Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

carnis+n+f

  • 1 carnis

    meat/flesh; the_body; pulp/flesh of plants, sapwood; soft part; low passions

    Latin-English dictionary > carnis

  • 2 carnis

    carnis, is, v. 2. caro.

    Lewis & Short latin dictionary > carnis

  • 3 carō

        carō carnis (nom. carnis, L.), f    [CRV-], flesh: carnem Latinis petere: alicui carnem dare, L.: lacte et carne vivere, Cs.: ferina, venison, S.: iners, tasteless, H.: viscera et carnes, pieces of flesh, O.: putida, i. e. an offensively stupid person.
    * * *
    I
    dearly; dear, at a high price
    II
    carere, -, - V TRANS
    card/comb (wool/flax/etc.)
    III
    meat, flesh; the_body; pulpy/fleshy/soft parts (plant), sapwood; low passions

    Latin-English dictionary > carō

  • 4 caro

    1.
    cāro, ĕre, v. a. [cf. Gr. keirô; Germ. scheren; Engl. sheer], to card (very rare), Plaut. Men. 5, 2, 46; and in Naev. acc. to Varr. L. L. 7, § 54 Müll., p. 92 Bip. (cf.: caritores, 2. carmen, 2. carmino, etc.).
    2.
    căro, carnis (nom. carnis, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 684 P.; Liv. 37, 3, 4; abl. carni, Plaut. Capt. 4, 4, 6), f. [Sanscr. kravya; Gr. kreas; Germ. Kern], flesh (animal or vegetable).
    I.
    Lit., of animals:

    deturbavit totum cum carni carnarium,

    Plaut. Capt. 4, 4, 6:

    carnem Latinis petere,

    Cic. Planc. 9, 23; id. Pis. 27, 67:

    alicui carnem dare,

    Liv. 32, 1, 9; 37, 3, 4:

    lacte et carne vivere,

    Caes. B. G. 5, 14; 6, 22:

    ferina,

    venison, Sall. J. 89, 7:

    cruda,

    Suet. Ner. 37:

    tosta,

    Ov. M. 12, 156 al.; cf.

    humana,

    Plin. 6, 30, 35, § 195.—So also freq. in plur., Enn. Ann. 327 Vahl.; Ov. M. 2, 769; 14, 208; Plin. 23, 7, 64, § 126 et saep.— The flesh, pulp, of fruits, Plin. 15, 24, 27, § 96; 28, 14, 58, § 205; Pall. Febr. 25, 12; id. Nov. 17, 1.—Also the inner, white part of the wood of trees, under the alburnum, Plin. 16, 38, 72, § 181.—
    2.
    Esp., of the human body (in opp. to the spirit), as the seat of the passions:

    animus liber habitat: numquam me caro ista compellet ad metum,

    Sen. Ep. 65, 22.—In contempt:

    caro putida,

    of a stupid person, Cic. Pis. 9, 19.—
    B.
    Meton., of precious stones, the Gr. sarkion, the soft part, Plin. 37, 5, 18, § 73.—
    II.
    Trop., of discourse, richness:

    Aeschines carnis plus habet, minus lacertorum,

    Quint. 10, 1, 77 Spald. and Frotsch.
    3.
    cārō, adv., v. carus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > caro

  • 5 intervolitō

        intervolitō —, —, āre, freq.    [intervolo], to flutter around: imbrem (carnis) intervolitando rapuisse (of brids), L.

    Latin-English dictionary > intervolitō

  • 6 tremō

        tremō uī, —, ere    [2 TER-], to shake, quake, quiver, tremble: totus Tremo horreoque, T.: toto pectore: corde et genibus, H.: tremis ossa pavore, H.: tremit artūs, V.: cum a me trementibus labris requirebas: cum tremerent artūs, V.: haec trementi questus ore, H.: aequor, O.: ilices, H.: frusta (carnis), i. e. quiver, V.—With acc, to quake before, tremble at, shudder at: securīs dictatoris, L.: Iunonem, O.: iratos Regum apices, H.
    * * *
    tremere, tremui, - V
    tremble, shake, shudder at

