-
41 congruous
adj.1 congruo, apto, proporcionado.2 congruente, congruo. -
42 congruus
congrŭus, a, um, adj. [congruo, II.], agreeing, fit, suitable; harmonious, concordant (ante-, and more freq. post-class., for the class. congruens): sermo cum illā, * Plaut. Mil. 4, 3, 23:sententia verecundiae maternae,
Dig. 39, 5, 31, § 1:humanae naturae congruum est,
ib. 2, 14, 1:modus,
Pall. Oct. 14, 6:tempora,
Claud. in Rufin. 1, 315:congruo cunctae multitudinis consensu,
App. M. 7, p. 187 fin. — Adv.: con-grŭē, suitably, fitly:congrue respondere,
Paul. Sent. 2, 3; Mart. Capt. 6, § 601. -
43 conveniente
agg1) подходящий, подобающийconveniente a qc — соответствующий чему-либо2) приличный, пристойный; порядочный3) подходящий (напр. по цене)•Syn:Ant: -
44 debito
1. m1) долг, задолженностьdebito pubblico — государственный долгdebito fluttuante — краткосрочный долг, текущая задолженностьdebito irredimibile — фундированный долг, долгосрочные государственные бумагиdebito allo scoperto — необеспеченный / негарантированный долгcontrarre debiti — делать долгиcomprare a debito — покупать в долгvendere a debito — продавать в кредитessere in debito con / verso qd — задолжатьpieno / carico di debiti, immerso nei debiti fino ai capelli / agli occhi / alla bocca / alla gola — весь / кругом / по уши в долгах, в долгу как в шелку2) долг, обязанностьdebito coniugale — супружеский долгfare il debito suo — выполнить свой долг; выполнять свои обязанностиfarsi un debito di coscienza — считать себя морально обязаннымsentirsi in debito verso qd — чувствовать себя обязанным по отношению к кому-либоessere in debito di qc — (по) обещать что-либоpagare il debito alla natura перен. — отдать долг природе, умереть2. aggдолжный, надлежащийin ora debita, a tempo debito — в своё времяSyn:Ant:•• -
45 proporzionato
aggсоразмерный, пропорциональный, соответствующийpeso proporzionato alla statura — вес, соответствующий ростуben proporzionato — хорошо сложённый, стройныйSyn:Ant: -
46 rispondente
1. m, f 2. aggотвечающий, соответствующийun prodotto rispondente ai bisogni del mercato — продукт, соответствующий требованиям рынкаSyn:Ant: -
47 congruens
1. congruēns, entispart. praes. к congruo2. adj.1) соответствующий, подходящий, согласующийся, сообразный, приличествующий, подобающий (cum re aliquā и rei alicui C; actiones virtutibus congruentes C)vitae c. Ap — соответствующий жизни, жизненный, реальный2) соразмерный, пропорционально сложённый (membris c. Su)3) согласный, единогласный, единодушный, стройный (clamor L; vox Ap) -
48 congruens
congruēns, entis, PAdi., bei Spät. auch m. Compar. u. Superl. (congruo), übereinstimmend, I) mit einem andern übereinstimmend, im Einklang stehend, einem Ggstde. entsprechend, angemessen, a) v. Lebl. (Ggstz. discrepans, repugnans): motus c., Liv.: actio vocis, vultus et gestus c. et apta, Cic.: quod (genus) ego aptum et congruens nomino, Cic.: oratio verbis discrepans, sententiis congruens, Cic.: haec duo pro congruentibus sumere tam vehementer repugnantia, Cic. – m. cum u. Abl. od. m. bl. Dat. (wem? mit wem?), gestus cum sententiis c., Cic.: actiones virtutibus congruentes, Cic.: mors minime c. vitae, Suet.: quid congruentius deo, Lact. 4, 26, 13. – m. ex u. Abl., ex prodigiis c. ars, Acc. tr. 419. – congruens est od. videtur m. folg. Infin., Tac. ann. 4, 2; hist. 5, 8: m. folg. Acc. u. Infin., Plin. pan. 38, 6: m. folg. ut u. Konj., Gell. 17, 8, 13. Ulp. dig. 1, 16, 4. § 3: u. so congruentius videtur m. Infin., Cod. Iust. 8, 47, 4: congruentissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Tert. de anim. 58. – Plur. subst., congruentia, ium, n., Übereinstimmendes, congruentia ad consulem referre, Liv.: u. m. Dat., congruentia his disserere, Tac. – b) v. Pers., m. cum u. Abl., congruens cum ea disciplina, quam colebat, Cic.: Aristotelem et Theophrastum cum illis re congruentes, genere docendi paulum differentes, secuti, Cic. – II) mit sich selbst im Einklang ste hend, gleichförmig, a) v. Lebl.: is concentus ex dissimillimarum vocum moderatione concors tamen efficitur et congruens, Cic. de rep. 2, 69: clamor c., einstimmiges (Ggstz. voces dissonae), Liv. 30, 34, 1: vox congruentissima, Apul. apol. 73. – b) v. Pers.: ceteris membris usque ad imos pedes aequalis et c., ebenmäßig u. gleichförmig gebaut, Suet. Tib. 68, 1.
