Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

austri+n+m

  • 41 sibila

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibila

  • 42 sibilus

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibilus

  • 43 spiritus

    spīrĭtus, ūs (scanned spĭrĭtus, Sedul. Hymn. 1 fin.; dat. SPIRITO, Inscr. Orell. 3030; gen., dat., and abl. plur. only eccl. and late Lat., e. g. spirituum, Vulg. Marc. 6, 7:

    spiritibus,

    Aug. Serm. 216, 11 fin.; Vulg. Luc. 8, 2), m. [spiro], a breathing or gentle blowing of air, a breath, breeze (syn.: aura, flatus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    spiritum a vento modus separat: vehementior enim spiritus ventus est, invicem spiritus leviter fluens aër,

    Sen. Q. N. 5, 13, 4; cf. Plin. Ep. 5, 6, 5: spiritus Austri Imbricitor, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.), Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365:

    quo spiritus non pervenit,

    Varr. R. R. 1, 57, 2; cf.:

    silentis vel placidi spiritus dies,

    Col. 3, 19 fin.:

    alvus cum multo spiritu redditur,

    Cels. 2, 7 med.
    B.
    In partic.
    1.
    The air: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 511 Vahl.):

    proximum (igni) spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant,

    Plin. 2, 5, 4, § 10:

    quid tam est commune quam spiritus vivis?

    Cic. Rosc. Am. 26, 72; cf. Quint. 12, 11, 13:

    potestne tibi haec lux, Catilina, aut hujus caeli spiritus esse jucundus?

    Cic. Cat. 1, 6, 15.—
    2.
    An exhalation, smell, odor:

    spiritus unguenti suavis,

    Lucr. 3, 222:

    foedi odoris,

    Cels. 5, 26, 31 fin.:

    florum,

    Gell. 9, 4, 10:

    sulfuris,

    Pall. Aug. 9, 1; cf. Hor. C. 3, 11, 19.—
    3.
    Breathed air, a breath:

    quojus tu legiones difflavisti spiritu,

    Plaut. Mil. 1, 1, 17.— Absol.: (equus) saepe jubam quassit simul altam: Spiritus ex animā calida spumas agit albas, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 507 Vahl.):

    creber spiritus,

    Lucr. 6, 1186:

    ardentes oculi atque attractus ab alto Spiritus,

    Verg. G. 3, 505:

    petitus imo spiritus,

    Hor. Epod. 11, 10:

    in pulmonibus inest raritas... ad hauriendum spiritum aptissima,

    Cic. N. D. 2, 55, 136:

    diffunditur spiritus per arterias,

    id. ib. 2, 55, 138:

    animantium vita tenetur, cibo, potione, spiritu,

    id. ib. 2, 54, 134:

    si spiritum ducit, vivit,

    id. Inv. 1, 46, 86:

    tranquillum atque otiosum spiritum ducere,

    id. Arch. 12, 30:

    longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    id. de Or. 3, 47, 182:

    versus multos uno spiritu pronuntiare,

    id. ib. 1, 61, 261:

    spiritus nec crebro receptus concidat sententiam, nec eo usque trahatur, donec deficiat,

    Quint. 11, 3, 53:

    lusit vir egregius (Socrates) extremo spiritu,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96; cf. id. Sest. 37, 79: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, id. Sen. 9, 27:

    quos idem Deus de suis spiritibus figuravit,

    Lact. Epit. 42, 3.—With gen.:

    ut filiorum suorum postremum spiritum ore excipere liceret,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118; Cels. 4, 4; 3, 27; Col. 6, 9, 3; Quint. 9, 4, 68; 11, 3, 32; 11, 3, 53 sq.—
    C.
    Transf.
    1.
    In abstr., a breathing:

    aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu,

    Cic. N. D. 2, 54, 136; cf. id. ib. 2, 55, 138:

    aër spiritu ductus alit et sustentat animantes,

    id. ib. 2, 39, 101:

    crevit onus neque habet quas ducat spiritus auras,

    Ov. M. 12, 517.—Esp.: spiritum intercludere (includere), to stop the breath, suffocate, choke, etc.:

    lacrimae spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16, 1; 40, 24, 7; so,

    includere,

    id. 21, 58, 4.—
    2.
    The breath of a god, inspiration:

    haec fieri non possent, nisi ea uno divino et continuato spiritu continerentur,

    by a divine inspiration, Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28; cf.:

    poëtam quasi divino quodam spiritu inflari,

    id. Arch. 8, 18.—
    3.
    The breath of life, life:

    eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    vos vero qui extremum spiritum in victoriā effudistis,

    id. ib. 14, 12, 32:

    dum spiritus hos regit artus,

    Verg. A. 4, 336; cf. Hor. C. 4, 8, 14:

    ne cum sensu doloris aliquo spiritus auferatur,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    aliquem spiritu privare,

    Vell. 2, 87, 2:

    merula spiritum reddidit,

    to expire, die, id. 2, 22, 2:

    spiritus tenues vanescat in auras,

    Ov. H. 12, 85:

    non effundere mihi spiritum videbar, sed tradere,

    Sen. Ep. 78, 4:

    novissimum spiritum per ludibrium effundere,

    Tac. H. 3, 66 fin.; cf. supra, I. B.—
    4.
    Poet.,= suspirium, a sigh, Prop. 1, 16, 32; 2, 29 (3, 27), 38.—
    5.
    In gram., a breathing or aspiration (asper and lenis), Prisc. p. 572 P.; Aus. Idyll. 12 de Monos. Graec. et Lat. 19. —
    6.
    The hiss of a snake, Verg. Cul. 180.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Class.) A haughty spirit, haughtiness, pride, arrogance; also, spirit, high spirit, energy, courage (esp. freq. in the plur.; syn. animi).
    (α).
    Sing. (in the best prose only in gen. and abl., which are wanting in plur.):

    regio spiritu,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    quem hominem! quā irā! quo spiritu!

