-
1 afflare
afflare vt lett 1) вдыхать 2) вдохновлять -
2 afflare
-
3 afflare
-
4 afflare
гл.поэт. веять, дуть -
5 afflo
afflare, afflavi, afflatus Vblow/breathe (on/towards); inspire, infuse; waft; graze; breathe poison on -
6 Вдохновлять
- afflare; inspirare; -
7 afflo
adflo (afflo), āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - souffler sur, souffler vers, s'exhaler, se répandre. [st2]2 - tr. - envoyer en soufflant, communiquer en soufflant, exhaler. [st2]3 [-] toucher de son souffle; atteindre de son influence, inspirer.* * *adflo (afflo), āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - souffler sur, souffler vers, s'exhaler, se répandre. [st2]2 - tr. - envoyer en soufflant, communiquer en soufflant, exhaler. [st2]3 [-] toucher de son souffle; atteindre de son influence, inspirer.* * *Afflo, afflas, afflare. Souffler contre, ou vers quelque chose.\A serpentibus afflari. Columel. Estre halené des serpents.\Afflari incendio. Liu. Estre un peu grillé, et atteins de la flambe du feu.\Afflantur odores efloribus. Cic. Les fleurs rendent et jectent bonnes odeurs.\Vineta afflantur Noto maligno. Stat. Les vignes sont frappees de mauvais vent ou atteintes.\Ore alicuius afflari. Ouid. Estre touché du vent ou haleine sortant de la bouche de quelcun.\Afflare, pro Flatu implere. Oui. Emplir de vent en soufflant.\Rumoris nescio quid afflauerat. Sub. ME. Cic. Quelque bruit m'avoit soufflé aux oreilles.\Afflare alicui, pro Fauere. Tibul. Foelix, cui placidus leniter afflat Amor. A qui il porte ou donne faveur.\Sperat sibi auram posse aliquam afflari in hoc crimine. Cic. Il espere que quelcun luy favorisera en ce crime.\Afflare alicui aliquid mali. Author ad Heren. Infecter quelcun de son haleine, Luy halener quelque mal.\Afflare aliquem fulmine. Plin. iunior. Atteindre et toucher du fouldre.\Ignibus afflari. Ouid. Estre atteint de la flambe du feu.\Afflari diuino spiritu. Cic. Estre inspiré de l'esprit divin, Estre inspiré de Dieu.\Afflari sydere. Plin. Quand un jeune arbre, ou autre chose meurt de seicheresse és jours caniculaires. C'est aussi quand un membre total devient corrompu, mort, sec et inutile.\Peste afflatus. Sillius. Atteint et infecté de peste.\Sole afflatus. Claudian. Atteint du soleil. -
8 afflo
af-flo (ad-flo), āvī, ātum, āre, I) zu-, entgegen-, anwehen, A) eig.: a) intr. v. Winde, ne in eas partes spectet villa, ex quibus ventus afflare soleat, Varr.: v. der Kälte, afflabat acrior frigoris vis, Liv.: v. Duft, entgegenduften, afflabunt tibi non Arabum de gramine odores, Prop.: u. medial, odores, qui afflarentur e floribus, Cic. – b) tr. v. Feuer, calidum membris afflare vaporem, Gluthitze anhauchen, Lucr. – B) übtr.: a) intr. entgegenwehen (wie der Wind, der die Segel schwellt) = günstig sein, felix, cui placidus leniter afflat amor, Tibull.: afflante fortunā, Quint. – b) tr.: α) zuwehen = zubringen, zutragen, sperat sibi auram posse aliquam afflari voluntatis dissensionisque eorum, qui etc., Cic.: rumoris nescio quid afflaverat commissione Graecorum frequentiam non fuisse, Cic. – β) anhauchen, eingeben, (unvermerkt) mitteilen, ubi indomitis gregibus Venus afflat amores, Tibull.: (genetrix) laetos oculis afflarat honores, hatte heitere Würde den Augen angehaucht, Verg.: u. vom Gifthauche des Neides, si quem reperiat, cui aliquid mali faucibus afflare possit, Cornif. rhet. – II) anwehen, anblasen, anhauchen (= wehend-, hauchend berühren), tr. u. intr., A) eig., v. Winde, v. der Luft, terga tantum afflante vento, Liv.: afflatus aurā (Zugluft), Suet.: v. Atem, Hauch, taurorum afflari ore, Ov.: a serpentibus afflari, Col.: si serpens afflavit, Sen.: velut illis (Dat.) Canidia afflasset, jene (die Speisen) durch ihren Hauch vergiftet hätte, Hor.: v. Atem der Sonnenrosse (= Morgenluft), nosque ubi primus equis Oriens afflavit anhelis, Verg.: v. Blitz (s. Barth Stat. Theb. 2, 85), tribus modis urit (fulmen), aut afflat (versengt) et levi iniuriā