Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Octavianus

  • 1 Octavianus

    I Octāviānus, a, um [ Octavius ] II Octāviānus, ī m.
    Октавиан, cognomen Августа после его усыновления Ю. Цезарем C, T

    Латинско-русский словарь > Octavianus

  • 2 Octavianus

    Octāvĭus, i, m.; Octāvĭa, ae, f., the name of a Roman gens, Suet. Aug. 1 sq.; cf. Drumann, History of Rome, vol. iv. p. 218 sq.
    1.
    C. Octavius, the father of the emperor Augustus, Cic. Att. 2, 1, 12; id. Phil. 3, 6, 15.—
    2.
    Cn. Octavius, the first consul of this gens, Cic. Off. 1, 39, 138.—
    3.
    M. Octavius Caecina, a tribune of the people, Cic. N. D. 1, 38, 106.—
    4.
    Rarely of the emperor Augustus, Juv. 8, 242.—
    5.
    In the fem., Octavia, the name of the two sisters of the emperor Augustus, Suet. Aug. 4; 63; Tac. A. 4, 44.—
    6.
    Octavia was also the name of the daughter of the emperor Claudius and Messalina, Suet. Claud. 27; id. Ner. 7.—
    7.
    Octaviae Porticus, two halls in Rome, Vell. 1, 11; 2, 1; Suet. Aug. 29; Paul. ex Fest. p. 178 Müll.—Hence,
    II.
    Octāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to an Octavius, Octavian:

    Octaviano bello,

    i. e. in the war of the consul Cn. Octavius with Cinna, Cic. Div. 1, 2, 4:

    milites,

    of M. Octavius, who fought for Pompey, Caes. B. C. 3, 9.—Esp., subst.: Octāvĭānus, i, m., a surname of the emperor Augustus, who was adopted out of the gens Octavia into the gens Julia, Cic. Fam. 12, 25, 4; Tac. A. 13, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 79, 1; id. Caes. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Octavianus

  • 3 Octavius

    Octāvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten der spätere Kaiser Augustus. – Adi. oktavisch, gens, Suet. – Dav. Octāviānus, a, um, oktavianisch, Caes.: bellum, des Cn. Oktavius mit Cinna, Cic. – bes. subst., Octāviānus, Beiname des aus der gens Octavia in die gens Iulia adoptierten späteren Kaisers Augustus, Cic. u.a.

    lateinisch-deutsches > Octavius

  • 4 Octavius

    Octāvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten der spätere Kaiser Augustus. – Adi. oktavisch, gens, Suet. – Dav. Octāviānus, a, um, oktavianisch, Caes.: bellum, des Cn. Oktavius mit Cinna, Cic. – bes. subst., Octāviānus, Beiname des aus der gens Octavia in die gens Iulia adoptierten späteren Kaisers Augustus, Cic. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Octavius

  • 5 Octavia

    Octāvĭus, i, m.; Octāvĭa, ae, f., the name of a Roman gens, Suet. Aug. 1 sq.; cf. Drumann, History of Rome, vol. iv. p. 218 sq.
    1.
    C. Octavius, the father of the emperor Augustus, Cic. Att. 2, 1, 12; id. Phil. 3, 6, 15.—
    2.
    Cn. Octavius, the first consul of this gens, Cic. Off. 1, 39, 138.—
    3.
    M. Octavius Caecina, a tribune of the people, Cic. N. D. 1, 38, 106.—
    4.
    Rarely of the emperor Augustus, Juv. 8, 242.—
    5.
    In the fem., Octavia, the name of the two sisters of the emperor Augustus, Suet. Aug. 4; 63; Tac. A. 4, 44.—
    6.
    Octavia was also the name of the daughter of the emperor Claudius and Messalina, Suet. Claud. 27; id. Ner. 7.—
    7.
    Octaviae Porticus, two halls in Rome, Vell. 1, 11; 2, 1; Suet. Aug. 29; Paul. ex Fest. p. 178 Müll.—Hence,
    II.
    Octāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to an Octavius, Octavian:

    Octaviano bello,

    i. e. in the war of the consul Cn. Octavius with Cinna, Cic. Div. 1, 2, 4:

    milites,

    of M. Octavius, who fought for Pompey, Caes. B. C. 3, 9.—Esp., subst.: Octāvĭānus, i, m., a surname of the emperor Augustus, who was adopted out of the gens Octavia into the gens Julia, Cic. Fam. 12, 25, 4; Tac. A. 13, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 79, 1; id. Caes. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Octavia

  • 6 Octavius

    Octāvĭus, i, m.; Octāvĭa, ae, f., the name of a Roman gens, Suet. Aug. 1 sq.; cf. Drumann, History of Rome, vol. iv. p. 218 sq.
    1.
    C. Octavius, the father of the emperor Augustus, Cic. Att. 2, 1, 12; id. Phil. 3, 6, 15.—
    2.
    Cn. Octavius, the first consul of this gens, Cic. Off. 1, 39, 138.—
    3.
    M. Octavius Caecina, a tribune of the people, Cic. N. D. 1, 38, 106.—
    4.
    Rarely of the emperor Augustus, Juv. 8, 242.—
    5.
    In the fem., Octavia, the name of the two sisters of the emperor Augustus, Suet. Aug. 4; 63; Tac. A. 4, 44.—
    6.
    Octavia was also the name of the daughter of the emperor Claudius and Messalina, Suet. Claud. 27; id. Ner. 7.—
    7.
    Octaviae Porticus, two halls in Rome, Vell. 1, 11; 2, 1; Suet. Aug. 29; Paul. ex Fest. p. 178 Müll.—Hence,
    II.
    Octāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to an Octavius, Octavian:

    Octaviano bello,

    i. e. in the war of the consul Cn. Octavius with Cinna, Cic. Div. 1, 2, 4:

    milites,

    of M. Octavius, who fought for Pompey, Caes. B. C. 3, 9.—Esp., subst.: Octāvĭānus, i, m., a surname of the emperor Augustus, who was adopted out of the gens Octavia into the gens Julia, Cic. Fam. 12, 25, 4; Tac. A. 13, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 79, 1; id. Caes. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Octavius

