Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dīstinctiō

  • 1 distinctio

    distinctĭo, ōnis, f. [distinguo].
    I.
    (Acc. to distinguo, I. B.)
    A.
    In gen.
    1.
    Subject., a distinguishing, discriminating, a distinction:

    harum rerum facilis est et expedita distinctio,

    Cic. Fin. 1, 10, 33; so,

    facilis ingenui et illiberalis jocis,

    id. Off. 1, 29 fin.:

    justorum injustorumque (lex),

    id. Leg. 2, 5 fin.:

    veri a falso,

    id. Fin. 1, 19 fin.:

    quaestionum,

    Quint. 4, 5, 6 et saep.—
    2.
    Object., a difference, distinction:

    causarum distinctio ac dissimilitudo,

    Cic. Fat. 19; so,

    volucrum,

    Plin. 10, 11, 13, § 29:

    quae distinctio sit inter ea, quae gignantur, et ea, quae sint semper eadem,

    Cic. Univ. 8:

    nulla in visis distinctio,

    id. Ac. 2, 15 fin.; Dig. 47, 2, 44.—Pregn.:

    lunae siderumque omnium distinctio, varietas, pulchritudo, ordo,

    i. e. the differences in their appearance and motions, Cic. N. D. 2, 5, 15.—
    B.
    In rhet. and gram.
    1.
    A separation, division, in discourse;

    and concr.,

    a mark of separation, sign of interpunction, Cic. de Or. 3, 48, 186; Quint. 1, 5, 27; Diom. p. 432 P.—
    2.
    A figure of speech, separation, distinction, Cic. de Or. 3, 54, 206; Quint. 9, 3, 65; esp. the contrast of opposing ideas, id. 9, 3, 82; the parting of opposing voices or votes, Plin. Ep. 8, 14, 6. —
    II.
    (Acc. to distinguo, II.) A setting off, garnishing; an ornament:

    distinctio honosque civitatis,

    Plin. 28, 3, 3, § 13.

    Lewis & Short latin dictionary > distinctio

  • 2 distinctio

    distinctĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] division, séparation, partage. [st2]2 [-] distinction, différence. [st2]3 [-] pause, ponctuation. [st2]4 [-] éclat, parure, ornement, beauté.
    * * *
    distinctĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] division, séparation, partage. [st2]2 [-] distinction, différence. [st2]3 [-] pause, ponctuation. [st2]4 [-] éclat, parure, ornement, beauté.
    * * *
        Distinctio, Verbale. Cic. Marque de difference, Distinction, Separation.
    \
        Distinctio pugnantium sententiarum. Plin. iunior. La diversité.

    Dictionarium latinogallicum > distinctio

  • 3 distinctio

    dīstīnctio, ōnis, f. (distinguo), I) die Absonderung, Scheidung, A) subjektiv: 1) die räuml.: dist. terminorum, Gromat. vet. 38, 13: solis, lunae siderumque omnium, die gesonderten, besondern Bahnen, Cic. de nat. deor. 2, 15. – 2) die intellekt.: a) übh., die Absonderung, Unterscheidung, Bestimmung, facilis est d. ingenui et illiberalis ioci, Cic.: harum rerum facilis est et expedita d., Cic.: lex est iustorum iniustorumque d., Cic.: Plur., distinctiones syllabarum, Silbenstecherei, Sen. ep. 88, 42. – b) als rhet. t. t.: α) eiusdem verbi crebrius positi d., die Abwechselung mit einem und demselben Worte in verschiedenem Kasus und Geschlecht, Cic. de or. 3, 206; vgl. Quint. 9, 3, 96. – β) die Absonderung und Unterscheidung gleich erscheinender Begriffe, griech. παραδιάζευξις, παραδιαστολή, Quint. 8, 3, 65. – γ) die Gegenüberstellung entgegengesetzter Gedanken, Quint. 9, 3, 82. – δ) = διαφορά, die Wiederholung desselben Wortes in verschiedener Bedeutung, Carm. de fig. 49. p. 65 H. – ε) dist. pugnantium sententiarum, die Scheidung der sich widersprechenden Stimmen, Plin. ep. 8, 14, 6. – B) objektiv: 1) der Unterschied, die Verschiedenheit, modo intellegatur, quae sit causarum d. et dissimilitudo, Cic.: quae distinctio sit inter ea, quae gignantur, et inter ea, quae sint semper eadem, Cic.: volucrum prima d. pedibus maxime constat, Plin. – insbes., der spezifische Unterschied der Töne verschiedener Stimmen od. Instrumente, die Tonfarbe, Cic. de nat. deor. 2, 146. – 2) als gramm. u. rhet. t. t., a) der Einschnitt in der Rede, die Pause, Cic. de or. 3, 186. Quint. 11, 3, 37 u. 47 (auch im Plur.). – b) die Interpunktion, bes. der Punkt, Sing. u. Plur., Diom. 437, 10 sqq. Donat. 374, 15 sqq. – c) der einzelne Satz einer Rede, die Periode, epistulae distinctiones colligere, Ambros. epist. 76, 1. – II) der Schmuck, die Zierde, distinctio honosque civitatis, Plin. 28, 13.

