-
41 καλαμευτής
-
42 καθ-άπτω
καθ-άπτω, anknüpfen; τὴν μὲν βρόχῳ μιτώδει σινδόνος καϑημμένην κατείδομεν, aufgeknüpft, Soph. Ant. 1207; καϑῆψεν ὤμοις τοῖς ἐμοῖς Ἐρινύων ὑφαντὸν ἀμφίβληστρον, er schlang um meine Schultern das Netz, Trach. 1040; δρυῒ καϑῆψεν ἔντεα Diosc. 13 (VII, 430); in Prosa, καϑάπτων τοὺς περιδρόμους ἐπὶ τὴν γῆν Xen. Cyn. 6, 9; τὰς πρώρας εἰς ἀκίνητον Pol. 8, 8, 3; – anlegen, anziehen, im med., σκευῇ πρεπόντως σῶμ' ἐμὸν καϑάψομαι Eur. Rhes. 202; μίτραις κῶλα καϑαψάμενος Archi. 24 (IX, 19); übertr., καϑηψάμην τυραννίδος Sol. bei Plut. Sol. 14; so adj. verb., ϑύρσοισι καὶ νεβρῶν δοραῖς καϑαπτός Eur. bei Ar. Ran. 1212, was Suid. ἐνδεδυμένος erkl. – Aber καϑαπτὸν ὄργανον ist ein Instrument, das durch Berührung gespielt, geschlagen wird, Ath. IV, 174 c. – Im N. T. = Vorigem; τόξου καϑάψαι Poll. 1, 164. – Auch intr., εἴς τι, bis wohin reichen, Arist. H. A. 3, 4.
-
43 γλυφίς
γλυφίς, ίδος, ἡ, 1) die Kerbe, der Einschnitt unten am Pfeil, womit er auf der Sehne aufliegt; Hom. zweimal, γλυφίδας, plural. Homerisch anstatt des singul., Iliad. 4, 122 Odyss. 21, 419; – Her. 8, 122; sp. D.; Themist.; der Pfeil selbst, Eur. Or. 274; Archi. 1 (V, 58). – 2) = γλύφανον, καλάμων, Federmesser, Phil. Th. 17 u. Paul. Sil. 50 (VI, 62. 64). – Bei Ap. Rh. 2, 218 der Triglyph an der dor. Säule.
-
44 κλοιός
κλοιός, ὁ, bei Eust. u. a. Sp. mit dem heterogenen Plur. τὰ κλοιά, att. κλῳός, Ar. Vesp. 897 u. Eur. ( κλείω), Halsband für Hunde; ὥςπερ τοὺς δάκνοντας κύνας κλοιῷ δήσαντες Xen. Hell. 2, 4, 41; κυνοῦχος Philp. 8 (VI, 107); – Halseisen für Menschen, δεδεμένος καὶ τὼ χεῖρε καὶ τὸν τράχηλον ἐν κλοιῷ Xen. Hell. 3, 3, 11; Eupol. Ath. VI, 237 a; – vom Pferde κλοιῷ δειρὴν πεπεδημένος Archi. 24 (IX, 19); – übertr., Plut. de Her. mal. 2; – auch χρύσεος, als Schmuck, ein goldenes Halsband, Eur. Cycl. 183.
-
45 εὔ-στοχος
εὔ-στοχος, glücklich im Treffen, das Ziel gut treffend, ὅσοι δὲ τόξοις χεῖρ' ἔχουσιν εὔστοχον Eur. Herc. Für. 195; λόγχαις ἀκοντιστῆρες εὐστοχώτατοι Phoen. 140; πέτρος Hel. 76; sp. D., λίνα, ἄρκυς, sicher fangend, Archi. 8. 9 (VI, 179. 181 ); ἄγρη, glückliche Jagd, Opp. H. 3, 280; auch εὐχαί, Ep. ad. 463 (IX, 158); εὐστοχώτατον ἀκόντιον Xen. Equ. 12, 14; τὴν πρώτην πληγὴν εὔστοχον γίγνεσϑαι Pol. 6, 25, 9; τὴν τοξικήν Luc. navig. 33. – Uebertr., glücklich errathend, das Wahre treffend, scharfsinnig, ϑεῖόν τι καὶ εὔστοχον ἔνεστι καὶ τοῖς κακοῖς Plat. Legg. XII, 950 b; εὐστοχώτατος ἐν ταῖς ἀπαντήσεσι τῶν λόγων D. L. 6, 74; ἐπελϑεῖν εὔστοχος, ἀναχωρῆσαι καίριος, den rechten Zeitpunkt treffend, D. Cass. 77, 6. – Adv. εὐστόχως, z. B. βάλλειν, Xen. Cyr. 1, 4, 8; eben so εὔστοχα τοξεύειν, Luc. Nigr. 36, vgl. 35, εὐστόχως ἐνεχϑείς; übertr., ἣν δὴ διάϑεσιν καὶ ϑεοῦ – εὐστόχως πάντες προςαγορεύομεν, das Richtige treffend, richtig, Plat. Legg. VII, 792 d, wie εἰπεῖν πρός τι, d. i. treffend, Plut. Phoc. 17; προκατειληφέναι τὰς εὐκαιρίας Pol. 2, 65, 11.
