Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

canna

  • 1 canna

    canna, ae, f., = kanna, a reed, cane (less freq. than harundo), Col. 7, 9, 7; 4, 32, 3:

    palustris,

    Ov. M. 4, 298:

    tremulae,

    id. ib. 6, 326 al.—
    II.
    Transf., any thing made of reed.
    A.
    A reed-pipe, flute, Ov. M. 2, 682; 11, 171; Sil. 7, 439.—
    B.
    A small vessel, gondola, Juv. 5, 89; cf. Plin. 7, 2, 2, § 21; 7, 56. 57, § 206.—
    C.
    Canna gutturis. in later medical writers, the windpipe, Cael. Aur. Acut. 2, 16, 97; id. Tard. 2, 12, 137.

    Lewis & Short latin dictionary > canna

  • 2 canna

        canna ae, f, κάννα, a reed, cane: palustris, O.: septenis fistula cannis, O.—Meton., a reedpipe, flute, O.A small vessel, gondola, Iu.
    * * *
    small reed/cane; panpipe/flute; small vessel/gondola; windpipe; cane-sugar

    Latin-English dictionary > canna

  • 3 cannula

    cannŭla, ae, f. dim. [canna].
    I.
    A small, low reed, App. M. 4, p. 145; Mart. Cap. 2, § 224.—
    * II.
    (Cf. canna, II. C.) Pulmonis, the windpipe, Cael. Aur. Tard. 2, 13, 152.

    Lewis & Short latin dictionary > cannula

  • 4 cassus

        cassus adj.    [1 CAR-], empty, void, hollow. nux, a nut-shell, H.: canna, hollow, O.: sanguine, bloodless: lumine, i. e. dead, V.: luminis ensis.— Fig., vain, empty, useless, futile, fruitless: quiddam: vota, V.: fertilitas terrae, O.: in cassum preces mittere, vainly, L.
    * * *
    I
    cassa, cassum ADJ
    hollow/empty/devoid of, lacking; useless/fruitless/vain
    II
    fall, overthrow; chance/fortune; accident, emergency, calamity, plight; fate

    Latin-English dictionary > cassus

  • 5 praeter

        praeter adv.    [PRO-], except, besides, unless, save, other than, not: ne quis praeter armatus violaretur, L.: multitudini diem statuit... praeter rerum capitalium condemnatis, S.: Nil praeter canna fuit, O.
    * * *
    besides, except, contrary to; beyond (rank), in front of, before; more than

    Latin-English dictionary > praeter

  • 6 calamus

    călămus, i, m., = kalamos.
    I.
    Lit., a reed, cane (pure Lat. harundo; cf.

    canna),

    Plin. 16, 36, 65, § 159 sq.; 16, 21, 33, § 80; Col. 3, 15, 1; 4, 4, 1; Pall. Nov. 22, 3 al.:

    aromaticus (found in Syria and Arabia),

    sweet calamus, Col. 12, 52, 2:

    odoratus,

    Plin. 12, 22, 48, § 104; Veg. 6, 13, 3.—Also absol.:

    calamus,

    Cato, R. R. 105, 2; Plin. 13, 1, 2, § 8 sq.:

    Syriacus,

    Veg. 4, 13, 4.—
    II.
    Meton.
    A.
    For objects made of reeds (cf. harundo, and Liddell and Scott, under kalamos).
    1.
    A reed-pen (cf. Dict. of Antiq.;

    class.): quicumque calamus in manus meas inciderit, eo utar tamquam bono,

    Cic. Q. Fr. 2, 14 (15 b), 1:

    sumere,

    id. Att. 6, 8, 1: calamo et atramento militare, Cato ap. Ruf. p. 199:

    quoad intinguntur calami,

    Quint. 10, 3, 31:

    transversus,

    Hor. A. P. 447:

    scriptorius,

    Cels. 7, 11; 7, 27; Scrib. 10, 47.—
    2.
    A reed-pipe, reed (cf. Lucr. 5, 1380 sq.; the form is described in Tib. 2, 5, 32; Ov. M. 1, 711):

    unco saepe labro calamos percurrit hiantes,

    with curved lip runs over the open reeds, Lucr. 4, 590; 5, 1382; 5, 1407; Verg. E. 2, 34; 5, 48; 1, 10; 2, 32; 5, 2; Cat. 63, 22; Prop. 3 (4), 17, 34; 4 (5), 1, 24; Ov. M. 11, 161 al.—
    3.
    An arrow:

    hastas et calami spicula Gnosii,

    Hor. C. 1, 15, 17; Verg. E. 3, 13; Prop. 2 (3), 19, 24; Ov. M. 7, 778; 8, 30; Juv. 13, 80; cf. Plin. 16, 36, 65, § 159 sq.—
    4.
    An angling-rod, fishing-rod:

    calamo salientes ducere pisces,

    Ov. M. 3, 587.—
    5.
    A lime-twig for snaring birds, Prop. 3 (4), 13, 46; Mart. 13, 68; 14, 218; Sen. Oct. 411.—
    6.
    A signal-pole or rod, Col. 3, 15, 1 sq.—
    7.
    A measuring-rod, Vulg. Ezech. 40, 5 al.—
    B.
    Transf. to things of a similar form.
    1.
    In gen., any straw of grain, a stalk, stem, blade:

    lupini calamus,

    Verg. G. 1, 76:

    calamus altior frumento quam hordeo,

    Plin. 18, 7, 10, § 61.—
    2.
    A graft, a scion, Plin. 17, 14, 24, § 102 sq.; 17, 18. 30, § 129; 24, 14, 75, § 123; Col. 4, 29, 9.—
    3. 4.
    The hollow arm of a candelabra, Vulg. Exod. 25, 31 sq. [p. 267]