  • 7 Caesar

    Caesar, aris, m., ein röm. Familienname des julischen Geschlechts. Am berühmtesten ist C. Iulius Caesar, der den Pompejus besiegte, die Republik stürzte u. als Diktator königliche Gewalt erhielt, aber von Brutus u. Kassius im J. 44 v. Chr. ermordet wurde. Sein Neffe u. Erbe Oktavius, der nachher auch seinen Namen C. Iulius Caesar (Octavianus) führte, setzte die Alleinherrschaft fort. Nach ihm hatten alle Kaiser den Beinamen Caesar neben dem Titel Augustus (vgl. Suet. Galb. 11), bis unter Hadrian der Unterschied entstand, daß Caesar Augustus den wirklich regierenden Kaiser und Caesar den bestimmten Nachfolger desselben, den Thronerben (der in neuern Zeiten »römischer König« hieß) bezeichnete, Spart. Hel. 1, 2. Aur. Vict. Caes. 13, 12. – Germanicus Caesar, s. Germanicus. – Dav. abgel.: A) Caesareus, a, um, a) den Julius Cäsar betreffend, cäsarisch, sanguis, Ov.: forum, von Cäsar angelegt, Stat. – subst., Caesareum, ī, n. (sc. templum), ein dem Cäsar geweihter Tempel, Corp. inscr. Lat. 9, 1556; 10, 415 u. 11, 948. – b) kaiserlich, amphitheatrum, vom Kaiser Domitian erbaut, Mart.: leones, von dems. in den Tierkampf gegeben, Mart. – B) Caesariānus (nachaug. auch Caesareānus), a, um, a) cäsarianisch, des Cäsar, civile bellum, Nep.: nex, Suet.: familia, Capit.: orationes, Lobreden Ciceros auf Cäsar, Serv. Verg.: aequitas (Ggstz. Sullana violentia), Val. Max.: subst., Caesariānī, ōrum, m., die Anhänger Cäsars im Bürgerkriege, die Cäsarianer, Auct. b. Afr. – b) cäsarianisch = des Mitregenten, nomen, imperium, Scriptt. hist. Aug. – c) kaiserlich, der Kaiser, collyrium, Cels.: Pallas, vom Kaiser Domitian bes. verehrt, Mart.: Caesareanorum temporum scriptor, Vopisc.: subst., Caesariānī, ōrum, m., eine Art Provinzialbeamter, spät. ICt. – d) Caesareānus als Beiname v. der Eroberung von Caesarea, Treb. Poll. trig. tyr. 2. § 2. – C) Caesariēnsis, e, Beiname mehrerer Ortschaften, wie: Mauritania, der östliche Teil von Mauritanien, Tac.: Colonia, ICt. – D) Caesarīnus, a, um, cäsarinisch, des (Jul.) Cäsar, celeritas, Cic. ad. Att. 16, 10, 1.

    lateinisch-deutsches > Caesar

  • 8 Iulius

    Iūlius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: C. Iulius Caesar und sein durch Testament adoptierter Sohn Octavius, der seinen Namen C. Iulius Caesar (Octavianus) führte, s. Caesar. – unter den Frauen Iulia, die berüchtigte Tochter des Augustus, Gattin des Marcellus, Agrippa u. Tiberius. – Adi. julisch, lex, von einem Julius, bes. vom Diktator Jul. Cäsar herrührend, Cic.: sidus, der vergötterte Cäsar, Hor. carm. 1, 12, 47: portus Iulius, zwischen Puteoli und dem Vorgebirge Misenum, Suet. – bes. mensis Iulius od. bl. Iulius, der Monat Juli, zu Ehren Julius Cäsars so benannt (vorher Quintilis gen.), Sen., Mart. u.a. – dav. wieder Iulius, a, um, zum (Monat) Juli gehörig, des Juli, Kalendae, Colum. u. Sen.: Nonae, Idus, Colum.

    lateinisch-deutsches > Iulius

  • 9 Caesar

    Caesar, aris, m., ein röm. Familienname des julischen Geschlechts. Am berühmtesten ist C. Iulius Caesar, der den Pompejus besiegte, die Republik stürzte u. als Diktator königliche Gewalt erhielt, aber von Brutus u. Kassius im J. 44 v. Chr. ermordet wurde. Sein Neffe u. Erbe Oktavius, der nachher auch seinen Namen C. Iulius Caesar (Octavianus) führte, setzte die Alleinherrschaft fort. Nach ihm hatten alle Kaiser den Beinamen Caesar neben dem Titel Augustus (vgl. Suet. Galb. 11), bis unter Hadrian der Unterschied entstand, daß Caesar Augustus den wirklich regierenden Kaiser und Caesar den bestimmten Nachfolger desselben, den Thronerben (der in neuern Zeiten »römischer König« hieß) bezeichnete, Spart. Hel. 1, 2. Aur. Vict. Caes. 13, 12. – Germanicus Caesar, s. Germanicus. – Dav. abgel.: A) Caesareus, a, um, a) den Julius Cäsar betreffend, cäsarisch, sanguis, Ov.: forum, von Cäsar angelegt, Stat. – subst., Caesareum, ī, n. (sc. templum), ein dem Cäsar geweihter Tempel, Corp. inscr. Lat. 9, 1556; 10, 415 u. 11, 948. – b) kaiserlich, amphitheatrum, vom Kaiser Domitian erbaut, Mart.: leones, von dems. in den Tierkampf gegeben, Mart. – B) Caesariānus (nachaug. auch Caesareānus), a, um, a) cäsarianisch, des Cäsar, civile bellum, Nep.: nex, Suet.: familia, Capit.: orationes, Lobreden Ciceros
    ————
    auf Cäsar, Serv. Verg.: aequitas (Ggstz. Sullana violentia), Val. Max.: subst., Caesariānī, ōrum, m., die Anhänger Cäsars im Bürgerkriege, die Cäsarianer, Auct. b. Afr. – b) cäsarianisch = des Mitregenten, nomen, imperium, Scriptt. hist. Aug. – c) kaiserlich, der Kaiser, collyrium, Cels.: Pallas, vom Kaiser Domitian bes. verehrt, Mart.: Caesareanorum temporum scriptor, Vopisc.: subst., Caesariānī, ōrum, m., eine Art Provinzialbeamter, spät. ICt. – d) Caesareānus als Beiname v. der Eroberung von Caesarea, Treb. Poll. trig. tyr. 2. § 2. – C) Caesariēnsis, e, Beiname mehrerer Ortschaften, wie: Mauritania, der östliche Teil von Mauritanien, Tac.: Colonia, ICt. – D) Caesarīnus, a, um, cäsarinisch, des (Jul.) Cäsar, celeritas, Cic. ad. Att. 16, 10, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Caesar