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6:

    illos ejus spiritus Siciliensis,

    id. Verr. 2, 3, 9, § 22:

    tantum fiduciae ac spiritūs,

    Caes. B. C. 3, 72:

    filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac muliebri spiritu,

    Liv. 24, 22:

    patricii spiritūs animus,

    id. 4, 42, 5:

    ex magnitudine rerum spiritum ducat,

    Quint. 1, 8, 5:

    corpore majorem rides Turbonis in armis Spiritum et incessum,

    Hor. S. 2, 3, 311:

    cecidit spiritus ille tuus,

    Prop. 2, 3, 2:

    spiritu divino tactus,

    Liv. 5, 22, 5:

    non negaverim fuisse alti spiritūs viros,

    Sen. Ep. 90, 14.—
    (β).
    Plur.:

    res gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos spiritus attulerunt,

    Cic. Sull. 9, 27:

    noratis animos ejus ac spiritus tribunicios, etc.,

    id. Clu. 39, 109; cf.:

    unius tribuni militum animos ac spiritus,

    id. Imp. Pomp. 22, 66:

    tantos sibi spiritus, sumpserat, ut ferendus non videretur,

    Caes. B. G. 1, 33 fin. in re militari sumere, id. ib. 2, 4:

    nam Dion regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    cum spiritus plebes sumpsisset,

    Liv. 4, 54:

    si cui honores subdere spiritus potuerunt,

    id. 7, 40:

    remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam, etc.,

    Cic. Fl. 22, 53:

    spiritus feroces,

    Liv. 1, 31:

    quorum se vim ac spiritus fregisse,

    id. 26, 24:

    cohibuit spiritus ejus Thrasea,

    Tac. A. 16, 26:

    Antipater, qui probe nosset spiritus ejus,

    Curt. 6, 1, 19.—
    B.
    (Mostly poet. and in post-Aug. prose.) Spirit, soul, mind.
    (α).
    Sing.:

    quoslibet occupat artus Spiritus,

    Ov. M. 15, 167; Tac. A. 16, 34: spiritum Phoebus mihi, Phoebus artem Carminis dedit, poetic spirit or inspiration, Hor. C. 4, 6, 29; cf.:

    mihi Spiritum Graiae tenuem Camenae Parca non mendax dedit,

    id. ib. 2, 16, 38:

    qualis Pindarico spiritus ore tonat,

    Prop. 3, 17 (4, 16), 40:

    imperator generosi spiritŭs,

    Plin. 8, 40, 61, § 149: avidus (i. e. to epithumêtikon, the desiring, coveting soul), Hor. C. 2, 2, 10:

    quidam comoedia necne poëma Esset, quaesivere: quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest,

    Hor. S. 1, 4, 46:

    majoris operis ac spiritūs,

    Quint. 1, 9, 15:

    alti spiritūs plena,

    id. 10, 1, 44:

    virtus magni spiritus est et recti,

    Sen. Ep. 74, 29:

    qui spiritus illi, Quis vultus vocisque sonus,

    Verg. A. 5, 648.—
    (β).
    Plur.: Coriolanus hostiles jam tum spiritus gerens, Liv. 2, 35; Curt. 5, 8, 17.—
    * b.
    Transf. (like anima, and the Engl. soul), a beloved object, Vell. 2, 123 fin.
    2.
    Spiritus, personified, a spirit (late Lat.); so,

    esp., Spiritus Sanctus or simply Spiritus,

    the Holy Ghost, Holy Spirit, Cod. Just. 1, 1, 1; Aus. Ephem. 2, 18:

    jurare per Deum et per Christum et per Spiritum Sanctum,

    Veg. 2, 5:

    nocens ille Spiritus,

    an evil spirit, Lact. 4, 27, 12:

    Spiritus nigri,

    evil spirits, Sedul. Carm. 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > spiritus

  • 44 subrigo

    surgo and surrĭgo ( subr-): surrexi and subrexi, surrectum and subrectum, 3 ( perf. surregit, Paul. ex Fest. p. 296 Müll.;

    orig. forms: surrigit,

    Verg. A. 4, 183; Sen. Q. N. 6, 4: surriguntur, id. Ira, 1, 1 med.: surrigebant, Hier. Vit. Hil. fin.:

    subrigens,

    Plin. 9, 29, 47, § 88; 10, 29, 44, § 86: subrigere, id. 18, 35, 89, § 365. —

    Sync. forms: surrexti,

    Mart. 5, 79, 1:

    surrexe,

    Hor. S. 1, 9, 73), v. a. and n. [contr. from surrigo, from sub-rego].
    I.
    Act., to lift or raise up, to raise, erect, elevate (very rare;

    after the Aug. per., the original uncontracted forms were chiefly used in this sense, to distinguish it from the class. signif., II.): plaudite, valete: lumbos surgite atque extollite,

