declinatus

dēclīnātus, ūs, m. (declino), die Biegung, Abänderung der Wörter, Varro LL. 9, 34 u.a. – ⇒ Cic. de fin. 5, 17 ist declinatum das Neutrum des Partizips, s. Madvig z. St.

* * *

* * *

    Declinatus, pen. prod. Participium: vt Declinata aetas, apud Quintilianum. Caduque vieillesse.

détourné, dévié

1) отклонять, отводить (ictum L; suspicionem Pt); уводить в сторону (agmen aliquo d. L)

2) смежить, закрыть (d. lumina dulci somno V)

3) сдвинуть, пошатнуть, поколебать

4) избегать, обходить (periculum Just; a malis C; ea, quae nocitura videantur C)

5) отклоняться ( atomi de via declinantes C)

6) обращаться ( ad discendum jus Q); ощущать влечение, тяготеть (d. in aliquam H)

7) уклониться, сбиться ( a recto itinere Q)

8) грам. изменять форму (склонять, спрягать и пр.)

9) клониться к закату

10) принять другой оборот (d. in pejus Q); ослабеть, утихнуть ( declinante morbo PM)

11) относить на счёт (чего-л.), приписывать (d. adversa in inscitiam alicujus T)

* * *

im-pero, āvī, ātum, āre (in u. paro), anbefehlen, befehlen, gebieten, I) im allg.: α) m. Acc.: quae imperarentur facere dixerunt, Caes.: ex libidine leges imperantur, Sall. fr.: alci nuptias locupletis propinquae, Quint.: imperata impensa, Quint. – Partiz. subst., imperātum, ī, n., das Befohlene, die Order, imperatum u. imperata facere, Caes.: ad imperatum non venire, Caes. – β) m. folg. Infin.: signa extemplo canere, Acc. fr.: animo otioso esse, Ter.: sibi omnia assentari, Ter.: frumentum comportare, Sall.: iniuriae oblivisci sibi imperavit, Val. Max.: flectere iter sociis, Verg.: im Passiv, haec ego procurare et idoneus imperor et non invitus, es liegt mir ob od. (medial) ich lege mir auf, Hor. ep. 1, 5, 21: in easdem lautumias etiam ex ceteris oppidis deduci imperantur, Cic. Verr. 5, 68. – u. m. folg. Acc. u. Infin., bes. m. Acc. u. Infin. Pass., Cato, Lucr., Cic. u.a. (vgl. Nipp. Quaest. Caes. p. 121 sq.). – γ) m. folg. indir. Fragesatz, quin tu quid faciam impera, Ter.: quae volo simul imperabo, Ter.: quantum quisque daret pro facultatibus imperabat (bestimmte), Nep. – δ) m. folg. ut u. Konj., Cic. u.a.: m. folg. ne u. Konj., Ter. u. Caes.: m. bl. Coniunctiv, alant imperat classem, Ov.: stringerent ferrum imperavit, Liv.: huic imperat, quas possit, adeat civitates, Caes. – ε) mit Gerund., optimis insternendum vestimentis, Auct. b. Hisp. 33, 3. – ζ) absol.: si quid opus

————

est, impera, Plaut.: impera si quid vis, Plaut.: omnia faciam, impera, Ter. – II) insbes.: A) über jmd. gebieten, herrschen, jmd. befehligen (Ggstz. alci parēre, oboedire, servire), 1) eig.: a) übh.: liberis suis, Ter.: gentibus, Nep.: illo imperante, unter seinem Oberbefehl, Nep. – vocari ad imperandum, um Befehle zu empfangen, Sall.: ebenso adesse ad imperandum, Cic. – bildl., sibi, Cic.: cupiditatibus, Cic.: irae, bezähmen, Ov.: animo, sich überwinden, Curt.: nunc imperare animo nequeo quin, cur periturus essem, scirem, Liv.: ego non possum mihi imperare, quin doleam, Sulp. Sev.: cum, ut ea solveret, sibi imperare non posset, es nicht über sich gewinnen, Cael. in Cic. ep.: tamquam nescias, cui imperem, über wen ich verfüge, Sen. – b) regieren, herrschen, bes. Herrscher, Alleinherrscher (König, Kaiser) sein, imperare coepisse, die Regierung antreten, Plin. pan.: recusabas imperare, Plin. pan.: triduo tantum imperavisse, Treb. Poll.: qui unā die factus est imperator, aliā die visus est imperare, tertiā interemptus est, Treb. Poll.: Titum invitum et a militibus coactum imperasse, Treb. Poll.: imperare (Gordianum) coëgerunt, Capitol.: Iulius Caesar, qui postea imperavit (Alleinherrscher war), Eutr.: Philippus, qui post eum imperavit, Eutr.: alqo imperante, unter jmds. Regierung, Eutr. – 2) übtr.: a) zu viel zumuten, Gewalt antun, voci suae, Plin. ep.: plenis oculis et umenti-