  • 10 Iulius

    Iūlius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: C. Iulius Caesar und sein durch Testament adoptierter Sohn Octavius, der seinen Namen C. Iulius Caesar (Octavianus) führte, s. Caesar. – unter den Frauen Iulia, die berüchtigte Tochter des Augustus, Gattin des Marcellus, Agrippa u. Tiberius. – Adi. julisch, lex, von einem Julius, bes. vom Diktator Jul. Cäsar herrührend, Cic.: sidus, der vergötterte Cäsar, Hor. carm. 1, 12, 47: portus Iulius, zwischen Puteoli und dem Vorgebirge Misenum, Suet. – bes. mensis Iulius ob. bl. Iulius, der Monat Juli, zu Ehren Julius Cäsars so benannt (vorher Quintilis gen.), Sen., Mart. u.a. – dav. wieder Iulius, a, um, zum (Monat) Juli gehörig, des Juli, Kalendae, Colum. u. Sen.: Nonae, Idus, Colum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Iulius

  • 11 iulius

    (adi.) 1) касающийся месяца июля, напр. Calendae Iul. (1. 141 pr. D. 18, 1). 2) Юлиев (закон), изданный императором Августом (C. Iulius Caesar Octavianus): lex Iulia, a) de maiestate (tit. D. 48, 4. C. 9, 8);

    b) de adulteriis (tit. D. 48, 5. C. 9, 9); часть упомянутого закона составляет lex Iulia de fundo dotali (1. 1 pr. 1. 3. 4. 16 D. 23, 5. pr. J. 2, 8);

    c) de vi publ., de vi privata (tit. D. 48, 6. 7. C. 9, 12);

    d) leges iudiciariae, Iuliae publicorum et privatorum (iudiciorum), два закона, определяющие общие положения гражданской и уголовной юрисдикции (1. 1 § 2 D. 43, 16. 1. 32 D. 48, 19); е) repetundarum (tit. D. 48, 11. C. 9, 27);

    f) de annona (tit. D. 48, 12);

    g) peculatus, et de sacrilegiis, et de residuis (tit. D. 48, 13. C. 9, 28);

    h) ambitus (tit. D. 48, 14. C. 9, 26);

    i) iudiciorum s. iudiciaria (1. 2 § 1 D. 5, 1. 1. 4 D. 22, 5. 1. 1 § 4 D. 48, 14. cf. 1. 9 § 2. 1. 41 D. 4, 8. 1. 3 § 1 D. 47, 15);

    k) de cessione bonorum (1. 4 C. 7, 71);

    l) de maritandis ordinibus, часть т. н. lex Iulia et Papia Poppaea (Gai. I. 145. 178. Ulp. XI, 20 XIII. 1. XVI, 2. Vat. § 197. 1. 44 pr. D. 23, 2. 1. 6 § 4 D. 37, 14. 1. un. § 1 D. 38, 11); к этому закону относится также lex Iulia caducaria о выморочных наследствах (Gai. II, 111. 144. 150. 286. Ulp. XXII. 3. XXVIII. 7. 1. 96 § 1 D. 30);

    m) lex Iulia et Titia (526), который предоставлял наместникам провинции право назначать по своему усмотрению опекунов за неимением опекунов по завещанию или по закону (Gai. I. 185. 195. Ulp. XI. 18. pr. J. 1, 20).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > iulius

  • 12 genus

        genus eris, n    [GEN-], a race, stock, family, birth, descent, origin: haec Indigna genere nostro, T.: nobili genere nati: amplissimo genere natus, Cs.: generis socia, sister, O.: genere primus: patricium, L.: genus unde Atii duxere, V.: fortuna non mutat genus, H.: plebei generis, L.— Adverb. acc.: Qui genus (estis)? Of what race? V.— Birth, noble birth, high descent: propter genus rem p. tenere: Et genus et virtus, nisi cum re, vilior algā est, H.: iactare genus, H.: Cui genus et nomen fuissent, V.: generis praemium, L.— A race, line, descendants, posterity: liberorum ex te, Enn. ap. C.: Tantali, H.: neglectum, i. e. the Romans, H.— A descendant, child, son, offspring: deorum, V.: audex Iapeti, Prometheus, H.: ab alto Demissum Aeneā, i. e. Octavianus, H.— A race, stock, class, sort, species, genus, kind, rank, order, division: humanum: hominum, S.: omnes mortales omnium generum: inter id genus, plebeians, L.: Romanum: Macedonum, L.: qui (conventus) ex variis generibus constaret, Cs.: iudicum genus et forma: inritabile vatum, H.: hominum virile, sex: Femineum, sex, V.: <*>onsulare, rank: militare, order, L.: eorum hominum... genera sunt duo, Cs.—Of animals, a kind, class, sort, species: altivolantum, birds, Enn. ap. C.: piscium, H.: malefici generis animalia, S.: Diversum confusa genus panthera camelo, H.: varia genera bestiarum.— Of things, a kind, sort, description, class, order, character, division: omnia in suo quaeque genere: naves omni genere armorum ornatissimae, Cs.: cibi, Cs.: omne commeatūs, L.: triplex rerum p.: dulce orationis: dicendi: praeda omnis generis, L.: poenae novom, S.: leti, O.: Aesopi, manner, Ph.: genera civitatum: machinae omnium generum, S.: nugae Hoc genus (i. e. huius generis), H.: aliquid id genus scribere: quod genus virtus est: te cottidie in omni genere desiderem, in every way: domus in omni genere diligens: in aliquo genere, in any respect whatever.—In philosophy, a general term, logical genus: formae dicendi specie dispares, genere laudabiles.
    * * *
    birth/descent/origin; race/family/house/stock/ancestry; offspring/descent; noble birth; kind/sort/variety; class/rank; mode/method/style/fashion/way