    Lewis & Short latin dictionary > calamus

  • 7 canalis

    cănālis, is, m. (rarely ante- and postclass., f., Cato, R. R. 18, 6; Varr. R. R. 3, 5, 2; 3, 7, 8; 3, 11, 2; Auct. Aetn. 127 and 149; cf. the dim. canaliculus, etc., Rudd. I. p. 25, n. 35) [kindr. with Sanscr. root khan, fodere, perfodere; Gr. chainô, chanô; Germ. gähnen, to yawn; or cf. canna, a pipe, reed; Fr. canale; Engl. canal; Sp. cañon].
    I.
    In gen., a pipe, groove, channel, whether open or closed, esp. a water-pipe or channel, a conduit, a canal, Cato, R. R. l. l.; Varr. R. R. l. l.; Verg. G. 3, 330; Caes. B. C. 2, 10; Verg. G. 4, 265; Liv. 23, 31, 9; Suet. Claud. 20; Vitr. 8, 7; Plin. 6, 22, 24, § 82; Stat. S. 1, 2, 205; Auct. Aetn. 127 al.—Of a channel or trench in mines, Plin. 33, 4, 21, § 69.—Of the windpipe:

    animae,

    Plin. 8, 10, 10, § 29. —Of the cervix vulvae, Cels. 4, 1, § 38.—Of a sewer running to the cloaca:

    (fore) in medio propter canalem,

    Plaut. Curc. 4, 1, 15; cf. canalicolae.—
    B.
    Trop. (not in Cic.), of vision:

    (pupillae) angustiae non sinunt vagari incertam aciem ac velut canali dirigunt,

    Plin. 11, 37, 55, § 148; cf.:

    cujus limine transmeato... jam canale directo perges ad regiam,

    App. M. 6, p. 180, 19.—And of the flow of speech:

    pleniore canali fluere,

    Quint. 11, 3, 167: certo canali cuncta decurrere, Gallicanus ap. Non. p. 198, 5.—
    II.
    Esp.
    A.
    In architecture, the groove or fluting upon Ionic capitals, Vitr. 3, 5, 7.— —
    B. C.
    In surgery, a splint for holding broken bones together, Cels. 8, 10, § 65 sq.—
    D. E.
    A musical instrument, the reed-pipe, Calp. Ecl. 4, 76.

    Lewis & Short latin dictionary > canalis

  • 8 Cannae

    Cannae, ārum, f., = Kannai (Kanna, Polyb.), a village in Apulia, north of Canusium, famous for the victory of Hannibal over the Romans; it lay on the east side of the Aufidus (which is hence called Amnis Canna by Marcius vates ap. Liv. 25, 12, 5), now Canne, id. 22, 44, 1 sq. (Polyb. 3, 113); Flor. 2, 6, 15; Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    Cannarum pugna,

    Liv. 23, 43, 4; Sil. 9, 10.—Appellative:

    Capuam Hannibali Cannas fuisse,

    a second Cannœ, Liv. 23, 45, 4; Flor. 2, 6, 21. —
    II.
    Deriv.: Cannensis, e, adj., of Cannœ, Cannensian:

    pugna,

    Liv. 23, 1, 1; 23, 1, 11; Prop. 3 (4), 3, 10 al.:

    acies,

    Liv. 23, 18, 13:

    calamitas,

    Cic. Brut. 3, 12:

    clades,

    Liv. 22, 50, 1; 25, 12, 5; 23, 30, 11:

    ruina,

    id. 23, 25, 3:

    dies,

    Flor. 4, 12, 35:

    exercitus,

    which was cut to pieces at Cannœ, Liv. 29, 24, 11:

    animae,

    of those who fell at Cannœ, Stat. S. 1, 4, 87.—Appel., of the proscription of Sulla:

    te pugna Cannensis accusatorem sat bonum fecit,

    Cic. Rosc. Am. 32, 89;

    and of a revel: Cannensis pugna nequitiae,

    id. Verr. 2, 5, 11, § 28; cf. Arn. 5, 38. —As subst.: Cannenses, ium, m., the inhabitants of Cannœ, Plin. 3, 11, 16, § 105.

    Lewis & Short latin dictionary > Cannae

  • 9 Cannenses

    Cannae, ārum, f., = Kannai (Kanna, Polyb.), a village in Apulia, north of Canusium, famous for the victory of Hannibal over the Romans; it lay on the east side of the Aufidus (which is hence called Amnis Canna by Marcius vates ap. Liv. 25, 12, 5), now Canne, id. 22, 44, 1 sq. (Polyb. 3, 113); Flor. 2, 6, 15; Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    Cannarum pugna,

    Liv. 23, 43, 4; Sil. 9, 10.—Appellative:

    Capuam Hannibali Cannas fuisse,

    a second Cannœ, Liv. 23, 45, 4; Flor. 2, 6, 21. —
    II.
    Deriv.: Cannensis, e, adj., of Cannœ, Cannensian:

    pugna,

    Liv. 23, 1, 1; 23, 1, 11; Prop. 3 (4), 3, 10 al.:

    acies,

    Liv. 23, 18, 13:

    calamitas,

    Cic. Brut. 3, 12:

    clades,

    Liv. 22, 50, 1; 25, 12, 5; 23, 30, 11:

    ruina,

    id. 23, 25, 3:

    dies,

    Flor. 4, 12, 35:

    exercitus,

    which was cut to pieces at Cannœ, Liv. 29, 24, 11:

    animae,

    of those who fell at Cannœ, Stat. S. 1, 4, 87.—Appel., of the proscription of Sulla:

    te pugna Cannensis accusatorem sat bonum fecit,

    Cic. Rosc. Am. 32, 89;

    and of a revel: Cannensis pugna nequitiae,

    id. Verr. 2, 5, 11, § 28; cf. Arn. 5, 38. —As subst.: Cannenses, ium, m., the inhabitants of Cannœ, Plin. 3, 11, 16, § 105.

