Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

argŭo

  • 1 arguo

    argŭo, ĕre, argŭi, argūtum - tr. -    - 3e pers. plur. prés. arch. arguont, Plaut. Bacch. 308; part. argutus, Plaut. Amp. 883; Merc. 629; part. fut. arguiturus, Sall. H. fr. 2, 71; arguturus est sans ex., quoique donné par Prisc. 10, 12.    - cf. gr. ἀργής, ῆτος, éclatant de blancheur --- ἀργός, brillant, luisant. [st1]1 [-] mettre en lumière, éclaircir, rendre manifeste, montrer, faire voir, démontrer, prouver, affirmer; soutenir avec force, déclarer.    - tute argue quae dicis, Apul.: démontre ce que tu dis.    - si arguitur non licere, Cic.: s'il est démontré que c'est illicite.    - degeneres animos timor arguit, Virg. En. 4: la crainte dénote un coeur bas.    - arguere + prop. inf.: montrer que, démontrer que.    - speculatores, non legatos, venisse arguebat, Liv. 30, 23: il affirmait que c'étaient des espions et non des ambassadeurs qui étaient venus. [st1]2 [-] convaincre d'erreur, convaincre de défectuosité, dénoncer, réfuter.    - laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. Ep. 1: en faisant l'éloge du vin, Homère trahit son penchant pour l'alcool.    - primusque animalia mensis arguit imponi, Ov. M. 15: il fut le premier à dénoncer la consommation de la chair d'animaux à table.    - Plinium arguit ratio temporum, Suet.: le calcul des temps réfute l'opinion de Pline.    - titulus spoliis inscriptus illos me que arguit, consulem ea Cossum cepisse, Liv. 4, 20, 6: l'inscription que portent les dépouilles prouve contre eux et contre moi que Cossus était consul quand il les conquit.    - cf. Tac. An. 1, 12.    - mihi tradendi arguendique rumoris causa fuit ut... Tac. An. 4, 11: j'ai tenu à rapporter ce bruit et à en dénoncer la fausseté pour que...    - (leges dedit) quas ne usus quidem, qui unus est legum corrector, experiendo argueret, Liv. 45, 32, 7: (il donna des lois) telles, que l'usage même, qui est par excellence le réformateur des lois, malgré l'épreuve ne les fit pas voir en défaut. [st1]3 [-] dévoiler la culpabilité (de qqn), inculper, accuser, dénoncer.    - arguere aliquem criminis (crimine, de crimine): accuser qqn d'un crime.    - occupandae rei publicae argui, Tac.: être convaincu de vouloir usurper l'empire.    - qui arguuntur, Liv.: les inculpés.    - qui arguunt, Liv.: les accusateurs.    - te hoc crimine non arguo, Cic. Verr.: ce n'est pas de ce chef que je te poursuis.    - occidisse patrem Roscius arguitur, Cic. Rosc. Am.: Roscius est accusé d’avoir tué son père. [st1]4 [-] reprendre, blâmer, reprocher.    - ea culpa, quam arguo, Liv. 1: la faute que je reprends.    - peccata coram omnibus argue, Vulg. 1 Tim. 5, 20: les coupables, reprends-les devant tout le monde.    - etiam ignobilitatis arguere ausus est, Suet. Cal. 23: il osa même lui reprocher la bassesse de ses origines.
    * * *
    argŭo, ĕre, argŭi, argūtum - tr. -    - 3e pers. plur. prés. arch. arguont, Plaut. Bacch. 308; part. argutus, Plaut. Amp. 883; Merc. 629; part. fut. arguiturus, Sall. H. fr. 2, 71; arguturus est sans ex., quoique donné par Prisc. 10, 12.    - cf. gr. ἀργής, ῆτος, éclatant de blancheur --- ἀργός, brillant, luisant. [st1]1 [-] mettre en lumière, éclaircir, rendre manifeste, montrer, faire voir, démontrer, prouver, affirmer; soutenir avec force, déclarer.    - tute argue quae dicis, Apul.: démontre ce que tu dis.    - si arguitur non licere, Cic.: s'il est démontré que c'est illicite.    - degeneres animos timor arguit, Virg. En. 4: la crainte dénote un coeur bas.    - arguere + prop. inf.: montrer que, démontrer que.    - speculatores, non legatos, venisse arguebat, Liv. 30, 23: il affirmait que c'étaient des espions et non des ambassadeurs qui étaient venus. [st1]2 [-] convaincre d'erreur, convaincre de défectuosité, dénoncer, réfuter.    - laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. Ep. 1: en faisant l'éloge du vin, Homère trahit son penchant pour l'alcool.    - primusque animalia mensis arguit imponi, Ov. M. 15: il fut le premier à dénoncer la consommation de la chair d'animaux à table.    - Plinium arguit ratio temporum, Suet.: le calcul des temps réfute l'opinion de Pline.    - titulus spoliis inscriptus illos me que arguit, consulem ea Cossum cepisse, Liv. 4, 20, 6: l'inscription que portent les dépouilles prouve contre eux et contre moi que Cossus était consul quand il les conquit.    - cf. Tac. An. 1, 12.    - mihi tradendi arguendique rumoris causa fuit ut... Tac. An. 4, 11: j'ai tenu à rapporter ce bruit et à en dénoncer la fausseté pour que...    - (leges dedit) quas ne usus quidem, qui unus est legum corrector, experiendo argueret, Liv. 45, 32, 7: (il donna des lois) telles, que l'usage même, qui est par excellence le réformateur des lois, malgré l'épreuve ne les fit pas voir en défaut. [st1]3 [-] dévoiler la culpabilité (de qqn), inculper, accuser, dénoncer.    - arguere aliquem criminis (crimine, de crimine): accuser qqn d'un crime.    - occupandae rei publicae argui, Tac.: être convaincu de vouloir usurper l'empire.    - qui arguuntur, Liv.: les inculpés.    - qui arguunt, Liv.: les accusateurs.    - te hoc crimine non arguo, Cic. Verr.: ce n'est pas de ce chef que je te poursuis.    - occidisse patrem Roscius arguitur, Cic. Rosc. Am.: Roscius est accusé d’avoir tué son père. [st1]4 [-] reprendre, blâmer, reprocher.    - ea culpa, quam arguo, Liv. 1: la faute que je reprends.    - peccata coram omnibus argue, Vulg. 1 Tim. 5, 20: les coupables, reprends-les devant tout le monde.    - etiam ignobilitatis arguere ausus est, Suet. Cal. 23: il osa même lui reprocher la bassesse de ses origines.
    * * *
        Arguo, arguis, argui, argutum, pen. prod. arguere. Virgil. Degeneres animos timor arguit. Monstrer, Faire apparoir une chose.
    \
        Non ex audito arguere. Plaut. Ne prouver pas par l'avoir ouy dire.
    \
        Vultu genus arguitur. Ouid. Est cogneu.
    \
        Langor arguit amantem. Horat. Manifeste.
    \
        Arguitur virtus malis. Ouid. Vertu se monstre és adversitez.
    \
        Arguere. Plaut. Cic. Reprendre, Accuser, Convaincre.
    \
        Id quod tu arguis. Cic. Ce que tu luy mets sus.
    \
        Verbo arguere de re aliqua, cui opponitur Negare. Cic. Apporter preuves de parolles.
    \
        Arguere reum. Vlpian. Convaincre aucun de quelque faulte.
    \
        Arguitur patrem occidisse. Cic. On luy met sus qu'il a tué son pere.
    \
        Quod author iniuriae illius fuisse argueretur. Cic. On luy mettoit sus.
    \
        Arguor immerito. Ouid. Je suis accusé injustement.

