Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

crŏcum

  • 41 Centuripae

    Centŭrĭpae, ārum, f. (or perh. -a, ōrum, n.; access. form Centŭrĭpīnum, i, n., Mel. 2, 7, 16), = Kentoripa, ta, Thuc., a very old town in Sicily, near Ætna, now Centorbi, Sil. 14, 204 (al. leg. Centăripe); Plin. 31, 7, 41, § 86.—Hence,
    II.
    Centŭ-rĭpīnus, a, um, adj., of Centuripœ:

    legati,

    Cic. Verr. 2, 2, 49, § 120:

    populus,

    id. ib. 2, 2, 58, § 143;

    2, 3, 45, § 108: crocum,

    Plin. 21, 6, 17, § 31.—And subst.: Centŭrĭpī-ni, ōrum, m., the inhabitants of Centuripœ, Cic. Verr. 2, 4, 23, § 50; 2, 3, 45, § 108; Plin. 3, 8, 14, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > Centuripae

  • 42 Centuripini

    Centŭrĭpae, ārum, f. (or perh. -a, ōrum, n.; access. form Centŭrĭpīnum, i, n., Mel. 2, 7, 16), = Kentoripa, ta, Thuc., a very old town in Sicily, near Ætna, now Centorbi, Sil. 14, 204 (al. leg. Centăripe); Plin. 31, 7, 41, § 86.—Hence,
    II.
    Centŭ-rĭpīnus, a, um, adj., of Centuripœ:

    legati,

    Cic. Verr. 2, 2, 49, § 120:

    populus,

    id. ib. 2, 2, 58, § 143;

    2, 3, 45, § 108: crocum,

    Plin. 21, 6, 17, § 31.—And subst.: Centŭrĭpī-ni, ōrum, m., the inhabitants of Centuripœ, Cic. Verr. 2, 4, 23, § 50; 2, 3, 45, § 108; Plin. 3, 8, 14, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > Centuripini

  • 43 Centuripinum

    Centŭrĭpae, ārum, f. (or perh. -a, ōrum, n.; access. form Centŭrĭpīnum, i, n., Mel. 2, 7, 16), = Kentoripa, ta, Thuc., a very old town in Sicily, near Ætna, now Centorbi, Sil. 14, 204 (al. leg. Centăripe); Plin. 31, 7, 41, § 86.—Hence,
    II.
    Centŭ-rĭpīnus, a, um, adj., of Centuripœ:

    legati,

    Cic. Verr. 2, 2, 49, § 120:

    populus,

    id. ib. 2, 2, 58, § 143;

    2, 3, 45, § 108: crocum,

    Plin. 21, 6, 17, § 31.—And subst.: Centŭrĭpī-ni, ōrum, m., the inhabitants of Centuripœ, Cic. Verr. 2, 4, 23, § 50; 2, 3, 45, § 108; Plin. 3, 8, 14, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > Centuripinum

  • 44 Centuripinus

    Centŭrĭpae, ārum, f. (or perh. -a, ōrum, n.; access. form Centŭrĭpīnum, i, n., Mel. 2, 7, 16), = Kentoripa, ta, Thuc., a very old town in Sicily, near Ætna, now Centorbi, Sil. 14, 204 (al. leg. Centăripe); Plin. 31, 7, 41, § 86.—Hence,
    II.
    Centŭ-rĭpīnus, a, um, adj., of Centuripœ:

    legati,

    Cic. Verr. 2, 2, 49, § 120:

    populus,

    id. ib. 2, 2, 58, § 143;

    2, 3, 45, § 108: crocum,

    Plin. 21, 6, 17, § 31.—And subst.: Centŭrĭpī-ni, ōrum, m., the inhabitants of Centuripœ, Cic. Verr. 2, 4, 23, § 50; 2, 3, 45, § 108; Plin. 3, 8, 14, § 91.