-
46 εὔ-ταρσος
-
47 εὔ-βροχον
-
48 εὔ-κεντρον
εὔ-κεντρον, βέλος, wohlgespitzt, Archi. 21 (IX, 339).
-
49 εὔ-θροος
-
50 εἰρο-χαρής
εἰρο-χαρής, τάλαρος, sich der Wolle freuend, Archi. 11 (VI, 39).
-
51 εἰν-αλί-φοιτος
εἰν-αλί-φοιτος, im Meere wandelnd, sich bewegend, λίνα Archi. 7 (VI, 16).
-
52 γῡρο-δρόμος
γῡρο-δρόμος, πέτρος, im Kreise umlaufend, Archi. 25 (IX, 20).
-
53 κῡματο-πλήξ
κῡματο-πλήξ, ῆγος, von Wellen geschlagen, ἀκτὰ κυμ. κλονεῖται Soph. O. C. 1243; σκόπελος Archi. 16 (X, 7); Archestr. bei Ath. VII, 300 e, vgl. VIII, 358 b, ἰχϑ ῦς, wo früher κυματοπληγεῖς stand.
-
54 βαρύς
βαρύς, εῖα, ύ, 1) schwer von Gewicht, lastend, καὶ γεώδης Plat. Phaed. 81 a. Ggstz κοῠφος Phil. 14 d u. öfter; von Schwerbewaffneten, βαρύτερος ὁπλίτης Legg. VIII, 833 b; τὸ βαρύτατον τοῦ στρατεύματος Xen. Cyr. 5, 3, 37, die ϑωρακοφόροι; τὰ βαρέα τῶν ὅπλων, = ὁπλῖται, Pol. 1, 76 u. öfter; βαρεῖα δύναμις Plut. Marc. 6; τὰ ἐν βαρέσιν ὅπλοις D. Sic. 19, 19. Aber ἀνὴρ βαρύς Nic. Al. 401 ein starker Mann; s. nachher χεῖρες. – 2) vom Tone u. von der Stimme, stark, heftig, tief, φϑόγγον Od. 9, 257; oft bei Plat. u. Folgenden; Gegensatz ὀξύς Conv. 187 b; Phil. 26 b; βαρυτάτη χορδή, die tiefste Saite, Phaedr. 268 d. Vgl. βαρὺ βρύχημα λέοντος Archi. 27 ( App. 94); αὐλὸς ἐνυαλίου Tymn. 1 (VI, 151); βαρὺ μυκᾶν u. βαρὺς ἀκοῆς ψόφος, von den Pauken, Diosc. 11 (VI, 220). Bei den Gramm. βαρεῖα, sc. προσῳδία, accentus gravis; so schon Plat. συλλαβή Crat. 399 b. – 3) schwer von etwas belastet, σὺν γήρᾳ Soph. O. R. 637; ἐν γήρᾳ Ai. 996; ὑπὸ γήρως Ael. V. H. 9, 1; vgl. Theocr. 24, 100; νόσῳ Soph. Tr. 234; βάσις 962; so bes. Sp., ὑπὸ μέϑης Plut.; ἐκ τοῖν σκελοῖν Luc. Tim. 26. Von Speisen, schwer zu verdauen, Ath. III, 116 e; vgl. Xen. Cyn. 7, 4. Uebertr. – 4) wie χεὶρ βαρεῖα, Il. 1, 219, zunächst die starke, kräftige Hand ist, so οὔ τις σοὶ βαρείας χεῖρας ἐποίσει 1, 89 schwer, feindselig; so oft im üblen Sinne, lästig, beschwerlich, ἄτη 2, 111; ἔρις 20, 55; κακότης 10, 71; ὀδύναι 5, 417; ϑανάτοιο βαρείας κῆρας Iliad. 21, 548; κλῶϑες, Parzen, Od. 7, 197; vgl. βαρὺ στενάχειν Odyss. 8, 95, βαρέα στενάχειν 10, 76. So Pind. πένϑος Ol. 2, 75; δουλία P. 1. 