Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Maeŏnĭi

  • 1 Maeonii

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeonii

  • 2 Maeones

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeones

  • 3 Maeonia

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeonia

  • 4 Maeonides

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeonides

  • 5 Maeonis

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeonis

  • 6 Maeonius

    Maeŏnes, um, m., = Maiones, the inhabitants of Mæonia, Mæonians, for Lydians, [p. 1096] in gen.: dicti post Maeona regem Maeones, Claud. ap. Eutr. 2, 256.—Hence,
    A.
    Maeŏnĭa, ae, f., = Maionia (orig. the country of Mæonia, in Lydia).— Transf.,
    1.
    Lydia, Plin. 5, 29, 30, § 110.—
    2.
    Etruria, because the Etruscans were said to be descended from the Lydians, Verg. A. 8, 499.—
    B.
    Maeŏnĭdes, ae, m., = Maionidês, a Mæonide, native of Mæonia (Lydia).
    1.
    A poet. designation of Homer, Ov. Am. 3, 9, 25; Mart. 5, 10, 8 (cf. Milton, P. L. 3, 35).—
    2.
    An Etrurian, Verg. A. 11, 759:

    Maeonidūm tellus,

    Etruria, Sil. 6, 607. —
    C.
    Maeŏnis, ĭdis, f., = Maionis, a Mæonian woman, Lydian woman:

    Maeonis elusam designat imagine tauri Europen,

    i. e. Arachne, Ov. M. 6, 103:

    Maeonis aurato conspicienda sinu,

    i. e. Omphale, id. F. 2, 310.—As adj.:

    femina,

    a Lydian woman, Ov. Am. 2, 5, 40.—
    D.
    Maeŏ-nĭus, a, um, adj., = Maionios, of or belonging to Mæonia, Lydian:

    rex,

    Verg. A. 9, 546:

    domus,

    id. ib. 10, 141:

    mitra,

    id. ib. 4, 216:

    Bacchus,

    i. e. Lydian wine, id. G. 4, 380:

    ripae,

    i. e. of the Lydian river Mæander, Ov. M. 2, 252: rex, i. e. Midas, Claud. ap. Ruf. 1, 165.— Plur. subst.: Maeŏnĭi, ōrum, m., the Lydians, Plin. 5, 29, 30, § 111. —
    b.
    In partic., of or belonging to the Mæonide (Homer), Mæonidic, Homeric:

    senex,

    Ov. A. A. 2, 4:

    carmen,

    id. P. 3, 3, 31:

    chartae,

    id. ib. 4, 12, 27:

    pes,

    id. R. Am. 373:

    lingua,

    Sil. 4, 527; Col. 1 prooem. fin.
    2.
    Of or belonging to Etruria, Etrurian:

    Maeonii nautae,

    Ov. M. 4, 423:

    lacus,

    the Trasimene Lake, Sil. 15, 35:

    fluctus,

    id. 12, 17:

    terra,

    Etruria, id. 10, 40:

    aequor,

    the plain surrounding Lake Trasimene, id. 5, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > Maeonius

  • 7 āles

        āles ālitis, gen plur. ālitum, and poet. ālituum, adj. and subst.    [ala].    I. Adj, winged: avis: deus, i. e. Mercury, O.: minister fulminis (i. e. aquila), H.: (Venus) purpureis ales oloribus, borne on the wings of bright swans, H. — Quick, hasty, rapid, swift: rutili tres ignis et alitis Austri, V.: passus, O.—    II. Subst m. and f a bird: fulvus Iovis, i. e. aquila, V.: Phoebeïus, the raven, O.: albus, the swan, H.: Aetheriā lapsa plagā Iovis ales, V.: regia, O.—Esp., in augury, alites are birds whose flight is significant (cf. oscen, a bird whose song is regarded in augury). — Hence, augury, omen, sign: lugubris, H.: potiore alite, H.—Ales canorus, a swan (of a poet), H.: Maeonii carminis, i. e. the singer of a Maeonian (Homeric) song, H.
    * * *
    I
    (gen.), alitis ADJ
    winged, having wings; swift/quick