————

bus, Sen.: patrimonio, Sen. – b) vom Landbau, bearbeiten, agris, Sen.: arvis, Verg.: vitibus, Colum. – B) eine Leistung anordnen, anbefehlen, 1) als t. t. des Privatlebens: imp. cenam, Cic.: u. so non domi imperaram, hatte zu Hause keine Befehle (wegen des Essens) gegeben, Cic. – 2) als publiz. u. milit. t. t., eine Leistung, Lieferung anbefehlen, zu stellen od. zu liefern auflegen, frumentum sibi in cellam, Cic.: pecunias privatis, Nep.: naves civitatibus, Nep.: u. so equites, obsides civitatibus, Caes.: u. bl. obsides, Cic.: arma, Caes.: milites, Caes.: m. dopp. Acc., quem (numerum frumenti) ei civitati imperas emendum, Cic. Verr. 3, 173. – C) v. Ärzten, verordnen, alqd, Cels. 7, 20. Sen. de ira 1, 16, 4: v. den Hebammen, Ter. Andr. 484 (aber imperantes sibi, seine Kunden, v. einem Arzte, Alfen. dig. 38, 1, 26). – D) als publiz. t. t., die Bürger zu den Comitia centuriata beordern, rufen, exercitum (das Volk), Varro LL. 6, 88 u. 95. Gell. 15, 27, 4: u. so scherzh. Plaut. capt. 155 u. (im Doppelsinn) Plaut. cist. 58. – E) als gramm. t. t., imperandi modus, der Imperativ, Mart. Cap. 3. § 234: imperandi declinatus, die Abänderung des Imperativs, Varro LL. 10, 32. – ⇒ Archaist. Form imperassit = imperaverit, Cic. de legg. 3, 6. – Nbf. indupero, s. bes.

in-dēclīnātus, a, um (in u. declino), unverändert, beständig, v. Pers., indeclinatus amico, Ov. ex Pont. 4, 10, 83: amicitia, Ov. trist. 4, 5, 24.

dē-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [CLINO = klinô], orig. to bend from the straight path; to turn aside or away (freq. and class.).

Lit.

Act.:

ego modo declinavi paullum me extra viam,

Plaut. Aul. 4, 8, 11; cf.:

sese rectā regione viai,

Lucr. 2, 250; and: se a terris omnia numina, Poët. ap. Suet. Aug. 70:

lumina, Catull. 64, 91: agmen,

Liv. 1, 28; 36, 23:

nares in alteram partem,

Cels. 8, 5.— Poet. of the eyes, to bend down, i. e. to lower, close them in sleep: nec dulci declinat lumina somno, * Verg. A. 4, 185.—

Neutr.:

paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem,

Cic. Fin. 5, 2, 5; id. Att. 14, 17, 2; Liv. 38, 20, 8.—So of the oblique motion of atoms (corresp. with oblique ferri): si omnes atomi declinabunt, nullae umquam cohaerescent;

sive aliae declinabunt, aliae suo nutu recte ferentur, etc.,

Cic. Fin. 1, 6, 19 sq.; cf. id. Fat. 9, 18 (preceded by cur Epicurus atomos de via deducat):

quae nova causa in natura est, qua declinet atomus? 20, 46 (the reading quae declinet atomum is wrong),

id. N. D. 1, 25.—

Trop.