    Lewis & Short latin dictionary > Cannenses

  • 10 Cannensis

    Cannae, ārum, f., = Kannai (Kanna, Polyb.), a village in Apulia, north of Canusium, famous for the victory of Hannibal over the Romans; it lay on the east side of the Aufidus (which is hence called Amnis Canna by Marcius vates ap. Liv. 25, 12, 5), now Canne, id. 22, 44, 1 sq. (Polyb. 3, 113); Flor. 2, 6, 15; Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    Cannarum pugna,

    Liv. 23, 43, 4; Sil. 9, 10.—Appellative:

    Capuam Hannibali Cannas fuisse,

    a second Cannœ, Liv. 23, 45, 4; Flor. 2, 6, 21. —
    II.
    Deriv.: Cannensis, e, adj., of Cannœ, Cannensian:

    pugna,

    Liv. 23, 1, 1; 23, 1, 11; Prop. 3 (4), 3, 10 al.:

    acies,

    Liv. 23, 18, 13:

    calamitas,

    Cic. Brut. 3, 12:

    clades,

    Liv. 22, 50, 1; 25, 12, 5; 23, 30, 11:

    ruina,

    id. 23, 25, 3:

    dies,

    Flor. 4, 12, 35:

    exercitus,

    which was cut to pieces at Cannœ, Liv. 29, 24, 11:

    animae,

    of those who fell at Cannœ, Stat. S. 1, 4, 87.—Appel., of the proscription of Sulla:

    te pugna Cannensis accusatorem sat bonum fecit,

    Cic. Rosc. Am. 32, 89;

    and of a revel: Cannensis pugna nequitiae,

    id. Verr. 2, 5, 11, § 28; cf. Arn. 5, 38. —As subst.: Cannenses, ium, m., the inhabitants of Cannœ, Plin. 3, 11, 16, § 105.

    Lewis & Short latin dictionary > Cannensis

  • 11 cannetum

    cannētum, i, n. [canna], a thicket of reeds, Pall. Febr. 23, 2; 24, 13; Cassiod. Var. 2, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > cannetum

  • 12 cassa

    cassus, a, um, adj., empty, void, hollow.
    I.
    Prop. (syn.: inanis, vacuus; mostly poet.).
    A.
    Absol.:

    nux,

    Plaut. Ps. 1, 3, 137; Hor. S. 2, 5, 36:

    glans,

    Plaut. Rud. 5, 2, 37:

    canna,

    unfruitful, Ov. F. 6, 406:

    granum inane cassumque,

    Plin. 18, 17, 45, § 161: anulus, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15. 6.— Subst.: palearum cassa, Sol. c. 52 fin.
    B.
    Expressing that of which the subject is empty, etc., wanting, devoid of, deprived of, without.
    1.
    With abl.: sanguine cassa (cochlea), bloodless, Poët. ap. Cic. Div. 2, 64, 133; so,

    virgo dote cassa,

    Plaut. Aul. 2, 2, 14:

    lumine aër,

    Lucr. 4, 368:

    lumine corpus,

    id. 5, 719; 5, 757:

    animā corpus,

    id. 3, 562.— Poet.:

    cassus lumine (= vitā),

    deprived of life, dead, Verg. A. 2, 85; imitated by Stat. Th. 2, 15;

    and in like sense aethere cassus,

    Verg. A. 11, 104:

    simulacra cassa sensu,

    Lucr. 4, 127.—
    2.
    With gen.:

    cassus luminis ensis,

    Cic. Arat. 369.—
    3.
    With ab:

    elementum ab omnibus,

    App. de Deo Socr. p. 46.—
    II.
    Trop., vain, empty, useless, futile, fruitless (syn.: inanis, irritus): cassum quiddam et inani vocis sono decoratum, * Cic. Tusc. 5, 41, 119; so,

    copia verborum,

    Lucr. 4, 511:

    vota,

    Verg. A. 12, 780:

    fertilitas terrae,

    Ov. M. 5, 482:

    fraus,

    Luc. 5, 130:

    consilia,

    Sen. Troad. 570:

    viae,

    vain, profitless, Stat. Th. 11, 449:

    labores,

    Plin. Ep. 8, 23, 6:

    manus,

    without effect, Stat. Th. 9, 770:

    augur futuri,

    false, erring, id. ib. 9, 629:

    omen,

    id. ib. 5, 318.— Subst.: cassa, ōrum, n., empty things:

    palearum,

    Sol. 52;

    esp. of speech: cassa memorare,

    to talk idly, Plaut. Cist. 4, 1, 16; so,

    cassa habebantur quae, etc.,

    were thought vain, futile, Tac. H. 3, 55; Sen. Herc. Oet. 352.— Esp. freq. in poetry (in prose, but not in Cic.), in cassum, or, in one word, incas-sum, adverb., in vain, uselessly, to no purpose:

    ex multis omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; cf. Lucr. 2, 1165: temere, in cassum frustraque, without aim or purpose, fortuitously, id. 2, 1060; so id. 5, 1002; 5, 1430:

    furere,

    Verg. G. 3, 100:

    longos ciebat Incassum fletus,

    id. A. 3, 345:

    tot incassum fusos patiere labores?

    id. ib. 7, 421.—In prose:

    quae profecto incassum agebantur,

    Sall. H. 3, 61, 11 Dietsch:

    vana incassum jactare tela,

    Liv. 10, 29, 2:

    incassum missae preces,

    id. 2, 49, 8:

    aliquid incassum disserere,

    Tac. A. 1, 4; Just. 11, 15, 6; Lact. 6, 9, 17; Sen. Brev. Vit. 11, 1: frustra in cassumque. Mart. Cap. 1, § 10.— Also cassum: quid cassum times? Sen. Herc. Oet. 353; cf.: matên, frustra, nequicquam, cassum, Gloss. Cyrill.

