-
1 circulo
circŭlo, āre, v. a. (post - class. collat. form of circulor) [circulus], to make circu lar or round, App. flor. 9, p. 346, 21. circulatus gressus, Cael. Aur Tard. 1, 1: digitos. bent in, App. Mag. 89, p. 330.—II.Esp., to encircle, encompass:verticem varietatibus,
Mart. Cap. 7, § 728:sideribus,
id. 8, § 831; 4, § 333 al.; cf. Neue, Formenl. 2, p. 269. -
2 circulo
circulare, circulavi, circulatus V TRANSmake circular/round/curved; encircle, encompass (L+S) -
3 circulus
circŭlus, i, m. (contr. circlus, like vinclum = vinculum, Verg. G. 3, 166) [kindred with kirkos, kuklos, circinus], a circular figure, a circle: circulus aut orbis, qui kuklos Graece dicitur, Cic. N. D. 2, 18, 47:B.muri exterior,
Liv. 36, 9, 12:circulus ad speciem caelestis arcūs orbem solis ambiit,
Suet. Aug. 95.—Esp.1.In astronomy, a circular course, orbit:2.stellae circulos suos orbesque conficiunt celeritate mirabili,
Cic. Rep. 6, 15, 15:aequinoctialis, solstitialis, septentrionalis,
Varr. L. L. 9, § 24; Ov. M. 2, 516:lacteus,
the Milky Way, Plin. 2, 25, 23, § 91; 18, 29, 69, § 230:signifer,
Vitr. 6, 1, 1; 9, 8, 8.—In geog., a zone or belt of the eartb's surface:C.plura sunt segmenta mundi, quae nostri circulos appellavere, Graeci parallelos,
Plin. 6, 34, 39, § 212 sqq.—Trop., of time:II.mensis artiore praecingitur circulo,
Sen. Ep. 12, 6. —Meton.A.Any circular body; a ring, necklace, hoop, chain, Verg. A. 5, 559; 10, 138; id. G. 3, 166; Plin. 14, 21, 27, § 132; Suet. Aug 80.—B.A circle or company for social intercourse (very freq.):in conviviis rodunt, in circulis vellicant,
Cic. Balb. 26, 57;so with convivia also,
Liv. 32, 20, 3; 34, 61, 5; 44, 22, 8; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105; Tac. A. 3, 54; Nep. Epam. 3, 3; Mart. 2, 86, 11; 10, 62, 5:cir culos aliquos et sessiunculas consectarl,
Cic. Fin. 5, 20, 56 per fora et circulos locuti sunt, Tac Agr 43; cf Quint. 12, 10, 74:quemcumque patrem familias arripuissetis ex aliquo circulo,
Cic. de Or. 1, 34, 159; 1, 38, 174:de circulo se subducere,
to withdraw from the assembly, id. Q. Fr. 3, 4, 1; Quint. 2, 12 10; cf.:densa circumstantium corona latissimum judicium multiplici circulo ambibat,
Plin. Ep 6, 33, 3. -
4 sub-dūcō
sub-dūcō dūxī (subdūxtī, T.), ductus, ere, to draw away, take away, lead away, carry off, wrest, withdraw, remove: lapidibus ex turri subductis, Cs.: rerum fundamenta: capiti ensem, V.: cibum athletae: Aenean manibus Graium, V.—Of troops, to draw off, remove, transfer, detach, detail: cohortes subductae e dextro cornu, L.: subductis ordinibus, L.: copias in proximum collem, Cs.: agmen in aequiorem locum, L.—To take secretly, remove by stealth, steal, hide: subducta viatica plorat, H.: obsides furto, L.—With pron reflex., to withdraw stealthily, steal away: te mihi, T.: de circulo se: se ab ipso Volnere, O.: clam se, N.: quā se subducere colles Incipiunt, i. e. to slope down gradually, V.—To draw from under, bring from below, pull up, lift up, raise: cataractam funibus, L.: subductis (tunicis), pulled up, H.—Of ships, to haul up, bring out of water, beach: longas navīs in aridum, Cs.: naves in campo Martio subductae, L.: classis subducta ad Gytheum.—Fig., to cast up, reckon, compute, calculate, balance: summam: rationibus subductis: calculis subductus: bene subductā ratione, T. -
5 adripio
ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).I.In gen.A.Lit.:B.ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,
Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,
Pers. 4, 6, 23 Ritschl:gladium,
id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:pugionem,
ib. Num. 25, 7:securim,
ib. Jud. 9, 48:arma,
Liv. 35, 36:cultrum,
id. 3, 48:telum, vestimenta,
Nep. Alcib. 10, 5:arcus Arripit,
Ov. M. 5, 64:ensem,
id. ib. 13, 386:saxum,
Curt. 6, 9:pileum vel galerum,
Suet. Ner. 26:scutum e strage,
Tac. A. 3, 23:sagittam et scutum,
Vulg. Jer. 6, 23:clipeum,
ib. Isa. 21, 5:aliquem barbā,
Plaut. Rud. 3, 4, 64:manu,
Liv. 6, 8:aliquam comā,
Ov. M. 6, 552:caput capillo,
Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:II.Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,
Plaut. Mil. 2, 2, 65:vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,
Cic. Or. 1, 59, 252:cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,
id. Sest. 32:non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,
id. Mur. 6:libenter adripere facultatem laedendi,
id. Fl. 8, 19:aliquid ad reprehendendum,
id. N. D. 2, 65, 162:impedimentum pro occasione arripere,
Liv. 3, 35 al. —Transf.A.In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:B.Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,
Ter. Ad. 3, 2, 18:simul arripit ipsum Pendentem,
Verg. A. 9, 561:medium arripit Servium,
Liv. 1, 48:quando arripuerit te spiritus Domini malus,
Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,
Lucr. 6, 661:quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,
you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,
id. Fin. 2, 28, 93:vitulum,
Vulg. Deut. 9, 21:leones,
ib. Dan. 6, 24:navem,
ib. Act. 27, 15:arrepto repente equo,
Liv. 6, 8:cohortes arreptas in urbem inducit,
id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,
Cic. Sen. 21, 78:quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,
id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:Quarum studium etsi senior arripuerat,
Nep. Cato, 3, 2:quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,
Cic. N. D. 3, 11, 26:quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,
id. Div. 2, 11, 26.—As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;C.esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,
Cic. Planc. 22, 54:ad quaestionem ipse adreptus est,
id. Clu. 33:tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,
Liv. 2, 54:arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,
id. 3, 58:arreptus a viatore,
id. 6, 16:quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,
Suet. Caes. 23:inter Sejani conscios arreptus,
id. Vit. 2.—Hence,In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:luxuriam et Nomentanum arripe mecum,
id. 2, 3, 224. -
6 ambio
amb-ĭo, īvi, and ii, ītum, 4, v.n. and a. (although from the root eo, it is regularly conjugated throughout; hence part. perf. ambītus; but ambitio and 2. ambĭtus follow the quantity of the simple verb, eo, ĭtum; in the imperf. ambiebat;I.also ambibat,
Ov. M. 5, 361; cf. Prisc. p. 910 P.; Zumpt, Gram. § 215).Lit.: aliquid, to go round or about a thing (syn. circumeo):II.ut terram lunae cursus proxime ambiret,
Cic. Tim. 9:ambibat Siculae cautus fundamina terrae,
Ov. M. 5, 361:jubet urbem ambiri,
Luc. 1, 592.—Transf.A.To surround, encircle, encompass (syn.:B.circumdo, cingo): insula, quam amnis Euphrates ambiebat,
Vell. 2, 101:ambitae litora terrae,
