Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

complaisance

  • 21 obsequium

    ob-sĕquĭum, ii, n. [obsequor].
    I.
    In gen., comptiance, yieldingness, complaisance, indulgence (class.; syn.: indulgentia, obsequentia): prosequium a prosequendo, obsequium ab obsequendo dicuntur, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.:

    obsequium amicos, veritas odium parit,

    Ter. And. 1, 1, 41:

    obsequium atque patientia,

    Cic. Pis. 2, 5:

    obsequium et comitas,

    id. Att. 6, 6:

    alicui tribuere,

    Ov. Tr. 5, 6, 30:

    ventris,

    i. e. gluttony, Hor. S. 2, 7, 104:

    animo sumere,

    to follow the bent of one's inclinations, Plaut. Bacch. 4, 10, 7:

    in obsequio uxoris,

    in the service of his wife, Vulg. 4 Reg. 5, 2.—Of inanim. things:

    flectitur obsequio curvatus ab arbore ramus,

    by yielding, by its pliancy, Ov. A. A. 2, 179.—In plur.: omnia ei obsequia polliceor, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    Compliance in love, yielding, consent, Petr. 113; Col. 6, 27, 10; Curt. 6, 7, 1; 10, 1, 25.—
    B.
    Obedience, allegiance:

    in populum Romanum,

    Liv. 29, 15, 3:

    principum,

    i. e. towards them, Just. 3, 2, 9:

    ad obsequium redigere,

    to subjugate, Suet. Aug. 21:

    nulla colonia vestra erit, quae nos obsequio erga vos fideque superet,

    Liv. 7, 30, 19:

    obsequium in regem retinere,

    Tac. A. 6, 37 (43) fin.; 13, 3; Just. 20, 4, 9: jurare in obsequium alicujus, to swear obedience or allegiance to one, Just. 13, 2:

    obsequium erga aliquem exuere,

    to throw off, Tac. A. 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > obsequium

  • 22 officiositas

    offĭcĭōsĭtas, ātis, f. [officiosus], obligingness, complaisance, readiness to serve (post-class.), Sid. Carm. 23, 478.

    Lewis & Short latin dictionary > officiositas

  • 23 officiosus

    offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].
    I.
    Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one's superiors; class.;

    syn. studiosus): homo,

    Cic. Fam. 13, 21, 2:

    amicitia,

    id. Planc. 19, 46:

    sedulitas,

    Hor. Ep. 1, 7, 8:

    voluntas,

    Ov. P. 3, 2, 17.— Comp.:

    estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur?

    Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.— Sup.:

    officiosissima natio candidatorum,

    Cic. Pis. 23, 55; for which with summe:

    homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi,

    id. Verr. 2, 1, 24, § 63.—
    II.
    Dutiful, in accordance with duty:

    dolor,

    Cic. Tusc. 3, 28, 70:

    labores,

    id. Mil. 5, 12:

    pietas,

    Sen. Ep. 99, 18.—
    B.
    Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.—Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.):

    officiose et amice factum,

    Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.:

    scribere,

    Cic. Att. 1, 20, 1.— Comp.:

    gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc.,

    Cic. Att. 6, 1, 22.— Sup.:

    officiosissime venit ad me,

    Plin. Ep. 10, 21 (32) init.

    Lewis & Short latin dictionary > officiosus

  • 24 venia

    vĕnĭa, ae, f. [akin to veneror, q. v.], complaisance, indulgence, kindness, obliging disposition or conduct, mercy, grace, favor (class.; cf. indulgentia), most usual in the phrase veniam dare, to grant a favor, be favorable, to comply, consent.
    I.
    In gen.: Jane, Juppiter, Mars pater, etc.... vos precor, veneror, veniam peto feroque uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old formula of prayer in Liv. 8, 9, 7:

    ab Jove Opt. Max. ceterisque dis pacem ac veniam peto precorque ab iis, ut, etc.,

    Cic. Rab. Perd. 2, 5:

    quaeso a vobis, ut in hac causā mihi detis hanc veniam, ut, etc.,

    id. Arch. 2, 3; cf.:

    precor hanc veniam supplici des, ut, etc.,

    Liv. 30, 12, 14:

    dabis hanc veniam, mi frater, ut, etc.,

    Cic. de Or. 1, 6, 23:

    Caesar tibi petenti veniam non dedit,

    id. Q. Fr. 3, 1, 11:

    datur haec venia antiquitati, ut miscendo humana divinis, primordia urbium augustiora faciat, Liv. prooem. § 7: mi gnate, da veniam hanc mihi: reduc illam,

    Ter. Hec. 4, 2, 29:

    extremam hanc oro veniam, miserere sororis,

    Verg. A. 4, 435:

    datur petentibus venia,

    Caes. B. G. 7, 15:

    veniam petenti dedit,

    Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Att. 5, 21, 12:

    veniam quoque a deis spei alicujus audacioris petimus, in sinum spuendo,

    Plin. 28, 4, 7, § 35:

    veniam mihi quam gravate pater dedit de Chrysalo!