    Plaut. Ep. 5, 2, 68:

    caput,

    Sen. Herc. Fur. 329:

    omnes capitum hiatus ( = capita hiantia),

    Stat. Th. 2, 27:

    surgit caput Apenninus,

    Avien. Perieg. 484:

    tot surrigit aures,

    Verg. A. 4, 183:

    terrae motus defert montes, surrigit plana, valles extuberat,

    Sen. Q. N. 6, 4, 2:

    paulatim subrigens se,

    Plin. 9, 29, 47, § 88:

    cristam,

    id. 10, 29, 44, § 86:

    cornua,

    Col. 7, 3, 3; cf.

    mid.: horrent et surriguntur capilli,

    rise, stand erect, Sen. Ira, 1, 1, 4:

    hastae surrectā cuspide in terrā fixae,

    Liv. 8, 8:

    mucrone surrecto,

    id. 7, 10, 10:

    calcar equo,

    Front. ad M. Caes. 2, 12:

    aures subrectae furentibus,

    Plin. 11, 37, 50, § 137:

    turres subrectae,

    Sen. Ep. 86, 4:

    surrecta moles,

    Sil. 2, 599.—
    II.
    Neutr., to rise, arise, to get up, stand up (the predominant and class. signif. of the word; syn.: exsurgo, exorior).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    a mensā surgunt saturi, poti,

    Plaut. Ps. 1, 3, 62:

    a cenā,

    Plin. Ep. 3, 5, 13:

    e lecto,

    Ter. Ad. 4, 1, 4:

    e lectulo,

    Cic. Off. 3, 31, 112:

    de sellā,

    id. Verr. 2, 4, 65, § 147:

    ex subselliis,

    id. Fl. 10, 22:

    solio,

    Ov. M. 3, 273:

    humo,

    id. ib. 2, 771; id. F. 6, 735:

    toro,

    id. M. 9, 702:

    toris,

    id. ib. 12, 579:

    ab umbris ad lumina vitae,

    Verg. A. 7, 771.—

    Esp., of an orator: cur, cum tot summi oratores sedeant, ego potissimum surrexerim,

    Cic. Rosc. Am. 1, 1:

    ad dicendum,

    id. de Or. 2, 78, 316; Quint. 2, 6, 2:

    ad respondendum,

    Cic. Clu. 18, 51:

    surgit ad hos Ajax,

    Ov. M. 13, 2.— Absol.:

    nolo eum, qui dicturus est, sollicitum surgere,

    Quint. 12, 5, 4:

    secundā vigiliā surgit,

    breaks up the camp, marches, Curt. 5, 4, 23.—
    b.
    Of things, to rise, mount up, ascend (mostly poet.;

    syn. ascendo): surgat pius ignis ab arā,

    Ov. P. 4, 9, 53:

    jussit subsidere valles... lapidosos surgere montes,

    id. M. 1, 44:

    mons Rhipaeus,

    Mel. 1, 19 fin.:

    Atlas,

    id. 3, 10. —

    Of the sea: fretum,

    Ov. M. 14, 711:

    mare,

    id. ib. 15, 508:

    aequora,

    Verg. A. 3, 196:

    undae,

    id. ib. 6, 354:

    amoeni fontes,

    Quint. 8, 3, 8:

    cacumina oleae in altum,

    id. 8, 3, 10:

    fistula disparibus avenis,

    Ov. M. 8, 192; cf. poet.:

    surgens in cornua cervus ( = ferens cornua ardua),

    i. e. towering, Verg. A. 10, 725:

    umeri surgunt,

    id. ib. 10, 476:

    lux Praecipitatur aquis et aquis nox surgit ab isdem,

    Ov. M. 4, 92; id. F. 4, 629:

    sol,

    Hor. S. 1, 9, 73:

    dies,

    Verg. G. 3, 400:

    luna,

    id. A. 6, 453:

    tenebrae,

    Sen. Thyest. 822:

    austri,

    Verg. A. 3, 481:

    ventus,

    id. ib. 5, 777:

    quae (aedes) proxima surgit ovili,

    stands, Juv. 6, 529.—
    2.
    In partic.
    a.
    To rise, arise, get up from bed, from sleep:

    ille multo ante lucem surrexit,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    ante lucem,

    id. Att. 16, 13, a:

    cum die,

    Ov. M. 13, 677:

    mane ad invisas rotas,

    id. Am. 1, 13, 38:

    ad lites novas,

    id. ib. 1, 13, 22:

    ad praescripta munia,

    Hor. S. 2, 2, 81.—
    b.
    To rise in growth, to spring up, grow up; to rise in building, be built, etc. ( poet. and in post - Aug. prose):

    venerata Ceres culmo surgeret alto,

    Hor. S. 2, 2, 124:

    nec potuere surgere messes,

    Verg. G. 1, 161:

    harundo,

    Ov. M. 13, 891:

    sementis,

    Col. 2, 8, 5:

    surgens arx,

    Verg. A. 1, 366; cf.:

    nunc aggere multo Surgit opus,

    Luc. 2, 679:

    area cinere mixtisque pumicibus oppleta surrexerat,

    Plin. Ep. 6, 16, 14:

    Ascanius surgens,

    growing, Verg. A. 4, 274.—
    c.
    To ascend, go up:

    ad auras Aetherias,

    i. e. into life, Verg. A. 6, 762.—
    B.
    Trop., to rise, arise, occur, etc. ( poet. and in post-Aug. prose):

    multum supra prosam orationem surgit,

    Quint. 10, 1, 81:

    quae nunc animo sententia surgit?