In gen.

Act., to turn aside: neque (mulierem) declinatam quicquam ab aliarum ingenio ullam reperias, who has departed, deviated, * Ter. Hec. 2, 1, 3; cf.:

quaedam verborum flgurae paulum figuris sententiarum declinantur,

Quint. 9, 3, 88; id. 10, 3, 33:

neque spe, neque metu declinatus animus,

id. 12, 1, 16:

Cato literas Graecas aetate jam declinata didicit,

in the decline of life, id. 12, 11, 23. —

Neutr., to turn aside, deviate, turn away:

de via,

Cic. Lael. 17; cf.:

de statu suo,

id. Clu. 38, 106:

a religione officii,

id. Verr. 2, 3, 1:

a malis (opp. appetere bona),

id. Tusc. 4, 6, 13:

a parvis delictis diligentius,

id. Off. 1, 40 fin.:

aliquantulum a proposito,

id. Or. 40, 138:

a recto itinere (oratio),

Quint. 4, 3, 14 al.:

gemma paulum declinans a topazio in aurum,

passing, Plin. 37, 8, 34, § 113:

ut eo revocetur unde huc declinavit oratio,

digressed, Cic. de Or. 2, 38; cf. id. Leg. 1, 21 fin.:

quantum in Italiam declinaverat belli,

Liv. 28, 1:

in asperam Pholoen,

Hor. Od. 1, 33, 7:

in pejus,

Quint. 10, 2, 16:

ad discendum jus,

Quint. 12, 3, 9; cf. id. 7, 2, 30.— Absol.:

declinasse me paululum et praesentes fluctus fugisse,

Cic. Sest. 34:

paulatim amor,

decreases, Ov. M. 9, 460:

dies coeperat declinare,

Vulg. Luc. 9, 12. —

In partic. grammat. t. t., to vary, inflect a part of speech.

In the older grammarians, of every kind of inflection (declension, conjugation, comparison, derivation, etc.), Varr. L. L. 8, § 2 sq.; 10, § 11 sq.; cf. also Quint. 1, 4, 22; 1, 5, 63 al. —

In the later grammarians, to decline, in the strict sense, Charis, p. 8 sq. et al. —

Transf., with an object denoting that from which one turns aside; to avoid, to shun (classical, most freq. in Cic.);

nec satis recte (oratio) declinat impetum, nisi etiam in cedendo quid deceat intellegit,

Cic. Or. 68, 228; cf.

, corresp. with vitare,

id. Att. 8, 11, D. fin.; and:

ictum,

Liv. 42, 63, 4:

urbem,

Cic. Planc. 41:

laqueos judicii,

id. Mil. 15, 40:

appetuntur quae secundum naturam sunt, declinantur contraria,

id. N. D. 3, 13, 33:

vitia,

id. Off. 1, 6, 19:

ea quae nocitura videantur,

id. ib. 1, 4; cf. Tac. A. 13, 4:

invidiam,

id. H. 4, 41 fin.; Suet. Caes. 4:

impudicitiam uxoris,

Tac. A. 6, 51:

oppida ut busta,

Amm. 16, 2, 12.

impĕro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic form, imperassit, Cic. Leg. 3, 3, 6, and induperantum = imperantium, Enn. Ann. v. 413 Vahl.), v. a. and n. [in-paro], to command, order, enjoin (cf.: jubeo, praecipio, mando).

In gen., constr. with acc., an inf. or an object-clause, a relative-clause, with ut, ne, or the simple subj., with the simple dat. or absol.

With acc. (and dat. personæ):

faciendum id nobis quod parentes imperant,

Plaut. Stich. 1, 1, 53:

fac quod imperat,

id. Poen. 5, 3, 29; Ter. Hec. 2, 2, 2:

quae imperarentur, facere dixerunt,

Caes. B. G. 2, 32, 3:

numquid aliud imperas?

