-
61 illacrimo
illăcrĭmo ( inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor ( inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).I.Lit.(α).With dat.:* (β).quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens?
Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate;illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui),
Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.—With acc.:(γ).ejusque mortem illacrimatum Alexandrum,
Just. 11, 12, 6.—With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13. —(δ).Absol.;II.qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc.,
Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66:sparge, et si paulum potes, illacrimare,
Hor. S. 2, 5, 103:illacrimasse dicitur gaudio,
Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.— -
62 illacrimor
illăcrĭmo ( inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor ( inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).I.Lit.(α).With dat.:* (β).quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens?
Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate;illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui),
Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.—With acc.:(γ).ejusque mortem illacrimatum Alexandrum,
Just. 11, 12, 6.—With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13. —(δ).Absol.;II.qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc.,
Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66:sparge, et si paulum potes, illacrimare,
Hor. S. 2, 5, 103:illacrimasse dicitur gaudio,
Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.— -
63 ingemo
I.Act.:II.alicujus interitum,
Verg. E. 5, 27:caesos ingemunt nati patres,
Sen. Herc. Oet. 1758:jacentem,
Stat. Th. 9, 2.— With inf.:ingemuit citro non satis esse suo,
Mart. 9, 60, 10.—Neutr., to mourn, groan, wail, lament:B.in aliqua re,
Cic. Phil. 2, 26, 64:agris,
Tac. G. 46.—With dat.:exsiliis alicujus,
Ov. P. 2, 5, 8:ingemens laboribus,
Hor. Epod. 5, 31:conditioni suae,
Liv. 36, 28, 9; Suet. Vesp. 15:aratro,
Verg. G. 1, 46.—Transf., of inanim. things:ingemuit solum,
Ov. M. 14, 407:limen,
id. ib. 4, 450:omne nemus ingemuit alis,
Val. Fl. 1, 577. -
64 inlacrimo
illăcrĭmo ( inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor ( inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).I.Lit.(α).With dat.:* (β).quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens?
Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate;illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui),
Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.—With acc.:(γ).ejusque mortem illacrimatum Alexandrum,
Just. 11, 12, 6.—With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13. —(δ).Absol.;II.qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc.,
Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66:sparge, et si paulum potes, illacrimare,
Hor. S. 2, 5, 103:illacrimasse dicitur gaudio,
Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.— -
65 inlacrimor
illăcrĭmo ( inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor ( inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).I.Lit.(α).With dat.:* (β).quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens?
Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate;illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui),
Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.—With acc.:(γ).ejusque mortem illacrimatum Alexandrum,
Just. 11, 12, 6.—With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13. —(δ).Absol.;II.qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc.,
Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66:sparge, et si paulum potes, illacrimare,
Hor. S. 2, 5, 103:illacrimasse dicitur gaudio,
Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.— -
66 lacrimo
lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).I.Lit.(α).Form lacrimo:(β).ne lacruma, patrue,
Plaut. Poen. 5, 4, 19:nequeo quin lacrumem,
Ter. Hec. 3, 3, 25:te lacrimasse moleste ferebam,
Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:lacrumo gaudio,
Ter. Ad. 3, 3, 55:quid tu igitur lacrumas?
id. Hec. 3, 2, 20:lacrumo, quae posthac futura'st vita,
id. ib. 3, 3, 45:ecquis fuit quin lacrimaret?
Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,
Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):oculis lacrimantibus,
Cic. Sest. 69, 144:multa super nata lacrimans,
Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:lacrimandum est,
Sen. Ep. 63, 1.—Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—B.Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):II.num id lacrumat virgo?
Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:lacrimo quae posthac futura est vita, quom,
id. Hec. 3, 3, 45:Argos exsequiis lacrimandus eat,
Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):lacrimantes calami,
Plin. 17, 14, 24, § 107:lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,
dropped, distilled, Ov. F. 1, 339. -
67 lacrimor
lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).I.Lit.(α).Form lacrimo:(β).ne lacruma, patrue,
Plaut. Poen. 5, 4, 19:nequeo quin lacrumem,
Ter. Hec. 3, 3, 25:te lacrimasse moleste ferebam,
Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:lacrumo gaudio,
Ter. Ad. 3, 3, 55:quid tu igitur lacrumas?
id. Hec. 3, 2, 20:lacrumo, quae posthac futura'st vita,
id. ib. 3, 3, 45:ecquis fuit quin lacrimaret?
Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,
Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):oculis lacrimantibus,
Cic. Sest. 69, 144:multa super nata lacrimans,
Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:lacrimandum est,
Sen. Ep. 63, 1.—Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—B.Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):II.num id lacrumat virgo?
Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:lacrimo quae posthac futura est vita, quom,
id. Hec. 3, 3, 45:Argos exsequiis lacrimandus eat,
Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):lacrimantes calami,
Plin. 17, 14, 24, § 107:lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,
dropped, distilled, Ov. F. 1, 339. -
68 lacrumo
lā̆crĭmo (arch. lacrŭmo; not lacry-), āvi, ātum, 1, v. n., and lacrĭmor, ātus, 1, v. dep. [lacrima], to shed tears, to weep (syn.: fleo, ploro; class.).I.Lit.(α).Form lacrimo:(β).ne lacruma, patrue,
Plaut. Poen. 5, 4, 19:nequeo quin lacrumem,
Ter. Hec. 3, 3, 25:te lacrimasse moleste ferebam,
Cic. Att. 15, 27, 2; id. Tusc. 1, 39, 93:lacrumo gaudio,
Ter. Ad. 3, 3, 55:quid tu igitur lacrumas?
id. Hec. 3, 2, 20:lacrumo, quae posthac futura'st vita,
id. ib. 3, 3, 45:ecquis fuit quin lacrimaret?
Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:quia oculi sunt tibi lacrumantes, eo rogavi,
Plaut. As. 3, 3, 30: flentes, lacrumantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.); cf. id. ap. Prisc. p. 824 P. (Ann. v. 175 id.):oculis lacrimantibus,
Cic. Sest. 69, 144:multa super nata lacrimans,
Verg. A. 7, 358.— Impers. pass.:lacrimandum est,
Sen. Ep. 63, 1.—Form lacrimor (postclass.), Hyg. Fab. 126; Tert. Poen. 9; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35; 2, 10, 71; Vulg. Tob. 7, 19 al.—B.Act., to beweep, bewail, lament a thing (very rare):II.num id lacrumat virgo?
Ter. Eun. 5, 1, 13; cf.:lacrimo quae posthac futura est vita, quom,
id. Hec. 3, 3, 45:Argos exsequiis lacrimandus eat,
Stat. Th. 9, 99 (but illacrimarit is the true reading, Nep. Alc. 6, 4); cf. also the foll. no.—Transf., to weep, drop, distil, of plants which exude a gum ( poet. and post-Aug.):lacrimantes calami,
Plin. 17, 14, 24, § 107:lacrimat sua gaudia palmes, Ven. Carm. 3, 9, 18: lacrimatas cortice myrrhas,
dropped, distilled, Ov. F. 1, 339. -
69 lamentor
(α).Neutr.:(β).lamentari, cruciari,
Plaut. Mil. 4, 2, 40:quod nunc lamentari,
id. Pers. 1, 3, 94:praeter ceteras lamentari,
Ter. And. 1, 1, 94:lapides flere ac lamentari cogere,
Cic. de Or. 1, 57, 245:Hebiliter lamentari,
id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2:ac plangere,
Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.):Thetis quoque lamentando pausam fecit filio,
Plaut. Truc. 4, 2, 18.—Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.):II.nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem,
Cic. Tusc. 1, 31, 75:caecitatem,
id. ib. 5, 38, 112:se ipsum,
Plaut. Pers. 4, 9, 7:suam matrem mortuam,
Ter. Phorm. 1, 2, 46:ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur,
Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so,cum lamentamur, non apparere labores Nostros,
Hor. Ep. 2, 1, 224.—Pass. ( poet. and late Lat.; cf. lamento).— Part. perf. in pass. signif. ( poet.), wept over, bewailed:2.fata per urbem Lamentata,
Sil. 13, 711; so,Dindyma,
resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.—Impers. pass.:maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis,
App. M. 4, p. 157. -
70 lugeo
lūgĕo, xi, ctum, 2 (luxti for luxisti, Cat. 66, 21; dep. lugeri, Prisc. 1251), v. n. and a. [akin to Gr. lugros, loigos; Sanscr. root lū, to cut; cf. lues], to mourn, lament, bewail, deplore (syn. ploro).I.Lit.A.Neutr.:B.luget senatus, maeret equester ordo,
Cic. Mil. 8, 20:annum feminis ad lugendum constituere majores,
Sen. Ep. 63, 13; id. Cons. ad Helv. 16, 1:hos pro me lugere,
Cic. Planc. 42, 101.— Impers. pass.:sei ad pii rogum fili lugetur. etc.,
Cat. 39, 4.—Act.: lugere mortem Trebonii, Cic. Phil. 12, 10, 25:(β).quid ego nunc lugeam vitam hominum?