    Latin-English dictionary > genus

  • 13 Antonianae

    Antōnĭus, ii, m., name of a Roman gens.
    I.
    M. Antonius, Marc Antony, a distinguished triumvir, conquered by Octavianus at Actium, a mortal enemy of Cicero.
    II.
    M. Antonius, a celebrated orator just before the age of Cicero; cf. Cic. Brut. 37 sq.; Ellendt, Cic. Brut. p. lxii. sq.; Bähr, Lit. Gesch. 355; Teuffel, Rom. Lit. § 139.—
    III.
    C. Antonius, Cicero's colleague in the consulship.
    IV.
    Fem.: Antōnĭa, ae, a daughter of the triumvir Antonius, Plin. 35, 10, 36, § 16.—Derivv.
    A.
    Antōnĭus, a, um, adj., of or pertaining to Antonius: leges Antonias fregi, i. e. proposed by the triumvir Antonius, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14 fin. B. and K.—Hence, Antōnĭi, the adherents of the triumvir Antonius, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34.—
    B.
    Antō-nĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Antonius:

    contra Antonianos,

    Cic. Fam. 10, 34; 12, 25 fin.; Vell. 2, 74; Sen. Ben. 2, 25; hence, also Antōnĭā-nae, ārum, f. (sc. orationes), the orations of Cicero against Antonius (com. called Philippicae; v. Philippicus), Gell. 7, 11; 13, 1 and 21.—
    2.
    Of or pertaining to the orator Antonius:

    dicendi ratio,

    Cic. Verr. 2, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Antonianae

  • 14 Antonii

    Antōnĭus, ii, m., name of a Roman gens.
    I.
    M. Antonius, Marc Antony, a distinguished triumvir, conquered by Octavianus at Actium, a mortal enemy of Cicero.
    II.
    M. Antonius, a celebrated orator just before the age of Cicero; cf. Cic. Brut. 37 sq.; Ellendt, Cic. Brut. p. lxii. sq.; Bähr, Lit. Gesch. 355; Teuffel, Rom. Lit. § 139.—
    III.
    C. Antonius, Cicero's colleague in the consulship.
    IV.
    Fem.: Antōnĭa, ae, a daughter of the triumvir Antonius, Plin. 35, 10, 36, § 16.—Derivv.
    A.
    Antōnĭus, a, um, adj., of or pertaining to Antonius: leges Antonias fregi, i. e. proposed by the triumvir Antonius, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14 fin. B. and K.—Hence, Antōnĭi, the adherents of the triumvir Antonius, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34.—
    B.
    Antō-nĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Antonius:

    contra Antonianos,

    Cic. Fam. 10, 34; 12, 25 fin.; Vell. 2, 74; Sen. Ben. 2, 25; hence, also Antōnĭā-nae, ārum, f. (sc. orationes), the orations of Cicero against Antonius (com. called Philippicae; v. Philippicus), Gell. 7, 11; 13, 1 and 21.—
    2.
    Of or pertaining to the orator Antonius:

    dicendi ratio,

    Cic. Verr. 2, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Antonii

  • 15 Antonius

    Antōnĭus, ii, m., name of a Roman gens.
    I.
    M. Antonius, Marc Antony, a distinguished triumvir, conquered by Octavianus at Actium, a mortal enemy of Cicero.
    II.
    M. Antonius, a celebrated orator just before the age of Cicero; cf. Cic. Brut. 37 sq.; Ellendt, Cic. Brut. p. lxii. sq.; Bähr, Lit. Gesch. 355; Teuffel, Rom. Lit. § 139.—
    III.
    C. Antonius, Cicero's colleague in the consulship.
    IV.
    Fem.: Antōnĭa, ae, a daughter of the triumvir Antonius, Plin. 35, 10, 36, § 16.—Derivv.
    A.
    Antōnĭus, a, um, adj., of or pertaining to Antonius: leges Antonias fregi, i. e. proposed by the triumvir Antonius, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14 fin. B. and K.—Hence, Antōnĭi, the adherents of the triumvir Antonius, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34.—
    B.
    Antō-nĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Antonius:

    contra Antonianos,

    Cic. Fam. 10, 34; 12, 25 fin.; Vell. 2, 74; Sen. Ben. 2, 25; hence, also Antōnĭā-nae, ārum, f. (sc. orationes), the orations of Cicero against Antonius (com. called Philippicae; v. Philippicus), Gell. 7, 11; 13, 1 and 21.—
    2.
    Of or pertaining to the orator Antonius:

    dicendi ratio,

    Cic. Verr. 2, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Antonius

  • 16 genus

    1.
    gĕnus, ĕris, n. [= genos, root GEN, gigno, gens], birth, descent, origin; and concr., a race, stock, etc. (cf.: familia, gens, stirps).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: bono genere gnati, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.:

    ii, qui nobili genere nati sunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    amplissimo genere natus,

    Caes. B. G. 4, 12, 4:

    genere regio natus,

    Cic. Rep. 1, 33:

    C. Laelius, cum ei quidam malo genere natus diceret, indignum esse suis majoribus, at hercule, inquit, tu tuis dignus,

    id. de Or. 2, 71, 286:

    genere et nobilitate et pecunia sui municipii facile primus,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    esse genere divino,

    id. Rep. 2, 2:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    id. Mur. 7, 15:

    hic sacra, hic genus, hic majorum multa vestigia,

    id. Leg. 2, 1, 3; cf. id. Brut. 58, 212; id. Rep. 1, 18:

    adulescens, cujus spei nihil praeter genus patricium deesset,

    Liv. 6, 34, 11:

    in famam generis ac familiae,

    Quint. 3, 11, 12; 5, 10, 24:

    genus Lentulorum,

    id. 6, 3, 67:

    Atys, genus unde Atii duxere Latini,

    Verg. A. 5, 568:

    fortuna non mutat genus,

    Hor. Epod. 4, 6:

    virginem plebei generis petiere juvenes, alter virgini genere par, alter, etc.,

    Liv. 4, 9, 4:

    qui sibi falsum nomen imposuerit, genus parentesve finxerit, etc.,

    Plaut. Sent. 5, 25, 11.— Plur.:

    summis gnati generibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 20.—
    B.
    In partic., birth, for high or noble birth (mostly poet.):

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio,

    Cic. Rep. 3, 14: pol mihi fortuna magis nunc defit quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 394 Vahl.):

    et genus et virtus, nisi cum re vilior alga est,

    Hor. S. 2, 5, 8; cf.:

    et genus et formam regina pecunia donat,

    id. Ep. 1, 6, 37:

    non, Torquate, genus, non te facundia, non te Restituet pietas,

    id. C. 4, 7, 23:

    jactes et genus et nomen inutile,

    id. ib. 1, 14, 13; cf.:

    cui genus et quondam nomen natique fuissent,

    Verg. A. 5, 621:

    nunc jam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet, nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium,

    Liv. 7, 32, 14; cf. id. 4, 4, 7.
    II.
    Transf.
    A.
    Like gens and stirps, a descendant, offspring, child; and collect., descendants, posterity, race ( poet.): neve tu umquam in gremium extollas liberorum ex te genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.):

    credo equidem, genus esse deorum,

    Verg. A. 4, 12:

    Uraniae genus, Hymen,

    i. e. her son, Cat. 61, 2:

    audax Iapeti,

    i. e. his son Prometheus, Hor. C. 1, 3, 27:

    Jovis,

    i. e. Perseus, Ov. M. 4, 609; cf. also Prop. 2, 2, 9; Hor. C. 2, 14, 18:

    genus Adrasti,

    i. e. Diomede, grandson of Adrastus, Ov. F. 6, 433;

    so of a grandson,

    id. M. 2, 743; cf.

    nepotum,

    Hor. C. 3, 17, 4:

    Tantali genus,

    id. ib. 2, 18, 37:

    Danai,

    id. ib. 2, 14, 18:

    Messi clarum genus Osci,

    id. S. 1, 5, 54:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    i. e. Octavianus, as the adopted son of Julius Cœsar, id. ib. 2, 5, 63:

    sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

    i. e. the Romans, id. C. 1, 2, 35; cf. ib. 3, 6, 18:

    regium genus,

    id. ib. 2, 4, 15. —
    B.
    Of an assemblage of objects (persons, animals, plants, inanimate or abstract things) which are related or belong together in consequence of a resemblance in natural qualities; a race, stock, class, sort, species, kind (in this signif. most freq. in all periods and kinds of writing).
    1.
    In gen.
    a.
    Of living things: ne genus humanum temporis longinquitate occideret, propter hoc marem cum femina esse coniunctum, Cic. ap. Col. 12, 1 (Fragm. Cic. 1, 5 Baiter):

    quod ex infinita societate generis humani ita contracta res est, etc.,

    of the human race, Cic. Lael. 5, 20; cf. id. Rep. 1, 2 fin.:

    o deorum quicquid in caelo regit Terras et humanum genus,

    Hor. Epod. 5, 2;

    for which: consulere generi hominum,

    Cic. Rep. 3, 12; cf.:

    cum omni hominum genere,

    id. ib. 2, 26; Hor. Ep. 2, 1, 7:

    solivagum genus,

    Cic. Rep. 1, 25: potens vir cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter id genus contemptor ejus habebatur, i. e. among the Plebeians, Liv. 6, 34, 5: Graium genus, the Grecian race, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.):

    virtus est propria Romani generis atque seminis,

    Cic. Phil. 4, 5, 13; cf. id. Ac. 2, 27, 86:

    Ubii, paulo quam sunt ejusdem generis et ceteris humaniores,

    Caes. B. G. 4, 3, 3; cf.

    also: impellit alios (Aeduos) iracundia et temeritas, quae maxime illi hominum generi est innata,

    race of men, id. ib. 7, 42, 2; so, like gens, of nations, peoples, tribes: ferox, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. s. v. insolens, p. 241 Lind. (Hist. 1, 14 Gerl.); Liv. 34, 7, 6:

    implacidum (Genauni),

    Hor. C. 4, 14, 10:

    durum ac velox (Ligures),

    Flor. 2, 3, 4:

    omne in paludes diffugerat,

    id. 3, 10, 14:

    Graecorum,

    Cic. Fl. 4, 9:

    Numidarum,

    Liv. 30, 12, 18:

    genus omne nomenque Macedonum,

    id. 13, 44, 6; Nep. Reg. 2:

    Italici generis multi mortales,

    Sall. J. 47, 1:

    Illyriorum,

    Liv. 27, 32, 4; 27, 48, 10; 42, 47 fin.:

    Scytharum,

    Just. 2, 3, 16; Tac. H. 2, 4; Suet. Ner. 37; Vell. 2, 118, 1.—In plur.:

    conventus is, qui ex variis generibus constaret,

    Caes. B. C. 2, 36, 1:

    olim isti fuit generi quondam quaestus apud saeclum prius... est genus hominum, qui se primos esse omnium rerum volunt,

    class of men, profession, Ter. Eun. 2, 2, 15 and 17:

    firmi et stabiles et constantes (amici), cujus generis est magna penuria,

    Cic. Lael. 17, 62:

    saepius genus ejus hominis (sc. procuratoris rei publicae) erit in reliqua nobis oratione tractandum,

    id. Rep. 2, 29 fin.; cf.:

    genus aliud tyrannorum,

    id. ib. 1, 44:

    judicum genus et forma,

    id. Phil. 5, 5, 13:

    istius generis asoti,

    id. Fin. 2, 8, 23; cf.:

    omnium ejus generis poëtarum haud dubie proximus,

    Quint. 10, 1, 85:

    liberrimum hominum,

    id. 10, 12, 2, § 22:

    irritabile vatum,

    Hor. Ep. 2, 2, 102:

    hoc omne (ambubajarum, etc.),

    id. S. 1, 2, 2:

    hominum virile, muliebre,

    Cic. Inv. 1, 24, 35:

    equidem fabulam et fictam rem ducebam esse, virorum omne genus in aliqua insula conjuratione muliebri ab stirpe sublatum esse,

    Liv. 34, 2, 3:

    cedat consulari generi praetorium,

    Cic. Planc. 6, 15:

    ad militare genus = ad milites,

    Liv. 24, 32, 2:

    alia militaris generis turba,

    id. 44, 45, 13:

    castellani, agreste genus,

    id. 34, 27, 9 Weissenb. ad loc.— Sing. with plur. predicate:

    Ministrantibus sibi omni genere turpium personarum,

    Capitol. Ver. 4.—In plur.:

    eorum hominum... genera sunt duo,

    Caes. B. G. 6, 13, 1:

    tria auditorum,

    Quint. 3, 4, 6.— Repeated in the relative-clause:

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus,

    Cic. Sest. 45, 96.—In the acc., of description (v. Roby's Gram. 2, p. 42 sq.):

    quot et quod genus pastores habendi,

    of what kind, Varr. R. R. 2, 10, 1:

    quod genus ii sunt, etc.,

    Auct. Her. 2, 30, 48; cf. in the foll.—
    (β).
    Of animals, plants, etc.: genus altivolantum, the race of birds, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 84 Vahl.); cf.: genu' pennis condecoratum, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 5, § 59:

    lanigerum, id. Fragm. ap. Paul. ex Fest. s. v. Cyprio, p. 59 Müll.: squamigerum,

    Lucr. 1, 162; cf.

    piscium,

    Hor. C. 1, 2, 9:

    silvestre,

    Lucr. 5, 1411:

    omne ferarum,

    id. 5, 1338:

    acre leonum,

    id. 5, 862:

    malefici generis plurima animalia,

    Sall. J. 17, 6:

    diversum confusa genus panthera camelo,

    Hor. Ep. 2, 1, 195:

    animantūm propagare genus,

    to propagate the race, Lucr. 1, 195:

    ad genus faciendum,

    Just. 2, 9 fin.:

    juxta genus suum,

    Vulg. Gen. 1, 11 saep.— Plur.:

    quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    piscium genera,

    Quint. 5, 10, 21.—In the acc., of description:

    porticus avibus omne genus oppletae,

    Varr. R. R. 3, 5, 11:

    pascuntur omne genus objecto frumento,

    id. ib. 3, 6:

    boves et id genus pecua,

    App. M. 2, p. 115, 4; id. Flor. p. 37. —
    b.
    Of inanim. and abstr. things, kind, sort, description, class, order, character:

    genus ullum materiaï,

    Lucr. 2, 304:

    cum is (sol) quoque efficiat, ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant,

    Cic. N. D. 2, 15, 41:

    naves omni genere armorum ornatissimae,

    Caes. B. G. 3, 14, 2:

    cibi genus,

    id. ib. 4, 1, 9:

    cum omni genere commeatus,

    Liv. 30, 36, 2:

    frugum,

    id. 38, 15, 9:

    hoc sphaerae genus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    hoc triplex rerum publicarum genus,

    id. ib. 2, 23:

    regale civitatis,

    id. ib.; cf.:

    totum regiae civitatis,

    id. ib. 2, 29:

    novum imperii,

    id. ib. 2, 32:

    ipsum istud genus orationis exspecto,

    id. ib. 1, 24 fin.; cf.: dulce orationis, id. Or. 13, 42:

    qua re esset hoc bellum genere ipso necessarium,

    id. de Imp. Pomp. 10, 27; cf.:

    genus hoc erat pugnae, quo, etc.,

    Caes. B. G. 1, 48, 4:

    potestas annua (consulum) genere ipso ac jure regia,

    Cic. Rep. 2, 32:

    genus vitae... genus aetatis,

    id. Off. 1, 32, 117:

    optimum emendandi,

    Quint. 10, 4, 2:

    dicendi,

    Cic. Off. 1, 1, 3; Quint. 8, 3, 56; 12, 10, 69:

    simplex rectumque loquendi,

    id. 9, 3, 3:

    omnis generis tormenta,

    Liv. 32, 16, 10:

    praeda ingens omnis generis,

    id. 27, 5, 9; so,

    omnis generis, with tela,

    id. 38, 26, 4;

    with naves,

    id. 34, 8, 5;

    with eloquentia,

    id. 39, 40, 7, etc.—Repeated in the relative-clause:

    erat haec (ratio) ex eodem genere, quod ego maxime genus ex sociorum litteris reperire cupiebam,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183.—In plur.:

    Caesar haec genera munitionis instituit,

    Caes. B. G. 7, 72, 1:

    disserere de generibus et de rationibus civitatum,

    Cic. Rep. 2, 11; cf. id. ib. 1, 26;