Ov. M. 1, 37:Thracam nec purior ambiat Hebrus,
Hor. Ep. 1, 16, 13; Verg. A. 6, 550 (cf. Sen. Ben. 4, 5: flumina campos cingentia;v. ambitus, I.): funiculus ambiebat gyrum ejus,
Vulg. 2 Par. 4, 2:muros praealtum mare ambiebat,
Curt. 4, 2; so Tac. A. 1, 68; 15, 43; Suet. Aug. 95:(clipei) oras ambiit auro,
Verg. A. 10, 243:ambiente (gemmam) circulo coloris aurei,
Plin. 37, 10, 60, § 166:Judam suo ambiebat exercitu,
Vulg. 2 Par. 13, 13.—T. t. to designate the manner in which candidates for office sought to procure votes (v. ambitio), to go round after, to solicit, canvass for votes (syn. peto):C.virtute ambire oportet, non fautoribus,
Plaut. Am. prol. 18:quod si comitia placet in senatu habere, petamus, ambiamus,
Cic. Phil. 11, 8:ambiuntur, rogantur,
id. Rep. 1, 31; id. Planc. 4:singulos ex senatu ambiundo nitebantur, ne etc.,
Sall. J. 13, 8.—With acc. of the office:magistratum sibi,
Plaut. Am. prol. 74.—In gen., to solicit one for something, for his favor, friendship, etc., to strive for, seek to gain (syn.:peto, sector): qui ambīssent palmam histrionibus,
Plaut. Am. prol. 69: nisi senis amicos oras, ambis, * Ter. And. 2, 2, 36:reginam ambire affatu,
Verg. A. 4, 284:conubiis ambire Latinum,
id. ib. 7, 333:te pauper ambit sollicitā prece Ruris colonus,
Hor. C. 1, 35, 5:ambiebat Jason summum sacerdotium,
Vulg. 2 Macc. 4, 7.—With ut or ne:ambienti, ut legibus solveretur,
Suet. Caes. 18:ambirent multi, ne filias in sortem darent,
id. Aug. 31.—With inf.:donec ultro ambiretur consulatum accipere,
Tac. A. 2, 43:pauci, qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur,
Tac. G. 18. -
7 arripio
ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).I.In gen.A.Lit.:B.ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,
Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,
Pers. 4, 6, 23 Ritschl:gladium,
id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:pugionem,
ib. Num. 25, 7:securim,
ib. Jud. 9, 48:arma,
Liv. 35, 36:cultrum,
id. 3, 48:telum, vestimenta,
Nep. Alcib. 10, 5:arcus Arripit,
Ov. M. 5, 64:ensem,
id. ib. 13, 386:saxum,
Curt. 6, 9:pileum vel galerum,
Suet. Ner. 26:scutum e strage,
Tac. A. 3, 23:sagittam et scutum,
Vulg. Jer. 6, 23:clipeum,
ib. Isa. 21, 5:aliquem barbā,
Plaut. Rud. 3, 4, 64:manu,
Liv. 6, 8:aliquam comā,
Ov. M. 6, 552:caput capillo,
Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:II.Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,
Plaut. Mil. 2, 2, 65:vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,
Cic. Or. 1, 59, 252:cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,
id. Sest. 32:non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,
id. Mur. 6:libenter adripere facultatem laedendi,
id. Fl. 8, 19:aliquid ad reprehendendum,
id. N. D. 2, 65, 162:impedimentum pro occasione arripere,
Liv. 3, 35 al. —Transf.A.In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:B.Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,
Ter. Ad. 3, 2, 18:simul arripit ipsum Pendentem,
Verg. A. 9, 561:medium arripit Servium,
Liv. 1, 48:quando arripuerit te spiritus Domini malus,
Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,
Lucr. 6, 661:quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,
you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,
id. Fin. 2, 28, 93:vitulum,
Vulg. Deut. 9, 21:leones,
ib. Dan. 6, 24:navem,
ib. Act. 27, 15:arrepto repente equo,
Liv. 6, 8:cohortes arreptas in urbem inducit,
