Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

clino

  • 1 clino

    clīno = klinô, v. clinatus.

    Lewis & Short latin dictionary > clino

  • 2 clino

    clinare, clinavi, clinatus V TRANS
    incline, slope; bend; sink

    Latin-English dictionary > clino

  • 3 clino

    m.
    cline.

    Spanish-English dictionary > clino

  • 4 prō-clīnō

        prō-clīnō āvī, ātus, āre,    to bend forward, bend, incline: mare in haec litora, O.: adiuvat rem proclinatam, tottering, Cs.: proclinatā iam re, i. e. at the crisis, Cs. ap. C.

    Latin-English dictionary > prō-clīnō

  • 5 re-clīnō

        re-clīnō āvī, ātus, āre,    to bend back, cause to lean, recline: alces ad eas (arbores) reclinatae, Cs.: caput: scuta, rest, V.: ab labore me, relieve, H.

    Latin-English dictionary > re-clīnō

  • 6 клиноось

    Русско-английский технический словарь > клиноось

  • 7 клиноося

    Русско-английский технический словарь > клиноося

  • 8 клиноось

    Новый русско-английский словарь > клиноось

  • 9 клиноося

    Новый русско-английский словарь > клиноося

  • 10 declino

    dē-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [CLINO = klinô], orig. to bend from the straight path; to turn aside or away (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    a.
    Act.:

    ego modo declinavi paullum me extra viam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 11; cf.:

    sese rectā regione viai,

    Lucr. 2, 250; and: se a terris omnia numina, Poët. ap. Suet. Aug. 70:

    lumina, Catull. 64, 91: agmen,

    Liv. 1, 28; 36, 23:

    nares in alteram partem,

    Cels. 8, 5.— Poet. of the eyes, to bend down, i. e. to lower, close them in sleep: nec dulci declinat lumina somno, * Verg. A. 4, 185.—
    b.
    Neutr.:

    paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem,

    Cic. Fin. 5, 2, 5; id. Att. 14, 17, 2; Liv. 38, 20, 8.—So of the oblique motion of atoms (corresp. with oblique ferri): si omnes atomi declinabunt, nullae umquam cohaerescent;

    sive aliae declinabunt, aliae suo nutu recte ferentur, etc.,

    Cic. Fin. 1, 6, 19 sq.; cf. id. Fat. 9, 18 (preceded by cur Epicurus atomos de via deducat):

    quae nova causa in natura est, qua declinet atomus? 20, 46 (the reading quae declinet atomum is wrong),

    id. N. D. 1, 25.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.
    a.
    Act., to turn aside: neque (mulierem) declinatam quicquam ab aliarum ingenio ullam reperias, who has departed, deviated, * Ter. Hec. 2, 1, 3; cf.:

    quaedam verborum flgurae paulum figuris sententiarum declinantur,

    Quint. 9, 3, 88; id. 10, 3, 33:

    neque spe, neque metu declinatus animus,

    id. 12, 1, 16:

    Cato literas Graecas aetate jam declinata didicit,

    in the decline of life, id. 12, 11, 23. —
    b.
    Neutr., to turn aside, deviate, turn away:

    de via,

    Cic. Lael. 17; cf.:

    de statu suo,

    id. Clu. 38, 106:

    a religione officii,

    id. Verr. 2, 3, 1:

    a malis (opp. appetere bona),

    id. Tusc. 4, 6, 13:

    a parvis delictis diligentius,

    id. Off. 1, 40 fin.:

    aliquantulum a proposito,

    id. Or. 40, 138:

    a recto itinere (oratio),

    Quint. 4, 3, 14 al.:

    gemma paulum declinans a topazio in aurum,

    passing, Plin. 37, 8, 34, § 113:

    ut eo revocetur unde huc declinavit oratio,

    digressed, Cic. de Or. 2, 38; cf. id. Leg. 1, 21 fin.:

    quantum in Italiam declinaverat belli,

    Liv. 28, 1:

    in asperam Pholoen,

    Hor. Od. 1, 33, 7:

    in pejus,

    Quint. 10, 2, 16:

    ad discendum jus,

    Quint. 12, 3, 9; cf. id. 7, 2, 30.— Absol.:

    declinasse me paululum et praesentes fluctus fugisse,

    Cic. Sest. 34:

    paulatim amor,

    decreases, Ov. M. 9, 460:

    dies coeperat declinare,

    Vulg. Luc. 9, 12. —
    B.
    In partic. grammat. t. t., to vary, inflect a part of speech.
    1.
    In the older grammarians, of every kind of inflection (declension, conjugation, comparison, derivation, etc.), Varr. L. L. 8, § 2 sq.; 10, § 11 sq.; cf. also Quint. 1, 4, 22; 1, 5, 63 al. —
    2.
    In the later grammarians, to decline, in the strict sense, Charis, p. 8 sq. et al. —
    C.
    Transf., with an object denoting that from which one turns aside; to avoid, to shun (classical, most freq. in Cic.);

    nec satis recte (oratio) declinat impetum, nisi etiam in cedendo quid deceat intellegit,