    lateinisch-deutsches > distinctio

  • 4 distinctio

    dīstīnctio, ōnis, f. (distinguo), I) die Absonderung, Scheidung, A) subjektiv: 1) die räuml.: dist. terminorum, Gromat. vet. 38, 13: solis, lunae siderumque omnium, die gesonderten, besondern Bahnen, Cic. de nat. deor. 2, 15. – 2) die intellekt.: a) übh., die Absonderung, Unterscheidung, Bestimmung, facilis est d. ingenui et illiberalis ioci, Cic.: harum rerum facilis est et expedita d., Cic.: lex est iustorum iniustorumque d., Cic.: Plur., distinctiones syllabarum, Silbenstecherei, Sen. ep. 88, 42. – b) als rhet. t. t.: α) eiusdem verbi crebrius positi d., die Abwechselung mit einem und demselben Worte in verschiedenem Kasus und Geschlecht, Cic. de or. 3, 206; vgl. Quint. 9, 3, 96. – β) die Absonderung und Unterscheidung gleich erscheinender Begriffe, griech. παραδιάζευξις, παραδιαστολή, Quint. 8, 3, 65. – γ) die Gegenüberstellung entgegengesetzter Gedanken, Quint. 9, 3, 82. – δ) = διαφορά, die Wiederholung desselben Wortes in verschiedener Bedeutung, Carm. de fig. 49. p. 65 H. – ε) dist. pugnantium sententiarum, die Scheidung der sich widersprechenden Stimmen, Plin. ep. 8, 14, 6. – B) objektiv: 1) der Unterschied, die Verschiedenheit, modo intellegatur, quae sit causarum d. et dissimilitudo, Cic.: quae distinctio sit inter ea, quae gignantur, et inter ea, quae sint semper eadem, Cic.: volucrum prima d. pedibus
    ————
    maxime constat, Plin. – insbes., der spezifische Unterschied der Töne verschiedener Stimmen od. Instrumente, die Tonfarbe, Cic. de nat. deor. 2, 146. – 2) als gramm. u. rhet. t. t., a) der Einschnitt in der Rede, die Pause, Cic. de or. 3, 186. Quint. 11, 3, 37 u. 47 (auch im Plur.). – b) die Interpunktion, bes. der Punkt, Sing. u. Plur., Diom. 437, 10 sqq. Donat. 374, 15 sqq. – c) der einzelne Satz einer Rede, die Periode, epistulae distinctiones colligere, Ambros. epist. 76, 1. – II) der Schmuck, die Zierde, distinctio honosque civitatis, Plin. 28, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > distinctio

  • 5 distinctio

    distīnctio, ōnis f. [ distinguo ]
    2) различение, распознавание (alicujus rei ab aliqua re C; harum rerum d. est facilis C)
    3) различие, разница (quae est d. inter illa? C)
    solis, lunae siderumque omnium d. C — различные пути солнца, луны и всех звёзд
    4) специфичность, отличительный признак, отличие ( vocum C)
    5) краса, блеск, украшение (d. honosque civitatis PM)
    6) ритор. разделение, расчленение C, Q
    7) грам. изменение слова по падежам и родам C, Q
    8) грам. (тж. d. ultima) точка
    d. media — точка на уровне середины букв (соотв. точке с запятой)

    Латинско-русский словарь > distinctio

  • 6 dīstinctiō

        dīstinctiō ōnis, f    [STIG-], a distinguishing, discrimination: rerum inter ea: veri a falso: poenarum ex delicto, Ta.— A difference, distinction, variation: in visis: lunae: eiusdem verbi saepius positi, in meaning.—In gram., punctuation.
    * * *
    distinction; difference

    Latin-English dictionary > dīstinctiō

  • 7 DISTINCTIO

    distinction - различение, распознавание; разложение двусмысленного, неясного слова на различные его значения; выделение точных, ясных смыслов; чтобы было ясно, что одно вещь не есть другое; противоположные различия отличаются друг от друга.