id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,
Cic. Sen. 21, 78:quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,
id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:Quarum studium etsi senior arripuerat,
Nep. Cato, 3, 2:quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,
Cic. N. D. 3, 11, 26:quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,
id. Div. 2, 11, 26.—As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;C.esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,
Cic. Planc. 22, 54:ad quaestionem ipse adreptus est,
id. Clu. 33:tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,
Liv. 2, 54:arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,
id. 3, 58:arreptus a viatore,
id. 6, 16:quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,
Suet. Caes. 23:inter Sejani conscios arreptus,
id. Vit. 2.—Hence,In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:luxuriam et Nomentanum arripe mecum,
id. 2, 3, 224. -
8 gyrus
gyrus, i, m., = guros, a circle, esp. that which is described by a horse in its movements (mostly poet.; cf.: circus, circulus, orbis, orbita).I.Lit.:B.nec equi variare gyros in morem nostrum docentur,
Tac. G. 6; so of a circular course, ring, for horses, Verg. G. 3, 115:carpere gyrum,
id. ib. 3, 191:curvo brevius compellere gyro,
Tib. 4, 1, 93; Manil. 5, 74; Ov. A. A. 3, 384; Luc. 1, 425 et saep.:adytis cum lubricus anguis ab imis Septem ingens gyros, septena volumina traxit,
Verg. A. 5, 85:ducensque per aëra gyros Miluus,
Ov. Am. 2, 6, 33:apes gyros volatu edunt,
Plin. 11, 20, 22, § 68:grues gyros quosdam indecoro cursu peragunt,
id. 10, 23, 30, § 59:quem (turbinem) pueri magno in gyro...intenti ludo exercent,
Verg. A. 7, 379:in gyrum Euripo addito (in Circo),
i. e. around, round about, Suet. Caes. 39.—Transf., the place where horses are trained, a course ( poet.):II.gyrum pulsat equis,
Prop. 3, 14 (4, 13), 11.—Trop., a circle, circuit, career, course: mensis artiore (quam annus) praecingitur circulo;angustissimum habet dies gyrum,
Sen. Ep. 12; cf.:seu bruma nivalem Interiore diem gyro trahit,
Hor. S. 2, 6, 26:similique gyro venient aliorum vices,
circuit, course, Phaedr. 4, 26, 25:homines secundis rebus effrenatos tamquam in gyrum rationis et doctrinae duci oportere,
Cic. Off. 1, 26, 70:oratorem in exiguum gyrum compellere,
id. de Or. 3, 19, 70; Prop. 3, 3 (4, 2), 21; cf.:attrahe vela Fortius et gyro curre, poëta, tuo,
Ov. R. Am. 398:in dialecticae gyris consenescere,
Gell. 16, 8, 17. -
9 sermo
sermo, ōnis, m. [2. sero, qs. serta, conserta oratio], a speaking or talking with any one; talk, conversation, discourse:I.sermo est a serie: sermo enim non potest in uno homine esse solo, sed ubi oratio cum altero conjuncta,
Varr. L. L. 6, § 64 Müll. (very freq. in prose and poetry).Lit.A.In gen. (syn. colloquium): quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis: contentio disceptationibus tribuatur judiciorum, contionum, senatus: sermo in circulis, disputationibus, congressionibus familiarium versetur;B.sequatur etiam convivia, etc.,
Cic. Off. 1, 37, 132:quod mihi servus sermonem serat,
Plaut. Curc. 1, 3, 37:sermones serere,
id. Mil. 3, 1, 106:multa inter sese vario sermone serebant,
Verg. A. 6, 160:sermonem nobiscum ibi copulat,
Plaut. Poen. 3, 3, 42:dum sermones fabulandi conferant,
id. ib. prol. 34:caput et pes sermonis,