    Cic. Or. 68, 228; cf.

    , corresp. with vitare,

    id. Att. 8, 11, D. fin.; and:

    ictum,

    Liv. 42, 63, 4:

    urbem,

    Cic. Planc. 41:

    laqueos judicii,

    id. Mil. 15, 40:

    appetuntur quae secundum naturam sunt, declinantur contraria,

    id. N. D. 3, 13, 33:

    vitia,

    id. Off. 1, 6, 19:

    ea quae nocitura videantur,

    id. ib. 1, 4; cf. Tac. A. 13, 4:

    invidiam,

    id. H. 4, 41 fin.; Suet. Caes. 4:

    impudicitiam uxoris,

    Tac. A. 6, 51:

    oppida ut busta,

    Amm. 16, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > declino

  • 11 inclinis

    1.
    inclīnis, e, adj. [in-clino], bending, bowing (post-Aug. and very rare):

    cervix,

    Val. Fl. 4, 307:

    inclinis atque humilis,

    Min. Fel. Oct. 3 fin.
    2.
    inclīnis, e, adj. [2. in-clino], unbending, unalterable, Manil. 1, 596.

    Lewis & Short latin dictionary > inclinis

  • 12 inclino

    in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].
    I.
    Act., to cause to lean, bend, incline, turn a thing in any direction; to bend down, bow a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    vela contrahit malosque inclinat,

    Liv. 36, 44, 2:

    genua arenis,

    Ov. M. 11, 356:

    (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae,

    id. ib. 11, 209:

    inclinato in dextrum capite,

    Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69:

    inclinata utrolibet cervix,

    id. 1, 11, 9:

    pollice intus inclinato,

    id. 11, 3, 99:

    arbor Inclinat varias pondere nigra comas,

    Mart. 1, 77, 8:

    sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus,

    Ov. M. 2, 721:

    at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes,

    i. e. closed my sinking eyes, Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis):

    prius sol meridie se inclinavit, quam, etc.,

    i. e. declined, Liv. 9, 32, 6; cf.:

    inclinato jam in postmeridianum tempus die,

    Cic. Tusc. 3, 3, 7.—

    Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos,

    Quint. 11, 3, 132):

    (terra) inclinatur retroque recellit,

    bends down, Lucr. 6, 573:

    saxa inclinatis per humum quaesita lacertis,

    Juv. 15, 63.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to cause to fall back or give way:

    ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies,

    i. e. loses ground, retreats, Liv. 1, 12, 3:

    tum inclinari rem in fugam apparuit,

    id. 7, 33, 7:

    quasdam acies inclinatas jam et labantes,

    Tac. G. 8; cf. under II. —
    b.
    In gen., to turn back, cause to move backward:

    septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat,

    Liv. 26, 45, 8:

    cum primum aestu fretum inclinatum est,

    id. 29, 7, 2.—
    c.
    In mal. part., to lie down, stretch out:

    jam inclinabo me cum liberta tua,

    Plaut. Pers. 4, 8, 7:

    quot discipulos inclinet Hamillus,

    Juv. 10, 224:

    ipsos maritos,

    id. 9, 26.—
    3.
    Transf., of color, to incline to:

    colore ad aurum inclinato,

    Plin. 15, 11, 10, § 37:

    coloris in luteum inclinati,

    id. 24, 15, 86, § 136.—
    4.
    Of a disease, to abate, diminish:

    morbus inclinatus,

    Cels. 3, 2:

    febris se inclinat,

    id. ib. al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn or incline a person or thing in any direction:

    se ad Stoicos,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    culpam in aliquem,

    to lay the blame upon, Liv. 5, 8, 12:

    quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat,

    Just. 5, 1 fin.:

    judicem inclinat miseratio,

    moves, Quint. 4, 1, 14:

    haec animum inclinant, ut credam, etc.,

    Liv. 29, 33, 10.—Mid.:

    quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur,

    Liv. 1, 18, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change, alter, and esp. for the worse, to bring down, abase, cause to decline:

    se fortuna inclinaverat,

    Caes. B. C. 1, 52, 3:

    omnia simul inclinante fortuna,

    Liv. 33, 18, 1:

    ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt,

    to give way, yield, Cic. Att. 3, 13, 2:

    eloquentiam,

    Quint. 10, 1, 80.—
    b.
    To throw upon, remove, transfer:

    haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera,

    Liv. 1, 43, 9:

    omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis,

    id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.):

    (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt,

    Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9:

    partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur,

    id. 10, 13, 1.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline, decline, sink.
    A.
    Lit. (rare, and not in Cic.):

    paulum inclinare necesse est corpora,

    Lucr. 2, 243:

    sol inclinat,

    Juv. 3, 316:

    inclinare meridiem sentis,

    Hor. C. 3, 28, 5 (for which:

    sol se inclinavit,

    Liv. 9, 32, 6;

    v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies,

    Curt. 6, 11, 9.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to yield, give way:

    ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies,

    Liv. 7, 33, 7:

    in fugam,

    id. 34, 28 fin.:

    inclinantes jam legiones,

    Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—
    3.
    To change for the worse, turn, fail:

    si fortuna belli inclinet,

    Liv. 3, 61, 5:

    inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat,

    Tac. A. 15, 21. —
    B.
    Trop., to incline to, be favorably disposed towards any thing (also in Cic.):

    si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum,

    id. Att. 12, 29, 2:

    ad voluptatem audientium,

    Quint. 2, 10, 10:

    in stirpem regiam studiis,

    Curt. 10, 7, 12:

    amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce... inclinet,

    Hor. S. 1, 3, 71:

    cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum,

    Cic. de Sen. 6, 16:

    color ad crocum inclinans,

    Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of, Liv. 26, 40, 14. — With ut:

    ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus,

    Liv. 7, 9, 5:

    multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur,

    id. 27, 46, 7:

    hos ut sequar inclinat animus,

    id. 1, 24, 2. — With inf.:

    inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere,

    Liv. 32, 13, 5:

    inclinavit sententia universos ire,

    id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass.:

    consules ad patrum causam inclinati,

    Liv. 3, 65, 2; cf.:

    inclinatis ad suspicionem mentibus,

    Tac. H. 1, 81:

    inclinatis ad credendum animis,

    Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1:

    ad paenitentiam,

    id. ib. 2, 45. —
    2.
    In partic., to change, alter from its former condition (very rare):

    inclinant jam fata ducum,

    change, Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus, a, um, P. a.
    A.
    Bent down, sunken:

    senectus,

    Calp. 5, 13; of the voice, low, deep:

    vox,

    Cic. Or. 17, 56; cf.:

    inclinata ululantique voce more Asiatico canere,

    id. ib. 8, 27. —
    B.
    Inclined, disposed, prone to any thing:

    plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat,

    Liv. 23, 46, 3:

    plebs ad regem Macedonasque,

    id. 42, 30, 1:

    ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat,

    id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—
    C.
    Sunken, fallen, deteriorated:

    ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere,

    Cic. Fam. 2, 16, 1:

    copiae,

    Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst.:

    rerum inclinata ferre,

    i. e. troubles, misfortunes, Sil. 6, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inclino

  • 13 reclino

    rē̆-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. [clino, klinô], to bend back, lean back, recline (class. but rare).
    I.
    Lit.:

    alces ad eas (arbores) se applicant atque ita paulum modo reclinatae quietem capiunt... Huc cum se consuetudine reclinaverunt, etc.,

    Caes. B. G. 6, 27: caput, * Cic. Arat. 417:

    non habet ubi caput reclinet,

    Vulg. Matt. 8, 10: scuta, to lay aside, rest, * Verg. A. 12, 130:

    corpora prona,

    to turn over, Stat. Th. 9, 369.—Mid.:

    reclinari ad suos (in dicendo),

    Quint. 11, 3, 132:

    te in remoto gramine reclinatum,

    Hor. C. 2, 3, 7:

    reclinatus in cubitum,

    Petr. 39, 2; cf.:

    in aliquod adminiculum,

    Sen. Ep. 36, 9.—
    II.
    Trop.:

    nullum ab labore me reclinat otium,

    removes, releases me, Hor. Epod. 17, 24:

    in quem onus imperii reclinaret,

    might lean, rest, be supported by, Sen. Cons. ad Marc. 2, 3.— Absol., to revolt, become rebellious:

    nec arrogantibus verbis quidquam scripsit (Julianus), ne videretur subito reclinasse,