    Латинские философские термины > DISTINCTIO

  • 8 distinctio

    различие (1. 11 pr. D. 12, 1. 1. 4 § 2 D. 14, 2. 1. 35 pr. D. 19, 2. 1. 15 § 2 D. 49, 17); (Gai. I. 127. III. 197).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > distinctio

  • 9 DISTINCTIO (DISTINCTION)

    различение, распознавание; разложение эквивокального слова на различные его значения; выделение точных, ясных смыслов, противоположных значений.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > DISTINCTIO (DISTINCTION)

  • 10 DIVISIO

    division, resolution - разделение, разрешение; распределение видов по родам путем противопоставления различий, так, одни животные являются разумными, другие - неразумными. Боэций выделял два вида разделений - субстанциальные и случайные, каждый из которых имеет три подразделения: субстанциальные предполагают 1) разделение родов по видам (так цвет может делиться на черный, белый и промежуточный тона), 2) разделение на различные значения, (так, собака - это лающее, четырехногое животное, небесное созвездие и морское животное), 3) разделение целого на составляющие его части (так, дом состоит из фундамента, стен и крыши); случайные деления предполагают: 1) случайность в субъекте (так, благо делится на две части - телесное и умственное), 2) разделение субъекта на случайности (так, тела бывают черными, белыми и промежуточных тонов), 3) деление случайностей на случайности (так, жидкости бывают белыми, черными или промежуточных тонов, или белые вещи бывают тяжелыми, легкими и средними). В субстанциальном разделении деление родов по видам отличается от деления целого на части, потому что название рода относится к каждому виду (человек и лошадь одинаково являются животными), а вот название целого не относится к каждой из составляющих его частей (стены и фундамент не являются домом). Все отрицательные суждения являются основанием для разделения, в то время как утвердительные суждения - основанием для соединения. Сравн. DISTINCTIO.

    Латинские философские термины > DIVISIO

  • 11 districtio

    1) строгость, суровость Eccl
    2) помеха, препятствие Dig (v. l. к distinctio)

    Латинско-русский словарь > districtio

  • 12 eliquo

    ē-liquo, liquātus, āre, ausläutern, abklären, durchseihen, I) im allg.: aquam caelestem, Col.: vinum a faecibus, Col.: oleum in secunda labra, Col., in gemellarium, Augustin.: donec (fons) eliquatus est, Sen.: im Bilde, eliquabatur veritas tua in cor meum, Augustin. conf. 9, 6. – übtr., a) ins reine bringen, eliquata est ista distinctio, Augustin. serm. 23, 11. – b) sittlich läutern, eadem vis irruens bonos probat purificat eliquat, Augustin. de civ. dei 1, 8, 2 extr. – II) prägn.: 1) abklärend = rein und lauter hervorfließen lassen, aquam, Apul. met. 10, 30. Lact. 2, 9, 27: incommodum alvi, Apul. met. 1, 2: bildl., in unum necesse est summitas magnitudinis eliquetur, Tert. adv. Marc. 1, 4. – übtr., a) spinnend zwischen den Fingern gleichs. durchseihen = klar und fein spinnen, tractu prosequente filum, Tert. de pall. 3. – b) zwischen den Lippen gleichs. durchseihen, herlispeln, aliquid plorabile, Pers. 1, 35: canticum ore tereti, Apul. flor. 15. p. 17, 16 Kr. – 2) durchseihend genau durchsuchen, scatebras fluviorum omnes et operta metalla, Prud. ham. 250.