    Latin-English dictionary > tremō

  • 7 anclo

    anclo or ancŭlo, āre, v. a. [anculus], to serve with, to bring something as servant, to have the care of (only in Liv. Andron.): antiqui anculare dicebant pro ministrare, Paul. ex Fest. p. 20 Müll.: carnis vinumque, quod libabant, anclabatur, ap. Prisc. p. 684 P.: florem anculabant, ap. Fest. l. c. (Trag. Rel. p. 4 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > anclo

  • 8 anima

    ănĭma, ae, f. ( gen. animāï, Lucr. 1, 112; 3, 150 et saep.; cf. Neue, Formenl. I. p. 12; Lachm. ad Lucr. 1, 29; dat. and abl. plur. regul. animis, Cic. Fam. 14, 14; Lact. Inst. 6, 20, 19; 7, 2, 1; Arn. 2, 18; 2, 30; 2, 33; Aug. Civ. Dei, 13, 18; 13, 19; id. Ver. Relig. 22, 43:

    animabus, only in eccl. and later Lat.,

    Vulg. Exod. 30, 12; ib. Psa. 77, 18; ib. Matt. 11, 29; ib. Heb. 13, 17 et saep.; Tert. adv. Marc. 4, 34; id. Anim. 33 al.; Aug. Civ. Dei, 19, 23; Prud. c. Symm. 1, 531; Aus. Rer. Odyss. 11; Serv. ad Verg. A. 6, 136 al.; Neue, Formenl. I. p. 29) [v. animus], pr. that which blows or breathes; hence,
    I.
    Lit., air, a current of air, a breeze, wind (mostly poet.):

    ne quid animae forte amittat dormiens,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23 sq.: vela ventorum animae immittere, Att. ap. Non. p. 234, 9 (Trag. Rel. p. 137 Rib.):

    aurarum leves animae,

    Lucr. 5, 236:

    prece quaesit Ventorum pavidus paces animasque secundas,

    he anxiously implores a lull in the winds and a favoring breeze, id. 5, 1229:

    impellunt animae lintea,

    Hor. C. 4, 12, 2:

    Ne dubites quin haec animaï turbida sit vis,

    Lucr. 6, 693: Quantum ignes animaeque [p. 121] valent (of the wind in the workshop of Vulcan), Verg. A. 8, 403.—Also of a flame of fire (blowing like the air): noctilucam tollo, ad focum fero, inflo; anima reviviscit, Varr. ap. Non. p. 234, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the air, as an element, like fire, water, and earth (mostly poet.): aqua, terra, anima et sol, Enn. ap. Varr. R. R. 1, 4, 1:

    qui quattuor ex rebus posse omnia rentur, Ex igni, terrā atque animā, procrescere et imbri,

    Lucr. 1, 715:

    ut, quem ad modum ignis animae, sic anima aquae, quodque anima aquae, id aqua terrae proportione redderet. Earum quattuor rerum etc.,

    Cic. Tim. 5:

    utrum (animus) sit ignis, an anima, an sanguis,

    id. Ac. 2, 39, 124:

    si anima est (animus), fortasse dissipabitur,

    id. Tusc. 1, 1, 24; 1, 25, 6:

    si deus aut anima aut ignis est, idem est animus hominis,

    id. ib. 1, 26, 65:

    animus ex inflammatā animā constat, ut potissimum videri video Panaetio,

    id. ib. 1, 18, 42:

    Semina terrarumque animaeque,

    Verg. E. 6, 32.—
    B.
    The air inhaled and exhaled, breath (concr.); while spiritus denotes orig. breathing (abstr.; very freq. in prose and poetry); cf. Cic. N. D. 2, 54, 136:

    excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu,

    Plaut. As. 5, 2, 44:

    animam compressi, aurem admovi,

    Ter. Phorm. 5, 6, 28 Ruhnk.:

    animam recipe,

    take breath, id. Ad. 3, 2, 26:

    cum spiritus ejus (sc. Demosthenis) esset angustior, tantum continendā animā in dicendo est assecutus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 1, 61, 261:

