-
21 obsequium
ob-sĕquĭum, ii, n. [obsequor].I.In gen., comptiance, yieldingness, complaisance, indulgence (class.; syn.: indulgentia, obsequentia): prosequium a prosequendo, obsequium ab obsequendo dicuntur, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.:II.obsequium amicos, veritas odium parit,
Ter. And. 1, 1, 41:obsequium atque patientia,
Cic. Pis. 2, 5:obsequium et comitas,
id. Att. 6, 6:alicui tribuere,
Ov. Tr. 5, 6, 30:ventris,
i. e. gluttony, Hor. S. 2, 7, 104:animo sumere,
to follow the bent of one's inclinations, Plaut. Bacch. 4, 10, 7:in obsequio uxoris,
in the service of his wife, Vulg. 4 Reg. 5, 2.—Of inanim. things:flectitur obsequio curvatus ab arbore ramus,
by yielding, by its pliancy, Ov. A. A. 2, 179.—In plur.: omnia ei obsequia polliceor, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 3.—In partic.A.Compliance in love, yielding, consent, Petr. 113; Col. 6, 27, 10; Curt. 6, 7, 1; 10, 1, 25.—B.Obedience, allegiance:in populum Romanum,
Liv. 29, 15, 3:principum,
i. e. towards them, Just. 3, 2, 9:ad obsequium redigere,
to subjugate, Suet. Aug. 21:nulla colonia vestra erit, quae nos obsequio erga vos fideque superet,
Liv. 7, 30, 19:obsequium in regem retinere,
Tac. A. 6, 37 (43) fin.; 13, 3; Just. 20, 4, 9: jurare in obsequium alicujus, to swear obedience or allegiance to one, Just. 13, 2:obsequium erga aliquem exuere,
to throw off, Tac. A. 3, 12. -
22 officiositas
offĭcĭōsĭtas, ātis, f. [officiosus], obligingness, complaisance, readiness to serve (post-class.), Sid. Carm. 23, 478. -
23 officiosus
offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].I.Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one's superiors; class.;II.syn. studiosus): homo,
Cic. Fam. 13, 21, 2:amicitia,
id. Planc. 19, 46:sedulitas,
Hor. Ep. 1, 7, 8:voluntas,
Ov. P. 3, 2, 17.— Comp.:estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur?
Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.— Sup.:officiosissima natio candidatorum,
Cic. Pis. 23, 55; for which with summe:homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi,
id. Verr. 2, 1, 24, § 63.—Dutiful, in accordance with duty:B.dolor,
Cic. Tusc. 3, 28, 70:labores,
id. Mil. 5, 12:pietas,
Sen. Ep. 99, 18.—Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.—Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.):officiose et amice factum,
Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.:scribere,
Cic. Att. 1, 20, 1.— Comp.:gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc.,
Cic. Att. 6, 1, 22.— Sup.:officiosissime venit ad me,
Plin. Ep. 10, 21 (32) init. -
24 venia
vĕnĭa, ae, f. [akin to veneror, q. v.], complaisance, indulgence, kindness, obliging disposition or conduct, mercy, grace, favor (class.; cf. indulgentia), most usual in the phrase veniam dare, to grant a favor, be favorable, to comply, consent.I.In gen.: Jane, Juppiter, Mars pater, etc.... vos precor, veneror, veniam peto feroque uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old formula of prayer in Liv. 8, 9, 7:B.ab Jove Opt. Max. ceterisque dis pacem ac veniam peto precorque ab iis, ut, etc.,
Cic. Rab. Perd. 2, 5:quaeso a vobis, ut in hac causā mihi detis hanc veniam, ut, etc.,
id. Arch. 2, 3; cf.:precor hanc veniam supplici des, ut, etc.,
Liv. 30, 12, 14:dabis hanc veniam, mi frater, ut, etc.,
Cic. de Or. 1, 6, 23:Caesar tibi petenti veniam non dedit,
id. Q. Fr. 3, 1, 11:datur haec venia antiquitati, ut miscendo humana divinis, primordia urbium augustiora faciat, Liv. prooem. § 7: mi gnate, da veniam hanc mihi: reduc illam,
Ter. Hec. 4, 2, 29:extremam hanc oro veniam, miserere sororis,
Verg. A. 4, 435:datur petentibus venia,
Caes. B. G. 7, 15:veniam petenti dedit,
Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Att. 5, 21, 12:veniam quoque a deis spei alicujus audacioris petimus, in sinum spuendo,
Plin. 28, 4, 7, § 35:veniam mihi quam gravate pater dedit de Chrysalo!