    ales deus -- Mercury; ales puer -- Cupid

    II
    bird; (esp. large); winged god/monster; omen/augury

    Latin-English dictionary > āles

  • 8 carmen

        carmen inis, n    [1 CAS-], a song, poem, verse, oracular response, prophecy, form of incantation, tune, air, lay, strain, note, sound (vocal or instrumental): canentes carmina, L.: Carmine vocali clarus, O.: lyrae, Pr.: per me concordant carmina nervis, O.: ferale, V.: cygnorum, O.: citharā carmina divides, H.: barbaricum, O. — Esp., a composition in verse, poem, poetry, verse, song: cantūs et carmina, melodies and words: Maeonii carminis alite, H.: tragicum, H.: carmina Livi, H.: Lydis remixto carmine tibiis, H.: famosum, abusive, H.: canere, to compose: pueris canto, H.: condere, H.: contexere: fingere, H.: docere, H.: ad umbilicum adducere, H. — Lyric poetry: Carmine tu gaudes, hic delectatur iambis, H.: Carmina compono, hic elegos, H. — A poetic inscription: carminibus templorum aditūs exornare: tumulo superaddite carmen, V.—A passage from a poem, poetical extract: audiens tam grande carmen: Euripideum illud.—An oracular response, prophecy, prediction: Cumaeum, V.: in libris Sibyllinis, L.—A charm, incantation: Carminibus Circe socios mutavit Ulixi, V.: veneficae Scientioris, H.: Auxiliare, O.—A form of speech, ceremonial phrase, formula (in religious or legal observances): quae (verba) longo effata carmine, L.: diro quodam carmine iurare, L.: cruciatūs carmina: lex horrendi carminis erat, of a dreadful form, L.: Appii Caeci carmen, a proverbial saying: magistri, a school-task for the memory: sacrum, L.
    * * *
    I
    card for wool/flax
    II
    song/music; poem/play; charm; prayer, incantation, ritual/magic formula; oracle

    Latin-English dictionary > carmen

  • 9 ales

    ālĕs, ālĭtĭs (abl. aliti, Sen. Med. 1014; gen. plur. alitum, Mart. 13, 6, and lengthened alituum, Lucr. 2, 928; 5, 801; 1039; 1078; 6, 1216; Verg. A. 8, 27; Stat. S. 1, 2, 184; Manil. 5, 370; Amm. 19, 2) [ala-ire, as comes, eques, etc., acc. to some; but cf. Corss. Ausspr. II. p. 209], adj. and subst. ( poet. and post-Aug. prose).
    I.
    Adj., winged: angues, Pac. ap. Cic. Inv. 1, 19; cf. Mos. Cic. Rep. 3, 9:

    ales avis,

    Cic. N. D. 2, 44 (as transl. of the Gr. aiolos ornis, Arat. Phaen. 275):

    equus,

    i. e. Pegasus, Ov. Am. 3, 12, 24:

    deus,

    Mercury, id. M. 2, 714; so also Stat. Th. 4, 605:

    currus,

    Sen. Med. 1024:

    fama,

    Claud. I. Cons. Stil. 2, 408.—And with a trope common in all languages, quick, fleet, rapid, swift:

    rutili tris ignis et alitis Austri,

    Verg. A. 8, 430:

    passus,

    Ov. M. 10, 587:

    harundo,

    the swift arrow, Prud. Psych. 323.—
    II.
    Subst. com. gen., a fowl, a bird (only of large birds, while volucris includes also insects that fly).
    A.
    Com. gen.:

    pennis delata,

    Lucr. 6, 822:

    exterrita pennis,

    id. 5, 506:

    argentea,

    i. e. the raven before its metamorphosis, Ov. M. 2, 536:

    superba,

    the peacock, Mart. 14, 67; 9, 56:

    longaeva,

    the phœnix, Claud. 35, 83:

    famelica,

    the pigeon-hawk, Plin. 10, 10, 12, § 28.—On the contr., masc.:

    Phoebeïus,

    the raven, Ov. M. 2, 544:

    albus,

    the swan, Hor. C. 2, 20, 10:

    cristatus,

    the cock, Ov. F. 1, 455 al. —
    B.
    Fem., as referring to a female bird:

    Daulias ales = philomela,

    Ov. H. 15, 154:

    exterrita = columba,

    Verg. A. 5, 505. But ales, i.e. aquila, as the bird of Jove, is sometimes masc.:

    fulvus Jovis ales,

    the eagle, id. ib. 12, 247;

    called also: minister fulminis,

    Hor. C. 4, 4, 1:

    flammiger,

    Stat. Th. 8, 675. —Also fem.:

    aetheriā lapsa plagā Jovis ales,

    Verg. A. 1, 394:

    regia ales,

    Ov. M. 4, 362:

    ales digna Jove,

    Manil. 1, 443.—
    C.
    For a deity as winged, masc.:

    Cyllenius ales,

    i.e. Mercury, Claud. 33, 77;

    or even for men: aureus ales,

    Perseus, Stat. Th. 1, 544.—
    D.
    Ales canorus, a swan, for a poet, Hor. C. 2, 20, 15. —Also absol. ales: Maeonii carminis ales, of the singer of a Mæonian (Homeric) song, [p. 83] Hor. C. 1, 6, 2 Jahn. (In Ov. M. 5, 298, if ales erant is read, ales is collect.; cf. Schneid. Gr. 2, 240; but the sing. seems to be more in accordance with the preceding hominem putat locutum, she supposing that she heard a man, but it was a bird, and Merkel here reads Ales erat.)—
    E.
    In the lang. of augury, alites are birds that gave omens by their flight, as the buteo, sanqualis, aquila, etc. (but oscines, by their voice, as the corvus, cornix, and noctua), Fest. p. 193 (cf. id. p. 3); Cic. N. D. 2, 64, 160:

    tum huc, tum illuc volent alites: tum a dextrā, tum a sinistrā parte canant oscines,

    id. Div. 1, 53, 120; cf. Manut. ad Cic. Fam. 6, 6, p. 394; Plin. 10, 19, 22, § 43; Arn. adv. G. 7, 59.—Hence, poet.: ales, augury, omen, sign:

    cum bonā nubit alite,

    Cat. 61, 20:

    malā soluta navis exit alite,

    Hor. Epod. 10, 1:

    secundā alite,

    id. ib. 16, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > ales

  • 10 carmen

    1.
    carmen, ĭnis, n. (old form cas-men, Varr. L. L. p. 86 Bip.) [Sanscr. çasto [p. 293] declaim, praise; cf.: camilla, censeo], a tune, song; poem, verse; an oracular response, a prophecy; a form of incantation (cf.: cano, cantus, and canto).
    I.
    In gen., a tune, song, air, lay, strain, note, sound, both vocal and instrumental (mostly poet.; in prose, instead of it, cantus; cf.

    also versus, numeri, modi): carmen tuba ista peregit ( = sonus),

    Enn. Ann. 508 Vahl.:

    carmine vocali clarus citharāque Philammon,

    Ov. M. 11, 317; cf.

    vocum,

    id. ib. 12, 157:

    per me (sc. Apollinem) concordant carmina nervis,

    id. ib. 1, 518; cf. id. ib. 11, 5;

    5, 340: solaque culminibus ferali carmine bubo Saepe queri,

    Verg. A. 4, 462; so id. G. 4, 514; Ov. M. 10, 453:

    cygnorum,

    id. ib. 5, 387; cf. id. ib. 14, 430; Mart. 13, 77:

    citharae liquidum carmen,

    Lucr. 4, 981; cf. id. 2, 506; Hor. C. 1, 15, 15:

    lyrae carmen,

    Prop. 2, 1, 9 Hertzb.:

    canere miserabile carmen,

    Ov. M. 5, 118:

    harundineum,

    id. Tr. 4, 1, 12:

    socialia carmina,

    id. H. 12, 139:

    barbaricum,

    id. M. 11, 163.—With allusion to playing on the cithara:

    hoc carmen hic tribunus plebis non vobis sed sibi intus canit,

    Cic. Agr. 2, 26, 68; cf. Aspendius.—Also the sound of waves, Claud. Cons. Mall. Th. 319; cf. Auct. Aetn. 295.—
    II.
    Esp., a composition in verse, a poem; poetry, verse, song, whether in a broader sense, of every kind of poetic production, epic, dramatic, lyric (opp. to prose and to cantus, the melody), or, in a more restricted sense, for lyric poetry.
    A.
    Cum hanc felicitatem non prosa modo multi sint consecuti sed etiam carmine, Quint. 10, 7, 19; cf. id. 1, 8, 2; 8, 6, 27; 10, 1, 95:

    perspicuum est, et cantus (melodies) tum fuisse rescriptos vocum sonis et carmina (words),