    Dictionarium latinogallicum > arguo

  • 2 arguo

    arguo, uī, uitūrus, ere (v. ἀργός), im hellen Lichte zeigen, I) im allg, deutlich kundgeben, -zu erkennen geben, unumstößlich behaupten, -beweisen, -dartun, ego, cum peribat, vidi, non ex auditu arguo, behaupte es nicht vom Hörensagen, Plaut.: arguendi peritior, geschickter, seine Angaben glaubhaft zu machen, Tac.: tute argue quae dicis, Apul. – m. folg. (Acc. u.) Infin., si arguitur non licere, Cic.: speculatores non legatos venisse arguit, Liv. – dah. übtr., meist von natürlichen Zeichen, jmd. od. etw. kundgeben, charakterisieren, verraten (s. Bünem. Lact. de ira 20, 3. p. 1094 sq.), degeneres animos timor arguit, Verg. amantem et languor et silentium arguit, Hor.: exitus est, qui arguit felicitatem, Lact.: u. das Passiv mit medialer Bed. = sich kundgeben, sich verraten, genus arguitur vultu, Ov.: apparet virtus arguiturque malis, Ov.: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. – II) insbes.: A) als falsch offenbaren, d.i. a) eine Sache als falsch, als unzulässig, als irrtümlich, als unhaltbar darstellen od. erweisen, als verwerflich nachweisen, leges Macedoniae dedit cum tanta cura... quas ne usus quidem longo tempore, qui unus est legum corrector, experiendo argueret, daß selbst eine vieljährige Erfahrung bei dem Gebrauche nichts an ihnen auszusetzen fand, Liv. 45, 32, 7: quod et Fenestella arguit, Suet. vit. Ter. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., primus animalia mensis arguit imponi, Ov. met. 15, 72 sq.: ut suā confessione argueretur unum esse rei publicae corpus atque unius animo regendum, Tac. ann. 1, 12. – b) jmd. des Irrtumszeihen, -überführen, Plinium arguit ratio temporum, Suet. Cal. 8, 3. – B) als schuldig offenbaren, darzutun-, zu erweisen suchen, a) eine Person mit tatsächlichen Beweisen einer Sache zeihen, jmd. bezichtigen, beschuldigen, bloßstellen (vgl. Ulp. dig. 50, 16, 197: indicasse est detulisse; arguisse accusasse et convicisse), Arguis fatentem. Non est satis. Accusas eum, Cic.: servos ipsos neque accuso neque arguo, Cic.: quod reos, ne apud praefectum urbis arguerentur, ad praetorem detulisset, Tac.: qui arguuntur, die Bezichtigten, Liv.: qui arguuntur, die Bezichtiger, die Ankläger, Liv. – m. Ang. der Beschuldigung (des crimen) od. des Verbrechens im Genet., probri, stupri, dedecoris, Plaut.: malorum facinorum, Plaut.: tanti facinoris, Cic.: summi sceleris, Cic.: defectionis, Curt.: senatus nec liberat eius culpae regem neque arguit, Liv.: si confideret Euander innoxium se rei capitalis argui, Liv.: qui occupandae rei publicae argui non poterant, Tac. ann. 6, 10. – im Abl., hoc crimine te non arguo, Cic. – durch de m. Abl., quaerere de eo crimine, de quo arguatur, Cic.: de quibus quoniam verbo arguit, verbo satis est negare, Cic. – durch Acc. neutr. pronom., hoc ipsum, quod nos arguimus, Cic. Caecin. 3: m. dopp. Acc., id me arguit, Caecil. com. 149: egomet haec ted arguo, Plaut. Men. 940: id quod me arguis, Cic. Phil. 2, 29: id unum ex iis, qui sibi rem aperuisset, arguere sese paratam esse, Liv. 26, 12, 17: im Passiv, non dubitavit id ipsum, quod arguitur, confiteri, Cic. Caecin. 2. – im (Acc. u.) Infin., quae me arguit hanc domo ab se surripuisse, Plaut.: corruptum a rege capere Cymen noluisse arguebant, Nep.: im Passiv m. Nom. u. Infin., Roscius arguitur occidisse patrem, Cic. – m. Ang. als wen? durch ut (ὡς) m. Acc. od. durch bl. Acc., Britannicum fratrem ut subditivum, Suet.: hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem, Iustin.: falsum filium arguituri, Sall. fr.: im Passiv m. Ang. als wer? im Nom., qui non rite creatus tribunus arguebatur, Quint.: cum neuter ab eo, quo arguebatur, mentitus argui posset, Vell. – b) eine Sache als strafbar nachzuweisen suchen, als strafbar rügen, einer Schuld zeihen, culpa, quam arguo, Liv.: venenum, Quint.: regni voluntatem in Caesare, Vell.: taciturnitatem pudoremque pro tristitia et malignitate, rügen, auslegen als usw., Suet. – / 3. Pers. Plur. Präs. arch. arguont, Plaut. Bacch. 808: Partiz. Perf. argutus (vgl. Charis. 249, 12 Prisc. 10, 12), Plaut. Amph. 883 u. (im Doppelsinn m. Adj. argutus) Pseud. 746 (s. argūtus a. E.): 1. Supin., argutum iri, Paul. ex Fest. 27, 3 (vgl. Prisc. 10, 12): Partiz. Fut. Akt. in der Form arguiturus, Sall. hist. fr. 2, 48 (57); aber arguturus ohne Beleg bei Prisc. 10, 12.

    lateinisch-deutsches > arguo

  • 3 arguo

    arguo, uī, uitūrus, ere (v. ἀργός), im hellen Lichte zeigen, I) im allg, deutlich kundgeben, -zu erkennen geben, unumstößlich behaupten, -beweisen, - dartun, ego, cum peribat, vidi, non ex auditu arguo, behaupte es nicht vom Hörensagen, Plaut.: arguendi peritior, geschickter, seine Angaben glaubhaft zu machen, Tac.: tute argue quae dicis, Apul. – m. folg. (Acc. u.) Infin., si arguitur non licere, Cic.: speculatores non legatos venisse arguit, Liv. – dah. übtr., meist von natürlichen Zeichen, jmd. od. etw. kundgeben, charakterisieren, verraten (s. Bünem. Lact. de ira 20, 3. p. 1094 sq.), degeneres animos timor arguit, Verg. amantem et languor et silentium arguit, Hor.: exitus est, qui arguit felicitatem, Lact.: u. das Passiv mit medialer Bed. = sich kundgeben, sich verraten, genus arguitur vultu, Ov.: apparet virtus arguiturque malis, Ov.: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. – II) insbes.: A) als falsch offenbaren, d.i. a) eine Sache als falsch, als unzulässig, als irrtümlich, als unhaltbar darstellen od. erweisen, als verwerflich nachweisen, leges Macedoniae dedit cum tanta cura... quas ne usus quidem longo tempore, qui unus est legum corrector, experiendo argueret, daß selbst eine vieljährige Erfahrung bei dem Gebrauche nichts an ihnen auszusetzen fand, Liv. 45, 32, 7: quod et Fenestella arguit, Suet. vit. Ter. 1. – m.
    ————
    folg. Acc. u. Infin., primus animalia mensis arguit imponi, Ov. met. 15, 72 sq.: ut suā confessione argueretur unum esse rei publicae corpus atque unius animo regendum, Tac. ann. 1, 12. – b) jmd. des Irrtumszeihen, -überführen, Plinium arguit ratio temporum, Suet. Cal. 8, 3. – B) als schuldig offenbaren, darzutun-, zu erweisen suchen, a) eine Person mit tatsächlichen Beweisen einer Sache zeihen, jmd. bezichtigen, beschuldigen, bloßstellen (vgl. Ulp. dig. 50, 16, 197: indicasse est detulisse; arguisse accusasse et convicisse), Arguis fatentem. Non est satis. Accusas eum, Cic.: servos ipsos neque accuso neque arguo, Cic.: quod reos, ne apud praefectum urbis arguerentur, ad praetorem detulisset, Tac.: qui arguuntur, die Bezichtigten, Liv.: qui arguuntur, die Bezichtiger, die Ankläger, Liv. – m. Ang. der Beschuldigung (des crimen) od. des Verbrechens im Genet., probri, stupri, dedecoris, Plaut.: malorum facinorum, Plaut.: tanti facinoris, Cic.: summi sceleris, Cic.: defectionis, Curt.: senatus nec liberat eius culpae regem neque arguit, Liv.: si confideret Euander innoxium se rei capitalis argui, Liv.: qui occupandae rei publicae argui non poterant, Tac. ann. 6, 10. – im Abl., hoc crimine te non arguo, Cic. – durch de m. Abl., quaerere de eo crimine, de quo arguatur, Cic.: de quibus quoniam verbo arguit, verbo satis est negare, Cic. – durch Acc. neutr. pronom., hoc ipsum, quod nos arguimus, Cic. Caecin.
    ————
    3: m. dopp. Acc., id me arguit, Caecil. com. 149: egomet haec ted arguo, Plaut. Men. 940: id quod me arguis, Cic. Phil. 2, 29: id unum ex iis, qui sibi rem aperuisset, arguere sese paratam esse, Liv. 26, 12, 17: im Passiv, non dubitavit id ipsum, quod arguitur, confiteri, Cic. Caecin. 2. – im (Acc. u.) Infin., quae me arguit hanc domo ab se surripuisse, Plaut.: corruptum a rege capere Cymen noluisse arguebant, Nep.: im Passiv m. Nom. u. Infin., Roscius arguitur occidisse patrem, Cic. – m. Ang. als wen? durch ut (ὡς) m. Acc. od. durch bl. Acc., Britannicum fratrem ut subditivum, Suet.: hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem, Iustin.: falsum filium arguituri, Sall. fr.: im Passiv m. Ang. als wer? im Nom., qui non rite creatus tribunus arguebatur, Quint.: cum neuter ab eo, quo arguebatur, mentitus argui posset, Vell. – b) eine Sache als strafbar nachzuweisen suchen, als strafbar rügen, einer Schuld zeihen, culpa, quam arguo, Liv.: venenum, Quint.: regni voluntatem in Caesare, Vell.: taciturnitatem pudoremque pro tristitia et malignitate, rügen, auslegen als usw., Suet. – 3. Pers. Plur. Präs. arch. arguont, Plaut. Bacch. 808: Partiz. Perf. argutus (vgl. Charis. 249, 12 Prisc. 10, 12), Plaut. Amph. 883 u. (im Doppelsinn m. Adj. argutus) Pseud. 746 (s. argutus a. E.): 1. Supin., argutum iri, Paul. ex Fest. 27, 3 (vgl. Prisc. 10, 12): Partiz. Fut. Akt. in der Form arguiturus, Sall. hist. fr. 2,
    ————
    48 (57); aber arguturus ohne Beleg bei Prisc. 10, 12.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arguo