id. As. 3, 3, 139:cum ea tu sermonem nec joco nec serio Tibi habeas,
id. Am. 3, 2, 25; Ter. Hec. 4, 3, 1:ibi illa cum sermonem occipit,
id. Eun. 4, 1, 8:dum sermones caedimus,
id. Heaut. 2, 3, 1:sermonem cum aliquo conferre,
Cic. Off. 1, 38, 136; id. Inv. 2, 4, 14:in nostris sermonibus collocutionibusque,
id. Fam. 1, 9, 4:mature veniunt, discumbitur: fit sermo inter eos,
id. Verr. 2, 1, 26, § 66:dum longior consulto ab Ambiorige instituitur sermo,
Caes. B. G. 5, 37:sermonis aditum cum aliquo habere,
id. ib. 5, 41:nullum tibi omnino cum Albinovano sermonem ullā de re fuisse,
Cic. Vatin. 1, 3; id. de Or. 2, 73, 296:erat in ore, in sermone omnium,
id. Phil. 10, 7, 14; cf.: memini in eum sermonem illum incidere, qui tum fere multis erat in ore, id. Lael. 1, 2:aestivam sermone benigno tendere noctem,
Hor. Ep. 1, 5, 11:referre sermones deorum,
id. C. 3, 3, 71 (cf.:consiliantibus divis,
id. ib. 3, 3, 18):et euntem multa loquendo Detinuit sermone diem,
Ov. M. 1, 683:nunc inter eos tu sermo es,
you are the talk, Prop. 2, 21 (3, 14), 7:jucundus est mihi sermo litterarum tuarum,
the conversing with you by letter, Cic. Fam. 7, 32, 3; cf.:littera sermonis fida ministra mei,
Ov. Tr. 3, 7, 2.—In partic.1.Literary conversation, discourse, disputation, discussion (cf. oratio): tum Furius: Quid vos agitis? num sermonem vestrum aliquem diremit noster interventus? Minime vero, Africanus;b.soles enim tu haec studiose investigare, quae sunt in hoc genere, de quo instituerat paulo ante Tubero quaerere,
Cic. Rep. 1, 11, 17; cf. id. ib. 1, 13, 19:in sermonem ingredi (just before: in disputationem ingredi),
id. ib. 1, 24, 38:(Scaevola) exposuit nobis sermonem Laelii de amicitiā habitum ab illo secum... Ejus disputationis sententias memoriae mandavi, etc.... ut tamquam a praesentibus haberi sermo videretur,
id. Lael. 1, 3:rebus his, de quibus hic sermo est,
id. Fin. 3, 12, 40:feci sermonem inter nos habitum in Cumano. Tibi dedi partes Antiochinas, etc.,
id. Fam. 9, 8, 1:in quo (circulo) de philosophiā sermo haberetur,
Nep. Epam. 3, 3:Socratici sermones,
Hor. C. 3, 21, 9; cf. Quint. 6, 3, 44; 2, 15, 26:in longum sermonem me vocas, Attice,
Cic. Leg. 1, 4, 13:nunc enim sermo de naturā est,
our subject, Plin. 11, 19, 21, § 67; 3, 1, pr. § 2; 16, 32, 58, § 134; Macr. Somn. Scip. 2, 17, 15; Capitol. Gord. 3, 3 init. —Concr., a talk, speech, discourse (more informal and unpretending than oratio):2.meos multos et illustres et ex superiore et ex aequo loco sermones habitos,
Cic. Fam. 3, 8, 2; Plin. Ep. 1, 8, 2; Quint. 11, 2, 24.—Ordinary speech, speaking, talking, the language of conversation (opp. contentio):b.sermo est oratio remissa et finitima cottidianae locutioni,
Auct. Her. 3, 13, 23; cf. Cic. Off. 1, 37, 132:mollis est oratio philosophorum et umbratilis, etc.... Itaque sermo potius quam oratio dicitur,
id. Or. 19, 64: in argumentis Caecilius poscit palmam, in sermonibus Plautus, i. e. in dialogue, Varr. ap. Non. 374, 9:soluta oratio, qualis in sermone et epistulis,
Quint. 9, 4, 19:C. Piso, statarius et sermonis plenus orator,
Cic. Brut. 68, 239:si quis scribat, uti nos, Sermoni propiora,
Hor. S. 1, 4, 42:vocem sermoni proximam,
Quint. 11, 3, 162:ut litigantes quoque a sermone incipiant, ad vociferationem transeant,
Sen. Ep. 15, 6.—Of prose as opposed to poetry:comoedia... nisi quod pede certo Differt sermoni sermo merus,