    lateinisch-deutsches > eliquo

  • 13 expeditus

    expedītus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (expedio), I) unbehindert, a) ohne Gepäck, frei, leicht, leicht aufgeschürzt, Clodius, Cic.: Sagana, Hor.: iaculatores, Liv.: pedites, Sall.: equitatus, manus, Curt.: subst., expeditus, ein leichter Fußgänger, Caes. b. G. 6, 25, 1: u. expediti, nicht mit Gepäck Belastete, Liv. u. Curt. – b) frei von Hindernissen, gebahnt, bequem, locus, Caes.: via, Liv.: iter, Caes. u. Liv. – c) durch keine Schwierigkeiten aufgehalten od. erschwert, leicht u. schnell ins Werk gesetzt, -beschafft, leicht, schnell, iter (Reise), Cic.: ad suos receptus, Caes.: cena, Plin. ep.: distinctio, Cic.: expedita et facile currens oratio, geläufige, Cic.; vgl. expedita et profluens dicendi celeritas, Cic.: dah. in expedito esse, ohne Schwierigkeiten, sehr leicht sein, Curt.: u. alci expeditius est mit folg. Infin., Tac. hist. 1, 10: non expeditissimum est m. folg. Infin., Cels. 3, 6. p. 85, 27 D. – d) ungehindert von Geschäften, ungebunden, v. Pers., ut expeditus in Galliam proficisci posset, Cic. Quinct. 23. – e) in Bereitschaft, gleich zur Hand, bereit, fertig, expeditus homo et paratus, Cic.: exp. ad caedem, Cic.: ad dicendum, Cic.: v. Soldaten = kampfbereit, kampf-, schlagfertig, copiae, Caes.: manus, Curt.: cohortes, Sall.: v. Schiffen = segelfertig (seetüchtig) od. kampffertig (klar zum Gefecht), naves, Caes.: classis, Liv.: dah. promptum hoc et in expedito positum, dieses allezeit Fertigsein u. in Bereitschaft Stehen, Quint.: copias in expedito habere ad etc., in Bereitschaft halten zu usw., Liv.: in expedito esse, in Bereitschaft sein usw., Sen. – II) abgewickelt, a) in Ordnung gebracht, negotia, Cic.: expeditissima pecunia, leicht zu Gebote stehende, flüssige Gelder, Cic. – b) abgemacht, entschieden, victoria, Caes.: senatus consultum expeditum est, findet keinen Anstand, Cic.

    lateinisch-deutsches > expeditus

  • 14 illusorius

    illūsōrius, a, um (illudo), zum Verspotten geeignet, verspottend, vestis, Augustin. de consens. euang. 3, 13. § 46: distinctio, Iulian. b. Augustin. op. imperf. c. Iulian. 5, 25: adoratio, Ambros. in Luc. 10, 23. – subst. illūsōrium, iī, n., der Spott, Gloss. II, 477, 22.

    lateinisch-deutsches > illusorius

  • 15 submedius

    sub-medius, a, um, ziemlich die Mitte haltend, distinctio, Diom. 437, 13: paramesos, quae est submedia, Boëth. inst. mus. 4, 3. p. 311, 4 Fr.