  • 4 arguo

    argŭo, ŭi, ūtum (ŭĭtum, hence arguiturus, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 882 P.), 3, v. a. [cf. argês, white; argos, bright; Sanscr. árgunas, bright; ragatas, white; and rag, to shine (v. argentum and argilla); after the same analogy we have clarus, bright; and claro, to make bright, to make evident; and the Engl. clear, adj., and to clear = to make clear; v. Curt. p. 171].
    I.
    A.. In gen., to make clear, to show, prove, make known, declare, assert, mênuein:

    arguo Eam me vidisse intus,

    Plaut. Mil. 2, 3, 66:

    non ex auditu arguo,

    id. Bacch. 3, 3, 65:

    M. Valerius Laevinus... speculatores, non legatos, venisse arguebat,

    Liv. 30, 23:

    degeneres animos timor arguit,

    Verg. A. 4, 13:

    amantem et languor et silentium Arguit,

    Hor. Epod. 11, 9; id. C. 1, 13, 7.— Pass., in a mid. signif.:

    apparet virtus arguiturque malis,

    makes itself known, Ov. Tr. 4, 3, 80:

    laudibus arguitur vini vinosus Homerus,

    betrays himself, Hor. Ep. 1, 19, 6.—
    B.
    Esp.
    a.
    With aliquem, to attempt to show something, in one's case, against him, to accuse, reprove, censure, charge with: Indicāsse est detulisse;

    arguisse accusāsse et convicisse,

    Dig. 50, 16, 197 (cf. Fest. p. 22: Argutum iri in discrimen vocari): tu delinquis, ego arguar pro malefactis? Enn. (as transl. of Eurip. Iphig. Aul. 384: Eit egô dikên dô sôn kakôn ho mê sphaleis) ap. Rufin. §

    37: servos ipsos neque accuso neque arguo neque purgo,

    Cic. Rosc. Am. 41, 120:

    Pergin, sceleste, intendere hanc arguere?

    Plaut. Mil. 2, 4, 27; 2, 2, 32:

    hae tabellae te arguunt,

    id. Bacch. 4, 6, 10:

    an hunc porro tactum sapor arguet oris?

    Lucr. 4, 487:

    quod adjeci, non ut arguerem, sed ne arguerer,

    Vell. 2, 53, 4:

    coram aliquem arguere,

    Liv. 43, 5:

    apud praefectum,

    Tac. A. 14, 41:

    (Deus) arguit te heri,

    Vulg. Gen. 31, 42; ib. Lev. 19, 17; ib. 2 Tim. 4, 2; ib. Apoc. 3, 19 al.—
    b.
    With the cause of complaint in the gen.; abl. with or without de; with in with abl.; with acc.; with a clause as object; or with ut (cf. Ramsh. p. 326; Zumpt, § 446).
    (α).
    With gen.:

    malorum facinorum,

    Plaut. Ps. 2, 4, 56 (cf. infra, argutus, B. 2.):

    aliquem probri, Stupri, dedecoris,

    id. Am. 3, 2, 2:

    viros mortuos summi sceleris,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26:

    aliquem tanti facinoris,

    id. Cael. 1:

    criminis,

    Tac. H. 1, 48:

    furti me arguent,

    Vulg. Gen. 30, 33; ib. Eccl. 11, 8:

    repetundarum,

    Tac. A. 3, 33:

    occupandae rei publicae,

    id. ib. 6, 10:

    neglegentiae,

    Suet. Caes. 53:

    noxae,

    id. Aug. 67:

    veneni in se comparati,

    id. Tib. 49:

    socordiae,

    id. Claud. 3:

    mendacii,

    id. Oth. 10:

    timoris,

    Verg. A. 11, 384:

    sceleris arguemur,

    Vulg. 4 Reg. 7, 9; ib. Act. 19, 40 al.—
    (β).
    With abl.:

    te hoc crimine non arguo,

    Cic. Verr. 2, 5, 18; Nep. Paus. 3 fin.
    (γ).
    With de:

    de eo crimine, quo de arguatur,

    Cic. Inv 2, 11, 37:

    de quibus quoniam verbo arguit, etc.,

    id. Rosc. Am. 29 fin.:

    Quis arguet me de peccato?

    Vulg. Joan. 8, 46; 16, 8.—
    (δ).
    With in with abl. (eccl. Lat.):

    non in sacrificiis tuis arguam te,

    Vulg. Psa. 49, 8.—
    (ε).
    With acc.: quid undas Arguit et liquidam molem camposque natantīs? of what does he impeach the waves? etc., quid being here equivalent to cujus or de quo, Lucr. 6, 405 Munro.—
    (ζ).
    With an inf.-clause as object:

    quae (mulier) me arguit Hanc domo ab se subripuisse,

    Plaut. Men. 5, 2, 62; id. Mil. 2, 4, 36:

    occidisse patrem Sex. Roscius arguitur,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    auctor illius injuriae fuisse arguebatur?