    Lewis & Short latin dictionary > cassa

  • 13 cassum

    cassus, a, um, adj., empty, void, hollow.
    I.
    Prop. (syn.: inanis, vacuus; mostly poet.).
    A.
    Absol.:

    nux,

    Plaut. Ps. 1, 3, 137; Hor. S. 2, 5, 36:

    glans,

    Plaut. Rud. 5, 2, 37:

    canna,

    unfruitful, Ov. F. 6, 406:

    granum inane cassumque,

    Plin. 18, 17, 45, § 161: anulus, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15. 6.— Subst.: palearum cassa, Sol. c. 52 fin.
    B.
    Expressing that of which the subject is empty, etc., wanting, devoid of, deprived of, without.
    1.
    With abl.: sanguine cassa (cochlea), bloodless, Poët. ap. Cic. Div. 2, 64, 133; so,

    virgo dote cassa,

    Plaut. Aul. 2, 2, 14:

    lumine aër,

    Lucr. 4, 368:

    lumine corpus,

    id. 5, 719; 5, 757:

    animā corpus,

    id. 3, 562.— Poet.:

    cassus lumine (= vitā),

    deprived of life, dead, Verg. A. 2, 85; imitated by Stat. Th. 2, 15;

    and in like sense aethere cassus,

    Verg. A. 11, 104:

    simulacra cassa sensu,

    Lucr. 4, 127.—
    2.
    With gen.:

    cassus luminis ensis,

    Cic. Arat. 369.—
    3.
    With ab:

    elementum ab omnibus,

    App. de Deo Socr. p. 46.—
    II.
    Trop., vain, empty, useless, futile, fruitless (syn.: inanis, irritus): cassum quiddam et inani vocis sono decoratum, * Cic. Tusc. 5, 41, 119; so,

    copia verborum,

    Lucr. 4, 511:

    vota,

    Verg. A. 12, 780:

    fertilitas terrae,

    Ov. M. 5, 482:

    fraus,

    Luc. 5, 130:

    consilia,

    Sen. Troad. 570:

    viae,

    vain, profitless, Stat. Th. 11, 449:

    labores,

    Plin. Ep. 8, 23, 6:

    manus,

    without effect, Stat. Th. 9, 770:

    augur futuri,

    false, erring, id. ib. 9, 629:

    omen,

    id. ib. 5, 318.— Subst.: cassa, ōrum, n., empty things:

    palearum,

    Sol. 52;

    esp. of speech: cassa memorare,

    to talk idly, Plaut. Cist. 4, 1, 16; so,

    cassa habebantur quae, etc.,

    were thought vain, futile, Tac. H. 3, 55; Sen. Herc. Oet. 352.— Esp. freq. in poetry (in prose, but not in Cic.), in cassum, or, in one word, incas-sum, adverb., in vain, uselessly, to no purpose:

    ex multis omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; cf. Lucr. 2, 1165: temere, in cassum frustraque, without aim or purpose, fortuitously, id. 2, 1060; so id. 5, 1002; 5, 1430:

    furere,

    Verg. G. 3, 100:

    longos ciebat Incassum fletus,

    id. A. 3, 345:

    tot incassum fusos patiere labores?

    id. ib. 7, 421.—In prose:

    quae profecto incassum agebantur,

    Sall. H. 3, 61, 11 Dietsch:

    vana incassum jactare tela,

    Liv. 10, 29, 2:

    incassum missae preces,

    id. 2, 49, 8:

    aliquid incassum disserere,

    Tac. A. 1, 4; Just. 11, 15, 6; Lact. 6, 9, 17; Sen. Brev. Vit. 11, 1: frustra in cassumque. Mart. Cap. 1, § 10.— Also cassum: quid cassum times? Sen. Herc. Oet. 353; cf.: matên, frustra, nequicquam, cassum, Gloss. Cyrill.

    Lewis & Short latin dictionary > cassum

  • 14 cassus

    cassus, a, um, adj., empty, void, hollow.
    I.
    Prop. (syn.: inanis, vacuus; mostly poet.).
    A.
    Absol.:

    nux,

    Plaut. Ps. 1, 3, 137; Hor. S. 2, 5, 36:

    glans,

    Plaut. Rud. 5, 2, 37:

    canna,

    unfruitful, Ov. F. 6, 406:

    granum inane cassumque,

    Plin. 18, 17, 45, § 161: anulus, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15. 6.— Subst.: palearum cassa, Sol. c. 52 fin.
    B.
    Expressing that of which the subject is empty, etc., wanting, devoid of, deprived of, without.
    1.
    With abl.: sanguine cassa (cochlea), bloodless, Poët. ap. Cic. Div. 2, 64, 133; so,

    virgo dote cassa,

    Plaut. Aul. 2, 2, 14:

    lumine aër,

    Lucr. 4, 368:

    lumine corpus,

    id. 5, 719; 5, 757:

    animā corpus,

    id. 3, 562.— Poet.:

    cassus lumine (= vitā),

    deprived of life, dead, Verg. A. 2, 85; imitated by Stat. Th. 2, 15;

    and in like sense aethere cassus,

    Verg. A. 11, 104:

    simulacra cassa sensu,

    Lucr. 4, 127.—
    2.
    With gen.:

    cassus luminis ensis,

    Cic. Arat. 369.—
    3.
    With ab:

    elementum ab omnibus,

    App. de Deo Socr. p. 46.—
    II.
    Trop., vain, empty, useless, futile, fruitless (syn.: inanis, irritus): cassum quiddam et inani vocis sono decoratum, * Cic. Tusc. 5, 41, 119; so,

    copia verborum,

    Lucr. 4, 511:

    vota,

    Verg. A. 12, 780:

    fertilitas terrae,

    Ov. M. 5, 482:

    fraus,

    Luc. 5, 130:

    consilia,

    Sen. Troad. 570:

    viae,

    vain, profitless, Stat. Th. 11, 449:

    labores,

    Plin. Ep. 8, 23, 6:

