Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a+woman+who

  • 41 Aetoli

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetoli

  • 42 Aetolia

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetolia

  • 43 Aetolicus

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetolicus

  • 44 Aetolis

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetolis

  • 45 Aetolius

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetolius

  • 46 Aetolus

    1.
    Aetōlĭcus, a, um, adj., Ætolian:

    aper,

    the Calydonian boar, Plaut. Pers. 1, 1, 3 (cf. Ov. M. 8, 270 sqq.):

    bellum,

    Liv. 37, 6.—
    * 2.
    Aetōlis, ĭdis, f., = Aitôlis, an Ætolian woman:

    pulsā Aetolide Dejanirā,

    Ov. H. 9, 131.—
    * 3.
    Aetōlĭus, a, um, adj., poet. for Ætolicus: heros, i. e. Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 461.—
    4.
    Ae-tōlus, a, um, adj., = Aitôlos, Ætolian: arma, i. e. of Diomedes, who first reigned in Ætolia, Ov. M. 14, 528; so id. R. Am. 159; Sil. 7, 484: urbs, i. e. Arpi in Apulia, built by Diomedes, Verg. A. 11, 239; hence: Arpi Aetoli. id. ib. 10, 28: plagae, hunting-nets, with reference to Meleager and the Calydonian chase, Hor. Ep. 1, 18, 46 Schmid.— Hence, Aetōli, ōrum, m., the inhabitants of Ætolia, Paul. Capt. prol. 24 Fleck.; Liv. 37, 6; Verg. A. 11, 308.

    Lewis & Short latin dictionary > Aetolus

  • 47 cereo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > cereo

  • 48 creata

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creata

  • 49 creatus

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creatus

  • 50 Creo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > Creo

  • 51 creo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creo

  • 52 Creon

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > Creon

  • 53 ex

    ex or ē (ex always before vowels, and elsewh. more freq. than e; e. g. in Cic. Rep. e occurs 19 times, but ex 61 times, before consonants—but no rule can be given for the usage; cf., e. g., ex and e together:

    qui ex corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt,

    Cic. Rep. 6, 14. But certain expressions have almost constantly the same form, as ex parte, ex sententia, ex senatus consulto, ex lege, ex tempore, etc.; but e regione, e re nata, e vestigio, e medio, and e republica used adverbially; v. Neue, Formenl. 2, 756 sq.), praep. with abl. [kindr. with Gr. ek, ex], denotes out from the interior of a thing, in opposition to in (cf. ab and de init.), out of, from.
    I.
    In space.
    A.
    Prop.:

    interea e portu nostra navis solvitur, Ubi portu exiimus, etc.,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 54:

    quam (sphaeram) M. Marcelli avus captis Syracusis ex urbe locupletissima atque ornatissima sustulisset, cum aliud nihil ex tanta praeda domum suam deportavisset,

    Cic. Rep. 1, 14:

    influxit non tenuis quidam e Graecia rivulus in hanc urbem,

    id. ib. 2, 19:

    visam, ecquae advenerit In portum ex Epheso navis mercatoria,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 2; cf. id. ib. 3, 2, 5;

    3, 6, 32 al.: magno de flumine malim quam ex hoc fonticulo tantundem sumere,

    Hor. S. 1, 1, 56; cf.:

    nec vos de paupere mensa Dona nec e puris spernite fictilibus,

    Tib. 1, 1, 38:

    clanculum ex aedibus me edidi foras,

    Plaut. Most. 3, 2, 9; so freq. with verbs compounded with ex; also with verbs compounded with ab and de, v. abeo, abscedo, amoveo, aveho, etc.; decedo, deduco, defero, deicio, etc.—
    2.
    In a downward direction, from, down from, from off:

    ex spelunca saxum in crura ejus incidisse,

    Cic. Fat. 3, 6; cf. Liv. 35, 21:

    picis e caelo demissum flumen,

    Lucr. 6, 257:

    equestribus proeliis saepe ex equis desiliunt,

    Caes. B. G. 4, 2, 3; cf.:

    cecidisse ex equo dicitur,

    Cic. Clu. 62 fin.:

    e curru trahitur,

    id. Rep. 2, 41:

    e curru desilit,

    Ov. A. A. 1, 559 et saep., v. cado, decido, decurro, deduco, delabor, elabor, etc.—
    3.
    In an upward direction, from, above:

    collis paululum ex planitie editus,

    Caes. B. G. 2, 8, 3:

    globum terrae eminentem e mari,

    Cic. Tusc. 1, 28;

    and trop.: consilia erigendae ex tam gravi casu rei publicae,

    Liv. 6, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    To indicate the country, and, in gen., the place from or out of which any person or thing comes, from:

    ex Aethiopia est usque haec,

    Ter. Eun. 3, 2, 18:

    quod erat ex eodem municipio,

    Cic. Clu. 17, 49; cf. id. ib. 5, 11.—Freq. without a verb:

    Philocrates ex Alide,

    Plaut. Capt. 3, 2, 10:

    ex Aethiopia ancillula,

    Ter. Eun. 1, 2, 85 Ruhnk.:

    negotiator ex Africa,

    Cic. Verr. 2, 1, 5:

    Epicurei e Graecia,

    id. N. D. 1, 21, 58:

    Q. Junius ex Hispania quidam,

    Caes. B. G. 5, 27:

    ex India elephanti,

    Liv. 35, 32:

    civis Romanus e conventu Panhormitano,

    Cic. Verr. 2, 5, 54 Zumpt; cf. id. ib. 2, 5, 59 fin.:

    meretrix e proxumo,

    Plaut. As. 1, 1, 38; cf. id. Aul. 2, 4, 11:

    puer ex aula (sc. regis barbari),

    Hor. C. 1, 29, 7:

    ex spelunca saxum,

    Cic. Fat. 3, 6:

    saxum ex capitolio,

    Liv. 35, 21, 6:

    ex equo cadere,

    Cic. Clu. 32, 175; cf. id. Fat. 3, 6; Auct. B. Hisp. 15 et saep.—
    2.
    To indicate the place from which any thing is done or takes place, from, down from: ibi tum derepente ex alto in altum despexit mare, Enn. ap. Non. 518, 6 (for which:

    a summo caelo despicere,

    Ov. A. A. 2, 87; and:

    de vertice montis despicere,

    id. M. 11, 503); cf.:

    T. Labienus... ex loco superiore conspicatus, etc.,

    Caes. B. G. 2, 26, 4:

    ex qua (villa) jam audieram fremitum clientium meorum,

    Cic. Fam. 7, 18, 3:

    ex hoc ipso loco permulta contra legem eam verba fecisti,

    id. de Imp. Pomp. 17, 52; so id. ib. 8 fin.; cf.:

    judices aut e plano aut e quaesitoris tribunali admonebat,

    Suet. Tib. 33:

    ex equo, ex prora, ex puppi pugnare,

    Plin. 7, 56, 57, § 202 and 209; cf. Caes. B. G. 2, 27, 3:

    ex vinculis causam dicere,

    id. ib. 1, 4, 1; Liv. 29, 19.—Hence the adverbial expressions, ex adverso, ex diverso, ex contrario, e regione, ex parte, e vestigio, etc.; v. the words adversus, diversus, etc.—Also, ex itinere, during or on a journey, on the march, without halting, Cic. Fam. 3, 9; Sall. C. 34, 2; Liv. 35, 24; Caes. B. G. 2, 6, 1; 3, 21, 2; id. B. C. 1, 24, 4; Sall. J. 56, 3 al.; cf.

    also: ex fuga,

    during the flight, Caes. B. G. 6, 35, 6; id. B. C. 3, 95; 96 fin.; Sall. J. 54, 4 Kritz.; Liv. 6, 29; 28, 23 al.
    II.
    In time.
    A.
    From a certain point of time, i. e. immediately after, directly after, after (in this sense more freq. than ab):

    Cotta ex consulatu est profectus in Galliam,

    Cic. Brut. 92, 318; so,

    ex consulatu,

    Liv. 4, 31 Drak.; 40, 1 fin.; 22, 49; 27, 34; Vell. 2, 33, 1 al.:

    ex praetura,

    Cic. Leg. 1, 20, 53; id. Mur. 7, 15; Caes. B. C. 1, 22, 4; 1, 31, 2:

    ex dictatura,

    Liv. 10, 5 fin.:

    ex eo magistratu,

    Vell. 2, 31 et saep.; cf.:

    Agrippa ex Asia (pro consule eam provinciam annuo imperio tenuerat) Moesiae praepositus est,

    Tac. H. 3, 46 fin.:

    statim e somno lavantur,

    id. G. 22:

    tanta repente vilitas annonae ex summa inopia et caritate rei frumentariae consecuta est,

    Cic. de Imp. Pomp. 15, 44; cf. Liv. 21, 39:

    ex aliquo graviore actu personam deponere,

    Quint. 6, 2, 35:

    mulier ex partu si, etc.,

    Cels. 2, 8:

    ex magnis rupibus nactus planitiem,

    Caes. B. C. 1, 70, 3; cf.: ex maximo bello tantum otium totae insulae conciliavit, ut, etc., Nop. Timol. 3, 2; and:

    ex magna desperatione tandem saluti redditus,

    Just. 12, 10, 1 et saep.:

    ex quo obses Romae fuit,

    since he was a hostage in Rome, Liv. 40, 5 fin. —So the phrase, aliud ex alio, one thing after another:

    me quotidie aliud ex alio impedit,

    Cic. Fam. 9, 19 fin.; Cic. Leg. 1, 4, 14 (cf. also, alius, D.):

    aliam rem ex alia cogitare,

    Ter. Eun. 4, 2, 3:

    alia ex aliis iniquiora postulando,

    Liv. 4, 2.—So, too, diem ex die exspectabam, one day after another, from day to day, Cic. Att. 7, 26 fin.; cf.:

    diem ex die ducere,

    Caes. B. G. 1, 16, 5 (v. dies, I. A. b.).—
    2.
    With names of office or calling, to denote one who has completed his term of office, or has relinquished his vocation. So in class. Lat. very dub.;

    for the passage,

    Caes. B. C. 1, 46, 4, belongs more correctly under III. B. It is, however, very common in post-class. Lat., esp. in inscriptions—ex consule, ex comite, ex duce, ex equite, ex praefecto, etc.— an ex-consul, etc. (for which, without good MS. authority, the nominatives exconsul, excomes, exdux, etc., are sometimes assumed, in analogy with proconsul, and subvillicus; cf. Schneid. Gram. 1, p. 562, note, and the authors there cited):

    vir excelsus ex quaestore et ex consule Tribonianus,

    Cod. Just. 1, 17, 2, § 9; cf.:

    Pupienus et Balbinus, ambo ex consulibus,

    Capitol. Gord. 22:

    duo ante ipsam aram a Gallicano ex consulibus et Maecenate ex ducibus interempti sunt,

    id. ib.:

    mandabat Domitiano, ex comite largitionum, praefecto, ut, etc.,

    Amm. 14, 7, 9:

    Serenianus ex duce,

    id. 14, 7, 7:

    INLVSTRIS EX PRAEFECTO praeTORIO ET EX PRAEFECTO VRbis,

    Inscr. Orell. 2355 al., v. Inscr. Orell. in Indice, p. 525.—

    And of a period of life: quem si Constans Imperator olim ex adulto jamque maturum audiret, etc.,

    i. e. who had outgrown the period of youth, and was now a man, Amm. 16, 7.—
    B.
    From and after a given time, from... onward, from, since (cf. ab, II. A. 2.):

    bonus volo jam ex hoc die esse,

    Plaut. Pers. 4, 3, 10:

    itaque ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

    Cic. Quint. 5 fin.:

    nec vero usquam discedebam, nec a republica deiciebam oculos, ex eo die, quo, etc.,

    id. Phil. 1, 1:

    ex aeterno tempore,

    id. Fin. 1, 6, 17:

    ex hoc die,

    id. Rep. 1, 16:

    motum ex Metello consule civicum tractas,

    from the consulship of Metellus, Hor. C. 2, 1, 1:

    C. Pompeius Diogenes ex Kalendis Juliis cenaculum locat,

    Petr. 38, 10; so usually in forms of hiring; cf. Garaton. Cic. Phil. 2, 39, 100:

    ex ea die ad hanc diem,

    Cic. Verr. 2, 1, 12 fin.:

    memoria tenent, me ex Kalendis Januariis ad hanc horam invigilasse rei publicae,

    id. Phil. 14, 7, 20.—Esp.: ex quo (sc. tempore), since: [p. 670] octavus annus est, ex quo, etc., Tac. Agr. 33; id. A. 14, 53:

    sextus decimus dies agitur, ex quo,

    id. H. 1, 29:

    sextus mensis est, ex quo,

    Curt. 10, 6, 9; Hor. Ep. 11, 5; so,

    ex eo,

    Tac. A. 12, 7; Suet. Caes. 22:

    ex illo,

    Ov. F. 5, 670; Stat. Silv. 1, 2, 81.—
    C.
    Less freq. in specifying a future date (after which something is to be done), from, after:

    Romae vereor ne ex Kal. Jan. magni tumultus sint,

    Cic. Fam. 16, 9, 3:

    hunc judicem ex Kal. Jan. non habemus... ex Kal. Jan. non judicabunt,

    id. Verr. 1, 10:

    ex Idibus Mart.... ex Idibus Mai.,

    id. Att. 5, 21, 9.
    III.
    In other relations, and in gen. where a going out or forth, a coming or springing out of any thing is conceivable.
    A.
    With verbs of taking out, or, in gen., of taking, receiving, deriving (both physically and mentally; so of perceiving, comprehending, inquiring, learning, hoping, etc.), away from, from, out of, of:

    solem e mundo tollere videntur, qui amicitiam e vita tollunt,

    Cic. Lael. 13, 47:

    ex omni populo deligendi potestas,

    id. Agr. 2, 9, 23:

    agro ex hoste capto,

    Liv. 41, 14, 3:

    cui cum liceret majores ex otio fructus capere,

    Cic. Rep. 1, 4:

    ex populo Romano bona accipere,

    Sall. J. 102:

    majorem laetitiam ex desiderio bonorum percepimus, quam ex laetitia improborum dolorem,

    Cic. Rep. 1, 4:

    quaesierat ex me Scipio,

    id. ib. 1, 13:

    ex te requirunt,

    id. ib. 2, 38:

    de quo studeo ex te audire, quid sentias,

    id. ib. 1, 11 fin.; 1, 30; 1, 46; 2, 38; cf.:

    intellexi ex tuis litteris te ex Turannio audisse, etc.,

    id. Att. 6, 9, 3:

    ex eo cum ab ineunte ejus aetate bene speravissem,

    id. Fam. 13, 16 et saep.; cf.:

    ex aliqua re aliquid nominare,

    id. N. D. 2, 20, 51:

    vocare,

    Tac. G. 2, 4; cf. id. ib. 4, 55; Sall. J. 5, 4.—
    B.
    In specifying a multitude from which something is taken, or of which it forms a part, out of, of:

    qui ex civitate in senatum, ex senatu in hoc consilium delecti estis,

    Cic. Rosc. Am. 3 fin.:

    e vectoribus sorte ductus,

    id. Rep. 1, 34:

    ecquis est ex tanto populo, qui? etc.,

    id. Rab. Post. 17:

    homo ex numero disertorum postulabat, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 37, 168: Q. Fulgentius, ex primo hastato (sc. ordine) legionis XIV., i. e. a soldier of the first division of hastati of the 14 th legion, Caes. B. C. 1, 46;

    v. hastatus: e barbaris ipsis nulli erant maritimi,

    Cic. Rep. 2, 4:

    unus ex illis decemviris,

    id. ib. 2, 37:

    ex omnibus seculis vix tria aut quatuor nominantur paria amicorum,

    id. Lael. 4, 15:

    aliquis ex vobis,

    id. Cael. 3, 7; id. Fam. 13, 1 fin.: id enim ei ex ovo videbatur aurum declarasse;

    reliquum, argentum,

    this of the egg, id. Div. 2, 65:

    quo e collegio (sc. decemvirorum),

    id. Rep. 2, 36:

    virgines ex sacerdotio Vestae,

    Flor. 1, 13, 12:

    alia ex hoc quaestu,

    Ter. Hec. 5, 1, 29 Ruhnk.; cf.:

    fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

    Cic. Mur. 36; Ov. Am. 2, 5, 54; Sen. Ben. 3, 9; id. Ep. 52, 3:

    qui sibi detulerat ex latronibus suis principatum,

    Cic. Phil. 2, 3:

    est tibi ex his, qui assunt, bella copia,

    id. Rep. 2, 40:

    Batavi non multum ex ripa, sed insulam Rheni amnis colunt,

    Tac. G. 29:

    acerrimum autem ex omnibus nostris sensibus esse sensum videndi,

    Cic. de Or. 2, 87, 357:

    ex tribus istis modis rerum publicarum velim scire quod optimum judices,

    id. Rep. 1, 30; cf. id. ib. 1, 35 et saep.—
    2.
    Sometimes a circumlocution for the subject. gen., of (cf. de):

    has (turres) altitudo puppium ex barbaris navibus superabat,

    Caes. B. G. 3, 14, 4:

    album ex ovo cum rosa mixtum,

    Cels. 4, 20:

    ex fraxino frondes, ex leguminibus paleae,

    Col. 7, 3, 21 sq. —
    C.
    To indicate the material of which any thing is made or consists, of:

    fenestrae e viminibus factae,

    Varr. R. R. 3, 9, 6; cf.:

    statua ex aere facta,

    Cic. Verr. 2, 2, 21; and:

    ex eo auro buculam curasse faciendam,

    id. Div. 1, 24:

    substramen e palea,

    Varr. R. R. 3, 10, 4:

    pocula ex auro, vas vinarium ex una gemma pergrandi,

    Cic. Verr. 2, 4, 27:

    monilia e gemmis,

    Suet. Calig. 56:

    farina ex faba,

    Cels. 5, 28:

    potiones ex absinthio,

    id. ib. et saep.:

    Ennius (i. e. statua ejus) constitutus ex marmore,

    Cic. Arch. 9 fin.; cf. id. Ac. 2, 31, 100:

    (homo) qui ex animo constet et corpore caduco et infirmo,

    id. N. D. 1, 35, 98:

    natura concreta ex pluribus naturis,

    id. ib. 3, 14; id. Rep. 1, 45; id. Ac. 1, 2, 6: cum Epicuro autem hoc est plus negotii, quod e duplici genere voluptatis conjunctus est, id. Fin. 2, 14, 44 et saep.—
    D.
    To denote technically the material, out of, i. e. with which any thing to eat or drink, etc., is mixed or prepared (esp. freq. of medical preparations):

    resinam ex melle Aegyptiam,

    Plaut. Merc. 1, 2, 28:

    quo pacto ex jure hesterno panem atrum vorent,

    Ter. Eun. 5, 4, 17:

    bibat jejunus ex aqua castoreum,

    Cels. 3, 23:

    aqua ex lauro decocta,

    id. 4, 2; cf.:

    farina tritici ex aceto cocta,

    Plin. 22, 25, 57, § 120:

    pullum hirundinis servatum ex sale,

    Cels. 4, 4:

    nuclei pinei ex melle, panis vel elota alica ex aqua mulsa (danda est),

    id. 4, 7 et saep.—So of the mixing of colors or flavors:

    bacae e viridi rubentes,

    Plin. 15, 30, 39, § 127:

    frutex ramosus, bacis e nigro rufis,

    id. ib. §

    132: id solum e rubro lacteum traditur,

    id. 12, 14, 30, § 52:

    e viridi pallens,

    id. 37, 8, 33, § 110:

    apes ex aureolo variae,

    Col. 9, 3, 2:

    sucus ex austero dulcis,

    Plin. 13, 9, 18, § 62; 21, 8, 26, § 50:

    ex dulci acre,

    id. 11, 15, 15, § 39; cf.

    trop.: erat totus ex fraude et mendacio factus,

    Cic. Clu. 26.—
    E.
    To indicate the cause or reason of any thing, from, through, by, by reason of, on account of:

    cum esset ex aere alieno commota civitas,

    Cic. Rep. 2, 33:

    ex doctrina nobilis et clarus,

    id. Rab. Post. 9, 23:

    ex vulnere aeger,

    id. Rep. 2, 21; cf.:

    ex renibus laborare,

    id. Tusc. 2, 25:

    ex gravitate loci vulgari morbos,

    Liv. 25, 26:

    ex vino vacillantes, hesterna ex potatione oscitantes,

    Quint. 8, 33, 66:

    gravida e Pamphilo est,

    Ter. And. 1, 3, 11:

    credon' tibi hoc, nunc peperisse hanc e Pamphilo?

    id. ib. 3, 2, 17:

    ex se nati,

    Cic. Rep. 1, 35:

    ex quodam conceptus,

    id. ib. 2, 21:

    ex nimia potentia principum oritur interitus principum,

    id. ib. 1, 44:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur,

    id. ib. et saep.:

    ex te duplex nos afficit sollicitudo,

    Cic. Brut. 97, 332; cf.:

    quoniam tum ex me doluisti, nunc ut duplicetur tuum ex me gaudium, praestabo,

    id. Fam. 16, 21, 3:

    in spem victoriae adductus ex opportunitate loci,

    Sall. J. 48, 2:

    veritus ex anni tempore et inopia aquae, ne siti conficeretur exercitus,

    id. ib. 50, 1 et saep.:

    ex Transalpinis gentibus triumphare,

    Cic. Phil. 8, 6, 18; id. Off. 2, 8, 28; cf. id. Fam. 3, 10, 1:

    gens Fabia saepe ex opulentissima Etrusca civitate victoriam tulit,

    Liv. 2, 50:

    ex tam propinquis stativis parum tuta frumentatio erat,

    i. e. on account of the proximity of the two camps, Liv. 31, 36:

    qua ex causa cum bellum Romanis Sabini intulissent,

    Cic. Rep. 2, 7:

    hic mihi (credo equidem ex hoc, quod eramus locuti) Africanus se ostendit,

    id. ib. 6, 10:

    quod ex eo sciri potest, quia, etc.,

    id. Tusc. 1, 18 fin.; cf. id. Leg. 1, 15, 43:

    causa... fuit ex eo, quod, etc.,

    id. Phil. 6, 1:

    ex eo fieri, ut, etc.,

    id. Lael. 13, 46:

    ex quo fit, ut, etc.,

    id. Rep. 1, 43:

    e quo efficitur, non ut, etc.,

    id. Fin. 2, 5, 15 et saep.—Sometimes between two substantives without a verb:

    non minor ex aqua postea quam ab hostibus clades,

    Flor. 4, 10, 8:

    ex nausea vomitus,

    Cels. 4, 5:

    ex hac clade atrox ira,

    Liv. 2, 51, 6:

    metus ex imperatore, contemptio ex barbaris,

    Tac. A. 11, 20:

    ex legato timor,

    id. Agr. 16 et saep.—
    2.
    In partic., to indicate that from which any thing derives its name, from, after, on account of:

    cui postea Africano cognomen ex virtute fuit,

    Sall. J. 5, 4; cf. Flor. 2, 6, 11:

    cui (sc. Tarquinio) cognomen Superbo ex moribus datum,

    id. 1, 7, 1:

    nomen ex vitio positum,

    Ov. F. 2, 601:

    quarum ex disparibus motionibus magnum annum mathematici nominaverunt,

    Cic. N. D. 2, 20; id. Leg. 1, 8; cf. id. Tusc. 4, 12; Plin. 11, 37, 45, § 123:

    holosteon sine duritia est, herba ex adverso appellata a Graecis,

    id. 27, 10, 65, § 91:

    quam urbem e suo nomine Romam jussit nominari,

    Cic. Rep. 2, 7:

    e nomine (nominibus),

    id. ib. 2, 20; Tac. A. 4, 55; id. G. 2; Just. 15, 4, 8; 20, 5, 9 et saep.—
    F.
    To indicate a transition, i. e. a change, alteration, from one state or condition to another, from, out of:

    si possum tranquillum facere ex irato mihi,

    Plaut. Cist. 3, 21:

    fierent juvenes subito ex infantibus parvis,

    Lucr. 1, 186:

    dii ex hominibus facti,

    Cic. Rep. 2, 10:

    ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio,

    id. ib. 1, 45:

    nihil est tam miserabile quam ex beato miser,

    id. Part. 17; cf.:

    ex exsule consul,

    id. Manil. 4, 46:

    ex perpetuo annuum placuit, ex singulari duplex,

    Flor. 1, 9, 2: tua virtute nobis Romanos ex amicis amicissimos fecisti, Sall. J. 10:

    ex alto sapore excitati,

    Curt. 7, 11, 18.—
    G.
    Ex (e) re, ex usu or ex injuria, to or for the advantage or injury of any one:

    ex tua re non est, ut ego emoriar,

    Plaut. Ps. 1, 3, 102; 104; cf. Ter. Phorm. 5, 7, 76: Cervius haec inter vicinus garrit aniles Ex re fabellas, i. e. fitting, suitable, pertinent (= pro commodo, quae cum re proposita conveniant), Hor. S. 2, 6, 78:

    aliquid facere bene et e re publica,

    for the good, the safety of the state, Cic. Phil. 10, 11, 25:

    e (not ex) re publica,

    id. ib. 3, 12, 30; 8, 4, 13; id. de Or. 2, 28, 124; id. Fam. 13, 8, 2; Liv. 23, 24; Suet. Caes. 19 et saep.:

    exque re publica,

    Cic. Phil. 3, 15, 38; 5, 13, 36:

    non ex usu nostro est,

    Plaut. Merc. 2, 3, 60; Ter. Hec. 4, 3, 10; Caes. B. G. 1, 30, 2; 1, 50 fin.; 5, 6 fin. al.; cf.:

    ex utilitate,

    Plin. Pan. 67, 4; Tac. A. 15, 43:

    ex nullius injuria,

    Liv. 45, 44, 11.—
    H.
    To designate the measure or rule, according to, after, in conformity with which any thing is done:

    (majores) primum jurare EX SVI ANIMI SENTENTIA quemque voluerunt,

    Cic. Ac. 2, 47 fin. (cf. Beier, Cic. Off. 3, 29, 108, and the references):

    ex omnium sententia constitutum est, etc.,

    id. Clu. 63, 177; cf.:

    ex senatus sententia,

    id. Fam. 12, 4:

    ex collegii sententia,

    Liv. 4, 53:

    ex amicorum sententia,

    id. 40, 29:

    ex consilii sententia,

    id. 45, 29 et saep.; cf.

    also: ex sententia, i. q. ex voluntate,

    according to one's wish, Plaut. Capt. 2, 2, 96: Ter. Hec. 5, 4, 32; Cic. Fam. 12, 10, 2; id. Att. 5, 21 al.;

    and, in a like sense: ex mea sententia,

    Plaut. Men. 2, 2, 1; id. Merc. 2, 3, 36:

    ex senatus consulto,

    Cic. Rep. 3, 18; Sall. C. 42 fin.:

    ex edicto, ex decreto,

    Cic. Fam. 13, 56 fin.; id. Quint. 8, 30:

    ex lege,

    id. Div. in Caecil. 5, 19; id. Clu. 37, 103; id. Inv. 1, 38, 68: ex jure, Enn. ap. Gell. 20, 10, 4 (Ann. v. 276 ed. Vahl.); Varr. L. L. 6, § 64 Mull.; Cic. Mur. 12, 26; id. de Or. 1, 10, 41:

    ex foedere,

    Liv. 1, 23 et saep.:

    hunccine erat aequum ex illius more, an illum ex hujus vivere?

    Ter. Heaut. 1, 2, 29; so,

    ex more,

    Sall. J. 61, 3; Verg. A. 5, 244; 8, 186; Ov. M. 14, 156; 15, 593; Plin. Ep. 3, 18; Flor. 4, 2, 79 al.; cf.:

    ex consuetudine,

    Cic. Clu. 13, 38; Caes. B. G. 1, 52, 4; 4, 32, 1; Sall. J. 71, 4; Quint. 2, 7, 1 al.:

    quod esse volunt e virtute, id est honeste vivere,

    Cic. Fin. 2, 11, 34:

    ex sua libidine moderantur,

    Ter. Heaut. 2, 1, 4; cf. Sall. C. 8, 1:

    ut magis ex animo rogare nihil possim,

    Cic. Fam. 13, 8, 3:

    eorum ex ingenio ingenium horum probant,

    Plaut. Trin. 4, 3, 42; cf. Ter. Eun. 1, 2, 118; Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, A.:

    leges ex utilitate communi, non ex scriptione, quae in litteris est, interpretari,