    lateinisch-deutsches > submedius

  • 16 tenuis

    tenuis, e (altind. tanu-s, ausgedehnt, griech. τανύω, ahd. dunni, dünn), I) dünn, fein, zart (Ggstz. crassus, dick). A) eig.: 1) im allg.: acus, Ov.: vestis, Ov.: collum, Cic.: capilli, Ov.: filum, Hor.: aurum, Goldfäden, Verg.: arundo, Verg.: pumex, zarter, poröser, Prop.: myricae, Ov.: caelum, Cic.: animae, Ov. – aries tenuioris velleris, Ov.: scalpellum tenuissimum, Colum. – subst., tenue, is, n., das Feine (Ggstz. comprehensibile), Lact. 7, 4, 12: animus ex tenuissimo constat, besteht aus dem feinsten Stoffe, Sen. ep. 57, 8. – 2) insbes.: a) dünn, spitz, schmächtig, mager, Catull. u. Mart. – b) schmal, eng, tellus, Erdenge, Ov.: frons, durch den Reichtum der Locken schmale, Hor.: limes, Quint.: litus, Liv.: tenue nigrum, schmaler-, kleiner schwarzer Fleck, Ov.: agmen militum Liv. – c) seicht, flach, nicht tief, Tiberis tenui fluens aquā, Liv.: unda, Prop. u. Ov.: sulcus, Verg. – d) dünn, wässerig (= nicht fett, nicht ölig, Ggstz. pinguis), vinum, Plin.: sanguis, Plin. – e) klar, hell, aqua, Ov. fast. 2, 250. – f) dünn dem Tone nach, schwach, vox, Pompon. com. 59. Quint. 11, 3, 32. – B) bildl.: a) (das Bild vom dünn und einfach gesponnenen Faden hergenommen) = dünn gesponnen, schlicht, einfach, argumentandi genus, Cic. – übtr., v. Pers., orator, ein schlichter (Ggstz. or. gravis), Cic. – b) fein, zart, genau, gründlich, cura, Ov.: aures, Lucr.: distinctio, Cic.: ratio, Hor.: Athenae, fein gebildet, Mart.: res tenues, tenui sermone peractae, fein ausgesonnene Gedanken, in gründlicher Darstellung erörtert, Hor. – II) übtr., dem äußeren Umfang, Wert usw. nach unbeträchtlich, klein, schwach, gering, dürftig, spärlich, ärmlich, A) eig.: oppidum, Cic.: frigus, Mart.: tenuissimum lumen (Ggstz. plenissimum lumen), Cic.: tenui (schwachen, sanften) verbere cauda levis, Mart.: victus, schmale, mäßige Kost (Ggstz. copiosus), Mart.: so auch cibus, Phaedr., u. mensa, Hor.: patrimonium, Cornif. rhet.: opes, Cic.: praeda, Caes. – übtr., v. Pers. = dürftig, ärmlich (Ggstz. locuples, pecuniosus), Cic.: tenuis et obaeratus, Suet.: mit Genet., tenuis opum, Sil. 6, 19. – B) bildl.: a) schwach, gering, geringfügig, kleinlich, valetudo tenuissima, Caes.: tenuis (beschränkt) atque infirmus animus, Caes.: ingenium (Ggstz. ing. forte), Quint.: scientia, Cic.: tenuis exsanguisque sermo, Cic.: causa tenuis et inops, Cic.: ars tenuis ac ieiuna, Quint.: inanis et tenuis spes, Cic.: spes tenuior, Cic.: suspicio, Cic.: damnum, Tac.: übtr., tenuis Catullus, der Dichter leichter, erotischer Lieder, Mart. – b) v. Geburt, Stand = gering, niedrig, tenui loco ortus, Liv.: qui tenuioris ordinis essent, Cic. – übtr., v. Pers. = niederen Standes, nieder, tenuis L. Verginius unusque de multis, Cic.: tenues homines, Cic. – Plur. subst., tenuiores, Leute niederen Standes (Ggstz. principes), Cic. – / tenvis (zweisilb.) gemessen, Verg. georg. 2, 180: tenve, Lucr. 4, 1234: tenvia (dreisilb.) gemessen, Verg. georg. 1, 397; 2, 121; 4, 38. Anthol. Lat. 198, 26 R.