laedit aut comburit (verbrennt) aut accendit (setzt in Flammen), Sen. nat. qu. 2, 40, 4: imbre orto fulmen decidens hostiam et victimarium sacrificanti afflavit, traf, Spart. Hadr. 14, 3: me divum pater fulminis afflavit ventis, mit anwehendem Strahle gerührt, Verg.: u. so fulminis telis od. fulminum ignibus afflari, vom Blitzstrahl berührt (versengt) werden, Ov.: v. Feuer u.v. der Hitze übh., saucii afflatique incendio, von der Glut versengt, Liv.: afflari sidere = siderari (w.s.), Plin.; vgl. loquacitas animos iuvenum... pestilenti quodam sidere afflavit, Petr. – B) übtr., jmd. anhauchen = jmd. (mit Begeisterung, Jugend usw.) erfüllen, afflata est numine quando iam propiore dei, da vom mächtigen Hauch des nahenden Gottes jetzt mit Begeisterung sie erfüllt ward, Verg. – te... Gratia afflavit, Claud.: Romam meliore iuventā, ihr Jugend verleihen, Claud. – Romam regius terror afflabat, befiel Furcht vor dem Könige, Flor.
-
9 afflo
af-flo (ad-flo), āvī, ātum, āre, I) zu-, entgegen-, anwehen, A) eig.: a) intr. v. Winde, ne in eas partes spectet villa, ex quibus ventus afflare soleat, Varr.: v. der Kälte, afflabat acrior frigoris vis, Liv.: v. Duft, entgegenduften, afflabunt tibi non Arabum de gramine odores, Prop.: u. medial, odores, qui afflarentur e floribus, Cic. – b) tr. v. Feuer, calidum membris afflare vaporem, Gluthitze anhauchen, Lucr. – B) übtr.: a) intr. entgegenwehen (wie der Wind, der die Segel schwellt) = günstig sein, felix, cui placidus leniter afflat amor, Tibull.: afflante fortunā, Quint. – b) tr.: α) zuwehen = zubringen, zutragen, sperat sibi auram posse aliquam afflari voluntatis dissensionisque eorum, qui etc., Cic.: rumoris nescio quid afflaverat commissione Graecorum frequentiam non fuisse, Cic. – β) anhauchen, eingeben, (unvermerkt) mitteilen, ubi indomitis gregibus Venus afflat amores, Tibull.: (genetrix) laetos oculis afflarat honores, hatte heitere Würde den Augen angehaucht, Verg.: u. vom Gifthauche des Neides, si quem reperiat, cui aliquid mali faucibus afflare possit, Cornif. rhet. – II) anwehen, anblasen, anhauchen (= wehend-, hauchend berühren), tr. u. intr., A) eig., v. Winde, v. der Luft, terga tantum afflante vento, Liv.: afflatus aurā (Zugluft), Suet.: v. Atem, Hauch, taurorum afflari ore, Ov.: a serpentibus afflari, Col.: si serpens afflavit,————Sen.: velut illis (Dat.) Canidia afflasset, jene (die Speisen) durch ihren Hauch vergiftet hätte, Hor.: v. Atem der Sonnenrosse (= Morgenluft), nosque ubi primus equis Oriens afflavit anhelis, Verg.: v. Blitz (s. Barth Stat. Theb. 2, 85), tribus modis urit (fulmen), aut afflat (versengt) et levi iniuriā laedit aut comburit (verbrennt) aut accendit (setzt in Flammen), Sen. nat. qu. 2, 40, 4: imbre orto fulmen decidens hostiam et victimarium sacrificanti afflavit, traf, Spart. Hadr. 14, 3: me divum pater fulminis afflavit ventis, mit anwehendem Strahle gerührt, Verg.: u. so fulminis telis od. fulminum ignibus afflari, vom Blitzstrahl berührt (versengt) werden, Ov.: v. Feuer u.v. der Hitze übh., saucii afflatique incendio, von der Glut versengt, Liv.: afflari sidere = siderari (w.s.), Plin.; vgl. loquacitas animos iuvenum... pestilenti quodam sidere afflavit, Petr. – B) übtr., jmd. anhauchen = jmd. (mit Begeisterung, Jugend usw.) erfüllen, afflata est numine quando iam propiore dei, da vom mächtigen Hauch des nahenden Gottes jetzt mit Begeisterung sie erfüllt ward, Verg. – te... Gratia afflavit, Claud.: Romam meliore iuventā, ihr Jugend verleihen, Claud. – Romam regius terror afflabat, befiel Furcht vor dem Könige, Flor. -
10 androhen
androhen, minari. comminari. minitari. – denuntiare (drohend erklären). – Androhung, die, comminatio. – denuntiatio (drohende Erklärung). – unter A. von Gefängnis- und Todesstrafe, cum vinculorum minis mortisque. – andrücken, apprimere alqd ad alqd od. alqd alci rei. – anduften, jmd., afflare alci. – die Blumen duften uns an, odores afflantur e floribus.