    Cic. Inv. 1, 38; cf. id. Lael. 6, 21:

    nemo enim illum ex trunco corporis spectabat, sed ex artificio comico aestimabat,

    id. Rosc. Com. 10, 28; cf. Sall. C. 10, 5; Caes. B. G. 3, 20, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 2 al.:

    ex tuis verbis meum futurum corium pulcrum praedicas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 19; cf. Cic. Fam. 7, 17; id. Att. 1, 3:

    nunc quae scribo, scribo ex opinione hominum atque fama,

    id. Fam. 12, 4 fin.:

    scripsit Tiberio, non ut profugus aut supplex, sed ex memoria prioris fortunae,

    Tac. A. 2, 63: quamquam haec quidem res non solum ex domestica est ratione;

    attingit etiam bellicam,

    Cic. Off. 1, 22, 76; cf. id. Quint. 11; 15 et saep.—E re rata, v. ratus.—
    I.
    To form adverbial expressions, such as: ex aequo, ex commodo, ex contrario, ex composito, ex confesso, ex destinato, ex diverso, ex facili, etc., ex affluenti, ex continenti;

    ex improviso, ex inopinato, etc., v. the words aequus, commodus, etc.

    Ex placed after its noun: variis ex,

    Lucr.
    2, 791:

    terris ex,

    id. 6, 788:

    quibus e sumus uniter apti,

    id. 3, 839; 5, 949.—E joined with que:

    que sacra quercu,

    Verg. E. 7, 13.
    IV.
    In composition, ex (cf. dis) before vowels and h, and before c, p, q, t (exagito, exeo, exigo, exoro, exuro, exhaurio; excedo, expello, exquiro, extraho); ef (sometimes ec) before f (effero, effluo, effringo; also in good MSS. ecfero, ecfari, ecfodio), elsewhere e (eblandior, educo, egredior, eicio, eligo, emitto, enitor, evado, eveho). A few exceptions are found, viz., in ex: epoto and epotus as well as expotus, and escendo as well as exscensio; in e: exbibo as well as ebibo; exballisto, exbola; exdorsuo; exfututa as well as effutuo; exfibulo; exlex, etc. After ex in compounds s is [p. 671] often elided in MSS. and edd. Both forms are correct, but the best usage and analogy favor the retaining of the s; so, exsaevio, exsanguis, exscensio, exscindo, exscribo, exsculpo, exseco, exsecror, exsequiae, exsequor, exsero, exsicco, exsilio, exsilium, exsisto, exsolvo, exsomnis, exsorbeo, exsors, exspecto, exspes, exspiro, exspolio, exspuo, exsterno, exstimulo, exstinguo, exstirpo, exsto, exstruo, exsudo, exsugo, exsul, exsulto, exsupero, exsurgo, exsuscito, and some others, with their derivv.; cf. Ribbeck, Prol. Verg. p. 445 sq. Only in escendere and escensio is the elision of x before s sustained by preponderant usage; cf. Neue, Formenl. 2, p. 766.—
    B.
    Signification.
    1.
    Primarily and most freq. of place, out or forth: exeo, elabor, educo, evado, etc.; and in an upward direction: emineo, effervesco, effero, erigo, exsurgo, exsulto, extollo, everto, etc.—Hence also, trop., out of ( a former nature), as in effeminare, qs. to change out of his own nature into that of a woman: effero, are, to render wild; thus ex comes to denote privation or negation, Engl. un-: exanimare, excusare, enodare, exonerare, effrenare, egelidus, I., elinguis, elumbis, etc.—
    2.
    Throughout, to the end: effervesco, effero, elugeo; so in the neuter verbs which in composition (esp. since the Aug. per.) become active: egredior, enavigo, eno, enitor, excedo, etc.—Hence, thoroughly, utterly, completely: elaudare, emori, enecare, evastare, evincere (but eminari and eminatio are false readings for minari and minatio; q. v.); and hence a simple enhancing of the principal idea: edurus, efferus, elamentabilis, egelidus, exacerbo, exaugeo, excolo, edisco, elaboro, etc. In many compounds, however, of post - Aug. and especially of post-class. Latinity this force of ex is no longer distinct; so in appellations of color: exalbidus, exaluminatus, etc.; so in exabusus, exambire, exancillatus, etc. Vid. Hand Turs. II. Pp. 613-662.

    Lewis & Short latin dictionary > ex

  • 54 furia

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > furia

  • 55 Furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Furiae

  • 56 furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > furiae

  • 57 Lemnii

    Lemnos and Lemnus, i, f., = Lêmnos, the island of Lemnos, in the Ægean Sea; in mythology, the abode of Vulcan; it was also here that Philoctetes was left behind; now Lemno or Stalimeni, Plaut. Truc. 2, 4, 4; Ter. Phorm. 5, 7, 49; Mel. 2, 7, 8; Plin. 4, 12, 23, § 73; Cic. N. D. 3, 22, 55; id. Fat. 16, 36; Ov. M. 13, 46; 313; Stat. Th. 5, 49; Val. Fl. 2, 87 et saep.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lemnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lemnos, Lemnian:

    quia tibi alia est sponsa locuples Lemnia,

    Plaut. Cist. 2, 1, 25: litora, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 11 Müll.:

    furtum,

    i. e. of Prometheus, who stole the fire from Vulcan at Lemnos, Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    saxum,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    pater,

    i. e. Vulcan, Verg. A. 8, 454:

    turba,

    the women of Lemnos, who in one night all killed their husbands, Ov. Ib. 398:

    rubrica,

    a kind of red chalk, Plin. 28, 8, 24, § 88; 29, 5, 33, § 104.— Absol.: Lemnĭus, i, m., Vulcan:

    Lemnius extemplo valvas patefecit eburnas,

    Ov. M. 4, 185.— Subst.: Lemnii, ōrum, m., inhabitants of Lemnos, Lemnians, Nep. Milt. 1.—
    B.
    Lemnĭăcus, a, um, adj., Lemnian:

    nec major ab antris Lemniacis fragor est,

    i. e. Vulcan's forge in Lemnos, Stat. S. 3, 1, 131:

    catenae,

    the fetters made by Vulcan in Lemnos with which to bind Venus and Mars, id. Th. 3, 274; Mart. 5, 7, 7.—
    C.
    Lemnĭen-sis, e, adj., Lemnian:

    sua cognata Lemniensis,

    from Lemnos, Plaut. Cist. 1, 1, 99. —
    D.
    Lemnĭas, ădis, f., = Lêmnias, a Lemnian woman, Ov. H. 6, 53.—With Gr. form of dat. plur.:

    Lemniasi gladios in mea damna dabo,

    Ov. A. A. 3, 672.— Adj.:

    exsul,

    i. e. Hypsipyle, Stat. Th. 5, 500.—
    E.
    Lem-nĭcŏla, ae, m., the dweller in Lemnos, a surname of Vulcan:

    Lemnicolae stirps,

    i. e. Erichthonius, son of Vulcan, Ov. M. 2, 757.