    Plaut. Bacch. 3, 6, 3:

    cum data esset venia ejus diei,

    when indulgence had been granted for that day, Liv. 26, 17, 12:

    nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens,

    a complaisant, mild disposition, Plin. 25, 2, 5, § 12.—
    B.
    Permission to do any thing, esp. In phrases: veniam petere (poscere) and veniam dare;

    veniā petitā puerum ad canendum ante tibicinem cum statuisset,

    Liv. 7, 2, 9:

    petere veniam legatis mittendis,

    id. 33, 11, 3:

    veniam dicendi ante alios exposcere,

    Tac. A. 12, 5:

    datā veniā seducit filiam ac nutricem,

    Liv. 3, 48, 5; cf.

    the context: qui censerent, dandam ceteris veniam talium conjugiorum,

    Suet. Claud. 26.—
    C.
    Bonā veniā or cum bonā veniā.
    1.
    With audire, kindly, with favor, without prejudice:

    bonā veniā me audies,

    Cic. N. D. 1, 21, 59; cf.:

    vos oro atque obsecro, judices, ut attente bonāque cum veniā verba mea audiatis,

    id. Rosc. Am. 4, 9:

    cum bonā veniā se auditurum,

    Liv. 29, 1, 7:

    cum bonā veniā, quaeso, audiatis id quod invitus dico,

    id. 29, 17, 6.—
    2.
    With verbs of saying (mostly parenthet.), by your good leave, with your permission, without offence, etc.:

    nisi vero (bonā veniā hujus optimi viri dixerim) tu, etc.,

    Cic. de Or 1, 57, 242:

    bonā hoc tuā veniā dixerim,

    id. Div 1, 15, 25:

    atqui, frater, bonā tuā veniā dixerim ista sententia maxime fallit imperitos,

    id. Leg. 3, 15, 34:

    bonā veniā vestrā liceat, etc., Liv 6, 40, 10: primum abs te hoc bonā veniā peto... mihi ut respondeas,

    Ter. Phorm. 2, 3, 31:

    oravit etiam bonā veniā Quirites, ne quis, etc.,

    Liv. 7, 41, 3.—Rarely veniā alone:

    neminem ex his, quos eduxeram mecum (veniā sit dicto) ibi amisi,

    Plin. Ep. 5, 6, 46.—
    II.
    In partic., forbearance in view of any wrong that has been done, forgiveness, pardon, remission:

    venia est poenae meritae remissio,

    Sen. Clem. 2, 7:

    errati veniam impetrare,

    Cic. Lig. 1, 1:

    pacem veniamque impetrare a victoribus,

    Liv. 37, 45, 7:

    veniam et impunitatem dare,

    Cic. Phil. 8, 11, 32; cf.:

    cui non apud senatum... maximorum scelerum venia ulla ad ignoscendum duci possit,

    id. Pis. 41, 98; id. Part. Or. 37, 131:

    cui errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,

    id. Agr. 2, 2, 5:

    cede deae, veniamque tuis, temeraria, dictis Supplice voce roga,

    Ov. M. 6, 32; Hor. S. 1, 3, 75; id. Ep. 2, 1, 78: aliquem veniā donare [p. 1969] in praeteritum, Suet. Dom. 9:

    veniā dignus,

    Quint. 1, 5, 11; cf.:

    legere cum veniā,

    id. 10, 1, 72.

    Lewis & Short latin dictionary > venia

См. также в других словарях:

  • complaisance — [ kɔ̃plɛzɑ̃s ] n. f. • 1361; de complaire 1 ♦ Disposition à acquiescer aux goûts, aux sentiments d autrui pour lui plaire. ⇒ amitié, bienveillance. Faire qqch. avec complaisance, par complaisance. Attendre qqch. de la complaisance de qqn. J abuse …   Encyclopédie Universelle

  • complaisance — COMPLAISANCE. s. f. Douceur, et facilité de caractère, qui fait qu on se conforme, qu on acquiesce aux sentimens, aux volontés d autrui. La complaisance doit être réciproque. Avoir une complaisance honnête, une complaisance raisonnable. Il faut… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • complaisance — Complaisance. s. f. v. Douceur & facilité d esprit qui fait qu on se conforme, qu on acquiesce aux sentimens, aux volontez d autruy. La complaisance doit estre reciproque. complaisance aveugle. complaisance criminelle. une complaisance honneste.… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Complaisance — Com plai*sance (?; 277), n. [F. complaisance. See {Complaisant}, and cf. {Complacence}.] Disposition to please or oblige; obliging compliance with the wishes of others; a deportment indicative of a desire to please; courtesy; civility. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • complaisance — 1650s, from Fr. complaisance (14c.), in M.Fr. care or desire to please, from M.L. complacentia (see COMPLACENCE (Cf. complacence)) …   Etymology dictionary

  • Complaisance — (fr., spr. Kongpläsangs), Artigkeit, Gefälligkeit; daher Complaisant (spr. Kongpläsang), dienstfertig …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Complaisance — (franz., spr. kongpläsāngß ), Gefälligkeit, Artigkeit; par c., aus Gefälligkeit; complaisant (spr. sāng), gefällig, artig, dienstfertig …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Complaisance — (frz., spr. kongpläsángß), Artigkeit, Gefälligkeit; complaisant (spr. sáng), gefällig, dienstbeflissen …   Kleines Konversations-Lexikon

  • complaisance — index consideration (sympathetic regard), courtesy, deference Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • complaisance — [n] agreeableness accommodativeness, acquiescence, compliance, courtesy, deference, friendliness, kindness, obligingness, politeness, respect; concept 633 Ant. antagonism, disagreeableness, discontent, dissatisfaction, obstinancy …   New thesaurus

  • complaisance — [kəm plā′zəns, kəm plā′səns; ] also [ käm′plə zans΄] n. [Fr < COMPLAISANT] 1. willingness to please; disposition to be obliging and agreeable; affability 2. an act or instance of this …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»