    lateinisch-deutsches > tenuis

  • 17 tenuis

    tenuis, e [st2]1 [-] mince, fin, ténu, léger; fluet, grêle, maigre. [st2]2 [-] fin, délié, subtil, délicat. [st2]3 [-] clair, limpide. [st2]4 [-] petit, exigu, étroit, peu élevé, peu profond. [st2]5 [-] petit, chétif. [st2]6 [-] de peu d'importance, humble, misérable, pauvre. [st2]7 [-] subtil, fin, ingénieux. [st2]8 [-] simple, sans ornement, sans élévation, familier (en parl. du style). [st2]9 [-] faible, sans force.    - tenuiores cum princibus aequare, Cic.: mettre les petits au niveau des grands.    - tenuissimum quemque despicere, Cic.: mépriser les gens du peuple.    - tenui loco ortus, Liv.: d'humble condition, de naissance obscure.
    * * *
    tenuis, e [st2]1 [-] mince, fin, ténu, léger; fluet, grêle, maigre. [st2]2 [-] fin, délié, subtil, délicat. [st2]3 [-] clair, limpide. [st2]4 [-] petit, exigu, étroit, peu élevé, peu profond. [st2]5 [-] petit, chétif. [st2]6 [-] de peu d'importance, humble, misérable, pauvre. [st2]7 [-] subtil, fin, ingénieux. [st2]8 [-] simple, sans ornement, sans élévation, familier (en parl. du style). [st2]9 [-] faible, sans force.    - tenuiores cum princibus aequare, Cic.: mettre les petits au niveau des grands.    - tenuissimum quemque despicere, Cic.: mépriser les gens du peuple.    - tenui loco ortus, Liv.: d'humble condition, de naissance obscure.
    * * *
        Tenuis, et hoc tenue. Plin. Menu, Mince, Delié, Tenvre.
    \
        Aqua tenuis. Liu. Petit ou peu d'eaue.
    \
        Argilla tenuis. Virgil. Sans humeur.
    \
        Census tenuis. Horat. Petite richesse.
    \
        Cultu tenuissimo viuere. Cic. Vivre escharsement et petitement.
    \
        Discrimen tenue. Plin. Petit.
    \
        Distinctio tenuis et acuta. Cic. Subtile.
    \
        Dubitatio tenuissima. Cic. Petite doubte, Tant soit petite.
    \
        Loco tenui ortus. Liu. Né de bas lieu et de povres parents.
    \
        Mensa tenuis. Horat. Povre table: quand on fait petite despense de bouche.
    \
        Opes tenues. Cic. Petites richesses.
    \
        Oppidum tenue. Cic. Où il n'y a pas gents fort riches.
    \
        Oratio tenuis. Terent. Style legier et petit.
    \
        Pecunia mediocris et tenuis. Cic. Peu d'argent.
    \
        Pluuia tenuis. Virgil. Petite et delice ou menue.
    \
        Praeda tenuis. Caesar. Povre et de petite valeur.
    \
        Spes tenuis. Cic. Petite.
    \
        Testis obscurus et tenuis. Cic. Povre, et incongneu.
    \
        Magnae quondam vrbis tenue vestigium. Pli. Petite apparence.
    \
        Victus tenuis: cui Copiosus opponitur. Cic. Povre et sobre vie: quand on use de viandes de petite valeur et povres.
    \
        Tenuis viribus. Plin. De petite force.
    \
        Quo tenuiores cum principibus aequari se putarint. Cic. Les povres.

    Dictionarium latinogallicum > tenuis

  • 18 eliquo

    ē-liquo, liquātus, āre, ausläutern, abklären, durchseihen, I) im allg.: aquam caelestem, Col.: vinum a faecibus, Col.: oleum in secunda labra, Col., in gemellarium, Augustin.: donec (fons) eliquatus est, Sen.: im Bilde, eliquabatur veritas tua in cor meum, Augustin. conf. 9, 6. – übtr., a) ins reine bringen, eliquata est ista distinctio, Augustin. serm. 23, 11. – b) sittlich läutern, eadem vis irruens bonos probat purificat eliquat, Augustin. de civ. dei 1, 8, 2 extr. – II) prägn.: 1) abklärend = rein und lauter hervorfließen lassen, aquam, Apul. met. 10, 30. Lact. 2, 9, 27: incommodum alvi, Apul. met. 1, 2: bildl., in unum necesse est summitas magnitudinis eliquetur, Tert. adv. Marc. 1, 4. – übtr., a) spinnend zwischen den Fingern gleichs. durchseihen = klar und fein spinnen, tractu prosequente filum, Tert. de pall. 3. – b) zwischen den Lippen gleichs. durchseihen, herlispeln, aliquid plorabile, Pers. 1, 35: canticum ore tereti, Apul. flor. 15. p. 17, 16 Kr. – 2) durchseihend genau durchsuchen, scatebras fluviorum omnes et operta metalla, Prud. ham. 250.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > eliquo