-
11 anhauchen
anhauchen, aspirare ad alqm (den Hauch an jmd. bringen). – afflare (sowohl den Hauch an jmd. od. etwas wehen, alqm od. alci, als auch jmdm. etwas zuhauchen, alqd alci u. spiritu alqd).
-
12 anwehen
anwehen, afflare alqm od. alqd. – Anwehen, das, afflatus.
-
13 blasen
blasen, I) v. intr.: 1) v. Wind, wehen: flare (z. B. ab Epiro). – aus Norden b., a septemtrionibus oriri: in den Rücken b., tergum afflare. – 2) die eingezogene Luft durch eine enge Öffnung des Mundes mit Heftigkeit ausstoßen: flare. – ins Feuer b., ignem conflare. – 3) durch Blasen beliebige Töne auf einem Blasinstrumente hervorbringen: a) übh.: canere od, cantare (mit Abl. worauf? z. B. tibiā od. tibiis). – b) in eng. Bed., bei den Soldaten durch Blasen das Zeichen zu etwas geben: α) v. Pers.: classicum canere (übh. ein Signal geben). – zum Rückzug b., receptui canere; dare signum receptui: zum Aufbruch b., vasa conclamare: zum Abzug b., classico signum profectionis dare: es wird geblasen, classicum od. signum canit. – β) von den Instrumenten selbst: canere (z. B. die Trompeten u. Hörner bliesen, tubae cornuaque cecinerunt). – c) Sprichw., mit jmd. in ein Horn b., d. i. mit ihm einverstanden sein, cum alqo conspirare od. consentire. – II) v. tr.: 1) durch Blasen verfertigen: flatu figurare (z. B. vitrum). – spiritu formare (z. B. vitrum in habitus plurimos). – 2) durch Blasen mitteilen: inflare (z. B. aquam in alcis os). – Uneig., jmdm. etwas ins Ohr b., insusurrare alci ad aurem. – 3) durch Blasen in ein Instrument beliebige Töne hervorbringen: inflare (z. B. tibiam, bucinam). – Lärm (Alarm) b., ad arma conclamare. – Blasen, das. flatus (z. B. des Windes). – B. auf der Flöte, inflatus tibiae.
-
14 einflößen
einflößen, I) eig.: in os alcis inicere od. indere od. inserere (in jmds. Mund tun). – instillare (einträufeln, tropfenweise einfl., Milch etc.). – II) uneig.: imbuere alqm alqā re (gleichs. mit etwas tränken, gleichs. damit tränkend beibringen, Gelehrsamkeit, Meinungen; auch edlere Gemütsbewegungen, z.B. alqm admiratione). – inferre. inicere. incutere (beibringen, in jmd. hineinversetzen, Gemütsbewegungen; inc. bes. heftige, wie Furcht, Schrecken etc., aber auch Bewunderung, admirationem). – implere alqm alqā re u. (selten) alqm alcis rei (mit etw. erfüllen). – aspirare, inspirare, afflare alci alqd (gleichs. anhauchen, einhauchen, sanfte Leidenschaften, z.B. amorem).
-
15 zuduften
zuduften, I) v. tr. afflare. – II) v. intr.afflari.
-
16 zuwehen
zuwehen, afflare. – mit dem Fächer z., s. zufächeln.