    ne circuitus ipse verborum sit longior quam vires atque anima patiatur,

    id. ib. 3, 49, 191; 3, 46, 181; id. N. D. 2, 54, 136: fetida anima nasum oppugnat, Titin. ap. Non. p. 233, 5 (Com. Rel. p. 136 Rib.); Caecil. ib. 9:

    qui non modo animum integrum, sed ne animam quidem puram conservare potuisset,

    Cic. Verr. 2, 3, 58: animas et olentia Medi Ora fovent illo, with this the Medes correct their breath, etc., Verg. G. 2, 134:

    respiramen iterque Eripiunt animae,

    Ov. M. 12, 143; cf. id. F. 1, 425:

    animae gravitas,

    bad smell of the breath, Plin. 20, 9, 35, § 91; cf. id. 11, 37, 72, § 188; 22, 25, 64, § 132 al.:

    artavit clusitque animam,

    Luc. 4, 370; so Tac. A. 6, 50:

    spes illorum abominatio animae,

    Vulg. Job, 11, 20.—Of breath exhaled:

    inspirant graves animas,

    Ov. M. 4, 498.— Of the air breathed into a musical instrument, a breath of air, Varr. ap. Non. p. 233. 13.—Since air is a necessary condition of life,
    C.
    1.. The vital principle, the breath of life:

    animus est, quo sapimus, anima, quā vivimus,

    Non. p. 426, 27 (hence anima denotes the animal principle of life, in distinction from animus, the spiritual, reasoning, willing principle; very freq. in Lucr. and class.): Mater est terra, ea parit corpus, animam aether adjugat, Pac. ap. Non. p. 75, 11 (Trag. Rel. p. 88 Rib.):

    tunc cum primis ratione sagaci, Unde anima atque animi constet natura, videndum,

    whence spring life and the nature of the mind, Lucr. 1, 131; 3, 158 sq.; so id. 3, 417 sq.; 3, 565; 3, 705; 2, 950; 4, 922; 4, 944; 4, 959; 6, 798; 6, 1223;

    6, 1233 et saep.: deus totus est sensuus, totus visuus, totus audituus, totus animae, totus animi, totus sui,

    Plin. 2, 7, 5, § 14 Jan:

    quaedam (animantia) animum habent, quaedam tantum animam,

    Sen. Ep. 58:

    anima omnis carnis in sanguine est,

    Vulg. Lev. 17, 14 al. —Hence,
    2.
    In gen., life:

    cum anima corpus liquerit,

    Att. Trag. Rel. p. 214 Rib.:

    Animae pauxillulum in me habet,

    Naev. Com. Rel. p. 14 Rib.: Date ferrum, quī me animā privem, Enn. ap. Non. p. 474, 31 (Trag. Rel. p. 37 Rib.): me dicabo atque animam devōvo (i. e. devovero) hostibus, Att. ap. Non. p. 98, 12 (Trag. Rel. p. 283 Rib.):

    conficit animam vis volneris,

    Att. Trag. Rel. p. 209 Rib.:

    adimere animam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 137; so id. Men. 5, 5, 7:

    exstinguere,

    Ter. Ad. 3, 2, 16:

    relinquere,

    id. ib. 3, 4, 52:

    edere,

    Cic. Sest. 38:

    de vestrā vitā, de conjugum vestrarum ac liberorum animā judicandum est,

    id. Cat. 4, 9, 18:

    si tibi omnia sua praeter animam tradidit,

    id. Rosc. Am. 50:

    libertas et anima nostra in dubio est,

    Sall. C. 52, 6:

    pauci, quibus relicta est anima, clausi in tenebris, etc.,

    id. J. 14, 15; cf.