    28: genera juris institutorum, morum consuetudinumque describere,

    id. ib. 3, 10:

    genera furandi,

    id. Verr. 2, 2, 7, § 18.—In the acc., of description: omne, hoc, id, quod genus, for omnis, ejus, hujus, cujus generis, of every, of this, of which kind:

    sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus,

    Cato, R. R. 8, 2; Varr. R. R. 1, 29, 1:

    omne genus simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 735:

    si hoc genus rebus non proficitur,

    Varr. R. R. 2, 1, 23; id. L. L. 9, § 110 Müll.; Lucr. 6, 917 and Hor. S. 2, 6, 44:

    in id genus verbis,

    Varr. L. L. 10, § 79; 8, 7, 108, § 17:

    in id genus libris,

    Gell. 3, 8, 1:

    scis me ante orationes aut aliquid id genus solitum scribere,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    vitanda sunt illa, quae propinqua videntur: quod genus, fidentiae contrarium est diffidentia, etc.,

    for example, id. Inv. 2, 54, 165; so ib. 2, 52, 157; 2, 54, 162; 2, 57, 172; Lucr. 4, 271; 6, 1058:

    lege jus est id quod populi jussu sanctum est, quod genus: ut in jus eas cum voceris,

    Auct. Her. 2, 13, 19; cf.

    ib. sqq.— In gen.: i. q. res or aliquid: ut in omni genere hujus populi (Graeci) consuetudinem videretur imitatus,

    in all respects, in everything, Cic. Rep. 2, 20; cf.:

    innumerabiles res sunt, in quibus te quotidie in omni genere desiderem,

    id. Q. Fr. 2, 2 fin.:

    incredibile est, quam me in omni genere delectarit,

    id. Att. 16, 5, 2:

    medici assiduitas et tota domus in omni genere diligens,

    id. ib. 12, 33, 2;

    7, 1, 2: qui in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur,

    in any respect whatever, id. de Or. 2, 4, 17:

    qua de re et de hoc genere toto pauca cognosce,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.—Adverb.: in genus, in general, generally:

    sermones in genus communes,

    Gell. 4, 1 fin.
    2.
    In partic.
    a.
    In philos. lang., opp. partes, and comprising them within itself, a general term, logical genus:

    genus est id, quod sui similes communione quadam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189; cf.: genus est, quod plures partes amplectitur, ut animal;

    pars est, quae subest generi, ut equus. Sed saepe eadem res alii genus, alii pars est: nam homo animalis pars est, Thebani aut Trojani genus,

    id. de Inv. 1, 22, 32: genus est, quod partes aliquas amplectitur, ut cupiditas;

    pars est, quae subest generi, ut cupiditati amor, avaritia,

    id. ib. 1, 28, 42; cf.

    also: genus est notio ad plures differentias pertinens,

    id. Top. 7, 31:

    nec vero sine philosophorum disciplina genus et speciem cujusque rei cernere neque eam definiendo explicare nec tribuere in partes possumus, etc.,

    id. Or. 4, 16; cf. ib. 33, 117:

    formae dicendi specie dispares, genere laudabiles,

    id. de Or. 3, 9, 34:

    perturbationes sunt genere quatuor, partibus plures,

    id. Tusc. 3, 11, 24; cf. ib. 5, 25, 71:

    et conjuncta quaeremus, et genera et partes generibus subjectas, et similitudines, etc.,

    id. de Or. 2, 39, 166;

    opp. species and pars,

    Varr. R. R. 3, 3, 3.—
    b.
    In gram., gender: transversi sunt (ordines) qui ab recto casu obliqui declinantur, ut albus, albi, albo;

    directi sunt, qui ab recto casu in rectos declinantur, ut albus, alba, album. Transversorum ordinum partes appellantur casus, directorum genera: utrisque inter se implicatis forma,

    Varr. L. L. 10, § 22 Müll.:

    quod ad verborum temporalium rationem attinet, cum partes sint quatuor: temporum, personarum, generum, divisionum, etc.,

    ib. 9, § 95:

    in nominibus tria genera,

    Quint. 1, 4, 23:

    barbarismum fieri per numeros aut genera,

    id. 1, 5, [p. 811] 16;

    9, 3, 6: in verbis quoque quis est adeo imperitus, ut ignoret genera et qualitates, etc.,

    id. 1, 4, 27.
    2.
    gĕnus, ūs, v. genu.

    Lewis & Short latin dictionary > genus

  • 17 IIIviri

    triumvĭri (also written tresvĭri, and IIIvĭri), ōrum or ūm, m. [tres-vir], three men holding an office together or associated in public business, a board of three, three joint commissioners appointed for various purposes, a triumvirate. So,
    I.
    Triumviri coloniae deducendae or agro dando, for leading out a colony and distributing the land among its members, Liv. 3, 1, 6; 4, 11, 5; 6, 21, 4; 8, 16, 14 al.—In sing.:

    nobilitas... Gaium Gracchum... triumvirum coloniis deducundis ferro necaverat,

    Sall. J. 42, 1:

    triumvir agrarius,

    Liv. 27, 21, 10; Cic. Brut. 20, 79.—
    II.
    Triumviri capitales, superintendents of public prisons, who performed many of the duties of modern police magistrates, Plaut. Am. 1, 1, 3; Cic. Or. 46, 156:

    carceris lautumiarum,

    Liv. 32, 26, 27; Dig. 1, 2, 2, § 30; Liv. 25, 1, 10; 39, 14, 10.—In sing., Val. Max. 5, 4, 7.—
    III.
    Triumviri Epulones, v. epulo.—
    IV.
    Triumviri monetales, directors of the mint, Dig. 1, 2, 2, § 30.—
    V.
    Triumviri mensarii, three commissioners to regulate money, Liv. 23, 21, 6; 24, 18, 12; 26, 36, 8.—
    VI.
    Triumviri nocturni, fire-wardens, Liv. 9, 46, 3; Val. Max. 8, 1, 6; Dig. 1, 15, 1.—
    VII.
    Triumviri reipublicae constituendae;

    these were Antony, Octavianus, and Lepidus, appointed to regulate public affairs,