    id. Verr. 2, 1, 33:

    qui sibimet vim ferro intulisse arguebatur,

    Suet. Claud. 16; id. Ner. 33; id. Galb. 7:

    me Arguit incepto rerum accessisse labori,

    Ov. M. 13, 297; 15, 504.—
    (η).
    With ut, as in Gr. hôs (post-Aug. and rare), Suet. Ner. 7:

    hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem arguentes,

    as being master and tyrant, Just. 22, 3.—
    II.
    Transf. to the thing.
    1.
    To accuse, censure, blame:

    ea culpa, quam arguo,

    Liv. 1, 28:

    peccata coram omnibus argue,

    Vulg. 1 Tim. 5, 20:

    tribuni plebis dum arguunt in C. Caesare regni voluntatem,

    Vell. 2, 68; Suet. Tit. 5 fin.:

    taciturnitatem pudoremque quorumdam pro tristitiā et malignitate arguens,

    id. Ner. 23; id. Caes. 75:

    arguebat et perperam editos census,

    he accused of giving a false statement of property, census, id. Calig. 38:

    primusque animalia mensis Arguit imponi,

    censured, taught that it was wrong, Ov. M. 15, 73:

    ut non arguantur opera ejus,

    Vulg. Joan. 3, 20.—
    2.
    Trop., to denounce as false:

    quod et ipsum Fenestella arguit,

    Suet. Vit. Ter. p. 292 Roth.—With reference to the person, to refute, confute:

    aliquem,

    Suet. Calig. 8.—Hence, argūtus, a, um, P. a.
    A.
    Of physical objects, clear.
    1.
    To the sight, bright, glancing, lively:

    manus autem minus arguta, digitis subsequens verba, non exprimens,

    not too much in motion, Cic. de Or. 3, 59, 220 (cf. id. Or. 18, 59: nullae argutiae digitorum, and Quint. 11, 3, [p. 160] 119-123):

    manus inter agendum argutae admodum et gestuosae,

    Gell. 1, 5, 2:

    et oculi nimis arguti, quem ad modum animo affecti sumus, loquuntur,

    Cic. Leg. 1, 9, 27:

    ocelli,

    Ov. Am. 3, 3, 9; 3, 2, 83:

    argutum caput,

    a head graceful in motion, Verg. G. 3, 80 (breve, Servius, but this idea is too prosaic): aures breves et argutae, ears that move quickly (not stiff, rigid), Pall. 4, 13, 2:

    argutā in soleā,

    in the neat sandal, Cat. 68, 72.—
    2.
    a.. To the hearing, clear, penetrating, piercing, both of pleasant and disagreeable sounds, clear-sounding, sharp, noisy, rustling, whizzing, rattling, clashing, etc. (mostly poet.): linguae, Naev. ap. Non. p. 9, 24:

    aves,

    Prop. 1, 18, 30:

    hirundo,

    chirping, Verg. G. 1, 377:

    olores,

    tuneful, id. E. 9, 36: ilex, murmuring, rustling (as moved by the wind), id. ib. 7, 1:

    nemus,

    id. ib. 8, 22 al.—Hence, a poet. epithet of the musician and poet, clear-sounding, melodious:

    Neaera,

    Hor. C. 3, 14, 21:

    poëtae,

    id. Ep. 2, 2, 90:

    fama est arguti Nemesis formosa Tibullus,

    Mart. 8, 73, 7: forum, full of bustle or din, noisy, Ov. A.A. 1, 80:

    serra,

    grating, Verg. G. 1, 143:

    pecten,

    rattling, id. ib. 1, 294; id. A. 7, 14 (cf. in Gr. kerkis aoidos, Aristoph. Ranae, v. 1316) al.—Hence, of rattling, prating, verbose discourse:

    sine virtute argutum civem mihi habeam pro preaeficā, etc.,

    Plaut. Truc. 2, 6, 14:

    [Neque mendaciloquom neque adeo argutum magis],

    id. Trin. 1, 2, 163 Ritschl.—
    b.
    Trop., of written communications, rattling, wordy, verbose:

    obviam mihi litteras quam argutissimas de omnibus rebus crebro mittas,

    Cic. Att. 6, 5: vereor, ne tibi nimium arguta haec sedulitas videatur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1. — Transf. to omens, clear, distinct, conclusive, clearly indicative, etc.:

    sunt qui vel argutissima haec exta esse dicant,

    Cic. Div. 2, 12 fin.:

    non tibi candidus argutum sternuit omen Amor?

    Prop. 2, 3, 24.—
    3.
    To the smell; sharp, pungent:

    odor argutior,

    Plin. 15, 3, 4, § 18.—
    4.
    To the taste; sharp, keen, pungent:

    sapor,

    Pall. 3, 25, 4; 4, 10, 26.—
    B.
    Of mental qualities.
    1.
    In a good sense, bright, acute, sagacious, witty:

    quis illo (sc. Catone) acerbior in vituperando? in sententiis argutior?

    Cic. Brut. 17, 65:

    orator,

    id. ib. 70, 247:

    poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius,

    id. Pis. 29; so,

    dicta argutissima,

    id. de Or. 2, 61, 250:

    sententiae,

    id. Opt. Gen. 2:

    acumen,

    Hor. A. P. 364:

    arguto ficta dolore queri,

    dexterously-feigned pain, Prop. 1, 18, 26 al. —
    2.
    In a bad sense, sly, artful, cunning:

    meretrix,

    Hor. S. 1, 10, 40: calo. id. Ep. 1, 14, 42:

    milites,

    Veg. Mil. 3, 6.—As a pun: ecquid argutus est? is he cunning? Ch. Malorum facinorum saepissime (i.e. has been accused of), Plaut. Ps. 2, 4, 56 (v. supra, I. B. a.).—Hence, adv.: argūtē (only in the signif. of B.).
    a.
    Subtly, acutely:

    respondere,

    Cic. Cael. 8:

    conicere,

    id. Brut. 14, 53:

    dicere,

    id. Or. 28, 98.— Comp.:

    dicere,

    Cic. Brut. 11, 42.— Sup.:

    de re argutissime disputare,

    Cic. de Or. 2, 4, 18.—
    b.
    Craftily:

    obrepere,

    Plaut. Trin. 4, 2, 132; Arn. 5, p. 181.

    Lewis & Short latin dictionary > arguo

  • 5 arguo

    arguo arguo, ui, utum, ere доказывать, уличать

    Латинско-русский словарь > arguo

  • 6 arguō

        arguō uī, ūtus, ere    [ARG-], to make known, show, prove, manifest, disclose, declare, betray: genus arguitur voltu, O.: Degeneres animos timor arguit, V.: amantem silentium Arguit, H.— Pass reflex., to betray oneself: Laudibus arguitur vini vinosus Homerus, H. — To accuse, complain of, inform against, charge, blame, denounce: servos: ambigue dictum, censure, H.: quid arguis? What is your accusation?: ea culpa quam arguo, L.: facinoris: sceleris: culpae regem, L.: occupandae rei p. argui, Ta.: me timoris, V.: te hoc crimine: quo (crimine) argui posset, N.: id quod me arguis: de quibus verbo: civīs Romanos necatos esse: pulsum (me esse), V.: me patrium temerasse cubile Arguit, O.: animalia mensis Arguit imponi, censured the practice, O.: occidisse patrem arguitur.
    * * *
    arguere, argui, argutus V TRANS
    prove, argue, allege; disclose; accuse, complain of, charge, blame, convict

    Latin-English dictionary > arguō

  • 7 arguo

    arguo, 3, reprove, convict, J. 8:46; A. 19:40.

    English-Latin new dictionary > arguo

  • 8 arguo

    uī, ūtum (arguitūrus Sl), ere
    [ одного корня с argentum, обознач. светлое, ясное]
    1) показывать, выявлять, обнаруживать, выяснять, тж. доказывать, утверждать
    laudibus arguitur vini vinosus Homerus H — (своими) похвалами вину Гомер обнаруживает, что любит его
    2) обвинять, доказывать виновность, уличать (malorum facinŏrum Pl; summi scelĕris C)
    a. aliquem criminis T или (de) crimine C — обвинять кого-л. в преступлении
    (Nero Locustam) suā manu verberavit, arguens pro veneno remedium dedisse Su — Нерон собственноручно побил Локусту, обвиняя её в том, что она дала (Британнику) вместо яда лекарство
    3) осуждать, порицать
    tribuni plebis in C Caesare regni volunlatem arguunt VP — народные трибуны порицают в Г. Цезаре желание царствовать
    4) оспаривать, опровергать
    5) ударять, поражать (undas, sc. fulmine Lcr)

    Латинско-русский словарь > arguo

  • 9 arguo

    I.
    to show, make clear, attempt to show / censure, reprove
    II.
    to blame, accuse / prove, expose, convict / declare

    Latin-English dictionary of medieval > arguo

  • 10 arguo

    , argui, -, arguere 3
      доказывать, изобличать

    Dictionary Latin-Russian new > arguo

  • 11 red-arguō

        red-arguō uī, —, ere,    to disprove, refute, confute, contradict: quis enim redargueret?: me: nos redargui patiamur: improborum prosperitates redarguunt vim deorum: qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will disprove, V.

