-
1 clown
-
2 дурак
m (29 e.) Narr, Dummkopf; pl. KSp. Schafskopf m (в В A); дурак дураком F kompletter Narr; не дурак поесть F kein Kostverächter; парень не дурак F der ist nicht auf den Kopf gefallen; оставить в дураках zum Narren haben; остаться в дураках das Nachsehen haben; дуракам закон не писан Spr. gegen Dummheit ist kein Kraut gewachsen* * *дура́к m Narr, Dummkopf; pl. KSP Schafskopf m (в В A);дура́к дурако́м fam kompletter Narr;не дура́к пое́сть fam kein Kostverächter;па́рень не дура́к fam der ist nicht auf den Kopf gefallen;оста́вить в дурака́х zum Narren haben;оста́ться в дурака́х das Nachsehen haben;дурака́м зако́н не пи́сан Spr. gegen Dummheit ist kein Kraut gewachsen* * *дура́к<-а́>м Dummkopf m, Narr mваля́ть дурака́ den Dummen spielenдержа́ть кого́-л. за дурака́ jdn für dumm verkaufenостава́ться в дурака́х der Dumme sein* * *n1) gener. Blödian, Blödser, Botokude, Bähschaf, Büffel, Dumme, Jeck, Pavian, der blöde Hämmel, der dumme August, ein dummer Kerl, ein dummes Stück, ein härter Köpf, Idiot, Penner, Armleuchter, Narr, Blödling, Hampel, Hornochse, Kohlkopf, Maroni, Ochsenkopf, Pimpf, Talk2) colloq. Arsch, Arschloch, Buschneger, Depp, Doofkopf, Doofmann, Dromedar, Dummbart, Dummbartel, Dummlack, Heuochse, Heupferd, Holzkopf, (от собств.) Jäckel, Kamel, Kamuffel, (от собств.) Kasper, Katzenkopf, Klatermichel, Maske, Matz, Nülpe, Olgötze, Pfeife, Pinsel, Schafskopf, Schote, blöder Hund, ein dummer Peter, ein dümmer Peter, der Spinner, Rhinozeros (ругательство), Schaf, Dämel, Dämelack, Fex, Michel, Trottel, Blödmann, Lapp, Laps3) dial. Lalli, Nauke, Schaute, Fiest4) obs. Gauch5) jocul. Hanswurst..würste6) card.term. Schafskopf (èãðà)7) rude.expr. Kaffer, Quadratesel, Brummochse8) scorn. Schwachkopf, blinder Hesse9) vituper. Esel, Nashorn, der blöde Heini, Affe, Hornvieh, Ochse, Heini, Heuochs10) S.-Germ. Poppel, Tepp, Dalk11) avunc. Rösser, (набитый) Strohkopf, Pfeifenkopf, Dummkopf, Dussel, Grützkopf, Knallkopf, Nulpe, Ölgötze -
3 рыжий
(45; , а) rothaarig, rot; fuchsrot; verblichen; Su. m F dummer August* * *ры́жий (-, -а́) rothaarig, rot; fuchsrot; verblichen; Su. m fam dummer August* * *ры́ж|ий<-ая, -ее; -, -а́, -е>прил rothaarig, fuchsrot* * *adjgener. der dumme August (цирковой комик) -
4 глупая выходка
adj1) gener. Alberei, Schwabenstreich, Seitensprung, ein dummer Streich, ein dümmer Streich2) colloq. Albernheit3) obs. Abderitenstreich -
5 глупец
m (29; ца) Dummkopf* * *глупе́ц m (-ца́) Dummkopf* * *глуп|е́ц<-ца́>* * *n1) gener. Dickkopf, Haselant, Narr, ein härter Köpf, Dumme, Hohlkopf2) colloq. Doofmann, Dämel, Dämelack, Dämlack, Dämmel, Grützkopf, Heuochs, Heuochse, Heupferd, Kamuffel, Trottel, ein dummer Peter, ein dümmer Peter, Dromedar, Pinsel3) rude.expr. Quadratesel4) vituper. Esel5) S.-Germ. Depp6) pompous. Tor7) low.germ. Dussel, Dusseltier, Düsselkopf -
6 auguste
-
7 глупав
глу́пав прил. dumm, stupid(e), doof; глупави брътвежи Dummes Zeug n/dummes Geschwätz n; глупав номер Dummer Streich m; Правя глупава физиономия Ein dummes Gesicht machen; Не се представяй за по-глупав, отколкото си Stell dich nicht dümmer, als du bist. -
8 belua