    manus,

    without effect, Stat. Th. 9, 770:

    augur futuri,

    false, erring, id. ib. 9, 629:

    omen,

    id. ib. 5, 318.— Subst.: cassa, ōrum, n., empty things:

    palearum,

    Sol. 52;

    esp. of speech: cassa memorare,

    to talk idly, Plaut. Cist. 4, 1, 16; so,

    cassa habebantur quae, etc.,

    were thought vain, futile, Tac. H. 3, 55; Sen. Herc. Oet. 352.— Esp. freq. in poetry (in prose, but not in Cic.), in cassum, or, in one word, incas-sum, adverb., in vain, uselessly, to no purpose:

    ex multis omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; cf. Lucr. 2, 1165: temere, in cassum frustraque, without aim or purpose, fortuitously, id. 2, 1060; so id. 5, 1002; 5, 1430:

    furere,

    Verg. G. 3, 100:

    longos ciebat Incassum fletus,

    id. A. 3, 345:

    tot incassum fusos patiere labores?

    id. ib. 7, 421.—In prose:

    quae profecto incassum agebantur,

    Sall. H. 3, 61, 11 Dietsch:

    vana incassum jactare tela,

    Liv. 10, 29, 2:

    incassum missae preces,

    id. 2, 49, 8:

    aliquid incassum disserere,

    Tac. A. 1, 4; Just. 11, 15, 6; Lact. 6, 9, 17; Sen. Brev. Vit. 11, 1: frustra in cassumque. Mart. Cap. 1, § 10.— Also cassum: quid cassum times? Sen. Herc. Oet. 353; cf.: matên, frustra, nequicquam, cassum, Gloss. Cyrill.

    Lewis & Short latin dictionary > cassus

  • 15 chane

    chānē or channē, ēs, f., = chanê or channê, a kind of sea-fish; Ital. canna: Perca cabrilla, Linn.; Ov. Hal. 108; Plin. 9, 16, 23, § 56; 32, 11, 54, § 153.

    Lewis & Short latin dictionary > chane

  • 16 channe

    chānē or channē, ēs, f., = chanê or channê, a kind of sea-fish; Ital. canna: Perca cabrilla, Linn.; Ov. Hal. 108; Plin. 9, 16, 23, § 56; 32, 11, 54, § 153.

    Lewis & Short latin dictionary > channe

  • 17 contexo

    con-texo, xŭi, xtum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to weave, entwine, braid, join together; to interweave, unite, connect (class. in prose and poetry).
    A.
    In gen.
    1.
    Prop.:

    ut earum (ovium) villis confectis atque contextis homines vestiantur?

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    alba lilia amarantis,

    Tib. 3, 4, 33: haec directā materiā injecta contexebantur, these ( beams) were held together by timbers laid in a straight direction, Caes. B. G. 4, 17; so id. ib. 7, 23, 4 (cf. Jahn, Neue Jahrb. 1855, p. 516 sq.):

    fossam loricamque,

    Tac. A. 4, 49:

    nec tam contextae cum sint (animae cum corporibus),

    Lucr. 3, 695.—With dat. (post-Aug.):

    optime epilogum defensioni contexit,

    Sen. Contr. 7 (3), 20, 7:

    sceleribus scelera contexens,

    Sen. Ira, 1, 16, 3.—
    2.
    Trop.:

    quid est aetas hominis, nisi memoria rerum veterum cum superiorum aetate contexitur?

    Cic. Or. 34, 120:

    conjuncte nostra cum reliquis rebus,

    id. Fam. 5, 12, 2:

    extrema cum primis,

    id. ib. 10, 13, 2:

    his et plasticen,

    Plin. 35, 12, 43, § 151:

    partes,

    Quint. 4, prooem. 7;

    11, 1, 6: in verbis singulis et contextis,

    id. 9, 4, 23 al.:

    longius hoc carmen,

    to weave on, continue, Cic. Cael. 8, 18; cf.

    interrupta,

    id. Leg. 1, 3, 9:

    Caesaris nostri commentarios rerum gestarum Galliae, Auct. B. G. 8, prooem.: quae statim referri non poterant, contexuntur postero die,

    Quint. 11, 2, 43.—
    B.
    Esp., to join together, to compose, make, construct, form, put together (cf.: compono, conecto, consero, etc.).
    1.
    Lit.:

    equum trabibus acernis,

    Verg. A. 2, 112:

    puppes tenui cannā,

    Val. Fl. 2, 108:

    saccum tenui vimine,

    Col. 9, 15, 12.—
    2.
    Trop.:

    orationem,

    Quint. 10, 6, 2; cf.

    librum,

    Sen. Ep. 114, 18:

    crimen,

    to devise, contrive, invent, Cic. Deiot. 6, 19.—
    II.
    Neutr.: contexere de aliquā re, to treat of:

    de sili,

    Plin. 20, 5, 18, § 36.—Hence, contextus, a, um, P. a., cohering, connected:

    contexta condensaque corpora (opp. diffusa),

    Lucr. 4, 57:

    oratio alia vincta atque contexta, soluta alia,

    Quint. 9, 4, 19: tropos ille (corresp. with continua metaphora), id. 9, 2, 46.—
    * Adv.: contex-tē, connected together, in close connection:

    omnia necesse est colligatione naturali conserte contexteque fieri,

    Cic. Fat. 14, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > contexo

  • 18 contexte

    con-texo, xŭi, xtum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to weave, entwine, braid, join together; to interweave, unite, connect (class. in prose and poetry).
    A.
    In gen.
    1.
    Prop.:

    ut earum (ovium) villis confectis atque contextis homines vestiantur?