id. Tusc. 1, 34, 83:occasum atque interitum rei publicae,
id. Pis. 8, 18:ut ager lugere dominum videretur,
id. Verr. 2, 3, 18, § 47:matronae annum, ut parentem, eum luxerunt,
Liv. 2, 7.—In pass.:lugebere nobis, Lugebisque alios,
Ov. M. 10, 141:parentes et filii majores X annis anno lugendi sunt,
Paul. Sent. 1, 21, 13:servus matronis lugendus,
Juv. 8, 267.—With acc. and inf.:urbem e suis faucibus ereptam esse,
Cic. Cat. 2, 1, 2: in dominos vanas luget abisse minas, Claud. ap. Eutr. 2, 4 prooem.—With gen.:II.lugere formae,
Sil. 3, 424.—Transf., to be in mourning, to wear mourning apparel (v. luctus):nec lugentibus id facere fas est,
Liv. 22, 56:qui luget, abstinere debet a conviviis, ornamentis et albā veste,
Paul. Sent. 1, 21, 14:pullo lugentes vellere lanas,
fit for mourning, Mart. 14, 157. -
71 maereo
maerĕo ( moer-), ēre (maerui, Prisc. 8, p. 817; Vop. Carus, 1, 4; part. gen. plur. maerentūm, Verg. A. 11, 216; dep. collat. form dub., Matius ap. Varr. L. L. 7, § 95 Müll., where, for maerebar and mirabar of the MSS., Müller reads maerebat; and Cic. Sest. 39, 84, where, for maerebamini, the best MSS. have maerebatis), v. n. and a. [root mis; Gr. misos, miseô; Lat. miser; cf. moestus].I.Neutr., to be sad or mournful, to mourn, grieve, lament (class.; cf.:II.doleo, lugeo, angor): cum immolanda Iphigenia tristis Calchas esset, maestior Ulixes, maereret Menelaüs,
Cic. Or. 22, 74: nemo maeret suo incommodo;dolent fortasse et anguntur,
mourns over his own misfortune, id. Tusc. 1, 13, 30:cum omnes boni abditi inclusique maererent,
id. Pis. 9 fin.:vos taciti maerebatis,
id. Sest. 39, 84:homines alienis bonis maerentes,
id. Balb. 25, 56: qui (amici) tuo dolore maerent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 6:maereat haec genero, maereat illa viro,
Tib. 3, 2, 14:sedatio maerendi,
Cic. Tusc. 3, 27, 65:intellectumque nihil profici maerendo,
id. ib. § 64.— Impers. pass.:maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis,
App. M. 4, p. 157, 34.—Act., to mourn over, bemoan, lament, bewail any thing (class.):(β).filii mortem,
Cic. Tusc. 1, 48, 115; 1, 44, 105:mortem perditorum civium,
id. Sest. 17, 39:rei publicae calamitatem,
id. ib. 14, 32:casum ejusmodi,
id. Fam. 14, 2, 2:illud maereo,
id. Q. Fr. 1, 3, 10:talia maerens,
thus lamenting, Ov. M. 1, 664.—With acc. and inf.:qui patriam nimium tarde concidere maererent,
Cic. Sest. 11, 25: corpora Graiorum maerebat mandier igni, Matius ap. Varr. L. L. 7, § 95 Müll. N. cr. —Hence, maerens ( moer-), entis, P. a., mourning, lamenting, mournful, sad: maerentes, flentes, lacrimantes, commiserantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. v. 107 Vahl.):quis Sullam nisi maerentem, demissum, afflictumque vidit?
Cic. Sull. 26, 74:hunc cum afflictum, debilitatum, maerentem viderem,
id. de Or. 2, 47, 195:nunc domo maerens ad rem publicam confugere possum,
id. Fam. 4, 6, 2:interque maerentes amicos Egregius properaret exsul,
Hor. C. 3, 5, 47:dictis maerentia pectora mulcet,
Verg. A. 1, 197:fletus maerens,
mournful lamentation, Cic. Tusc. 1, 13, 30.— Sup.: mater maerentissima, Inscr. Mur. 1229, 7. -
72 miseror
mĭsĕror, ātus, 1, v. dep. ( act. collat. form, v misero) [miser].I.To lament, bewail, deplore: miseratur is, qui conqueritur aliena incommoda: miseretur is, qui miserum sublevat, Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (class.):II.quis illaec est mulier, quae ipsa se miseratur?