-
49 congruentia
congruentia, ae, f. (congruo), die Übereinstimmung, Gleichförmigkeit, Harmonie, Symmetrie, Proportion, congruentia aequalitasque membrorum, Plin. ep. 2, 5, 11: c. morum, Suet. Oth. 2, 2: c. partium, Augustin. de civ. dei 22, 20: c. pronuntiandi, Apul. apol. 15.
-
50 ruo
ruo, ruī, rutum, aber Partic. Fut. ruitūrus, ere (vgl. griech. εχραον, überfiel, bedrängte u. congruo, in-gruo), rennen, stürzen, I) intr.: A) im allg., rennen, stürzen, stürmen = eilen, 1) eig.: a) v. Pers.: id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant itaque turbent, ut etc., Cic.: (Pompeium) ruere nuntiant et iam iamque adesse, Cic.: quidam inermes ultro ruere ac se morti offerre, Tac.: legio sustinuit ruentes (die Einherstürmenden), Tac. – huc omnis turba ruebat, Verg.: in aquam caeci ruebant, Liv.: in castra fugientes, Liv.: in ferrum, Verg.: in vulnera ac tela, Liv.: in proelium, Flor.: ad urbem infesto agmine, Liv.: ad portas, Tac.: ad convivium, Tac. – per vias, Tac.: per proelia, Verg. – eques pedesque certatim ruere portis, Liv. – b) v. Flüssen, r. de montibus, Verg.: per campos, Ov.: in Galliam (v. Rhein), Tac. – c) v. Tönen, antrum, unde ruunt totidem voces, responsa Sibyllae, hervorbrechen, -tönen, Verg. Aen. 6, 44. – d) v. Nacht u. Tag, vertitur interea caelum et ruit Oceano nox, d.i. eilt herauf, Verg.: u. so revoluta ruebat dies, Verg. – dagegen nox ruit enteilt (geht unter), Verg.: ebenso sol ruit caelo, Apul., u. bl. sol ruit, Val. Flacc.: ruit imbriferum ver, Verg. – 2) übtr.: a) übh.: r. in arma ac dimicationem, einen blinden Hang haben zu usw., Liv.: crudelitatis odio in crudelitatem, Liv.: mutuis inter se odiis in bellum, Iustin.: r. in servitium, in exitium, Tac.: in sua fata, Ov.: omnia fatis in peius ruere, Verg.: avide ad libertatem, Liv.: ad interitum, Cic.: se in errores, Gell. 6 (7), 2, 8. – quo ruis? quibus periculis te obicis? Plin. ep. – quo scelesti ruitis? Hor. – poet. m. Infin., quo ruis imprudens dicere fata? Prop. 4, 1, 71: u. so Stat. Theb. 7, 177. Claud. rapt. Pros. 3, 387. – impers., ut ferme fugiendo in media fata ruitur, Liv. 8, 24, 4. – b) insbes., vom unüberlegten, stürmischen Handeln, sich überstürzen, sich übereilen, unüberlegt-, stürmisch handeln, seinem Sturze entgegeneilen, r. in agendo, in dicendo, Cic.: emptorem od. reum ruere pati, Cic. u. Liv.: vide, ne quid imprudens ruas, Ter.: cum cotidie rueret, Cic.: non compescere ruentes, Tac.
B) prägn., stürzen = nieder-, herabstüzen, einstürzen, sinken, 1) eig.: a) (poet.) v. Pers.: ruebant victores victique, Verg.: nec quisquam primus ruit, Val. Flacc. – b) v. Lebl.: ruere illa non possunt, ut haec non eodem labefacta motu concĭdant, Cic.: ruunt parietes, aedes, Plaut.: ruunt templa deûm, aulaea, Hor.: ruere in agris tecta, Liv.: supra sese ruere omnia tecta, Lucr.: murus latius, quam caederetur, ruebat, Liv. – ruit alta a culmine Troia, Verg. – neve ruant caeli tonitralia templa superne, Lucr.: so ruit arduus aether (d.i. Unwetter, Regen u. dgl.), Verg.: caelum imbribus immodicis, Mart.: caelum in se, Liv.: turbidus imber aquā, Verg.: tempestas. Tac. – Sprichw., v. sehr zaghaften u. furchtsamen Menschen, Cl. Quid tum quaeso, si hoc pater resciverit? Sy. Quid si nunc caelum ruat? Ter. heaut. 719. – 2) übtr., niederstürzen, sinken, ratio ruat omnis, vita quoque ipsa concĭdat extemplo, Lucr.: quae cum accĭdunt nemo est quin intellegat, ruere illam rem publicam, Cic.: quem vocet divûm populus ruentis imperii rebus? Hor.: Vitellium ne prosperis quidem parem, adeo ruentibus debilitatum, durch Sinken, durch den Untergang des Glückes, Tac.