Ter. Eun. 2, 1, 7; id. Heaut. 4, 3, 26:

sto exspectans, si quid mihi imperent,

id. Eun. 3, 5, 46:

nonnumquam etiam puerum vocaret: credo, cui cenam imperaret,

i. e. ordered to get him his supper, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

imperat ei nuptias,

Quint. 7, 1, 14:

vigilias,

id. 11, 3, 26:

certum modum,

id. 11, 2, 27:

moram et sollicitudinem initiis impero,

id. 10, 3, 9: graves dominae cogitationum libidines infinita quaedam cogunt atque imperant, Cic. Fragm. ap. Non. 424, 30 (Rep. 6, 1 Mos.):

utque Imperet hoc natura potens,

Hor. S. 2, 1, 51.—In pass.:

arma imperata a populo Romano,

Liv. 40, 34, 9:

quod ipsum imperari optimum est,

Quint. 2, 5, 6:

imperata pensa,

id. 3, 7, 6:

exemplar imperatae schemae,

Suet. Tib. 43.—

With inf. or an object-clause (esp. freq. in the post-Aug. per.; in Cic. and Cæs. only with inf. pass. or dep.):

animo nunc jam otioso esse impero,

Ter. And. 5, 2, 1:

imperavi egomet mihi omnia assentari,

id. Eun. 2, 2, 21:

jungere equos Titan velocibus imperat Horis,

Ov. M. 2, 118; 3, 4:

nec minus in certo dentes cadere imperat aetas Tempore,

Lucr. 5, 672:

has omnes actuarias imperat fieri,

Caes. B. G. 5, 1, 3:

pericula vilia habere,

Sall. C. 16, 2:

frumentum conportare,

id. J. 48, 2; Hirt. B. G. 8, 27; Curt. 10, 1, 19; Tac. A. 2, 25:

Liviam ad se deduci imperavit,

Suet. Calig. 25; id. Aug. 27; id. Tib. 60.—In pass.: in has lautumias, si qui publice custodiendi sunt, ex ceteris oppidis deduci imperantur, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69.—

act.:

haec ego procurare et idoneus imperor,

Hor. Ep. 1, 5, 21. —

With a rel.-clause (very rare):

imperabat coram, quid opus facto esset puerperae,

Ter. And. 3, 2, 10:

quin tu, quod faciam, impera,

id. Phorm. 1, 4, 46; Plaut. Curc. 1, 1, 3 and 6; id. Capt. 2, 3, 10.—

With ut, ne, or the simple subj.:

ecce Apollo mihi ex oraculo imperat, Ut, etc.,

Plaut. Men. 5, 2, 87:

his, uti conquirerent et reducerent, imperavit,

Caes. B. G. 1, 28, 1:

consulibus designatis imperavit senatus, ut, etc.,

Liv. 42, 28, 7: quibus negotium a senatu est imperatum, ut, etc., S. C. ap. Front. Aquaed. 104; Petr. 1:

mihi, ne abscedam, imperat,

Ter. Eun. 3, 5, 30:

Caesar suis imperavit, ne, etc.,

Caes. B. G. 1, 46, 2; 2, 32, 2; 3, 89, 4:

letoque det imperat Argum,

Ov. M. 1, 670; 13, 659. —

With simple dat.:

si huic imperabo, probe tectum habebo,

Plaut. Most. 4, 1, 14 (cf. above a):

aliquid alicui,

Ter. Eun. 3, 5, 46; Cic. Rosc. Am. 21, 59. —

Absol.: Pa. Jubesne? Ch. Jubeo, cogo atque impero, Ter. Eun. 2, 3, 97:

si quid opus est, impera,

Plaut. Am. 3, 3, 1:

impera, si quid vis,

id. Aul. 2, 1, 23:

omnia faciam: impera,

Ter. Heaut. 5, 5, 11:

quidvis oneris impone, impera,

id. And. 5, 3, 26.

In partic.