    retinere,

    id. ib. 31, 20:

    de manu viri et fratris ejus requiram animam hominis,

    Vulg. Gen. 9, 5; ib. Matt. 2, 20; ib. 1 Cor. 14, 7:

    animam agere,

    to give up the ghost, to die, Cic. Tusc. 1, 9, 19;

    so also efflare,

    to expire, id. ib.; id. Mil. 18 fin.; Suet. Aug. 99; so,

    exhalare,

    Ov. M. 15, 528; and, exspirare, id. ib. 5, 106 (cf. in Gr. thumon apopneein, psuchên ekpneein, bion apopsuchein, etc.):

    deponere,

    Nep. Hann. 1, 3:

    ponere,

    Vulg. Joan. 10, 17; 13, 27:

    amittere,

    Lucr. 6, 1233:

    emittere,

    Nep. Epam. 9, 3 Br. (so in Gr. aphienai tên psuchên):

    proicere,

    Verg. A. 6, 436:

    purpuream vomit ille animam, said of a wounded man,

    id. ib. 9, 349.—In Vulg. Matt. 16, 25 and 26, anima in v. 25 seems to pass to the higher meaning, soul, (cf. infra, II. D.) in v. 26, as hê psuchê in the original also can do.— Poet.:

    anima amphorae,

    the fumes of wine, Phaedr. 3, 1: Ni ego illi puteo, si occepso, animam omnem intertraxero, draw up all the life of that well, i. e. draw it dry, Plaut. Am. 2, 2, 41.— Trop.:

    corpus imperii unius praesidis nutu, quasi animā et mente, regeretur,

    Flor. 4, 3:

    accentus quasi anima vocis est,

    Pompon. p. 67 Lind.—Prov.: animam debere, to owe life itself, of one deeply in debt:

    quid si animam debet?

    Ter. Phorm. 4, 3, 56 (Graecum proverbium: kai autên tên psuchên opheilei, Don.).—Metaph., applied to plants and other things possessing organic life, Sen. Ep. 58; so Plin. 17, 21, 35, § 152; 31, 1, 1, § 3; 14, 1, 3, § 16 al.—
    3.
    Meton., a creature endowed with anima, a living being: ova parere solet genu' pennis condecoratum, non animam, Enn. ap. Varr. L. L. 5, 10, 18:

    hi (deos) fibris animāque litant,

    Stat. Th. 2, 246; Vulg. Gen. 2, 7; ib. Josh. 11, 11; ib. Luc. 9, 56; ib. Act. 2, 43 et saep.:

    animae rationis expertes,

    Lact. 3, 8.—So esp. of men (as we also say souls for persons; poet. or in post-Aug. prose):

    egregias animas, quae sanguine nobis Hanc patriam peperere suo, etc.,

    Verg. A. 11, 24:

    animae quales nec candidiores, etc.,

    Hor. S. 1, 5, 41; Luc. 5, 322:

    vos Treveri et ceterae servientium animae,

    ministering spirits, Tac. H. 4, 32.—So in enumerations in eccl. Lat.:

    hos genuit Jacob sedecim animas,

    Vulg. Gen. 46, 18; 46, 22; ib. Act. 2, 41; 7, 14.—Of slaves (eccl. Lat.):

    merces animarum hominum,

    Vulg. Apoc. 18, 13 (after the use of hê psuchê and). —Hence, also, souls separated from the body, the shades of the Lower World, manes: Unde (ex Averno) animae excitantur, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:

    tu pias laetis animas reponis Sedibus,

    Hor. C. 1, 10, 17; cf. id. S. 1, 8, 29:

    animamque sepulcro Condimus,

    Verg. A. 3, 67; Ov. M. 7, 612; so id. ib. 8, 488; 10, 41; 14, 411; 15, 158; Suet. Caes. 88; so,

    vita: tenuīs sine corpore vitas volitare,

    Verg. A. 6, 292.—So in eccl. Lat. of departed spirits:

    timete eum, qui potest animam et corpus perdere in Gehennam,

    Vulg. Matt. 10, 28 bis:

    non derelinques animam meam in Inferno,

    ib. Act. 2, 27; ib. Apoc. 6, 9; 20, 4.—
    4.
    As expressive of love:

    vos, meae carissimae animae,

    my dearest souls, Cic. Fam. 14, 14; 14, 18:

    Pro quā non metuam mori, Si parcent animae fata superstiti,

    the dear surviving life, Hor. C. 3, 9, 12; cf.:

    animae dimidium meae,

    id. ib. 1, 3, 8:

    meae pars animae,

    id. ib. 2, 17, 5.—
    D.
    Sometimes for animus, as the rational soul of man.
    a.
    The mind as the seat of thought (cf. animus, II. A.):

    anima rationis consiliique particeps,

    Cic. N.D.1, 31, 87:

    causa in animā sensuque meo penitus affixa atque insita,

    id. Verr. 2, 5, 53:

    ingenii facinora, sicut anima, immortalia sunt,

    Sall. J. 2, 2.—So often in eccl. Lat.:

    ad te Domine, levavi animam meam,

    Vulg. Psa. 24, 1; 102, 1; 118, 129:

    magnificat anima mea Dominum,

    ib. Luc. 1, 46; ib. Act. 15, 24 al.—
    b.
    As the seat of feeling (cf. animus, II. B.): sapimus animo, fruimur animā: sine animo anima est debilis, Att. ap. Non. p. 426, 29 (Trag. Rel. p. 175 Rib.):

    desiderat anima mea ad te, Deus,

    Vulg. Psa. 41, 2:

    tristis est anima mea,

    ib. Matt. 26, 38; ib. Joan. 10, 27 et saep.—
    E.
    For consciousness (cf. animus, II. A. 3. and conscientia, II. A.):

    cum perhibetur animam liquisse,

    Lucr. 3, 598; in this phrase animus is more common.

    Lewis & Short latin dictionary > anima

  • 9 auctrix

    auctrix, īcis, f. [auctor].
    I.
    She that originates a thing, an author (very rare, and post-class. for auctor, q. v. fin.):

    materia auctrix universitatis,

    Tert. adv. Herm. 5:

    anima auctrix operum carnis,

    id. adv. Marc. 5, 10:

    comoediae scelerum et libidinum auctrices,

    id. Spect. 18.—
    II.
    A female seller or surety (very rare, and post-class.), Cod. Diocl. et Max. 8, 45, 16; Tert. Anim. 57.

    Lewis & Short latin dictionary > auctrix

  • 10 circumcisio

    circumcīsĭo, ōnis, f. [circumcido], a cutting around, circumcision, physical and moral (only in eccl. Lat.):

    carnis, cordis, spiritūs,

    Lact. 4, 17, 1 sqq.; Tert. adv. Jud. 2; 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > circumcisio

  • 11 conciliator

    concĭlĭātor, ōris, m. [id.].
    I.
    He who provides, prepares, or causes a thing; an author, founder, promoter, etc. (in good prose, but not in Cic.; cf.

    however: conciliatrix and conciliatricula): suillae carnis,

    who prepares it savorily, makes it palatable, Varr. R. R. 2, 4, 8:

    nuptiarum,

    Nep. Att. 12, 2:

    proditionis,

    Liv. 27, 15, 17:

    adfinitatis atque amicitiae,

    Suet. Aug. 48; cf. Tac. A. 1, 58: piscis conciliator capturae (piscium), by which other fishes are caught, a decoy, Plin. 9, 59, 85, § 181 sq.—
    II.
    A procurer (in love-matters), Vop. Carin. 16, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > conciliator

  • 12 conglutino

    con-glūtĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to glue, cement, join together.
    I.
    Lit. (t. t.):

    favos extremos inter se,

    Varr. R. R. 3, 16, 23; cf.:

    utrasque res inter se (calx),

    Vitr. 7, 4, 3:

    libros,

    Dig. 32, 52, § 5:

    carnis,

    Plin. 27, 6, 24, § 42:

    volnera recentia,

    id. 30, 13, 39, § 115:

    germinantis oculos aliquā sibi annexione,

    Pall. Mart. 10, 36.—
    II.
    Trop.
    A.
    To join, unite firmly together, to bind closely, cement (a favorite trope of Cic.;

    elsewhere very rare): hominem eadem, optime quae conglutinavit, natura dissolvit,