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    alba lilia amarantis,

    Tib. 3, 4, 33: haec directā materiā injecta contexebantur, these ( beams) were held together by timbers laid in a straight direction, Caes. B. G. 4, 17; so id. ib. 7, 23, 4 (cf. Jahn, Neue Jahrb. 1855, p. 516 sq.):

    fossam loricamque,

    Tac. A. 4, 49:

    nec tam contextae cum sint (animae cum corporibus),

    Lucr. 3, 695.—With dat. (post-Aug.):

    optime epilogum defensioni contexit,

    Sen. Contr. 7 (3), 20, 7:

    sceleribus scelera contexens,

    Sen. Ira, 1, 16, 3.—
    2.
    Trop.:

    quid est aetas hominis, nisi memoria rerum veterum cum superiorum aetate contexitur?

    Cic. Or. 34, 120:

    conjuncte nostra cum reliquis rebus,

    id. Fam. 5, 12, 2:

    extrema cum primis,

    id. ib. 10, 13, 2:

    his et plasticen,

    Plin. 35, 12, 43, § 151:

    partes,

    Quint. 4, prooem. 7;

    11, 1, 6: in verbis singulis et contextis,

    id. 9, 4, 23 al.:

    longius hoc carmen,

    to weave on, continue, Cic. Cael. 8, 18; cf.

    interrupta,

    id. Leg. 1, 3, 9:

    Caesaris nostri commentarios rerum gestarum Galliae, Auct. B. G. 8, prooem.: quae statim referri non poterant, contexuntur postero die,

    Quint. 11, 2, 43.—
    B.
    Esp., to join together, to compose, make, construct, form, put together (cf.: compono, conecto, consero, etc.).
    1.
    Lit.:

    equum trabibus acernis,

    Verg. A. 2, 112:

    puppes tenui cannā,

    Val. Fl. 2, 108:

    saccum tenui vimine,

    Col. 9, 15, 12.—
    2.
    Trop.:

    orationem,

    Quint. 10, 6, 2; cf.

    librum,

    Sen. Ep. 114, 18:

    crimen,

    to devise, contrive, invent, Cic. Deiot. 6, 19.—
    II.
    Neutr.: contexere de aliquā re, to treat of:

    de sili,

    Plin. 20, 5, 18, § 36.—Hence, contextus, a, um, P. a., cohering, connected:

    contexta condensaque corpora (opp. diffusa),

    Lucr. 4, 57:

    oratio alia vincta atque contexta, soluta alia,

    Quint. 9, 4, 19: tropos ille (corresp. with continua metaphora), id. 9, 2, 46.—
    * Adv.: contex-tē, connected together, in close connection:

    omnia necesse est colligatione naturali conserte contexteque fieri,

    Cic. Fat. 14, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > contexte

  • 19 harundo

    hărundo (better than ărundo, Bramb. s. v.; Wagn. Orthog. Verg. p. 441; Rib. Prol. Verg. p. 422, though the latter is freq. in MSS. and edd.; v. infra), ĭnis, f. [etym. dub.; perh. from root ar-, to set in motion; Sanscr. aras, swift; aranjas, a wood, as that which grows; cf.: ulmus, ulva, alnus, Corss. Ausspr. 1, 530 sq.].
    I.
    Prop., the reed, cane (taller than canna; cf.

    also: culmus, calamus, stipula),

    Cato, R. R. 6, 3; Plin. 16, 36, 64, § 156 sqq.:

    intus medullam sabuci (habent)... inanitatem harundines,

    id. 13, 22, 42, § 122:

    longa parvae sub arundine cannae,

    Ov. M. 8, 337:

    fluvialis,

    Verg. G. 2, 414;

    used for covering or thatching huts and houses,

    Plin. 16, 36, 64, § 156; Vitr. 2, 1, 3;

    esp. in encampments: casae ex harundinibus textae,

    Liv. 35, 27, 3 Weissenb.:

    teneris harundinum radicibus contusis equos alere,

    Caes. B. C. 3, 58, 3.—Prov.:

    arundo vento agitata,

    Vulg. Matt. 11, 7; Luc. 7, 24:

    arundinem quassatam non confringet,

    ib. Matt. 12, 20. —
    II.
    Meton. of any thing made of reed or cane.
    A.
    A fishing-rod:

    hisce hami atque haec harundines sunt nobis quaestu,

    Plaut. Rud. 2, 1, 5:

    haec laqueo volucres, hacc captat arundine pisces,

    Tib. 2, 6, 23 Müll.:

    hos aliquis tremula, dum captat arundine pisces, vidit,

    Ov. M. 8, 217 Merk.; 13, 293; 14, 651.—
    B.
    Limed twigs for catching birds:

    parati aucupes cum harundinibus fuerunt,

    Petr. 40, 6:

    volucres, quas textis harundinibus peritus artifex tetigit,

    id. 109, 7:

    cantu fallitur ales, callida dum tacita crescit harundo manu,

    Mart. 14, 218, 2 Schneidewin:

    aut (si) crescente levis traheretur arundine praeda,

    id. 9, 54, 3 id.:

    ut qui viscatos populatur arundine lucos,

    Sil. 7, 674:

    harundine sumptā Faunus plumoso sum deus aucupio,

    Prop. 4 (5), 2, 33.—
    C.
    A wreath or crown made of reeds;

    as the head of Priapus: ast inportunas volucres in vertice harundo terret fixa,

    Hor. S. 1, 8, 6 B. and K.;

    v. Orell. ad loc.—Esp. worn by river deities: (Tiberini) crines umbrosa tegebat harundo,

    Verg. A. 8, 34 Rib.;

    of the river Calydonius: inornatos redimitus arundine crines,

    Ov. M. 9, 3:

    subita cur pulcher arundine crines velat Hylas,

    Val. Fl. 1, 218:

    (Glaucus) caputque redimitus arundine,

    Vell. Pat. 2, 83;

    and of the Tiber: et arundinis altae concolor in viridi fluitabat silva capillo,

    Sid. Paneg. Anthem. 333:

    velatus harundine glauca Mincius,

    Verg. A. 10, 205 Rib.—
    D.
    The shaft of an arrow:

    quod fugat obtusum est, et habet sub arundine plumbum,

    Ov. M. 1, 471:

    pennaque citatior ibat quae redit in pugnas fugientis arundine Parthi,

    Sil. 10, 12; Cels. 7, 5, 2.—Hence (pars pro toto), an arrow:

    inque cor hamata percussit arundine Ditem,

    Ov. M. 5, 384; 8, 382; 10, 526;

    11, 325: haeret lateri letalis harundo,

    Verg. A. 4, 73 Rib. (Forbig. and Conington, arundo); id. ib. 7, 499.—
    E.
    A pen:

    neve notet lusus tristis harundo tuos,

    Mart. 1, 3, 10:

    inque manus chartae, nodosaque venit harundo,

    Pers. 3, 11. The best came from Cnidus:

    Cnidia,

    Aus. Ep. 7, 49; and:

    Acidalia,

    Mart. 9, 14, 3.—
    F.
    A reed pipe, shepherd's pipe, Pan-pipes, = surinx (an instrument made of several reeds, fastened together with wax, each successive reed somewhat shorter than the preceding):

    junctisque canendo vincere arundinibus servantia lumina temptat,

    Ov. M. 1, 684; cf. id. ib. 1, 707 sq.;

    11, 154: agrestem tenui meditabor harundine Musam,

    Verg. E. 6, 8; cf.:

    compacta solitum modulatur harundine carmen,

    id. Cul. 100:

    nec crepuit fissa me propter harundine custos,

    Prop. 4 (5), 7, 25.—
    G.
    A flute (made of the kalamos aulêtikos, Theophr. 4, 12):

    Satyri reminiscitur alter, quem Tritoniaca Latoüs arundine victum affecit poena,

    Ov. M. 6, 384.—
    H. K.
    A reed for brushing down cobwebs:

    ecferte huc scopas semulque harundinem,

    Plaut. Stich. 2, 2, 23.—
    L.
    A kind of transverse bar along which vines were trained:

    jugorum genera fere quatuor,... harundo, ut in Arpino,

    Varr. R. R. 1, 8, 2.—
    M.
    A rod (for beating, punishing):

    ac me iterum in cellam perduxit, et harundinem ab ostio rapuit iterumque mulcavit,

    Petr. 134.—
    N.
    Splints for holding together injured parts of the body, Suet. Aug. 80.—
    O.
    A measuring-rod, Prud. Psych. 826.—
    P.
    A hobbyhorse, cane-horse, as a child's plaything:

    equitare in harundine longa,

    Hor. S. 2, 3, 248; cf.:

    non erubuit (Socrates) cum, interposita arundine cruribus suis, cum parvulis filiolis ludens, ab Alcibiade risus est,

    Val. Max. 8, 8 ext. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > harundo

  • 20 praeter

    praeter, adv. and prep. [prae, with the demonstrative suffix ter, as in inter, subter, propter], signifies motion by or past, and hence, also, beyond, or rest outside a thing.
    I.
    Adv., past, by, beyond (cf. praeterquam), in the trop. sense; i. e.
    A.
    Comparatively, before, beyond, above, more than (only ante-class.):

    quae praeter sapiet quam placet parentibus,

    Plaut. Pers. 3, 1, 38:

    quod mihi videre Facere, et praeter quam res te adhortatur tua,

    Ter. Heaut. 1, 1, 8.—
    B.
    Exceptionally, except, excepting, unless, save (class. but rare):

    etiam e Graecis ipsis diligenter cavendae sunt quaedam familiaritates, praeter hominum perpaucorum,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16:

    ne quis praeter armatus violaretur,

    Liv. 4, 59, 7 Weissenb. ad loc.:

    diem statuit, ante quam liceret sine fraude ab armis discedere, praeter rerum capitalium damnatis,

    Sall. C. 36, 2:

    religionum usquequaque contemptor, praeter unius deae Syriae,

    Suet. Ner. 56; id. Claud. 4 fin.: exsules, praeter caedis damnati, restituebantur, [p. 1434] Just. 13, 5, 2:

    praeter hodie,

    Vulg. Gen. 21, 26:

    nil praeter salices cassaque canna fuit,

    Ov. F. 6, 406:

    uti pueri in curiam ne introeant, praeter ille unus Papirius,

    Gell. 1, 23, 13.—In connection with the particles si, quod, que:

    praeter si aliter nequeas,

    unless, Varr. R. R. 1, 41 fin.:

    praeter quod epulis alienis voluptates meas anteferrem, etc.,

    besides that, App. M. 2, p. 122:

    montes in Arcadiā Cyllene, Lycaeus... praeterque ignobiles octo,

    and besides, and also, Plin. 4, 6, 10, § 21:

    praeterque,

    id. 5, 1, 1, § 16; 8, 42, 67, § 166; 9, 39, 64, § 138; 11, 4, 3, § 10. —For praeter quam and praeter propter, v. praeterquam and praeterpropter.—
    II.
    Prep. with acc., past, by, before, in front of, along.
    A.
    Lit., of place (rare but class.):

    mustela murem mihi abstulit praeter pedes,

    Plaut. Stich. 3, 2, 7:

    magni montes solem succedere praeter,

    Lucr. 4, 139:

    praeter castra Caesaris suas copias transduxit,

    Caes. B. G. 1, 48:

    servi ejus praeter oculos Lollii haec omnia ferebant,

    before the eyes of, Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    Ligures praeter oram Etrusci maris Neapolim transmisit,