75; νεῖκος N. 6, 52; νόσος P. 5, 63; Soph. Phil. 1314; Tragg. τύχαι, Aesch. Spt. 314; συμφορά Pers. 1001; Soph. Tr. 743; χολὴ δαίμονος Aesch. Ag. 1660; Ζηνὸς κότος 342; μῆνις Soph. O. C. 1330; ὀργή Phil. 368; ϑυμός Theocr. 1, 96; φάτις Soph. Phil. 1034 u. sonst; sp. D., z. B. ἡλίου ϑάλπος Diosc. 12 (VI, 290); νόημα Damaget. 5 (VII, 9). Prosa, ὀδμή Her. 6, 119; ζημία, ἔχϑραι Plat. Legg. XI, 926 d 935 a; βαρὺς εἶναι τοῖς συνοῠσι, beschwerlich, Theaet. 210 c; Folgde; βαρὺ τὸ χωρίον Xen. Mem. 3, 6, 12; πόλεμος Dem. 18, 241; πρόςταγμα Pol. 1, 31. Dah. βαρέως φέρειν, moleste ferre. συμφοράς Plat. Menex. 248 c; βαρύτατα φέρειν Crit. 43 c, sich gekränkt fühlen; Sp.; βαρέως ἀκούειν. ungern hören, Xen. An. 2, 1, 9; βαρέως ἔχω πρός τι, etwas ist mir unangenehm, Arist. pol. 5, 8, 11. Seltener – 5) bes. Sp., viel vermögend, einflußreich, mächtig, βαρεῖς καὶ φοβεροὶ γείτονες Pol. 1, 10; δύναμις πολυτελὴς καὶ β. 2, 23; χείρ, πόλις u. ä., D. Sic.
-
55 δρύοχος
δρύοχος, ὁ, wörtlich »der Eichenhalter«, » Baumhalter«, » Holzhalter«, vgl. ἡνίοχος, αἰγίοχος, γαιήοχος. Bei Homer δρύοχος einmal, Odyss. 19, 574, wo es heißt, Odysseus habe zwölf Beile aufgestellt, um einen Pfeil durchzuschießen, δρυόχους ὥς; wahrscheinlich sind Blöcke oder Stützen gemeint, welche beim Bau eines Schiffes als Unterlagen dienten, um den Kiel und die Rippen des Schiffes in fester Lage zu erhalten; doch gab es auch andere Erklärungen; vgl. Eustath. p. 1878, 62 Scholl. u. Apollon. Lex. Hom. p. 60. 23. Der Vergleichungspunkt ist jedenfalls das Aufstellen ganz gleicher Gegenstände in ganz grader Linie. – Folgende: 1) Stützen des Schiffes beim Baue desselben, Tim. lex. Plat. στηρίγματα τῆς πηγνυμένης νηός; vgl. Ath. V, 209 c; Poll. 1, 85 führt als Theil des Schiffes δρύοχον an; VLL. haben aus der homer. Stelle die δρύοχοι zu Aexten gemacht; Plat. Tim. 81 b καινὰ τὰ τρίγωνα οἷον ἐκ δρυόχων, von Grund aus; Ar. Th. 52 δρυόχους τιϑέναι δράματος ἀρχάς, den Grundzu einem Drama legen, es anfangen; ἐκ τῶν δρυόχων ναυπηγεῖσϑαι σκάφη, von Grund aus neu bauen, Pol. 1, 38, 5: Ap. Rh. 1, 723. – Dah. sprichw. ἅλις τῶν δρυόχων, Paroem. App. 1, 15, vgl. Schol. Ar. Th. 52, von denen, die oft anfangen zu reden und nicht zu Ende kommen. – 2) bei Archi. 7 (VI, 16) sind δρύοχ οι Waldungen, wofür Eur. El. 1164 τὰ δρύοχα sagt.