    Lewis & Short latin dictionary > Centuripinus

  • 45 Cilicia

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilicia

  • 46 Ciliciensis

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Ciliciensis

  • 47 cilicium

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > cilicium

  • 48 Cilicius

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilicius

  • 49 Cilissa

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilissa

  • 50 commisceo

    com-miscĕo ( con-m-), miscui, mixtum, or mistum, 2, v. a., to mix or mingle together, to intermingle (class.).
    I.
    Lit., constr. with cum, with abl., with in or inter, and absol.
    A.
    With cum and abl.:

    postea amurcam cum aquā commisceto aequas partis,

    Cato, R. R. 93; 103; 109:

    ventus... se cum eo commiscuit igni,

    Lucr. 6, 276:

    ignem illum sempiternum (Vestae) cum totius urbis incendio,

    Cic. Dom. 57, 144:

    servos cum ingenuis,

    Suet. Aug. 25.—
    B.
    With abl.:

    canes capro commixta,

    Plaut. Most. 1, 1, 40:

    commixta. vis venti calore, Lucr 6, 322: liquidum corpus turbantibus aëris auris,

    id. 5, 502:

    frusta cruento commixta mero,

    Verg. A. 3, 633:

    commixtis igne tenebris,

    id. ib. 8, 255:

    aether... magno commixtus corpore,

    id. G. 2, 327:

    Chio nota si commixta Falerni est,

    Hor. S. 1, 10, 24:

    commixtae salivae melle,

    Suet. Vit. 2:

    reliquias Phyllidis cineribus Juliae,

    id. Dom. 17:

    crocum aquā pluviali,

    Scrib. Comp. 265.—
    C.
    With in or inter:

    inter se omnia pariter,

    Cato, R. R. 96, 1:

    necesse est ventus et aër Et calor inter se vigeant commixta per artus,

    Lucr. 3, 283:

    fumus in auras Commixtus tenuis,

    Verg. G. 4, 500.—
    D.
    Absol.:

    commisce mulsum,

    Plaut. Pers. 1, 3, 7:

    in hac (patinā) scarorum jocinera, phasianarum cerebella... commiscuit,

    Suet. Vit. 13.—Esp., in part. perf., mingled, compounded:

    cibos omnis commixto corpore dicent Esse,

    Lucr. 1, 861:

    fert commixtam ad astra favillam,

    Verg. A. 9, 76; cf.:

    commixti corpore tantum Subsident Teucri,

    id. ib. 12, 835.—Esp., of sexual union:

    commiscendorum corporum libidines,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: commisceri, Jul. Epit. Nov. 107, § 373.—
    II.
    Transf., in gen., to unite, bring together, join, mingle:

    ego abeo a te, ne quid tecum consili conmisceam, Plaut Mil. 2, 5, 68: siquis cum eo (Neptuno) quid rei conmiscuit,

    id. Rud. 2, 6, 3:

    jus accusatoris cum jure testimonii,

    Auct. Her. 4, 35, 47:

    numquam temeritas cum sapientiā comm iscetur,

    Cic. Marcell. 2, 7:

    gemitu commixta querella,

    Lucr. 6, 1159:

    attulit hunc illi caecis terroribus aura Commixtum clamorem,

    Verg. A. 12, 618:

    utrasque partis in computatione,

    Dig. 35, 2, 1, § 14.—
    B.
    To produce by mingling:

    Italo commixtus sanguine Silvius,

    i. e. of an Italian mother, Verg. A. 6, 762:

    materiae ex utroque commixtae,

    Quint. 3, 8, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > commisceo

  • 51 conmisceo

    com-miscĕo ( con-m-), miscui, mixtum, or mistum, 2, v. a., to mix or mingle together, to intermingle (class.).
    I.
    Lit., constr. with cum, with abl., with in or inter, and absol.
    A.
    With cum and abl.:

    postea amurcam cum aquā commisceto aequas partis,

    Cato, R. R. 93; 103; 109:

    ventus... se cum eo commiscuit igni,

    Lucr. 6, 276:

    ignem illum sempiternum (Vestae) cum totius urbis incendio,

    Cic. Dom. 57, 144:

    servos cum ingenuis,

    Suet. Aug. 25.—
    B.
    With abl.:

    canes capro commixta,

    Plaut. Most. 1, 1, 40:

    commixta. vis venti calore, Lucr 6, 322: liquidum corpus turbantibus aëris auris,

    id. 5, 502:

    frusta cruento commixta mero,

    Verg. A. 3, 633:

    commixtis igne tenebris,

    id. ib. 8, 255:

    aether... magno commixtus corpore,

    id. G. 2, 327:

