3, 105:

    pariter pallorque ruborque Purpureas hausere genas,

    Stat. Th. 1, 538.—
    II.
    Trop., to draw, borrow, take, drink in, derive:

    sequimur potissimum Stoicos, non ut interpretes, sed, ut solemus, e fontibus eorum judicio arbitrioque nostro, quantum quoque modo videbitur, hauriemus,

    Cic. Off. 1, 2, 6; cf.:

    fontes, unde hauriretis,

    id. de Or. 1, 46, 203:

    a fontibus potius haurire quam rivulos consectari,

    id. Ac. 1, 2, 8:

    reconditis atque abditis e fontibus haurire,

    id. de Or. 1, 3, 12:

    omnia dixi hausta e fonte naturae,

    id. Fin. 1, 21, 71:

    eodem fonte haurire laudes suas,

    id. Fam. 6, 6, 9; id. Caecin. 27, 78:

    quam (legem) non didicimus, accepimus, legimus, verum ex natura ipsa arripuimus, hausimus, expressimus,

    id. Mil. 4, 10 (quoted in Cic. Or. 49, 165):

    quas (artes) cum domo haurire non posses, arcessivisti ex urbe ea (i. e. Athenis), quae, etc.,

    id. Brut. 97, 332:

    ex divinitate, unde omnes animos haustos aut acceptos aut libatos haberemus,

    id. Div. 2, 11, 26; cf.:

    animos hominum quadam ex parte extrinsecus esse tractos et haustos,

    id. ib. 1, 32, 70:

    quid enim non sorbere animo, quid non haurire cogitatione, cujus sanguinem non bibere censetis?

    id. Phil. 11, 5, 10; cf.:

    libertatem sitiens hausit,

    id. Rep. 1, 43:

    voluptates undique,

    id. Tusc. 5, 6, 16:

    dolorem,

    id. Cael. 24, 59:

    calamitates,

    id. Tusc. 1, 35, 86:

    luctum,

    id. Sest. 29, 63:

    unde laboris Plus haurire mali est quam ex re decerpere fructus,

    Hor. S. 1, 2, 79:

    animo spem turbidus hausit inanem,

    drank in illusive hope, Verg. A. 10, 648:

    expugnationes urbium, populationes agrorum, raptus Penatium hauserant animo,

    had thought of, intended, Tac. H. 1, 51:

    supplicia,

    to suffer, Verg. A. 4, 383:

    (Thessali) velut ex diutina siti nimis avide meram haurientes libertatem,

    indulging, revelling in, Liv. 39, 26, 7; cf.:

    studium philosophiae acriter hausisse,

    Tac. Agr. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > haurio

  • 17 Hippomeneis

    Hippŏmĕnēis, ĭdis, f., = Hippomenêïs, Limone, a daughter of Hippomenes of Athens, who, as a punishment for unchastity, [p. 857] was thrown by her father to a horse to be devoured, Ov. Ib. 337; cf. id. ib. 461 (al. Hippomeneia).

    Lewis & Short latin dictionary > Hippomeneis

  • 18 semesus

    sēmēsus ( sēmiēsus (trisyl.), Verg. A. 3, 244; and 8, 297; cf. Wagn. ib. 3, 578), a, um, adj. [semi-edo], half-eaten, half-devoured, half-consumed (not ante-Aug.):

    praeda,

    Verg. A. 3, 244:

    ossa,

    id. ib. 8, 297:

    pisces,

    Hor. S. 1, 3, 81:

    lardi frusta,

    id. ib. 2, 6, 85:

    serpentes,

    Ov. M. 2, 771:

    lepus,

    Juv. 5, 167:

    obsonia,

    Suet. Tib. 34; id. Vit. 13 fin.:

    corpora liberorum,

    Petr. 141, 11:

    cibi,

    Flor. 4, 2, 69.

    Lewis & Short latin dictionary > semesus

См. также в других словарях:

  • Devoured — Devour De*vour , v. t. [imp. & p. p. {Devoured}; p. pr. & vb. n. {Devouring}.] [F. d[ e]vorer, fr. L. devorare; de + vorare to eat greedily, swallow up. See {Voracious}.] 1. To eat up with greediness; to consume ravenously; to feast upon like a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Devoured Carcass — Saltar a navegación, búsqueda Devoured Carcass EP de Old Funeral Grabación 17 de julio de 1991 Género(s) Death Metal …   Wikipedia Español

  • devoured eaten uppredicate — eaten eaten adj. ingested through the mouth. Contrasted with {uneaten}. [Narrower terms: {consumed}; {devoured, eaten up(predicate)}] [WordNet 1.5 +PJC] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • devoured — adj. consumed violently; eaten up de·vour || dɪ vaÊŠÉ™ v. prey upon, tear to pieces; gobble, consume, gorge …   English contemporary dictionary

  • devoured —    Aina, ai ia, pau …   English-Hawaiian dictionary

  • DEVOURED — …   Useful english dictionary

  • devoured his food — ate his food quickly, ate ravenously …   English contemporary dictionary

  • (be) devoured by something — be devoured by sth idiom to be filled with a strong emotion that seems to control you • She was devoured by envy and hatred. Main entry: ↑devouridiom …   Useful english dictionary

  • be devoured — be totally absorbed by a powerful feeling. → devour …   English new terms dictionary

  • The Legend of the Legendary Heroes — Cover of The Legend of the Legendary Heroes first volume as published by Fujimi Shobo 伝説の勇者の伝説 …   Wikipedia

  • de|vour´ing|ly — de|vour «dih VOWR», transitive verb. 1. to eat (usually said of animals): »The lion devoured the sheep. 2. to eat like an animal; eat very hungrily: »The hungry boy devoured his dinner. SYNONYM(S): gulp. 3. Figurative. to consume, waste, or… …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»