In publicists' lang., to order to be furnished or supplied, to give orders for, make a requisition for:

cum frumentum sibi in cellam imperavisset (Verrem),

Cic. Div. in Caecil. 10, 30:

quem (numerum frumenti) ei civitati imperas emendum,

id. Verr. 2, 3, 74, § 173:

negas fratrem meum pecuniam ullam in remiges imperasse,

id. Fl. 14, 33:

pecuniam,

id. ib. § 32; cf.:

argenti pondo ducenta milia Jugurthae,

Sall. J. 62, 5:

arma,

Caes. B. C. 1, 6 fin.:

equites civitatibus,

id. B. G. 6, 4 fin.; cf.:

quam maximum militum numerum provinciae toti,

id. ib. 1, 7, 2:

obsides reliquis civitatibus,

id. ib. 7, 64, 1; so, obsides Cic. de Imp. Pomp. 12, 35; Suet. Caes. 25. —

In publicists' and milit. lang., alicui or absol., to command, govern, rule over:

his (magistratibus) praescribendus est imperandi modus... qui modeste paret, videtur, qui aliquando imperet, dignus esse,

Cic. Leg. 3, 2, 5; cf.:

sic noster populus in pace et domi imperat,

id. Rep. 1, 40:

nulla est tam stulta civitas, quae non injuste imperare malit, quam servire juste,

id. ib. 3, 18; cf.

also: cum is, qui imperat aliis, servit ipse nulli cupiditati,

id. ib. 1, 34:

omnibus gentibus ac nationibus terra marique imperare,

id. de Imp. Pomp. 19, 56; cf.:

jus esse belli, ut, qui vicissent, iis, quos vicissent, quemadmodum vellent imperarent,

Caes. B. G. 1, 36, 1:

Jugurtha omni Numidiae imperare parat,

Sall. J. 13, 2:

quot nationibus imperabat,

Quint. 11, 2, 50:

clarus Anchisae Venerisque sanguis Imperet,

Hor. Carm. Sec. 51; cf. id. C. 3, 6, 5:

recusabat imperare,

i. e. to be emperor, Plin. Pan. 5, 5; cf.:

ipsum quandoque imperaturum,

Suet. Claud. 3; id. Galb. 4; id. Oth. 4; id. Vit. 14; id. Tit. 2 et saep.— Hence,

Ad imperandum, to receive orders or instructions:

nunc ades ad imperandum, vel ad parendum potius: sic enim antiqui loquebantur,

Cic. Fam. 9, 25, 2; cf.:

cum ipse ad imperandum Tisidium vocaretur,

Sall. J. 62, 8 Kritz.—

Transf., beyond the publicist's sphere, to command, master, govern, rule, control:

liberis,

Ter. Ad. 1, 1, 51:

imperare sibi, maximum imperium est,

Sen. Ep. 113 fin.:

ut nobismet ipsis imperemus,

Cic. Tusc. 2, 21, 47:

cum homines cupiditatibus iis, quibus ceteri serviunt, imperabunt,

id. Lael. 22, 82:

accensae irae,

Ov. M. 9, 28:

dolori,

Plin. Ep. 8, 19, 2:

lacrimis,

Sil. 2, 652:

amori suo,

Petr. 83:

ingenio suo,

Sen. Contr. 1 praef. med.; cf.:

imperare animo nequivi, quin, priusquam perirem, cur periturus essem, scirem,

Liv. 34, 31, 2: quibus egestas imperat, rules, governs, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. v. 357 Vahl.): imperat arvis, holds control over, i. e. forces to be productive, Verg. G. 1, 99; cf.:

sola terrae seges imperatur,

Tac. G. 26:

fertilibus agris non est imperandum,

Sen. Tranq. 15:

sic imperant vitibus et eas multis palmitibus onerant,

Col. 3, 3, 6:

alius patrimonio suo plus imperavit quam ferre possit,

Sen. Tranq. 4; cf.

also trop.: tamquam nescias, cui imperem: Epicurum,

id. Ep. 29 fin.:

dum per continuos dies nimis imperat voci, rursus sanguinem reddidit,

Plin. Ep. 5, 19, 6: imperat ergo viro [p. 902] (mulier), Juv. 6, 224.— Absol.:

animum rege, qui, nisi paret, Imperat,

Hor. Ep. 1, 2, 63:

permittat, an vetet an imperet (lex),

Quint. 7, 7, 7:

(eloquentia) hic regnat, hic imperat, hic sola vincit,

id. 7, 4, 24.—

In publicists' lang., to order the citizens to assemble, to summon:

dein consul eloquitur ad exercitum: Impero qua convenit ad comitia centuriata,

Varr. L. L. 6, § 88 Müll.; Gell. 15, 27, 4;

so comically,

Plaut. Capt. 1, 2, 52; cf. id. Cist. 1, 1, 60.—

In medic. lang., to order, prescribe: non idem imperassem omnibus per diversa aegrotantibus, Sen. de Ira, 1, 16; Plin. 24, 1, 1, § 5:

si vires patiuntur, imperanda tridui abstinentia est,

Cels. 7, 20.—

In gram.:

imperandi declinatus,

i. e. inflections of the imperative, Varr. L. L. 10, § 32 Müll.— Hence, impĕ-rātum, i, n., that which is commanded, a command, order:

jussus arma abicere, imperatum facit,

executes the order, obeys, Caes. B. G. 5, 37, 1; freq. in plur.:

imperata facere,

id. ib. 2, 3, 3; 5, 20 fin.; 6, 10, 3; id. B. C. 1, 60, 1; 2, 12, 4; 3, 34, 2 al.; cf.:

imperata detrectare,

Suet. Caes. 54:

Senones ad imperatum non venire,

according to orders, as ordered, Caes. B. G. 6, 2, 3.

impĕro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic form, imperassit, Cic. Leg. 3, 3, 6, and induperantum = imperantium, Enn. Ann. v. 413 Vahl.), v. a. and n. [in-paro], to command, order, enjoin (cf.: jubeo, praecipio, mando).

In gen., constr. with acc., an inf. or an object-clause, a relative-clause, with ut, ne, or the simple subj., with the simple dat. or absol.

With acc. (and dat. personæ):

faciendum id nobis quod parentes imperant,

Plaut. Stich. 1, 1, 53:

fac quod imperat,

id. Poen. 5, 3, 29; Ter. Hec. 2, 2, 2:

quae imperarentur, facere dixerunt,

Caes. B. G. 2, 32, 3:

numquid aliud imperas?

Ter. Eun. 2, 1, 7; id. Heaut. 4, 3, 26:

sto exspectans, si quid mihi imperent,

id. Eun. 3, 5, 46:

nonnumquam etiam puerum vocaret: credo, cui cenam imperaret,

i. e. ordered to get him his supper, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

imperat ei nuptias,

Quint. 7, 1, 14:

vigilias,

id. 11, 3, 26:

certum modum,

id. 11, 2, 27:

moram et sollicitudinem initiis impero,

id. 10, 3, 9: graves dominae cogitationum libidines infinita quaedam cogunt atque imperant, Cic. Fragm. ap. Non. 424, 30 (Rep. 6, 1 Mos.):

utque Imperet hoc natura potens,

Hor. S. 2, 1, 51.—In pass.:

arma imperata a populo Romano,

Liv. 40, 34, 9:

quod ipsum imperari optimum est,

Quint. 2, 5, 6:

imperata pensa,

id. 3, 7, 6:

exemplar imperatae schemae,

Suet. Tib. 43.—

With inf. or an object-clause (esp. freq. in the post-Aug. per.; in Cic. and Cæs. only with inf. pass. or dep.):

animo nunc jam otioso esse impero,

Ter. And. 5, 2, 1:

imperavi egomet mihi omnia assentari,

id. Eun. 2, 2, 21:

jungere equos Titan velocibus imperat Horis,

Ov. M. 2, 118; 3, 4:

nec minus in certo dentes cadere imperat aetas Tempore,

Lucr. 5, 672:

has omnes actuarias imperat fieri,

Caes. B. G. 5, 1, 3:

pericula vilia habere,

Sall. C. 16, 2:

frumentum conportare,

id. J. 48, 2; Hirt. B. G. 8, 27; Curt. 10, 1, 19; Tac. A. 2, 25:

Liviam ad se deduci imperavit,

Suet. Calig. 25; id. Aug. 27; id. Tib. 60.—In pass.: in has lautumias, si qui publice custodiendi sunt, ex ceteris oppidis deduci imperantur, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69.—

act.:

haec ego procurare et idoneus imperor,

Hor. Ep. 1, 5, 21. —

With a rel.-clause (very rare):

imperabat coram, quid opus facto esset puerperae,

Ter. And. 3, 2, 10:

quin tu, quod faciam, impera,

id. Phorm. 1, 4, 46; Plaut. Curc. 1, 1, 3 and 6; id. Capt. 2, 3, 10.—

With ut, ne, or the simple subj.:

ecce Apollo mihi ex oraculo imperat, Ut, etc.,

Plaut. Men. 5, 2, 87:

his, uti conquirerent et reducerent, imperavit,

Caes. B. G. 1, 28, 1:

consulibus designatis imperavit senatus, ut, etc.,

Liv. 42, 28, 7: quibus negotium a senatu est imperatum, ut, etc., S. C. ap. Front. Aquaed. 104; Petr. 1:

mihi, ne abscedam, imperat,

Ter. Eun. 3, 5, 30:

Caesar suis imperavit, ne, etc.,

Caes. B. G. 1, 46, 2; 2, 32, 2; 3, 89, 4:

letoque det imperat Argum,

Ov. M. 1, 670; 13, 659. —

With simple dat.:

si huic imperabo, probe tectum habebo,

Plaut. Most. 4, 1, 14 (cf. above a):

aliquid alicui,

Ter. Eun. 3, 5, 46; Cic. Rosc. Am. 21, 59. —

Absol.: Pa. Jubesne? Ch. Jubeo, cogo atque impero, Ter. Eun. 2, 3, 97:

si quid opus est, impera,

Plaut. Am. 3, 3, 1:

impera, si quid vis,

id. Aul. 2, 1, 23:

omnia faciam: impera,

Ter. Heaut. 5, 5, 11:

quidvis oneris impone, impera,

id. And. 5, 3, 26.

In partic.

In publicists' lang., to order to be furnished or supplied, to give orders for, make a requisition for:

cum frumentum sibi in cellam imperavisset (Verrem),

Cic. Div. in Caecil. 10, 30:

quem (numerum frumenti) ei civitati imperas emendum,

id. Verr. 2, 3, 74, § 173:

negas fratrem meum pecuniam ullam in remiges imperasse,

id. Fl. 14, 33:

pecuniam,

id. ib. § 32; cf.:

argenti pondo ducenta milia Jugurthae,

Sall. J. 62, 5:

arma,

Caes. B. C. 1, 6 fin.:

equites civitatibus,

id. B. G. 6, 4 fin.; cf.:

quam maximum militum numerum provinciae toti,

id. ib. 1, 7, 2:

obsides reliquis civitatibus,

id. ib. 7, 64, 1; so, obsides Cic. de Imp. Pomp. 12, 35; Suet. Caes. 25. —

In publicists' and milit. lang., alicui or absol., to command, govern, rule over:

his (magistratibus) praescribendus est imperandi modus... qui modeste paret, videtur, qui aliquando imperet, dignus esse,

Cic. Leg. 3, 2, 5; cf.:

sic noster populus in pace et domi imperat,

id. Rep. 1, 40:

nulla est tam stulta civitas, quae non injuste imperare malit, quam servire juste,

id. ib. 3, 18; cf.

also: cum is, qui imperat aliis, servit ipse nulli cupiditati,

id. ib. 1, 34:

omnibus gentibus ac nationibus terra marique imperare,

id. de Imp. Pomp. 19, 56; cf.:

jus esse belli, ut, qui vicissent, iis, quos vicissent, quemadmodum vellent imperarent,

Caes. B. G. 1, 36, 1:

Jugurtha omni Numidiae imperare parat,

Sall. J. 13, 2:

quot nationibus imperabat,

Quint. 11, 2, 50:

clarus Anchisae Venerisque sanguis Imperet,

Hor. Carm. Sec. 51; cf. id. C. 3, 6, 5:

recusabat imperare,

i. e. to be emperor, Plin. Pan. 5, 5; cf.:

ipsum quandoque imperaturum,

Suet. Claud. 3; id. Galb. 4; id. Oth. 4; id. Vit. 14; id. Tit. 2 et saep.— Hence,

Ad imperandum, to receive orders or instructions:

nunc ades ad imperandum, vel ad parendum potius: sic enim antiqui loquebantur,

Cic. Fam. 9, 25, 2; cf.:

cum ipse ad imperandum Tisidium vocaretur,

Sall. J. 62, 8 Kritz.—

Transf., beyond the publicist's sphere, to command, master, govern, rule, control:

liberis,

Ter. Ad. 1, 1, 51:

imperare sibi, maximum imperium est,

Sen. Ep. 113 fin.:

ut nobismet ipsis imperemus,

Cic. Tusc. 2, 21, 47:

cum homines cupiditatibus iis, quibus ceteri serviunt, imperabunt,

id. Lael. 22, 82:

accensae irae,

Ov. M. 9, 28:

dolori,

Plin. Ep. 8, 19, 2:

lacrimis,

Sil. 2, 652:

amori suo,

Petr. 83:

ingenio suo,

Sen. Contr. 1 praef. med.; cf.:

imperare animo nequivi, quin, priusquam perirem, cur periturus essem, scirem,

Liv. 34, 31, 2: quibus egestas imperat, rules, governs, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. v. 357 Vahl.): imperat arvis, holds control over, i. e. forces to be productive, Verg. G. 1, 99; cf.:

sola terrae seges imperatur,

Tac. G. 26:

fertilibus agris non est imperandum,

Sen. Tranq. 15:

sic imperant vitibus et eas multis palmitibus onerant,

Col. 3, 3, 6:

alius patrimonio suo plus imperavit quam ferre possit,

Sen. Tranq. 4; cf.

also trop.: tamquam nescias, cui imperem: Epicurum,

id. Ep. 29 fin.:

dum per continuos dies nimis imperat voci, rursus sanguinem reddidit,

Plin. Ep. 5, 19, 6: imperat ergo viro [p. 902] (mulier), Juv. 6, 224.— Absol.:

animum rege, qui, nisi paret, Imperat,

Hor. Ep. 1, 2, 63:

permittat, an vetet an imperet (lex),

Quint. 7, 7, 7:

(eloquentia) hic regnat, hic imperat, hic sola vincit,

id. 7, 4, 24.—

In publicists' lang., to order the citizens to assemble, to summon:

dein consul eloquitur ad exercitum: Impero qua convenit ad comitia centuriata,

Varr. L. L. 6, § 88 Müll.; Gell. 15, 27, 4;

so comically,

Plaut. Capt. 1, 2, 52; cf. id. Cist. 1, 1, 60.—

In medic. lang., to order, prescribe: non idem imperassem omnibus per diversa aegrotantibus, Sen. de Ira, 1, 16; Plin. 24, 1, 1, § 5:

si vires patiuntur, imperanda tridui abstinentia est,

Cels. 7, 20.—

In gram.:

imperandi declinatus,

i. e. inflections of the imperative, Varr. L. L. 10, § 32 Müll.— Hence, impĕ-rātum, i, n., that which is commanded, a command, order:

jussus arma abicere, imperatum facit,

executes the order, obeys, Caes. B. G. 5, 37, 1; freq. in plur.:

imperata facere,

id. ib. 2, 3, 3; 5, 20 fin.; 6, 10, 3; id. B. C. 1, 60, 1; 2, 12, 4; 3, 34, 2 al.; cf.:

imperata detrectare,

Suet. Caes. 54:

Senones ad imperatum non venire,

according to orders, as ordered, Caes. B. G. 6, 2, 3.