II) tr.: A) fortraffen, aufraffen, d.i. 1) eilig fortnehmen, a) übh.: cinerem et confusa ossa focis, Verg.: atram nubem ad caelum, emporführen, Verg. – b) = eilig zusammenraffen, -zusammenscharren, unde divitias aerisque ruam acervos, Hor. sat. 2, 5, 21 sq.; – 2) aus der Tiefe aufwühlen, a) übh.: (tauri) terram ruebant, Lucr.: cum mare permotum ventis ruit intus arenam, Lucr.: ruunt (venti) totum mare a sedibus imis, Verg.: r. spumas salis aere, v. Schiffenden, Verg. – b) in der jurist. Sprache der t. t., rūta et caesa und asyndet. rūta caesa, alles, was auf einem Grundstücke ausgegraben (ruta) u. gefällt (caesa) worden ist, ohne verarbeitet worden zu sein, u. vom Besitzer beim Verkaufe zurückgehalten wird, rohes Material, Cic., Crass. ( bei Cic.) u. ICt. (wegen des hier langen u s. 1. VarroLL. 9, 104).
B) etw. niederreißen, niederstürzen, imbres fluctusque frangere malum, ruere antennas, scindere vela etc., Plaut. – naves (vis venti) ruit, Lucr.: ceteros ruerem, agerem, raperem, tunderem et prosternerem, Ter.: immanem molem volvuntque ruuntque, Verg.: cumulos ruit pinguis arenae, zerschlägt, ebnet, Verg. – refl. in praedam superne sese, sich herabstürzen, Apul. flor. 2. p. 2, 19 Kr.
-
51 congruous
tr['kɒŋrʊəs]1 formal use congruente ( with, con)adj.• conforme adj.• congruente adj.['kɒŋɡrʊǝs]ADJ congruo ( with con) -
52 по договору
ex congruo лат. -
53 congruous
con.gru.ous[k'ɔŋgruəs] adj 1 congruente, côngruo, coerente, conforme. 2 apropriado, conveniente. -
54 конгруэнтный
матем.congruente, congruo -
55 адекватный
1) (достаточный, подходящий) idoneo, sufficiente, adeguato2) ( совпадающий) identico, corrispondente* * *прил. книжн.adeguato, conforme, idoneo* * *adjgener. congruo, adeguato -
56 подходящий
1) ( годный) conveniente, adatto, buono2) ( хороший) buono, bello* * *прил.conveniente, adatto, confacenteподходя́щий человек — persona adatta / indicata (per qc)
в подходя́щий момент — al momento propizio / buono, a tempo (e luogo), nel debito momento
подходя́щий к случаю — di circostanza (полагающийся, подобающий)
* * *adj1) gener. congeniale, apposito, calzante, congruente, conveniente (по цене и т.п.), (a, per) proprio, convenevole, quadrante, accomodante, acconcio, adattato, adatto, appropriato, condecente, condicevole, conducevole, conducibile, confacente, congruo, consono (äëà +G), conveniente, decente, dicevole, indovinato, opportuno, propizio, prosperevole, sufficente, sufficiente2) obs. accomodato3) liter. papabile4) sports. qualificato5) lat. ad hoc6) econ. idoneo7) fin. accettabile -
57 приемлемый
* * *прил.accettabile; ammissibile ( допустимый)* * *adj1) gener. abbordabile, sostenibile, congruo, gabellabile, accettabile, adottabile, ammissibile, passabile, passibile, plausibile, ricevibile, sodisfacente2) fin. riscontabile (для переучёта) -
58 сносный
-
59 соответствующий
1) ( находящийся в соответствии) corrispondente, rispettivo2) ( надлежащий) adeguato, appropriato* * *прил.(cor)rispondente, rispettivo; adeguato, appropriato, conforme (a qc)принять соотве́тствующие меры — usare misure adatte / corrispondenti
поступить соотве́тствующим образом — agire di conseguenza
* * *adj1) gener. opportunistico, (a q.c.) concorde (+D), (a q.c.) consonante (+D), (à q.c.) consono, rispondente, suo, corrispondente, adeguato, appropriato, compagno, competente, condegno a... (+D), confacente, conforme (a), congruente, congruo, consentaneo (a q.c.) (+D), conveniente a (q.c.) (чему-л.), corrispettivo, decente, proporzionato, relativo (+D), rispettivo2) econ. conforme, socio corrispondente -
60 congruens