    Amm. 20, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > reclino

  • 14 Climatological Norms

    Ecology: CLINO

    Универсальный русско-английский словарь > Climatological Norms

  • 15 клино

    Geology: clino

    Универсальный русско-английский словарь > клино

  • 16 HLÍÐ

    I)
    n.
    1) gate, gateway (h. heitir á garði);
    3) space, interval (var hvergi h. í milli);
    4) space of time; pause, halt (eptir þat varð h. á orrostunni).
    (pl. -ar), f. side; standa á aðra h. e-m, to stand on one side of one; á tvær hliðar e-m, on either side of one; á allar hliðar, on all sides.
    * * *
    f., in mod. usage pl. hlíðar, but hlíðir in old writers, e. g. Landn. 224, Fms. vi. 197 (in a verse), Hkv. 1. 43, Sighvat: [A. S. hlîð; Norse li; lost in Dan.; cp. Lat. clivus; akin to Gr. and Lat. κλίνω, clino]:—a slope, mountain side, Edda 110; svá at sær var í miðjum hlíðum eða stundum vatnaði land, Ó. H. 149, Landn. 25, v. l.; út með hlíðum, Gullþ. 68; fjalls-hlið, a fell-side, q, v.; fagrar hlíðir grasi vaxnar, Grett. 137; ek mun ríða inn með hlíðinni, Glúm. 361, 362; út með hlíðinni, upp í miðjar hlíðar, etc., passim: hlíðar-brún, f. the edge of a h.: hlíðar-fótr, m. the foot of a h.: hlíðar-garðr, m. a fence on a fell-side dividing the pastures of two farms, Dipl. v. 25.
    II. local names; Fljóts-hlíð and Hlíð, Landn. passim; Norse Lier, Lie, Landn., Nj.: Hlíðar-sól, f. sun of the Hlíð, nickname of a fair lady, Landn.: Hlíðar-menn or Hlíð-menn, m. pl. the men from Hlíð, Landn.
    III. freq., in poët. circumlocutions, of a woman; hringa-hlíð, falda-h., bauga-h., and then in dat. and acc. hlíði, e. g. falda hlíði, vella hlíði (feminae), Skáld H. 5. 24, and in a mod. ditty; héðan ekki fer eg fet | frá þér silki-hlíði.

    Íslensk-ensk orðabók > HLÍÐ

  • 17 श्रि


    ṡri
    1) cl. 1. P. Ā. Dhātup. XXI, 31 ;

    ṡrayati, - te (pf. ṡiṡrā́ya, ṡiṡriyé;
    aor. áṡret, āṡriyan RV. ;
    aṡrait AV. ;
    áṡiṡriyat ib. etc.;
    aṡrǍyishṭa Gr. <Ved. forms belonging either to the pf. orᅠ aor. type are alsoᅠ aṡiṡret, - ṡrema, - ṡrayuḥ, ṡiṡrītá>;
    fut. ṡrayitā Gr.;
    ṡrayishyati, - te Br. etc.;
    inf. ṡrayitum MBh. ;
    ṡrayitavaí Br. ;
    ind. p. ṡrayitvā MBh. etc., - ṡrítya Br. etc.) P. to cause to lean orᅠ rest on, lay on orᅠ in, fix on, fasten to, direct orᅠ turn towards, (esp.) spread orᅠ diffuse (light orᅠ radiance orᅠ beauty) over (loc.) RV. TS. Br. ;
    (Ā. orᅠ Pass., rarely P.) to lean on, rest on, recline against (acc.), cling to (loc.), be supported orᅠ fixed orᅠ depend on, abide in orᅠ on (acc. loc. orᅠ adv.) ib. ĀṡvGṛ. ChUp. MBh. ;
    (Ā. P.) to go to, approach, resort orᅠ have recourse to (for help orᅠ refuge), tend towards (acc.) MBh. Kāv. etc.;
    (Ā.) to go into, enter, fall to the lot orᅠ take possession of (acc. orᅠ loc.) Kāv. Kathās. ;
    (Ā. P.) to attain, undergo, get into any state orᅠ condition (acc.) ib. etc.;
    to assume (with ṡrāvikā-tvam, to assume the form of a Ṡrāvikā q.v.) Kathās. HPariṡ. ;
    to show, betray (heroism) R. ;
    to honour, worship Dhātup.:
    Pass. ṡrǏyate (aor. áṡrāyi:
    cf. above) RV. etc. etc.:
    Caus. ṡrāpayati (in uc-chr-) VS. ;
    ṡrāyayati (aor. aṡiṡrayat;
    for aṡiṡriyat seeᅠ above) Gr.:
    Desid. ṡiṡrayishati, - te orᅠ ṡiṡrīshati, - te Gr.:
    Intens. ṡeṡrīyate, ṡeṡrayīti, ṡeṡreti ib. ;
    + cf. Gk. κλίνω, κλίνη, κλῖμαξ;
    Lat. clino, clivus;
    Lith. sṡly4ti, sṡlē4ti, sṡlaítas;
    Goth. hlains;
    hlaiw;
    Germ. hlinên, linên, lehnen;
    Angl. Sax. hlinian;
    Eng. lean
    2) in antáḥ- andᅠ bahiḥ-ṡri (q.v.)
    3) light, lustre (= 3. ṡrī q.v.) at end of adj. comp.