    Lewis & Short latin dictionary > Lemnii

  • 58 Lemnius

    Lemnos and Lemnus, i, f., = Lêmnos, the island of Lemnos, in the Ægean Sea; in mythology, the abode of Vulcan; it was also here that Philoctetes was left behind; now Lemno or Stalimeni, Plaut. Truc. 2, 4, 4; Ter. Phorm. 5, 7, 49; Mel. 2, 7, 8; Plin. 4, 12, 23, § 73; Cic. N. D. 3, 22, 55; id. Fat. 16, 36; Ov. M. 13, 46; 313; Stat. Th. 5, 49; Val. Fl. 2, 87 et saep.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lemnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lemnos, Lemnian:

    quia tibi alia est sponsa locuples Lemnia,

    Plaut. Cist. 2, 1, 25: litora, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 11 Müll.:

    furtum,

    i. e. of Prometheus, who stole the fire from Vulcan at Lemnos, Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    saxum,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    pater,

    i. e. Vulcan, Verg. A. 8, 454:

    turba,

    the women of Lemnos, who in one night all killed their husbands, Ov. Ib. 398:

    rubrica,

    a kind of red chalk, Plin. 28, 8, 24, § 88; 29, 5, 33, § 104.— Absol.: Lemnĭus, i, m., Vulcan:

    Lemnius extemplo valvas patefecit eburnas,

    Ov. M. 4, 185.— Subst.: Lemnii, ōrum, m., inhabitants of Lemnos, Lemnians, Nep. Milt. 1.—
    B.
    Lemnĭăcus, a, um, adj., Lemnian:

    nec major ab antris Lemniacis fragor est,

    i. e. Vulcan's forge in Lemnos, Stat. S. 3, 1, 131:

    catenae,

    the fetters made by Vulcan in Lemnos with which to bind Venus and Mars, id. Th. 3, 274; Mart. 5, 7, 7.—
    C.
    Lemnĭen-sis, e, adj., Lemnian:

    sua cognata Lemniensis,

    from Lemnos, Plaut. Cist. 1, 1, 99. —
    D.
    Lemnĭas, ădis, f., = Lêmnias, a Lemnian woman, Ov. H. 6, 53.—With Gr. form of dat. plur.:

    Lemniasi gladios in mea damna dabo,

    Ov. A. A. 3, 672.— Adj.:

    exsul,

    i. e. Hypsipyle, Stat. Th. 5, 500.—
    E.
    Lem-nĭcŏla, ae, m., the dweller in Lemnos, a surname of Vulcan:

    Lemnicolae stirps,

    i. e. Erichthonius, son of Vulcan, Ov. M. 2, 757.

    Lewis & Short latin dictionary > Lemnius

  • 59 Lemnos

    Lemnos and Lemnus, i, f., = Lêmnos, the island of Lemnos, in the Ægean Sea; in mythology, the abode of Vulcan; it was also here that Philoctetes was left behind; now Lemno or Stalimeni, Plaut. Truc. 2, 4, 4; Ter. Phorm. 5, 7, 49; Mel. 2, 7, 8; Plin. 4, 12, 23, § 73; Cic. N. D. 3, 22, 55; id. Fat. 16, 36; Ov. M. 13, 46; 313; Stat. Th. 5, 49; Val. Fl. 2, 87 et saep.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lemnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lemnos, Lemnian:

    quia tibi alia est sponsa locuples Lemnia,

    Plaut. Cist. 2, 1, 25: litora, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 11 Müll.:

    furtum,

    i. e. of Prometheus, who stole the fire from Vulcan at Lemnos, Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    saxum,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    pater,

    i. e. Vulcan, Verg. A. 8, 454:

    turba,

    the women of Lemnos, who in one night all killed their husbands, Ov. Ib. 398:

    rubrica,

    a kind of red chalk, Plin. 28, 8, 24, § 88; 29, 5, 33, § 104.— Absol.: Lemnĭus, i, m., Vulcan:

    Lemnius extemplo valvas patefecit eburnas,

    Ov. M. 4, 185.— Subst.: Lemnii, ōrum, m., inhabitants of Lemnos, Lemnians, Nep. Milt. 1.—
    B.
    Lemnĭăcus, a, um, adj., Lemnian:

    nec major ab antris Lemniacis fragor est,

    i. e. Vulcan's forge in Lemnos, Stat. S. 3, 1, 131:

    catenae,

    the fetters made by Vulcan in Lemnos with which to bind Venus and Mars, id. Th. 3, 274; Mart. 5, 7, 7.—
    C.
    Lemnĭen-sis, e, adj., Lemnian:

    sua cognata Lemniensis,

    from Lemnos, Plaut. Cist. 1, 1, 99. —
    D.
    Lemnĭas, ădis, f., = Lêmnias, a Lemnian woman, Ov. H. 6, 53.—With Gr. form of dat. plur.:

    Lemniasi gladios in mea damna dabo,

    Ov. A. A. 3, 672.— Adj.:

    exsul,

    i. e. Hypsipyle, Stat. Th. 5, 500.—
    E.
    Lem-nĭcŏla, ae, m., the dweller in Lemnos, a surname of Vulcan:

    Lemnicolae stirps,

    i. e. Erichthonius, son of Vulcan, Ov. M. 2, 757.