    Liv. 40, 41:

    praeter radices montis lapsus amnis,

    Plin. 6, 3, 4, § 10:

    praeter ora suorum,

    Tac. H. 4, 30:

    tela volant... Praeter utrumque latus praeterque et lumen et aures,

    Ov. M. 5, 158:

    praeter majorum cineres rapitur Lateranus,

    Juv. 8, 146.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., over, beyond; against, contrary to, aside from:

    nihil praeter rem locuti sumus,

    beside the matter, irrelevant, Auct. Her. 4, 1, 1:

    praeter aetatem stultus,

    Plaut. Ep. 1, 2, 3:

    praeter aequom delinquere,

    id. Bacch. 3, 3, 14:

    multa praeter spem evenisse,

    id. Rud. 2, 3, 69; cf.:

    quor sedebas in foro Tu solus praeter alios,

    apart from, id. Ps. 3, 2, 13:

    praeter naturam praeterque fatum,

    Cic. Phil. 1, 4, 10:

    praeter consuetudinem,

    id. Div. 2, 28, 60:

    cum lacus Albanus praeter modum crevisset,

    id. ib. 1, 44, 100:

    quod mihi videre praeter aetatem tuam Facere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    Comparatively, of that which goes beyond something else, beyond, above, more than; esp.:

    praeter ceteros, alios, omnes, etc.: illud praeter alia mira miror,

    Plaut. Am. 2, 2, 140:

    praeter ceteros laborabis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43; id. Sull. 3, 7:

    quae me igitur res praeter ceteros impulit, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 1, 2:

    necesse est quod mihi consuli praecipuum fuit praeter alios, id jam privato cum ceteris esse commune,

    id. Sull. 3, 9:

    ut Argonautas praeter omnes candidum Medea mirata est ducem,

    Hor. Epod. 3, 9; Ter. And. 1, 1, 31.—With neg.:

    nonne ostendis te vereri, quod praeter ceteros tu metuere non debeas,

    less than the rest, Cic. Rosc. Am. 50, 145.—
    b.
    Of that besides which there is something else in addition, besides, together with, in addition to:

    ut praeter se denos ad colloquium adducerent,

    Caes. B. G. 1, 43:

    praeter imperatas pecunias,

    id. B. C. 3, 32:

    ut praeter auctoritatem vires quoque haberet,

    id. ib. 3, 57:

    praeter illud commodum, quod, etc., tum etiam, etc.,

    Col. 4, 18.—
    c.
    Exceptionally, besides, except:

    nec nobis praeter me alius est servos,

    Plaut. Am. 1, 1, 244:

    hoc nemini praeter me videtur,

    Cic. Att. 1, 1, 2:

    omnibus sententiis praeter unam condemnatus est,

    id. Clu. 20, 55:

    neque vestitus, praeter pelles habeant,

    Caes. B. G. 4, 1:

    frumentum omne, praeter quod secum portaturi erant, comburunt,

    id. ib. 1, 5:

    nullas (litteras) acceperam praeter quae mihi binae redditae sunt, etc.,

    Cic. Att. 5, 3, 2:

    ex plurimis honoribus, praeter paucos non recepit,

    Suet. Tib. 26.—
    d.
    Praeter haec, for praeterea, besides that, besides, moreover (ante- and postclass.), Ter. Ad. 5, 3, 61; Cels. 2, 4.
    In composition, praeter has the signification of past, by, and beyond, or besides; e.
    g. praeterducere, praetermittere, praeterea.

    Lewis & Short latin dictionary > praeter

См. также в других словарях:

  • canna — canna …   Dictionnaire des rimes

  • Canna — (Canaigh) Ruine des Coroghan Castle (An Coroghon) am östlichen Ende von Canna Gewässer …   Deutsch Wikipedia

  • canna — [ kana ] n. m. • kanna 1816; mot lat. ♦ Balisier. « Au bord des massifs bouffis de cannas et de marguerites » (Céline). ⊗ HOM. Khanat. ● canna nom masculin (latin canna, roseau, du grec kanna) Nom générique des balisiers. ● canna (homonymes) nom… …   Encyclopédie Universelle

  • Canna — can refer to:*The island of Canna, Scotland *The town of Canna, Western Australia *The historical site of Cannae, in Puglia, Italy *Canna, a commune in the province of Cosenza, in Calabria, Italy* Canna , a genus of flowering plants*A computer… …   Wikipedia

  • Canna — Canna, italienisches Längenmaß im ehemaligen Kirchenstaat; Canna architectonica 10 Palmen oder 2,23 m; Canna mercantilica = 8 Palmen oder 1,99 m …   Lexikon der gesamten Technik

  • canna — [kan′ə] n. [ModL < L: see CANE] any of a genus (Canna) of the canna family of broad leaved tropical plants, often grown for ornament because of the striking foliage and brilliant flowers adj. designating a family (Cannaceae) of… …   English World dictionary

  • Canna — Can na, n. [L., a reed. See {Cane}.] (Bot.) A genus of tropical plants, with large leaves and often with showy flowers. The Indian shot ({Canna Indica}) is found in gardens of the northern United States. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Canna —    CANNA, an island of the Hebrides, forming part of the parish of Small Isles, in the district of Mull, county of Argyll; and containing 255 inhabitants. This island is about thirty miles distant from that of Eigg, and is computed to be four… …   A Topographical dictionary of Scotland

  • Canna — Can na, n. [It.] A measure of length in Italy, varying from six to seven feet. See {Cane}, 4. [1913 Webster] || …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Canna [1] — Canna (lat.), 1) Schilf, Rohr; 2) (röm. Ant.), Fahrzeug aus Schilf od. Rohr; 3) eine Art Meßruthe = 10 Palmen; daher 4) (Canne), Längenmaß in Spanien, Frankreich u. Italien, so in Avignon, Marseille, Montpellier, jetzt von dem neuen französischen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Canna [2] — Canna (C. L., Blumenrohr), Pflanzengattung aus der Familie der Cannaceae, 1. Ordn. 1. Kl. L. Arten zahlreich in der heißen Zone: C. indica, mit rothen, auch gelben Blumen; C. glauca (angustifolia), mit blaugrünen Blättern u. rosenrothen Blumen;… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»