    Chio nota si commixta Falerni est,

    Hor. S. 1, 10, 24:

    commixtae salivae melle,

    Suet. Vit. 2:

    reliquias Phyllidis cineribus Juliae,

    id. Dom. 17:

    crocum aquā pluviali,

    Scrib. Comp. 265.—
    C.
    With in or inter:

    inter se omnia pariter,

    Cato, R. R. 96, 1:

    necesse est ventus et aër Et calor inter se vigeant commixta per artus,

    Lucr. 3, 283:

    fumus in auras Commixtus tenuis,

    Verg. G. 4, 500.—
    D.
    Absol.:

    commisce mulsum,

    Plaut. Pers. 1, 3, 7:

    in hac (patinā) scarorum jocinera, phasianarum cerebella... commiscuit,

    Suet. Vit. 13.—Esp., in part. perf., mingled, compounded:

    cibos omnis commixto corpore dicent Esse,

    Lucr. 1, 861:

    fert commixtam ad astra favillam,

    Verg. A. 9, 76; cf.:

    commixti corpore tantum Subsident Teucri,

    id. ib. 12, 835.—Esp., of sexual union:

    commiscendorum corporum libidines,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: commisceri, Jul. Epit. Nov. 107, § 373.—
    II.
    Transf., in gen., to unite, bring together, join, mingle:

    ego abeo a te, ne quid tecum consili conmisceam, Plaut Mil. 2, 5, 68: siquis cum eo (Neptuno) quid rei conmiscuit,

    id. Rud. 2, 6, 3:

    jus accusatoris cum jure testimonii,

    Auct. Her. 4, 35, 47:

    numquam temeritas cum sapientiā comm iscetur,

    Cic. Marcell. 2, 7:

    gemitu commixta querella,

    Lucr. 6, 1159:

    attulit hunc illi caecis terroribus aura Commixtum clamorem,

    Verg. A. 12, 618:

    utrasque partis in computatione,

    Dig. 35, 2, 1, § 14.—
    B.
    To produce by mingling:

    Italo commixtus sanguine Silvius,

    i. e. of an Italian mother, Verg. A. 6, 762:

    materiae ex utroque commixtae,

    Quint. 3, 8, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > conmisceo

  • 52 crocino

    crŏcĭno, āre, v. a. [crocum], to anoint with saffron-ointment: jumenta, Gargil. Mart. de Cura Boum, p. 457 Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > crocino

  • 53 dialeucos

    dĭăleucos, on, adj., = dialeukos, intermixed with white, whitish:

    crocum,

    Plin. 21, 6, 17, § 33.

    Lewis & Short latin dictionary > dialeucos

  • 54 epicrocum

    ĕpī̆crŏcum, i, n., = epikrokon (v. Lid. and Scott sub h. v.), a fine, transparent garment worn by women, Naev. ap. Varr. L. L. 7, § 53 Müll.; Varr. ap. Non. 318, 25; cf. Paul. ex Fest. p. 82, 13 Müll.—
    II.
    Transf., adj., transparent, fine, thin, Plaut. Pers. 1, 3, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > epicrocum

  • 55 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 56 fragro

    frāgro (collat. form fraglo, Dracont. Carm. 10, 287), āvi, 1, v. n. [Sanscr. dhraj-, breathe, etc.; hence frāga; cf. flare, to blow], to emit a smell, to smell (of both good and bad odors), to emit fragrance, to reek ( poet. and in post-Aug. prose; esp. freq. in the part. pres.).
    I.
    Of a pleasant odor.
    (α).
    In the verb. finit.:

    quod semper casiaque cinnamoque Fragras,

    Mart. 6, 55, 3:

    fragravit ore, quod rosarium Paesti,

    id. 5, 37, 9:

    et multa fragrat testa senibus auctumnis,

    id. 3, 58, 7:

    gemma vinum fragrat,

    Sol. 37 fin.
    (β).
    In the part. pres.:

    redolentque thymo fragrantia mella,

    Verg. G. 4, 169; id. A 1, 436:

    cubile sertis ac Syrio olivo,

    Cat. 6, 8:

    domus Assyrio odore,

    id. 68, 144:

    adolescentulus unguento,

    Suet. Vesp. 8:

    Venus balsama,

    App. M. 6, p. 177, 30:

    amomum,

    Sil. 15, 117.—
    II.
    Of an unpleasant smell:

    fragrat acerbus odor,

    Val. Fl. 4, 493:

    ne gravis hesterno fragres, Fescennia, vino,

    Mart. 1, 88, 1.—Hence, frāgrans, antis, P. a., sweet - scented, fragrant:

    fragrantissimum unguentum,

    App. M. 10, p. 249, 4:

    fragrantissimus spiritus,

    Mart. Cap. 1, § 85.— Adv.: frāgranter, fragrantly:

    crocum Ciliciae spirat fragrantius,

    Sol. 38, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > fragro

  • 57 gigno

    gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3 (archaic primary form of the pres. gĕno, ĕre:

    genit,

    Varr. R. R. 2, 2, 19: genunt, Varr. ap. Prisc. p. 898 P.:

    genat,

    Varr. R. R. 1, 31, 4: genitur, Auct. ap. Cic. Inv. 2, 42, 122; Cic. de Or. 2, 32, 141:

    genuntur,

    Varr. R. R. 2, 6, 3:

    genamur,

    Censor. 3, 1; inf. pass. geni, Lucr. 3, 797; gen. gerund. genendi, Varr. R. R. 1, 40, 1:

    genendo,

    Censor. 3, 1; Arn. 4, 21; inf. pres. pass. gignier, Lucr. 3, 623; 6, 246; 807), v. a. [root gen-; Sanscr. ǵan-, ǵanami, beget; gātis, birth; Gr. gen- in gignomai, genos, gunê; Lat. genus, genius, gener, gens; also nascor (gn-; cf. gnatus), natura; cf. gamos, gambros (v. Curt. Gr. Etym. 536); gigno for gigeno, redupl. like gignomai], to beget, bear, bring forth, produce; in pass., to be born, to spring, arise, proceed; of animate and inanimate subjects and objects (syn.: creo, genero, pario).
    I.
    Lit.: Saturno, quem Coelus genuit, Enn. ap. Non. 197, 9 (Ann. v. 27 Vahl.):

    sextus (Hercules) hic ex Alcumena, quem Juppiter genuit,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    nec Hecubam causam interitus fuisse Trojanis, quod Alexandrum genuerit, nec Tyndareum Agamemnoni, quod Clytaemnestram,

    id. Fat. 15, 34:

    quaecumque animal pariunt, in capita gignunt,

    bring forth their young with the head foremost, Plin. 10, 64, 84, § 183. So of the human mother (mostly post-Aug.):

    idcirco, inquit Lacaena, genueram (filium),

    Cic. Tusc. 1, 42, 102:

    e septem liberis, quos ipsa genuisset, unum superesse,

    Curt. 10, 5, 23:

    rectius Lolliam induci, quando nullos liberos genuisset,

    Tac. A. 12, 2 init.; Val. Max. 7, 7, 4; so,

    ex aliquo,

    Curt. 8, 3, 3; Tac. A. 12, 3:

    pisces ova cum genuerunt, relinquunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    ova,

    Plin. 11, 37, 80, § 204:

    omnia quae terra gignat (shortly before, pariat),

    Cic. N. D. 1, 2, 4; cf. id. Fin. 5, 11, 33: o Romule, Romule die, Qualem te patriae custodem di genuerunt! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 116 Vahl.); cf.:

    ut idem deus urbem hanc gentibus, vos huic urbi genuisse videatur,

    Cic. Phil. 14, 12, 32:

    ita ut plurimum (aurum) Asturia gignat,

    Plin. 33. [p. 815] 4, 21, §

    78: India eos (beryllos) gignit,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    ad majora quaedam natura nos genuit et conformavit,

    Cic. Fin. 1, 7, 23:

    deus animum ex sua mente et divinitate genuit,

    id. Univ. 8.— Pass., usu. with abl., of either or both parents:

    Meri bellatores gignuntur,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85:

    nuper erat genitus,

    Ov. M. 10, 522:

    qui antecedente anno genitum eum scribant,

    Suet. Tib. 5:

    septimo mense geniti,

    Plin. 11, 37, 59, § 158:

    pellice genitus,

    Liv. 40, 9, 2; Suet. Aug. 17:

    Jove genitus,

    Curt. 8, 10, 1; 9, 8, 22:

    juvenes eadem matre geniti,

    id. 6, 14, 4; Liv. 1, 3, 3; Suet. Aug. 17; id. Tib. 7; id. Ner. 5 fin.:

    genitum fratre adoptaverat,

    Plin. Ep. 8, 18, 2.—Also with de, ab, ex:

    De quo Remulusque feroxque Acrota sunt geniti,

    Ov. M. 14, 617:

    genitus de sanguine,

    id. ib. 1, 748; id. H. 16, 117:

    de Jove,

    Gell. 13, 1, 3 (cf. Cic. Rep. 2, 19, 34):

    filium ab eo genitum nominare,

    Just. 12, 7, 10;

    but: a se (= ex se) genitum esse Vitellium,

    Tac. H. 3, 64:

    puer ex ea genitus,

    Curt. 8, 10, 36:

    (vacca) e terra genita,

    Ov. M. 1, 615:

    dis genite et geniture deos,

    Verg. A. 9, 642:

    dis genitus,

    Quint. 1, 10, 9:

    adolescentis in omnium virtutum exempla geniti,

    Vell. 2, 116, 2:

    quae in terris gignantur, ad usum hominum omnia creari,

    Cic. Off. 1, 7, 22:

    nec enim id esset principium, quod gigneretur aliunde,

    id. Rep. 6, 25:

    ubi tus gignitur,

    Plaut. Trin. 4, 2, 89:

    Corycium nemus, ubi crocum gignitur,

    Curt. 3, 4 fin. — Poet. with inf.:

    omne potens animal leti genitumque nocere,

    Luc. 6, 485.— Absol.:

    ut in gignendo, in educando perfacile appareat,

    Cic. Fin. 2, 33, 109:

    hae (mulieres), quae gignunt, imbecillos edunt,

    Cels. 2, 1 med.
    II.
    Trop., to produce, occasion, cause:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit,

    Cic. Cael. 17, 41:

    haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet,

    id. Lael. 6, 20:

    ludus genuit trepidum certamen et iram, Ira truces inimicitias et funebre bellum,

    Hor. Ep. 1, 19, 48:

    qui genuit in hac urbe dicendi copiam,

    Cic. Brut. 73, 255:

    praeceptiones,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    probationes,

    Quint. 5, 1, 1:

    mel gignit insaniam,

    Plin. 21, 13, 45, § 177; cf.:

    baccharis odor somnum gignit,

    id. 21, 19, 77, § 132:

    alium sitim gignit,

    id. 20, 6, 23, § 57.—In pass., to be born, to spring, arise, proceed:

    cum ipse (Cato) sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur et illa injustissima et durissima servitus,

    id. Rep. 1, 44:

    et aegritudines et metus et reliquae perturbationes omnes gignuntur ex ea (intemperantia),

    id. Tusc. 4, 9, 22: Plato eas (ideas) gigni negat et ait semper esse, id. Or. 3, 10:

    ipsi autem intelligamus natura gigni sensum diligendi et benevolentiae caritatem,

    id. Lael. 9, 32:

    odia etiam gigni sempiterna (opp. exstingui familiaritates),

    id. ib. 10, 35:

    in animorum permotione gignenda,

    id. de Or. 3, 30, 118:

    de gignenda et comparanda sapientia,

    Gell. 13, 8, 1.—Hence, gignentĭa, ĭum, n. (fruit-bearing), organic bodies, things that grow, as plants, trees, etc.:

    loca nuda gignentium,

    Sall. J. 79, 6:

    ilex aucta in altitudinem, quo cuncta gignentium natura fert,

    id. ib. 93, 4:

    animam animantium omnium non corpoream esse... omniumque gignentium esse seniorem,

    App. Dogm. Plat. p. 193; opp. animalia, Lact. de Ira Dei, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > gigno

  • 58 inclino

    in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].
    I.
    Act., to cause to lean, bend, incline, turn a thing in any direction; to bend down, bow a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    vela contrahit malosque inclinat,

    Liv. 36, 44, 2:

    genua arenis,

    Ov. M. 11, 356:

    (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae,

    id. ib. 11, 209:

    inclinato in dextrum capite,

    Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69:

    inclinata utrolibet cervix,

    id. 1, 11, 9:

    pollice intus inclinato,

    id. 11, 3, 99:

    arbor Inclinat varias pondere nigra comas,

    Mart. 1, 77, 8:

    sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus,

    Ov. M. 2, 721:

    at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes,

    i. e. closed my sinking eyes, Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis):

    prius sol meridie se inclinavit, quam, etc.,

    i. e. declined, Liv. 9, 32, 6; cf.:

    inclinato jam in postmeridianum tempus die,

    Cic. Tusc. 3, 3, 7.—

    Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos,

    Quint. 11, 3, 132):

    (terra) inclinatur retroque recellit,

    bends down, Lucr. 6, 573:

    saxa inclinatis per humum quaesita lacertis,

    Juv. 15, 63.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to cause to fall back or give way:

    ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies,

    i. e. loses ground, retreats, Liv. 1, 12, 3:

    tum inclinari rem in fugam apparuit,

    id. 7, 33, 7:

    quasdam acies inclinatas jam et labantes,

    Tac. G. 8; cf. under II. —
    b.
    In gen., to turn back, cause to move backward:

    septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat,

    Liv. 26, 45, 8:

    cum primum aestu fretum inclinatum est,

    id. 29, 7, 2.—
    c.
    In mal. part., to lie down, stretch out:

    jam inclinabo me cum liberta tua,

    Plaut. Pers. 4, 8, 7:

    quot discipulos inclinet Hamillus,

    Juv. 10, 224:

    ipsos maritos,

    id. 9, 26.—
    3.
    Transf., of color, to incline to:

    colore ad aurum inclinato,

    Plin. 15, 11, 10, § 37:

    coloris in luteum inclinati,

    id. 24, 15, 86, § 136.—
    4.
    Of a disease, to abate, diminish:

    morbus inclinatus,

    Cels. 3, 2:

    febris se inclinat,

    id. ib. al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn or incline a person or thing in any direction:

    se ad Stoicos,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    culpam in aliquem,

    to lay the blame upon, Liv. 5, 8, 12:

    quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat,

    Just. 5, 1 fin.:

    judicem inclinat miseratio,

    moves, Quint. 4, 1, 14:

    haec animum inclinant, ut credam, etc.,

    Liv. 29, 33, 10.—Mid.:

    quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur,

    Liv. 1, 18, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change, alter, and esp. for the worse, to bring down, abase, cause to decline:

    se fortuna inclinaverat,

    Caes. B. C. 1, 52, 3:

    omnia simul inclinante fortuna,

    Liv. 33, 18, 1:

    ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt,

    to give way, yield, Cic. Att. 3, 13, 2:

    eloquentiam,

    Quint. 10, 1, 80.—
    b.
    To throw upon, remove, transfer:

    haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera,

    Liv. 1, 43, 9:

    omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis,

    id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.):

    (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt,

    Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9:

    partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur,

    id. 10, 13, 1.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline, decline, sink.
    A.
    Lit. (rare, and not in Cic.):

    paulum inclinare necesse est corpora,

    Lucr. 2, 243:

    sol inclinat,

    Juv. 3, 316:

    inclinare meridiem sentis,

    Hor. C. 3, 28, 5 (for which:

    sol se inclinavit,

    Liv. 9, 32, 6;

    v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies,

    Curt. 6, 11, 9.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to yield, give way:

    ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies,

    Liv. 7, 33, 7:

    in fugam,

    id. 34, 28 fin.:

    inclinantes jam legiones,

    Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—
    3.
    To change for the worse, turn, fail:

    si fortuna belli inclinet,

    Liv. 3, 61, 5:

    inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat,

    Tac. A. 15, 21. —
    B.
    Trop., to incline to, be favorably disposed towards any thing (also in Cic.):

    si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum,

    id. Att. 12, 29, 2:

    ad voluptatem audientium,

    Quint. 2, 10, 10:

    in stirpem regiam studiis,

    Curt. 10, 7, 12:

    amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce... inclinet,

    Hor. S. 1, 3, 71:

    cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum,

    Cic. de Sen. 6, 16:

    color ad crocum inclinans,

    Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of, Liv. 26, 40, 14. — With ut:

    ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus,

    Liv. 7, 9, 5:

    multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur,

    id. 27, 46, 7:

    hos ut sequar inclinat animus,

    id. 1, 24, 2. — With inf.:

    inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere,

    Liv. 32, 13, 5:

    inclinavit sententia universos ire,

    id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass.:

    consules ad patrum causam inclinati,

    Liv. 3, 65, 2; cf.:

    inclinatis ad suspicionem mentibus,

    Tac. H. 1, 81:

    inclinatis ad credendum animis,

    Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1:

    ad paenitentiam,

    id. ib. 2, 45. —
    2.
    In partic., to change, alter from its former condition (very rare):

    inclinant jam fata ducum,

    change, Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus, a, um, P. a.
    A.
    Bent down, sunken:

    senectus,

    Calp. 5, 13; of the voice, low, deep:

    vox,

    Cic. Or. 17, 56; cf.:

    inclinata ululantique voce more Asiatico canere,

    id. ib. 8, 27. —
    B.
    Inclined, disposed, prone to any thing:

    plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat,

    Liv. 23, 46, 3:

    plebs ad regem Macedonasque,

    id. 42, 30, 1:

    ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat,

    id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—
    C.
    Sunken, fallen, deteriorated:

    ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere,

    Cic. Fam. 2, 16, 1:

    copiae,

    Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst.:

    rerum inclinata ferre,

    i. e. troubles, misfortunes, Sil. 6, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inclino