    Cic. Sen. 20, 73; cf.:

    rem dissolutam, divulsamque (sc. in oratione),

    id. de Or. 1, 42, 188:

    animi vitium cum causā peccati,

    Auct. Her. 2, 3, 5:

    amicitias,

    Cic. Lael. 9, 32 (opp. dissolvere); id. Att. 7, 8, 1:

    concordiam,

    id. ib. 1, 17, 10:

    voluntates nostras consuetudine,

    id. Fam. 11, 27, 2; cf.: meretricios amores nuptiis, * Ter. And. 5, 4, 10:

    quid est in Antonio praeter libidinem, crudelitatem, petulantiam, audaciam? Ex his totus conglutinatus est,

    composed, Cic. Phil. 3, 11, 28: affixus et conglutinatus, i. e. adhering closely to a person, App. M. 9, p. 225, 4.—
    * B.
    Like compono, comparo, etc., to invent, devise, contrive (a means):

    conglutina, Ut senem hodie doctum docte fallas,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 42.

    Lewis & Short latin dictionary > conglutino

  • 13 corporo

    corpŏro, āvi, ātum, 1, v. a. [corpus], to make or fashion into a body, to furnish with a body.
    I.
    Prop.:

    semen tempore ipso animatur corporaturque,

    Plin. 7, 15, 13, § 66; cf. id. 10, 53, 74, § 148.—In part. perf.:

    corporatus Christus et veste carnis indutus,

    Lact. 4, 26; Tert. Pall. 2: undique mundus, * Cic. Univ. 2 B. and K.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of a picture:

    quae (pictura) prius quam coloribus corporatur, umbra tingitur,

    Non. p. 37, 13.—
    B.
    To make a body or corpse, i. e. to kill: corporare est interficere et quasi corpus solum sine animā relinquere, Enn. and Att. ap. Non. p. 20, 21 sq. (Enn. Trag. Rel. v. 101; Att. Trag. Rel. v. 604 Rib.).—
    C.
    P. a. as subst. (acc. to corpus, II.): ‡ corpŏrātus, i, m., a member of a corporation, Inscr. Grut. 45, 8; 496, 5 al.

    Lewis & Short latin dictionary > corporo

  • 14 defaecatio

    dēfaecātĭo ( defec-), ōnis, f. [id.], a cleansing, purifying:

    carnis,

    Tert. Anim. 27.

    Lewis & Short latin dictionary > defaecatio

  • 15 defecatio

    dēfaecātĭo ( defec-), ōnis, f. [id.], a cleansing, purifying:

    carnis,

    Tert. Anim. 27.

    Lewis & Short latin dictionary > defecatio

  • 16 delibo

    dē-lībo, āvi, ātum, 1, v. a., to take off, take away a little from any thing; of food, to taste (class.).
    I.
    Lit.:

    parvam delibet ab aequore partem,

    Lucr. 6, 622:

    aliquid membrorum,

    Varr. R. R. 2, 2, 16:

    truncum,

    Col. 2, 2, 26:

    paululum carnis,

    Petr. 136, 1; cf. cenas (opp. edere), Favor. ap. Gell. 15, 8 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    To take, enjoy, pluck, gather: flos delibatus populi Suadaeque medulla, the picked flower of the people, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58:

    ut omni ex genere orationem aucuper et omnes undique flosculos carpam atque delibem,

    cull, Cic. Sest. 56:

    ex universa mente divina delibatos animos habere,

    id. de Sen. 21, 78:

    novum honorem,

    to taste, enjoy, Liv. 5, 12; cf.:

    honores parcissime,

    Plin. Pan. 54, 3: oscula, Verg. A. 12, 434; Phaedr. 4, 24, 8:

    artes,

    Ov. F. 1, 169:

    omnia narratione,

    to touch upon, Quint. 4, 2, 55; cf. Plin. Pan. 38; Suet. Aug. 94: delibor, I am ripe for plucking, i. e. about to die, Vulg. 2 Tim. 4, 6. —
    B.
    To take away, detract from, diminish:

    neque úlla Res animi pacem delibat,

    Lucr. 3, 24:

    de laude jejuni hominis delibare quicquam,

    Cic. Fam. 10, 21, 2:

    aliquid de honestate,

    id. Inv. 2, 58, 174:

    de gloria sua,

    id. ib. 2, 39, 115:

    de virginitatis integritate,

    Flor. 2, 6, 40; cf.:

    castitatem virginis,

    Val. Max. 9, 1, 2 ext.:

    pudicitiam,

    Suet. Aug. 68:

    nec vitam ducendo demimus hilum Tempore de mortis nec delibare valemus,

    Lucr. 3, 1088 al. — Poet., transf.:

    Delibata deum per te tibi numina sancta Saepe oberunt,

    disparaged, Lucr. 6, 70; cf.:

    ille (Gracchus) nulla voce delibans insitam virtutem concidit tacitus,

    Auct. Her. 4, 55, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > delibo

  • 17 demutatio

    dēmūtātĭo, ōnis, f. [id.], a changing, change (very rare, and critically certain only in late Lat.):

    demutatio morum,

    Cic. Rep. 2, 4, 7 dub.: carnis, Tert. Res. carn. 55; id. adv. Marc. 4, 1; 5, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > demutatio

  • 18 depositio

    dēpŏsĭtĭo, ōnis, f. [depono] (post-Aug.; most freq. in jurid. Lat.).
    I.
    Lit., a laying down, putting off.
    A.
    A depositing for safe-keeping, Dig. 16, 3, 1; 5; 17.—
    B.
    A pulling or tearing down:

    aedificii,

    Dig. 4, 2, 9, § 2.—
    C.
    A depositing in the earth, burying, Inscr. Orell. 1121 (of 384 A.D.).—
    D.
    A parting from, getting rid of:

    carnis sordium,

    Vulg. 1 Pet. 3, 21; cf.:

    tabernaculi mei,

    i. e. the body, id. 2 Pet. 1, 14.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.: testium, a deposition, testimony, Cod. 2, 43, 3: dignitatis, a lowering, degradation, Dig. 48, 19, 8 init.
    B.
    In rhetor.
    (α).
    The close of a period:

    prout aut depositio aut inceptio aut transitus postulabit,

    Quint. 11, 3, 46 Spald.—
    (β).
    The lowering of voice, sound, or speed of utterance, = Gr. thesis (opp. arsis = elatio), Mart. Cap. 9, § 974.

    Lewis & Short latin dictionary > depositio

  • 19 desiderium

    dēsīdĕrĭum, ii, n. [desidero], a longing, ardent desire or wish, properly for something once possessed; grief, regret for the absence or loss of any thing (for syn. cf.: optio, optatio, cupido, cupiditas, studium, appetitio, voluntas—freq. and class.).
    I.
    Prop.
    (α).
    With gen. object.:

    te desiderium Athenarum cepisset,

    Ter. Hec. 1, 2, 13; cf.:

    me desiderium tenet urbis,

    Cic. Fam. 2, 11; Hor. Ep. 1, 14, 22;

    and, locorum,

    Ov. Tr. 3, 2, 21:

    rerum earum,

    Lucr. 3, 901; cf. id. 3, 922; 918:

    esse in desiderio alicujus,

    Cic. Fam. 2, 12 fin.:

    desiderium conjunctissimi viri ferre,

    id. Lael. 27, 104:

    Scipionis desiderio moveri,

    id. ib. 3, 10:

    tam cari capitis,

    Hor. Od. 1, 24, 1:

    defuncti,

    Suet. Calig. 6 et saep.:

    desiderio id fieri tuo (for tui),

    Ter. Heaut. 2, 3, 66; cf.:

    voluntas, in qua inest aliqua vis desiderii ad sanandum volnus injuriae,

    Cic. Fam. 15, 4, 14.—
    (β).
    Absol.: pectora dura tenet desiderium, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41:

    alicui esse magno desiderio,

    Ter. Heaut. 4, 5, 5:

    explere exspectationem diuturni desiderii,

    Cic. de Or. 1, 47, 205:

    quo (desiderio) conficior,

    id. Or. 10:

    ex desiderio laborare,

    id. Fam. 6, 11:

    facere aliquid cum desiderio,

    id. Lael. 21, 81:

    demus hoc desiderio jam pene publico,

    Quint. 8, 4, 29 et saep. In plur.: desideria alicujus commovere, Cic. Rab. perd. 9, 24; Hor. Od. 4, 5, 15 et saep.
    II.
    Trop., of a person, as the object of longing:

    nunc desiderium, curaque non levis,

    Hor. Od. 1, 14, 18: desiderio meo nitenti, Catull. 2, 5;

    and as a term of endearment: mea lux, meum desiderium... valete, mea desideria, valete,