bēlua (bēlva, nicht bellua), ae, f. ( wie bestia viell. vom Stamme FE, wovon das alte feo), ein Tier, bes. großes, schwerfälliges (wie Elefant, Tiger, Löwe, wilder Eber, Walfisch u. andere große Seetiere), ein Untier, I) eig.: in homine mens, in belua quiddam simile mentis, Cic.: quantum natura hominis pecudibus reliquis que beluis antecedat, Cic.: quae in rebus inanimis quaeque in usu et tractatione beluarum fiunt utiliter ad hominum vitam, Cic. – Romulus silvestris beluae sustentatus uberibus, Cic.: b. fera et immanis, b. vasta et immanis. Cic.: ea genera beluarum, quae in rubro mari Indiave gignantur, Cic. – hoc beluarum est, Cic. – vorzugsw. a) der (von den Römern als Wundertier angestaunte) Elefant, quia habes imperium in beluas, Ter.: b. Inda, Ov.: b. Gaetula, Iuven.: beluarum manus (Rüssel), Curt.; vgl. Flach Mart. 1, 104, 10. Grävius Flor. 2, 6, 49. – b) der Wolf, beluae pellis, Wolfsfell, Cael. Aur. acut. 3, 16, 37. – c) die Hyäne, belua od. belva, Barnab. ep. vers. Lat. 10, 7: vulgär belba, Arnob. 7, 16. – II) übtr.: a) als Schimpfwort v. Menschen, α) = dummer Mensch, Rindvieh, Schafskopf, Komik. (s. Brix Plaut. trin. 952). – β) = unverschämter, vertierter Mensch, Untier, Ungetüm, Ungeheuer, furor impurae beluae, Cic.: quid ego hospitii iura in hac immani belua commemoro? Cic.: taetram et pestiferam beluam ne inclusam et constrictam dimittatis cavete, Cic.: volo ego illi beluae ostendere, me etc., Liv. – b) v. Abstr., avaritia belua fera, Ps. Sall. de rep. 2, 8, 4: ignari, quanta belua esset imperium, Suet. Tib. 24. – / Mommsen hat im Solin. immer belva geschrieben, zB. 12, 13; 32, 25. – Über die unrichtige Schreibung bellua s. Brambach Hilfsb. S. 27.
-
9 Minerva
Minerva, ae, f. (etrusk. Menerfa od. Meurfa), eine römische Gottheit, identitch mit der griechischen Ἀθήνη, Tochter des Zeus, Göttin der Weisheit, des Verstandes u. Nachdenkens, der Künste u. Wissenschaften (des Spinnens, Webens, der Poesie usw.), auch des Krieges, insofern er mit Einsicht geführt wird, Erfinderin des Öls u. der Bearbeitung der Wolle usw., Varro LL. 5, 74. Cic. de nat. deor. 3, 53 u. 55. Ov. fast. 3, 815 sqq.: Minerva medica, Göttin der Heilkunst, Corp. inscr. Lat. 6, 10133. – sprichw., crassā Minervā od. pingui, ut aiunt, Minervā, von od. mit derbem, schlichtem Hausverstande, Hor. sat. 2, 2, 3. Cic. de amic. 19. Colum. 1. praef. 33: sus Minervam (docet), wenn ein Dummer einen Klugen belehren will, Cic. Acad. 1, 18: invitā Minervā alqd dicere, facere etc., ohne Geschick, ohne Beruf, Cic. de off. 1, 110. Hor. de art. poët. 385: non invitā Minervā, Cic. ep. 12, 25, 1: omnis Minervae homo, er war in allen Sätteln gerecht, er trieb's in jeder Weise, Petron. 43, 8. – meton. (poet.) = Wollarbeit (Spinnen, Weben usw.), Verg. Aen. 8, 409. Prop. 2, 9, 5 u. 4, 5, 23. Hor. carm. 3, 12, 5. Arnob. 5, 45. – / arch. Genet. Minerves, Fasti Philoc. im Corp. inscr. Lat. 12. p. 260. – Nbf. Menerva, Quint. 1, 4, 17. Corp. inscr. Lat. 1, 1457; 14, 4105: Dat. Menervai, Corp. inscr. Lat. 1, 1462. Dav.: a) Minervālis, e, die Mi nerva (d.i. Gelehrsamkeit u. Verstand) betreffend, artes, Tert. de spect. 11: M. munus = minerval (w. s.), Hieron. in epist. ad Ephes. 6, 4: magister M., Vorsteher des Minervadienstes, Corp. inscr. Lat. 5, 7462 u. 7565. – Plur. subst., Minervālia, ium, n., Festlichkeiten zu Ehren der Minerva, Serg. comm. in Donat. 434, 32 K. – b) Minervius, a, um, minervisch, cives Minervii, v. den Athenern, Arnob.: nomen, der Minerva, Arnob. – subst., Minervium, iī, n., α) ein Tempel der Minerva, Varro LL. 5, 47. Arnob. 6, 6. – β) Stadt u. Burg (arx Minervae, Verg. Aen. 3, 531) mit einem alten, ehemals reichen Tempel der Minerva, südl. von Hydruntum in Kalabrien, Seehafen, ältester Sitz der Salentiner, von den Römern 125 v. Chr. kolonisiert, j. Castro, mit dem Hafen Porto Badisco, Liv. 45, 16, 5. Vell. 1, 15, 4.