-
17 веять
несов.1) ( дуть) tirare vi (a), spirare vi (a), soffiare vi (a) ( в том числе о ветре)2) ( развеваться) sventolare vi (e)3) В ( очищать зерно) vagliare vt; spulare vt* * *v1) gener. aleggiare (о ветре), asolare (о ветерке), fiatare, ventilare (зерно), ventolare (зерно), dilollare (зерно), soffieggiare, spirare, spulare (зерно), vagliare, ventare (о ветре)2) poet. afflare -
18 дуть
1) ( приводить воздух в движение) soffiare, tirare2) ( о наличии сквозняка) c'è correnteзакрой окно, а то дует — chiudi la finestra, c'è corrente
3) ( быстро бежать) correre presto, correre a tutta birra* * *несов.1) soffiare vi (a), spirare vi (a)дуют ветры — soffiano / spirano i venti
дует безл. — c'è corrente (d'aria)
2) на В soffiare vi (a)3) спец. ( выдувать) soffiare vt4) прост. ( пить) mandare giu, tracannare vt, ingollare vt5) (энергично делать что-л.) см. тж. шпаритьдуть впереди всех — pedalare / sgambettare precedendo tutti
* * *v1) gener. spifferare (о ветре), buffare, spirare, tirare (о ветре), trarre (о ветре), fiatare (о ветре), soffiare, ventare2) poet. afflare -
19 afflation
f. (lat. affatio, de afflare "souffler") рядко полъх на вятъра. -
20 Благоприятствовать
faveo, favi, fautum, favere; secundare; fovere; prosperare; annuere; addicere; afflare; aspirare; indulgere; expedire; adjuvare;Большой русско-латинский словарь Поляшева > Благоприятствовать
- 1
- 2
См. также в других словарях:
afflare — af·flà·re v.tr. OB soffiare {{line}} {{/line}} DATA: av. 1527. ETIMO: dal lat. afflāre, comp. di ad a, verso e flāre soffiare … Dizionario italiano
afla — AFLÁ, áflu, vb. I. 1. tranz. şi intranz. A lua cunoştinţă despre ceva; a căpăta informaţii, veşti, noutăţi despre ceva; a auzi o veste, o noutate etc. 2. tranz. A găsi, a descoperi (căutând sau întâmplător). 3. refl. A fi, a se găsi într un loc,… … Dicționar Român
fallar — I (Del lat. afflare, soplar, oler la pista de algo.) ► verbo transitivo DERECHO Determinar el juez la sentencia de un juicio o litigio: ■ el juez tiene que fallar la sentencia mañana. SINÓNIMO sentenciar II (Derivado de fallir.) … Enciclopedia Universal
afflation — ⇒AFFLATION, subst. fém. Néol. d aut. Souffle du vent : • Ceci ne veut pas dire, certes, que les zones venteuses n existent pas. Rien n est plus démontré que ces afflations à courants continus, et un jour la navigation aérienne, servie par les air … Encyclopédie Universelle
hallar — (Del lat. afflare, soplar hacia algo.) ► verbo transitivo 1 Encontrar, dar con una persona o una cosa que se estaba buscando o de forma casual: ■ hallé la cueva en que se escondió el fugitivo. SINÓNIMO encontrar localizar tropezar 2 Descubrir o… … Enciclopedia Universal
afflato — 1af·flà·to s.m. LE 1a. alito, soffio Sinonimi: soffio. 1b. fig., ispirazione: afflato poetico, divino 2. OB influsso | esalazione {{line}} {{/line}} DATA: 1354 nell accez. 2. ETIMO: dal lat. afflātu(m), acc. di afflatus, us, der. di afflāre… … Dizionario italiano
Afflation — Af*fla tion, n. [L. afflatus, p. p. of afflare to blow or breathe on; ad + flare to blow.] A blowing or breathing on; inspiration. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Afflatus — Af*fla tus, n. [L., fr. afflare. See {Afflation}.] 1. A breath or blast of wind. [1913 Webster] 2. A divine impartation of knowledge; supernatural impulse; inspiration. [1913 Webster] A poet writing against his genius will be like a prophet… … The Collaborative International Dictionary of English
afflatus — noun Etymology: Latin, act of blowing or breathing on, from afflare to blow on, from ad + flare to blow more at blow Date: 1660 a divine imparting of knowledge or power ; inspiration … New Collegiate Dictionary
Romance languages — Romance Geographic distribution: Originally Southern Europe and parts of Africa; now also Latin America, Canada, parts of Lebanon and much of Western Africa Linguistic classification: Indo European Italic … Wikipedia
Neapolitanisch — (Nnapulitano [ˌnnapulɪˈtaˑnə] auf Neapolitanisch und Napoletano auf Italienisch) ist ein romanischer Dialekt, wie er in der Stadt Neapel gesprochen wird (neapolitanisch: Napule, italienisch: Napoli). Das Neapolit … Deutsch Wikipedia