    Verg. A. 1, 582:

    pugna aspera surgit,

    id. ib. 9, 667:

    discordia,

    id. ib. 12, 313:

    rumor,

    Tac. H. 2, 42:

    honor,

    Ov. F. 5, 228:

    ingenium suis velocius annis,

    id. A. A. 1, 186:

    non ulla laborum nova mi facies surgit,

    Verg. A. 6, 104.—Of the swell of a verse: sex mihi surgat opus numeris;

    in quinque residat (cf.: "in the hexameter rises the fountain's silvery column," Coleridge),

    Ov. Am. 1, 1, 27. —
    2.
    With in or ad and acc., to rise to or against, to attempt, assume, attack, etc. ( poet. and late Lat.):

    in Teucros Aetolis surgit ab Arpis Tydides,

    Verg. A. 10, 28: surrecturus in vires, si ipse quoque lacesseretur, Amm. 31, 3, 4:

    Procopius in res surrexerat novas,

    id. 26, 5, 8:

    ad motum certaminum civilium avide surrecturus,

    id. 21, 15, 1:

    ad insontium pericula surrexerunt,

    id. 21, 13, 14; App. M. 7, p. 198, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > subrigo

  • 45 subsolanus

    sub-sōlānus, a, um, adj., lying beneath the sun, eastern, oriental (post-Aug.):

    montes,

    Plin. 7, 2, 2, § 24.—As subst.: subsō-lānus, i, m. (sc. ventus), the east wind, Sen. Q. N. 5, 16, 4; Plin. 2, 47, 46, § 119; Gell. 2, 22, 8; plur.:

    salubriores septentrionales quam subsolani vel austri sunt,

    Cels. 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > subsolanus

  • 46 surgo

    surgo and surrĭgo ( subr-): surrexi and subrexi, surrectum and subrectum, 3 ( perf. surregit, Paul. ex Fest. p. 296 Müll.;

    orig. forms: surrigit,

    Verg. A. 4, 183; Sen. Q. N. 6, 4: surriguntur, id. Ira, 1, 1 med.: surrigebant, Hier. Vit. Hil. fin.:

    subrigens,

    Plin. 9, 29, 47, § 88; 10, 29, 44, § 86: subrigere, id. 18, 35, 89, § 365. —

    Sync. forms: surrexti,

    Mart. 5, 79, 1:

    surrexe,

    Hor. S. 1, 9, 73), v. a. and n. [contr. from surrigo, from sub-rego].
    I.
    Act., to lift or raise up, to raise, erect, elevate (very rare;

    after the Aug. per., the original uncontracted forms were chiefly used in this sense, to distinguish it from the class. signif., II.): plaudite, valete: lumbos surgite atque extollite,

    Plaut. Ep. 5, 2, 68:

    caput,

    Sen. Herc. Fur. 329:

    omnes capitum hiatus ( = capita hiantia),

    Stat. Th. 2, 27:

    surgit caput Apenninus,

    Avien. Perieg. 484:

    tot surrigit aures,

    Verg. A. 4, 183:

    terrae motus defert montes, surrigit plana, valles extuberat,

    Sen. Q. N. 6, 4, 2:

    paulatim subrigens se,

    Plin. 9, 29, 47, § 88:

    cristam,

    id. 10, 29, 44, § 86:

    cornua,

    Col. 7, 3, 3; cf.

    mid.: horrent et surriguntur capilli,

    rise, stand erect, Sen. Ira, 1, 1, 4:

    hastae surrectā cuspide in terrā fixae,

    Liv. 8, 8:

    mucrone surrecto,

    id. 7, 10, 10:

    calcar equo,

    Front. ad M. Caes. 2, 12:

    aures subrectae furentibus,

    Plin. 11, 37, 50, § 137:

    turres subrectae,

    Sen. Ep. 86, 4:

    surrecta moles,

    Sil. 2, 599.—
    II.
    Neutr., to rise, arise, to get up, stand up (the predominant and class. signif. of the word; syn.: exsurgo, exorior).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    a mensā surgunt saturi, poti,

    Plaut. Ps. 1, 3, 62:

    a cenā,

    Plin. Ep. 3, 5, 13:

    e lecto,

    Ter. Ad. 4, 1, 4:

    e lectulo,

    Cic. Off. 3, 31, 112:

    de sellā,

    id. Verr. 2, 4, 65, § 147:

    ex subselliis,

    id. Fl. 10, 22:

    solio,

    Ov. M. 3, 273:

    humo,

    id. ib. 2, 771; id. F. 6, 735:

    toro,

    id. M. 9, 702:

    toris,

    id. ib. 12, 579:

    ab umbris ad lumina vitae,

    Verg. A. 7, 771.—

    Esp., of an orator: cur, cum tot summi oratores sedeant, ego potissimum surrexerim,