-
10 scelestus
scelestus, a, um (scelus), I) frevelhaft, gottlos, verrucht, subst. = der Frevler, Verbrecher, der Schurke, Bösewicht, im Superl. = der Erzschurke, a) übh., v. Pers., Komik., Sall. u.a.: facinus, Cic.: nuptiae, Sall.: sermo scelestior, Liv.: scelestissimum te arbitror, Plaut. – etsi scelestus est, at mi infidelis non est, er ist zwar ein verdammter Kerl, aber eine treue Seele, Plaut.: me scelestum, qui non circumspexi! bin ich nicht ein verfluchter (dummer) Kerl, daß ich usw., Plaut. – b) im Scherze, von listigen, witzigen Leuten, schelmisch, gottlos, schalkhaft, sapit scelesta multum, Plaut. most. 170. – II) übtr., 1) unheilvoll, unselig, scelestiorem ego annum argento faenori numquam ullum vidi, quam hic mihi annus optigit, Plaut. most. 532: Mevia Sophe, impetra, si quae sunt manes, ne tam scelestum discidium diutius experiscar, Corp. inscr. Lat. 6, 7579. – 2) elend, unglücklich, quid mihi scelesto tibi erat auscultatio, Plaut. rud. 502; vgl. v. 801.
-
11 stipes
stīpes, itis, m. (v. στύπος), der Stamm, a) roh, der Stamm eines Baumes, Catull., Verg., Plin. u.a.: poet., der Baum, Ov.: der Zweig, Mart. – als fem., arboris cariosa stipes, Apul. met. 8, 22. – b) bearbeitet, der Stock, Pfahl, die Stange, Caes. u.a.: zum, Spießen der Missetäter, Sen.: poet. auch die Keule, quernus, Ov.: u. der Holzklotz, Scheit zum Verbrennen, semicremus, Ov.: u. der Feuerbrand, Stygius, Ov. – Sprichw., ein Stock = dummer Mensch, Ter. heaut. 877. Petron. 43, 5; vgl. Cic. Pis. 19. – / Nbf. stīps, stīpis, m., Petron. 43, 5.
-
12 stupor
stupor, ōris, m. (stupeo), I) die Betroffenheit, a) die Gefühllosigkeit, sensus, Cic.: in corpore, Cic.: totius corporis, Sen. rhet.: stupor linguae, Unbeholfenheit, Schwerfälligkeit der Sprache, Cic. – b) die Verdutztheit, das Staunen, stupor patres defixit, Liv.: stupor et admiratio omnes incessit, Iustin. – II) die Dummheit, der Stumpfsinn, die Borniertheit, Cic. u.a. – meton. = dummer, bornierter Kerl, Einfaltspinsel, Catull. 17, 21. Ps. Verg. cat. 3, 4.