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; id. de Or. 2, 8, 34; 3, 51, 197:

    carminibus cum res gestas coepere poetae Tradere,

    Lucr. 5, 1444:

    Maeonii carminis alite,

    Hor. C. 1, 6, 2:

    epicum carmen,

    Quint. 10, 1, 62:

    heroici sublimitas,

    id. 1, 8, 5; cf. Prop. 3 (4), 3, 16:

    Iliacum,

    Hor. A. P. 129:

    historia quodammodo carmen solutum,

    Quint. 10, 1, 31:

    Pierium,

    Lucr. 1, 946; 4, 21:

    tragicum,

    Hor. A. P. 220:

    carmina Livi,

    id. Ep. 2, 1, 69; cf. Tac. A. 11, 13:

    Saliorum carmina,

    Varr. L. L. 3, 26; 9, 61; Quint. 1, 6, 40; Hor. Ep. 2, 1, 86 Schmid.; cf. Liv. 1, 20, 4 al.:

    lyricorum carmina,

    Quint. 9, 4, 53; Prop. 4 (5), 6, 32:

    Aeolium,

    Hor. C. 3, 30, 13:

    Lydis remixto carmine tibiis,

    id. ib. 4, 15, 30; cf. id. Epod. 9, 5:

    carmen funebre proprie Naenia,

    Quint. 8, 2, 8:

    carmina quae in Phaeacum epulis canuntur,

    Cic. Brut. 18, 71; cf. id. ib. 19, 75:

    lascivum,

    Quint. 9, 4, 108:

    obscena,

    satirical, abusive poems, libels, Prop. 1, 16, 10;

    the same: famosum,

    Hor. Ep. 1, 19, 31 Schmid.:

    malum,

    id. ib. 2, 1, 153; id. S. 2, 1. 82 Heind.:

    obliquum,

    Stat. S. 1, 2, 27:

    probrosum,

    Tac. A. 4, 31; cf.:

    si quis carmen condidisset quod infamiam faceret flagitiumve alteri,

    Cic. Rep. 4, 10, 12; and Fragm. XII. Tab. 8, 1, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 259 sq.; Fischer ad Cic. Tusc. 4, 2, 4.—Phrases:

    canere,

    Cic. Brut. 18, 71; Liv. 1, 20, 4 al.:

    cantare cui,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    cantitare,

    Cic. Brut. 19, 75: CONDERE, XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; Lucr. 5, 1; Hor. S. 2, 1, 82; id. A. P. 436:

    contexere,

    Cic. Cael. 8, 18:

    disponere,

    Lucr. 3, 420:

    pangere,

    id. 1, 934; 4, 9:

    fingere,

    Hor. C. 4, 2, 32; id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331:

    dicere,

    id. C. 4, 12, 10; id. C. S. 8:

    dictare,

    id. S. 1, 10, 75; id. Ep. 2, 1, 110:

    docere,

    id. C. 2, 19, 1:

    ad umbilicum adducere,

    id. Epod. 14, 7:

    deducere ad sua tempora,

    Ov. M. 1, 4:

    fundere,

    Cic. Tusc. 1, 26, 64:

    componere ad lyram,

    Quint. 1, 10, 29; cf. id. 11, 2, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    In a restricted sense for lyric or epic poetry:

    carmine tu gaudes, hic delectatur iambis,

    Hor. Ep. 2, 2, 59 Schmid.; cf.:

    carmina compono, hic elegos,

    id. ib. 2, 2, 91: amabile carmen, i. e. a love poem or song, id. ib. 1, 3, 24.—And opp. to the drama for an epic or lyric poem:

    fabula, quae versatur in tragoediis atque carminibus,

    Quint. 2, 4, 2.—
    2.
    A part of a great epic poem, a book, canto:

    in primo carmine,

    Lucr. 6, 937. —
    3.
    A poetic inscription:

    et tumulum facite et tumulo superaddite carmen: Daphnis ego, etc.,

    Verg. E. 5, 42; id. A. 3, 287; Ov. M. 14, 442; id. F. 3, 547 al.—
    4.
    A response of an oracle, a prophecy, prediction:

    ultima Cumaei venit jam carminis aetas,

    Verg. E. 4, 4; so Ov. M. 6, 582; Liv. 1, 45, 5; 23, 11, 4; 25, 12, 4; 29, 10, 6; 38, 45, 3; Tac. A. 3, 63; 4, 43; 6, 12 al.—
    5.
    A magic formula, an incantation: MALVM, Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17; cf.