Hor. S. 1, 4, 48:et tragicus plerumque dolet sermone pedestri Telephus et Peleus, etc.,
id. A. P. 95.—Concr., of verses in a conversational style, a satire:3.ille (delectatur) Bioneis sermonibus et sale nigro,
Hor. Ep. 2, 2, 60:Albi, nostrorum sermonum candide judex,
id. ib. 1, 4, 1:nec sermones ego mallem Repentes per humum quam res componere gestas,
id. ib. 2, 1, 250.—With reference to some particular object, common talk respecting any thing, report, rumor (syn.:II.fama, rumor): vulgi sermo,
Cic. Fam. 3, 11, 1:nunc per urbem solus sermo est omnibus, Eum, etc.,
Plaut. Ps. 1, 5, 4:sermo est totā Asiā dissipatus, Cn. Pompeium, etc.,
Cic. Fl. 6, 14:mihi venit in mentem multum fore sermonem, me, etc.,
id. Att. 7, 23, 2:si istiusmodi sermones ad te delati de me sunt, non debuisti credere,
id. Fam. 3, 8, 5 sq.:in sermonem hominum venire,
id. Verr. 2, 4, 7, § 13:audita et percelebrata sermonibus res est,
id. Cael. 29, 69; cf.:vix feram sermones hominum, si, etc.,
id. Cat. 1, 9, 23:vestrae perigrinantur aures, neque in hoc pervagato civitatis sermone versantur,
this talk of the town, id. Mil. 12, 33:refrigerato jam levissimo sermone hominum,
id. Fam. 3, 8, 1:sermones inimicorum effugere,
id. Cael. 16, 38:sermones lacessere, reprimere,
id. Fam. 3, 8, 7: retudit sermones, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1:ne putet aliquid oratione meā sermonis in sese aut invidiae esse quaesitum,
of slander, calumny, Cic. Fl. 5, 13:dabimus sermonem iis, qui, etc.,
give them something to talk about, id. Fam. 9, 3; so,materiam sermonibus praebere,
Tac. H. 4, 4: cataplus ille Puteolanus, sermo illius temporis, Cic. [p. 1680] Rab. Post. 14, 40 B. and K. dub.; v. Orell. N. cr. —Transf., a manner of speaking, mode of expression, language, style, diction, etc. (cf. lingua):B.sermone eo debemus uti, qui notus est nobis, ne, ut quidam Graeca verba inculcantes jure optimo rideamur,
Cic. Off. 1, 31, 111:cujus (Terentii) fabellae propter elegantiam sermonis putabantur a C. Laelio scribi,
id. Att. 7, 3, 10:et sane quid est aliud vetus sermo quam vetus loquendi consuetudo?
Quint. 1, 6, 43; 12, 2, 3.—A language, the speech of a nation, etc.:C.cui (Catulo) non solum nos Latini sermonis, sed etiam Graeci ipsi solent suae linguae subtilitatem elegantiamque concedere,
Cic. de Or. 2, 7, 28:in Latino sermone,
id. ib. 3, 11, 42:quae philosophi Graeco sermone tractavissent, ea Latinis litteris mandaremus,
id. Fin. 1, 1, 1:patrii sermonis egestas,
Lucr. 1, 832; 3, 260:cum lingua Catonis et Enni Sermonem patrium ditaverit,
Hor. A. P. 57:aves, quae sermonem imitantur humanum... Agrippina turdum habuit imitantem sermones hominum... lusciniae Graeco atque Latino sermone dociles,
Plin. 10, 42, 59, § 120.—Of a single expression:si quis ita legaverit: Fructus annuos, etc., perinde accipi debet hic sermo, ac si, etc.,
Dig. 7, 1, 20; 11, 7, 2, § 1; 28, 5, 29.— Hence, of a single word (late Lat.): deos sermo Graecus est, Cassiod. in Psa. 21, 1. -
10 subduco
sub-dūco, xi, ctum, 3 ( perf. sync. subduxti, Ter. Eun. 4, 7, 25; inf. subduxe, Poët. ap. Varr. R. R. 2, 1, 6), v. a., to draw from under or from below.I.Without the idea of removal.A.In gen., to draw or pull up; to lift up, raise (rare):B.brassicam ad nasum admoveto: ita subducito susum animam, quam plurimum poteris,
Cato, R. R. 157, 15:aliquid sursum,
Plaut. Aul. 2, 7, 4:cataractam funibus,