Plaut. Ep. 4, 1, 6:communem condicionem miserari,
Cic. Mur. 27, 55:sortemque animo miseratus iniquam,
Verg. A. 6, 332.—Of a lamenting speech:eos miserando casum suum confirmat,
Sall. J. 23, 2:casum alicujus miseratus,
Tac. A. 3, 17:haec copiose miseratus est,
Gell. 10, 3, 14.—To have or feel compassion, to pity, compassionate:(β).(Acestes) ab humo miserans attollit amicum,
Verg. A. 5, 452; id. G. 2, 499:juvenem animi miserata,
pitying in her heart, id. A. 10, 686:hostibus ipsis pallorem miserantibus,
Juv. 15, 101.—With gen. ( poet.): te conmiserabam magis, quam miserabar mei, Att. ap. Non. 445, 12 (Trag. Rel. v. 355 Rib.): eorum, Min. Fel. Oct. 28:* (γ).poenae juvenem indignae miseratus,
Sil. 11, 381.—With dat.: servis miseratus, Coripp. Laud. Just. 2, 402.—Hence,1.mĭsĕrandus, a, um, P. a., lamentable, deplorable, pitiable (class.).A.Of persons:B.ut aliis miserandus, aliis irridendus esse videatur,
Cic. de Or. 1, 37, 169; Verg. A. 5, 509; 6, 882; Ov. M. 1, 359; 6, 276; 9, 178; 11, 704.—Of things:* 2.haec mihi videntur misera atque miseranda,
Cic. Cat. 4, 6, 12:manus Priamo,
Verg. A. 11, 259:fortuna,
Sall. J. 14, 7:miserandum in modum,
in a pitiable manner, Cic. Prov. Cons. 3, 5.— -
73 plango
plango, nxi, nctum, 3, v. a. [from the root PLAG, plêssô; cf. Lat. plāga], to strike, beat, esp. with a noise.I.In gen. ( poet.; cf.II.plaudo): fluctus plangentes saxa,
Lucr. 2, 1155; 6, 115:moribundo vertice terram,
Ov. M. 12, 118:humum,
id. H. 16, 334:quanto planguntur litora fluctu!
id. ib. 19, 121:tympana palmis,
Cat. 64, 261:nunc (Boreas) ipsas alis planget stridentibus Alpes,
Sil. 1, 588.— Pass., of a bird when caught:plangitur,
beats with its wings, Ov. M. 11, 75.—In partic., to beat the breast, head, etc., as a sign of grief (class.):B.qui multis inspectantibus caput feriebas, femina plangebas, Cic. aer. alien. Mil. Fragm. 2, 4 (t. 11, p. 32 B. and K.): laniataque pectora plangens,
Ov. M. 6, 248:femur maerenti dextrā,
id. ib. 11, 81:lacertos,
id. ib. 9, 636:pectus,
Petr. 111.— Pass. (= koptesthai):scissaeque capillos Planguntur matres Calydonides Eveninae,
beat themselves for agony, Ov. M. 8, 526.—Transf., to lament aloud, wring the hands; with aliquem or aliquid, to bewail a person or thing ( poet. and in post-Aug. prose):planxere sorores Naïdes... Planxere et Dryades: plangentibus absonat Echo,
Ov. M. 3, 505:ab omni plangitur arce,
Stat. Th. 11, 417:plangentia agmina,
Verg. A. 11, 145:plangentium gemitus,
Just. 19, 2 fin.:modo Sporum hortabatur ut lamentari ac plangere inciperet,
Suet. Ner. 49; id. Oth. 8:plangentis populi derisor,
Juv. 6, 534.—With an object:tendit palmas, ceu sit planctura relictam Andromedam,
Caes. Germ. Arat. 198; Val. Fl. 3, 297:Memphiten bovem (i. e. Apim),
Tib. 1, 8, 27 (7, 28):damna,
Stat. Th. 11, 117:malum,
Claud. Rapt. Pros. 3, 159; Vulg. Judic. 11, 37.— Pass.:virtutes quas neque lugeri neque plangi fas est,
Tac. Agr. 46:majore tumultu Planguntur nummi quam funera,
Juv. 13, 131. -
74 ploro
plōro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.; cf. pluo].I.To cry out, to cry aloud = clamare: SI PARENTEM PVER VERBERIT. AST OLLE PLORASSIT, and he cry out, Lex. Serv. Tull. ap. Fest. p. 230 Müll.—II. A.Neutr. (class.;2.syn.: lugeo, fleo): ego hercle faciam plorantem illum,
Plaut. Poen. 1, 2, 164:ne plora,
id. Merc. 3, 1, 3; id. Ps. 4, 4, 1:eam plorare,
Ter. Phorm. prol. 8:plorando fessus sum,