congruēns, entis, PAdi., bei Spät. auch m. Compar. u. Superl. (congruo), übereinstimmend, I) mit einem andern übereinstimmend, im Einklang stehend, einem Ggstde. entsprechend, angemessen, a) v. Lebl. (Ggstz. discrepans, repugnans): motus c., Liv.: actio vocis, vultus et gestus c. et apta, Cic.: quod (genus) ego aptum et congruens nomino, Cic.: oratio verbis discrepans, sententiis congruens, Cic.: haec duo pro congruentibus sumere tam vehementer repugnantia, Cic. – m. cum u. Abl. od. m. bl. Dat. (wem? mit wem?), gestus cum sententiis c., Cic.: actiones virtutibus congruentes, Cic.: mors minime c. vitae, Suet.: quid congruentius deo, Lact. 4, 26, 13. – m. ex u. Abl., ex prodigiis c. ars, Acc. tr. 419. – congruens est od. videtur m. folg. Infin., Tac. ann. 4, 2; hist. 5, 8: m. folg. Acc. u. Infin., Plin. pan. 38, 6: m. folg. ut u. Konj., Gell. 17, 8, 13. Ulp. dig. 1, 16, 4. § 3: u. so congruentius videtur m. Infin., Cod. Iust. 8, 47, 4: congruentissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Tert. de anim. 58. – Plur. subst., congruentia, ium, n., Übereinstimmendes, congruentia ad consulem referre, Liv.: u. m. Dat., congruentia his disserere, Tac. – b) v. Pers., m. cum u. Abl., congruens cum ea disciplina, quam colebat, Cic.: Aristotelem et Theophrastum cum illis re congruentes, genere docendi paulum differentes, secuti, Cic. – II) mit sich selbst im Einklang ste-————hend, gleichförmig, a) v. Lebl.: is concentus ex dissimillimarum vocum moderatione concors tamen efficitur et congruens, Cic. de rep. 2, 69: clamor c., einstimmiges (Ggstz. voces dissonae), Liv. 30, 34, 1: vox congruentissima, Apul. apol. 73. – b) v. Pers.: ceteris membris usque ad imos pedes aequalis et c., ebenmäßig u. gleichförmig gebaut, Suet. Tib. 68, 1.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > congruens
См. также в других словарях:
congruo — congruo, a (del lat. «congrŭus», conveniente; cult.) adj. Congruente. * * * congruo, grua. (Del lat. congrŭus). adj. congruente. || 2. f. Der. Renta mínima de un oficio eclesiástico o civil o de una capellanía para poder sostener dignamente a su… … Enciclopedia Universal
côngruo — adj. 1. Conveniente. 2. Condigno. 3. Adequado. 4. Suficiente. 5. Declarado em termos claros. 6. de côngruo: por merecimento côngruo … Dicionário da Língua Portuguesa
congruo — congruo, grua (Del lat. congrŭus). 1. adj. congruente. 2. f. Der. Renta mínima de un oficio eclesiástico o civil o de una capellanía para poder sostener dignamente a su titular. 3. Der. Oficio con esta renta. ☛ V. mérito de congruo, porción… … Diccionario de la lengua española
congruo — / kɔngrwo/ agg. [dal lat. congruus, der. di congruĕre incontrarsi, concordare ]. [rispondente a determinate esigenze: una c. ricompensa ] ▶◀ adeguato, appropriato, conveniente, opportuno, proporzionato. ◀▶ inadeguato, inappropriato, incongruo,… … Enciclopedia Italiana
congruo — {{hw}}{{congruo}}{{/hw}}agg. 1 Conveniente, adeguato, proporzionato: un congruo prezzo. 2 (mat.) Di coppie di numeri che presentano congruenza … Enciclopedia di italiano
congruo — còn·gru·o agg. 1. CO che corrisponde ai bisogni, alle necessità, ecc.; conveniente, opportuno: una congrua ricompensa, prendere congrui provvedimenti Sinonimi: adeguato, appropriato, conveniente, opportuno, proporzionato. Contrari: inappropriato … Dizionario italiano
congruo — pl.m. congrui sing.f. congrua pl.f. congrue … Dizionario dei sinonimi e contrari
congruo — agg. conveniente, adeguato, proporzionato, rispondente, opportuno, adatto, acconcio, appropriato, conforme, congruente, ragionevole CONTR. inadeguato, incongruo, incongruente, sproporzionato, inadatto. SFUMATURE ► adeguato … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
De congrŭo — (lat.), nach Billigkeit … Pierer's Universal-Lexikon
De congruo — De congruo, lat., nach Billigkeit … Herders Conversations-Lexikon
Merit — • By merit (meritum) in general is understood that property of a good work which entitles the doer to receive a reward from him in whose service the work is done Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Merit Merit … Catholic encyclopedia