    Cic. Fam. 14, 2, 2 fin.; Catull. 2, 5.—
    III.
    Transf.
    A.
    Want, need, necessity, [p. 557] in general (rare;

    not ante-Aug.): cibi potionisque desiderium naturale,

    Liv. 21, 4 et saep.:

    pro desiderio corporum,

    Plin. 11, 50, 111, § 264:

    desideria scabendi,

    id. 30, 14, 43, § 127 al. —
    B.
    In the time of the empire, a request, petition on the part of inferiors:

    desideria militum ad Caesarem ferenda,

    Tac. A. 1, 19; 1, 26; Suet. Aug. 17; Plin. Pan. 79, 6; Dig. 1, 16, 9; 25, 3, 5.—
    C.
    Desires, pleasures (late Lat.):

    servientibus desideriis et voluptatibus,

    Vulg. Tit. 3, 3:

    carnis,

    id. Ephes. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > desiderium

  • 20 devoratio

    dēvŏrātĭo, ōnis, f. [id.], a devouring: carnis, Tert. Res. carn. 54.—With gen. subject.:

    piscis,

    Vulg. Tobiae, 12, 3; id. Ezech. 34, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > devoratio

См. также в других словарях:

  • cârniş — CÂRNÍŞ, cârnişuri, s.n. (reg.) Întoarcere, cârmiş. – Din cârn + suf. iş. Trimis de gall, 03.02.2008. Sursa: DLRM …   Dicționar Român

  • Carnis — Essentiellement porté dans l Eure et Loir, pourrait désigner un lieu où pousse le charme (l arbre se rencontrant en Normandie et en Picardie sous les formes carme, carne), à rapprocher de noms de lieux tels que Carnoy ou Carnois …   Noms de famille

  • Carnis delicta — (lat.), Fleischliche Verbrechen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Carnis privium — Carnis privium, so v.w. Fastenzeit. Daher C. p. vetus, Anfang der Fasten, mit dem Sonntag Quadragesimae, u. C. p. novum, Anfang der Fasten mit dem Sonntag Quinquagesimae …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Carnis delicta — (lat., »fleischliche Vergehen«), s. Sittlichkeitsverbrechen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • lapsus carnis — |lapssuscárnis| s. m. Pecado carnal ou ato venéreo em geral.   ‣ Etimologia: locução latina lapsus carnis, lapso da carne …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Desideria carnis —         (лат.) плотские желания. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983 …   Философская энциклопедия

  • Confectio carnis citri — Confectio carnis citri, s. Zitronat …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • ВОПЛОЩЕНИЕ — [греч. ἐνσάρκωσις, лат. incarnatio], ключевое событие истории спасения, состоящее в том, что предвечное Слово (Логос), Сын Божий, Второе Лицо Пресв. Троицы, восприняло человеческую природу. Вера в факт В. служит основанием христ. исповедания… …   Православная энциклопедия

  • carnassier — carnassier, ière [ karnasje, jɛr ] adj. et n. • carnacier 1501; d un mot provenç., de carn « chair »; lat. caro 1 ♦ Qui se nourrit de viande, de chair crue. Les animaux carnassiers. La loutre est carnassière. 2 ♦ Dents carnassières, et subst. les …   Encyclopédie Universelle

  • chair — [ ʃɛr ] n. f. • XVe; car 1080; lat. caro, carnis→ carné; acharner I ♦ 1 ♦ Substance molle du corps de l homme ou des animaux, essentiellement constituée des tissus musculaire et conjonctif (opposé à squelette). La chair et les os. Os dépouillés… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»