    Latin-English dictionary > red-arguō

  • 12 coarguo

    cŏ-argŭo, ŭi, 3, v. a., orig., to assail a person or thing in different directions (cf. arguo init.); hence, jurid. t. t.
    I.
    Aliquem, to overwhelm with reasoning, refute, silence, expose; convict of guilt or crime, prove guilty (class., most freq. in Cic.;

    syn. convinco): Graecus testis... vinci, refelli, coargui putat esse turpissimum,

    Cic. Fl. 5, 11:

    criminibus coarguitur,

    id. Verr. 2, 4, 47, § 104:

    ut illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec cadem coarguant,

    id. Mil. 14, 36:

    decreto,

    Liv. 39, 28, 11:

    Lentulum dissimulantem coarguunt praeter litteras sermonibus, etc.,

    Sall. C. 47, 2:

    Libonem in senatu,

    Suet. Tib. 25:

    in exprobrando et coarguendo acer (gestus),

    Quint. 11, 3, 92 al. —With gen. of the crime:

    aliquem avaritiae,

    Cic. Verr. 2, 5, 59, § 153:

    commutati indicii,

    id. Sull. 15, 44:

    sceleris,

    Plin. 11, 37, 71, § 187: facinoris Tac. A. 13, 20.—
    II.
    Aliquid, to prove incontestably a crime, a wrong, a fallacy, etc., to demonstrate or show to be wrong, to refute (cf. arguo, II.):

    sin autem fuga laboris desidiam coarguit, nimirum, etc.,

    Cic. Mur. 4, 9:

    rem certioribus argumentis,

    Auct. Her. 2, 5:

    certum crimen multis suspitionibus,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    errorem,

    id. Ac. 1, 4, 13:

    perfidiam,

    id. Fam. 3, 8, 7:

    mendacium,

    id. Lig. 5, 16:

    Lacedaemoniorum tyrannidem,

    Nep. Epam. 6, 4:

    temeritatem artis,

    Suet. Dom. 15:

    vitia,

    Quint. 2, 6, 3:

    iniquitatem,

    Tac. A. 3, 12:

    quam (legem) usus coarguit,

    which experience has proved to be injudicious, Liv. 34, 6, 4; cf. id. 31, 25, 9:

    quod coarguunt fici,

    disprove, Plin. 16, 31, 56, § 130:

    domini coarguit aures,

    betrays, publishes, makes known, Ov. M. 11, 193 (cf. arguo, II. fin.).—With a clause as object:

    quod falsum esse pluribus coarguitur,

    Quint. 4, 2, 4; Auct. B. Alex. 68.

    Lewis & Short latin dictionary > coarguo

  • 13 argutus

    I argūtus, a, um [ arguo ]
    1) выразительный, живой ( oculi C)
    2) подвижный (aures, sc. equi Pall)
    3) изящный (solea Ctl; caput equi V)
    4) несомненный, бесспорный, ясный, тж. многозначительный (omen Prp; exta C)
    5) сладкозвучный, певучий (poēta H; Tibullus M)
    6) шелестящий, шумящий ( ilex V)
    7) голосистый ( avis Prp); щебечущий ( hirundo V); стрекочущий ( cicāda M)
    8) шумный ( forum O); полный отзвуков, оглашаемый песнями ( nemus V); визгливый ( serra V); звонкий ( chorda V)
    9) словоохотливый, говорливый ( civis Pt)
    10) обстоятельный, многословный ( litterae C)
    11) резкий ( odor Pl); острый ( sapor M)
    12) меткий, остроумный ( dicta C); тонкий, разумный, глубокий (responsum, sententia, orator C)
    13) ловкий, изворотливый, хитрый
    ecquid a. est? — Malorum facinorum saepissime (sc. a. est) Pl — он хитёр? — Да, его весьма часто уличали (от arguo) в неблаговидных поступках ( игра слов)
    14) хитро задуманный, притворный ( dolor Prp)
    II argūtus, (a, um) part. pass. к arguo (см. argutus I, 13.) и argūtor

    Латинско-русский словарь > argutus

  • 14 argutus

    argūtus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arguo), sich deutlich kundgebend, körperlich u. geistig scharf, ausgeprägt, markiert od. nuanciert, I) körperlich: a) dem Gesicht wahrnehmbar, ausdrucksvoll, lebendig, sprechend, manus, oculi, Cic.: caput equi, ausdrucksvolles, feines, Verg.: aures, lebendige (nicht steife), Pallad.: sint (boves) arguti, lebhaft, Pallad. – b) dem Gehör wahrnehmbar, helltönend, klangreich, rauschend, säuselnd, zirpend, zwitschernd, schwirrend, gellend, ilex, Verg.: nemus, von den Hirtenliedern widerhallend, Verg.: aves, Prop.: hirundo, Verg.: cicada, Mart.: serra, Verg.: pecten, Apul.: forum, lärmend, Ov.: solea, knarrend, Catull.: dolor, lauter, Prop.: u. so blanditia, Prop. – v. Musikern u. Dichtern, klangreich, ton-, gesangreich, Neaera, poëta, Hor.: Tibullus, Mart. – u. in bezug auf die Rede übh., beredt, geschwätzig, linguae, Naev. fr.: facunditas, beredter Mund, Plaut.: civis, Plaut. – c) dem Geruch od. Geschmack wahrnehmbar, scharf, durchdringend, penetrant, odor, Plin.: sapor, Mart. u. Pallad. – II) geistig: a) v. Wahrzeichen = deutlich, sprechend, bedeutsam, bedeutungsvoll, omen, Prop.: argutissima exta, Cic. – b) v. schriftl. Mitteilungen = tiefer eingehend, ins einzelne gehend, ausführlich, litterae argutissimae, Cic.: sedulitas, Cael. in Cic. ep. – c) v. den Verstandeskräften in ihren Äußerungen, α) im guten Sinne, sinnig, sinnreich, witzig, geistreich, tief, acumen iudicis, feiner Scharfblick (der den Nagel auf den Kopf trifft), Hor.: sententiae, Cic.: verborum ambitus, scharf markiert, fein zugespitzt, Cic.: arguti epigrammaton libelli, Mart.: poëma ita festivum... nihil ut fieri possit argutius, Cic.: dicta argutissima, Cic. – von Pers., argutus orator verbisque dulcis, Cic.: quis (Catone) in sententiis argutior? Cic.: ne viderer argutior, Plin. ep. – β) im üblen Sinne, gerieben, schlau, pfiffig, meretrix, calo, Hor.: fidelissimi et argutissimi milites, Veget. mil. – Im Wortspiel: Ps. Ecquid argutus est? ist er schlau? Ch. Malorum facinorum saepissime, d.i. (argutus est als Perf. Pass. v. arguo no. II, B genommen) er ist angeklagt worden, Plaut. Pseud. 746.