Liv. 27, 28, 10: subductis (tunicis) usque ad inguen, pulled up (opp. demissis), Hor. S. 1, 2, 26: supercilia, Turp. ap. Non. 399, 30; Varr. ib. 399, 33; Sen. Ep. 48, 5; id. Ben. 1, 1, 6 al.; cf.:subducto voltu,
Prop. 2, 10 (3, 1), 9.—In partic., naut. t. t., to draw or haul up on land (a ship out of the water;II.class. and freq.): navim in pulvinarium,
Plaut. Cas. 3, 2, 27:longas naves in aridum,
Caes. B. G. 4, 29:navis subducta in terrā,
Plaut. Most. 3, 2, 50:naves regiae in campo Martio subductae sunt,
Liv. 45, 42:ab classe, quae Corcyrae subducta erat,
id. 31, 22:classis, quae subducta esset ad Gytheum,
Cic. Off. 3, 11, 49; so,naves,
Caes. B. G. 5, 11; id. B. C. 2, 23; 3, 23 fin.; Liv. 27, 17, 6; 37, 10; 42, 27:classem,
id. 45, 2 al.; Vulg. Luc. 5, 11.—With the idea of removal implied, to draw away from among; to take away, lead away, carry off; to withdraw, remove, etc. (class.; syn. subtraho).A.In gen.:2.ubi bullabit vinum, ignem subducito,
Cato, R. R. 105, 1:lapides ex turri,
Caes. B. C. 2, 11:rerum fundamenta,
Cic. Fin. 4, 15, 42:conjux fidum capiti subduxerat ensem,
Verg. A. 6, 524:subduc cibum unum diem athletae,
Cic. Tusc. 2, 17, 40:et sucus pecori et lac subducitur agnis,
Verg. E. 3, 6:pugnae Turnum,
id. A. 10, 615;so,
id. ib. 10, 50:aliquem manibus Graium,
id. ib. 10, 81:aliquem praesenti periculo,
Vell. 2, 72, 5:se pedibus (terra),
Lucr. 1, 1106:se ab ipso Vulnere (fera),
Ov. M. 7, 781 et saep. —Esp.(α).To purge, evacuate:(β). B.quoniam is cibus subduceret sensim alvum,
Gell. 4, 11, 4; so,alvum,
Cels. 3, 4.—Milit. t. t., to draw off forces from one position to another (class.):C.cohortes aliquot subductas ex dextro cornu post aciem circumducit,
Liv. 27, 48:Numidas ex mediā acie,
id. 22, 48:triarios ex postremā acie,
id. 44, 37:subductis ordinibus,
id. 36, 18; cf. id. 40, 30:ab his centuriones omnes lectos et evocatos... in primam aciem subducit,
Sall. C. 59, 3:copias in proximum collem subducit,
Caes. B. G. 1, 24; 1, 22:milites pleno gradu in collem,
Sall. J. 98, 4:agmen in aequiorem locum,
Liv. 7, 34.—With the idea of stealth or secrecy.1.To take away secretly or by stealth, to steal, hide: Atreus quam (pecudem auream) sibi Thyestem subduxe queritur, Poët. ap. Varr. R. R. 2, 1, 6:2.alicui anulum,
Plaut. Curc. 2, 3, 81:subducta viatica plorat,
Hor. Ep. 1, 17, 54:post ignem aethereā domo Subductum,
id. C. 1, 3, 30:nec mihi rivalis subducit certos amores,
Prop. 1, 8, 45:saccularii partem subducunt, partem subtrahunt,
Dig. 47, 11, 7:obsides furto,
Liv. 9, 11:cubiculum subductum omnibus ventis,
secured against, Plin. Ep. 2, 17, 10.—Esp., with se, me, etc., to take one's self away by stealth, withdraw, steal away:III.tempus est subducere hinc me,
Plaut. As. 5, 2, 62:clam te subduxti mihi,
Ter. Eun. 4, 7, 25:de circulo se subduxit,
Cic. Q. Fr. 3, 4, 1:modo se subducere ab ipso Vulnere visa fera est,
Ov. M. 7, 781:se clam,
Nep. Alcib. 4, 4;Auct. B. Afr. 93, 1: at nos quaerimus illa (verba), tamquam lateant semper seseque subducant,
Quint. 8, prooem. § 21.— Poet.:neve terra se pedibus subducat,
Lucr. 1, 1106:quā se subducere colles Incipiunt,
i. e. to slope down gradually, Verg. E. 9, 7; cf.mid.: fons subducitur,
i. e. loses itself, Plin. Ep. 5, 6, 39.—Trop.1.Rationem, to draw up, cast up, reckon, compute, calculate, or balance an account (by subtracting one set of items from another; class.;2.esp. freq. in Cic.): subduxi ratiunculam, Quantum aeris mihi sit, quantumque alieni siet,