Plaut. Bacch. 3, 6, 3:cum data esset venia ejus diei,
when indulgence had been granted for that day, Liv. 26, 17, 12:nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens,
a complaisant, mild disposition, Plin. 25, 2, 5, § 12.—Permission to do any thing, esp. In phrases: veniam petere (poscere) and veniam dare;C.veniā petitā puerum ad canendum ante tibicinem cum statuisset,
Liv. 7, 2, 9:petere veniam legatis mittendis,
id. 33, 11, 3:veniam dicendi ante alios exposcere,
Tac. A. 12, 5:datā veniā seducit filiam ac nutricem,
Liv. 3, 48, 5; cf.the context: qui censerent, dandam ceteris veniam talium conjugiorum,
Suet. Claud. 26.—Bonā veniā or cum bonā veniā.1.With audire, kindly, with favor, without prejudice:2.bonā veniā me audies,
Cic. N. D. 1, 21, 59; cf.:vos oro atque obsecro, judices, ut attente bonāque cum veniā verba mea audiatis,
id. Rosc. Am. 4, 9:cum bonā veniā se auditurum,
Liv. 29, 1, 7:cum bonā veniā, quaeso, audiatis id quod invitus dico,
id. 29, 17, 6.—With verbs of saying (mostly parenthet.), by your good leave, with your permission, without offence, etc.:II.nisi vero (bonā veniā hujus optimi viri dixerim) tu, etc.,
Cic. de Or 1, 57, 242:bonā hoc tuā veniā dixerim,
id. Div 1, 15, 25:atqui, frater, bonā tuā veniā dixerim ista sententia maxime fallit imperitos,
id. Leg. 3, 15, 34:bonā veniā vestrā liceat, etc., Liv 6, 40, 10: primum abs te hoc bonā veniā peto... mihi ut respondeas,
Ter. Phorm. 2, 3, 31:oravit etiam bonā veniā Quirites, ne quis, etc.,
Liv. 7, 41, 3.—Rarely veniā alone:neminem ex his, quos eduxeram mecum (veniā sit dicto) ibi amisi,
Plin. Ep. 5, 6, 46.—In partic., forbearance in view of any wrong that has been done, forgiveness, pardon, remission:venia est poenae meritae remissio,
Sen. Clem. 2, 7:errati veniam impetrare,
Cic. Lig. 1, 1:pacem veniamque impetrare a victoribus,
Liv. 37, 45, 7:veniam et impunitatem dare,
Cic. Phil. 8, 11, 32; cf.:cui non apud senatum... maximorum scelerum venia ulla ad ignoscendum duci possit,
id. Pis. 41, 98; id. Part. Or. 37, 131:cui errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,
id. Agr. 2, 2, 5:cede deae, veniamque tuis, temeraria, dictis Supplice voce roga,
Ov. M. 6, 32; Hor. S. 1, 3, 75; id. Ep. 2, 1, 78: aliquem veniā donare [p. 1969] in praeteritum, Suet. Dom. 9:veniā dignus,
Quint. 1, 5, 11; cf.:legere cum veniā,
id. 10, 1, 72.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
complaisance — [ kɔ̃plɛzɑ̃s ] n. f. • 1361; de complaire 1 ♦ Disposition à acquiescer aux goûts, aux sentiments d autrui pour lui plaire. ⇒ amitié, bienveillance. Faire qqch. avec complaisance, par complaisance. Attendre qqch. de la complaisance de qqn. J abuse … Encyclopédie Universelle
complaisance — COMPLAISANCE. s. f. Douceur, et facilité de caractère, qui fait qu on se conforme, qu on acquiesce aux sentimens, aux volontés d autrui. La complaisance doit être réciproque. Avoir une complaisance honnête, une complaisance raisonnable. Il faut… … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
complaisance — Complaisance. s. f. v. Douceur & facilité d esprit qui fait qu on se conforme, qu on acquiesce aux sentimens, aux volontez d autruy. La complaisance doit estre reciproque. complaisance aveugle. complaisance criminelle. une complaisance honneste.… … Dictionnaire de l'Académie française
Complaisance — Com plai*sance (?; 277), n. [F. complaisance. See {Complaisant}, and cf. {Complacence}.] Disposition to please or oblige; obliging compliance with the wishes of others; a deportment indicative of a desire to please; courtesy; civility. [1913… … The Collaborative International Dictionary of English
complaisance — 1650s, from Fr. complaisance (14c.), in M.Fr. care or desire to please, from M.L. complacentia (see COMPLACENCE (Cf. complacence)) … Etymology dictionary
Complaisance — (fr., spr. Kongpläsangs), Artigkeit, Gefälligkeit; daher Complaisant (spr. Kongpläsang), dienstfertig … Pierer's Universal-Lexikon
Complaisance — (franz., spr. kongpläsāngß ), Gefälligkeit, Artigkeit; par c., aus Gefälligkeit; complaisant (spr. sāng), gefällig, artig, dienstfertig … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Complaisance — (frz., spr. kongpläsángß), Artigkeit, Gefälligkeit; complaisant (spr. sáng), gefällig, dienstbeflissen … Kleines Konversations-Lexikon
complaisance — index consideration (sympathetic regard), courtesy, deference Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
complaisance — [n] agreeableness accommodativeness, acquiescence, compliance, courtesy, deference, friendliness, kindness, obligingness, politeness, respect; concept 633 Ant. antagonism, disagreeableness, discontent, dissatisfaction, obstinancy … New thesaurus
complaisance — [kəm plā′zəns, kəm plā′səns; ] also [ käm′plə zans΄] n. [Fr < COMPLAISANT] 1. willingness to please; disposition to be obliging and agreeable; affability 2. an act or instance of this … English World dictionary