    lateinisch-deutsches > argutus

  • 15 coarguo

    co-arguo, guī, gūtum, aber guitūrus, ere (com u. arguo); von allen Seiten im hellen Lichte zeigen, I) im allg., ganz offen darlegen, ganz deutlich verraten, ganz deutlich kundgeben, -beurkunden, ganz deutlich od. unwiderleglich erweisen, -dartun, v. Pers., errorem alcis, Cic. u. Lact. (s. Bünem. Lact. 3, 23, 8): tyrannidem Lacedaemoniorum, Nep.: perfidiam alcis, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., certum crimen multis suspicionibus (Verdachtsgründe), Cic.: satisne vobis coarguere his auctoribus dissolutam Graeciae consuetudinem videmur? Cic.: argumentum est, per quod res coarguitur certioribus argumentis et magis firmā suspicione (durch festere Begründung des Verdachts), Cornif. rhet. – m. folg. Acc. u. Infin., Caesar defensionem eius nullam posse excusationem eius imprudentiae recipere coarguit, Auct. b. Alex.: hoc falsum esse pluribus coarguitur, läßt sich ausführlich klarlegen, Quint. – v. Lebl., sin autem fuga laboris desidiam, repudiatio supplicum superbiam... coarguit, Cic.: leni motus (lucus) ab austro... domini coarguit aures, Ov. – II) prägn.: A) als falsch ganz offen darlegen, a) eine Sache als ganz falsch-, als ganz irrtümlich-, als ganz unhaltbar-, als ganz verwerflich erweisen od. dartun, id quidem coarguere nihil attinere ratus, Liv.: v. lebl. Subjj., quam (legem) aut usus coarguit, aut status aliquis rei publicae inutilem fecit, Liv.: quod fici coarguunt, Plin. – b) eine Pers. des Irrtums völlig zeihen, -überführen, völlig widerlegen, alqm historiae coarguunt, Sen.: quo (decreto) maxime et refelli et coargui potest, Liv. – B) als schuldig dartun, erweisen: a) eine Pers. einer Schuld unwiderleglich zeihen, -bezichtigen, überführen (Ggstz. defendere), alqm, Cic.: alqm coram, Liv. – v. lebl. Subjj., reliquum est, ut iam illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec eadem coarguat, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., Lentulum dissimulantem coarguunt sermonibus, quos habere solitus erat, Sall.: criminibus coarguitur, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., omnibus in rebus coarguitur a me, convincitur a testibus, urgetur confessione suā, Cic. – m. Ang. wessen? man jmd. bezichtigt, im Genet., alqm avaritiae, Cic.: alqm commutati indicii, Cic.: alqm facinoris, Tac. – b) eine Sache als strafbar rügen, vitia aperte c., Quint. 2, 6, 3.

    lateinisch-deutsches > coarguo

  • 16 argumentum

    argūmentum, i, m. [arguo] [st1]1 [-] ce qui fait connaître, déclaration, exposition; signe, indication, indice.    - unicum fugitivi argumentum, Petr. 105: le seul signalement qui dénonçât le fugitif.    - amoris est hoc argumentum, non malignitatis, Petr. 137: c'est par là que je t'indique mon affection et non ma malignité.    - cantus, animi felicia laeti argumenta, Ov. M. 4: chants, témoignages du bonheur des coeurs joyeux.    - odoris argumenta, Plin. 12, 15, 35, 68: les caractéristiques d'une odeur. [st1]2 [-] indication d'un sujet, sujet, matière, objet, argument (d'une pièce); oeuvre, poème, fable.    - argumentum comœdiae, Plaut. Amp. 95, etc.: argument (sujet) d'une comédie.    - cf. Cic. Inv. 1, 27; Cael. 64; Quint. 5, 10, 9.    - contionis argumentum, Cic. Har. 8: thème d'une harangue.    - epistulae argumentum, Cic. Att. 10, 13, 2 [9, 4, 1]: matière d'une lettre.    - notam judici fabulam, quippe apud ipsum auctorem argumenti, peragit, Liv. 3, 44, 9: il joue jusqu'au bout sa comédie connue du juge, puisqu'il la joue devant celui précisément qui en a fourni la donnée.    - explicare argumenti exitum, Cic. Nat. 1: trouver un dénouement.    - ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis, Cic. Verr. 4, 124: il y avait sur les portes des sujets en ivoire du travail le plus accompli.    - sum argumenti conditor ipse mei, Ov. Tr. 5: je suis moi-même le sujet de mon poème. [st1]3 [-] argument, preuve, témoignage.    - hoc mihi erit argumento: cela me servira de preuve.    - mores quidem populi Romani quantum mutaverint, vel hic dies argumento erit, Liv. 39: ce jour seul suffira pour prouver combien les moeurs des Romains ont changé.    - argumenti satis est, Cic.: c'est une preuve suffisante.    - argumentis philosophorum credere, Cic. Ac. 2, 117: croire aux arguments des philosophes.    - argumenta criminis, Cic. Verr. 2, 101: preuves à l'appui d'une accusation.    - Siculorum erga te voluntatis argumenta, Cic. Verr. 2, 157: preuves des dispositions des Siciliens à ton égard.    - praetereo illud quod mihi maximo argumento ad hujus innocentiam poterat esse, Cic. Amer. 75: je laisse de côté le trait suivant qui pouvait me fournir un argument très fort en faveur de son innocence.    - quod idem maestitiam meam reprehendit, idem jocum, magno argumento est me in utroque fuisse moderatum, Cic. Phil. 2, 39: le fait qu'il me reproche en même temps ma tristesse et mon enjouement est une bonne preuve que sur les deux points j'ai gardé la mesure.    - id satis magnum argumentum esse dixisti, cur esse deos confiteremur, Cic. Nat. 1, 62: tu as dit que c'était un argument suffisant pour nous faire reconnaître l'existence des dieux.    - philosophorum exquisita quaedam argumenta, cur esset vera divinatio, collecta sunt, Cic. Div. 1, 5: on a recueilli certains arguments de choix des philosophes destinés à prouver pourquoi il y a vraiment une divination.    - vincon' argumentis, te non esse Sosiam? Plaut. Am.: t'ai-je convaincu que tu n'es pas Sosie?
    * * *
    argūmentum, i, m. [arguo] [st1]1 [-] ce qui fait connaître, déclaration, exposition; signe, indication, indice.    - unicum fugitivi argumentum, Petr. 105: le seul signalement qui dénonçât le fugitif.    - amoris est hoc argumentum, non malignitatis, Petr. 137: c'est par là que je t'indique mon affection et non ma malignité.    - cantus, animi felicia laeti argumenta, Ov. M. 4: chants, témoignages du bonheur des coeurs joyeux.    - odoris argumenta, Plin. 12, 15, 35, 68: les caractéristiques d'une odeur. [st1]2 [-] indication d'un sujet, sujet, matière, objet, argument (d'une pièce); oeuvre, poème, fable.    - argumentum comœdiae, Plaut. Amp. 95, etc.: argument (sujet) d'une comédie.    - cf. Cic. Inv. 1, 27; Cael. 64; Quint. 5, 10, 9.    - contionis argumentum, Cic. Har. 8: thème d'une harangue.    - epistulae argumentum, Cic. Att. 10, 13, 2 [9, 4, 1]: matière d'une lettre.    - notam judici fabulam, quippe apud ipsum auctorem argumenti, peragit, Liv. 3, 44, 9: il joue jusqu'au bout sa comédie connue du juge, puisqu'il la joue devant celui précisément qui en a fourni la donnée.    - explicare argumenti exitum, Cic. Nat. 1: trouver un dénouement.    - ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis, Cic. Verr. 4, 124: il y avait sur les portes des sujets en ivoire du travail le plus accompli.    - sum argumenti conditor ipse mei, Ov. Tr. 5: je suis moi-même le sujet de mon poème. [st1]3 [-] argument, preuve, témoignage.    - hoc mihi erit argumento: cela me servira de preuve.    - mores quidem populi Romani quantum mutaverint, vel hic dies argumento erit, Liv. 39: ce jour seul suffira pour prouver combien les moeurs des Romains ont changé.    - argumenti satis est, Cic.: c'est une preuve suffisante.    - argumentis philosophorum credere, Cic. Ac. 2, 117: croire aux arguments des philosophes.    - argumenta criminis, Cic. Verr. 2, 101: preuves à l'appui d'une accusation.    - Siculorum erga te voluntatis argumenta, Cic. Verr. 2, 157: preuves des dispositions des Siciliens à ton égard.    - praetereo illud quod mihi maximo argumento ad hujus innocentiam poterat esse, Cic. Amer. 75: je laisse de côté le trait suivant qui pouvait me fournir un argument très fort en faveur de son innocence.    - quod idem maestitiam meam reprehendit, idem jocum, magno argumento est me in utroque fuisse moderatum, Cic. Phil. 2, 39: le fait qu'il me reproche en même temps ma tristesse et mon enjouement est une bonne preuve que sur les deux points j'ai gardé la mesure.    - id satis magnum argumentum esse dixisti, cur esse deos confiteremur, Cic. Nat. 1, 62: tu as dit que c'était un argument suffisant pour nous faire reconnaître l'existence des dieux.    - philosophorum exquisita quaedam argumenta, cur esset vera divinatio, collecta sunt, Cic. Div. 1, 5: on a recueilli certains arguments de choix des philosophes destinés à prouver pourquoi il y a vraiment une divination.    - vincon' argumentis, te non esse Sosiam? Plaut. Am.: t'ai-je convaincu que tu n'es pas Sosie?
    * * *
        Argumentum, argumenti, Verbale. Cic. Raison et preuve de quelque chose doubteuse, Argument, Signe, Indice, Conjecture, Motif.
    \
        Argumenta criminis alicuius. Quint. Raisons par lesquelles on prouve quelque crime avoir esté commis.
    \
        In argumentum ducere rem aliquam. Quint. Amener pour preuve.
    \
        In argumentum obiicere. Quintil. Pour preuve.
    \
        Argumentum graue. Quintil. De grand poix.
    \
        Argumentum vanum. Quintil. Vain, et de nulle efficace ou valeur.
    \
        Sine argumento maledicere alicui. Cic. Sans couleur ou raison, Sans motif et occasion.
    \
        Iudicarem antea istud plurimis argumentis. Cic. Par beaucoup de conjectures ou raisons.
    \
        Quid habuit argumenti aut rationis res quamobrem, etc. Quelle cause ou raison, etc.
    \
        Argumenta atque indicia. Cic. Signes, Argumens, Conjectures, Indices apparens.
    \
        Quae res pertenui nobis argumento indicioque patefacta est. Cic. Par bien petite conjecture et souspecon.
    \
        Argumento oculorum atque coniectura animi scrutari amplitudinem solis. Plin. Par y regarder.
    \
        Accipere argumentum certissimum. Cic. Prendre certaine enseigne de quelque chose.
    \
        Argumenta alicui rei dicere. Plaut. Dire la raison.
    \
        Satis est argumenti, nihil esse debitum Naeuio, quod, etc. Cic. C'est assez pour montrer evidemment que, etc.
    \
        Satis magno argumento esse debet, quod, etc. Cic. Ce doibt estre signe assez cler et evident que, etc.
    \
        Cui argumento adest oppidum. Plin. Pour la quelle chose confermer, il y a une ville.
    \
        Pro argumento illa procursatio Numidarum, Annibalem exercitumque castris non mouisse. Liu. Cela donna à cognoistre que, etc.
    \
        Quo argumento? Plaut. Raison pourquoy? A quoy le cognois tu?
    \
        Scire cupio quid habeat argumenti ista manumissio. Cic. Quelle couleur et raison il a d'avoir, etc.
    \
        Argumento, Ablatiuus elegans. Plin. Mares negantur anno diutius viuere: argumento, quia nulla, etc. A raison que, ou Pourtant que, etc.
    \
        Argumentum scripturae. Quintil. La matiere de quoy on escript.
    \
        Tabulae vero nouae quid habent argumenti, nisi, etc. Cic. Que contiennent elles? ou Que dient elles? Qui est la matiere, quel est l'effect des cessations generales, des obligations, si ce n'est que, etc.
    \
        Argumentum ad scribendum deest. Cic. Je ne te scay qu'escrire.
    \
        Argumenta picturae. Cic. Divises, ou Devis de peinctures.
    \
        Argumentum operis caelati, vel textilis picturae, et peripetasmatum. L'histoire d'une tapisserie, ou chose semblable. Bud.
    \
        Argumentum ingens. Chose longue à descrire. Bud. ex Virg.
    \
        Argumentum esse alicui erroris. Ouid. Cause, Occasion.