    Fragm. XII. Tab. 8, 1, a. ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 260: polleantne aliquid verba et incantamenta carminum,

    Plin. 28, 2, 3, § 10: carmina vel caelo possunt deducere lunam;

    Carminibus Circe socios mutavit Ulixi,

    Verg. E. 8, 69 sq.; so id. A. 4, 487; Hor. Epod. 5, 72; 17, 4; id. S. 1, 8, 19; Prop. 2 (3), 28, 35; Ov. M. 7, 137; 14, 58; Quint. 7, 3, 7; Tac. A. 2, 69; 4, 22 al.—
    6.
    On account of the very ancient practice of composing forms of religion and law in Saturnian verse, also a formula in religion or law, a form:

    diro quodam carmine jurare,

    Liv. 10, 38, 10; 10, 41, 3; 31, 17, 9; 1, 24, 6 and 9; Plin. 28, 2, 3, § 12:

    cruciatus carmina,

    Cic. Rab. Perd. 4, 13; cf. id. Mur. 12, 26:

    lex horrendi carminis erat: duumviri perduellionem judicent, etc.,

    of a dreadful form, Liv. 1, 26, 6:

    rogationis carmen,

    id. 3, 64, 10.—
    7.
    Moral sentences composed in verses:

    Appii Caeci carmen,

    Cic. Tusc. 4, 2, 4; cf.:

    liber Catonis qui inscriptus est Carmen de moribus,

    Gell. 11, 2, 2:

    ut totum illud, VTI. LINGVA. NVNCVPASSIT., non in XII. tabulis, sed in magistri carmine scriptum videretur,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    necessarium,

    id. Leg. 2, 23, 59.
    2.
    carmen, ĭnis, n. [1. caro], a card, for wool or flax, Venant. Ep. Praem. Carm. 6, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > carmen

  • 11 casmen

    1.
    carmen, ĭnis, n. (old form cas-men, Varr. L. L. p. 86 Bip.) [Sanscr. çasto [p. 293] declaim, praise; cf.: camilla, censeo], a tune, song; poem, verse; an oracular response, a prophecy; a form of incantation (cf.: cano, cantus, and canto).
    I.
    In gen., a tune, song, air, lay, strain, note, sound, both vocal and instrumental (mostly poet.; in prose, instead of it, cantus; cf.

    also versus, numeri, modi): carmen tuba ista peregit ( = sonus),

    Enn. Ann. 508 Vahl.:

    carmine vocali clarus citharāque Philammon,

    Ov. M. 11, 317; cf.

    vocum,

    id. ib. 12, 157:

    per me (sc. Apollinem) concordant carmina nervis,

    id. ib. 1, 518; cf. id. ib. 11, 5;

    5, 340: solaque culminibus ferali carmine bubo Saepe queri,

    Verg. A. 4, 462; so id. G. 4, 514; Ov. M. 10, 453:

    cygnorum,

    id. ib. 5, 387; cf. id. ib. 14, 430; Mart. 13, 77:

    citharae liquidum carmen,

    Lucr. 4, 981; cf. id. 2, 506; Hor. C. 1, 15, 15:

    lyrae carmen,

    Prop. 2, 1, 9 Hertzb.:

    canere miserabile carmen,

    Ov. M. 5, 118:

    harundineum,

    id. Tr. 4, 1, 12:

    socialia carmina,

    id. H. 12, 139:

    barbaricum,

    id. M. 11, 163.—With allusion to playing on the cithara:

    hoc carmen hic tribunus plebis non vobis sed sibi intus canit,

    Cic. Agr. 2, 26, 68; cf. Aspendius.—Also the sound of waves, Claud. Cons. Mall. Th. 319; cf. Auct. Aetn. 295.—
    II.
    Esp., a composition in verse, a poem; poetry, verse, song, whether in a broader sense, of every kind of poetic production, epic, dramatic, lyric (opp. to prose and to cantus, the melody), or, in a more restricted sense, for lyric poetry.
    A.
    Cum hanc felicitatem non prosa modo multi sint consecuti sed etiam carmine, Quint. 10, 7, 19; cf. id. 1, 8, 2; 8, 6, 27; 10, 1, 95:

    perspicuum est, et cantus (melodies) tum fuisse rescriptos vocum sonis et carmina (words),