    Sanskrit-English dictionary > श्रि

  • 18 клиноось

    клиноо́сь ж.
    clino-axis

    Русско-английский политехнический словарь > клиноось

  • 19 الممارسة الطبية السريرية

    1) clinico- 2) clino-

    Arabic-English Medical Dictionary > الممارسة الطبية السريرية

  • 20 acclinis

    acclīnis, e, adj. (also adc-) [ad-CLINO], leaning on or against something, inclined to or toward ( poet. and in post-Aug. prose); constr. with dat.
    I.
    Lit.:

    corpusque levabat arboris adclinis trunco,

    Verg. A. 10, 834; so Ov. M. 15, 737; Stat. Silv. 5, 3, 36 al.—In prose, Plin. 8, 15, 16, § 39; Just. 28, 4:

    crates inter se acclines,

    Col. 12, 15, 1.—
    B.
    Esp. of localities, Amm. 14, 8; 29, 5.—
    II.
    Trop., inclined to, disposed to (= inclinatus, propensus):

    acclinis falsis animus meliora recusat,

    Hor. S. 2, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > acclinis

См. также в других словарях:

  • clino- — ♦ Élément, du gr. klinein « pencher » et « être couché ». ⇒CLINO , élément préf. 1er élément de compos. emprunté au radical du gr. « incliner » ou à un de ses dérivés, et entrant dans la compos. d un certain nombre de mots du vocab. scientifique …   Encyclopédie Universelle

  • -clino — [dal gr. klínō piegare, inclinare ]. Secondo elemento di termini composti (monoclino ), nei quali indica inclinazione, pendenza …   Enciclopedia Italiana

  • clino- — [klī′nō, klī′nə] [< Gr klino < klinein, to recline: see INCLINE] combining form slope [clinometer] …   English World dictionary

  • CLINO-Periode — Die Zeitreihe der Lufttemperatur in Deutschland gibt die monatlichen Mittelwerte der bodennahen Lufttemperatur in Deutschland wieder. Die Messwerte umfassen den Zeitraum von 1761 bis heute. Die Temperaturen sind zu monatlichen, jahreszeitlichen… …   Deutsch Wikipedia

  • clino- — a combining form meaning slope, incline, and, in mineralogy, monoclinic, used in the formation of compound words: clinometer. [ < L clin(are) (c. Gk klínein to cause to lean, Skt srayati he causes to lean) + O ] * * * …   Universalium

  • clino- — A slope (inclination or declination) or bend. [G. klino, to slope, incline, or bend] …   Medical dictionary

  • clino- — ► prefijo Componente de palabra procedente del gr. klino, que significa inclinar: ■ clinómetro. * * * ► Prefijo procedente del gr. klínō, inclinar …   Enciclopedia Universal

  • clino — clì·no s.m. TS itt.com. nome comune di alcuni pesci della famiglia dei Clinidi {{line}} {{/line}} DATA: 1875. ETIMO: dal lat. scient. Clinus, der. del tema del gr. klínō piego …   Dizionario italiano

  • clino — CLIN(O) /ECLI elem. înclinaţie . (< fr. clin/o/ , cf. gr. kline, pantă, pat) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN …   Dicționar Român

  • clino- — a word element meaning gradation , as in clinostat. {Latin clīnāre to incline} …  

  • clino- — see clin …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»