    Dictionarium latinogallicum > argumentum

  • 17 argutus

    [st1]1 [-] argūtus, a, um: a - en parl. du son pénétrant, bruyant, strident, perçant; sonore, clair, harmonieux. b - en parl. des odeurs, des saveurs pénétrant, âcre, aigre, subtil. c - pointu, fin. d - distinct, clair, explicite, significatif, expressif, détaillé. e - pénétrant, fin, ingénieux, spirituel, subtil. g - astucieux, rusé, roublard, retors.    - argutius nihil, Cic.: rien de plus ingénieux.    - argutissimae litterae, Cic.: lettres pleines de détails.    - arguti oculi, Ov.: yeux expressifs. [st1]2 [-] argūtus, a, um: part. passé de arguo.
    * * *
    [st1]1 [-] argūtus, a, um: a - en parl. du son pénétrant, bruyant, strident, perçant; sonore, clair, harmonieux. b - en parl. des odeurs, des saveurs pénétrant, âcre, aigre, subtil. c - pointu, fin. d - distinct, clair, explicite, significatif, expressif, détaillé. e - pénétrant, fin, ingénieux, spirituel, subtil. g - astucieux, rusé, roublard, retors.    - argutius nihil, Cic.: rien de plus ingénieux.    - argutissimae litterae, Cic.: lettres pleines de détails.    - arguti oculi, Ov.: yeux expressifs. [st1]2 [-] argūtus, a, um: part. passé de arguo.
    * * *
    I.
        Argutus, pen. prod. Participium. Plaut. Accusé, Reprins.
    II.
        Argutus, Adiectiuum nomen. Subtil, Ingenieux, Agu.
    \
        Acumen argutum. Horat. Esprit subtil, Ingenieuse subtilité.
    \
        Literae quam argutissimae. Cic. Qui dient tout au long et par le menu.
    \
        Manus arguta Cic. Qui faict des gestes.
    \
        Meretrix arguta. Horat. Fine et affetee.
    \
        Oculi arguti. Cic. Qui jectent beaucoup d'oeillades, Trop remuans.
    \
        Sedulitas arguta. Caelius ad Ciceronem. Trop affectee, Trop diligente et curieuse.
    \
        Argutus. Resonnant, Bruyant.
    \
        Calo argutus. Horat. Subtil.
    \
        Forum argutum. Ouid. Où on faict grand bruit.
    \
        Ilex arguta. Virgil. En laquelle les oiseaulx font grand bruit.
    \
        Serra arguta. Virgil. Qui meine bruit.
    \
        Valles argutae. Columel. Resonnantes.
    \
        Argutus. Virgil. Maigre.

    Dictionarium latinogallicum > argutus

  • 18 argutus

    argūtus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arguo), sich deutlich kundgebend, körperlich u. geistig scharf, ausgeprägt, markiert od. nuanciert, I) körperlich: a) dem Gesicht wahrnehmbar, ausdrucksvoll, lebendig, sprechend, manus, oculi, Cic.: caput equi, ausdrucksvolles, feines, Verg.: aures, lebendige (nicht steife), Pallad.: sint (boves) arguti, lebhaft, Pallad. – b) dem Gehör wahrnehmbar, helltönend, klangreich, rauschend, säuselnd, zirpend, zwitschernd, schwirrend, gellend, ilex, Verg.: nemus, von den Hirtenliedern widerhallend, Verg.: aves, Prop.: hirundo, Verg.: cicada, Mart.: serra, Verg.: pecten, Apul.: forum, lärmend, Ov.: solea, knarrend, Catull.: dolor, lauter, Prop.: u. so blanditia, Prop. – v. Musikern u. Dichtern, klangreich, ton-, gesangreich, Neaera, poëta, Hor.: Tibullus, Mart. – u. in bezug auf die Rede übh., beredt, geschwätzig, linguae, Naev. fr.: facunditas, beredter Mund, Plaut.: civis, Plaut. – c) dem Geruch od. Geschmack wahrnehmbar, scharf, durchdringend, penetrant, odor, Plin.: sapor, Mart. u. Pallad. – II) geistig: a) v. Wahrzeichen = deutlich, sprechend, bedeutsam, bedeutungsvoll, omen, Prop.: argutissima exta, Cic. – b) v. schriftl. Mitteilungen = tiefer eingehend, ins einzelne gehend, ausführlich, litterae argutissimae, Cic.: sedulitas, Cael. in Cic. ep. – c) v.
    ————
    den Verstandeskräften in ihren Äußerungen, α) im guten Sinne, sinnig, sinnreich, witzig, geistreich, tief, acumen iudicis, feiner Scharfblick (der den Nagel auf den Kopf trifft), Hor.: sententiae, Cic.: verborum ambitus, scharf markiert, fein zugespitzt, Cic.: arguti epigrammaton libelli, Mart.: poëma ita festivum... nihil ut fieri possit argutius, Cic.: dicta argutissima, Cic. – von Pers., argutus orator verbisque dulcis, Cic.: quis (Catone) in sententiis argutior? Cic.: ne viderer argutior, Plin. ep. – β) im üblen Sinne, gerieben, schlau, pfiffig, meretrix, calo, Hor.: fidelissimi et argutissimi milites, Veget. mil. – Im Wortspiel: Ps. Ecquid argutus est? ist er schlau? Ch. Malorum facinorum saepissime, d.i. (argutus est als Perf. Pass. v. arguo no. II, B genommen) er ist angeklagt worden, Plaut. Pseud. 746.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > argutus