    Cic. Rosc. Am. 1, 1:

    ad dicendum,

    id. de Or. 2, 78, 316; Quint. 2, 6, 2:

    ad respondendum,

    Cic. Clu. 18, 51:

    surgit ad hos Ajax,

    Ov. M. 13, 2.— Absol.:

    nolo eum, qui dicturus est, sollicitum surgere,

    Quint. 12, 5, 4:

    secundā vigiliā surgit,

    breaks up the camp, marches, Curt. 5, 4, 23.—
    b.
    Of things, to rise, mount up, ascend (mostly poet.;

    syn. ascendo): surgat pius ignis ab arā,

    Ov. P. 4, 9, 53:

    jussit subsidere valles... lapidosos surgere montes,

    id. M. 1, 44:

    mons Rhipaeus,

    Mel. 1, 19 fin.:

    Atlas,

    id. 3, 10. —

    Of the sea: fretum,

    Ov. M. 14, 711:

    mare,

    id. ib. 15, 508:

    aequora,

    Verg. A. 3, 196:

    undae,

    id. ib. 6, 354:

    amoeni fontes,

    Quint. 8, 3, 8:

    cacumina oleae in altum,

    id. 8, 3, 10:

    fistula disparibus avenis,

    Ov. M. 8, 192; cf. poet.:

    surgens in cornua cervus ( = ferens cornua ardua),

    i. e. towering, Verg. A. 10, 725:

    umeri surgunt,

    id. ib. 10, 476:

    lux Praecipitatur aquis et aquis nox surgit ab isdem,

    Ov. M. 4, 92; id. F. 4, 629:

    sol,

    Hor. S. 1, 9, 73:

    dies,

    Verg. G. 3, 400:

    luna,

    id. A. 6, 453:

    tenebrae,

    Sen. Thyest. 822:

    austri,

    Verg. A. 3, 481:

    ventus,

    id. ib. 5, 777:

    quae (aedes) proxima surgit ovili,

    stands, Juv. 6, 529.—
    2.
    In partic.
    a.
    To rise, arise, get up from bed, from sleep:

    ille multo ante lucem surrexit,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    ante lucem,

    id. Att. 16, 13, a:

    cum die,

    Ov. M. 13, 677:

    mane ad invisas rotas,

    id. Am. 1, 13, 38:

    ad lites novas,

    id. ib. 1, 13, 22:

    ad praescripta munia,

    Hor. S. 2, 2, 81.—
    b.
    To rise in growth, to spring up, grow up; to rise in building, be built, etc. ( poet. and in post - Aug. prose):

    venerata Ceres culmo surgeret alto,

    Hor. S. 2, 2, 124:

    nec potuere surgere messes,

    Verg. G. 1, 161:

    harundo,

    Ov. M. 13, 891:

    sementis,

    Col. 2, 8, 5:

    surgens arx,

    Verg. A. 1, 366; cf.:

    nunc aggere multo Surgit opus,

    Luc. 2, 679:

    area cinere mixtisque pumicibus oppleta surrexerat,

    Plin. Ep. 6, 16, 14:

    Ascanius surgens,

    growing, Verg. A. 4, 274.—
    c.
    To ascend, go up:

    ad auras Aetherias,

    i. e. into life, Verg. A. 6, 762.—
    B.
    Trop., to rise, arise, occur, etc. ( poet. and in post-Aug. prose):

    multum supra prosam orationem surgit,

    Quint. 10, 1, 81:

    quae nunc animo sententia surgit?

    Verg. A. 1, 582:

    pugna aspera surgit,

    id. ib. 9, 667:

    discordia,

    id. ib. 12, 313:

    rumor,

    Tac. H. 2, 42:

    honor,

    Ov. F. 5, 228:

    ingenium suis velocius annis,

    id. A. A. 1, 186:

    non ulla laborum nova mi facies surgit,

    Verg. A. 6, 104.—Of the swell of a verse: sex mihi surgat opus numeris;

    in quinque residat (cf.: "in the hexameter rises the fountain's silvery column," Coleridge),

    Ov. Am. 1, 1, 27. —
    2.
    With in or ad and acc., to rise to or against, to attempt, assume, attack, etc. ( poet. and late Lat.):

    in Teucros Aetolis surgit ab Arpis Tydides,

    Verg. A. 10, 28: surrecturus in vires, si ipse quoque lacesseretur, Amm. 31, 3, 4:

    Procopius in res surrexerat novas,

    id. 26, 5, 8:

    ad motum certaminum civilium avide surrecturus,

    id. 21, 15, 1:

    ad insontium pericula surrexerunt,

    id. 21, 13, 14; App. M. 7, p. 198, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > surgo