  • 59 oleo

    1.
    ŏlĕo, lŭi, 2 (collat. form ŏlo, ĕre; pres. subj. olat, Afran. ap. Non. 147, 2:

    olant,

    Plaut. Poen. 1, 2, 56; id. Most. 1. 3, 121; Pompon. ap. Non. 147, 5). v. n. and a. [root od-; cf. Gr. ozô; v. odor], to smell (class.; cf. odoro, fragro).
    I. A.
    Lit., constr. absol. or with acc., less freq. with abl. of that of which any thing smells:

    quid (jura) olant, nescias, nisi id unum, male ut olere intellegas,

    Plaut. Most. 1, 3, 120 sq.; id. Truc. 2, 4, 3: rosa recens a longinquo [p. 1262] olet, sicca propius, Plin. 21, 7, 18, § 37:

    olent, salsa sunt, ut tangere non velis,

    Plaut. Poen. 1, 2, 35:

    mulieres ideo bene olere, quia nihil olebant, videbantur,

    Cic. Att. 2, 1, 1; cf. Mart. 2, 12:

    hesperis noctu magis olet,

    Plin. 21, 7, 18, § 39:

    ceram crocum olere,

    of wax, Cic. de Or. 3, 25, 99:

    olet unguenta,

    Ter. Ad. 1, 2, 37:

    unguenta exotica,

    Plaut. Most. 1, 1, 41:

    vina fere dulces oluerunt mane Camenae,

    Hor. Ep. 1, 19, 5.— With abl.:

    cur nardo flammae non oluere meae?

    Prop. 5, 7, 32:

    Arabo rore,

    Ov. H. 15, 76:

    sulphure,

    id. M. 5, 405.—In a bad sense:

    cui os oleat,

    i. e. who has a foul breath, Dig. 21, 1, 12; cf. Mart. 12, 87.—
    B.
    Trop., to smell of, savor of any thing; to indicate, betray any thing: quid igitur? quid olet? responde! Pen. Furtum, scortum, prandium, Plaut. Men. 1, 2, 60:

    nihil olere peregrinum,

    to savor of, betray, Cic. de Or. 3, 12, 44:

    nihil ex Academiā,

    id. N. D. 1, 26, 72:

    malitiam,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    verba alumnum olent,

    betray, Quint. 8, 1, 3.—
    II.
    To betray itself or be observed by its smell:

    aurum huic olet,

    i. e. he smells out, observes that I have money, Plaut. Aul. 2, 2, 39:

    non olet, unde sit, quod dicitur cum illis?

    don't you perceive whence it comes? Cic. Or. 45, 154.—Hence, ŏlens, entis, P. a., smelling, odorous (mostly poet.).
    A.
    Sweet-smelling, fragrant, odoriferous:

    rami olentes,

    Verg. G. 1, 188:

    serpylla,

    Verg. G. 4, 30:

    olentia pascua,

    Ov. A. A. 1, 95:

    mentae,

    id. M. 10, 729:

    Hymettus,

    Stat. Th. 12, 622.—
    B.
    Lit., Stinking, foul, rank:

    leno,

    Plaut. Men. 5, 2, 111:

    maritus (i. e. hircus),

    Hor. C. 1, 17, 7:

    immundus olentia sudor Membra sequebatur,

    Verg. G. 3, 564:

    Medi ora,

    id. ib. 2, 134:

    fornix,

    Hor. S. 1, 2, 30:

    stagna Palici, i. e. olentia sulphure,

    Ov. P. 2, 10, 25:

    agri (from dead bodies),

    Luc. 7, 821.—
    2.
    Trop.:

    quaedam,

    musty, Tac. Or. 22 fin.
    2.
    ŏlĕo, ēre, 2 [root al-; Sanscr. ar-, to rise; cf.: indoles, almus, alumnus. etc.], to increase, grow, found only in the compounds: adoleo, aboleo, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > oleo

  • 60 perambulo

    pĕr-ambŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to ramble through, go through; to traverse, perambulate ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    aedes,