    Lewis & Short latin dictionary > Lemnos

  • 60 Lemnus

    Lemnos and Lemnus, i, f., = Lêmnos, the island of Lemnos, in the Ægean Sea; in mythology, the abode of Vulcan; it was also here that Philoctetes was left behind; now Lemno or Stalimeni, Plaut. Truc. 2, 4, 4; Ter. Phorm. 5, 7, 49; Mel. 2, 7, 8; Plin. 4, 12, 23, § 73; Cic. N. D. 3, 22, 55; id. Fat. 16, 36; Ov. M. 13, 46; 313; Stat. Th. 5, 49; Val. Fl. 2, 87 et saep.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lemnĭus, a, um, adj., of or belonging to Lemnos, Lemnian:

    quia tibi alia est sponsa locuples Lemnia,

    Plaut. Cist. 2, 1, 25: litora, Att. ap. Varr. L. L. 7, § 11 Müll.:

    furtum,

    i. e. of Prometheus, who stole the fire from Vulcan at Lemnos, Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    saxum,

    id. Fin. 2, 29, 94:

    pater,

    i. e. Vulcan, Verg. A. 8, 454:

    turba,

    the women of Lemnos, who in one night all killed their husbands, Ov. Ib. 398:

    rubrica,

    a kind of red chalk, Plin. 28, 8, 24, § 88; 29, 5, 33, § 104.— Absol.: Lemnĭus, i, m., Vulcan:

    Lemnius extemplo valvas patefecit eburnas,

    Ov. M. 4, 185.— Subst.: Lemnii, ōrum, m., inhabitants of Lemnos, Lemnians, Nep. Milt. 1.—
    B.
    Lemnĭăcus, a, um, adj., Lemnian:

    nec major ab antris Lemniacis fragor est,

    i. e. Vulcan's forge in Lemnos, Stat. S. 3, 1, 131:

    catenae,

    the fetters made by Vulcan in Lemnos with which to bind Venus and Mars, id. Th. 3, 274; Mart. 5, 7, 7.—
    C.
    Lemnĭen-sis, e, adj., Lemnian:

    sua cognata Lemniensis,

    from Lemnos, Plaut. Cist. 1, 1, 99. —
    D.
    Lemnĭas, ădis, f., = Lêmnias, a Lemnian woman, Ov. H. 6, 53.—With Gr. form of dat. plur.:

    Lemniasi gladios in mea damna dabo,

    Ov. A. A. 3, 672.— Adj.:

    exsul,

    i. e. Hypsipyle, Stat. Th. 5, 500.—
    E.
    Lem-nĭcŏla, ae, m., the dweller in Lemnos, a surname of Vulcan:

    Lemnicolae stirps,

    i. e. Erichthonius, son of Vulcan, Ov. M. 2, 757.

    Lewis & Short latin dictionary > Lemnus

См. также в других словарях:

  • The Woman Who Did — (1895) is a novel by Grant Allen about a young, self assured middle class woman who defies convention as a matter of principle and who is fully prepared to suffer the consequences of her actions. It was first published in London by John Lane in a …   Wikipedia

  • There was an Old Woman Who Lived in a Shoe — Roud #19132 Drawing of There was an Old Woman Who Lived in a Shoe by Kronheim, c.1875 Written by Traditional Published 1794 Written …   Wikipedia

  • The Woman Who Rides Like a Man — Infobox Book | name = The Woman Who Rides Like a Man image caption = Original Atheneum U.S. hardcover of the book featuring the title character. author = Tamora Pierce cover artist = David Weisner country = United States language = English series …   Wikipedia

  • Ask a Woman Who Knows — Infobox Album Name = Ask a Woman Who Knows Type = Studio album Longtype = Artist = Natalie Cole Released = September 17, 2002 Recorded = Genre = Jazz Length = Label = Verve Producer = Tommy LiPuma, Natalie Cole Reviews = * Allmusic rating|4|5… …   Wikipedia

  • Every Man Has A Woman Who Loves Him — Saltar a navegación, búsqueda Jealous Guy (1985) «Every Man Has A Woman Who Loves Him» Sencillo de John Lennon Publicación 1984 Formato Vinilo …   Wikipedia Español

  • Every Man Has a Woman Who Loves Him — Single par John Lennon extrait de l’album Double Fantasy Face A Every Man Has a Woman Who Loves Him Face B It s Alright Sortie 1984 Enregistrement …   Wikipédia en Français

  • (the) Old Woman Who Lived in a Shoe — The Old Woman Who Lived in a Shoe [The Old Woman Who Lived in a Shoe] a traditional ↑nursery rhyme about a poor woman who has many children: There was an old woman who lived in a shoe, She had so many children she didn’t know what to do. She gave …   Useful english dictionary

  • Every Man Has a Woman Who Loves Him — Infobox Single Name = Every Man has a Woman who Loves Him Artist = John Lennon Released = 1984 Format = [ Recorded = 1980] Genre = Rock Length = Label = Geffen Records Writer = Yoko Ono Producer = Yoko Ono [Chart position = * #55 (US)] [ Reviews …   Wikipedia

  • There was an Old Woman Who Lived in a Shoe — …   Википедия

  • The Woman Who Came Back — Infobox Film name = The Woman Who Came Back image size = caption = director = Walter Colmes producer = writer = narrator = starring = John Loder Nancy Kelly Otto Kruger music = cinematography = editing = distributor = released = 1945 runtime =… …   Wikipedia

  • The Woman Who Willed a Miracle — Infobox Film name = The Woman Who Willed a Miracle image size = caption = director = Sharron Miller producer = Sharron Miller writer = Arthur Heinemann narrator = starring = Cloris Leachman M. Emmet Walsh Leif Green Rosemary Murphy music =… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»