  • 47 velut

    vĕl-ut or vĕl-ŭti, adv. (cf. vel, II.), even as, just as, like as.
    I.
    Correl., with a foll. sic or ita (very rare).
    A.
    In gen.:

    velut in cantu et fidibus, sic ex corporis totius naturā et figurā varios motus ciere,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20 (al. vel ut):

    cum velut Sagunti excidium Hannibali, sic, etc.,

    Liv. 31, 18, 9:

    velut per fistulam, ita per apertam vitis medullam umor trahitur,

    Col. 3, 18, 5.—
    B.
    In partic., to introduce comparisons: veluti Consul, cum, etc.... sic exspectabat populus, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 87 Vahl.):

    ac veluti magno in populo cum saepe coorta est Seditio... Sic, etc.,

    Verg. A. 1 148; v. infra, II. B. 2., and atque, II. 4.—
    II.
    Absol.
    A.
    In gen.:

    studeo hunc lenonem perdere, velut meum erum macerat,

    Plaut. Poen. 4, 1, 2:

    cum repente instructas velut in acie certo gradulegiones accedere Galli viderent,

    Hirt. B. G. 8, 9:

    ne vitam silentio transeant veluti pecora, quae, etc.,

    Sall. C. 1, 1:

    veluti qui sentibus anguem Pressit,

    Verg. A. 2, 379. —With abl. absol.:

    cum velut inter pugnae fugaeque consilium trepidante equitatu,

    Liv. 1, 14, 8 Weissenb. ad loc.; cf. id. 1, 31, 3; 1, 29, 4; 1, 53, 5; 2, 12, 13.—
    B.
    In partic.
    1.
    To connect, by way of example, a single instance with an established general proposition, as, for instance, for example:

    hoc est incepta efficere pulchre, veluti mihi Evenit, ut ovans praedā onustus incederem,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 145; id. Rud. 3, 1, 4; id. Merc. 2, 1, 3; cf. id. Aul. 3, 4, 3; id. Curc. 5, 3, 4; id. Truc. 2, 1, 35; 2, 7, 19:

    numquam tam male est Siculis, quin aliquid facete et commode dicant: veluti in hac re aiebant, In labores Herculis, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 95:

    ut illi dubia quaedam res... probetur: velut apud Socraticum Aeschinem demonstrat Socrates, etc.,

    id. Inv. 1, 31, 51:

    est etiam admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus iis, quae gignuntur in terrā. Veluti crocodili, etc.,

    id. N. D. 2, 48, 124; id. Fin. 2, 35, 116; cf.:

    multa conjecta sunt aliud alio tempore, velut hoc, etc.,

    id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 23:

    velut in hac quaestione plerique dixerunt,

    id. N. D. 1, 1, 2:

    velut iste chorus virtutum in eculeum inpositus imagines constituit,

    id. Tusc. 5, 5, 13:

    aliae quoque artes minores habent multiplicem materiam, velut architectonice,

    Quint. 2, 21, 8:

    sermonibus ejus fruebar, veluti fuit illa sermocinatio,

    Gell. 19, 8, 1.—
    2.
    To introduce a comparison or figurative expression, as, like, as it were: concurrunt veluti venti, cum spiritus Austri, etc., Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.); 6, 3 (ib. v. 431 ib.):

    frena dabat Sipylus, veluti cum, etc.,

    Ov. M. 6, 231:

    migrantes cernas totāque ex urbe ruentes, Ac, veluti ingentem formicae farris acervum Cum populant, etc.,

    Verg. A. 4, 402; cf.

    supra, I. B.: hic velut hereditate relictum odium paternum conservavit, etc.,

    Nep. Hann. 1, 3:

    quoddam simplex orationis condimentum, quod sentitur latente judicio velut palato,

    Quint. 6, 3, 19:

    ducetur rerum ipsā serie velut duce,

    id. 10, 7, 6: haec velut sagina dicendi, id. 10, 5, 17:

    inaequalia tantum et velut confragosa,

    id. 8, 5, 29:

    haec est velut imperatoria virtus,

    id. 7, 10, 13.—
    3.
    To introduce a hypothetical comparative clause, just as if, just as though, as if, as though.
    a.
    Usually velut si:

    absentis Ariovisti crudelitatem, velut si coram adesset, horrerent,

    Caes. B. G. 1, 32:

    tantus patres metus de summā rerum cepit, velut si jam ad portas hostis esset,

    Liv. 21, 16, 2; Quint. 2, 13, 1:

    velut si urbem adgressurus Scipio foret, ita, etc.,

    Liv. 29, 28, 9:

    facies inducitur illis (corporibus mixtis) Una, velut si quis, etc.,

    Ov. M. 4, 375.—
    b.
    Sometimes, in this sense, velut alone:

    saepe, velut gemmas ejus signumque probarem, Per causam memini me tetigisse manum,

    Tib. 1, 6, 25 (21); Ov. M. 4, 596:

    velut ea res nihil ad religionem pertinuisset,

    Liv. 2, 36, 1:

    velut abundarent omnia,

    id. 2, 41, 9:

    me quoque juvat, velut ipse in parte laboris ac periculi fuerim, ad finem pervenisse, etc.,

    id. 31, 1, 1 Weissenb. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > velut