    Plaut. Most. 3, 2, 122:

    multas terras,

    Varr. R. R. 1, 2:

    omnium cubilia,

    Cat. 29, 8:

    viridia,

    Phaedr. 2, 5, 14:

    rura,

    Hor. C. 4, 5, 17:

    astra,

    id. Epod. 17, 41:

    terram,

    Vulg. Zach. 6, 7:

    universam insulam,

    id. Act. 13, 6 et saep.— Pass.:

    perambulatum Romanis legionibus Niphatem,

    Sid. Carm. 23, 93.— Poet.:

    frigus perambulat artūs,

    runs through, Ov. H. 9, 135: recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, rightly trod the stage (which was sprinkled with perfumed waters and strewed with flowers), i. e. was properly constructed, well written, Hor. Ep. 2, 1, 79:

    sermo perambulat,

    the fame spreads through, Vulg. Luc. 5, 15.—
    * II.
    In partic., of a physician, to visit patients in succession, Sen. Ben. 6, 16, 2.—
    III.
    To walk, conduct one's self (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 67, 22; 100, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > perambulo

См. также в других словарях:

  • CROCUM seu CROCUS — CROCUM, seu CROCUS inter praecipua horrorum pratorumque decora, παρὰ τὸ εν κρύει θάλλειν, quod in frigores floreat, nomen nonnullis invenit. Floret enim sub Pleiade et paucos dies, Theophrast. de Plantis, l. 6. c. 6. Virgilio vero flos vernus est …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CENTURIPE — ager Siciliae, a quo Centuripinum crocum hodie Centorui Fazello. Centuripae Pomponio Sabino, et Ptolemaeo αἱ Κεντούριπαι, reliquis Graecis auctoribus neutrô genere τὰ Κεντόριπα. Quin et apud Cicer. Orat. 2. et 3. Verr. Plin. Solin. Centuripis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CROCINUM Unguentum — memoratum Plinio, l. 33. c. 1. Crocinum in Solis Ciliciae diu laudatum, mox Rhodi: etiam Romanis inter luxuriae fuit delitias, nec proin medelis aptum modo, ut quidam volunt, sed etiam naribus gratum. Propert. l. 3. Eleg. 9. v. 21. Sit mensae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TMOLUS — I. TMOLUS Lydiae amnis, in quo coticula seu lapis, quô aurum et argentum probatur, Lydius inde dictus, primum repertus est, Plin. l. 33. c. 8. Vide Salmas. ad Solin. p. 1103. Idem cum fluvio memorato, in voce Tmolus. II. TMOLUS Lydorum Rex, ex… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • De Plantis — Libri XVI ist der Titel eines Werkes von Andrea Cesalpino in dem zum ersten Mal ein Klassifizierungssystem der Pflanzen aufgestellt wurde. Inhaltsverzeichnis 1 Werk 1.1 Einführung 1.2 Systematik 1.3 Gliederung …   Deutsch Wikipedia

  • De Plantis Libri XVI — ist der Titel eines Werkes von Andrea Cesalpino in dem zum ersten Mal ein Klassifizierungssystem der Pflanzen aufgestellt wurde. Inhaltsverzeichnis 1 Werk 1.1 Einführung 1.2 Systematik …   Deutsch Wikipedia

  • Crocus sativus — Saltar a navegación, búsqueda ?         Azafrán Flor de Crocus sativus con estigmas rojos …   Wikipedia Español

  • Hutten zum Stolzenberg — Hutten zum Stolzenberg, ein altes fränkisches Adelsgeschlecht, welches 1818 in Baiern bei der Freiherrnklasse immatriculirt wurde. 1) Simon, wurde 1308 zum Fürstabt von Hersfeld erwählt. 2) Ulrich v. H., geb. 20. (22.) April 1488 auf dem Schlosse …   Pierer's Universal-Lexikon

  • F [2] — F, in der Musik Buchstabenname eines der sieben Stammtöne unsers Musiksystems (vgl. A), zugleich der älteste, der als Schlüssel (clavis signata) vor eine Notenlinie gesetzt wurde (der Baßschlüssel, ursprünglich ein wirkliches F). Das Schlüssel F… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • corocha — ► sustantivo femenino ZOOLOGÍA Larva del escarabajuelo de la vid, de color negro verdoso, que vive en esta planta y devora los pámpanos y otras partes tiernas. (Haltica ampelophaga.) * * * corocha1 f. Cierta *vestidura antigua, larga y hueca. ⇒… …   Enciclopedia Universal

  • croco — (Del lat. crocum < gr. krokos, azafrán.) ► sustantivo masculino BOTÁNICA Azafrán, planta y estigma de la flor. * * * croco (del lat. «crocus», del gr. «krókos») m. *Azafrán (planta iridácea). * * * croco. (Del lat. crocus, y este del gr.… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»