-
13 πρόβατον
πρόβατον, τό, gew. im plur. τὰ πρόβατα, bezeichnet meistens das Schaf, eigtl. aber und ursprünglich alle vierfüßigen Thiere, weil sie vor den ihnen mit Menschen und Vögeln gemeinsamen Hinterbeinen noch Vorderbeine haben; Scholl. Aristonic. Iliad. 14, 124 ἡ διπλῆ, ὅτι πρόβατα πἀντα τὰ τετράποδα διὰ τὸ ἑτέραν βάσιν ἔχειν πρὸ τῆς ὀπισϑίας, καϑὼς καὶ Ἡσίοδός φησι (Op. 558), »χαλεπὸς προβάτοις, χαλεπὸς δ' ἀνϑρώποις«; bes. die zahmen. vierfüßigen Thiere, Hausthiere, Vieh, Viehherde; bei Hom. erscheint das Wort nur zweimal: Iliad. 14, 124 πολλὰ δέ οἱ πρόβατ' ἔσκε, 23, 550 wird als Besitz des Reichen aufgeführt χρυσὸς πολύς, χαλκὸς καὶ πρόβατα, δμωαὶ καὶ μώνυχες ἵπποι; von hierhergehörigen stammverwandten Wörtern erscheint bei Hom. nur eins, einmal, Odyss. 2, 75 ὑμέας ἐσϑέμεναι κειμήλιά τε πρόβασίν τε, die Kleinodien und die Heerden; Schafe heißen bei Hom. ὄιες. Bei Hesiod. findet sich das Wort πρόβατον außer der schon erwähnten Stelle nicht. Hom. h. Mercur. 571 πᾶσι δ' ἐπὶ προβάτοισιν ἀνάσσειν Ἑρμῆν ist unklar. Aristoph. Byz. bei Eustath. Iliad. 11, 678 p. 877, 49 bezeugt, daß Pindar die Stuten des Diomedes πρόβατα genannt habe, auch den Pegasus ein πρόβατον, Simonides aber habe einen Stier πρόβατον genannt, Bergk Poet. Lyr. Gr. ed. 2 Pindar. fragm. 312. 313, Simonid. Cei frgm. 247. Herodot nennt πρόβατα alle vierfüßigen Thiere, 1, 203, alles vierfüßige Schlachtvieh, 1, 188. 207. 6, 56, alle vierfüßigen Hausthiere, 7, 171; ϑύουσι δὲ καὶ τἆλλα πρόβατα καὶ ἵππ ους μάλιστα, 4, 61; τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων, entgegengesetzt ἵπποι und βόες, 8, 137; τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων, entgegengesetzt βοῦς, ἵππος, κάμηλος, ὄνος, 1, 133, τὰς βοῠς τὰς ϑηλέας προβάτων πάντων μάλιστα μακρῷ, 2, 41. Eben so hat Hippocrat. das Wort πρόβατον gebraucht. – Bei den Attikern sind πρόβατα gew. Schafe; Plat. vrbdt οἷον βοῦς καὶ πρόβατα Euthyd. 302 a, ποίμνια καὶ πρόβατα Legg. III, 694 e; οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις, Rep. I, 343 a; Xen. vrbdt ἀγέλας, καὶ βοῦς καὶ ἵππους, καὶ ἄλλα πρόβατα πολλά, Cyr. 7, 3, 7; Eupol. nannte προβατικὸν χορὸν τὸν ἐξ αἰγῶν, Scholl. Iliad. 16, 353; sprichw. τοὺς γευομένους κύνας τῶν προβάτων φασὶ δεῖν κατακόπτειν, Dem. 25, 40; οὐκ ἀσφαλὲς λέοντι καὶ προβάτοις ὁμοῦ ποιεῖσϑαι τὴν ἔπαυλιν, Pol. 5, 35, 13; vgl. Plut. Cleom. 33, προβάτου σωφρονέστερον παρέξω, Luc. as. 33. Auch wie bei uns »Schaf« als Schimpfwort = dummer Mensch, Aristoph. Nub. 1203, vgl. Vesp. 32. – Bei Opp. Hal. 1, 146 ein Seefisch; vgl. Ael. N. A. 9, 38.
-
14 τηθέλης
τηθέλης, ὁ, auch τηϑελᾶς, τηϑαλλαδᾶς od. τηϑαλλαδοῦς, τηϑελαδοῠς u. τηϑαλλωδοῠς, Hesych., vgl. Phryn. 299, – ( τήϑη) Großmuttersöhnchen, ein verzogener, liederlicher od. dummer Mensch, μαμμόϑρεπτος, Schol. Ar. Ach. 49 u. Poll. 3, 20; B. A. 65, 30; vgl. Lob. zu Phryn. 299.