  • 48 veluti

    vĕl-ut or vĕl-ŭti, adv. (cf. vel, II.), even as, just as, like as.
    I.
    Correl., with a foll. sic or ita (very rare).
    A.
    In gen.:

    velut in cantu et fidibus, sic ex corporis totius naturā et figurā varios motus ciere,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20 (al. vel ut):

    cum velut Sagunti excidium Hannibali, sic, etc.,

    Liv. 31, 18, 9:

    velut per fistulam, ita per apertam vitis medullam umor trahitur,

    Col. 3, 18, 5.—
    B.
    In partic., to introduce comparisons: veluti Consul, cum, etc.... sic exspectabat populus, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 87 Vahl.):

    ac veluti magno in populo cum saepe coorta est Seditio... Sic, etc.,

    Verg. A. 1 148; v. infra, II. B. 2., and atque, II. 4.—
    II.
    Absol.
    A.
    In gen.:

    studeo hunc lenonem perdere, velut meum erum macerat,

    Plaut. Poen. 4, 1, 2:

    cum repente instructas velut in acie certo gradulegiones accedere Galli viderent,

    Hirt. B. G. 8, 9:

    ne vitam silentio transeant veluti pecora, quae, etc.,

    Sall. C. 1, 1:

    veluti qui sentibus anguem Pressit,

    Verg. A. 2, 379. —With abl. absol.:

    cum velut inter pugnae fugaeque consilium trepidante equitatu,

    Liv. 1, 14, 8 Weissenb. ad loc.; cf. id. 1, 31, 3; 1, 29, 4; 1, 53, 5; 2, 12, 13.—
    B.
    In partic.
    1.
    To connect, by way of example, a single instance with an established general proposition, as, for instance, for example:

    hoc est incepta efficere pulchre, veluti mihi Evenit, ut ovans praedā onustus incederem,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 145; id. Rud. 3, 1, 4; id. Merc. 2, 1, 3; cf. id. Aul. 3, 4, 3; id. Curc. 5, 3, 4; id. Truc. 2, 1, 35; 2, 7, 19:

    numquam tam male est Siculis, quin aliquid facete et commode dicant: veluti in hac re aiebant, In labores Herculis, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 95:

    ut illi dubia quaedam res... probetur: velut apud Socraticum Aeschinem demonstrat Socrates, etc.,

    id. Inv. 1, 31, 51:

    est etiam admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus iis, quae gignuntur in terrā. Veluti crocodili, etc.,

    id. N. D. 2, 48, 124; id. Fin. 2, 35, 116; cf.:

    multa conjecta sunt aliud alio tempore, velut hoc, etc.,

    id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 23:

    velut in hac quaestione plerique dixerunt,

    id. N. D. 1, 1, 2:

    velut iste chorus virtutum in eculeum inpositus imagines constituit,

    id. Tusc. 5, 5, 13:

    aliae quoque artes minores habent multiplicem materiam, velut architectonice,

    Quint. 2, 21, 8:

    sermonibus ejus fruebar, veluti fuit illa sermocinatio,

    Gell. 19, 8, 1.—
    2.
    To introduce a comparison or figurative expression, as, like, as it were: concurrunt veluti venti, cum spiritus Austri, etc., Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.); 6, 3 (ib. v. 431 ib.):

    frena dabat Sipylus, veluti cum, etc.,

    Ov. M. 6, 231:

    migrantes cernas totāque ex urbe ruentes, Ac, veluti ingentem formicae farris acervum Cum populant, etc.,

    Verg. A. 4, 402; cf.

    supra, I. B.: hic velut hereditate relictum odium paternum conservavit, etc.,

    Nep. Hann. 1, 3:

    quoddam simplex orationis condimentum, quod sentitur latente judicio velut palato,

    Quint. 6, 3, 19:

    ducetur rerum ipsā serie velut duce,

    id. 10, 7, 6: haec velut sagina dicendi, id. 10, 5, 17:

    inaequalia tantum et velut confragosa,

    id. 8, 5, 29:

    haec est velut imperatoria virtus,

    id. 7, 10, 13.—
    3.
    To introduce a hypothetical comparative clause, just as if, just as though, as if, as though.
    a.
    Usually velut si:

    absentis Ariovisti crudelitatem, velut si coram adesset, horrerent,

    Caes. B. G. 1, 32:

    tantus patres metus de summā rerum cepit, velut si jam ad portas hostis esset,

    Liv. 21, 16, 2; Quint. 2, 13, 1:

    velut si urbem adgressurus Scipio foret, ita, etc.,

    Liv. 29, 28, 9:

    facies inducitur illis (corporibus mixtis) Una, velut si quis, etc.,

    Ov. M. 4, 375.—
    b.
    Sometimes, in this sense, velut alone:

    saepe, velut gemmas ejus signumque probarem, Per causam memini me tetigisse manum,

    Tib. 1, 6, 25 (21); Ov. M. 4, 596:

    velut ea res nihil ad religionem pertinuisset,

    Liv. 2, 36, 1:

    velut abundarent omnia,

    id. 2, 41, 9:

    me quoque juvat, velut ipse in parte laboris ac periculi fuerim, ad finem pervenisse, etc.,

    id. 31, 1, 1 Weissenb. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > veluti

  • 49 vergo

    vergo, ĕre ( perf. and sup. wanting, acc. to Neue, Formenl. 2, pp. 507, 584; but versi is assumed as perf. by Prob. Cath. 1486, and is read, Ov. P. 1, 9, 52, by Merkel, ex conj. for the MS. vertit; acc. to Charis. 3, 1, p. 218, and Diom. 1, p. 366, the perf. is verxi, but it does not occur in extant writings), v. a. and n.
    I.
    Act., to bend, turn, incline, verge (only poet., and very rare;

    syn. inclino): in terras igitur quoque solis vergitur ardor, mid.,

    turns itself, verges, Lucr. 2, 212:

    et polus aversi calidus quā vergitur Austri,

    Luc. 1, 54:

    Strongyle vergitur ad exortus solis,

    Sol. 6, § 3:

    illi imprudentes ipsi sibi saepe venenum Vergebant,

    i. e. turned in, poured in, Lucr. 5, 1010:

    in gelidos amoma sinus,

    Ov. P. 1, 9, 52:

    spumantesque mero paterae verguntur,

    Stat. Th. 6, 211; cf. Serv. ad Verg. A. 6, 244.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline itself; of places, to lie, be situated in any direction (the class. signif. of the word; syn.: tendo, pertineo, jaceo).
    A.
    Lit.:

    ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat in longitudinem passuum circiter quadringentorum,

    Caes. B. C. 1, 45:

    collis ad flumen Sabin,

    id. B.G. 2, 18:

    Galliae pars ad Septentriones,

    id. ib. 1, 1:

    portus in meridiem,

    Liv. 37, 31, 10:

    tectum aedium in tectum inferioris porticūs,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14:

    omnes partes in medium,

    id. N.D. 2, 45, 116.—
    b.
    Trop., to turn, bend, incline, etc.:

    nisi Bruti auxilium ad Italiam vergere quam ad Asiam maluissemus,

    Cic. Phil. 11, 11, 26:

    illuc (i. e. in Tiberium) cuncta vergere,

    Tac. A. 1, 3:

    suam aetatem vergere,

    that he was in the decline of his age, id. ib. 2, 43:

    sed ne patriae quidem bonus tutor aut vindex est, si ad voluptates vergit,

    Sen. Vit. Beat. 15, 3:

    animus nec ad recta fortiter nec ad prava vergentis,

    id. Tranq. 1, 3:

    nox vergit ad lucem,

    verges towards, Curt. 4, 7, 9:

    vergente jam die,

    declining, Suet. Oth. 7; so,

    jam senecta,

    Tac. A. 4, 41:

    vergens annis femina,

    id. ib. 13, 19:

    aegri vergentes in lethargum,

    Plin. 32, 10, 38, § 116:

    colore languido in candidum vergente,

    id. 12, 12, 26, § 43.

    Lewis & Short latin dictionary > vergo

См. также в других словарях:

  • auštri — adj. f. aušros epitetas: Kaip auštri aušrelė, kaip giedri dienelė LTR …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • Austri — Austri,   Zwergengestalt der nordischen Mythologie; trägt nach der Schöpfungsgeschichte der »Edda« als »Osten« gemeinsam mit den drei Zwergen der drei anderen Himmelsrichtungen das Himmelsgewölbe …   Universal-Lexikon

  • Austri — Norðri, Suðri, Austri und Vestri sind vier Zwerge aus der nordischen Mythologie. Sie stützen den Himmel, der aus dem Schädel des getöteten Ymir geschaffen wurde. Norðri stützt den Himmel im Norden, Suðri im Süden, Austri im Osten und Vestri im… …   Deutsch Wikipedia

  • Austri — Nordri, Sudri, Austri et Westri Nordri, Sudri, Austri et Westri sont les quatre nains de l Edda de Snorri ayant pour fonction de maintenir la voûte céleste dans la cosmogonie nordique.Ils figurent dans la partie Gylfaginning. Ces nains ont donné… …   Wikipédia en Français

  • AUSTRI Cornu — promontor. in Aethiopia. Strabo l. 16 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Austri — (l’une des quatre directions, ici l’Est) L’un des quatre Nains qui supportent la voûte céleste fait avec le crâne du Géant Ymir …   Mythologie nordique

  • Norðri, Suðri, Austri und Vestri — sind die vier Zwerge in der nordischen Mythologie, die den Himmel stützen. Sie werden in der Völuspá im Dvergatal als Erdzwerge genannt.[1] Ihre Namen stammen aus dem Altnordischen und werden von den Bezeichnungen für die Himmelsrichtungen… …   Deutsch Wikipedia

  • Nordri, Sudri, Austri et Westri — sont les quatre nains de l Edda de Snorri ayant pour fonction de maintenir la voûte céleste dans la cosmogonie nordique.Ils figurent dans la partie Gylfaginning. Ces nains ont donné leurs noms aux points cardinaux: Nordri, le nain dit… …   Wikipédia en Français

  • Maite Ruiz de Austri — Nombre real Maite Ruiz de Austri Nacimiento  España Ocupación directora, guionista …   Wikipedia Español

  • Norðri, Suðri, Austri and Vestri — In Norse mythology, Norðri, Suðri, Austri and Vestri ( Northern, Southern, Eastern and Western ) are four dwarves in the Prose Edda book Gylfaginning who each support one of the four cardinal points. Together, they uphold the heavenly dome,… …   Wikipedia

  • Norðri, Suðri, Austri y Vestri — En la mitología nórdica, Norðri, Suðri, Austri y Vestri ( Norte, Sur, Este y Oeste ) eran cuatro enanos mencionados en Gylfaginning, en la Edda prosaica.[1] Cada uno de estos enanos sostenía uno de los cuatro puntos cardinales. Juntos, sostenían… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»