Plaut. Curc. 3, 1; cf.:intus subducam ratiunculam, quantillum argenti mi siet,
id. Capt. 1, 2, 89:subducamus summam,
Cic. Att. 5, 21, 11; cf.:assidunt, subducunt: ad numum convenit,
id. ib. 5, 21, 12.—In gen.: rationem, to deliberate, calculate:A. B.rationibus subductis summam feci cogitationum mearum,
Cic. Fam. 1, 9, 10:Medea et Atreus... initā subductāque ratione nefaria scelera meditantes,
id. N. D. 3, 29, 71; cf.: ineundis subducendisque rationibus, id. Fragm. ap. Non. 399, 16;for which also, calculis subductis,
id. Fin. 2, 19, 60:bene subductā ratione,
Ter. Ad. 5, 4, 1:hoc quid intersit, si tuos digitos novi, certe habes subductum,
Cic. Att. 5, 21, 31. —Hence, subductus, a, um, P. a.
См. также в других словарях:
círculo — (Del lat. circŭlus, dim. de circus, cerco). 1. m. Geom. Área o superficie plana contenida dentro de una circunferencia. 2. circunferencia. 3. Circuito, distrito, corro. 4. Figura que trazan en el suelo los hechiceros y nigromantes para invocar… … Diccionario de la lengua española
círculo — sustantivo masculino 1. Área: geometría Superficie plana contenida dentro de una circunferencia. Pinta el círculo de azul. Veía círculos al cerrar los ojos. 2. Circunferencia: Rodea las respuestas correctas del test con un círculo. 3. Corro de… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
círculo — área o superficie contenida en el interior de una circunferencia o anillo Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010. círculo (en anatomía) toda estructura corporal con forma circular o casi circular … Diccionario médico
círculo — s. m. 1. Figura plana cuja periferia, circunferência, está toda a igual distância do seu centro. 2. [Por extensão] Circunferência. 3. Nome genérico dos objetos circulares, como anéis, arcos de pipa, etc. 4. Circunscrição eleitoral que nomeia um… … Dicionário da Língua Portuguesa
circulo — v. circolo … Enciclopedia Italiana
Círculo — (Del lat. circulus.) ► sustantivo masculino 1 GEOMETRÍA Área o superficie plana contenida dentro de la circunferencia. 2 GEOMETRÍA Circunferencia, curva plana cerrada. 3 Corro o cerco: ■ le rodeó un círculo de niños. SINÓNIMO redondel 4 Grupo de… … Enciclopedia Universal
Círculo — Para otros usos de este término, véase Círculo (desambiguación). Un círculo, en geometría, es el lugar geométrico de los puntos del plano cuya distancia a otro punto fijo, llamado centro, es menor o igual que la longitud del radio. Es el conjunto … Wikipedia Español
círculo — {{#}}{{LM C08788}}{{〓}} {{SynC09008}} {{[}}círculo{{]}} ‹cír·cu·lo› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} {{♂}}En geometría,{{♀}} área o superficie delimitada por una circunferencia: • La fórmula del área del círculo es πr2.{{○}} {{<}}2{{>}}… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
círculo — s m I. 1 Área o superficie plana limitada por una circunferencia 2 Circunferencia II. 1 Medio ambiente o grupo social en el que alguien se desenvuelve o donde comparte cierta actividad: el círculo de los industriales, el círculo veracruzano,… … Español en México
círculo — (m) (Básico) superficie delimitada por una forma redonda Ejemplos: El compás sirve para dibujar círculos. El círculo es una figura que no tiene ángulos … Español Extremo Basic and Intermediate
Círculo de quintas — en el que se muestran las tonalidades mayores y menores … Wikipedia Español