-
15 τῡφεδανός
τῡφεδανός, ὁ, ein faselnder, kindischer Mensch, der den Leuten Qualm und blauen Dunst vormacht, ein Windbeutel oder ein dummer, blödsinniger, stupider Mensch; Ar. Vesp. 1364, Schol. ἐπεὶ τυφογέροντας εἰώϑασι λέγειν τοὺς παραληροῦντας καὶ ἀξίους τετύφϑαι. S. τυφογέρων u. vgl. στυφεδανός.
-
16 μωρο-κακο-ήθης
μωρο-κακο-ήθης, ες, von dummer Bosheit, Sp.
-
17 κόκκυξ
κόκκυξ, ῡγος, ὁ, 1) der Kuckuck, nach seinem Geschrei benannt, Hes. O. 484. Er war der Here heilig u. saß auf ihrem Scepter, Paus. 2, 17, 4. – 2) ein Meerfisch, der Knorrhahn, der einen kuckuckähnlichen Ton von sich geben soll, Arist. H. A. 4, 9. – 3) eine frühzeitige Feige, welche um die Zeit reift wenn der Kuckuck ruft, sonst ὄλυνϑος; Hippocr., Nic. Ther. 853. – 4) das Kuckucks- oder Steißbein, Galen. u. a. Medic. – 5) als Schimpfwort von geilen und liederlichen Menschen, da der Kuckuck seine Eier in fremde Nester legt u. darin ausbrüten läßt u. somit als eine Art Ehebrecher angesehen wurde, Sp.; auch = ein dummer Mensch, ein Gimpel, Ar. Ach. 598, vgl. Schol. zu der Stelle.
-
18 κοάλεμος
κοάλεμος, ὁ, ein dummer, einfältiger Mensch (nach den Alten aus κοεῖν, = νοεῖν, u. ἠλέματος zusammengesetzt, Tim. lex. Pl. u. Schol. Ar.); Ar. Equ. 198, in einem wunderlichen Orakel; 221 ein Gott der Dummheit; vgl. Ath. V, 220 b; Spottname von Kimons Großvater, Plut. Cim. 4. – Hesych. führt noch κόαλοι, βάρβαροι an.
-
19 βλιτο-μάμμας
-
20 βλάκευμα
См. также в других словарях:
Dummer — or Dümmer may refer to: Contents 1 Places 2 People 3 Other 4 … Wikipedia
Dummer — ist der Familienname folgender Personen: Erich Dummer (1889 1929), deutscher Maler John Dummer (* 1944), englischer Bluesrock Schlagzeuger Jürgen Dummer (1935–2011), deutscher klassischer Philologe Karl Otto Dummer (1932–2009), deutscher… … Deutsch Wikipedia
Dümmer — w1 Dümmer Blick über den Dümmer (vom Windsurfer Einstieg in Hüde) Geographische Lage Deutschland, Niedersachsen, Landkreis Diepholz … Deutsch Wikipedia
Dümmer — For Dümmer in Mecklenburg Vorpommern, see Dümmer, Mecklenburg Vorpommern. Dümmer at sunset Location Lower Saxony Coordinates … Wikipedia
Dummer — This rare and intriguing name is of Anglo Saxon origin, and is one of the earliest recorded locational surnames. It derives from the place in Hampshire called Dummer, which is recorded in the Domesday Book of 1086 as Dummere , and in the… … Surnames reference
dümmer — dụ̈m|mer: ↑ dumm. * * * Dụ̈mmer der, von Niedermooren umgebener, bis 1,5 m tiefer See im westlichen Niedersachsen, nördlich des Wiehengebirges, von der Hunte durchflossen. Der seit 1953 zur Behebung der regelmäßigen Überschwemmungen der… … Universal-Lexikon
dummer — • dumbom, dumhuvud, dumskalle, dumsnut, dummer, fårskalle, trögskalle, träskalle, tjockskalle, fåne … Svensk synonymlexikon
Dummer — n. family name; Jeremiah Dummer (1680 1739), colonial representative of Massachusetts and Connecticut in England, author of Defence of the New England Charters (1721) … English contemporary dictionary
Dümmer — Sp Diùmeris Ap Dümmer L ež. ir kraštovaizdis ŠV Vokietijoje … Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė
dummer — s (oböj. dum person, din dummer! … Clue 9 Svensk Ordbok
Dummer's War — Battle at Norridgewock (1724) … Wikipedia