Cic. Att. 15, 9: date puero panem, ne ploret, Auct. ap. Quint. 6, 1, 47:lacrimandum est, non plorandum,
Sen. Ep. 63, 1: jubeo te plorare, I bid you howl (in a double sense, alluding to their lachrymose poetry and to the chastisement its authors deserve), Hor. S. 1, 10, 91.—With dat., to or before one:ille suae (puellae) plorabit sobrius,
Tib. 2, 5, 103:plorabo tibi,
Vulg. Jer. 48, 32.—Transf., of things: mimus quis melior plorante gulā, a complaining or clamorous appetite, Juv. 6, 158:B. (α).at tu, victrix provincia, ploras,
id. 1, 50.—With acc.:(β).turpe commissum,
Hor. C. 3, 27, 38:raptum juvenem,
id. ib. 4, 2, 22:funera,
Stat. S. 5, 3, 245:quam multi talia plorent,
Juv. 14, 150; 15, 134:Rachel plorans filios,
Vulg. Matt. 2, 18; id. Jer. 31, 15.—With object-clause:aquam hercle plorat, quom lavat, profundere,
Plaut. Aul. 2, 4, 29:ploravere, suis non respondere favorem Speratum meritis,
Hor. Ep. 2, 1, 9:me tamen obicere incolis Plorares Aquilonibus,
Hor. C. 3, 10, 3 sq. -
75 quirito
quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.I.Neutr., to raise a plaintive cry, to wail:B. II.quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat,
Varr. L. L. 6, § 68 Müll.:ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum,
id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21:vox quiritantium,
Liv. 39, 8. —Act.A.To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. —B.
См. также в других словарях:
Bewail — Be*wail , v. t. [imp. & p. p. {Bewailed}; p. pr. & vb. n. {Bewailing}.] To express deep sorrow for, as by wailing; to lament; to wail over. [1913 Webster] Hath widowed and unchilded many a one, Which to this hour bewail the injury. Shak. [1913… … The Collaborative International Dictionary of English
Bewail — Be*wail , v. i. To express grief; to lament. Shak. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
bewail — index deplore, regret, repent Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
bewail — (v.) c.1300, from BE (Cf. be ) + WAIL (Cf. wail) (v.). Related: Bewailed; bewailing … Etymology dictionary
bewail — lament, *deplore, bemoan Analogous words: sorrow, *grieve, mourn: wail, weep, *cry Antonyms: rejoice … New Dictionary of Synonyms
bewail — [v] cry over, lament bemoan, deplore, eat heart out*, express sorrow, grieve for, moan, mourn, regret, repent, rue, sing the blues*, take on, wail, weep over; concept 266 Ant. be happy, be joyous, exalt, gloat, praise, vaunt … New thesaurus
bewail — ► VERB ▪ greatly regret or lament. DERIVATIVES bewailer noun … English terms dictionary
bewail — [bē wāl′, biwāl′] vt. [ME biwailen: see BE & WAIL] to wail over or complain about; lament; mourn … English World dictionary
bewail — [[t]bɪwe͟ɪl[/t]] bewails, bewailing, bewailed VERB If you bewail something, you express great sorrow about it. [JOURNALISM, LITERARY] [V n] All your songs seem to bewail a dissatisfaction in love … English dictionary
bewail — UK [bɪˈweɪl] / US verb [transitive] Word forms bewail : present tense I/you/we/they bewail he/she/it bewails present participle bewailing past tense bewailed past participle bewailed literary to complain strongly about something that makes you… … English dictionary
bewail — transitive verb Date: 14th century 1. to wail over 2. to express deep sorrow for usually by wailing and lamentation < wringing her hands and bewailing her fate > Synonyms: see deplore … New Collegiate Dictionary