  • 19 coarguo

    co-arguo, guī, gūtum, aber guitūrus, ere (com u. arguo); von allen Seiten im hellen Lichte zeigen, I) im allg., ganz offen darlegen, ganz deutlich verraten, ganz deutlich kundgeben, -beurkunden, ganz deutlich od. unwiderleglich erweisen, -dartun, v. Pers., errorem alcis, Cic. u. Lact. (s. Bünem. Lact. 3, 23, 8): tyrannidem Lacedaemoniorum, Nep.: perfidiam alcis, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., certum crimen multis suspicionibus (Verdachtsgründe), Cic.: satisne vobis coarguere his auctoribus dissolutam Graeciae consuetudinem videmur? Cic.: argumentum est, per quod res coarguitur certioribus argumentis et magis firmā suspicione (durch festere Begründung des Verdachts), Cornif. rhet. – m. folg. Acc. u. Infin., Caesar defensionem eius nullam posse excusationem eius imprudentiae recipere coarguit, Auct. b. Alex.: hoc falsum esse pluribus coarguitur, läßt sich ausführlich klarlegen, Quint. – v. Lebl., sin autem fuga laboris desidiam, repudiatio supplicum superbiam... coarguit, Cic.: leni motus (lucus) ab austro... domini coarguit aures, Ov. – II) prägn.: A) als falsch ganz offen darlegen, a) eine Sache als ganz falsch-, als ganz irrtümlich-, als ganz unhaltbar-, als ganz verwerflich erweisen od. dartun, id quidem coarguere nihil attinere ratus, Liv.: v. lebl. Subjj., quam (legem) aut usus coarguit, aut status aliquis rei
    ————
    publicae inutilem fecit, Liv.: quod fici coarguunt, Plin. – b) eine Pers. des Irrtums völlig zeihen, - überführen, völlig widerlegen, alqm historiae coarguunt, Sen.: quo (decreto) maxime et refelli et coargui potest, Liv. – B) als schuldig dartun, erweisen: a) eine Pers. einer Schuld unwiderleglich zeihen, -bezichtigen, überführen (Ggstz. defendere), alqm, Cic.: alqm coram, Liv. – v. lebl. Subjj., reliquum est, ut iam illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec eadem coarguat, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., Lentulum dissimulantem coarguunt sermonibus, quos habere solitus erat, Sall.: criminibus coarguitur, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., omnibus in rebus coarguitur a me, convincitur a testibus, urgetur confessione suā, Cic. – m. Ang. wessen? man jmd. bezichtigt, im Genet., alqm avaritiae, Cic.: alqm commutati indicii, Cic.: alqm facinoris, Tac. – b) eine Sache als strafbar rügen, vitia aperte c., Quint. 2, 6, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coarguo

  • 20 argumentum

    argūmentum, ī n. [ arguo ]
    1) повесть, рассказ
    a. est ficta res, quae tamen fieri potuit C — повесть есть нечто вымышленное, но в то же время возможное
    2) предмет, содержание, тема (fabulae Ter; tragoediae T; epistulae C; libri Su)
    3) сценический показ, театральная пьеса, спектакль
    a. plura significat, nam et fabulae ad actum scaenarum compositae argumenta dicuntur; quo appāret, omnem ad scribendum destinatam materiam ita appellari Q — слово «argumentum» означает многое, ибо «argumenta» называются и театральные пьесы; отсюда видно, что так именуется любая тема, развиваемая в письменной форме
    4) изображение, картина (sc. Parrhasii Su)
    5) наглядное доказательство, фактическое основание, довод
    a. est ratio, quae, quod est du bium, per id, quod dubium non est, confirmat Q «argumentum» — есть основание, подтверждающее сомнительное несомненным
    6) знак, признак ( compositae mentis Sen)
    7) правдивость, истина, внутренняя убедительность, основание
    sine argumento esse C — быть неубедительным, нереальным
    8) филос. заключение, умозаключение, силлогизм ( argumenta concludere C)

    Латинско-русский словарь > argumentum

См. также в других словарях:

  • Late medieval philosophy, 1350–1500 — Zénon Kaluza INTRODUCTION No fact in philosophical or other history underlies the commonlymade division of fourteenth century philosophy around the year 1350, except perhaps the Black Death of 1348–9, which overcame the Oxford masters and… …   History of philosophy

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Proto-Indo-European to Dacian sound changes — NOTE: all html boxes in this article need to be replaced by another format. The Dacian language was a Satem Indo European Language.hort vowelsPIE has the short vowels e, o. The existence of the PIE short vowel a is disputed.The origin of the Late …   Wikipedia

  • Список праиндоевропейских корней — Для улучшения этой статьи желательно?: Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное …   Википедия

  • аргумент — Латинское – argumentum (доказательство). В русском языке слово появилось в обиходе с начала XVIII в., а с более раннего времени – с XVI в. – известно на Украине. Слово аргумент было заимствовано русским языком, вероятно, через украинский из… …   Этимологический словарь русского языка Семенова

  • subtilité — [ syptilite ] n. f. • subtiliteit 1190 ; réfect. de soutilleté, sutilitet v. 1119; lat. subtilitas, de subtilis → subtil A ♦ La subtilité. 1 ♦ (Abstrait) Caractère d une personne subtile; aptitude à penser, à parler ou à agir avec finesse et… …   Encyclopédie Universelle

  • ԱԿՆՅԱՆԴԻՄԱՆ — ( ) NBH 1 0027 Chronological Sequence: Early classical, 12c նխ. Նոյն ընդ վ. ἑξ ἑναντίας coram, in conspectu *Ակնյանդիման նեղչաց իմոց. Սղ. ՟Ի՟Բ. 5: Իսկ Սղ. ՟Ճ՟Խ. 5. *Ակնյանդիման արասցէʼʼ, կամ *Յանդիման արասցէʼʼ. իմա՛, յանդիմանել. կշտամբել. ἑλέγχω… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԱՊԱԳՈՎԵՄ — (եցի.) NBH 1 0268 Chronological Sequence: Early classical, 6c ն. καταγινώσκω arguo, condemno, reprehendo, οὑκ ἁποδέχομαι non admitto Դսրովել. ընդ վայր հարկանել. պարսաւել. ստգտանել. *Բուռն հարից ապագովել զսա ըստ կարի: Ապագովել ʼի բնաւ մասանց. Պիտ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԸՍՏԳՏԱՆԵՄ — (գտի, ըստգիւտ, գտեա՛.) NBH 1 0787 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 10c, 12c, 13c ն. καταγινώσκω (որ է ըստգիտել, ստորաճանաչել, կամ ընդդէմ ճանաչել.) reprehendo, arguo, decerno adversus aliquem, condemno, accuso, incuso գրի նովին հնչմամբ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԽԱՆԴ — (ի, ից, եւ ոյ.) NBH 1 0920 Chronological Sequence: Early classical, 8c, 9c, 12c, 13c, 14c գ. (լծ. խանձումն). Եռանդն. վառումն. իղձ. մանաւանդ Կղկաթումն եւ անձուկ սրտի ʼի գթոյ եւ ʼի սիրոյ, եւ բորբոք նախանձայուզութեան կամ փութոյ, քինու, եւ այլոց կրից …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԽԾԲԾԵՄ — (եցի.) NBH 1 0947 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 12c ն. συλλογίζομαι ratiocinor πολυπραγμονέω curiose inquiro καταγινώσκω , μέμφομαι arguo, reprehendo, accuso ἑπιλαμβάνομαι corripio. Խծբիծս որոնել, եւ ջանալ գտնել. մանր կրկտել առ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»