    Liv. Epit. 120; Suet. Aug. 96; id. Tib. 4; Flor. 4, 6.— In sing., Vell. 2, 88, 1; Suet. Aug. 9; 54; Gell. 3, 9, 4; Nep. Att. 12, 2.—
    VIII.
    Boards for recruiting troops:

    senatus triumviros binos creari jussit,

    Liv. 25, 5, 6.—
    IX.
    Triumviri sacris conquirendis donisque persignandis, to collect and register votive offerings, etc., Liv. 25, 7, 5.—
    X.
    Triumviri reficiendis aedibus Fortunae et matris Matutae et Spei, for the restoration of temples, Liv. 25, 7, 6.—
    XI.
    The three chief magistrates of a municipality:

    Q. Manlius, qui tum erat IIIvir,

    Cic. Clu. 13, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > IIIviri

  • 18 Iulius

    Jūlĭus (in poets also Ĭūlĭus, quadrisyll.), a, adj., name of a Roman gens;

    especially celebrated, C. Julius Cæsar and his adopted son, C. Julius Cæsar (Octavianus) Augustus: unde domus Teucros Julia tangit avos,

    Ov. F. 4, 40:

    templa, i. e. curia Julia,

    id. P. 4, 5, 21:

    leges,

    Cic. Balb. 8; id. Sest. 64:

    edicta,

    decrees and laws of Augustus, Hor. C. 4, 15, 22:

    sidus,

    id. ib. 1, 12, 47.—
    II.
    Transf.: Julius mensis (or, absol., Julius), the month of July, which was previously [p. 1017] called Quinctilis:

    fervens Julius,

    Mart. 10, 62.

    Lewis & Short latin dictionary > Iulius

  • 19 Julius

    Jūlĭus (in poets also Ĭūlĭus, quadrisyll.), a, adj., name of a Roman gens;

    especially celebrated, C. Julius Cæsar and his adopted son, C. Julius Cæsar (Octavianus) Augustus: unde domus Teucros Julia tangit avos,

    Ov. F. 4, 40:

    templa, i. e. curia Julia,

    id. P. 4, 5, 21:

    leges,

    Cic. Balb. 8; id. Sest. 64:

    edicta,

    decrees and laws of Augustus, Hor. C. 4, 15, 22:

    sidus,

    id. ib. 1, 12, 47.—
    II.
    Transf.: Julius mensis (or, absol., Julius), the month of July, which was previously [p. 1017] called Quinctilis:

    fervens Julius,

    Mart. 10, 62.

    Lewis & Short latin dictionary > Julius

  • 20 Perusia

    Pĕrŭsĭa, ae, f., one of the twelve confederate towns of Etruria, the mod. Perugia, Liv. 9, 37, 12; Suet. Aug. 14; Vell. 2, 74, 3; Flor. 4, 5, 3.—Hence,
    II.
    Pĕrŭsī-nus, a, um, adj., Perusian:

    Perusina cohors,

    Liv. 23, 17:

    contentio,

    i. e. the siege of Perusia by Octavianus, Plin. 7, 45, 46. § 148; the famine produced in the town by this siege (cf. Flor. 4, 5, 3) is referred to in Perusina fames, Luc. 1, 41; Aus. Ep. 22, 42:

    sepulcra,

    Prop. 1, 22, 3.— Subst.: Pĕ-rŭsīni, ōrum, m., the Perusians, Liv. 10, 30 sq.— Pĕrŭsīnum, i, n., a countryseat in the Perusian territory, Plin. Ep. 1, 4, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Perusia

См. также в других словарях:

  • Octaviānus — Octaviānus, Cajus Julius Cäsar, Name, welchen C. Octavius, Sohn des C. Octavius 7) nach seiner Adoption durch Julius Cäsar annahm, s. Augustus …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Octaviānus — Octaviānus, röm. Kaiser, s. Augustus. – Als Titel eines deutschen Volksbuches, s. Kaiser Oktavianus …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Octavianus — Octaviānus, der frühere Name des röm. Kaisers Augustus (s.d.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Octavianus [2] — Octaviānus, Kaiser O., Held eines deutschen Volksbuches, von Tieck in einem Schauspiel behandelt …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Octavianus — Octavianus,   Octavian, Cognomen des späteren Kaisers Augustus nach seiner Adoption.   …   Universal-Lexikon

  • OCTAVIANUS de S — Gelasio, Episcopus Engolismensis: Aeneida, epistolas Ovidii, et aliquot Odysseae libros Gallicô carmine iuvenis expressit, etc. Obiit A. C. 1502. Pater Melini de S. Gelasio et frater Iacobi, Episcopi uzetensis, Morerius Diction. Hist …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Octavianus — Augustus mit Bürgerkrone (corona civica) So genannte „Augustus Bevilacqua“ Büste, Münchner Glyptothek Augustus (* 23. September 63 v. Chr.[1] als Gaius Octavius in …   Deutsch Wikipedia

  • Octavianus, S.S. (3) — 3S. S. Octavianus et Soc. M. M. (22. März). Dieser hl. Erzdiakon und Martyrer Octavianus wird »mit vielen tausend Genossen« zu obigem Tage im Mart. Rom. genannt. Wie aus den Anm. des Baronius hervorgeht, ist die Notiz aus Gregor von Tours (de… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • OCTAVIANUS — I. OCTAVIANUS Antipapa, Romanus, nomine Victoris IV. Alexandro III. oppositus, a Friderico Imperatore A. C. 1161. Conciliô Ticini habitô, Alexandrum deposuit, in Galliam profugum. Obiit A. C. 1164. Roderic. l. 2. Otto Frising. de rebus Frid. II.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Octavianus — Auguste Pour les articles homonymes, voir Auguste (homonymie). █████ …   Wikipédia en Français

  • Octavianus, S. (1) — 1S. Octavianus (17. Febr.), ein sonst unbekannter Martyrer. S. S. Januarius12. (III. 10.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»