  • 19 expeditus

    expedītus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (expedio), I) unbehindert, a) ohne Gepäck, frei, leicht, leicht aufgeschürzt, Clodius, Cic.: Sagana, Hor.: iaculatores, Liv.: pedites, Sall.: equitatus, manus, Curt.: subst., expeditus, ein leichter Fußgänger, Caes. b. G. 6, 25, 1: u. expediti, nicht mit Gepäck Belastete, Liv. u. Curt. – b) frei von Hindernissen, gebahnt, bequem, locus, Caes.: via, Liv.: iter, Caes. u. Liv. – c) durch keine Schwierigkeiten aufgehalten od. erschwert, leicht u. schnell ins Werk gesetzt, -beschafft, leicht, schnell, iter (Reise), Cic.: ad suos receptus, Caes.: cena, Plin. ep.: distinctio, Cic.: expedita et facile currens oratio, geläufige, Cic.; vgl. expedita et profluens dicendi celeritas, Cic.: dah. in expedito esse, ohne Schwierigkeiten, sehr leicht sein, Curt.: u. alci expeditius est mit folg. Infin., Tac. hist. 1, 10: non expeditissimum est m. folg. Infin., Cels. 3, 6. p. 85, 27 D. – d) ungehindert von Geschäften, ungebunden, v. Pers., ut expeditus in Galliam proficisci posset, Cic. Quinct. 23. – e) in Bereitschaft, gleich zur Hand, bereit, fertig, expeditus homo et paratus, Cic.: exp. ad caedem, Cic.: ad dicendum, Cic.: v. Soldaten = kampfbereit, kampf-, schlagfertig, copiae, Caes.: manus, Curt.: cohortes, Sall.: v. Schiffen = segelfertig (seetüchtig) od. kampffertig (klar zum Gefecht), naves, Caes.: classis, Liv.: dah. promptum
    ————
    hoc et in expedito positum, dieses allezeit Fertigsein u. in Bereitschaft Stehen, Quint.: copias in expedito habere ad etc., in Bereitschaft halten zu usw., Liv.: in expedito esse, in Bereitschaft sein usw., Sen. – II) abgewickelt, a) in Ordnung gebracht, negotia, Cic.: expeditissima pecunia, leicht zu Gebote stehende, flüssige Gelder, Cic. – b) abgemacht, entschieden, victoria, Caes.: senatus consultum expeditum est, findet keinen Anstand, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expeditus

  • 20 illusorius

    illūsōrius, a, um (illudo), zum Verspotten geeignet, verspottend, vestis, Augustin. de consens. euang. 3, 13. § 46: distinctio, Iulian. b. Augustin. op. imperf. c. Iulian. 5, 25: adoratio, Ambros. in Luc. 10, 23. – subst. illūsōrium, iī, n., der Spott, Gloss. II, 477, 22.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > illusorius

См. также в других словарях:

  • Distinctio — Saltar a navegación, búsqueda En retórica, la distinctio (o paradiástole) es, dentro de las figuras literarias, una de las figuras dialécticas. Relacionado directamente con la conciliatio, de la que sería una suerte de negación, el recurso de la… …   Wikipedia Español

  • Distinctio (, , ) — Distinctio (formalis, rationis, realis)         (лат.) различение (формальное, рациональное, реальное). Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов.… …   Философская энциклопедия

  • distinctio — index discrimination (differentiation), distinction (difference) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • distinctio — лат. [дисти/нкцио] различные заключит. формулы в григорианском пении псалмов …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • distinctio —    (s.f.) diafora …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • distinctio — dis·tinc·tio …   English syllables

  • distinctio — …   Useful english dictionary

  • DISTINCTIO — (лат.), 1) в григорианском пении – соответствующее интерпункции (См. Диастолика) расчленение пения, выделяемое обыкновенно посредством более длинной группы невм; в позднейшей невменной нотации градуалов и пр. каждый стих псалма содержит… …   Музыкальный словарь Римана

  • nomina si nescis perit cognitio rerum; et nomina si perdas, certe distinctio rerum perditur — /nomana say nesas parat kognish(iy)ow riram et nomana say pardaes sartiy dastiijksh(iy)ow riram partatar/ If you know not the names of things, the knowledge of things themselves perishes; and, if you lose the names, the distinction of the things… …   Black's law dictionary

  • nomina si nescis perit cognitio rerum; et nomina si perdas, certe distinctio rerum perditur — /nomana say nesas parat kognish(iy)ow riram et nomana say pardaes sartiy dastiijksh(iy)ow riram partatar/ If you know not the names of things, the knowledge of things themselves perishes; and, if you lose the names, the distinction of the things… …   Black's law dictionary

  • De nugis curialium — (Medieval Latin: Of courtier trifles ) is the major surviving work of the 12th century Latin author Walter Map. He was an English courtier of Welsh descent, probably born in Herefordshire, whose studies and employment took him to Canterbury,… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»