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; id. de Or. 2, 8, 34; 3, 51, 197:

    carminibus cum res gestas coepere poetae Tradere,

    Lucr. 5, 1444:

    Maeonii carminis alite,

    Hor. C. 1, 6, 2:

    epicum carmen,

    Quint. 10, 1, 62:

    heroici sublimitas,

    id. 1, 8, 5; cf. Prop. 3 (4), 3, 16:

    Iliacum,

    Hor. A. P. 129:

    historia quodammodo carmen solutum,

    Quint. 10, 1, 31:

    Pierium,

    Lucr. 1, 946; 4, 21:

    tragicum,

    Hor. A. P. 220:

    carmina Livi,

    id. Ep. 2, 1, 69; cf. Tac. A. 11, 13:

    Saliorum carmina,

    Varr. L. L. 3, 26; 9, 61; Quint. 1, 6, 40; Hor. Ep. 2, 1, 86 Schmid.; cf. Liv. 1, 20, 4 al.:

    lyricorum carmina,

    Quint. 9, 4, 53; Prop. 4 (5), 6, 32:

    Aeolium,

    Hor. C. 3, 30, 13:

    Lydis remixto carmine tibiis,

    id. ib. 4, 15, 30; cf. id. Epod. 9, 5:

    carmen funebre proprie Naenia,

    Quint. 8, 2, 8:

    carmina quae in Phaeacum epulis canuntur,

    Cic. Brut. 18, 71; cf. id. ib. 19, 75:

    lascivum,

    Quint. 9, 4, 108:

    obscena,

    satirical, abusive poems, libels, Prop. 1, 16, 10;

    the same: famosum,

    Hor. Ep. 1, 19, 31 Schmid.:

    malum,

    id. ib. 2, 1, 153; id. S. 2, 1. 82 Heind.:

    obliquum,

    Stat. S. 1, 2, 27:

    probrosum,

    Tac. A. 4, 31; cf.:

    si quis carmen condidisset quod infamiam faceret flagitiumve alteri,

    Cic. Rep. 4, 10, 12; and Fragm. XII. Tab. 8, 1, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 259 sq.; Fischer ad Cic. Tusc. 4, 2, 4.—Phrases:

    canere,

    Cic. Brut. 18, 71; Liv. 1, 20, 4 al.:

    cantare cui,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    cantitare,

    Cic. Brut. 19, 75: CONDERE, XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; Lucr. 5, 1; Hor. S. 2, 1, 82; id. A. P. 436:

    contexere,

    Cic. Cael. 8, 18:

    disponere,

    Lucr. 3, 420:

    pangere,

    id. 1, 934; 4, 9:

    fingere,

    Hor. C. 4, 2, 32; id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331:

    dicere,

    id. C. 4, 12, 10; id. C. S. 8:

    dictare,

    id. S. 1, 10, 75; id. Ep. 2, 1, 110:

    docere,

    id. C. 2, 19, 1:

    ad umbilicum adducere,

    id. Epod. 14, 7:

    deducere ad sua tempora,

    Ov. M. 1, 4:

    fundere,

    Cic. Tusc. 1, 26, 64:

    componere ad lyram,

    Quint. 1, 10, 29; cf. id. 11, 2, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    In a restricted sense for lyric or epic poetry:

    carmine tu gaudes, hic delectatur iambis,

    Hor. Ep. 2, 2, 59 Schmid.; cf.:

    carmina compono, hic elegos,

    id. ib. 2, 2, 91: amabile carmen, i. e. a love poem or song, id. ib. 1, 3, 24.—And opp. to the drama for an epic or lyric poem:

    fabula, quae versatur in tragoediis atque carminibus,

    Quint. 2, 4, 2.—
    2.
    A part of a great epic poem, a book, canto:

    in primo carmine,

    Lucr. 6, 937. —
    3.
    A poetic inscription:

    et tumulum facite et tumulo superaddite carmen: Daphnis ego, etc.,

    Verg. E. 5, 42; id. A. 3, 287; Ov. M. 14, 442; id. F. 3, 547 al.—
    4.
    A response of an oracle, a prophecy, prediction:

    ultima Cumaei venit jam carminis aetas,

    Verg. E. 4, 4; so Ov. M. 6, 582; Liv. 1, 45, 5; 23, 11, 4; 25, 12, 4; 29, 10, 6; 38, 45, 3; Tac. A. 3, 63; 4, 43; 6, 12 al.—
    5.
    A magic formula, an incantation: MALVM, Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17; cf.

    Fragm. XII. Tab. 8, 1, a. ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 260: polleantne aliquid verba et incantamenta carminum,

    Plin. 28, 2, 3, § 10: carmina vel caelo possunt deducere lunam;

    Carminibus Circe socios mutavit Ulixi,

    Verg. E. 8, 69 sq.; so id. A. 4, 487; Hor. Epod. 5, 72; 17, 4; id. S. 1, 8, 19; Prop. 2 (3), 28, 35; Ov. M. 7, 137; 14, 58; Quint. 7, 3, 7; Tac. A. 2, 69; 4, 22 al.—
    6.
    On account of the very ancient practice of composing forms of religion and law in Saturnian verse, also a formula in religion or law, a form:

    diro quodam carmine jurare,

    Liv. 10, 38, 10; 10, 41, 3; 31, 17, 9; 1, 24, 6 and 9; Plin. 28, 2, 3, § 12:

    cruciatus carmina,

    Cic. Rab. Perd. 4, 13; cf. id. Mur. 12, 26:

    lex horrendi carminis erat: duumviri perduellionem judicent, etc.,

    of a dreadful form, Liv. 1, 26, 6:

    rogationis carmen,

    id. 3, 64, 10.—
    7.
    Moral sentences composed in verses:

    Appii Caeci carmen,

    Cic. Tusc. 4, 2, 4; cf.:

    liber Catonis qui inscriptus est Carmen de moribus,

    Gell. 11, 2, 2:

    ut totum illud, VTI. LINGVA. NVNCVPASSIT., non in XII. tabulis, sed in magistri carmine scriptum videretur,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    necessarium,

    id. Leg. 2, 23, 59.
    2.
    carmen, ĭnis, n. [1. caro], a card, for wool or flax, Venant. Ep. Praem. Carm. 6, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > casmen

См. также в других словарях:

  • MAEONII — Tusciae populi, Silius l. 4 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Lucio Vario Rufo — Lucio Vario Rufo, poeta romano, amigo de Virgilio y Horacio, quienes admiraban su poesía y lo consideraban un poeta épico destacado entre los de su época. Fue la personalidad más relevante del círculo de Mecenas y autor de una tragedia sobre la… …   Wikipedia Español

  • ВАРИИ —    • Varĭi,        1. Q. Varius Sucronensis, будучи народным трибуном в 91 г., насильно провел закон, осуждавший тех, которые поддерживали италийских союзников, и несколько лет спустя сам нарушил этот закон и был убит в изгнании. Cic. de n. d. 3 …   Реальный словарь классических древностей

  • AGRIPPA — I. AGRIPPA Augusti gener, navali victoriâ contra Sextum Pompeium insignis. Virg. Aen. l. 8. v. 682. Parte alia ventis, et Diis Agrippa secundis Arduus. Horat. l. 1. Od. 6. Scribêris Vario fortis, et hostium Victor, Maeonii carminis alite, Quam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MAEONIA — regio minoris Asiae, postea Lydia, dicta a Lydo Attyos filio, Phrygiae ab exortu Solis vicina, ad Septentrionem Mysiae, Meridianâ parte Cariam amplectens, ad Occasum supra Ioniam excurrens. Steph. a Moeone fluvio dictam tradit. Μηονία Herd. et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MAEONIUS — consobrinus Odenati, hôc occisô, Imperator appellatus per erorem, brevi a militibus pro suae luxuriae meritis interemptus est, Treb. Pollio in XXX Tyrannis c. 17. Idem Maeonii Astyanactis meminit, in Marcriano c. 12 …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»