-
56 δράκων
δράκων, οντος, ὁ, die Schlange, der Drache; nach der richtigen Etymologie der Alten von δέρκομαι, wegen des glänzenden Blickes, dgl. δορκάς u. ὄφις von Wurzel ὀπ-. Der δράκων spielt in den Griech. Sagen eine Rolle wie der Lindwurm oder der Drache in den Deutschen; ob ein solches Fabelthier gemeint sei oder eine gewöhnliche Schlange, läßt sich bei den Griech. Schriftstellern nicht überall unterscheiden. Homer: Iliad. 3, 33. 12, 202. 220. 22, 93; ein δράκων als μέγα σῆμα oder τέρας μέγα Iliad. 2, 308; ein δράκων Hintertheil der Chimära Iliad. 6, 181; Proteus verwandelt sich in einen Drachen Odyss. 4, 457; Drachengebilde als Zierrattz auf einem Panzer Iliad. 11, 26; ein Drache mit drei Köpfen als Zierrath auf dem Riemen eines Schildes gebildet Iliad. 11, 39. – Tragg. bes. von der Lernäischen Schlange u. dem Drachen Python, den Apollo erlegte. – Auch als Feldzeichen, Luc. conscr. hist. 29; als Zierrath am Brustharnisch Posidipp. com. bei Ath. IX, 376 f; schlangenförmig gearbeitete Arm- u. Halsbänder, οἱ περὶ καρποῖς καὶ βραχίοσι δράκοντες Luc. amor. 41; vgl. Antp. Sid. 21; Archi. 5 (VI, 206. 207). – Einen Fisch dieses Namens erwähnt Arist. H. A. 8, 13; Ath. VII, 287 b.
-
57 βι-αρκής
βι-αρκής, ές, hinlänglichen Lebensunterhalt gewährend, λινοστασίη Archi. 8 (VI, 179); Nonn.
-
58 νεκυ-ηγός
νεκυ-ηγός, = νεκραγωγός, Archi. 34 (VII, 68).
-
59 μελεδήμων
μελεδήμων, ον, sorgend, besorgend; δόμων φύλαξ, Antp. Sid. 88 (VII, 425); πολυσπαϑέων μελεδήμονα κερκίδα πέπλων, Archi. 1 (VI, 39); auch ἀγαϑῶν μελεδήμονες ἔργων, Empedocl. ep. (IX, 569).
-
60 μελάμ-πτερος
μελάμ-πτερος, schwarzflügelig, schwarzgefiedert, Archi. 21 (IX, 339 steht getrennt μέλαν πτερόν).
См. также в других словарях:
archi — archi … Dictionnaire des rimes
Archi — Saltar a navegación, búsqueda Archi Escudo … Wikipedia Español
Archi — Administration Pays Italie … Wikipédia en Français
Archi — may refer to: *Archi, Italy, a town in the Abruzzo region of Italy. *Archi (Old Testament), a city near Bethel *Archi (Russia), a village in southern Dagestan, Russia. **Archi people, the inhabitants of the Russian village. **Archi language,… … Wikipedia
Archi- — Ar chi [L., archi , Gr. archi , a prefix which is from the same root as a rchein to be first, to begin; archh the first place, beginning; archo s chief. Cf. AS. arce , erce , OHG. erzi , G. erz .] A prefix signifying chief, arch; as, architect,… … The Collaborative International Dictionary of English
Archi — bezeichnet: Archi (Abruzzen), eine Stadt in den italienischen Abruzzen Archi (Getränk), das mongolische Nationalgetränk die Gesamtheit der Streichinstrumente im Orchester Diese Seite ist eine Begriffsk … Deutsch Wikipedia
archi — ARCHI. Mot emprunté du Grec, que l on joint à d autres dans le style familier, pour marquer un grand excès dans la chose dont on parle. Ainsi on dit, Archi fou, Archi vilain, etc. pour dire, Un homme extrêmement fou, un homme extrêmement avare … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
archí — (del sup. turco «harççi», encargado del gasto, del ár. «h̲arğ», con el sufijo de nombre de oficio) m. Sargento de los jenízaros (soldados de la guardia del emperador turco). * * * archí. (Del turco harç, gastos, y este del ár. clás. ẖarǧ). m.… … Enciclopedia Universal
archi — árchi adv. Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic ARCHI v. arhi . Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DN … Dicționar Român
Archi... — Archi... (gr., vor Vocalen auch Arch...), Vorsylbe, welche den Ersten, Obersten, Höchsten der Zeit u. dem Range nach, vorzüglich bei Titeln bezeichnet; vgl. Erz...; z.B. Archiatros (Leibarzt), Archiepiskopos (Erzbischof); Archiabbas, Erzaht, der… … Pierer's Universal-Lexikon
Archi — (vor Vokalen, besonders vor i und y, auch bloß Arch), eine aus dem Griechischen stammende Vorsilbe vieler Wörter, die zunächst bei Titeln einen höhern Grad der Würde oder Gewalt bezeichnet und unserm daraus im Mittelalter entstandenen Erz , z. B … Meyers Großes Konversations-Lexikon